Δευτέρα, Φεβρουαρίου 28

Μονή Φιλοσόφου - Δημητσάνα (Ο μύθος του "Κρυφού Σχολειού")

Περιδιαβαίνοντας τα ιστορικά μοναστήρια του Μωριά, έρχομαι αντιμέτωπος με όλους τους εθνικούς και θρησκευτικούς μύθους των τελευταίων 200 ετών.
Με κλασικότερο αυτόν του "κρυφού σχολειού"!
Κάθε υπόγεια αποθήκη ή πλυσταριό βαφτίζεται και πλασάρεται ως "κρυφό σχολειό της τουρκοκρατίας".
Κι ας έχει αποδείξει η σύγχρονη ιστορική έρευνα πως "κρυφό σχολειό" δεν υπήρξε ποτέ! Για τον απλούστατο λόγο πως ποτέ οι οθωμανικές αρχές δεν απαγόρευσαν την εκπαίδευση των υπόδουλων υπηκόων τους...
Ο μύθος αυτός θα μπορούσε να θεωρηθεί ακίνδυνος. Ίσως και χαριτωμένος.
Γίνεται όμως επικίνδυνος απ΄ τη στιγμή που τον επικαλείται η Εκκλησία προκειμένου να διεκδικήσει πρωτεύοντα ρόλο και λόγο στην εκπαίδευση των παιδιών μας!
Η "λογική" της Εκκλησίας είναι πρωτοφανής: "η ελληνική γλώσσα σώθηκε χάρι στα κρυφά σχολειά που λειτούργησαν επί τουρκοκρατίας σε εκκλησιές και μοναστήρια, οπότε η Εκκλησία πρέπει να συναποφασίζει με την πολιτεία για τα εκπαιδευτικά θέματα"!
Ανάλογης "σοβαρότητας" είναι και το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο "δεν πρέπει να αφαιρεθούν τα προνόμια της Εκκλησίας γιατί αυτή πρωτοστάτησε στον αγώνα του '21"!
Στην επανάσταση του 1821 συμμετείχαν όλες σχεδόν οι κοινωνικές και επαγγελματικές τάξεις των Ελλήνων.
Όμως, μόνο η Εκκλησία έχει το θράσος να επικαλείται την τότε προσφορά της (πραγματική ή ανύπαρκτη) για να διαιωνίζει τα προκλητικά της προνόμια.
Φαντάζεστε τους αγρότες να λένε "εμείς σηκώσαμε το κύριο βάρος της επανάστασης, άρα δικαιούμαστε να επιδοτούμαστε κάθε χρόνο με τον μισό προϋπολογισμό του κράτους";
Ή τους εφοπλιστές να απαιτούν να μην γίνεται κανένας έλεγχος στα πλοία τους, να μην φορολογούνται και να τους επιτραπεί το λαθρεμπόριο "επειδή στον αγώνα έκαναν μεγάλες θυσίες";


Σάββατο, Φεβρουαρίου 26

Βάλτε στην κάσα μου πανιά... (στης Ύδρας τα στενά)

Η Ύδρα είν΄ ένας βράχος που βγαίνει απ' τη θάλασσα σαν ένα τεράστιο πετρωμένο καρβέλι ψωμί!
Το να ιστορήσεις τις περιπέτειες των καραβοκυραίων της Ύδρας είναι σα να γράφεις βιβλίο για μια φυλή τρελών...
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να περιφέρεται κανείς! Ο καλύτερος, κατά τη γνώμη μου, είναι ο ελληνικός. Γιατί είν' άσκοπος, αναρχικός, τελείως ανθρώπινος!
Το να κρατάς άδειο το νου σου είναι κατόρθωμα! Και μάλιστα υγιεινό κατόρθωμα.
Το να μένεις σιωπηλός μια ολόκληρη μέρα, να μην ακούς ραδιόφωνο, να μην διαβάζεις εφημερίδες ούτε να μπαίνεις στο ιν-τζι-αρ, να μην ακούς κουτσομπολιά, να μένεις ολότελα αδρανής και πλήρως αδιάφορος για τη μοίρα του κόσμου είναι το καλύτερο γιατρικό που μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου...
Εκείνο που μας χρειάζεται είναι η μοναξιά, η ειρήνη, ο ελεύθερος χρόνος!
Η νύχτα πάντα μ' έκανε να ζηλεύω τους ναυτικούς!
Ζηλεύω την ειρήνη και τη μοναξιά τους στη θάλασσα. Τα νησιά που "πιάνουν", τους μοναχικούς τους περιπάτους στα σιωπηλά λιμάνια...
Μ' αρέσει να πηγαίνω σε καφενέδες που συχνάζουν γερο-ναυτικοί.
Να κάθομαι απόμερα και να τους ακούω να μιλάν για μπάρκα, για φορτία, για εφόδια νερού, για μετεωρολογικά δελτία! Μ΄αρέσουν εκείνοι οι άντρες που έχουν τον καιρό στο αίμα τους...
Η πρώτη φιλοδοξία που είχα μικρός ήταν να γίνω τιμονιέρης!
Να βρίσκομαι μόνος πάνω σε μια μικρή καμπίνα στο κατάστρωμα, οδηγώντας το καράβι σ' επικίνδυνα δρομιά!
Ν' αντιλαμβάνομαι τον καιρό, να γίνομαι ένα μ' αυτόν, να παλεύω μαζί του...
Ονειρευόμουν συχνά να κυβερνάω ένα ποταμόπλοιο στη Ροδεσία! Γεμάτο καθάρματα... λαθροκυνηγούς και χρυσοθήρες!
Κι όταν πεινάγαμε, να τράβαγα τη μπουρού ή να έριχνα μια πιστολιά στον αέρα.
Οι πίθηκοι μακάκος πάντα ερεθίζονται απ' τους έντονους και ξαφνικούς κρότους. Και θα βομβάρδιζαν το κατάστρωμα με καρύδες απ' τα γύρω δέντρα...
υ.γ.: το τραγουδάκι αυτό πρωτοπαίχτηκε τη χρονιά που γεννήθηκα, το 1968.


