Κυριακή, Ιανουαρίου 30

Σας θυμίζουν τίποτα;

Στην Αμερική του Μεσοπολέμου...
Νέα Υόρκη: μια συμμορία, φορώντας στο πρόσωπο μαύρες κάλτσες, έκλεβε μοναχικούς γέροντες εισβάλλοντας στα διαμερίσματά τους. Πρώτα τους έδεναν, τους ξυλοφόρτωναν, τους έκλεβαν και έφευγαν...
Στην αρχή, σε μια κοινωνία εξοικειωμένη με τη βία, το θέμα περνούσε στα "ψιλά" των εφημερίδων.
Το πράγμα όμως χόντρυνε καθώς ο ξυλοδαρμός των γερόντων αγρίεψε και μερικοί απ' αυτούς πέθαναν.
Η αρχική ανησυχία έγινε αγωνία, στη συνέχεια οργή και κατέληξε σε κατακραυγή.
Κάποια στιγμή η συμμορία έγινε τσακωτή. Κι όταν οι κάλτσες βγήκαν απ' τα πρόσωπα αποκαλύφθηκε πως επρόκειτο για "άξια" τέκνα της ελληνικής γης!
Τότε ήταν που οι "Times" της Νέας Υόρκης δημοσίευσαν ένα φαρμακερό άρθρο ενάντια στους Έλληνες μετανάστες, "αυτούς τους κοντούς, μελαψούς, τριχωτούς, χαμηλόκωλους"...
Νιού Τζέρσεϋ: από νωρίς το απόγευμα μιας ανοιξιάτικης Κυριακής οι περαστικοί έγιναν μάρτυρες άγριων συμπλοκών εκατοντάδων ατόμων. Χρησιμοποιούσαν πέτρες, μπαστούνια, μαχαίρια, σπασμένα μπουκάλια...
Την άλλη μέρα οι τοπικές εφημερίδες περιέγραφαν τις αιματηρές οδομαχίες μεταξύ Ελλήνων και Ιρλανδών για τον έλεγχο του παραεμπορίου στην κεντρική πλατεία και στους γύρω δρόμους της πόλης...

Παρασκευή, Ιανουαρίου 28

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή... (Η') - "Το οπαδιλίκι, τελικά, είναι για τους αγάμητους!"

Κυριακή βράδυ και το στέκι μας βαζελοκρατείται!
Λογικό.
Απόψε παίζει η ομάδα τους και τα παιδιά ήρθαν να δουν το ματσάκι.
Ας μην ξεχνάμε και πού βρισκόμαστε. Στους Αμπελόκηπους, 300 μέτρα απ' τη Λεωφόρο!
Έχω πιάσει από νωρίς το ακριανό τραπέζι. Πίνω ήσυχος τις μπύρες μου και δεν έχω καμιά διάθεση να τους αδειάσω τη γωνιά...
Άσε που ελπίζω να δω τα ξινισμένα μούτρα τους αν γίνει η γκέλα.
Αλλά δεν πρόκειται να τους δώσω την αφορμή που ψάχνουν για να ξεσπάσουν πάνω μου τα νευράκια τους...
Τα πράγματα πάνε κατ' ευχήν. Είμαστε γύρω στο 80ο λεπτό και το Πανιωνάκι κρατάει γερά.
Πολύ γουστάρω...
Ξαφνικά, μια κοπελίτσα απ' την άλλη άκρη του μαγαζιού σηκώνεται κι αρχίζει να 'ρχεται προς το μέρος μου.
Περνάει με το στενό τζινάκι της και το υπέροχο κωλαράκι της ανάμεσα στα στριμωγμένα τραπέζια.
Κανένας μαλάκας δεν της δίνει σημασία. Όλοι κρέμονται απ' τα μπούτια του Σισέ...
Η κοπελίτσα κάθετε ακριβώς απέναντί μου και κολλάει τη μούρη της στη δική μου.
"Σε γουστάρω πολύ! Χωρίς αμφιβολίες, χωρίς μαλακίες!"
Κάτι τέτοιες ώρες είναι που συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω και πολλά για γυναίκες. Δεν ξέρω πολλά για οτιδήποτε...
Τα λόγια της μου φάνηκαν πολύ ηλίθια. Αλλά ήταν κουκλάρα και αυτό την έκανε λιγότερο ηλίθια. Ή, μάλλον, καθόλου ηλίθια!
Με βουτάει απ' το κεφάλι και μου χώνει ένα γλωσσόφιλο!
Αυτό ήταν!
Με τη μία άρχισα να βλέπω τον κόσμο αλλιώτικα. Μια πανίσχυρη αγάπη για όλο τον κόσμο με κυρίεψε! Αγαπούσα τους πάντες!
Ακόμη και οι βάζελοι άρχισαν να μου φαίνονται αξιολάτρευτοι!
Άλλωστε ήταν πολύ καλά παιδιά. Απλά, υποστηρίζουν την ομάδα τους οι άνθρωποι...
Οι ποδοσφαιρικοί τσακωμοί είναι μεγάλη βλακεία! Όπως λέγαμε και στην ΚΝΕ, το οπαδιλίκι λειτουργεί ενάντια στην ενότητα της εργατικής τάξης! Εξασφαλίζει την ανενόχλητη κυριαρχία της μπουρζουαζίας...
Γύρω μου οι τύποι έχουν λυσσάξει! Απειλούν θεούς και δαίμονες. Βρίζουν παίχτες, προέδρους, προπονητές.
Εγώ, όμως, στην καρακοσμάρα μου!
Τους βρίσκω πολύ ευαίσθητους και χαριτωμένους νεαρούς...

Πέμπτη, Ιανουαρίου 27

Το "άσυλο" μόνο την ακροδεξιά συμφέρει πλέον!

