Τετάρτη, Μαΐου 31

Σάτυρα


- Τι γίνεστε; Τι κάνετε; Καλή σας μέρα!
Και από μέσα μας: Δεν πάτε στην οργή κι ακόμα παραπέρα!
-Καλέ, είσαστε μια χαρά. Φτου να μη βασκαθείτε.
Μωρέ δεν πάτε να πνιγείτε!
-Αχ, πόσο χάρηκα, συγχαρητήρια για την επιτυχία!
Βρε γρουσουζιά μπροστά μου να σε βρω, κακοτυχία!
- Τι όμορφο και τι κομψό το νέο σας φουστάνι!
Πώς έγινες έτσι μωρή, μαύρη σαν το τηγάνι;
- Με γεια και καλορίζικο το νέο σας το σπίτι!
Άιντε από δω, ου να χαθείς, μας σήκωσες και μύτη...

Κυριακή, Μαΐου 28

Modigliani

Μου είπε για σένα Modigliani ένα πυρωμένο κορίτσι του Βορρά. Ήταν κι η ίδια ένα αόριστο μοντέλο σου, με ίσιες γραμμές και ανοιχτά χρώματα από λιόγερμα σε τζάμι σπιτιού.
Ήταν το ίδιο λεπτή με την ευαίσθητη τεχνική σου κι αδημονούσε να με δέσει πάνω της με δάχτυλα μακριά σαν ποτάμια, με γάμπες μακριές σαν αχτίδες.
Το κορίτσι που σου λέω, Modigliani, ξεφύλλιζε το βιβλίο με τα έργα σου, όταν ο πάγος άσπριζε τους δρόμους, όταν το τρένο περνούσε κι ένα παιδί το παρατηρούσε μέσα από το δωμάτιο.
Θυμάμαι δύο αντίγραφα από γυναικεία πορτρέτα σου πάνω απ΄το ζεστό της κρεβάτι. Παλιές εικόνες που φλογίζουν τον έρωτα και θερμαίνουν την αγάπη...

Χωρίζουμε;

Οι γυναίκες πάντα είχαν το δικό τους τρόπο να σου λένε ότι ... φτάνει πια ... δεν σε γουστάρω άλλο. Σταχυολογώ, λοιπόν, κι εγώ μερικά «δείγματα» των τελευταίων μου εμπειριών:
Σου δίνει ολόψυχα τις ευχές της να πας στο γήπεδο ή στην Αράχωβα με την ανδροπαρέα και μπαρότσαρκα με τα παιδιά απ’ το γραφείο, γεγονότα που παλιότερα την έκαναν .. Τούρκο! Και το χειρότερο... δεν έχει καμιά αντίρρηση να πας για καφέ με την ... πρώην σου, την Ελενίτσα... Έλα μωρέ, πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε...
Μπορεί, λέει, να μην έχει τρελό κέφι για σεξ, ένεκα ο φόρτος εργασίας, αλλά ευχαρίστως θα μπορούσε να περάσει όλη της τη ζωή μαζί σου, ακόμη και χωρίς σεξ, αφού πια «εμείς οι δυο είμαστε σαν αδελφάκια και ποτέ μου δεν ένοιωσα κάποιον τόσο δικό μου»! Σημειωτέον ότι η τύπισσα έχει ήδη βολευτεί σπίτι σου! Για ξεσπιτώματα είμαστε τώρα;
Σε αποκαλεί με πολλά ζουζουνίστικα υποκοριστικά που όλα έχουν την ίδια κατάληξη σε –άκι. Ανάμεσα στο «μωρό» και στο «μωράκι» υπάρχει μια τεράστια άβυσσος βαρεμάρας κι ένας τελειωμένος έρωτας.
Τις τελευταίες μέρες έχει περιέλθει στη ζεν νιρβάνα του Βούδα. Ακόμη κι αν πηδάς με τις αρβύλες πάνω στο σατέν καναπέ της, δεν πρόκειται να το κάνει θέμα επειδή πολύ απλά εδώ και καιρό δεν σε βλέπει, σε έχει διαγράψει απ’ το οπτικό πεδίο της καρδιάς της.
Και το χειρότερο... Δεν σου απαντάει στο messenger κι όταν εσύ εμφανίζεσαι αυτή «κρύβεται»...

