Τετάρτη, Οκτωβρίου 31

Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες...

Η παρέα ήταν μεγάλη και στριμώχθηκε σ' ένα γωνιακό τραπέζι στο βάθος της ταβέρνας.
Η κοπέλα δίπλα του δεν του φάνηκε ιδιαίτερα όμορφη αλλά είχε στυλ και ήταν πνευματώδης!
Το κρασί άρχιζε να δημιουργεί μια γλυκιά μέθη...
Έσκυψε προς το μέρος της...
"Πιο μετά σκοπεύω να σε αποπλανήσω" της είπε.
"Να μ' αφήσεις όμως να το παίξω και λίγο δύσκολη, έτσι;"...
Την επόμενη μέρα βρήκε στο κινητό του ένα μήνυμα:
"ακόμα μετράω μελανίτσες"...

Δευτέρα, Οκτωβρίου 29

Εθελοντής στον πόλεμο της Βοσνίας (Θ)


Με εντολή του στρατηγού Μ. όλοι οι Έλληνες εθελοντές συγκεντρώθηκαν στη Βλασένιτσα συγκροτώντας την "Ελληνική Εθελοντική Φρουρά"!
Είχε έρθει κι ένας Έλληνας απ' τις καταδρομικές ομάδες της Μπιέλινα. Μικρόσωμος και γεροδεμένος, έμοιαζε με γροθιά. Τους διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια πώς ανατίναξαν στην Τούζλα τέσσερα κοντέινερς με πυραύλους Stinger... "Περνούσαμε δίπλα απ' τους σκοπούς, τόσο κοντά που σχεδόν τους αγγίζαμε ... τους βλέπαμε να βαδίζουν, να χασμουριούνται, να κατουράνε ...".
Στη Βλασένιτσα ο καιρός περνούσε μονότονα. Άρχιζαν να εκνευρίζονται... Δεν έκρυψαν τον ενθουσιασμό τους όταν ο ταγματάρχης Γιάριτς τους ανακοίνωσε ότι θα προωθούνταν στο μέτωπο. Ολόκληρη η ομάδα θα μεταφέρονταν στη Σρεμπένιτσα για να συμμετάσχει στην τελική επίθεση!
Εκείνο το βράδυ ένα σφίξιμο στο στομάχι δεν τον άφηνε να κοιμηθεί. Ίσως κάποιοι να μην γύριζαν πίσω. Βάλθηκε να καθαρίζει και να λαδώνει το όπλο του...
Οι άλλοι κοιμόταν στο θάλαμο. Κοίταξε τα πρόσωπά τους έτσι όπως ανέπνεαν ρυθμικά. Πρόσωπα ήρεμα ... σχεδόν παιδικά ... απαλλαγμένα από τα αγγίγματα και τις πνοές του πολέμου.
Σαν ξημέρωσε φόρεσαν στο κεφάλι τους μαύρους σκούφους κι έβαλαν τους μπερέδες στα σακίδια. Εξώ από το θάλαμο φωτογραφήθηκαν όλοι μαζί. Κάποιοι κρατούσαν στο στόμα τους τεράστια μαχαίρια! Έπαιρναν επίτηδες αγριωπή έκφραση...
Στριμώχθηκαν στις καρότσες των φορτηγών και ξεκίνησαν. Έκαναν μια μικρή στάση στο στρατόπεδο των "Λύκων του Ζβόρνικ", μιας παραστρατιωτικής σερβοβοσνιακής οργάνωσης. Ξαναμπήκαν στα φορτηγά ευδιάθετοι.
Ξαφνικά, στο μυαλό του χώθηκε ένας διαβολάκος, ένας επίμονος καραγκιοζάκος που του στροβίλιζε τ' αυτιά με λόγια κοροϊδευτικά: "'Ει... εσείς... κεφάτα αντράκια μωρέ" έλεγε "να σας δω πού θα κρυφτείτε, αλήθεια πού θα κρυφτείτε όταν αύριο ξεσπάσει το σιδεροχάλαζο!"...
Κάποτε έφτασαν επιτέλους στον προκεχωρημένο σταθμό ανεφοδιασμού των Σέρβων. Οι γραμμές δεν απείχαν πάνω από 100 μέτρα. Στα βόρεια υπήρχε μια νεκρή ζώνη ενός χιλιομέτρου με Ολλανδούς κυανόκρανους κι ακολουθούσαν τα εθρικά οχυρά. Εκεί βρίσκονταν άντρες χωμένοι στ' αμπριά και κάνες όπλων στραμμένες εναντίον τους!
Ένας ξανθούλης Σέρβος στράφηκε προς το μέρος του και φώναξε:
"Ε... Έλληνα, αν ήμουν στη θέση σου θα κυνηγούσα τώρα κορίτσια στη θάλασσα και δεν θα ήμουν στη Σρεμπένιτσα!".
"Φίλε... μετά τη Σρεμπένιτσα τα κορίτσια θα είναι πιο όμορφα! Και πού σαι; ... Άντε και γαμήσου!"...
Ήταν Ιούλης του 1995.