Πριν λίγη ώρα γύρισα απ' το κέντρο. Μιλάμε για μεγάλο χάλι! Όλα τα τετράγωνα γύρω απ' τη Νομική είχαν αποκλειστεί με κλούβες. Λες κι είμαστε σε πόλεμο...
Όλη τη μέρα γυρίζω και μιλάω με κόσμο. Τα πανιά της ακροδεξιάς έχουν πάρει πολύ αέρα. Εκμεταλλεύεται τις μαλακίες των ψυχασθενών της ψευτοαριστεράς και δημαγωγεί ασύστολα...
Η τσογλαναρία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που καθοδηγεί τους δύστυχους λαθρομετανάστες, την πάει μακριά τη βαλίτσα...
Ονειρεύονται μια σκληρή επίθεση των ΜΑΤ στους αλλοδαπούς καταληψίες που θα πυροδοτήσει μια καταστροφική και αιματηρή εξέγερση των χιλιάδων μεταναστών της Αθήνας!
Θέλουν να ξαναδούν την πόλη μας να φλέγεται και να καταστρέφεται!
Ε όχι ρε γαμώ το! Δεν θα τους αφήσουμε. Ένα τσακ θέλουμε να πετάξουμε τα κουστούμια, να ξαναφορέσουμε τις στολές παραλλαγής και να τους πάμε γαμιόντα μέχρι τα σύνορα! (Δεν αναφέρομαι στους λαθρομετανάστες, αλλά στους ντιντήδες που τους καθοδηγούν).
Θυμάμαι πριν λίγους μήνες στα Εξάρχεια, ένας γνωστός μου αριστερός της κακιάς ώρας (που ξέρω πως με διαβάζει) είχε πει επί λέξει: "αφού οι Έλληνες δεν θέλουν, την εξέγερση θα την κάνουμε με τους μετανάστες"...
Λοιπόν, αυτά τα "παιχνιδάκια" της "ψυχασθενικής αριστεράς" με το "άσυλο" και τους μετανάστες πρέπει να κοπούν ... σύριζα!
Δεν θα μας βγάλουν σε κάλο.
Είτε θα δούμε την ακροδεξιά να θεριεύει είτε τους μετανάστες κάποια στιγμή να εξεγείρονται μαζικά και βίαια είτε, το πιθανότερο, και τα δυο...

Τρίτη, Ιανουαρίου 25

"Η ζωή μου μαζί σου είναι ένα σάπιο δόντι!" (αφιερωμένο στη νύχτα που αυτοκτόνησε ο Χέμινγουεϊ)

Τρεις είναι οι μεγάλες μου αγάπες: ο Τσαρλς Μπουκόβσκι, ο Χένρυ Μίλλερ και ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ.
Μ' αυτή ακριβώς τη σειρά.
Τον τελευταίο καιρό, δεν ξέρω γιατί, το φάντασμα του Ερνέστου με κυνηγάει συνέχεια!
Να τος πάλι!
Ήρθε απρόσκλητος Σαββατόβραδο, μετά το τρίτο μπουκάλι μπύρας.
Βγάζω απ' τη "μπανάνα" μου την "Εστία" και στα περιθώρια της τελευταίας σελίδας, δίπλα στο αναδημοσιευμένο απ' το 1921 χρονογράφημα του Παύλου Νιρβάνα, έγραψα το παρακάτω ποιηματάκι:
Τα καφέ και τα μπαρ πάντα βρωμάνε.
Ο αέρας είναι πυκνός, δεν σε αφήνει να δεις.
Όμως όχι τόσο πυκνός για να στηριχτείς...

Τα έπιπλα δω μέσα μεταμορφώνονται
σ' ερπετά και φίδια.
Μια ουτοπική νύχτα στο χείλος του γκρεμού...

Άμμος και κάπνα και σκόνη και βρώμα.
Ένας κοριός σκαρφαλώνει στον τοίχο.
Νιώθεις σας κοριός
που κολυμπάει σ' ένα πιάτο σούπας.
Τι θαυμάσια ζωή!
(Αν αυτός είν' ο Παράδεισος, εσύ θα αποδράσεις...)

Χίλιες Μαρίες σε παρέσυραν
σε πουπουλένια στρώματα.
Διάβασες τα ημερολόγιά τους
στα σεντόνια τους πάνω...

Βρώμικα κόλπα, ζαχαρένιες νύχτες
όμορφη κοκκινομάλλα...

Η ζωή μαζί της είναι ένα σάπιο δόντι.
Ο ήχος είναι όμορφος, είναι τέλειος.
Ο ήχος των νεαρών ποδιών της μες στις κάλτσες.

Φιλάς τη φόδρα της φούστας της.
Περνάτε τη ζωή σας σε μια βρώμικη τρύπα.
Δολοφονείς το φόρεμά της μέχρι να πονέσει.
Δολοφονείς το φόρεμά της και της αρέσει...

Το κορμί της είν' ένα φέρετρο.
Βαθιά μέσα στο δάσος
μια κηδεία περιφέρεται...

"Μωρό μου, απόψε κοιμόμαστε
σε διαφορετικά χαντάκια!"
Σκουλήκια αναλαμβάνουν
τη φριχτή διακόσμηση...

Το όπλο σου φοράει τα γιορτινά ρούχα
του αλκοολισμού σου.
Ψηλαφίζει τη μποτίλια,
τη λικνίζει ακίνητο.
Απ' το κρεβάτι στον απόπατο
και πάλι πίσω...

Με το Διάβολο στο κρεβάτι σου.
Με το Διάβολο στη μποτίλια σου.
Με το Διάβολο στο κεφάλι σου.
Γαμημένα φτερά φύτρωσαν στην πλάτη σου.
(Σα να έβγαλες δόντια...)

Κυριακή, Ιανουαρίου 23

Κωνσταντίνος Καραμανλής ο αμφιλεγόμενος...

Η πολιτική καριέρα του Καραμανλή διακρίνεται σε τρεις περιόδους:
1) Στην πρώτη κυβερνητική του θητεία 1955-1963.
Ήταν η εποχή της "κολοβής δημοκρατίας"! Πολύς κόσμος υπέφερε απ' τις πολιτικές διακρίσεις και τα "πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων".
Η μισή Ελλάδα είχε το κεφάλι σκυμμένο κι η άλλη μισή υψωμένο με προκλητικό θράσος, συχνά με ιδιοτελή χυδαιότητα, με βαναυσότητα και πρόκληση.
Την ίδια, όμως, περίοδο η χώρα μας κατέβαλε μια πρωτοφανή προσπάθεια για οικονομική και κοινωνική ανοικοδόμηση.