Πρόοδος και συντήρηση... (ποίηση)

- Ο θησαυρός είν’ άνθρακες, το ξέρεις!
Γιατί βαθιά τον κρύβεις στην καρδιά σου,
σα να ναν πολύτιμο πετράδι;
Γιατί φυλάγεις άσκοπα το ψέμα;

- Ο θησαυρός είν άνθρακες, το ξέρω.
Όμως μαζί του έδεσα ολόκληρης ζωής τους πόθους,
τις πιο γλυκιές κι απόκρυφες της νιότης μου ελπίδες.
Αν πάψω μια στιγμή να τον φυλάγω,
μαζί του πάει...
θα χαθεί κι η ύπαρξή μου.

- Αυτά τα έθιμα διατηρούν την πλάνη,
συθέμελα εμείς θα τα γκρεμίσουμε
ατόφια η αλήθεια για να λάμψει.
Τα δεκανίκια δεν αφήνουν όρθια την ψυχή!

- Διώχτε τους βέβηλους!
Να καταστρέψουν θέλουν τα ιερά μας,
ζητούν να θανατώσουν την ψυχή μας.
Αυτά δεν είναι έθιμα,
το άδυτο είναι της ψυχής.
Σ’ αυτά στηρίχθηκε η ζωή μας,
κι αυτά στο άπειρο μας προεκτείνουν.
Διώχτε τους βέβηλους!

Κι ας ήτανε οι βέβηλοι
Παιδιά του αγαπημένα....

Παρασκευή, Μαΐου 26

Γιαχβέ ή Ήφαιστος;


Με την Παλαιά Διαθήκη θα ασχοληθούμε αρκετές φορές στη συνέχεια. Σήμερα θα επικεντρωθούμε στον τρόπο που περιγράφεται η απελευθέρωση των Ισραηλιτών από τον αιγυπτιακό ζυγό, γνωστή και ως «Έξοδος».
Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός, για να αναγκάσει τον Φαραώ ν’ αφήσει ελεύθερο το λαό του Ισραήλ, έστειλε στους Αιγυπτίους δέκα «πληγές»!
Πρόσφατα, οι επιστήμονες έκαναν μια πολύ σημαντική ανακάλυψη. Βρήκαν και αποκρυπτογράφησαν έξι αιγυπτιακούς παπύρους όπου αναφέρονται διάφοροι μέθοδοι θεραπείας χημικών εγκαυμάτων. Το εντυπωσιακό είναι πως τα εγκαύματα αυτά (όπως περιγράφονται στους παπύρους) είναι εντελώς όμοια με εκείνα που προξενούνται από την όξινη βροχή. Οι περιγραφόμενες δερματικές παθήσεις, ο ερεθισμός των ματιών, ο βήχας, το άσθμα και τα δερματικά έλκη δεν προέρχονται από συνηθισμένες αιτίες όπως είναι π.χ. τα ηλιακά εγκαύματα. Όλα τα εγκαύματα προέρχονται από την επαφή, κατάπωση ή εισπνοή οξέων. Γι’αυτό και στους παπύρους δεν συνιστάται πλύσιμο των ματιών και του δέρματος με νερό του Νείλου αλλά με άσηπτο υγρό που έχει αλκαλική αντίδραση ή επιθέματα λάσπης από νερό πηγής.
Όλ’ αυτά έκαναν τους επιστήμονες να συνδυάσουν τα περιγραφόμενα στους παπύρους φαινόμενα με την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης που, σύμφωνα με νεότερη και ακριβέστερη χρονολόγησή της, συνέβη περί το 1.600 π.Χ., δηλαδή την ίδια περίοδο με την «έξοδο» των Εβραίων. Γεωλογικές έρευνες απέδειξαν ότι εκείνη την εποχή παρουσιάστηκαν εντυπωσιακά φαινόμενα σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπως όξινη βροχή στη Γροιλανδία, παγετός στην Ιρλανδία, έντονες κλιματολογικές αλλαγές στην Κίνα κλπ, που όλες αποδίδονται στην έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης.
Αν κανείς διαβάσει τις περιγραφόμενες στην Π.Δ. «πληγές» του Φαραώ, μπορεί άνετα να τις αποδώσει στην ηφαιστειακή έκρηξη. Η κοκκινωπή τέφρα που έπεσε στο Νείλο έβαψε το ποτάμι κόκκινο, το διοξείδιο του θείου διαλύθηκε στο νερό και έδωσε θειώδες οξύ, οι βάτραχοι βγήκαν στη στεριά για να αποφύγουν το μολυσμένο νερό, το ηφαιστειακό νέφος της τέφρας κάλυψε τον ουρανό εμποδίζοντας τις ακτίνες του ήλιου να φτάσουν στη γη, οι έντονες βροχοπτώσεις προκάλεσαν τον πολλαπλασιασμό της υγρασίας και των εντόμων ενώ η όξινη βροχή προκάλεσε δερματικές παθήσεις στους ανθρώπους και το θάνατο των οικόσιτων ζώων. Η μόνη «πληγή» που περιγράφεται στην Π.Δ. και η οποία δεν μπορεί να αποδοθεί στην έκρηξη είναι ο θάνατος των πρωτότοκων ανθρώπων και ζώων. Αλλά αυτή οφείλεται μάλλον στην οργιώδη φαντασία του συγγραφέα...
Οι πιο πάνω φυσικές καταστροφές, είναι επόμενο να προκάλεσαν τόσο μεγάλες κοινωνικές εντάσεις και ανατροπές και να αποσταθεροποίησαν το κράτος διευκολύνοντας έτσι τη διαφυγή των σκλάβων Εβραίων.
Σε ποιον, λοιπόν, οφείλουν οι Εβραίοι την ελευθερία τους; Στον Γιαχβέ ή στον Ήφαιστό;

