Τρίτη, Ιουλίου 31

Στα βήματα του Ιησού (Α') - Καλοκαίρι 2005

Η Ναζαρέτ είναι σήμερα ένα μικρό χωριό του Ισραήλ.
Στην εποχή του Ιησού ανήκε στη Γαλιλαία, στα σύνορα με τη Σαμάρεια.
Λέγαμε τις προάλλες για τη "Γαλιλαία των Εθνών", το μεγάλο εμπορικό σταυροδρόμι και χωνευτήρι πολιτισμών και θρησκειών...
Οι Ευαγγελιστές απέκρυψαν όσο μπορούσαν το έντονα ειδωλολατρικό και ελληνικό περιβάλλον που μεγάλωσε ο Διδάσκαλός τους, προφανώς για να μην σοκάρουν το ιουδαϊκό τους ακροατήριο.
Μια ώρα με τα πόδια από τη Ναζαρέτ ήταν η ξακουστή πόλη Σέπφωρις (η ρωμαϊκή Διοκαισάρεια), το "κόσμημα της Γαλιλαίας", που ο Ηρώδης Αντύπας έκανε πρωτεύουσα της Επαρχίας του.
Είναι "η πόλη ψηλά στο λόφο" των Ευαγγελίων, με το τεράστιο ρωμαΙκό θέατρο, σκαμμένο στην πλαγιά του λόφου.
Σίγουρα ο μαραγκός Ιωσήφ θα εργάστηκε στα μεγάλα εργοτάξια της πόλης.
Έχοντας στο πλευρό του το γιο της Μαριάμ, ως μαθητευόμενο...
Δεν αποκλείεται ο έφηβος Ιησούς να παρακολούθησε κάποιες απ' τις υπέροχες θεατρικές παραστάσεις ... και να δάκρυσε βλέποντας την Αντιγόνη να υποτάσσεται στα προστάγματα των θείων νόμων, ή τον Οιδίπποδα να καταριέται την πατρίδα που τον έδιωξε.
Η λέξη "υποκριτής" δεν έχει αντίστοιχο στα εβραϊκά ή αραμαϊκά.
Κι όμως, αυτή τη λέξη επέλεξε ο Ιησούς για να μαστιγώσει τους Φαρισαίους!
Τους χτυπούσε εκεί που πονούσαν: οι ιερείς και υπηρέτες του Ναού απεχθάνονταν το θέατρο, αυτή την εισαγόμενη ελληνική τέχνη.
Η Γαλιλαία ήταν στην εποχή του Ιησού "η Αθήνα της Μέσης Ανατολής"!
Όπου θρησκείες και φιλοσοφίες συμπλέκονταν ειρηνικά, βαθιά ριζωμένες στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Κάποιοι αμύητοι διακρίνουν στενή συγγένεια του Χριστιανισμού με τη Στωική ηθικολογία.
Είναι αυτοί που συγχέουν τη θρησκεία με την Εκκλησία.
Ο Χριστιανισμός όμως έχει γονιδιακή συγγένεια με μια άλλη Σχολή Ιεροκηρύκων, χωρίς σύνορα, ήπιων, απολίτικων και αναρχικών, απελευθερωμένων από δόγματα και φορμαλισμούς, που αδιαφορούσαν για πλούτη και εξουσίες, και πρότειναν την αλληλοβοήθεια, την οικουμενική αγάπη και την απλή ζωή.
Κι είχαν για προστάτη τους έναν γιό του Δία, τον Ηρακλή!
Τους έλεγαν "Κυνικούς"... 


Κυριακή, Ιουλίου 29

Τι σχέση μπορεί να 'χουν οι κόκκινες γελάδες με τις τρικλοποδιές των καλογέρων; (Ιεροσόλυμα - Καλοκαίρι 2005)

Φτάσαμε και στα Ιεροσόλυμα.
Με τα πληθωριστικά προσκηνύματα!
Το 1852 αναγνωρίζονταν επισήμως 9 χριστιανικά και 2 ιουδαιο-μουσουλμανικά προσκηνύματα.
Έναν αιώνα αργότερα ανέρχονταν στα 70.
Και σήμερα πλησιάζουν τα 300... ζωή να 'χουν.
Φιλοδοξώ ν' ανταμώσω τον Φαρισαίο, τον Τελώνη, τον Εκατόνταρχο, ίσως και τον καλό ληστή...
Δεν μου αρέσει που το Ισραήλ έχασε τη θεία αποστολή του.
Που ξέχασε τη σοσιαλιστική του κλίση και υιοθέτησε την αλαζονεία της ισχύος.
Συνήθως, ο επί γης αδύναμος συμμαχεί με τον ισχυρό των ουρανών.
Αλλά συνδυασμός θείας εύνοιας και επίγειας υπερδύναμης πάει πολύ...
Είμαι αποφασισμένος να βρω και να μιλήσω με φανατικούς ραββίνους.
Αν και, όπως λένε, όταν συνομιλεί ένας εβραίος κι ένας χριστιανός θεολόγος... έχουμε τουλάχιστον τρεις γνώμες!
Ήδη αλληλογραφώ ηλεκτρονικά μ' έναν τέτοιον ραββίνο.
Μου λέει πως έχουν αρχίσει αναλύσεις αίματος των εβραϊκών οικογενειών για να βρουν ποιοι κατάγονται απ' τις ιερατικές φυλές Λευί και Ααρών!
Πως ετοιμάζονται να γκρεμίσουν το τζαμί του Αλ Ακσά και στη θέση του να χτίσουν τον τέταρτο ναό του Σολομώντα.
Πως ψάχνουν σ' όλο τον κόσμο να βρουν μια κατακόκκινη γελάδα για να τη θυσιάσουν και με τις στάχτες της να αποκαθάρουν τον τόπο του Ναού που μέχρι σήμερα μολύνουν οι μουσουλμάνοι!
Ανακάλυψαν, λέει, ένα μικρό κοκκινόχρωμο κοπάδι κάπου στο Μεξικό.
Αλλά μόλις τα μοσχαράκια μεγάλωσαν, έγιναν ανοιχτά γκρι.
Απογοήτευση...
Τελικά, αυτοί οι ορθόδοξοι Εβραίοι, με τα παράξενα κοτσιδάκια και τα μαύρα κουστούμια, είναι παράξενα τραίνα.
Αποτελούν τους ατρόμητους πνευματικούς ακροβάτες που, τελικά, ακυρώνουν την ύπαρξή τους προκειμένου να παραμείνουν "καθαροί".
Έτσι που τους βλέπω αεικίνητους, μου θυμίζουν τους καθολικούς βενεδικτίνους μοναχούς, που για να μην πέσουν στην ακηδία και για να ξορκίσουν κάθε χαλαρότητα λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένα ρολόγια.
Εμείς οι ανατολίτες έχουμε άλλη φιλοσοφία.
Είτε ινδουιστής γκουρού είσαι, είτε καλογέρι Βουδιστής, είτε Σούφι μουσουλμάνος, είτε χριστιανός αναχωρητής, σε χαρακτηρίζει μια σεβάσμια και κάπως αφηρημένη νωχέλεια.
Γουστάρεις να κρυφογελάς και να είσαι χασομέρης...
Μια απ' τις καλύτερες φάσεις της ζωής μου ήταν σ' ένα ορθόδοξο χριστιανικό μοναστήρι, όπου την ώρα της Θείας Λειτουργίας στο Ιερό Βήμα οι 20χρονοι ιεροδιάκονοι έπαιζαν αλληλο-τρικλοποδιαζόμενοι, χωρίς ν' αντιληφθεί τίποτε το χριστεπώνυμο σοβαροφανές εκκλησίασμα...