Η προσπάθεια αυτή πήρε το χαρακτήρα "παλλαϊκού κινήματος" που, ως ένα βαθμό, ένωσε τους νικητές και τους ηττημένους του εμφυλίου.
Και στην προσπάθεια αυτή ο Καραμανλής έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.
2) Στην δεύτερη κυβερνητική του θητεία 1974-1980.
Τότε μπήκαν οι βάσεις της σημερινής μας χρεοκοπίας. Μια κλίκα βιομηχάνων παίρνουν απ' τις κρατικές τράπεζες θαλασσοδάνεια, στήνουν μη βιώσιμες επιχειρήσεις που σε λίγο τις πασάρουν στο κράτος. Είναι οι γνωστές μας "προβληματικές"!
Ταυτόχρονα κρατικοποιούνται τα πάντα (Εμπορική Τράπεζα, διυλιστήρια, αστικές συγκοινωνίες, Ολυμπιακή Αεροπορία κλπ). Όλ' αυτά που τόσα χρόνια "ρούφηξαν" το καταπέτασμα...
Μας έβγαλε προσωρινά κι απ' το ΝΑΤΟ, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν οι Τούρκοι για να ανατρέψουν την ελληνική αεροπορική υπεροχή στο Αιγαίο.
Αυτή, όμως, είναι η μια όψη του νομίσματος. Γιατί την ίδια περίοδο ο Καραμανλής έπαιξε με μεγάλη επιτυχία το "ευρωπαϊκό χαρτί".
Μας έβαλε στην ΕΟΚ, πέτυχε την ομαλή μετάβαση απ' τη δικτατορία στη δημοκρατία, νομιμοποίησε το ΚΚΕ και, το σπουδαιότερο, έδιωξε οριστικά τους Βασιλιάδες.

Κακά τα ψέματα. Η Δημοκρατική Παράταξη είχαμε διώξει πολλές φορές στο παρελθόν το Βασιλιά. Αλλά πάντα αυτός επέστρεφε πιο δυνατός.
Το οριστικό παλούκι στην καρδιά των βρυκολάκων το έχωσε η ίδια η Δεξιά! Πρώτα η Χούντα, τον Δεκέμβρη του 1967, που έδιωξε τη βασιλική οικογένεια, και στη συνέχεια ο Καραμανλής με το Δημοψήφισμα τον Δεκέμβρη του 1974...

3) Στις δύο θητείες του στην Προεδρία της Δημοκρατίας: 1980-1985 και 1990-1995.
Η δεύτερη δεν αντέχει καμία κριτική. Ήταν ογδόντα φεύγα, είχε κουφαθεί εντελώς και ξεμωραθεί... ήταν για λύπηση.
Αλλά και στην πρώτη, η συμπεριφορά του δεν ήταν αντάξια του θεσμού. Απαιτούσε, ουσιαστικά, απ' τον Αντρέα συγκυβέρνηση. Ήθελε να έχει λόγο στις προαγωγές των στρατιωτικών και σε όσα νομοσχέδια θεωρούσε ο ίδιος "σημαντικά". Επιπλέον απαιτούσε να μην ασκείται καμία κριτική στους όρους εισόδου μας στην ΕΟΚ.
Ο Καραμανλής ως Πρόεδρος Δημοκρατίας ήθελε να συμπεριφέρεται ως "εκλεγμένος Βασιλιάς"...


Σάββατο, Ιανουαρίου 22

"Αλάνι" κι ο Γουσταύος Μάλερ!

Εντάξει, ο Μαλεράκος ήταν μεγάλος μαέστρος και διευθυντής της Αυλικής Όπερας της Βιέννης.
Καμιά σχέση με Περαία. Ούτε στα "Λιπάσματα" γεννήθηκε, ούτε στα "Μανιάτικα" μεγάλωσε, ούτε τραγούδησε ποτέ στο Καραϊσκάκη το "είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό"...
Αλλά ο τυπάς όταν αποφάσισε να παντρευτεί, και μιλάμε για 100 χρόνια πριν, ξηγήθηκε πολύ μόρτικα:
Επέβαλλε στη γυναίκα του να ζουν χωριστά, έφτιαξε διαφορετικές εισόδους στο σπίτι τους (έτσι, για να μην παραγνωριζόμαστε) και απαιτούσε εκ των προτέρων συμφωνία για τον ακριβή χρόνο των συναντήσεών τους...
Υ.Γ.: όσο "γαύρος" κι αν είσαι, όταν ακούς αυτά τα κλαμπατσίμπαλα να βροντάν και να σφυρίζουν, δεν μπορεί να μην σου σηκωθεί η πέτσα!
Μάγκες μου, δωσ' τε βάση στη Συμφωνία! Και πολύ ... Ιμπαγάσα ο μανέστρος! Έτσι;


Τετάρτη, Ιανουαρίου 19

Τ' αλάνια του Περαία Η' ("πειραιώτικες" απαντήσεις σε όσα μας τσαμπουνάν οι χαζογκόμενες!)

- Για μέτρα τα λόγια σου γιατί εγώ δεν σηκώνω και πολλά!
Σώπα ρε κοριτσάκι! Εγώ τώρα πρέπει να τα κάνω πάνω μου ή να σ' αρχίσω τις γλύκες για να ξεθυμώσεις; Περίμενε... μισό λεφτό... ωραία! Εδώ κατεβαίνεις!
- Θα πάμε με το αμάξι μας;
Άτσα! Από πότε έγινε "ΜΑΣ"; Ξέρεις πόσα σκάω για το γαμημένο κάθε μήνα; Άλλο ένα σούργελο που επειδή είμαστε ακόμα στα μέλια του πρώτου μήνα νομίζει πως είναι παντρεμένη! Για να χαλαρώνουμε λίγο...
- Δεν με καταλαβαίνεις, δεν με προσέχεις!
Σου προτείνω να βάλεις ένα κόκκινο φανάρι στο κεφάλι σου και σίγουρα θα βρεις την προσοχή που ψάχνεις...
- Τέλεια δεν περνάμε;
Δεν μπορώ ν' ακούω μια ζωή μαλακίες! Όχι, δεν είμαστε καθόλου τέλεια. Γιατί χρωστάω το ΦΠΑ, ο θρύλος απόψε δεν κέρδισε και τ' αμάξι μου το κατάχεσαν τα περιστέρια. Και τώρα που ξαναθυμήθηκα τα τέσσερα αποψινά δοκάρια στο Καραϊσκάκη... άι σιχτίρ κι εσύ!
- Πέρυσι τα Χριστούγεννα με τον πρώην μου...
Είτε είσαι ηλίθια είτε είσαι πολύ ηλίθια! Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι με νοιάζει τι έκανες με τον πρώην σου; Δεν θέλω να ξέρω δεν με ενδιαφέρει να μάθω, είσαι πολύ ηλίθια και σταμάτα γαμώ το μου να κλαις!
- Ωραία αυτή η τσαντούλα που μου πήρες, αλλά δεν είναι και τόσο ακριβή!
Δηλαδή επειδή εσύ είσαι ψωνάρα θα πρέπει να σου αγοράζω μόνο πανάκριβα δώρα; Εμένα δεν μου τα δίνει ο μπαμπάς μου! Τα δουλεύω! Εσύ που είσαι λαρτζ ή παρ' τα μόνη σου ή βρες άλλον γκόμενο! Βασικά βρες άλλον γκόμενο...
- Και της λέω "στ' αρχίδια μου"!
Αν δεν τα κατεβάσεις αμέσως τώρα να μου τα δείξεις θα φας μπουνιά! Άσε τα μάγκικα και μη μιλάς σαν νταλικιέρης για να μην νιώθω πως πίνω μπίρες με τον κολλητό μου τον "λιγδιάρη" απ' το Πόρτο Λεόνε!
- Τι σκέφτεσαι τώρα;
Η κλασικότερη ηλιθιότερη ερώτηση! Αγχώνεσαι με τις σκέψεις μου γιατί νομίζεις πως αφορούν κι εσένα! Μάθε, λοιπόν, πως απλά σκέφτομαι τι θα παίξω στο στοίχημα, τι θα κάνει ο γαύρος στην Τούμπα και τι έχει φτιάξει η μάνα μου για φαΐ!
- Τους βαριέμαι εύκολα τους άντρες εγώ!
Τι μου λες; Η πιο γαμάτη δικαιολογία πουτάνας που άκουσα ποτέ! Πες μου ειλικρινά, με τη μαλακία που πέταξες πιστεύεις πως θα βρω κάποιο λόγο να σου ξανατηλεφωνήσω;
- Λέω τα πάντα στο κολλητό μου!
Ο κολλητός σου είτε γουστάρει από χρόνια να σε πηδήξει είτε είναι αδελφή! Όπως και να 'χει όμως δεν σε ρώτησα!