Πέμπτη, Μαΐου 25

Επίλογος στην Γιουροβίζιον



Όπως πολύ σωστά έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η γιουροβίζιον δεν είναι ένας διαγωνισμός τραγουδιού αλλά ένας διαγωaνισμός με πρόφαση το τραγούδι. Εκτός της μουσικής, του στίχου και της εκτέλεσης εξίσου σημαντικό ρόλο παίζουν οι φωτισμοί, τα ρούχα, οι κομμώσεις, τα χορευτικά, η εμφάνιση, τα εφέ, το σόου γενικώς...
Είναι μεγάλο λάθος να νομίζουμε ότι στη γιουροβίζιον διαγωνίζονται χώρες. Αντίπαλοι τίθενται οι κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί που είναι μέλη ενός ευρωπαϊκού οργανισμού. Το θέμα δηλαδή δεν είναι εθνικό, όπως μερικοί νομίζουν, αλλά , αντίθετα, αφορά λ.χ. την ΕΡΤ και την αντίστοιχη τηλεόραση της Δανίας.
Οι εκπρόσωποι των διαφόρων τηλεοράσεων δεν είναι υποχρεωτικό να διαγωνίζονται με στίχους γραμμένους στη γλώσσα της χώρας που εκπροσωπούν. Ούτε είναι απαραίτητο ο τραγουδιστής που έχει επιλεγεί π.χ. από την ΕΡΤ να είναι Έλληνας...
Αυτά τα λίγα για την αποκατάσταση της αλήθειας.

Τρίτη, Μαΐου 23

Τρώγεται η εξωτερική πολιτική;