Κυριακή, Οκτωβρίου 28

Γράμμα στην Πρόκληση...

Μέχρι τώρα οι ερωμένες μου ενδιαφέρονταν περισσότερο για την προσωπικότητά μου παρά για το πέος μου!
Περισσότερο γύρευαν να με καταλάβουν και να με αγαπήσουν παρά να με απολαύσουν!
Ούτε κι εγώ τις βοηθούσα να δώσουν προτεραιότητα στον πόθο!
Εσύ όμως μού πρότεινες μια άμεση, ξέφρενη σεξουαλική συνενοχή, χωρίς καμιά άλλη μορφή σχέσης!
Ίσως αυτό να μην το είχα γνωρίσει ακόμη στην πραγματικότητα!
Να πού πηγάζει αυτή η πρωτοφανής στύση μου και η απόλυτη σιγουριά μου ότι θα σου αρέσει πολύ!

Παρασκευή, Οκτωβρίου 26

Η πουτάνα!



Παίρνει τα χρήματα.

Οι ματιές μας διασταυρώνονται.

Κάτι "παίζεται" μεταξύ μας ...

Είναι κάτι που δεν μπορώ να το προσδιορίσω.

Αλλά είναι κάτι πάρα πολύ καλό!

Κρατάει μόνο ένα δευτερόλεπτο.

Μετά χάνεται ...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 25

Ποια θα τα πάρει;


Σε λίγους μήνες ο Ασκαρδαμυκτί σαρανταρίζει ... με άλλα λόγια ενηλικιώνεται!
Γι' αυτό αποφάσισε να μοιράσει στις γυναίκες του όλα τα αγαπημένα του αντικείμενα - σύμβολα τής μέχρι τώρα παιδικής του ηλικίας!
Και ξεκινάει με:
α) το τετραδιάκι που περιέχει τα ποστάκια τού μπλογκ του (πρώην και επόμενα) και
β) τον Στελάκο ... αυτόν τον υπέροχο γοριλοαγκαλίτσα...
Ποια θα τα πάρει;

Τρίτη, Οκτωβρίου 23

Γοργίας ο Λεοντίνος...

(Από το ιστολόγιο "Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας")

- Μπορείς να πεις πως είσαι σίγουρος ότι υπάρχει Θεός;
- Όχι...
- Μπορείς να πεις με σιγουριά πως δεν υπάρχει;
- Ελικρινά όχι!
- Παραδέχεσαι, λοιπόν, ότι μπορεί να υπάρχει κάτι που δεν το ξέρεις;
- Ναι!
- Τότε, αν έχεις την καλοσύνη, πες "Θεό" αυτό το πράγμα που παραδέχεσαι ότι δεν ξέρεις...
- Κι αν θέλω, απλώς, να το ονομάσω "πράγμα που δεν ξέρω";
- Το ίδιο κάνει, η αξία του δεν αλλάζει!

Κυριακή, Οκτωβρίου 21

Προσωπικά ... "τρελαίνομαι" για (Α) :
















(γιατί μου το ζήτησε η ... Φαβούλα!)

