Γυναίκες της ζωής μας (Δ)

Εκείνη κάθεται στον καναπέ του σαλονιού, στο πέτρινο σπίτι κοντά στη θάλασσα. Μόλις επέστρεψε από το Παρίσι. Με αργές, νωχελικές κινήσεις πίνει το τσάι που της έφτιαξε ο αγαπημένος της. Εκείνος έχει ήδη διανύσει αρκετά χιλιόμετρα μέσα στο σπίτι της για να της προσφέρει ό,τι του ζητούσε. Τώρα αναποδογυρίζει τα κούτσουρα στο τζάκι που κόντευε να σβήσει..

Τον κοιτάει με ένα θαυμασμό που δηλώνει υποταγή στην αγάπη του. Πότε-πότε του μιλάει χρησιμοποιώντας όλα τα υποκοριστικά, χαϊδευτικά, γλυκά, γλυκούτσικα και χαριτωμένα που μπορεί να βρει μια ερωτευμένη γυναίκα..

Εκείνος, λουσμένος ήδη με τον ιδρώτα τού συνεχούς πηγαινέλα, ετοιμάζει έναν φυσικό χυμό με κάτι πορτοκάλια που μπαστούνιασαν στο ψυγείο. Περνώντας της δίνει ένα μικρό φιλάκι, από αυτά που ίσα-ίσα ακουμπούν τα χείλη για να μην χαλάσουν το κραγιόν.. Και συνεχίζει τον μαραθώνιο αγάπης...

Κάποια στιγμή αποκαμωμένος κάθεται στην πολυθρόνα δίπλα στον μεγάλο καναπέ. Με λεπτές κινήσεις την προσεγγίζει, της πιάνει το χέρι κι αφού ξεκουμπώνει το Burberry πουκάμισο κάτω από το σιέλ πουλόβερ, ξεστομίζει:

-κουράστηκα αγάπη μου.

Εκείνη, πλησιάζει το ανοιχτόχρωμο προσωπάκι της στο δικό του, ακουμπάει τη μύτη της στη μύτη του και του αφιερώνει το απαύγασμα των πρωτόγονων ενστίκτων της:

-κούτσου-κούτσου, είσαι ένα μικρό τεμπέλικο λαμπραντόρ...