Δευτέρα, Ιανουαρίου 17

Τι ωραία που είναι όταν είσαι χωρισμένος!

Τώρα που ξεκουμπίστηκε η μαλάκω:
- Κατουράω και δεν τραβάω πια καζανάκι!
- Τηγανίζω αυγά και τα κάνω όλα στην κουζίνα μπουρδέλο!
- Βγαίνω έξω τα βράδια με τον κολλητό και λιώνουμε στα ξίδια μέχρι τις 5 το πρωί!
- Έχω δυο γκομενάκια και τα παίζω όποια ώρα γουστάρω!
- Φχαριστιέμαι ύπνο αφού δεν χρειάζεται να λαγοκοιμάμαι μη τυχόν και μου χώσει κανένα τραπεζομάχαιρο στην κοιλιά η τρελέγγω!
- Δεν θα ξαναξυπνήσω και θα δω στους τοίχους του δωματίου γραμμένα με κραγιόν "ο Άσκαρ είναι σκατόμουτρο", "ο Άσκαρ γλείφει κώλους", "βρωμιάρη-ψωλαρπάχτρα-παλιοπούστη
"!
- Ούτε και θα ξαναβρώ σημειώματα "φεύγω επειγόντως, τη μάνα μου την ξανάκλεισαν στο ψυχιατρείο και με χρειάζεται"!
- Και το άλλο πού το βάζετε; Έχω την εντύπωση πως από τότε που χώρισα μεγάλωσε και το πουλί μου!


Κυριακή, Ιανουαρίου 16

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή... (Ζ') - "Αν ζούσε ο Μπουκόβσκι, θα πηγαίναμε μαζί γηπεδάκι"

Το παλιό μου φορντάκι ήταν παρκαρισμένο μπροστά στη μονοκατοικία της τρελής γειτόνισσας.
Ήμουν αναγκασμένος να το αφήνω εκεί. Είναι το μόνο επίπεδο σημείο της γειτονιάς και τ' αμαξάκι μου δεν παίρνει μπροστά στην ανηφόρα.
Μπαίνω μέσα, κρατάω τη μίζα σταθερή και το δεξί πόδι τέρμα στο γκάζι. Ο θόρυβος είναι διαολεμένος και η καπνίλα που βγαίνει απ' την εξάτμιση πνίγει τα πάντα!
Η τρελή γειτόνισσα βγαίνει στο παράθυρο και ξαναρχίζει τις κατάρες, τις απειλές και τις βρισιές.
"Κυρία μου, σας παρακαλώ, με βλέπετε... προσπαθώ"
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που θα προτιμούσα να μην ήμουν φτωχός...
Είναι μεσημεράκι Σαββάτου και ξέρω πως τέτοια ώρα στο μπαράκι του Μοσχάτου θα έχει ησυχία.
Πράγματι. Μέσα ήταν μόνο μια, καθισμένη σ' ένα σκαμπό, με το βρακί της φόρα παρτίδα...
Αν και χαρά θεού έξω, κει μέσα ήταν θεοσκότεινα.

Με τον τεχνητό φωτισμό η τύπισσα δεν φαινόταν και τόσο άσχημη. Όσο όμως την πλησίαζες, το ρημαγμένο της πρόσωπο σε προειδοποιούσε: "κοίτα τι μας κάνει η ζωή"!
Με "έκοψε" για λιγούρη και τράβηξε επίτηδες για την τουαλέτα κουνώντας προκλητικά τον ανύπαρκτο κώλο της.
Χρωστάω 421,35 ευρώ στο κράτος για φου-που-α και δεν με παίρνει να την πέφτω σε όποιον κώλο μού κουνιέται!
Πήρα την μπύρα μου κι έκατσα μόνος σ΄ένα απόμερο τραπέζι.
Σε λίγη ώρα εμφανίστηκε ένας τύπος. Κλασικός αλήτης.
Παράγγειλε μια βότκα κι έπιασε το διπλανό τραπέζι.
"Γεια σου μπέκρα!", μου είπε.
"Γεια", του απάντησα.
"Όλοι λεν εμένα μπέκρα, γι΄αυτό είπα να σε πω κι εσένα έτσι"
"Δεν πειράζει, κάποτε ήμουν"...
Ήταν ακόμα πολύ νωρίς.
Προλάβαινα να πάω στο Καραϊσκάκη να δω τον αγώνα.
Τουλάχιστον εκεί, ανάμεσα σε χιλιάδες κάφρους, δεν θα ξεχώριζα σαν τη μύγα μες στο γάλα...


Παρασκευή, Ιανουαρίου 14

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή... (ΣΤ') - "Τόσο μόνοι, τι κι αν νικάμε..."