Σάββατο, Οκτωβρίου 20

Εθελοντής στον πόλεμο της Βοσνίας (Η)

Στην Γκρεμπαβίτσα τα πράγματα πήγαιναν απ' το κακό στο χειρότερο. Η Διοίκηση αποφάσισε να μετατεθούν οι γυναίκες της φρουράς σε ασφαλέστερο τομέα ... στην Μπάνια Λούκα.
Η Τάμαρα σε λίγες μέρες θα έφευγε. Την επισκέφθηκε στο μικρό της γραφείο και τον κέρασε ζεστό καφέ. Τον κοίταζε μ' εκείνα τα υπέροχα μάτια αλλά εκείνος σκέφτονταν πως σε λίγες μέρες θα την έχανε για πάντα...
Λίγο πριν φύγει έσκυψε και τη φίλησε. Τα χείλη της ήταν απαλά σαν μετάξι. Η κοπέλα δεν έδειξε ν' ανταποκρίνεται αλλά ούτε και ν' αποφεύγει το φιλί του...
Το βράδυ εκείνο δεν τον κολλούσε ύπνος. Κοίταζε με απλανές βλέμα τη σκοτεινή πλαγιά του βουνού. Η πόρτα ξαφνικά χτύπησε. Μπροστά του στάθηκε η Τάμαρα χαμογελώντας. Μια πανέμορφη Τάμαρα σαν οπτασία στο σκοτάδι.
"Νόμιζα πως δεν θα σε ξανάβλεπα" της είπε...
"Σου έφερα κάτι ... ένα δώρο για να με θυμάσαι ... είναι μια μπλούζα πλεγμένη από μένα!"
"Είναι πολύ όμορφη ... μα δεν μπορώ να στο ανταποδώσω!"
"Δεν χρειάζεται ..."
"Τάμα ... δεν θέλω να χαθούμε .... να σου αφήσω τη διεύθυνσή μου στην Ελλάδα ... ίσως έρθεις κάποια στιγμή ..."
"Όχι ... δεν θέλω να πιστεύω σε κάτι τόσο όμορφο που είναι τόσο δύσκολο να γίνει!"
Την έπιασε από τους ώμους ακουμπώντας το μέτωπό του στο δικό της. Κανείς τους δεν μιλούσε. Μόνο οι ανάσες τους ακούγονταν πλέον.
Τα κορμιά τους τρεμούλιασαν και τα χείλη μισάνοιξαν. Το αγκάλιασμα έγινε παράφορο ... απελπισμένο. Τα ρούχα τους πετάχτηκαν βιαστικά στο σκοτάδι. Ένιωσαν να χάνονται ... να σβήνουν σε μια δίνη πέρα απ' τον κόσμο των αισθήσεων ... δεν τους ένοιαζε τίποτε πλέον!
Ο ήχος των πολυβόλων και των μακρινών εκρήξεων έδεναν με τις ερωτικές φωνές τους για να τονώσουν τη μοναδικότητα των στιγμών, το ανεπανάληπτο της νύχτας εκείνης...
Ήταν μια νύχτα θανάτου ... μια νύχτα έρωτα ... γιατί έρωτας και θάνατος συνυπάρχουν!
Έμειναν αρκετή ώρα αγκαλιασμένοι ώσπου ηρέμησαν τελείως ... Η Τάμαρα σηκώθηκε και ντύθηκε βιαστικά. Το λυγερό γυμνό κορμί της ξεχώριζε στο μισοσκόταδο...
Αντίο Τάμαρα ... ό,τι και να γίνει από δω και πέρα να ξέρεις πως ο κόσμος θα είναι πιο όμορφος για μένα!

Παρασκευή, Οκτωβρίου 19

Κορίτσια, το Σ/Κ κερνάω καφέ ...


... απ' την κουπίτσα πού είχα στο νηπιαγωγείο!