Σάββατο, Ιουλίου 28

Στη χώρα του Σέλευκου (Β') - "Ο μιναρές του Ιησού"!

Στην παλιά χριστιανική συνοικία της Δαμασκού οι μιναρέδες φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια δίπλα στα καμπαναριά.
Χωρίς το αντίστοιχο τζαμί!
Ίσα ίσα για να προκαλέσουν...
Επισκεπτόμαστε τον "Οίκο του Ανανία".
Εδώ, κατά την παράδοση, βαπτίσθηκε χριστιανός ο απόστολος Παύλος.
Στο μεγάλο τζαμί της πόλης, στην αίθουσα προσευχής, βρίσκεται ο τάφος του Ιωάννη του Βαπτιστή.
Οι μουσουλμάνοι τον θεωρούν "μεγάλο Προφήτη του Ισλάμ"!
Το τζαμί κατασκευάστηκε στη θέση εκκλησίας αφιερωμένης στον Βαπτιστή. Η οποία είχε χτιστεί πάνω σ' έναν ναό του Δία...
Ο νότιος μιναρές του τζαμιού αποκαλείται "του Ιησού"!
Όταν θα γίνει η συντέλεια του κόσμου, σε αυτό ακριβώς το σημείο θα κατέβει ο Ιησούς για να κρίνει τον κόσμο...
Εδώ ακούμε για πρώτη φορά τον θρύλο των "Επτά Κοιμωμένων".
Επτά χριστιανοί της Εφέσου, στην προσπάθειά τους να σωθούν απ' τον διωγμό του ρωμαίου αυτοκράτορα Δέκιου, κρύφτηκαν σε μια σπηλιά και ξύπνησαν τρεις αιώνες αργότερα με θαυματουργό τρόπο.
Αυτοί, "οι σύντροφοι του Σπηλαίου", έχουν μαγική δύναμη για τους πιστούς του Ισλάμ. Αναφέρονται, μάλιστα, και στη σούρα "Το Σπήλαιο του Κορανίου", που διαβάζεται κατά την προσευχή της Παρασκευής.
Μην το πολυκουράζουμε: Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, στο Θεό του Αβραάμ!
Ειδικά οι μονοφυσίτες Συροχριστιανοί, που συνεχίζουν να ψέλνουν στα αραμαϊκά, ελάχιστες διαφορές έχουν με τους απογόνους του Προφήτη.
Θεωρούν το Ισλάμ μια χριστιανική αίρεση που, απλά, στάθηκε πιο τυχερή απ' τους ίδιους. 
Γι' αυτό και υποδέχτηκαν τους ιππείς του Μωάμεθ ως ελευθερωτές απ' τον ζυγό του Βυζαντίου και την "αίρεση της Κωνσταντινούπολης"...

Πέμπτη, Ιουλίου 26

Στη χώρα του Σέλευκου (Α') - Καλοκαίρι 2005

Μπαίνουμε στη Συρία απ' το έδαφος της Ιορδανίας.
Απ' το άχαρο οροπέδιο του Γκολάν.
Αναζητάμε την αρχαία Καισάρεια του Φιλίππου, την ανατολικότερη πόλη της Δεκάπολης.
Αλλά μας πληροφορούν πως δεν έχει απομείνει τίποτα...
Το καθεστώς Άσαντ είναι εκκοσμικευμένο.
Τα θρησκευτικά κόμματα απαγορεύονται, πολλοί Χριστιανοί συμμετέχουν στην Κυβέρνηση, Χριστούγεννα και Πάσχα είναι επίσημες αργίες, κι αν δεν κάνω λάθος οι γυναίκες απέκτησαν εδώ το δικαίωμα ψήφου πριν τις Γαλλίδες...
Ο ιδρυτής του κόμματος Μπάαθ ήταν Χριστιανός.
Η Συρία κι ο Λίβανος είναι οι μόνες χώρες της περιοχής που οι μη μουσουλμάνοι αναπνέουν ακόμα ελεύθερα!
Πτώση του καθεστώτος Άσαντ σημαίνει εξαφάνιση του χριστιανικού στοιχείου.
Όπως ακριβώς συνέβη στο Ιράκ...
Δαμασκός.
Το τεράστιο συγκρότημα του σεϊχη Καφτάρο είναι η μεγαλύτερη σουνιτική θεολογική σχολή του κόσμου.
Εκατοντάδες μουσουλμάνοι έφηβοι, απ' όλα τα σημεία της γης, έρχονται εδώ κάθε χρόνο να σπουδάσουν τη θρησκεία τους.
Ρίχνω μια ματιά στο "πρόγραμμα σπουδών" της.
Και το συγκρίνω με το δικό μας, της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, της παλαιότερης στον κόσμο ορθόδοξης χριστιανικής σχολής.
Καμία σχέση!
Σε μας τα περισσότερα μαθήματα είναι Φιλοσοφία, Κοινωνιολογία, Ψυχολογία, Ψυχιατρική...
Εντυπωσιάζομαι όμως ακούγοντας τον σουνίτη εκπρόσωπο της Σχολής να εγκωμιάζει τον Βούδα, τον Κομφούκιο, τον Ιησού...

Τρίτη, Ιουλίου 24

Χατζη-Άσκαρ!