Γνωριστήκαμε μέσω ενός κοινού φίλου.
Η κοπελιά ήταν παρθένα, αν κι όχι ανήλικη...
Την πρώτη νύχτα δεν κατάφερα να την ξεπαρθενέψω. Δεν ένιωθα ούτε ανυπόμονος ούτε ερεθισμένος.
Κουβεντιάζαμε σχεδόν μέχρι τα ξημερώματα. Εγώ της έλεγα ιστορίες απ' το στρατό κι εκείνη για τα παιδικά της χρόνια στη σχολή καλογρεών στη Νάξο...
Στο τέλος, νυσταγμένοι κι οι δυο, γυρίσαμε τις πλάτες ο ένας στον άλλον κι αποκοιμηθήκαμε.
Κάποια στιγμή, κι ενώ έκανα τον κοιμισμένο, την άκουσα να κλαίει! Σίγουρα αλλιώς είχε φανταστεί τούτη την ώρα...
Σκέφτηκα πως ένα ταξιδάκι σε κάποιο "εξωτικό" μέρος μπορεί να διόρθωνε τα πράγματα.
Τζάπα κόπος!
Σίγουρα δεν θα' χουμε περάσει πιο πληκτικά σ' όλη μας τη ζωή!
Όλη μέρα χαζεύαμε τους ξένους τουρίστες και τη νύχτα εγώ ξενυχτούσα στη ρουλέτα του ξενοδοχείου κι εκείνη στην τηλεόραση του δωματίου...
Στο κλειστό του ΟΑΚΑ ο Ντούντα γαμούσε κι έδερνε, αλλά δεν είχα όρεξη ούτε να πανηγυρίσω. Με ξενέρωνε τούτη δω που δεν είχε ιδέα τι σήμαινε για μας αυτό το κάρφωμα του Μπουρούσαρου!
Τελικά καταφέραμε να πηδηχτούμε. Είχα πιει πολύ, κέρδισα και στη ρουλέτα! Το νούμερο 7 που ποντάριζα μανιωδώς είχε κάνει "ρεπετισιόν" τρεις φορές συνέχεια!
Εκείνη ένιωσε περισσότερη έκπληξη παρά χαρά!
Κι εγώ δεν πήγαινα πίσω. Ήταν σαν να διακόρευα ένα πτώμα!
Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν και για τους δυο μας μια ανακούφιση...

Τρίτη, Ιανουαρίου 11

Ναυτικές ιστορίες Δ' (Τζαμάικα - Μέλι κι αγκίστρι!)

Σε μερικές χώρες "βράζουν τα αίματα"!
Ας πούμε εδώ, στη Τζαμάικα, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις σάουνα που να μπορείς να κυκλοφοράς χωρίς μαγιό!
Αντίθετα, στη βόρεια Ευρώπη άνετα τριγυρνάς τσίτσιδος! Κι έχει πολύ φάση μιλάμε...
Ειδικά όταν μπαίνουν κάτι γέροι με τα μακριά τους αρχίδια να κρέμονται!
Περπατάνε αργά κι αυτά ταλαντεύονται σαν καμπάνες ανάμεσα στα μπούτια τους!
Τους κοιτάζω κι αναρωτιέμαι: "Έτσι θα γίνουν κάποτε και τα δικά μου ωραία αρχιδάκια; Α πα πα... τι άσχημα που είναι".
Στας Ευρώπας οι ωραίες γυναίκες προσπαθούν να συμπεριφερθούν με την απόσταση και την αξιοπρέπεια που επιβάλλει η περηφάνια του θριάμβου τους...
Αυτό θα πει πολιτισμός: κατάπνιξε τα άγρια ένστικτά σου και μην ενοχλείς τους άλλους.
Ευτυχώς στην Καραϊβική αυτός ο "πολιτισμός" δεν έφτασε ακόμη. Εδώ οι γυναίκες ακόμα το "πνίγουν το κουνέλι" στο φτερό...
Ο κολλητός μου πάλι τραβάει πάνω του τα μάτια των κοριτσιών! Μα τι στο καλό έχει αυτό το παιδί στο πουλί του; Μέλι κι αγκίστρι;
Καθόλου δεν άργησε να διπλαρώσει μια μουλάτα...
Το βράδυ κοιμηθήκαμε σε διπλανά δωμάτια. Αυτή η γυναίκα δεν φώναζε απλά. Ούρλιαζε! Θαρρείς και τη σκότωναν.
"Αααααχ, αγριάνθρωπε, καύλα μου, πουτσαρά μου, αααααχ, χύνω, παρ' τα"
Με πήγαν έτσι "καρότσα" μέχρι το ξημέρωμα! Αυτό ξεπερνάει την υπερβολή. Αγγίζει τα όρια της γελοιότητας...
Το πρωί για να συνέλθω, βγήκα στο μπαλκόνι με το τελευταίο βιβλίο της Λ.Κ. Η τύπισσα, αν και Ελληνίδα, γράφει γαμάτα διηγήματα. Είναι η νέα μεγάλη μου καψούρα! Αλλά θα σας μιλήσω άλλη φορά γι' αυτή...
Κονόμησα κι ένα μπουκάλι χειροποίητο ρούμι. Απορώ πως υπάρχουν άνθρωποι που πίνουν αυτό το διάολο.
Απ' το δεύτερο ποτήρι νιώθεις τα μηνίγγια σου να σφυρίζουν! Γι' αυτό και οι ντόπιοι το λένε "σακαόχο", που θα πει "σου πετάει τα μάτια έξω" ή κάτι τέτοιο...
Λίγο πριν το μεσημέρι ξύπνησαν και τα πιτσουνάκια μου. Ο δικός μου με βρήκε με το βιβλίο στο χέρι.
- Έι γέρο, μη διαβάζεις τόσο πολύ γιατί θα σου στρίψει!
- Κι εσύ μη γαμάς τόσο πολύ και τόσο φωναχτά γιατί δεν ξέρω πού να κρυφτώ!
- Ακουγόμασταν;
Τι να του πεις τώρα του μαλάκα...
Ευτυχώς που το απόγευμα σαλπάραμε.
Δεν θα 'ντεχα το ίδιο μαρτύριο δεύτερη νύχτα σερί...
Ο αποχαιρετισμός τους ήταν λίγο μελό.
Εκείνη τον κοίταξε λιγωμένη στα μάτια και του είπε:
"Μωρό μου, περιμένω περίοδο στις 24 του μήνα. Και μπόλικη, γιατί τώρα τελευταία είμαι σκέτος χείμαρρος! Εάν δεν μου 'ρθει... ξέρεις εσύ. Σε παίρνω τηλέφωνο κι αρχίζεις αμέσως να μαζεύεις λεφτά για μωρουδιακά! Τα προικιά του τζούνιορ πρέπει να είναι όλα κεντημένα στο χέρι. ΟΛΑ!"

Δευτέρα, Ιανουαρίου 10

"Ψιτ, Πακιστανό, φούλαρε το ντεπό με 1 τρις αμό!"