Τα τελευταία χρόνια ακούμε όλο και πιο συχνά φράσεις όπως «το κυπριακό δεν πουλάει», «σιγά τώρα και ποιον ενδιαφέρει το σκοπιανό», «βαρεθήκαμε να ασχολούμαστε με τα ελληνοτουρκικά», «εμένα πιο πολύ με επηρεάζει η τιμή της βενζίνης απ’ αυτά που γίνονται στο Αιγαίο» κλπ.
Με άλλα λόγια, ο Έλληνας πολίτης αμφισβητεί άμεσα το αν η εξωτερική πολιτική της χώρας μας και ο χειρισμός των εθνικών θεμάτων είναι σε θέση να βελτιώσουν έστω και κατ’ ελάχιστο την καθημερινή του ζωή. Βέβαια, η σύγχρονη αντίληψη που θέλει να τα μετράμε όλα με την τσέπη και το ατομικό μας συμφέρον δεν αποτελεί και την ... ιδανικότερη αντιμετώπιση των πραγμάτων αλλά αποτελεί πλέον μια πραγματικότητα. Και ως τέτοια πρέπει να την αποδεχθούμε και να προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε, να την αλλάξουμε.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με δεδομένο την «ωφελιμιστική» προσέγγιση των πάντων κι ας προσπαθήσουμε να δούμε αν πράγματι «τρώγεται» η εξωτερική μας πολιτική!
Το ερώτημα είχε τεθεί παλιότερα ανοιχτά. Αν θυμάμαι καλά, τον Δεκέμβριο του 2002, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, λίγες μέρες μετά τη σύνοδο κορυφής της Κοπεγχάγης ( που σφραγίσθηκε η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε.) παραχώρησε στους ξένους ανταποκριτές συνέντευξη τύπου. Κάποια στιγμή, ο τότε Πρόεδρος της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών και σημερινός αναπληρωτής κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευ. Αντώναρος, πήρε το λόγο. Αρχικά προέβη σε μία ιδιαίτερα επαινετική εισαγωγή για το αποτέλεσμα της Συνόδου, κάνοντας λόγο για «ανείπωτη χαρά με την οποία η ελληνική αντιπροσωπεία χαιρέτησε την έκβαση των διαβουλεύσεων». Στη συνέχεια όμως υπέβαλε και το καυτό ερώτημα: «όπως γνωρίζετε, το κυπριακό δεν τρώγεται και υπάρχουν πολλά προβλήματα στους πολίτες αυτής της χώρας. Γνωρίζετε αυτά τα προβλήματα και τι προτίθεσθε να κάνετε;».
Το ερώτημα ήταν πράγματι εντυπωσιακό. Αλλά εξίσου εντυπωσιακή ήταν και η απάντηση του πρωθυπουργού: «Εγώ θα σας απαντήσω ότι το κυπριακό τρώγεται»! Και συνέχισε με μια λεπτομερή ανάλυση των οικονομικών επιπτώσεων της εξωτερικής πολιτικής.
Κακά τα ψέματα! Η Ελλάδα δαπανά το 4-5% του ΑΕΠ της σε αμυντικές δαπάνες, όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. δεν ξεπερνά το 3%. Η διαφορά αυτή μεταφράζεται σε 4 δις. Ευρώ, δηλ το ήμισυ του προϋπολογισμού των δημοσίων επενδύσεων. Εναλλακτικά, αν η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια είχε αμυντικές δαπάνες του επιπέδου των άλλων χωρών της Ε.Ε., παρά την κακοδιαχείρηση, θα είχε δημόσιο χρέος μικρότερο του μέσου όρου της Ε.Ε. Και φυσικά θα μπορούσε να επεκτείνει σημαντικά το κοινωνικό κράτος πρόνοιας...

Δευτέρα, Μαΐου 22

Τεχεράνη μπλουζ ...