Περνάω περίοδο πνευματικής κραιπάλης!
Θρησκευτικής μανιοκατάθλιψης.
Μόλις γύρισα απ' τ' Αγιονόρος κι ετοιμάζομαι για το σούπερ προσκηνυματικό ταξίδι.
Την Πέμπτη φεύγω  για τη Μέκκα!
Στην αρχή σχεδίαζα να πάω στα μουλοχτά.
Γιατί απαγορεύεται αυστηρά να μπει στην Ιερή Πόλη αλλόθρησκος!
Αλλά πλέον θα ταξιδέψω κανονικά και με το νόμο, με αραβικές σφραγίδες και επίσημα χαρτιά!
Τυπικά έχω μουσουλμανοποιηθεί! Με τη βούλα! Δηλαδή με "πιστοποιητικό προσηλυτισμού"!
Ελπίζω μόνο να μην χρειαστεί να κατεβάσω τα σώβρακα και ν' αποδειχτώ απερίτμητος!
Θα 'χω παρέα και τρία φιλαράκια ιρακινούς απ' την Αθήνα.
Ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσες φορές τους έσωσα απ' τα κρατητήρια και τα "προσαγωγών"!
Τώρα θα μου το ξεπληρώσουν και με τόκο...
Γιατί αν γίνει η στραβή... εμένα μπορεί να έλθει στην Τζέντα ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και να με σώσει!
Τα φιλαράκια μου όμως που με καλύπτουν θα τα φάει η μαύρη μαρμάγκα...
Φεύγω, λοιπόν, την Πέμπτη για την Πόλη που δεν επιτρέπεται ο τουρισμός, η δημοσιογραφία, η κοινωνιολογική έρευνα.
Ούτε καν η φωτογράφιση χωρίς ειδική άδεια.
Εκεί δεν πας να εξερευνήσεις, ν' ανακαλύψεις, να περιεργαστείς.
Νιώθεις μόνο δέος μπροστά στο αιώνιο και φόβο απέναντι στην αστυνομία...
Μια ηθική πυρακτωμένη κι ένας ήλιος χωρίς έλεος αποξαιρένουν τα κορμιά.
Είναι ο "ομφαλός του κόσμου", η "σιαμαία αδελφούλα" της Ιερουσαλήμ. Μαζί αποτελούν τις δυο θηλές που τρέφουν τη μονοθεϊστική ανθρωπότητα.
Είναι η Πόλη προς την κατεύθυνση της οποίας δεν επιτρέπεται να κοιτούν οι πιστοί όταν αποπατούν!
Κι όταν τα κορμιά των εραστών αποσυμπλέκονται πρέπει να κοιμηθούν αγκαλιά σαν "κουταλάκια", με το πρόσωπο στραμμένο προς Αυτήν.
Φεύγω για την "Πόλη του κύβου", σε κατάσταση ήρεμης πνευματικότητας.
Κι αφήνω τα κλειδιά του μπλογκιού στη Μαρία.
Μέρα παρά μέρα θα δημοσιεύει αποσπάσματα απ' το ημερολόγιό μου, όταν το καλοκαίρι του 2005 είχα ταξιδέψει στη Συρία και στους χριστιανικούς "Αγίους Τόπους"!
Έστω και σε "κονσέρβα", ελπίζω να τα φχαριστηθείτε...
Χαιρετώ και στο ... επανειπείν!

Κυριακή, Ιουλίου 22

Το ταξίδι στην Αντιόχεια αναβάλλεται!

 
Θα τον απογοητεύσω τον φίλο μου τον Ίσσαλλο, αλλά το ταξίδι στην Αντιόχεια αναβάλλεται.
Τις τελευταίες μέρες αγρίεψαν τα πράγματα στη Συρία, και στην τουρκοσυριακή μεθόριο γίνεται μεγάλος χαμός!
Στρατόπεδα προσφύγων, στρατός, Κούρδοι αντάρτες, μυστικές υπηρεσίες, ναρκοπέδια...
Η Αντιόχεια (Αντάκεια τη λένε οι Τούρκοι) δεν είναι πλέον και τόσο ασφαλής πόλη για έναν χαζοχαρούμενο Έλληνα που τριγυρνάει μόνος του, αράζει στους καφενέδες και ποστάρει συνέχεια με το μικροσκοπικό λαπτοπάκι του...
Ελπίζω του χρόνου, καλά να 'μαστε, να 'χουν ηρεμήσει τα πράγματα και να πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας.
Να θυμίσω, απλά, πως η Αντιόχεια ανήκε στη Συρία αλλά οι Γάλλοι κατακτητές (το 1939, αν δεν κάνω λάθος) την έδωσαν εντελώς αυθαίρετα στους Τούρκους!
Και κλείνω με δυο λόγια για τον πόλεμο στη Συρία:
Όταν οι Δυτικοί μιλούν για "εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής" ουσιαστικά εννοούν την ισλαμοποίησή της!
Γιατί, αν επικρατήσει η αρχή της πλειοψηφίας, είναι μαθηματικά βέβαιο πως οδηγούμαστε στη "σαρία" (δηλαδή στον Ισλαμικό Νόμο).
Στις χώρες αυτές, δυστυχώς, το δίλημμα δεν είναι Δημοκρατία ή Δικτατορία, αλλά Θεοκρατία ή Ειρήνη!
Με άλλα λόγια Δημοκρατία=Θεοκρατία και Δικτατορία=Ειρήνη...
Το καθεστώς Άσαντ είναι δικτατορικό. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό.
Η πτώση του όμως σημαίνει διάσπαση της Συρίας: Σε ένα κράτος Αλεβιτών-Χριστιανών-Δρούζων στα παραθαλάσσια, υπό την προστασία της Ρωσίας, και σ' ένα άλλο, Ισλαμικό-Σουνιτικό στην ενδοχώρα, που ενδεχομένως ενωθεί με το Σουνιτικό Ιράκ...
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι Σύρος σήμερα.
Αγνοώ ποια δύναμη μπορεί να μετατρέψει ένα άθροισμα θρησκευτικών αλληλοσυγκρουόμενων μειονοτήτων σε ενιαίο έθνος...


Παρασκευή, Ιουλίου 20

Αγιονορείτικες εμπειρίες (Θ' και... τελευταία!) - Είναι βαριά (κι επικίνδυνη) η καλογερική!