Τετάρτη, Οκτωβρίου 17

Εθελοντής στον πόλεμο της Βοσνίας (Ζ)

Οι βροχές είχαν μεταβάλει το χαράκωμα σε βούρκο. Οι αρβύλες βούλιαζαν στην πηχτή λάσπη που έμοιαζε με κόλλα...
"Ήσυχη νύχτα" σκέφτηκε "αν και ποτέ κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί!"...
Η υγρασία του χάιδευε το πρόσωπο και τα πυκνά γένια. Η μορφή της Τάμαρα τού ζέστανε ξαφνικά την καρδιά. Την είχε γνωρίσει στον εφοδιασμό. Σ' ένα χαρτί της ζωγράφισε ένα λουλούδι και της το πρόσφερε! "Θα το φυλάω στο πορτοφόλι μου" του είπε "για να σε θυμάμαι"...
Σήκωσε ξαφνικά το κεφάλι και στύλωσε τα μάτια του στο σκοτάδι! Τι θόρυβος ήταν αυτός; Όλες οι σκέψεις χάθηκαν αστραπιαία απ' το μυαλό του. Κάτι κινείται εκεί έξω...
Μια ανατριχίλα τον διαπέρασε, κύματα αδρεναλίνης χύθηκαν στο κορμί του και τα χέρια του έσφιξαν γερά το καλάσνικωφ. Το θρόισμα ξανακούστηκε. Οι τρίχες στο σβέρκο του είχαν ορθωθεί κι ανατρίχιασε σύγκορμος!
Η διαίσθησή του τού έλεγε πως κάποιος, τη στιγμή εκείνη, σημάδευε το κεφάλι του. Πάγωσε ολόκληρος κι ένιωσε το κορμί του δύσκαμπτο! Μια φορά μόνο είχε νιώσει έτσι. Πριν από χρόνια όταν ξημερώματα, λίγο έξω απ' το χωριό του, αντίκρυσε μιαν αρκούδα που τον παρατηρούσε ρουθουνίζοντας δυνατά στον αέρα...
Ένιωσε τα μάτια του άγνωστου επιδρομέα καρφωμένα πάνω του. Κάθε του μόριο είχε μεταβληθεί σε ορθάνοιχτο μάτι, σε τεντωμένο αυτί ... ένιωθε τις απειλές της νύχτας, τις οσμές του κινδύνου...
Ρύθμισε το όπλο σε βολή κατά ριπάς και γάζωσε αλύπητα τον ύποπτο χώρο...

Τρίτη, Οκτωβρίου 16

Η κούπα του Ασκαρδαμυκτί!

(... μου το ζήτησε η Αγριοκερασοζουζούνα!)

Δευτέρα, Οκτωβρίου 15

Εθελοντής στον πόλεμο της Βοσνίας (ΣΤ)

Τον Μάρτιο η διμοιρία του μεταφέρθηκε στην Τσεσκαβίτσα. Εκεί που πραγματοποιούνταν οι περισσότερες επιθέσεις των αντιπάλων.
Οι Σέρβοι τον είχαν αποδεχτεί σα δικό τους. Ήταν γερό ποτήρι σαν αυτούς, έπαιζε καλό σκάκι, ήταν το ίδιο ανθεκτικός, είχε κι εκείνος μεγάλα γένια που έκρυβαν την παιδική του φυσιογνωμία.
Το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα και οι ελεύθεροι σκπευτές, ντυμένοι στα λευκά, γίνονταν πιο απειλητικοί. Είχαν εκπαιδευτεί όχι μόνο να σκοτώνουν αλλά και να κρατούν τεντωμένα τα νεύρα των αντιπάλων ...
Τα άσχημα νέα δεν άργησαν να διαδοθούν. Μουσουλμάνοι καταδρομείς εξόντωσαν ολόκληρη τη διοίκηση του 3ου Τάγματος στο Τύρνοβο! Η καταδρομή έγινε στις 4 τα ξημερώματα, 4 χλμ μέσα στο σερβικό έδαφος και δεν κράτησε πάνω από 5 λεπτά μετά την εξουδετέρωση των σκοπών. Οι νεκροί έφτασαν τους 21 ... μεταξύ τους και ο ταγματάρχης Α.
Κάποιοι είπαν πως οι Γάλλοι κυανόκρανοι επέτρεψαν στους μουσουλμάνους να περάσουν ανεμπόδιστα απ' τον τομέα τους...
Τέτοιες ώρες σε καταλαμβάνει μια φοβερή αίσθηση ανεπάρκειας ... που είναι ασύληπτη για τους αδαείς.
Μετά τη σκοπιά συνήθιζε να γράφει ποιήματα για να χαλαρώσει. Αλήθεια, ποιος ήταν και τι ζητούσε; Ήταν άραγε ένας ανόητος ρομαντικός;
Μπα... μάλλον ένας ποιητής με καλάσνικωφ!