Δεν μ' αρέσουν οι βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις.
Γι' αυτό θα τα πω απλά, πειραιώτικα:
Μάγκες μου, κολυμπάμε πάνω στο βενζινάδικο!
Έτσι και το τρυπάνι καρφωθεί στον πάτο του Αιγαίου, ξοφλάμε χαλαρά όλο το χρέος μας και τους δίνουμε κι ένα γερό μπουρμπουάρ!
"Σπρώχνουμε" και καμιά τρακοσαρού βαρέλια στα καρντάσια μας τους κακομοίρηδες, κι εμείς την περνάμε τούφα σαν εμίρηδες...


Κυριακή, Ιανουαρίου 9

Απ' το ημερολόγιο ενός θεολόγου Α' (Οδός Φυλής, πέντε χρόνια μετά, η επιστροφή! )


Είναι συνέχεια από εδώ:
http://askardamikti.blogspot.com/2010/12/blog-post_23.html

- Μαρία, ένας πελάτης σε ζητάει επίμονα. Θα τον πάρεις;
- Όχι! Είμαι πολύ κουρασμένη...
- Έχει ξανάλθει! Είν' αυτός ο καθηγητής σου.
- Ο Καλλιδρόμης; Ο θεολόγος μου; Α στο διάολο... ξανάλθε;
- Να τον διώξω; Του ΄πα να του δώσω την Κλέλια, μα δεν θέλει. Μόνο εσένα λέει...
- Το ξέρω... μεγάλη καψούρα ο κακομοίρης!
- Θα τον πάρεις τελικά;
- Ναι! Πλάκα θα 'χει!
Η Μαρία βγήκε στο σαλονάκι.
Ο νεαρός άντρας κοκκίνησε σαν μαθητούδι.
- Καλησπέρα Μαρία... περνούσα και είπα να σου πω μια καλησπέρα!
- Σας περίμενα! Την άλλη φορά φύγατε σαν κυνηγημένος. Τι πάθατε αλήθεια;
- Είχες πολύ δουλειά... δεν ήθελα να σε απασχολήσω...
- Ανοησίες! Για σας έχω πάντα καιρό!
Άνοιξε την πόρτα του υπνοδωματίου της και τον άφησε να μπει πρώτος.
- Θα σας δείξω κάτι να γελάσετε κύριε Καλλία! Θυμάστε; Έτσι σας φωνάζαμε μεταξύ μας! Όλες στην τρίτη Λυκείου νόμιζαν πως είστε στραβόξυλο! Σας φοβόντουσαν...
- Κι εσύ; Με φοβόσουν κι εσύ Μαρία;
- Όχι! Εγώ σας θαύμαζα! Ήξερα πως σας άρεσα!
- Πώς το ήξερες Μαρία;
- Ε καλά κύριε... Καταλαβαίνω πώς νιώθουν οι άντρες για μένα...
Είχε βγάλει απ' το συρτάρι του κομοδίνου της μια φωτογραφία και του την έδειξε. Ήταν ένα μπουλούκι κοριτσόπουλα, κι αυτός στη μέση! Δίπλα του ακριβώς η Μαρία, με μια κόκκινη κοντή φουστίτσα.
- Θυμάστε κύριε; Απ' την περσινή σχολική εκδρομή στο Κιάτο.
Ο καθηγητής πήρε στα χέρια του τη φωτογραφία.
- Θυμάμαι, και πολύ καλά μάλιστα... Μα τι κάνεις εκεί Μαρία;
- Γδύνομαι κύριε καθηγητά! Αισθάνομαι πιο άνετα έτσι. Περιμένω κι εσάς...
- Τι; Να γδυθώ;
- Πώς αλλιώς;
- Δεν ήρθα γι' αυτό... περνούσα... και σκέφτηκα...
- Ανοησίες! Γι΄αυτό ήρθες κύριε καθηγητά! Και την άλλη φορά που ήρθες, αυτό ακριβώς ήθελες! Μόνο που δεν τόλμησες να με πάρεις...
- Σε παρακαλώ Μαρία...
- Μη γίνεσαι γελοίος! Δεν είμαστε στο σχολείο πια... Κι εγώ σε παρακαλώ να 'ρθεις να ξαπλώσεις δίπλα μου! Κρυώνω...
Σηκώθηκε ολόγυμνη, πήγε κοντά του, κάθισε στα γόνατά του κι άρχισε να τον ξεκουμπώνει.
Όταν του 'βγαλε και το εσώρουχο έδειξε εντυπωσιασμένη.
"Καταπληκτικό εργαλείο! Είσαι πρώτος!"
Σε λίγα λεπτά η Μαρία ξεφώνιζε ηδονικά, κυλιόταν μαζί του στο στρώμα, άλλαζε στάσεις, περιέγραφε φωναχτά τις εντυπώσεις της.
Μόλις τέλειωσαν μπήκε τρέχοντας στο μπάνιο. Βγήκε σε λίγο τυλιγμένη σ' ένα μεγάλο μπουρνούζι.
"Δέκα! Αν θες να ξέρεις σου βάζω δέκα! Άριστα! Και δεν σου φαινότανε δάσκαλε! Μπράβο! Θαρρώ πως θα σε κρατήσω για αγαπητικό! Οι προηγούμενοι πελάτες ήταν της πλάκας. Όλοι εκτός από ένα φανταράκι πριν πέντε χρόνια. Ήταν ο πρώτος μου. Μου υποσχέθηκε φεύγοντας πως μόλις απολυθεί θα 'ρθει να με ζητήσει! Έτσι κάνουν στο χωριό του, λέει. Χαχαχα. Είχε κι εκείνος μια ελιά στο δεξί μπούτι... όπως κι εσύ!"...

Σάββατο, Ιανουαρίου 8

Νομίζω πως αξίζει να πάρουμε την Κυριακάτικη "Αυγή"!

Έχει "προσφορά" ωραίο ημερολογιάκι του 2011
με χαρακτικά απ΄την Εθνική Αντίσταση...

Παρασκευή, Ιανουαρίου 7

Όλ' αυτά τα σλιπάκια είναι δωράκια της Μαριλίτσας στο "νέο Παπαδιαμάντη"!




Αν κοιμάσαι σε τέτοια σεντόνια
πώς να μην ονειρεύεσαι
"ναυτικές ιστορίες";


Τετάρτη, Ιανουαρίου 5

Άσκαρ: ο "Παπαδιαμάντης του 21ου αιώνα"!