Πέμπτη, Φεβρουαρίου 24

Τσικνοπέμπτη στην Αργολίδα...



Κατέβηκα τα σκαλιά του κρασοπωλειού, να φάω κανένα παΐδι μέρα που 'ναι!
Δίπλα μου, μια παρέα από πεντ-έξι βαρελόφρονες χλαπακώνουν τον άμπακο!
Ο ένας, ειδικά, είναι όλα τα λεφτά!
Κατεβάζει κάτι τεράστιες μπουκιές και κάθε τόσο χτυπάει το στήθος του σα γορίλας, ίσως για να κατέβει η μπουκιά στο στομάχι...
Και ξεπλένει αμέσως το λαρύγγι του μ' ένα βαρελάκι ρετσίνα!
Λέει συνεχώς πως "η ρετσίνα κάνει καλό στον άνθρωπο, στα νεφρά, στα πνευμόνια, στα πάντα"...
Έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους τύπους!
Είναι της γνώμης πως ό,τι τρώγεται και πίνεται είναι καλό! Αδιάφορο αν είναι δηλητήριο ή αμβροσία...
Πιστεύουν, ίσως, πως πρέπει κανείς να τραβάει ως την άκρη κι ύστερα να δέχεται την τιμωρία του...


Τετάρτη, Φεβρουαρίου 23

Χίλιες αναρτήσεις Ασκαρδαμυκτί! (Ταξιδεύοντας με τον εαυτό μου)


(... μία και μία ήταν όλες οι γαμημένες!)
Ξαφνικά μου τη βίδωσε και πήρα μια παράξενη απόφαση: φορτώνομαι το δισάκι μου και το λαπτοπάκι μου και ταξιδεύω μόνος μου στην Ελλάδα!
Προσποιούμενος τον σκωτσέζο ή ισπανό τουρίστα.
Ξέρω πόσο απατεώνες είναι οι Έλληνες! Θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να "μου τη φέρουν"! Και χαίρομαι γι' αυτό προκαταβολικά...
Θέλω πάλι να κοιμηθώ στο ύπαιθρο, όπως έκανα παιδί!
Το πρωί να με ξυπνά ένας τρελός βοσκός που θα επιμένει να οδηγεί τα πρόβατά του πάνω απ' το ξαπλωμένο μου κορμί!
Και τη νύχτα, με το σαρακοφαγωμένο φεγγάρι, να μην ακούγεται ήχος άλλος απ΄την ανάσα της γης...
Να γίνομαι ομοσύνορος με τα πουλιά, τα σαλιγκάρια, τις υδρορροές, με τις πέτρες που ιδρώνουν και τη φορτωμένη με πόνους μουσική.
Μια μουσική που παίζει αδιάκοπα στην καρδιά μου!
Μια καρδιά που ώρες-ώρες αφηνιάζει και σαν μανιακό καγκουρό τσαπατσουλεύει με την μακριά ουρά της τα πάντα γύρω...

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 21

Σοπενχάουερ ο μισογύνης!

Ο Νίτσε δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα: "Καθένας φέρνει μέσα του μια εικόνα της γυναίκας φτιαγμένη καθ' ομοίωση της μητέρας του! Από τότε έχει αποφασίσει να σέβεται ή να καταφρονεί τις γυναίκες, ή να μένει απόλυτα αδιάφορος απέναντί τους"...
Ο Σοπενχάουερ ήταν απ' τους φανατικότερους του μισογυνισμού! Η στάση του αυτή ήταν, μάλλον, μια όψιμη εκδίκηση σε βάρος της μάνας του που αντιπροσώπευε, κατά τη γνώμη του, όλα τα ελαττώματα του γυναικείου φύλου: επιπολαιότητα, κενότητα, σπατάλη, βλακεία, κοκεταρία, προδοσία...
Παιδί ακόμη είδε τη μάνα του να επιδίδεται σε διασκεδάσεις την ίδια ώρα που ο ηλικιωμένος πατέρας του έσβηνε καθηλωμένος στην αναπηρική πολυθρόνα του!
Και την επόμενη μέρα της αυτοκτονίας του πατέρα του, η λεγάμενη ρίχνεται στην αγκαλιά του εραστή της, γίνεται η σπάταλη και εύθυμη χήρα της Βαϊμάρης...
Ο Σοπενχάουερ φεύγει απ' το σπίτι και η μάνα του τον αποκληρώνει!
Έκτοτε, η ζωή του μεγάλου φιλόσοφου είναι μια αδιάκοπη σειρά μονότονα αποτυχημένων ερωτικών σχέσεων! Μεσολαβούν μακρές περίοδοι αποχής, που του επιτρέπουν να στοχάζεται πάνω στο σεξουαλικό ένστικτο "που διαμορφώνει την ίδια την ουσία του ανθρώπου"...
Ο Νίτσε, μαθητής και συνεχιστής του, γράφει για τον Σοπενχάουερ πως "καθιστά τον ασκητισμό κορωνίδα της φιλοσοφίας του, ποθώντας να λυτρωθεί από ένα μαρτύριο"!
Ο Σοπενχάουερ ήταν ορκισμένος εχθρός του γάμου! Του άρεσε να απαριθμεί συχνά τα προβλήματά του: "σπατάλη, φροντίδα παιδιών, πείσματα, καπρίτσια, ασχήμια ύστερα από μερικά χρόνια, ιδιοτροπίες, υστερικά ξεσπάσματα, απιστίες, κερατώματα, κόλαση, διάβολος"...
Όμως, ο μισογυνισμός του φαίνεται πως αποτελούσε την κρυφή όψη μιας υπερβολικής αγάπης (ίσως κι ανάγκης) που έτρεφε για τις γυναίκες!
Χαρακτηριστικό είναι ένα απ' τα στερνά ευφυολογήματά του:
"Όσο πιο πολύ βλέπω τους ανθρώπους τόσο λιγότερο τους αγαπώ! Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τις γυναίκες"...