Κυριακή, Οκτωβρίου 14

Το πουλέν του Ασκαρδαμυκτί!

Το Χριστινάκι είναι μόλις 14 ετών, μαθητριούλα και αθλήτρια!
Ήταν ποτέ δυνατόν να διαφύγει της προσοχής και φροντίδος του Ασκαρδαμυκτί;
Από σήμερα, λοιπόν, εντάσσεται στον "γυναικωνίτη" μας με μια, όμως, ιδιομορφία: αποκτά πλήρη δικαιώματα αλλά καμία απ' τις υποχρεώσεις των υπολοίπων μελών του χαρεμιού!
Θέτω το Χρηστινάκι υπό την επίβλεψη και εποπτεία δυο εγνωσμένης αξίας και ήθους κυριών: της Γλαρένιας και της Μαριλένας! Αυτές θ' αναλάβουν τη διαπαιδαγώγησή της μέχρι την πλήρη ενηλικίωσή της οπότε και θα περάσει στην άμεση και απόλυτη δικαιοδοσία μου...
Αν ακούσω κανένα κακεντρεχές σχόλιο απ την "αντροπαρέα" θα το διαγράψω αμέσως! Συνεννοηθήκαμε φίλτατοι;
Το Χριστινάκι μπορείτε να το βρείτε μόνο στο σπίτι του και συγκεκριμένα εδώ:

Παρασκευή, Οκτωβρίου 12

Μοναξιά είναι ...

Να μιλάς και να μην σε καταλαβαίνουν...
Να σου μιλάν και να μην σ' ενδιαφέρει...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 11

Τα ... λιβάδια της Αφροδίτης!

(απ' το ιστολόγιο "Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας")
Ο Εμπεδοκλής δεν ήταν μόνο σπουδαίος φιλόσοφος αλλά και ποιητής. Ακόμη και στο έργο του "περί φύσεως", που αποτελεί μια πραγματεία φυσικών επιστημών, συναντά κανείς δείγματα της ποιητικής του ιδιοφυίας.
Αποκαλεί, π.χ., τη θάλασσα "ιδρώτα της γής"!
Σε άλλο σημείο του έργου του, πραγματευόμενος το θέμα του τοκετού, θέλοντας να περιγράψει τον τόπο απ' όπου το βρέφος ξεπροβάλλει στη ζωή, κάνει λόγο για ... "τις σχισμές των λιβαδιών της Αφροδίτης"!

Τρίτη, Οκτωβρίου 9

Η Καντούλα με ... σπίτωσε!


Μετά τον επεισοδιακό χωρισμό μου με το Μαράκι και την εγκατάλειψή μου από τα "Κόκκινα Χείλη" με είχε φάει η μπλογκομοναξιά!
Αλλά εκεί που έλεγα ότι μαύρος μπλογκοχειμώνας με περιμένει, νά σου μια πρόσκληση-πρόκληση απ' την Καντούλα! "Έλα... σε περιμένω στην γκερσονιέρα μου στα Πατήσια... ΤΩΡΑ!"...
Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Ήταν δυνατόν να το αρνηθώ;
Πήρα, λοιπόν, λίγα εσώρουχα κι αρκετά βιβλία κι εγκαταστάθηκα στη ... φωλίτσα της!
Μπορείτε να έρχεστε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας! Κερνάμε καφεδάκι, γλυκάκι, ποτάκι και πλούσιο θέαμα...
Οι ερωτικές περιπτύξεις θα εναλλάσσονται με φιλοσοφικές συζητήσεις, ψυχαναλύσεις, μονολόγους, σκέψεις, προβληματισμούς...
Θα μάς βρείτε εδώ: http://garsioniera.blogspot.com/

Δευτέρα, Οκτωβρίου 8

Λογάκια στο μπαρ "Το Ναυάγιο"... (Γ)