Τώρα που το καλοσκέφτομαι, έχω πολλές ομοιότητες με τον μπαρμπ-Αλέκο τον Παπαδιαμάντη!
Κειός γεννήθηκε σ' ένα ωραίο νησάκι, τη Σκιάθο στα 1851. Κι εγώ γεννήθηκα στο πανέμορφο Καρπενήσι το 1968.
Ο μπαρμπ-Αλέκος έζησε, σαν κι εμένα, μόνος, απένταρος, αδιάφορος για τα χρήματα και την κοινωνική καταξίωση...
"Κολλητός" του, απ' τα παιδικά του χρόνια, ήταν ο Νικόλας, μετέπειτα μοναχός Νήφωνας! Μαζί θα μείνουν (μέχρι παρεξηγήσεως) στο ίδιο δωμάτιο και θα ζήσουν για ένα διάστημα στ'Αγιονόρος, μέχρι που ο Νήφωνας θα τα πετάξει τα ράσα, θα "τραβήξει ξουράφι", θα παντρευτεί και θα μείνει στο Χαρβάτι.
Είμαι κι εγώ φιλομόναχος, τη "βρίσκω" στ' Αγιονόρος, έχω πολλά καλογέρια "κολλητούς", αλλά δεν κοιμήθηκα ακόμα με κανένα τους στο ίδιο δωμάτιο...
Ο Παπαδιαμάντης, όσο ζούσε, δεν είδε ποτέ δημοσιευμένο δικό του βιβλίο! Το έργο του, όμως, θα αποτελέσει πολύτιμη παρακαταθήκη για πολλούς Έλληνες πεζογράφους.
Το ίδιο ελπίζω να συμβεί και σε μένα...
Κι εγώ κι ο κυρ-Αλέκος είμαστε δυο γραφικές φιγούρες της Αθήνας. Κυκλοφοράμε απεριποίητοι, με σκονισμένα παλιοπάπουτσα, κρατώντας στα χέρια μας ένα πανοφόρι που μας πέφτει μάλλον μεγάλο...
Είμαστε ιδιόρρυθμοι, εκκεντρικοί, μποέμ, άνθρωποι των καπηλειών και των τρωγλών! Κάτι μεταξύ Διογένη, Μένιππου, Λουκιανού, Ντίκενς, Ντοστογιέφσκι, Τολστόι...
Ο Αλέκος σύχναζε στο μπακάλικο του Καχριμάνη στου Ψυρρή.
Εγώ στο μαγαζάκι του Τοντόρ στη Μενάνδρου, που πουλάει αλαντικά και κρασιά απ' τη Βουλγαρία. Μόλις ξελασκάρω λίγο πετάγομαι από κει κι ανταμώνω με τ' άλλα ρεμάλια της Βάρνας. Κουτσοτρώμε και κουτσοπίνουμε, σχεδιάζοντας κυνήγια αγριογούρουνων στο Βίτεσσε! Αλλά δεν λέμε και να ξεκουνηθούμε απ' την Ομόνοια...
Ο μπαρμπ-Αλέκος ήταν φιλακόλουθος. Του άρεσε να λειτουργιέται στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Ελισαίου στο Μοναστηράκι. Εκεί έψελνε μαζί με τον ξάδελφό του Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, και ιερουργούσε ο παπα-Νικόλας ο Πλανάς.
Κι εγώ γουστάρω να λειτουργιέμαι στα μικρά εκκλησάκια του κέντρου! Αγία Δύναμη, κάτω απ' το παλιό Υπουργείο Παιδείας, Αγίους Αναργύρους, δίπλα στη Νομική, Αγίους Ισιδώρους στο Λυκαβηττό...
Ο Παπαδιαμάντης έπινε το καφεδάκι του στη Δεξαμενή. Στο φτηνότερο απ' τα δύο καφενεία, που ο καφές έκανε το 1906 μία δεκάρα.
Κάθε φορά που κατηφορίζω τα σκαλάκια της Δεξαμενής, και περνάω απ' το σημείο που ήταν το τραπεζάκι που σύχναζε, πάντα λέω από μέσα μου ένα "Θεός σχωρέστον"...
Εγώ πίνω το καφεδάκι μου σε δυο απ' τις φτηνότερες καφετέριες της Αθήνας, στα Εξάρχεια, στη Μεσολογγίου και στη Ναυαρίνου. Δυο ευρώ ο νεσκαφές. Και συμφωνήσαμε με τ' αφεντικά να μην αλλάξουμε τις ταμειακές μηχανές. Σε πείσμα της τρόικα, ακόμα χτυπάμε αποδείξεις με 11% ΦΠΑ!
Ο κυρ-Αλέκος καθόταν στο τραπεζάκι του, μακριά απ' τους άλλους πελάτες, σταύρωνε τα χέρια του στο στήθος, έγερνε το κεφάλι κι ονειροπολούσε.
Εγώ πιάνω το γωνιακό τραπέζι, δίπλα στη τζαμαρία, απλώνω τα βιβλία, τα περιοδικά και τις εφημερίδες μου και μ' ένα μολυβάκι σχολιάζω συνεχώς στα περιθώρια!
Πάντα με συγκινούσαν οι ερωτικές, ποιητικές, αισθησιακές εικόνες των αβάσταχτων ερώτων που ξεπηδούσαν απ' τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη...

Δευτέρα, Ιανουαρίου 3

Ναυτικές ιστορίες Γ' (Τι 'θελα γω να μπλέξω με χελώνες και πετεινάρια;)