Σάββατο, Φεβρουαρίου 19

"... πάλι ραπίσματα απ' την εργατιά"



Σιγά μην μας κέρδιζαν οι "φουστανάτοι"
και έκφυλοι αστοί των Αθηνών!

Και μάλιστα μέσα στο σπίτι μας!
Δίπλα στα φουγάρα και στις φάμπρικες...
Ακολουθεί ο νέος ύμνος του Θρύλου!
Ο ήρωας Μπεζεντάκος το 'σκασε απ' τις φυλακές
λίγο πριν τον εκτελέσουν!

Κι ο ήρωας Τζιμπούρ (ο "νέος Μπεζεντάκος")
έβαλε το γκολάκι στο ενενηντα-φεύγα!


Η εις Άδου κάθοδος...




Στα σχόλια της χθεσινής ανάρτησης προέβλεψα πως ο φίλος μπλόγκερ Δείμος του Πολίτη θα είναι ο διάδοχος του παναγριώτατου Άνθιμου στη Σαλονίκη!
Το διάβασε ο Τσίπρας, φαίνεται ζήλεψε, και έτρεξε στα Σπάτα να συναντήσει τον μητροπολίτη Μεσογαίας.
Οι πληροφορίες μου λένε πως τα βρήκαν σε όλα και ο Τσιπράκος θα κάνει πραγματικότητα το όνειρο της ζωής του: το δεσποτιλίκι!
Θα διαδεχθεί το Νικόλαο και θα μεταφέρει την έδρα της Μητρόπολης στην Κερατέα, για να είναι κοντά στο "εξοχικό των μπαχαλάκιδων
των Εξαρχείων" και να τους ευλογεί!
Αρχίζει η εις Άδου κάθοδος...

Υ.Γ.: επειδή ορισμένοι παραπονιέστε που δεν βάζω συχνά ξένα τραγουδάκια, ορίστε μια κομματάρα που πολύ μου αρέσει...


Παρασκευή, Φεβρουαρίου 18

Άσκαρ: η "σύνοψις των κωλυμάτων"!

Η 14η Μαΐου 1994 ήταν μια ιστορική ημέρα για τη χριστιανική εκκλησία. Ο αγγλικανός επίσκοπος Μπάρι Ρότζερσονς χειροτόνησε τις πρώτες 32 γυναίκες ιερείς της Βρεταννίας.
Μεταξύ τους και η εικονιζόμενη Μιράντα Θρέλφολ Χολμς, η πνευματική μου μητέρα.
Στα νιάτα της ήταν πεισματικά άθεη, αλλά στράφηκε στο χριστιανισμό λόγω μιας άσχημης προσωπικής της εμπειρίας όταν σπούδαζε ιστορία στη Κέιμπριτζ...
Η αιδεσιμότατη σήμερα διδάσκει στο τμήμα Ιτσορίας του Ντάραμ όπου ασκεί και καθήκοντα ιερέα στο παρεκκλήσι της σχολής.
Κατά κάποιο τρόπο είμαστε και συνάδελφοι. Η Μιραντούλα σπούδασε στο Θεολογικό Κολλέγιο του Σεντ Τζον, ενώ εγώ είμαι απόφοιτος της παλαιότερης ορθόδοξης Θεολογικής Σχολής, της Αθήνας.
Καθημερινά έρχεται αντιμέτωπη με τις ριζωμένες κοινωνικές προκαταλήψεις. Υπήρξαν και περιπτώσεις που κάποιοι πιστοί αρνήθηκαν να κοινωνήσουν από τα χέρια της!
Δυστυχώς, ο σκοταδισμός είναι πολύ βαθιά ριζωμένος. Η Καθολική Εκκλησία εξισώνει τη χειροτονία των γυναικών με το έγκλημα της παιδεραστίας! Ενώ οι Ορθόδοξοι θέλουν τις γυναίκες μόνο για υπηρέτριες και χρηματοδότες των ναών τους...
Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, η Μιράντα εξηγεί πως ο Χριστός κατέρριψε τα στερεότυπα για το γυναικείο φύλο. Γι' αυτό ενθάρρυνε τη Μαρία, την αδελφή του Λαζάρου, να βγει απ' την κουζίνα, να καθίσει δίπλα στους άντρες μαθητές και να διδαχθεί μαζί τους αντί να παίζει τον παραδοσιακό ρόλο του σερβιτόρου...
Βέβαια, εγώ δεν κατάφερα να ιερωθώ όπως η Μιραντούλα.
Θυμάμαι, πριν 6 χρόνια, όταν μπήκα στη Θεολογική, επισκέφτηκα τον Δεσπότη της ιδιαίτερης πατρίδας μου, που με ξέρει από τότε που φόραγα κοντοπαντέλονο.
- Δέσποτα, μόλις πάρω το πτυχίο, θα με χειροτονήσεις στην Αγια-Τριάδα να κονομήσουμε;
- ... Παιδί μου... βλέπω το μάτι σου γυαλίζει για χρήμα!
- Δεν θα τα κλέβουμε πάτερ, μόνοι τους θα μας τα δίνουν...
- Κοίτα... εσύ ειδικά δεν μπορεί να χειροτονηθείς!
- Γιατί πάτερ μου; Επειδή έκανα περιτομή στο στρατό; (σ.σ.: μια περίοδο είχα "πήξει" τόσο πολύ που ήταν ο μόνος τρόπος για να πάρω αναρρωτική άδεια)
- Μα τι λες τώρα, καμία σχέση! Απλά, εσύ είσαι... πώς να το πω;... η σύνοψις των κωλυμάτων!

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 16

Ζουζού: η πρώτη και τελευταία μου αγάπη!