Ήρθε κι έκατσε δίπλα της βαριεστημένα. Είχε μια όψη μάλλον απαίσια. Έμοιαζε σα να μην ήξερε τι ακριβώς ήθελε. Να κατουρήσει ή να ξεράσει;
"Βάλια, γιατί σταμάτησες να παίρνεις άσπρη;" τη ρώτησε...
Εκείνη γέλασε. "Ίσως βαρέθηκα".
"Θα πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο εκτός απ' αυτό"...
"Ουφ... κοίτα... και πριν από τριάντα δευτερόλεπτα ήμουν διαφορετική! Λοιπόν ... άσε με!".
"Καλά ... ό,τι πεις!"
"... Αλλά, αφού θες να μάθεις θα στο πω. Όταν είσαι σε τριπ βλέπεις όλες αυτές τις ωραίες εικόνες και στ' αλήθεια είναι πολύ ωραίες, καταλαβαίνεις... Ύστερα όμως ξυπνάς και ... τσακ ... έχουν φύγει όλες! Δε βαρέθηκα να τις βλέπω, βαρέθηκα να τις χάνω φίλε..."

Σάββατο, Οκτωβρίου 6

Εθελοντής στον πόλεμο της Βοσνίας (Ε)

Η ζωή στο χαράκωμα ήταν μονότονη και σκληρή. Οι επιθέσεις τον αντιπάλων γίνονταν όλο και πιο αποφασιστικές, όλο και πιο αποτελεσματικές. Αν δεν υπήρχε το σέρβικο πυροβολικό δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν τις θέσεις τους ούτε για δυο μέρες...
Κι απόψε σήμανε συναγερμός. Άρπαξε το όπλο και το σακίδιο με τις δύο ακόμα γεμιστήρες, φόρεσε τη ζώνη με τις χειροβομβίδες κι έτρεξε στο ακριανό αμπρί που ήταν η θέση του. Μόλις τον ειδοποίησαν ότι σκοτώθηκε ο Μόμο ο πολυβολητής, έτρεξε στο διπλανό χαράκωμα, ξαναστέριωσε το πολυβόλο, το έφερε στον ώμο του κι άρχισε να γαζώνει αναλέητα την απέναντι πλαγιά. Το όπλο τινάζονταν και βογκούσε δίπλα στο κεφάλι του σα γυναίκα την ώρα του οργασμού. Οι μπρούτζινοι άδειοι κάλυκες πετάγονταν ολόγυρα σα χρυσαφένιες ανταύγειες...
Όσο πέρναγε ο καιρός ο Έλληνας βελτιώνονταν. Απέκτησε ειδικότητα στις ενέδρες και γλυστρούσε μέσα απ' τα ναρκοπέδια σα να χορεύει ζεϊμπέκικο. Οι παλιοί συνήθιζαν να λένε πως "τις νάρκες τις πατάει ο φόβος κι όχι το πόδι"!
Όσο μπόι του έλειπε το είχε πάρει σε επινοητικότητα και θάρρος. Τώρα πια δεν τον φώμαζαν "κοντό" αλλά "λίσιτσα"... αλεπού!
Τα Χριστούγεννα έφτασε απ' την Ελλάδα ένα τηλεοπτικό συνεργείο. Κάποιος νεαρός εικονολήπτης του πρόσφερε δυο τρία τσοντοπεριοδικά. Ξεχώρισε τις καλύτερες φωτογραφίες και τις κάρφωσε στον σανιδένιο τοίχο του καταλύματος. Στους έκπληκτους Σερβοβόσνιους απαντούσε πως οι γυμνόστηθες είναι το οξυγόνο του ναυτικού, του φορτηγατζή και του πολεμιστή!

Πέμπτη, Οκτωβρίου 4

Δεκαπέντε χρόνια γάμου!