Αρχίζεις να συνειδητοποιείς τι εστί Τεχεράνη λίγη ώρα πριν το αεροπλάνο προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της πόλης. Ξαφνικά βλέπεις τις γυναίκες ν’ αρχίζουν να ντύνονται με μακριές γκαμπαρντίνες, να κρύβουν μπράτσα και λαιμούς, να φορούν μαντίλα κλπ. Είναι η ώρα που αρχίζεις ν’ αμφιβάλεις για την αξία της διαφορετικότητας αλλά και να κατανοείς περισσότερο τον Γάλλο υπουργό παιδείας που θέλησε να καταργήσει τη μουσουλμανική μαντίλα στα σχολεία.
Όμως, ούτε στιγμή δεν μπορείς να σκεφτείς πως επέλεξες λάθος χώρα. Η Περσία, με τον Ξέρξη της, τον Κύρο της και τον Δαρείο της έχει περάσει στο υποσυνείδητό μας σαν κάτι οικείο... Έχει γίνει σχολικό μάθημα, θέμα εξετάσεων, βαθμός στον έλεγχο...
Οι Πέρσες αισθάνονται, όπως κι εμείς, υπερήφανοι για την αρχαία ιστορία τους. Οι περισσότερο εθνικιστές θαυμάζουν ιδιαίτερα τους Γερμανούς. Τους θεωρούν «αδελφό λαό» με κοινή αφετηρία την Αριά φυλή... Όσο για τον Μ. Αλέξανδρο; Τον θεωρούν ως έναν κατακτητή που όμως θαμπώθηκε απ’ τον δικό τους πολιτισμό και τέλος τον ενστερνίστηκε.
Τα μουσουλμανικά μνημεία της χώρας είναι εντυπωσιακά αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το δέος που νιώθεις μπροστά στους τάφους των Μεγάλων Βασιλέων ή στα υπολείμματα των παλατιών στα Σούσα, στις Πασαγράδες και στην Περσέπολη.
Η καθημερινή ζωή των ανθρώπων μου θυμίζει έναν απέραντο ... παλιοημερολογίτικο ναό. Παντού οι άντρες χωριστά απ’ τις γυναίκες. Για να βγεις βόλτα με μια κοπέλα πρέπει πρώτα να εξασφαλίσεις τη συναίνεση των γονιών της. Αλλά και πάλι, οι πολλές διαχυτικότητες απαγορεύονται. Αν της πιάσεις δημόσια το χέρι η «αστυνομία ηθικής» θα σου υπενθυμίσει ότι έχεις ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια.
Όλοι σχεδόν φορούν γκρι, μαύρα ή καφέ παλιομοδίτικα ρούχα. Αλλά μέσα στη γενική γκριζάδα τα πρόσωπα είναι φιλικά και πολύ όμορφα.
Το βράδυ στην τηλεόραση προβάλλεται βίντεο με τα πτώματα δύο αγοριών, 17 και 19 ετών, να αιωρούνται στο ικρίωμα την ώρα που τα συγκεντρωμένα πλήθη αλαλάζουν το ανάθεμα. Τέσσερις μάρτυρες τους κατηγόρησαν για ομοφυλοφιλία...
Το βράδυ, στο παράνομο φοιτητικό πάρτι το σκηνικό αλλάζει δραματικά. Τη μεγαλύτερη έκπληξη προκαλούν οι νεαρές φοιτήτριες. Εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, ή σχεδόν όλα, εντυπωσιάζεσαι με την εξαλλοσύνη τους. Κάτω από τις ολόσωμες κελεμπίες φορούν τα πιο σέξι δυτικά εσώρουχα, αγορασμένα πανάκριβα στην μαύρη αγορά. Και δεν υπήρξε κοπέλα της ευρωπαϊκής παρέας που να μην δεχθεί τις επίμονες παρακλήσεις των φοιτητριών για να τους πουλήσουν τα εσώρουχά τους! Φροντίζουν να παραμένουν παρθένες μέχρι το γάμο τους αλλά δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να επιδοθούν σε στοματικό και πρωκτικό έρωτα...
Στα δυτικά της Τεχεράνης βρίσκεται η συνοικία των πλουσίων. Εδώ μένουν οι «κυβερνητικοί». Είναι κοινό μυστικό πως η διαφθορά στους κόλπους τους είναι απίστευτη. Στο λαό το παίζουν αυστηροί θεματοφύλακες ενώ οι ίδιοι ζουν σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Οι περισσότεροι, μαυρισμένοι από το σκι, καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες οινοπνευματωδών και φροντίζουν να κρύβουν καλά τις δορυφορικές κεραίες...