Στη Σιμωνόπετρα απέκτησα και σύντροφο.
Έναν Λαμιώτη φοιτητή που 'χε ενθουσιαστεί διαβάζοντας τη Φιλοκαλία, κι ανηφόρισε στο Όρος για να ζήσει "ανώτερες πνευματικές καταστάσεις"...
Με συγκίνησε ο αφελής ενθουσιασμός του και δέχθηκα ν' ανέβουμε μαζί την κορφή του Άθωνα.
Στην Κερασιά σταθήκαμε σε μια καλύβη που φαινόταν κατοικημένη.
Χτυπήσαμε πόρτες, φωνάξαμε, ψυχή...
Ο φίλος μου πείνασε κι αποφάσισε να το παίξει ασκητής.
Είχε διαβάσει στα Γεροντικά και στα Συναξάρια πως οι ερημίτες τρέφονταν μ' άγρια χόρτα, μάζεψε κι αυτός κάτι πρασινάδες που βρήκε κει γύρω, μπήκε στο καλύβι, τα έβρασε κι έκατσε στο τραπέζι να φάει συλλογιζόμενος πόσο μεγάλος ασκητής είναι...
Δεν πρόλαβε να κατεβάσει πέντε-έξι κουταλιές κι η κοιλιά του πρίστηκε.
Ένιωσε στην πόρτα κάποιο τέρας, κι όρμησε στο παράθυρο να γλυτώσει!
Έσπασε το τζάμι κι έφυγε σφαίρα προς τη διπλανή χαράδρα κουτρουβαλώντας στα γυμνά βράχια.
Τα 'χασα.
Έμπηξα τις φωνές, μ' άκουσε ένας Μολδαβός μοναχός που ζούσε κει κοντά κι ήρθε τρέχοντας.
Σαν είδε την κατσαρόλα με τα χόρτα αμέσως κατάλαβε.
Φώναξε κι άλλους δυο γνωστούς του και με τα χίλια ζόρια κατεβήκαμε την επικίνδυνη γκρεμοτσακίλα.
Βρήκαμε το φίλο μου ευτυχώς ζωντανό αλλά με τα πόδια σακατεμμένα.
Είδαμε και πάθαμε να τον ανεβάσουμε στο ξέφωτο.
Ο έμπειρος Μολδαβός του 'δωσε να πιεί μονορούφι τρία ποτήρια ζεστό λάδι.
Με το γιατροσόφι αυτό άρχισε να σβήνει η εσωτερική φλόγα απ' το δηλητηριώδες φυτό.
Και μαζί της υποχώρησαν κι οι παραισθήσεις.
Δεν ξέρω πότε θα καταφέρει να ξαναπερπατήσει ο μάγκας.
Αλλά αισθάνομαι υπεύθυνος που δεν τον προστάτεψα.
Του 'ριχνα 20 χρόνια, το ψιλόπαιζα αρχηγός αλλά την κρίσιμη ώρα φάνηκα πολύ μικρός..
Αυτό το συμβάν πολύ με χάλασε.
Κι αποφάσισα αύριο πρωί-πρωί να φύγω.
Σαββατόβραδο θα 'μαι πίσω στην Αθήνα.
Απόψε ήθελα να πιω τσιπουράκι, αλλά πού να το 'βρω.
Εντάξει... δεν είμαι και κανένας πρωτάρης στις τραγωδίες.
Μήπως εγώ δεν ήμουν αυτός που έραψε τα σακιά με τα υπολείμματα των 63 παλικαριών της Πολεμικής μας Αεροπορίας που σκοτώθηκαν το Φλεβάρη του 1991 όταν έπεσε το C-130 στη Δίρφη;

Πέμπτη, Ιουλίου 19

Αγιονορείτικες εμπειρίες (Η') - Οι ασκητές κι οι ερημίτες είναι οι "γιωτάδες" του Χριστιανισμού!

Όπως λέγαμε τις προάλλες, οι Χριστιανοί είναι "κομάντα"!
Δεν κιοτεύουν, δεν κρύβονται στα μετώπισθεν και στα γραφεία του Επιτελείου.
Ρίχνονται στη μάχη με το χαμόγελο στα χείλη...
Όλοι ξέρουμε πως οι κακές παρέες διαφθείρουν ήθη χρηστά.
Έτσι κι ο Χριστιανισμός διεφθάρη απ' τις κακές παρέες του εσσαϊσμού, νεοπλατωνισμού, μανιχαϊσμού, στωικισμού, πυθαγορισμού...
Και φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται "καλός Χριστιανός" και "πρότυπο" το κάθε άξεστο αγρίμι, με το βλέμμα του τρελού, τη γεννειάδα ως το χώμα, που τρέφεται μ' άγρια χόρτα κι άγουρα φρούτα.
Έλεος πιά!
Πού το 'δαν γραμμένο στα Ευαγγέλια πως για ν' ακολουθήσουμε το δρόμο του Ιησού θα πρέπει να σκαρφαλώνουμε σε δέντρα και στύλους, να κλεινώμαστε σε σπηλιές, να κοιμόμαστε στις πέτρες;
Άνθρωποι είμαστε κι όχι μαϊμούδες, σαύρες, πουλιά ή τσακάλια...
Ο Χριστιανός οφείλει να ζει μέσα στον κόσμο.
Αλλά με τρόπο που ν' αποτελεί το "σκάνδαλο του κόσμου"!
Να περιφρονεί τ' αξιώματα και τα πλούτη, την εφήμερη δόξα και την αχαλίνωτη ηδονή.
Να επιζητά μόνο την αξιοπρεπή λιτότητα, την τίμια και ολιγομέριμνη εργασία, και να φροντίζει το πολύτιμο αγαθό της υγείας του, τον σημαντικότερο σύμμαχό του στον πνευματικό αγώνα.
Ο Χριστιανός δεν είναι σωματοκτόνος αλλά παθοκτόνος!
Δεν είναι σκυθρωπός, βλοσηρός, άπλητος, φανατικός, εριστικός, διχαστικός, σκληρόκαρδος, στενόμυαλος.
Το πρόσωπό του δεν είναι σταφιδιασμένο απ' τις στερήσεις, και τα μάγουλά του δεν είναι ρουφηγμένα απ' τις εξαντλητικές νηστείες.
Ούτε τα μάτια του κατακόκκινα απ' τα "δάκρυα της μετανοίας".
Ο Χριστιανός είναι πάντα αισιόδοξος, και το πρόσωπό του εκπέμπει ιλαρότητα.
Κάθεσαι δίπλα του κι αισθάνεσαι σαν το μοσχαράκι όταν γλείφει τη μάνα του τη γελάδα!
Οι ασκητές είναι ηττοπαθείς και φοβιτσιάρηδες.
Η επιλογή τους αποτελεί ομολογία αδυναμίας κι αποτυχίας ν' αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του κόσμου.
Δεν τους κατακρίνουμε αλλά και δεν τους θαυμάζουμε.
Είναι, απλά, οι "γιωτάδες" του Χριστιανισμού...