Έπεσαν στο κρεβάτι να κοιμηθούν...
- Δε θα με φιλήσεις;
Εκείνος αναστέναξε κάπως αλλά γύρισε προς το μέρος της και τη φίλησε.
- Φιλί το λες εσύ αυτό;
- ....
- Τη θυμάσαι τη Νάνση;
- Ρε Ντόρα, μην ξαναρχίζεις! Τό χουμε κουβεντιάσει χίλιες φορές κι άλλες τόσες σου ζήτησα συγγνώμη! Γιατί επανέρχεσαι;
- Θέλω να με φιλήσεις όπως φιλούσες τη Νάνση! Θέλω να με γαμήσεις όπως τη Νάνση..
- Δεν μπορώ να το κάνω αυτό ...
- Γιατί; Επειδή δε σε ερεθίζω; Επειδή δεν είμαι "καινούργια";
- Να χαρείς ... σταμάτα σε παρακαλώ!
- Εντάξει ... δεν χρειάζεται να με γαμήσεις. Φίλα με τουλάχιστον όπως εκείνη ...

Τρίτη, Οκτωβρίου 2

Εθελοντής στον πόλεμο της Βοσνίας (Δ)

Όσο πλησίαζαν στο Σεράγεβο τόσο αυξάνονταν οι μαυροφορεμένες γυναίκες και μειώνονταν οι άντρες. Οι περισσότεροι απ' αυτούς βρίσκονταν ήδη στην πρώτη γραμμή του μετώπου: Ζελέζνιτσα, Βοϊκοβίτσι, Γκρεμπάβιτσα...
Ο διπλανός του άνοιξε ένα γυάλινο μπουκάλι, τράβηξε μια ρουφιξιά και του το πρόσφερε. Το πέρασε για κονιάκ και κατέβασε μερικές δυνατές γουλιές. Ένιωσε ένα φοβερό κάψιμο στο λαιμό και τα μάτια του δάκρυσαν. Δεν είχε ξαναπιεί τόσο δυνατό πράγμα! Κοίταξε με απορία τον διπλανό του. "Σλιβοβίτσα" είπε γελώντας εκείνος και ξαναπήρε το μπουκάλι στα χέρια του...
Είχαν ήδη μπει στην Γκρεμπαβίτσα, τον σέρβικο τομέα του Σεράγεβο. Τα πολυβόλα κροτάλιζαν συνεχώς και το φορτηγάκι ανέπτυξε ταχύτητα. Αριστερά και δεξιά του δρόμου έβλεπες στημένες όρθιες λαμαρίνες, πινακίδες, ακόμα και κουβέρτες! Ήταν ο μόνος τρόπος να κρυφτείς απ' τον πιο θανάσιμο κίνδυνο, τους σνάιπερ ... τους ελεύθερους σκοπευτές!
Τελικός προορισμός το όρος Ίγκμαν. Το είχε ακουστά απ' τις ανταποκρίσεις των Ελλήνων δημοσιογράφων για τον πόλεμο. Εκεί είχαν δοθεί μάχες σκληρές και πολύνεκρες...
Η επόμενη νύχτα τον βρήκε μ' άλλους πέντε πίσω από ένα ανάχωμα στους πρόποδες του βουνού. Λίγο μπροστά τους φωτοβολίδες έσκισαν το σκοτάδι φωτίζοντας δέντρα και χαρακώματα. Σίγουρα κάτι άσκημο συνέβαινε κει πέρα. Έγινε ένα με το χώμα, αγκάλιασε δυνατά το καλάσνικωφ και το φίλησε ... το βάπτισμα του πυρός πλησίαζε!
Η πιο ευχάριστη ώρα της μέρας ήταν εκείνη που μια νεαρή λοχίας του Σερβοβοσνιακού στρατού τους έφερνε λίγο τροφή και νερό. Η Γιέλενα ήταν μάλλον μικρόσωμη, γεματούλα κι όχι ιδιαίτερα όμορφη. Πάντα ξέκλεβε λίγο χρόνο για να του κάνει παρέα. Τον ρωτούσε αν οι Ελληνίδες ήταν όμορφες, αν είχε κοπέλα κι αν η ίδια του άρεσε ως γυναίκα... Είχε ακούσει πολλά για την Ελλάδα. Ήθελε να παντρευτεί κάποιον Έλληνα και να ζήσουν για πάντα στην Κρήτη!
Πρέπει να την κοίταξε πολύ άγρια! Έφυγε βιαστικά και δεν ξαναφάνηκε στο χαράκωμα...