Κυριακή, Μαΐου 21

Εκλογές ή κλήρωση

Αναφερθήκαμε χθες στον παραλογισμό του διορισμού του θρησκευτικού ηγέτη της μουσουλμανικής μειονότητας απ’ το ελληνικό κράτος. Και κάναμε την ευχή να καθιερωθεί σύντομα το δικαίωμα εκλογής όλων ανεξαίρετα των θρησκευτικών ηγετών της χώρας μας από τα μέλη της κάθε θρησκευτικής κοινότητας.
Βέβαια ο αρχιεπίσκοπος και οι επίσκοποι της Ορθόδοξης ελληνικής εκκλησίας δεν είναι διορισμένοι αλλά εκλέγονται από ένα ολιγάριθμο σώμα (την Ιερά Σύνοδο) που ουσιαστικά είναι αποκομμένο από τον πιστό λαό και στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Όσο κι αν σήμερα μας φαίνεται παράδοξο, οι ρίζες της εκκλησιαστικής μας οργάνωσης είναι δημοκρατικές. Και για να μην πάμε πολλούς αιώνες πίσω, ας αρκεστούμε σε ότι ίσχυε στην εκκλησία μας στις αρχές του 20ου αιώνα. Σύμφωνα λοιπόν με τη νομοθεσία του 1910 και 1923, η εκλογή των εφημερίων ακολουθούσε την εξής διαδικασία: Για να καταστεί κάποιος υποψήφιος εφημέριος μιας ενορίας έπρεπε η σχετική αίτηση να υποβάλλεται απ’ το 1/10 τουλάχιστον των ενοριτών. Ακολούθως, ο τοπικός αρχιερέας, αφού έλεγχε τα τυπικά προσόντα των υποψηφίων, προκήρυσσε εκλογές στον αντίστοιχο ενοριακό ναό στις οποίες συμμετείχαν όλοι οι ενορίτες βάσει ειδικών εκλογικών καταλόγων. Επιτυχών ήταν ο υποψήφιος που πλειοψηφούσε σχετικά εφόσον συγκέντρωνε τις ψήφους τουλάχιστον του 1/3 των εγγεγραμμένων. Σε αντίθετη περίπτωση η εκλογές επαναλαμβάνονταν την επόμενη Κυριακή και εκλέγονταν όποιος συγκέντρωνε το 1/6 των εγγεγραμμένων εκλογέων. Τη δημοκρατικότατη αυτή διαδικασία κατήργησε η δικτατορία του Μεταξά το 1940 που καθιέρωσε την επιλογή των εφημερίων απευθείας από τον επιχώριο Μητροπολίτη.
Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς: αν η ελληνική κοινωνία ήταν πριν 100 χρόνια ώριμη να εκλέγει τους εφημερίους της, γιατί σήμερα να μην της αναγνωριστεί το δικαίωμα να εκλέγει δημοκρατικά όχι μόνο τους εφημερίους αλλά και τους επισκόπους και τον αρχιεπίσκοπο; Μήπως γιατί το κύκλωμα της εκκλησιαστικής ηγεσίας πρέπει για κάποιους λόγους να παραμένει «κλειστό» και ελεγχόμενο;
Αν οι «ποιμένες» μας θεωρούν τον δημοκρατικό τρόπο εκλογής τους ... πολύ «κοσμικό» και ως τέτοιον απορριπτέο, δεν έχουν παρά να προτιμήσουν αυτόν που υποδεικνύει η Αγία Γραφή στις Πράξεις Αποστόλων (κεφ Α, 26), δηλ την δια κλήρου εκλογή τους.

Σάββατο, Μαΐου 20

Μειονοτική "μειονεξία"!