Ε, λοιπόν, όχι! Δεν αγάπησα ποτέ! Ποτέ!
Πώς έγινε αυτό; Δεν ξέρω...
Είμαι ανίκανος για το ξεμυάλισμα, και επαναστατώ στην παράλογη γοητεία!
Ωστόσο, κάποτε νόμισα πως αγάπησα. Για μια μέρα... έστω, για μια ώρα!
Ένα βράδυ γνώρισα μια νεαρή ενθουσιώδη ύπαρξη που επιθυμούσε, εξαιτίας κάποιων ποιητικών της φαντασιώσεων, να περάσει μια νύχτα μαζί μου, πάνω σε μια βάρκα στο ποτάμι. Ήταν η Ζουζού!
Προσωπικά θα προτιμούσα μια κάμαρα κι ένα κρεβάτι. Δέχτηκα, ωστόσο, και τη βάρκα και το ποτάμι...
Ιούνιος μήνας, η νύχτα είχε πανσέληνο, δειπνήσαμε σ' ένα πανδοχείο στις όχθες του ποταμού κι ύστερα μπήκαμε στη βάρκα. Κάθισα απέναντί της κι έπιασα αμέσως τα κουπιά.
Δεν το αρνούμαι, ήταν όμορφα και ρομαντικά. Από πάνω μας τα όρνια έβγαζαν τις ανατριχιαστικές κραυγές τους και παραδίπλα τα βατράχια κόαζαν δημιουργώντας ένα αίσθημα απόκοσμου τρόμου.
"Καθίστε κοντά μου", είπε εκείνη, "απαγγείλτε μου κάποιους στίχους σας"...
Δεν το πολυσκέφτηκα...
"... οι ωχρές λιγνές μητέρες έχουν χαθεί
οι καλτσοδέτες στο μπούτι σέρνονται σαν τα ποντίκια
η γοητεία των 18 έγινε 80!
Και τα φιλιά
-αυτά τα φίδια που ξερνούν ασήμι-
έχουν πάψει.
Κανένας δεν ζει
τη μαγεία για πολύ..."
Περίμενα να με κατακρίνει. Κάθε άλλο. Ψιθύρισε "πόσο αληθινό!". 'Εμεινα έκπληκτος. Είχε καταλάβει;
Αγκάλιασα τη μέση της και πλησίασα τα χείλη μου στο λαιμό της. Αλλά εκείνη μ' απώθησε με μια απότομη και οργισμένη κίνηση. "Σταματήστε επιτέλους! Τι χυδαιότης!".
Έκρινα φρόνιμο να σταματήσω τις εφόδους μου. Εκείνη συνέχισε: "Αν το ξανατολμήσετε θα σας ρίξω στο νερό, θα ανατρέψω τη βάρκα. Ονειροπολώ! Είναι τόσο ωραία... Λησμονήσατε κι όλας τους στίχους που απαγγείλατε;".
Είχε δίκιο. Σώπασα...
Βάλθηκα και πάλι να κωπηλατώ. Άρχισα να βρίσκω τη νύχτα ατέλειωτη και τη συμπεριφορά μου γελοία.
Οι απαλές κινήσεις τη νανούριζαν. Σαν σε όνειρο είπε... "Πού είμαστε, πού πηγαίνουμε; Εγκαταλείπουμε τη γη θαρρώ. Τι όμορφα που είναι; Ω, αν μ' αγαπούσατε λιγάκι"...
Η καρδιά μου βάλθηκε να χτυπά δυνατά. Δεν ένιωθα πια κανέναν δυνατό πόθο. Αισθανόμουν καλά έτσι, δίπλα της, κι αυτό μου αρκούσε.
Η μέρα πήρε να χαράζει. Η βάρκα χτύπησε πάνω σε κάτι. Ξυπνήσαμε. Καθώς η αυγή έφεγγε στο πρόσωπό της ένιωσα μαγεμένος, εκστατικός.
Εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα για κείνη.
Έσκυψα πάνω της να της εξομολογηθώ των έρωτά μου.
Αλλά εκείνη έσκουξε δυνατά "έχετε μια κάμπια στα μαλλιά σας!"!
Αυτό ήταν! Όλα γκρεμίστηκαν.
Κι από τότε δεν ξαναγάπησα γυναίκα...

Τρίτη, Φεβρουαρίου 15

Τ' αλάνια του Περαία Θ' (Αληθινές ιστορίες -σε πρώτο πρόσωπο-, χωρίς αρχή και τέλος)