Τρίτη, Ιουλίου 17

Αγιονορείτικες εμπειρίες (Ζ') - Βαρέθηκα ν' ακούω συνέχεια για τον Αντίχριστο και τον Πάπα!

Ένα απ' τα κακά τ' Αγιονόρους είναι η στενομυαλιά και ο φανατισμός ορισμένων μοναχών του.
Που αγγίζει τα όρια της στενοκαρδίας.
Ο Χριστιανισμός, όμως, ήταν απ' την πρώτη στιγμή ανοιχτός, οικουμενικός, ανεκτικός και πλουραλιστικός.
Απ' τους μαθητές του Ιησού, οι έντεκα κατάγονταν απ' τη "Γαλιλαία των Εθνών", ένα εμπορικό πέρασμα, ένα μεγάλο χωνευτήτι πολιτισμών, μια περιοχή με ανθρώπους ανοιχτών οριζόντων, ελεύθερους απ' την τυπολατρεία του ιουδαϊκού νότου, μια κοινωνία του διαλόγου και της δημιουργικής συνύπαρξης.
Μόνο ένας, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ήταν Ιουδαίος.
Εκπρόσωπος του ζωλωτικού θρησκευτικού κατεστημένου.
Καθόλου τυχαίο που αυτός πρόδωσε τον Διδάσκαλο της αγάπης και της ελευθερίας.
Ακόμα και οι Επτά Διάκονοι, "άντρες πλήρεις πνεύματος αγίου και σοφίας", διέθεταν μια θαυμάσια υποδομή ελληνικής παιδείας και οικουμενικότητας, και είχαν όλοι ελληνικά κι όχι ιουδαϊκά ονόματα: Στέφανος, Φίλιππος, Πρόχωρος, Νικάνωρ, Τίμων, Παρμενάς, Νικόλαος...
Ο γνήσιος χριστιανισμός ουδέποτε κλείστηκε στο καβούκι του.
Ήταν πάντα ανοιχτός στις αλληλεπιδράσεις, στο διάλογο και στον συγκριτισμό.
Ας αναφέρουμε ενδεικτικά δύο παραδείγματα:
Α) Αρχικά οι Χριστιανοί γιόρταζαν τα Χριστούγεννα την ημέρα των Θεοφανείων, δηλαδή στις 8 Ιανουαρίου.
Όμως, για να διευκολύνουν την ένταξη των οπαδών του Θεού Μίθρα (Ήλιου) έκαναν δυο εντυπωσιακούς (και απαράδεκτους στις μέρες μας) συμβιβασμούς: 
Πρώτα, μετέφεραν τη γιορτή των Χριστουγέννων στις 24 Δεκεμβρίου, ημέρα που οι Μιθραϊστές γιόρταζαν τη γέννηση του δικού τους Θεού (επίσης σε μια σπηλιά).
Και, δεύτερον, προσέδωσαν στον Ιησού το όνομα "Ήλιος", με την προσθήκη "της δικαιοσύνης"!
Β) Γύρω στα 1350 μ.Χ. ο Γρηγόριος Παλαμάς είχε συχνές συνομιλίες με οπαδούς και ιερείς του Ισλάμ.
Επισημαίνοντας τις διαφορές των δύο θρησκειών, δεν δίστασε να εκφράσει την ευχή και την πίστη του πως κάποτε Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι θα ενωθούν!

Κυριακή, Ιουλίου 15

Αγιονορείτικες εμπειρίες (ΣΤ') - Βρήκα έναν πραγματικά λεύτερο άνθρωπο!

Παπούτσια δεν έχει!
Κι αντί για ρούχα φοράει κάτι σχησμένα κουρέλια...
Είναι άκακος σαν παιδί, κι απαθής σαν άγγελος.
Του λες, έτσι για πλάκα, "αμάρτησες!", κι αυτός πέφτει στη γη και την ποτίζει με δάκρυα.
Έχασα το δρόμο μου κι έπεσα πάνω του τυχαία.
Κρατούσε στα χέρια του ένα μικρό διαλυμένο "Ψαλτήρι" και το διάβαζε διαρκώς.
"Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου..."
Τον παρακάλεσα να μου το δώσει να το δω.
Ήταν πολύ παλιό. Το ξεφύλλισα μα δεν βρήκα ούτε χρόνο έκδοσης ούτε εκδοτικό οίκο. Μάλλον είχε χαθεί η σελίδα...
Ο αγαθός ερημίτης με χιλιοπαρακάλεσε να το κρατήσω.
Αποτελούσε το μόνο "περιουσιακό του στοιχείο" κι αγωνιούσε μην πέσει στο πάθος της ιδιοκτησίας.
Γι' αυτό ήθελε να το ξεφορτωθεί...
Με χίλια παρακάλια δέχθηκα.
Το γεροντάκι πολύ χάρηκε.
Με θεώρησε μεγάλο ευεργέτη του!
Άρπαξε τα χέρια μου κι άρχισε να τα θερμοφιλάει...

Παρασκευή, Ιουλίου 13

Αγιονορείτικες εμπειρίες (Ε') - Πλάτωνας-Αριστοτέλης 1-2 (στην παράταση)