Μία από τις βασικές διεκδικήσεις των μουσουλμάνων της Θράκης είναι να τους αναγνωριστεί το δικαίωμα να εκλέγουν οι ίδιοι των μουφτή τους, δηλαδή τον θρησκευτικό τους ηγέτη. Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία τον μουφτή διορίζει το ελληνικό κράτος και αυτός (ο διορισμένος) θρησκευτικός ηγέτης εκπροσωπεί την μειονότητα στις διάφορες επίσημες εκδηλώσεις και επιπλέον ασκεί κάποια δικαστικά καθήκοντα, κυρίως οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου.
Η συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων ουδέποτε αποδέχθηκε τους διορισμένους «κρατικούς» μουφτήδες και για το λόγο αυτό προέβαιναν στην εκλογή άλλου μουφτή που ενώπιον των ελληνικών αρχών ήταν θεωρητικά «ανύπαρκτος» (ψευδομουφτής) αλλά στα μάτια της μουσουλμανικής μειονότητας ήταν ο ηρωοποιημένος-διωκόμενος θρησκευτικός τους ηγέτης.
Και ερωτώ: ποιος καλόπιστος και καλοπροαίρετος άνθρωπος αποδέχεται τον διορισμό της θρησκευτικής ηγεσίας μιας μειονότητας από ένα εχθρικά διακείμενο κράτος; Σε ποιον αρέσει το φαινόμενο της συνύπαρξης στον ίδιο χώρο δύο μουφτήδων, ενός επίσημου αλλά και ξεφτιλισμένου (λίγο πολύ τον θεωρούν προδότη) κι ενός ανεπίσημου αλλά παντοδύναμου και πλήρως ελεγχόμενου από την Άγκυρα; Και γιατί πρέπει να περιμένουμε να συρθούμε από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια στην αναγνώριση του δικαιώματος εκλογής των μουφτήδων και δεν σπεύδουμε να το παραχωρήσουμε έγκαιρα και φιλικά;
Η άποψή μου σχετικά συνοψίζεται στα εξής σημεία:
1) Οι εποχές καταπίεσης των διάφορων μειονοτήτων πέρασαν ανεπιστρεπτί. Σήμερα, με τις κρατούσες διεθνείς συγκυρίες, όποιος καταδιώκει τις μειονότητες παίζει με τη φωτιά.
2) Η τακτική του στρουθοκαμηλισμού που τόσα χρόνια ακολουθεί η χώρα μας έχει αποτύχει παταγωδώς. Η προσπάθεια να κρύψουμε το πρόβλημα «κάτω απ’ το χαλί» είναι μικρόνοη. Γιατί το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει και σύντομα θα αποκαλυφθεί ακόμη πιο έντονο.
3) Η «κουτοπόνηρη» αντιμετώπιση των μειονοτικών προβλημάτων δεν μπορεί πλέον να αποδώσει καρπούς. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: μεταπολεμικά, το ελληνικό κράτος, θεωρώντας πως οι Πομάκοι συνιστούν εθνικό κίνδυνο λόγω της συγγένειάς τους με τους Βούλγαρους, συνέβαλε στην τουρκοποίησή τους! Και σήμερα, που αντιλαμβάνεται τις συνέπειες της πολιτικής αυτής, προσπαθεί να ενισχύσει την διαφοροποίηση των Πομάκων με πρόθεση να διασπάσει τη μουσουλμανική μειονότητα. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ότι κανείς πλέον μουσουλμάνος δεν αποδέχεται τα «παιχνίδια» του ελληνικού κράτους και όλοι μαζί τού γυρίζουν την πλάτη.
4) Η Ελλάδα πρέπει όσο είναι νωρίς να αποβάλει το κόμπλεξ των μειονοτήτων. Να αποδεχθεί την υπάρχουσα κατάσταση και να παραχωρήσει ειλικρινά και πλήρως στους μειονοτικούς όλα τα δικαιώματα που τους αναγνωρίζουν οι διεθνείς συμβάσεις. Έτσι, και τα τουρκικά επιχειρήματα θα εξουδετερώσει και την ενσωμάτωση των μειονοτικών θα διευκολύνει και κάποια «διεθνή κοράκια» που ενδεχομένως σχεδιάζουν να παίξουν παιχνίδια στην περιοχή θα αποθαρρύνει.
5) Στα πλαίσια αυτά περιλαμβάνεται και η αναγνώριση της εκλογής του μουφτή από τους μουσουλμάνους της Θράκης. Και θα ήταν ευχής έργον αν το μέτρο αυτό επεκτείνονταν και στην ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία. Είναι πλέον καιρός οι Αρχιεπίσκοποι, Επίσκοποι και ιερείς να εκλέγονται από τους πιστούς χριστιανούς. Αλλά επί του θέματος περισσότερα στο επόμενο σημείωμα.