Από μικρός θυμόμουν κάθε σαββατόβραδο τον πατέρα μου να έρχεται σπίτι μεθυσμένος.
Έσερνε τα πόδια του, άνοιγε την πόρτα κι άρχιζε να βρίζει.
Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα και μου προκαλούσαν τρόμο.
Η μάνα μου μου έλεγε "πήγαινα μέσα εσύ". Κι εγώ έτρεχα και σκέπαζα το κεφάλι μου με το μαξιλάρι για να μην ακούω τις φωνές της...
Στα δεκατρία μου τόλμησα για πρώτη φορά να μπω ανάμεσά τους και να του πω: "αν τολμήσεις να την ξαναχτυπήσεις θα σε σκοτώσω"!
Μου 'ριξε μια ανάστροφη που κόλλησα στον απέναντι τοίχο. Έπεσε πάνω της κι άρχισε να τη βαράει...
Ούτε κι εγώ κατάλαβα πώς έτρεξα στην κουζίνα, πήρα το χασαπομάχαιρο και του το κάρφωσα στα πλευρά.
Έξι μήνες έμεινε στο νοσοκομείο. Αλλά κι εγώ δεν καλοπέρασα... αναμορφωτήρια, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί.
Στα δεκαπέντε μου γνώρισα και κάτι παρέες από άλλες συνοικίες. Με τα παιδιά αυτά στροφάραμε στο ίδιο τριπ. Τα λέγαμε, είχαμε πάνω-κάτω τις ίδιες εμπειρίες. "Εμένα η μάνα μου ξενοπηδιόταν, τους έκανε τσακωτούς ο πατέρας μου και τους έσφαξε". "Εμένα ο δικός μου έσπρωχνε πρέζα". "Ο δικός μου ήθελε να βγάλει στο κλαρί την αδελφή μου και τον χαράκωσα".
Άγριες ιστορίες, μισές αλήθειες μισές ψέματα...
Αρχίσαμε να πηγαίνουμε και στον Ολυμπιακό. Τα σπάγαμε, πλακωνόμασταν με τους αντίπαλους και τη μπατσαρία. Κάθε Κυριακή στο πέταλο, κρεμασμένοι στα κάγκελα, με την πλάτη στον αγωνιστικό χώρο. Σάμπως είδαμε και ποτέ έναν αγώνα;
Κάποια στιγμή ήρθαν και τα ναρκωτικά, ευτυχώς τα "ελαφρά", να και οι πρώτες συλλήψεις, φτάσαμε και στις καταδίκες.
Ένα βραδάκι μου λέει ο δικηγόρος μου "πάμε για καμιά μπύρα;". "Και δεν πάμε", του λέω.
Εκεί μου είπε για πρώτη φορά πως σπούδασε και θεολόγος. Άρχισα να ξενερώνω, αλλά, ευτυχώς, δεν άρχισε τις διαλέξεις ούτε μου έπρηξε τ' αρχίδια.
Με ρώτησε μόνο "τι είναι για σένα το ποδόσφαιρο;".
"Τι είναι;", του λέω, "ένα παιχνίδι για άντρες"...
Είπαμε πολλά εκείνο το βράδυ. Μου έδωσε και κάτι βιβλία να διαβάσω, κλείσαμε να πάμε και την Κυριακή στο Καραΐσκάκη παρέα. Ήταν κι αυτός φανατικός γαύρος, και είχε περάσει, απ' ό,τι μου ΄πε, κι απ' τα δικά μου "μονοπάτια".
Πράγματι πήγαμε, σε "καλή" θύρα", είδαμε το ματσάκι, φωνάξαμε, εκτονωθήκαμε και καπάκι τραβήξαμε για ένα ουζερί στο Κερατσίνι.
Κάναμε παρέα για κάνα τρέμηνο. Χωρίς να το καταλάβω, άρχισα σιγά-σιγά ν' αλλάζω.
Βρήκα γκόμενα, έπιασα και μια δουλίτσα, έκοψα τα ναρκωτικά και τα νταηλίκια. Και στο γήπεδο πηγαίνω πού και πού, αλλά όχι φανατικά...
Και να σας πω και κάτι μάγκες μου; Τώρα νιώθω και περισσότερο Ολυμπιακός από πριν...


Κυριακή, Φεβρουαρίου 13

Η "τρέλα των γαύρων"! (Μια επιστημονική ανάλυση)


Έχουμε τρελάνει τους μικροβιολόγους!
Οι άνθρωποι θα σκίσουν τα πτυχία τους!
Στις φλέβες μας τα αιμοσφαίρια δεν χωρίζονται σε λευκά και ερυθρά. Κυλούν όλα μαζί, έτσι χύμα, ερυθρόλευκα...
Ο Θρύλος είναι ομάδα "αντρίκια"! Γι' αυτό και οι γκόμενές μας, που υποχρεωτικά γίνονται "θρυλίτσες", προτιμούν να βλέπουν τη μπάλα τη σπυριάρα! Το μπασκετάκι με τον "σοφό" Ντούντα και τον παίδαρο τον Σπανούλη.
Εμείς, οι κλασικοί "γαύροι", γουστάρουμε τη σκατόφατσα του Τζιμπούρ, του Αλγερίνου, και τις μπούκλες του Κορσικάνου του Μοντέστου!
Αυτοί οι τύποι μπορεί να μην είναι πειραιωτάκια, αλλά η φάτσα τους έχει το "θρυλόσημο"! Πώς να το πω απλά; Η μάπα τους "γράφει κόκκινο".
Οι αρσενικοί "γαύροι" γουστάρουμε το τόπι που παίζαμε στις αλάνες. Απ' το πρωί ίσα με το βράδυ. Με δυο πέτρες για δοκάρια και γόνατα καταματωμένα.
Κι είχαμε τόση ένταση και μανία, που μετά τον αγώνα συνεχίζαμε με πετροπόλεμο. Μέχρι και με τσεκούρια κυνηγιόμασταν...
Ας μιλήσουμε όμως επιστημονικά:
Η "τρέλα των γαύρων" έχει καταχωρηθεί στη διεθνή ιατρική βιβλιογραφία ως "νευρωτική μετάθεση ψυχαναγκαστικού τύπου - εξάρτηση από θεσμοποιημένα ομαδικά πρότυπα"!
Μην τρομάζετε! Αμέσως το "σπάω" και το κάνω "κέρματα".
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Για κάθε άντρα, η επιβίωση στην κοινωνία είναι μια μάχη. Σαν αρσενικό, μπαίνει σ' αυτόν τον πόλεμο για να κερδίσει. Κι αυτή η ορμή του γεννά μεγάλη ένταση και θυμό.
Είναι μια ένταση, όμως, που δεν μπορεί να τη διοχετεύσει κάπου. Μια οργή που υπερχειλίζει αλλά πρέπει να μην εκδηλωθεί. Αυτό επιβάλλει ο "σύγχρονος πολιτισμός"...
Ο σημερινός άντρας δεν μπορεί να πάρει ούτε το τσεκούρι ούτε το καλάσνικωφ και να βγει στους δρόμους. Είναι αναγκασμένος να μεταθέσει την οργή του σε μια κοινωνικά και νομικά αποδεκτή σύγκρουση.
Γι' αυτό επιλέγει το πεδίο της "θεσμοποιημένης πάλης", δηλαδή του ποδοσφαίρου, και τον φορέα της, δηλαδή τον Ολυμπιακό...

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 11

Απ' το ημερολόγιο ενός καταδρομέα Ι' ("Σκατά στο λάκκο του χασάπη!")