Η παρέα απόψε στ' αρχονταρίκι εκλεκτή.
Καλογέρια σπουδαγμένα στα καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής.
Κι Έλληνες λαϊκοί, όλων των κοινωνικών τάξεων, μορφωτικών επιπέδων και ιδεολογιών...
Θέμα της συζήτησης η μοναχική ακτημοσύνη.
Και, κουβέντα στη κουβέντα, φτάσαμε και στο φλέγον ζήτημα της ατομικής ιδιοκτησίας και της κοινοκτημοσύνης.
Ένας μοναχός, αγγλικής καταγωγής, ομιλών απταίστως την αρχαίαν ελληνικήν, υπερασπιζόταν σθεναρά την κοινοκτημοσύνη ως το τελειότερο οικονομικό και πολιτικό σύστημα.
Ήρθε κι η σειρά του αδελφού Ασκάριου να ομιλήσει, είχε φάει ο καημενούλης όλο το φαγητό του, κι η γλωσσούλα του κροτάλιζε...
"Πάτερ μου, η αλήθεια είναι πως στην ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα οι γυναίκες και τα παιδιά είναι κοινά!
Ο μέγας φιλόσοφος ήταν και υπέρ της κοινότητας των κτημάτων, αλλά την περιόριζε στις δύο ανώτερες κοινωνικές τάξεις, τους άρχοντες και τους φύλακες.
Υπέρ της μερικής κοινοκτημοσύνης ήταν και οι Πυθαγόρειοι: "τα των φίλων (μόνο!) κοινά".
Ιστορικά η κοινοκτημοσύνη αποδείχθηκε μια ουτοπία.
Δεν μπόρεσε να φτουρίσει ούτε στην πρωτοχριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων.
Κι εκεί, απ' τις πρώτες μέρες, επικράτησε η ιδιοτέλεια, ο νεποτισμός, το μικροσυμφέρον.
Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε πως ο Ανανίας και η Σαπφείρα παραβίασαν την αρχή της κοινοκτημοσύνης και τους επιβλήθηκε η θανατική ποινή.
Στο θέμα που συζητάμε, ρεαλιστικότερη μου φαίνεται η άποψη του Αριστοτέλη.
Που θεωρεί την κοινοκτημοσύνη επιβλαβή για την κοινωνία.
"Κάθε πράγμα που ανήκει σε όλους δεν το φροντίζει κανείς", μας λέει. "Γιατί είναι ίδιον των ανθρώπων να ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με όσα τους ανήκουν ατομικά".
Πολλοί θεωρούν την ιδιοκτησία ως αιτία όλων των κακών. Αλλά κάνουν λάθος. Πόσες συγκρούσεις και εγκλήματα δεν βλέπουμε ανάμεσα σε συνιδιοκτήτες πραγμάτων, ακόμα κι αδέλφια;
Άλλωστε οι άνθρωποι δεν αδικούν και δεν κλέβουν μόνο από έλλειψη των αναγκαίων. Το κάνουν πολύ συχνότερα για να ικανοποιήσουν την πλεονεξία ή την ακολασία τους...
Ο Αριστοτέλης υποστήριζε την ατομική ιδιοκτησία ως θεσμό που ταιριάζει περισσότερο στη φύση του ανθρώπου.
Ως λάτρης όμως της "μεσότητας" προτείνει και τρόπους (νομοθετικά μέτρα, παιδεία, φιλοσοφία, καλλιέργεια ηθών) που θα θέσουν εύλογα όρια "ώστε να περιστείλουν κάθε υπερβολή που οδηγεί στην εξαχρείωση και στην εκμετάλλευση".
Άλλωστε η εξισορρόπηση των ανισοτήτων ήταν βασική επιδίωξη των αρχαίων φιλοσόφων.
Π.χ., ο Φαλέας ο Χαλκηδόνιος είχε προτείνει ένα πρωτότυπο σύστημα σταδιακής και ειρηνικής ανακατανομής του πλούτου: οι πλούσιες γυναίκες να παντρεύονται υποχρεωτικά φτωχούς άντρες ώστε να εξασφαλίζεται η συνεχής κυκλοφορία των υλικών αγαθών!
Ο Μαρξ, αν και θαύμαζε τον Αριστοτέλη, θεωρούσε τις απόψεις του περί ατομικής ιδιοκτησίας "ξεπερασμένες" ως στηριζόμενες στη βάση της αρχαίας κλειστής και αγροτικής προβιομηχανικής οικονομίας, όπου υπέρτατος σκοπός ήταν η "επάρκεια της πόλης".
Όμως, όπως προαναφέραμε, ο Αριστοτέλης δεν βασίστηκε σε οικονομική θεώρηση των πραγμάτων, αλλά στην ανθρώπινη φύση που, κατά τη γνώμη του, δεν μεταβάλλεται...

Τετάρτη, Ιουλίου 11

Αγιονορείτικες εμπειρίες (Δ') - Αγκάπη αντελφέ, αγκάπη...

Σε τούτα τα μέρη δεν συχνάζει μόνο η αρκούδα.
Τριγυρνάει κι ένας Ρουμάνος "τρελοκαλόγερος"! 
"Το φάντασμα", τον φωνάζουν. 
Ζει σαν αγρίμι κι έχει να τον δει άνθρωπος τουλάχιστον οχτώ μήνες...
Έφαγα τον τόπο να τον βρω.
Είναι να μην μου καρφωθεί κάτι στο μυαλό τελικά...
- Γέροντα, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.
- Προσεφγκηθώ γκια την πσιγκή σου... προσεφγκηθώ γκια την πσιγκή σου... σίγκουρα!
- Όχι, άλλο θέλω.
- Γκια λέγκε.
- Να λύσεις τα γένια σου να τα δω!
Γούρλωσε τα καταγάλανα μάτια του, αλλά υπάκουσε σα μικρό παιδί.
Σηκώθηκε όρθιος, ξεκούμπωσε τη δερμάτινη ζώνη του, έλυσε τη γενειάδα που την είχε τυλιγμένη γύρω απ' τη μέση του και την άφησε λέφτερη.
Ήταν γύρω στο 1:80 ψηλός.
Η γενειάδα του πολύ πυκνή, ακουμπούσε σχεδόν στο έδαφος!
Με είδε να κοιτάω σα χάνος, μάζεψε στα γρήγορα τη γενειάδα κι έσπευσε να διευκρινίσει:
"Ντεν κάνουν τρίχες αγκιότητα... αγκάπη αντελφέ, αγκάπη!
Η φάση αυτή μου θύμισε κάτι που 'χα διαβάσει παλιά.
Περνούσε κάποτε ο Σουλτάνος Μαχμούτ έφιππος έξω απ' τον πατριαρχικό ναό της Κωνσταντινούπολης.
Τον κατέλαβε περιέργεια να περιεργαστεί το χριστιανικό ναό, ξεπέζεψε και μπήκε.
Τον υποδέχθηκε ο Πατριάρχης και τον ξενάγησε.
Ο Σουλτάνος έπιασε θεολογική συζήτηση προσπαθώντας ν' αποδείξει το ψεύτικο της χριστιανικής πίστης.
Μορφωμένος άνθρωπος ο Πατριάρχης κι έμπειρος, του έδινε τις κατάλληλες απαντήσεις.
Κάποια στιγμή ο Μαχμούτ κοντοστέκεται μπροστά στις εικόνες των Αγίων Ονουφρίου και Πέτρου του Αθωνίτη.
"Ε, σ' αυτό σίγουρα ψεύδεστε!", είπε. "Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια γενειάδα;".
Ο Πατριάρχης του είπε πως και σ' αυτό λένε την αλήθεια οι Χριστιανοί και ότι υπήρχαν και στη σύγχρονη εποχή μοναχοί στ' Αγιονόρος με τόσο μακριά γένεια.
Ο Σουλτάνος δεν το πίστεψε και διέταξε τον Πατριάρχη να του φέρει μπροστά του έναν απ' αυτούς.
Πράγματι, έστειλε μήνυμα ο Πατριάρχης κι ένας μακρυγένης αγιονορείτης παρουσιάζεται μπροστά στο Σουλτάνο.
Ανεβαίνει όρθιος πάνω στο ντιβάνι, αμολάει την τούφα κι αυτή πέφτει στο πάτωμα και φτάνει μέχρι τα πόδια του Μαχμούτ.
Απίστευτο του φάνηκε του Οθωμανού και πιάνει μια τρίχα απ' τη ρίζα και με τα δάχτυλά του την περιεργάζεται μέχρι την άκρη. Μετά και δεύτερη και τρίτη....
Η γενειάδα ήταν αληθινή!