Παρασκευή, Μαΐου 19

Οι "Ελληναράδες"

Οι «Ελληναράδες» μας φροντίζουν συχνά-πυκνά να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Δεν θα μπορούσαν ν’ αφήσουν ανεκμετάλλευτη τη «μεγάλη ευκαιρία» της υποψηφιότητας μιας μουσουλμάνας για την υπερνομαρχία της Θράκης.
Εντελώς παρενθετικά αναφέρω πως η υποψηφιότητα αυτή έχει αποκλειστικά συμβολικό χαρακτήρα καθώς αποκλείεται να εκλεγεί, για τους εξής λόγους:
1) Το πολιτικό κόμμα που τη στηρίζει δεν διαθέτει στη συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια τις απαιτούμενες δυνάμεις και την ανάλογη εκλογική απήχηση.
2) Οι χριστιανοί της περιοχής, έστω και αν έχουν συνηθίσει να συμβιώνουν με τους μουσουλμάνους, «δεν τους πάει το χέρι» τους να τους ψηφίσουν κι από πάνω.
3) Οι μειονοτικοί μουσουλμάνοι δεν φαίνεται να στηρίζουν την υποψηφιότητά της. Πρόκειται για μια άκρως συντηρητική κοινωνική ομάδα με πατριαρχικές δομές που δεν μπορεί να αναχθεί για ηγέτη της ένα άτομο νεαρής ηλικίας, πόσο μάλλον μια γυναίκα.
4) Το τμήμα της μειονότητας που διαθέτει τουρκική συνείδηση σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε να εκπροσωπείται από μια Πομάκα.
5) Το πανίσχυρο τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής τρέμει με την ιδέα ότι μπορεί να αναδεικνύονται από τη μειονότητα άτομα που δεν ελέγχονται από αυτό. Επιπλέον αντιλαμβάνεται πως μια εκλογική επιτυχία της Καραχασάν θα αποδυνάμωνε το τουρκικό επιχείρημα περί καταπίεσης της μειονότητας. Έτσι, θα κάνει κάθε τι για να μην εκλεγεί, έστω κι αν τη θέση του υπερνομάρχη πάρει κάποιος «Ελληναράς»...
Επιστρέφουμε τώρα στους «Ελληναράδες». Η αντίδρασή τους κινήθηκε γύρω από δύο άξονες: α) η υποψήφια μουσουλμάνα πρέπει να κάνει δήλωση ελληνικότητας και β) η υποψηφιότητά της διευκολύνει (δήθεν) τα τουρκικά σχέδια για συγκυβέρνηση της ελληνικής Θράκης.
Και τα δύο επιχειρήματα είναι επιεικώς γελοία και σε τελική ανάλυση αντεθνικά. Κατ’ αρχάς η μουσουλμανική μειονότητα δεν είναι (ως γνωστόν) ενιαία. Εκτός των «τουρκογενών» υπάρχουν οι μουσουλμάνοι Τσιγγάνοι και οι Πομάκοι (ένα αρχαίο θρακικό φύλλο). Αποτελεί μεγάλο δώρο των δήθεν εθνικιστών της Ελλάδας να χαρίζουν άθελά τους όλους αυτούς στην Τουρκία.
Τα επιχειρούμενα να επιβληθούν (έστω και άτυπα) «πιστοποιητικά εθνολογικής καταγωγής» είναι καταστροφικά. Ο τουρκικός εθνικισμός θέλει να εμφανίζει κάθε Έλληνα μουσουλμάνο ως Τούρκο. Και οι δικοί μας «Ελληναράδες» τους συνδράμουν θεωρώντας πως όποιος αρνείται να μπει στη λογική των «πιστοποιητικών εθνικών φρονημάτων» είναι αυτόματα Τούρκος!
Η μεγάλη πλάκα είναι ότι οι «Ελληναράδες» μας που απαιτούν απ΄τους μουσουλμάνους να παραβρίσκονται στις εθνικές εορτές, είναι οι ίδιοι που αρνούνται στους αλλοδαπούς αριστούχους των σχολείων μας να σηκώσουν στις παρελάσεις την ελληνική σημαία!
Υ.Γ.: Στο αυριανό σχόλιο θα ασχοληθώ με τον τρόπο εκλογής των μουφτήδων στη Θράκη.