Λίγες μέρες πριν απολυθείς όλο και κάποια "σαΐνια" θα σε διπλαρώσουν.
Οι περισσότεροι θα σου προτείνουν "σωματοφυλίκια" και "μπραβιλίκια".
Θα 'ρθουν, όμως, και κάποιοι πιο "μερακλήδες"...
Μετά το 1990 οι "εταιρείες μισθοφόρων" κάνουν χρυσές δουλειές. Μαζεύουν τα αποβράσματα και τα ξαποστέλνουν σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Το μισθοφοριλίκι έχει καλά λεφτά κι αφορολόγητα. Έχει και τα τυχερά του. Πάει πάντα "πακέτο" με λαθρεμπόριο, σωματεμπορία, ναρκωτικά...
Απλά, υπογράφεις ένα χαρτί, συνήθως γραμμένο σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις. Και σε λίγες ώρες βρίσκεσαι ανάμεσα σ' ανθρώπους εντελώς διαφορετικούς από σένα!
Φυσικά, δεν τρέφεις καμία αυταπάτη.
Αν σε "φάνε", κανείς δεν θα σε κλάψει, δεν θα τυλίξουν το φέρετρο με τη γαλανόλευκη, ούτε θα γράψουν τ' όνομά σου στο ηρώο της πλατείας του χωριού σου.
Οι λίγοι που σε ξέρουν, το πολύ να πουν "σκατά στο λάκκο του χασάπη"!
Ο θάνατός σου δεν θα 'χει πολιτικό ή οικονομικό κόστος για κανέναν...
Κι εσύ θα πρέπει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή να παίζεις τη ζωή σου κορώνα-γράμματα.
Από ποιον κινδυνεύεις περισσότερο;
Απ' τον "αόρατο" εχθρό με τους ελεύθερους σκοπευτές του;
Απ' τους "άμαχους" που σε πυροβολούν απ' το πουθενά;
Ή, μήπως, απ' τους ψυχοπαθείς "συναδέλφους" σου; Αυτούς που μεθυσμένοι ή μαστουρωμένοι σε "καθαρίζουν" στον ύπνο σου;
Όταν ανοίξεις νταραβέρια με δαύτους, δεν χρειάζεται να πας γυρεύοντας για να μπλέξεις! Ο μπελάς έρχεται μόνος του να σε βρει...
Και δεν λέει με τίποτα, γμτ μου, ν' αφήσεις τα κοκαλάκια σου στην πλαγιά ενός ανώνυμου λόφου της Αφρικής!
Το πρωί, μόλις βγήκα απ' την καλύβα, είδα το κεφάλι του σκοπού σφηνωμένο σ' ένα παλούκι.
Παραδίπλα βρισκόταν το ακέφαλο και ευνουχισμένο πτώμα του Μπομπ. Διέκρινες μόνο τα στρατιωτικά τατουάζ στο σώμα του...
Ενστικτωδώς έσφιξα στην αγκαλιά μου το καλάσνικωφ.
Και θυμήθηκα τα πρώτα λόγια που πρωτάκουσα μόλις πάτησα το πόδι μου στην Ανγκόλα:
"να κρατάς πάντα την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό σου"...

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 10

Η Αλήτισσα ενώπιον του Αγίου Πέτρου!

Άγιέ μου, είμαι πολύ γριά πλέον, οπότε μπορώ ελεύθερα να σου ανοίξω την καρδιά μου!
Ο έρωτας ήταν για μένα η ζωή της ψυχής. Όπως το οξυγόνο είναι η ζωή του σώματος...
Καλύτερα να πέθαινα παρά να ζούσα χωρίς αγάπη.
Ο έρωτας -έτσι πιστεύω τουλάχιστον- χρειάζεται ταυτόχρονα ελευθερία και εμπόδια! Ο θεσμοθετημένος έρωτας, ο ευλογημένος απ' τον ιερέα, δεν είναι αυθεντικός. Το νόμιμο φιλί δεν έχει τη γλύκα του λαθραίου...
Μια γυναίκα μπορεί να σαγηνέψει, να προκαλέσει, να αιχμαλωτίσει έναν άντρα με ένα μόνο βλέμμα. Δεν χρειάζεται να πει τίποτα απολύτως. Ένα απλό βλέμμα της μπορεί να είναι πιο προκλητικό και πιο άσεμνο από την πιο φλογερή ερωτική εξομολόγηση...
Τον νεαρό αξιωματικό τον γνώρισα σε ένα πάρτι. Είχε έρθει για λίγες μέρες στο Ηράκλειο, και δεν ήμουν διατεθειμένη να χάσω ένα τέτοιο κελεπούρι.
Έπεσα αμέσως στην αγκαλιά του, τον ξελόγιασα, του δόθηκα. Κι εκείνος με λάτρεψε μ' έναν πόθο φλογερό, ασίγαστο, ζηλότυπο, άγριο...
Όταν έμαθα πως θα έφευγε έτρεξα να τον βρω. "Εσύ φεύγεις", του είπα, "μα εγώ θα σου προσφέρω την πιο μεγάλη απόδειξη αγάπης που μπορεί να δώσει μια γυναίκα. Θα έρθω μαζί σου, εγκαταλείπω άντρα, παιδιά και συγγενείς. Ξεπέφτω στα μάτια του κόσμου, ατιμάζω το όνομα της οικογένειάς μου, αλλά το κάνω για σένα και είμαι ευτυχισμένη γι' αυτό"!
Κρύος ιδρώτας έλουσε την πλάτη του. Άρπαξε τα χέρια μου και με θερμοπαρακάλεσε ν' αλλάξω γνώμη, να μην υποβληθώ σε μια θυσία που ούτε μου ζήτησε ούτε την ήθελε. Προσπάθησε να με φέρει στα συγκαλά μου, αλλά μάταια. "Σου απαγορεύω να με ακολουθήσεις", φώναζε.
Τον κοίταξα άγρια στα μάτια και με φωνή στριγκή του πέταξα: "είσαι, λοιπόν, ένας δειλός, που παρασύρεις μια κοπέλα και την παρατάς για ένα καπρίτσιο"...
Έφυγα, αλλά την επόμενη κι όλας μέρα φρόντισα να πληροφορηθεί απ' την κολλητή μου πως έκανα απόπειρα αυτοκτονίας για χάρη του.
Πως πάλεψα οχτώ μέρες με το θάνατο και πως το μόνο που θα με έσωζε ήταν μια εξομολόγηση της δικής του αγάπης...