Δευτέρα, Ιουλίου 9

Αγιονορείτικες εμπειρίες (Γ') - Ένας πρώην ... "τρικολόρ"!

Έχω πολλές μέρες να ξυριστώ και τα γένια μου μεγάλωσαν πολύ.
Στάθηκα μπροστά σ' ένα τζάμι και ψιλοφρίκαρα.
Πρώτη φορά με βλέπω σχεδόν ασπρογένη!
Έχω ν' αφήσω γένια απ' το καλοκαίρι μεταξύ Δευτέρας και Τρίτης Λυκείου.
"Τρικολόρ" με φώναζαν τότε.
Καστανόμαυρα μαλλιά, κατακόκκινο μουστάκι και κατάξανθα γένια...
Γαμώ το, πώς άσπρισα έτσι μέσα σε 30 χρόνια;
Παρ' όλ' αυτά νιώθω πολύ πιο δυνατός από τότε.
Έτοιμος ν' αντιμετωπίσω ακόμα και την αρκούδα που λένε πως τριγυρνάει στα βατοπεδινά αμπέλια.
Δεν κωλώνω να την παλαίψω στα ίσα... στήθος με στήθος.
Να νιώσω τα νύχια της να ξεσκίζουν την πλάτη μου.
Καλύτερα τα δικά της παρά τα πουτανίστικα μανικιούρια των γυναικών...


Κυριακή, Ιουλίου 8

Αγιονορείτικες εμπειρίες (Β') - Το μποζόνιο του Χιγκς

Μετά την κυριακάτικη λειτουργία, τ' αρχονταρίκι γέμισε κόσμο.
Η κουβέντα ήρθ' αμέσως στην πρόσφατη ανακάλυψη του μποζόνιου του Χιγκς.
Τα περισσότερα καλογέρια νέα και μορφωμένα. Με σπουδές στα εξωτερικά.
Στα πρόσωπά τους διέκρινες μιαν αμηχανία.
Οι λαϊκοί επισκέπτες ήταν πιο φανατικοί κι απόλυτοι.
Έτοιμοι να υπερασπιστούν το Θεό.
Στην πραγματικότητα υπερασπίζονταν τις δικές τους βεβαιότητες. Μάχονταν να διαφυλάξουν τις εσωτερικές τους ισορροπίες. Να κρύψουν τις προσωπικές τους ανασφάλειες...
Κάποια στιγμή ο αρχοντάρης ζήτησε και τη γνώμη του ταπεινόσχημου και μυροβλύζοντος απ' την απλησιά και την ιδρωτίλα  Άσκαρ.
"Πατέρες, εγώ θα μιλήσω όχι ως οπαδός θρησκείας αλλά ως μέλος της Εκκλησίας.
Η επιστήμη δεν μάχεται ούτ' αντιστρατεύεται την πίστη.
Είναι μεγέθη παράλληλα κι ασύμπτωτα. Εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες, απαντούν σε διαφορετικά ερωτήματα. Είναι σαν το λάδι και το νερό: δεν αναμειγνύονται.
Οι επιστήμονες μελετούν τη φύση, προσπαθούν να κατανοήσουν τους νόμους της και να τους χρησιμοποιήσουν για το καλό (ή το κακό) του ανθρώπου.
Η πίστη αναφέρεται στην αρχική αιτία των πραγμάτων, στο λόγο και στο σκοπό της ύπαρξής τους. Είναι προσυλωμένη στα έσχατα. Τότε που η ύλη θ' αφθαρτοποιηθεί.
Ας υποθέσουμε πως οι επιστήμες αποδεικνύουν ότι όλα δημιουργήθηκαν απ' τα κβαντικά κένα.
Πολύ ωραία!
Και ποιος προκάλεσε τα κενά αυτά;
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει μόνο η πίστη.
Η ανακάλυψη των νόμων της φύσης δεν σημαίνει αποκρυπτογράφηση της ουσίας του Θεού.
Γιατί η φύση δεν είναι Θεός.
Το σύμπαν δεν είναι ανθρωποκεντρικό.
Η φύση δεν ασχολείται με το τι κάνει ο άνθρωπος. Όσο κι αν επηρεάζεται απ' αυτόν, η ίδια συνεχίζει να επιτελεί την προγραμματισμένη της δουλειά.
Ο "προγραμματιστής" όμως, δηλαδή ο προσωπικός Θεός, ασχολείται με τον καθέναν από μας.
Είμαι 45 χρονών και κάθε μέρα ζω κι ένα θαύμα. Όπως χθες τ' απόγευμα που με βρήκε ο παπα-Γαβριήλ στη χαράδρα να τρέμω απ' την πείνα και την κούραση...
Σήμερα ξέρουμε πως η πρώτη μορφή ζωής ήταν μια αμοιβάδα. Που με τους φυσικούς νόμους της προσαρμογής και της εξέλιξης έφτασε σ' αυτή την καταπληκτική βιοποικιλλία.
Ο άνθρωπος έζησε εκατομμύρια χρόνια ως άλογο και άγριο ζώο.
Αυτόν τον "παλαιό", τον "κτηνώδη" άνθρωπο καλούμαστε να αποβάλλουμε ως μέλη της Εκκλησίας.
Αυτό είναι η "θέωση": η υπέρβαση της ενστικτώδους και ζωώδους φύσης μας.
Γιατί μόνο ένα "θεούμενο ζώο" μπορεί, π.χ., να χορταίνει βλαίποντας τους άλλους να τρέφονται με το φαγητό που έφτιαξε για τον εαυτό του και με ευχαρίστηση το πρόσφερε...
Ξέρουμε, επίσης, πως το σύμπαν διαστέλλεται συνεχώς. 
Κι ενώ περιμέναμε να διαστέλλεται επιβραδυνόμενο, αυτό διαστέλλεται επιταχυνόμενο!
Λες και κάποια δύναμη τιγκάρει συνεχώς με καύσιμα τη μηχανή του.
Κι ας αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά ν' ανταμώσουμε τα πρώτα εξωγήινα αδελφάκια μας.
Δεν ξέρω πώς θα 'ναι, αλλά σίγουρα θα 'χουν κάτι σαν χέρια.
Για να μπορούν ν' αγκαλιάζονται.
Κι έτσι, όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, να δοξολογήσουμε τον "Μεγάλο Μαέστρο"...