Το καρέι είναι μια θαλάσσια χελώνα της Καραϊβικής.
Η σεξουαλική της πράξη διαρκεί 45 μέρες!
Οι ψαράδες όταν την πιάνουν, κόβουν το πέος της που είναι στενό κι έχει μήκος γύρω στα 30 εκατοστά.
Το αποξηρένουν στον ήλιο και το πουλάν για αφροδισιακό.
Λένε πως αν ξήσεις λίγο και πιεις τη σκόνη με καφέ ή ρούμι μισή ώρα πριν το σεξ, λειτουργείς άψογα...
Με βάλαν οι μάγκες στο τρυπάκι και το αναζήτησα.
Ο Χουάν, ο γερο-κουβανός ψαράς, με ρώτησε πολύ σοβαρά:
- Το 'χεις δοκιμάσει ποτέ σου ή είναι πρώτη φορά;
- Όχι, ποτέ! Νομίζω πως δεν το χρειάζομαι...
- Και τότε γιατί το αγοράζεις;
- Από περιέργεια.
- Να προσέχεις μ' αυτό. Αν δεν το χρειάζεσαι μην το χρησιμοποιείς. Ή χρησιμοποίησε μια ιδέα όλο κι όλο. Δεν είν' γι' αστεία...
Στην υπόλοιπη Αμερική όταν οι Ευρωπαίοι ίδρυαν χωριά, πρώτα έχτιζαν σχολείο, μετά τυπογραφείο κι ύστερα εκκλησιά.
Εδώ στην Κούβα οι άνθρωποι είναι κάπως αλλόκοτοι. Πρώτ' απ' όλα φτιάχνουν πίστα για κοκορομαχίες...
Βέβαια, το καθεστώς τις απαγορεύει. Αλλά... νο πρόμπλεμ! Γίνονται παράνομα...
Τούτοι οι διαόλοι με κόλλησαν το "μικρόβιό" τους! Κι αποφάσισα να στοιχηματίσω σε κάποιον αγώνα.
Περάσαμε κάτι χωματόδρομους με πυκνή βλάστηση και σε μια ωρίτσα φτάσαμε στο παράνομο ριγκ.
Κάθε αγώνας διαρκεί περίπου 10 λεπτά.
Το αποτέλεσμα είναι τελείως απρόβλεπτο!
Κει που σε έναν αγώνα βλέπεις έναν κόκορα "λιοντάρι", στον αμέσως επόμενο μετατρέπεται σε λαγό!
Ξαφνικά το γαμοπούλι τρομάζει, χώνει το κεφάλι του ανάμεσα στις φτερούγες του και το βάζει στα πόδια...
Ο άλλος τον κυνηγάει, μπήγει τα νύχια του στο μάτι, κείνος σωριάζεται στο έδαφος τρέμοντας και σε δυο λεπτά έχει πεθάνει από αιμορραγία...
Πάει κατευθείαν στη χύτρα, κι εσύ έχεις χάσει τα ωραία σου λεφτάκια!
Λοιπόν, για να μην πολυλογώ... αυτό το χρυσοκόκκινο πετεινάρι μού φαίνεται άχαστο!

Κυριακή, Ιανουαρίου 2

Ναι, είμαι αισιόδοξος για το 2011!

Υπάρχουν κάποιοι που "σκίζονται" να χρεοκοπήσουμε!
Να βγούμε απ' το ευρώ και να επιστρέψουμε στη δραχμή.
Ποιοι, αλήθεια, είν' αυτοί, και τι στο διάολο θέλουν;
Είναι, σίγουρα, κάποια ξένα funds, τεράστια κερδοσκοπικά συμφέροντα, που έχουν στοιχηματίσει τσουβάλια δολάρια στην κατάρρευση του ευρώ και χωρών όπως η Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία...
Είναι και κάτι "δικοί" μας αετονύχηδες, που έβγαλαν στο εξωτερικό τα λεφτάκια τους και περιμένουν σαν τα όρνια να βγούμε απ' το ευρώ, να γυρίσει η πολλαπλά υποτιμημένη δραχμή και να αγοράσουν "τζαπέ" τις καλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις και τα φιλέτα-ακίνητα...
Όλοι αυτοί οι μάγκες είναι που χρηματοδοτούν αυτόν τον περιφερόμενο θίασο από τους δήθεν "παγκοσμίου φήμης οικονομολόγους", που άλλη δουλειά δεν έχουν απ' το να γυρνάν απ' την μία πρωτεύουσα στην άλλη "προβλέποντας" την διάλυση της ευρωζώνης, την χρεοκοπία της χώρας μας κλπ...
Η συζήτηση για την χρεοκοπία μιας χώρας της ευρωζώνης δεν είναι καθόλου αθώα! Βλέπετε, είναι πολλά, πάρα πολλά τα λεφτά που παίζονται στη διεθνή ρουλέτα...
Κι από κοντά και τα κόμματα της ελληνικής ψευτο-αριστεράς, που κάνουν σημαία τους ό,τι πουν ή γράψουν τα "παπαγαλάκια" της διεθνούς κερδοσκοπίας! Η βλακεία δεν γνωρίζει ούτε σύνορα ούτε πολιτικό χρώμα...
Οι "μοιρολογήστρες", πριν δέκα μήνες πρόβλεπαν μετά βεβαιότητας την πτώχευση της Ελλάδας! Και, φυσικά, διαψεύστηκαν παταγωδώς! Από τότε:
- δημιουργήθηκε μηχανισμός διάσωσης της χώρας μας ύψους 110 δις
- προέκυψε και δεύτερος μηχανισμός διάσωσης και άλλων κρατών της ευρωζώνης με 750 δις
- η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δαπάνησε πάνω από 75 δις για ν' αγοράσει ελληνικά, ιρλανδικά και πορτογαλικά ομόλογα
- ο Τρισέ ενίσχυσε με πάνω από 95 δις τις ελληνικές τράπεζες
- έχει αποφασιστεί ήδη η επιμήκυνση της αποπληρωμής των 110 δις
Και μην ξεχνάμε πως:
- το δημόσιο χρέος μας, ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι πολύ μικρότερο απ' το επίσημο, αν ληφθεί υπόψιν η μεγάλης έκτασης παραοικονομία μας
- το συνολικό χρέος μας, δημόσιο και ιδιωτικό, είναι από τα μικρότερα της Ευρώπης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία: η προσπάθεια που κάνουμε είναι σκληρή. Τα ζόρια μεγάλα...
Αλλά χωρίς το Μνημόνιο και το ευρώ τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.
Τα εισοδήματά μας δεν θα μειώνονταν κατά 25% αλλά στο 25%!
Και δεν θα μετρούσαμε την ανεργία αλλά την απασχόληση στο 15%.
Γι' αυτό δηλώνω αισιόδοξος...

Σάββατο, Ιανουαρίου 1

Η χρονιά ξεκινάει γκρινιάρικα και ... μισογυνικά!

Αμάν πιά! Θα με σκάσετε εσείς οι γυναίκες!
Εμείς οι άντρες δεν ξέρουμε πόσο πολυμήχανα τέρατα είστε!
Πόσους μηχανισμούς έχετε τελειοποιήσει για να επιβιώσετε.
Πόσα πράγματα κάνετε ερήμην μας...
Εμείς, κάποια στιγμή παντρευόμαστε και, τις περισσότερες φορές, ωριμάζουμε.
Για τους άντρες γάμος σημαίνει: η μοτοσυκλέτα στο γκαράζ, ένα αυγό κάτω απ' το γκάζι του αυτοκινήτου, λιγότερο ποτό, κομμένη η Θύρα 7, πιο νωρίς τα βράδια σπίτι, στοπ στις γροθιές στο τραπέζι του αφεντικού...
Για τις γυναίκες γάμος σημαίνει, απλά, κοινωνική καταξίωση, περισσότερα φράγκα και δυο χέρια ν' αλλάζουν τις καμένες λάμπες στο χωλάκι...