Υποχώρησε... Υποσχέθηκε να κάνει ό,τι του ζητήσω. Γιατρεύτηκα αμέσως και έφυγα μαζί του. Για δυο χρόνια ζήσαμε σε μια κωμόπολη την υπέροχη ζωή των κρυμμένων μοιχών.
Ένα πρωινό μας επισκέφτηκε ο νόμιμος σύζυγός μου.
Δεν φάνηκε να έχει άγριες προθέσεις. Δεν ήταν καν θυμωμένος.
Μου ζήτησε να επιστρέψω, όχι για κείνον αλλά για χάρη των δυο παιδιών μας.

Και να το παράδοξο θέαμα: οι δύο άντρες, ο απατημένος σύζυγος και ο θερμός εραστής, με ικέτευαν γονατιστοί να επιστρέψω στη συζυγική εστία και στα ανήλικα παιδιά μου!
"Είστε κι δυο άθλιοι!", τους φώναξα, κι αρνήθηκα ν' ακολουθήσω τον σύζυγό μου.
Εκείνος σηκώθηκε, φόρεσε το καπέλο του και, γυρίζοντας προς τον εραστή μου, του είπε: "ειλικρινά, σας λυπάμαι κύριε!".
Έζησα μαζί με τον εραστή μου άλλα δέκα χρόνια.
Μετά πέθανα...


Τρίτη, Φεβρουαρίου 8

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή... (Θ') - Ώρες-ώρες γίνομαι πολύ απαίσιος τύπος...

Όταν τη γνώρισα έδειχνε να τα έχει χαμένα!
Έψαχνε, γενικώς, αλλά δεν ήξερε τι ακριβώς...
Μια μέτρια δουλειά;
Έναν μέτριο γκόμενο;
Μια μέτρια διασκέδαση;
Τα 'χαμε κάπου οχτώ μήνες.
Δηλαδή, τρόπος του λέγειν "τα 'χαμε".
Πήγαινα με το αμάξι κάτω απ' το σπίτι της, της έκανα μια αναπάντητη κι εκείνη κατέβαινε αμέσως.
Ήταν καψούρα μαζί μου...
Την πήγαινα κατευθείαν στο ξενοδοχείο, πηδιόμασταν, ξαναμπαίναμε στο αμάξι και την γύριζα σπίτι της.
Δεν την έπαιρνα ποτέ τηλέφωνο, δεν είχαμε πάει ποτέ για ένα ποτό, έναν καφέ, ένα σινεμά...
Όταν καμιά φορά μου τηλεφωνούσε και πρότεινε να πάμε καμιά βολτούλα, της έλεγα "ναι, οκ" και μετά έκλεινα το τηλέφωνο κι εξαφανιζόμουν...


Κυριακή, Φεβρουαρίου 6

Απ' την μυστική ερωτική αλληλογραφία Αθανασίας - Τάκη...

Τακουλίνι μου,
γλυκό μου ρωμαλέο πετεινάρι.
Δεν μου γράφεις πια. Δεν σε βλέπω πια. Δεν μου έρχεσαι πια.
Έπαψες, λοιπόν, να μ' αγαπάς;
Γιατί; Τι σου έκανα; Πες μου σε παρακαλώ...
Εγώ σ' αγαπώ πολύ πολύ πολύ! Εχμμμ... Θα ήθελα να σ' έχω πάντα κοντά μου. Όλη μέρα στην αγκαλιά μου. Να σε φωνάζω "αγαπημένε μου γατούλη" αλλά και μ' όλα τα γλυκά ονόματα που μου 'ρχονται στο μυαλό.
Σε λατρεύω, σε λατρεύω, σε λατρεύω όμορφό μου κοκοράκι!
Η κοτούλα σου
Αθανασία

Αγαπημένη μου φίλη.
Αν ήσουν κωφάλαλη θα σ' αγαπούσα αναμφίβολα για καιρό. Για πολύ καιρό!
Το κακό είναι ότι μιλάς. Αυτό είναι όλο...
Αν μιλήσουμε ανάμεσα σε δυο φιλιά διακόπτουμε πάντα το τρελό όνειρο της ψυχής.
Εκτός κι αν προφέρουμε λόγια εξαίσια! Αλλά τέτοια λόγια δεν βγαίνουν απ' το μυαλουδάκι όμορφων κοριτσιών...
Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Έτσι δεν είναι; Τόσο το καλύτερο. Εγώ συνεχίζω.
Υπάρχουν, άραγε, πάνω στη γη μάτια πιο ονειροπόλα απ' τα δικά σου; Γεμάτα κρυφές υποσχέσεις και άπειρο έρωτα;
Κι όταν αυτό το υπέροχο στοματάκι σου πάει ν' ανοίξει, λέει κανείς πως ... να, τώρα θ' ακουστεί μια απερίγραπτη μελωδία, κάτι το απίστευτα γλυκό και τρυφερό που θα φέρει δάκρυα στα μάτια.
Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή εσύ πετάς ένα "λατρεμένο μου λαγουδάκι", και ξαφνικά νιώθω πως μπαίνω στη σκέψη σου και βλέπω πώς λειτουργεί! Κι αυτό με ενοχλεί. Καταλαβαίνεις; Με ενοχλεί πολύ. Θα προτιμούσα να μην το είχα δει...
Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις, έτσι; Το είχα φανταστεί!
Μικρό μου παιδί, για τους άντρες που δεν είναι ανόητοι, τους λίγο εκλεπτυσμένους, αυτούς που κάπως υπερτερούν, ο έρωτας είναι μια τόσο πολύπλοκη υπόθεση που από ένα "τίποτα" απορρυθμίζεται.
Εσείς οι γυναίκες όταν ερωτεύεστε δεν αντιλαμβάνεστε τη φαιδρότητα ορισμένων πραγμάτων. Και σας διαφεύγει το γελοίο ορισμένων εκφράσεων.
Μου έχεις δώσει το ένα μετά το άλλο τα ονόματα όλων των ζώων και των λαχανικών, που σίγουρα τα ξεσήκωσες απ' τις "Μία και χίλιες συνταγές" του Μαμαλάκη.
Από την ημέρα που άνοιξες τη βρύση με τα γλυκόλογα, αυτό για μένα ήταν το τέλος!
Σε φιλώ με πάθος, με τον όρο να μην πεις κουβέντα.
Τάκης