Σάββατο, Ιουλίου 7

Αγιονορείτικες εμπειρίες (Α') - Οι Χριστιανοί είναι "κομάντα"!


Το 'χουμε ξαναπεί: ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία αλλά εκκλησία.
Ο Θεός δεν είναι κάπου ψηλά στους απρόσιτους ουρανούς ώστε να χρειάζεται να μεσολαβήσουν κάποιοι ρασοφόροι για να επικοινωνήσει μαζί μας.
Ο Θεός είναι παντού.
Είναι μέσα μας.
Είναι στη χελώνα που στέκεται αντικρύ μου και με κοιτάει σα χαζή.
Ο Θεός βρίσκεται στον καλό αυτό άνθρωπο που θα συναντήσω σε μισή ωρίτσα και θα μου δώσει ένα κομμάτι ψωμί να σταθώ στα πόδια μου...
Ο Χριστιανός δεν είναι του γλυκού νερού.
Είναι "καταδρομέας"!
Και για να φορέσει την "πουλάδα" στο πέτο πρέπει να περάσει από πολλά καψόνια και δοκιμασίες.
Π.χ. δεν πρέπει να το βάλει στα πόδια όταν στην πρώτη εξομολόγηση τον ρωτήσει ο παπάς πόσες μαλακίες τραβάει τη μέρα!
Κι όταν δώσει το πουκάμισό του σ' έναν ζητιάνο, να μην τον νοιάξει τι θα πουν οι άλλοι στο τρόλεϋ ή στο σπίτι όταν τον δουν γυμνό απ' τη μέση και πάνω...
Και τούτη την ώρα που λιμοκτονάω θα πρέπει ν' αντισταθώ στον πειρασμό να στήσω ξώβεργες για πουλάκια.
Αλλά μου φαίνεται πως κι ο Θεός φοβέρα θέλει.
Θεέ μου, αν σε μια ώρα το πολύ δεν μου στείλεις κάτι να φάω, στο λέω: θα βάλω χέρι στ' αυγουλάκια της πέρδικας!

Πέμπτη, Ιουλίου 5

Η αμαρτία είναι βυζαντινή κι ο έρωτας αρχαίος!

Να 'μαι πάλι στη Σαλονίκη.
Απαραίτητος σταθμός γι' Αγιονόρος.
Μεγάλο λιμάνι.
Κι όπως σ' όλα τα λιμάνια του κόσμου, την ιστορία του έρωτα τη γράφουν οι τολμηροί...
Όσοι έζησαν τον Περαία "απ' την πίσω πόρτα", δεν έχουν καμιά αμφιβολία: είναι το "απόλυτο λιμάνι"!
Ο Βασιλιάς της αμαρτίας και της σεξουαλικής ανορθοδοξίας...
Αλλά κι η Σαλονίκη είναι ένα απέραντο κρεβάτι.
Με τη στεγασμένη κι άστεγη πορνεία, το παζάρι του σεξ, την ερωτική της αλητεία...
Όπως έλεγε κι ο Χατζηδάκης... "Η αμαρτία είναι βυζαντινή κι ο έρωτας αρχαίος"!
Ετοιμάζομαι να κοπροσκυλιάσω στην πλατεία Ναυαρίνου.
Άλλωστε και στην Αθήνα, στην οδό Ναυαρίνου στα Εξάρχεια πίνω τον καφέ μου...
Τη Σαλονίκη τη βάφτισαν "ερωτική πόλη" οι Αθηναίοι π' ανέβαιναν τα σαββατοκύριακα για τις εξωσυζυγικές τους αρπαχτές.
Σήμερα η πόλη παλεύει ακόμα να ξεφύγει απ' τη μιζέρια, τη μούχλα και τη μπαγιατοσύνη του "Ανθιμοψωμιαδιστάν".
Πάντως εγώ ένα σας λέω: τις καλύτερες γκόμενες θα τις βρείτε στα νεόκτιστα των δυτικών συνοικιών.
Υ.Γ.: Δεν ξέρω γιατί, αλλά με χάλασε που έμαθα ότι στο Κοχλικό Λαγκαδά, λίγο έξω απ' τη Σαλονίκη, καλλιεργούν λαχανάκια Βρυξελλών...


Τετάρτη, Ιουλίου 4

Ο Θεός είναι γυναίκα!

Ανεβαίνω με τραίνο στη Σαλονίκη.
Χαζεύω τοπία κι εικόνες της ασυνάρτητης επαρχίας μας.
Χωριουδάκια μικρά κι απρόσωπα. 
Την προσοχή μου τραβούν οι περιποιημένες εκκλησιές τους.
Συνήθως πάνω σε κάποιο λόφο ή ύψωμα.
Θυμάμαι τους ναούς της Δύσης.
Με τα γοτθικά χαρακτηριστικά να κυριαρχούν.
Τ' αρχιτεκτονικά τους τόξα, αιχμηρά και φαλλικά, υποδηλώνουν το δυναμικό κι αντρίκιο στοιχείο.
Λες και θέλουν να τρυπήσουν τον ουρανό και ν' ανακαλύψουν στανικά, με το "έτσι θέλω", τα κρυμμένα μυστικά του Θεού.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο δυτικός άνθρωπος προσβλέπει στην αυτο-θέωση κι αυτο-δικαίωση.
Στην Ανατολή τα πράγματα είν' αλλιώς.
Τα δομικά στοιχεία των ναών, οι τρούλοι, οι θόλοι, τα ημιθόλια, οι καμπάνες, όλα θυμίζουν το θηλυκό στοιχείο της φύσης.
Τα βλέπεις και σου 'ρχονται στο μυαλό γυναικεία βυζιά και πισινοί!
Σε σκεπάζαν απαλά, μ' αγάπη μητρική.
Η κίνηση είναι από πάνω προς τα κάτω.
Στην Ανατολή η γνώση δίνει τη θέση της στη χάρη του Θεού.
Η ανθρώπινη εξουσία υποχωρεί στο μεγάλο μυστήριο της Θείας Πρόνοιας.
Εδώ δεν ανεβαίνει ο άνθρωπος στο Θεό.
Κατεβαίνει ο Θεός στη γη.
Γιατρεύει τις πληγές τ' ανθρώπου, τον παίρνει στην αγκαλιά του κι ανεβαίνουν όσο ψηλότερα γίνεται...