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 4

Τι τραβάμε κι εμείς οι θεολόγοι... (Διάλειμμα απ' τις μπύρες)

Οι μαθητές των τελευταίων τάξεων του Λυκείου έχουν πολλά κακά χούγια. Ένα απ' αυτά είναι να χρησιμοποιούν τους θεολόγους σαν σάκους του μποξ!
Αν ο καθηγητής δεν είναι λίγο μαγκάκος να τους σβερκώσει και να τους μάθει το πατερ-ημών στα πειραιώτικα (κι ας του ρίχνουν δυο κεφάλια) τότε έχει πρόβλημα...
Υπάρχουν, όμως, και οι δήθεν "διανοούμενοι" μαθητές, που "βόσκουν" σε κάτι Συριζαίικους αχυρώνες και νομίζουν πως μπορούν να τη "βγουν" στους δασκάλους τους.
Εκατό η αλεπού, εκατόν δέκα τ' αλεπουδάκια! Γίνεται; Δεν γίνεται!
Αλλά αυτούς δεν μπορείς να τους στείλεις να μετρήσουν τα σκαλοπάτια, όπως κάνεις στην πρώτη κατηγορία.
Πρέπει να τους απαντήσεις με επιχειρήματα και, μάλιστα, λογικά! Κι αυτό δεν είναι κι ό,τι πιο εύκολο στα θρησκευτικά θέματα!
Άλλωστε το έχουμε ξαναπεί: η θρησκεία και η εκκλησία είναι η τελευταία στάση πριν το τρελάδικο...
Λοιπόν, για να μην τα πολυλογούμε. Τα "τυπάκια" αυτά, που θέλουν να "την πουν" στο θεολόγο τους, επιλέγουν κυρίως (τυχαίο; δε νομίζω) να αμφισβητήσουν την ιστορικότητα του Χριστού. Σου λένε... "έχουμε καμία απόδειξη πως υπήρξε ποτέ ο Χριστός; Δεν έχουμε! Άρα, γιατί καθόμαστε κι ασχολούμαστε με ανύπαρκτα πρόσωπα;".
Βέβαια, την ιστορική ύπαρξη του Χριστού αμφισβητεί η δυτική άθεη διανόηση απ' τον 17ο αιώνα.
Αυτό που δεν έκανε ο Κέλσος, ο Πορφύριος κι ο Ιουλιανός, το ανακάλυψαν κάποιοι εξυπνάκηδες με καθυστέρηση 1700 ετών!
Αλλά δεν πειράζει... κάλιο αργά παρά ποτέ!
Έτσι, λοιπόν, κι ο Άσκαρ αποφάσισε να στρώσει λίγο κώλο, να ξεκολλήσει απ' τις μπυραρίες και τα καφέ, να κάνει ένα διάλειμμα απ' το πιόμα και τον "Γαύρο" και να ασχοληθεί λίγο σοβαρότερα με το θέμα.
Από σήμερα και κάθε Σάββατο, μέχρι το Πάσχα, στο ομόσταυλο θεολογικό μπλογκί μας, το "Συ είπας", θα μπορείτε να διαβάζετε αναρτησούλες που αναφέρονται στην ιστορικότητα του Χριστού.
Υ.Γ.: θα προσπαθήσω να γίνω πειστικός γμτ μου! Όχι τόσο για να αποστομώσω τα κωλοπαίδια όσο για ... πουλ-μουρ! Με το καλό μπλα-μπλα όλο και κάποια μαθητριούλα μπορεί να εντυπωσιαστεί κι ό,τι προκύψει...

http://sueipas.blogspot.com/

Τρίτη, Φεβρουαρίου 1

Το άσπρο σύννεφο...

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτούς τους ανθρώπους που μες στο καταχείμωνο κλείνουν διακοπές για το καλοκαίρι!
Και να 'ταν τίποτα ξετρελαμένα απ' τον έρωτα πιτσουνάκια, να πω πάει στο διάολο...
Αλλά είναι κάτι "τελειωμένα" ζευγάρια στην ηλικία μου, που φαίνεται να 'χουν προ πολλού "παραδοθεί" και περιμένουν μοιρολατρικά το "τελευταίο προσκλητήριο"!
Τους βλέπεις στις παρέες. Είναι το υπέρτατο κλισέ της ελληνικής ταβέρνας: το "αμίλητο ζευγάρι"...
Τρώνε τα μπριζολάκια τους, τσιμπολογάν τη σαλατίτσα τους, πίνουν τις μπυρίτσες τους αλλά επί δύο ώρες δεν ανταλλάσσουν λέξη. Κοιτάζουν με κενό βλέμμα το άπειρο...
Δεν μιλούν, άλλωστε δεν έχουν και τίποτα να πουν. Κι αν κάποιος τολμήσει ν' ανοίξει μια συζήτηση, τότε σίγουρα θα καταλήξουν σε τσακωμό...
Και κλείνουν από τώρα δωμάτιο για την καλοκαιρινή σεζόν!
Για να κάθονται με άδειο βλέμμα σε παραλιακές ταβέρνες και να παρακολουθούν ένα άσπρο σύννεφο που μοιάζει με προβατάκι...