Κυριακή, Ιουλίου 29

Ένας Θεός ... "πίτα" στο χασίσι!


Μικρός είχε ερωτευτεί το κοριτσάκι με τα σπίρτα από τα παραμύθια του Άντερσεν! Κάθε βράδυ τραβιόταν σε μια γωνιά του κρεβατιού του κι άφηνε χώρο για το κοριτσάκι, να έλθει να ζεσταθεί και να μην πεθάνει …
… Εκείνο το μεσημέρι έγινε κάτι το παράξενο. Την ώρα που πήγαινε για φαγητό διέκρινε από μακριά μία γυναικεία φιγούρα βγαλμένη κατευθείαν από τα παιδικά όνειρά του!
Έλαμπε ολόκληρη. Είχε κάτι σαν φως … σαν μια ενσαρκωμένη πνοή! Όταν πέρασε κοντά της μύριζε σαν πηγή στο δάσος…
Όταν του μιλούσε είχε την εντύπωση πως περπατούσε μόνη στις παγωμένες λίμνες της χώρας της. Και ήθελε να προλάβει το κακό. Να την πάρει στην αγκαλιά του, να τη ζεστάνει, να γίνει καλοκαίρι…
Με τις άλλες γυναίκες ήθελε τον έρωτά τους! Μ’ αυτήν ήθελε τον κόσμο της! Να χωθεί μέσα του και να χαθεί … δεν τον ένοιαζαν οι συνέπειες …
… Την είχε εντυπωσιάσει η καταγωγή του! Στο μπερδεμένο μυαλό της φάνταζε σαν ένας αρχαιοελληνικός Θεός που το σκασε από κάποιο μουσείο κι ήρθε μέσα στην παγωνιά της ζωής της να τη ζεστάνει με τον αιγαιοπελαγίτικο ήλιο του …
Εκείνη τη νύχτα χάθηκε σ’ άλλους κόσμους και σ’ άλλες εποχές που δεν ήξερε ότι υπήρχαν! Ήταν σαν όλο το φως του φεγγαριού να είχε μπει μέσα στην κάμαρά της και να φώτιζε κάθε γωνιά της!
Όταν βρέθηκαν εκεί αγκαλιασμένοι, το χάδι της ήταν ένα επίμονο σιγανό αεράκι που έπαιρνε τη ζωή του και την στριφογύριζε! Στον οργασμό έζησαν την έκρηξη του σύμπαντος και ταξίδεψαν μαζί σε καινούργιους πλανήτες…
Τα χαράματα του είπε: «Αν ποτέ μ’ αφήσεις θα πεθάνω! Έχεις το κορμί ενός Θεού … το δικό σου είναι καλύτερο, γιατί μπορεί κανείς να τ’ αγγίξει και να πάρει τη ζέστη του κι από κει να ξαναγεννηθεί. Ο έρωτάς σου μ’ έκανε να πιστέψω στην ανάσταση των κορμιών μετά το θάνατο. Είσαι αυτό που περίμενα και νόμιζα πως δεν θά ρθει ποτέ! Αν πεθάνω τώρα θα ξέρω γιατί άξιζε να ζήσω. Μόνο για να σε γνωρίσω … Αν φύγεις θα πάρεις μαζί σου και τη ζωή μου!».
Την τελευταία φράση την άκουσε κατεβαίνοντας τρέχοντας τα σκαλιά της ισιάζοντας στην πλάτη του το σακίδιο. Έπρεπε να βιαστεί … σε μια ώρα το καράβι του έφευγε για Οπόρτο…
Την ξαναθυμήθηκε το επόμενο βράδυ! Τότε που έγινε … πίτα στο χασίσι!

Παρασκευή, Ιουλίου 27

Αποχαιρετιστήριο...


Είχαμε πιει μπύρες και η στυφή γεύση ήταν ακόμα στα χείλη της. Αυτή η γεύση πάντα μου θυμίζει σεξ μετά από ολονύχτιο πάρτι, όταν πλέον έχεις πιει πάρα πολύ κι έχεις μιλήσει πάρα πολύ και δεν σου έχει μείνει αρκετή δύναμη ούτε για έρωτα…
Αλλά συνήθως έτσι κάνεις όσο αισθάνεσαι νέος … το σεξ έρχεται όταν έχεις πια ξεμπερδέψει με όλα τα προηγούμενα…
Οι σταγόνες της βροχής γυάλιζαν πάνω στο δέρμα της. Την έσφιξα πάνω μου και της ψιθύρισα: «θέλω να κάνουμε έρωτα απόψε»!
Θυμάμαι την έκφρασή της που έγινε κάπως σκυθρωπή. «Σιχαίνομαι τους ευφημισμούς» είπε. «Μη μου λες ότι θες να κάνεις έρωτα μαζί μου. Να λες: θέλω να σε γαμήσω»!
«Εντάξει» της είπα «θέλω να σε γαμήσω»!
… Εκείνη η κοπέλα είχε μια πολύ γλυκιά συνήθεια. Κάπου στην πορεία των προκαταρκτικών, όταν πια είχαμε ζεσταθεί πολύ και ήμασταν έτοιμοι για την τελική φάση, σηκώνονταν κι έβγαζε το τηλέφωνο απ’ την πρίζα.
Ήταν σα να μου έλεγε «από δω και πέρα εσύ είσαι για μένα ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο»!
Όταν το τηλέφωνο ξανάμπαινε στην πρίζα ήξερα ότι είχε έρθει η ώρα να φεύγω…
Αυτή η γυναίκα με έμαθε να διακρίνω στο φιλί τη γεύση της προσδοκίας και τη γεύση του αποχαιρετισμού…

Τετάρτη, Ιουλίου 25

Εφτά χρόνια ... "καραβόσκυλο"!


Ακούω πολλούς «στεριανούς» να σχολιάζουν: «αυτός πηγαίνει σε ύποπτα μέρη! Εκεί που συχνάζουν πόρνες, ναυτικοί και άλλα κακοποιά στοιχεία»… Και θυμώνω… Εντάξει, οι ναυτικοί δεν είναι άγγελοι αλλά ούτε και διάβολοι…
Άλλοι πάλι θεωρούν πως οι ναυτικοί περνούν καλά, κάνουν τα ταξιδάκια τους, έχουν μεγάλους μισθούς … Όσοι τα λεν αυτά δεν λογαριάζουν πως ο ναυτικός δεν ξέρει τι θα πει ησυχία, ήσυχο φαγητό, ήσυχος ύπνος, γλυκιά σπιτική συνουσία, τι θα πει να βγεις βόλτα με το κορίτσι σου, τι θα πουν διακοπές, Πάσχα, Χριστούγεννα, μπάνιο στην παραλία, τι θα πει εκτόνωση σε ένα γήπεδο, σε μια συναυλία, σε μια διαδήλωση… Όποιος είναι μάγκας, λεβέντης και καραμπουζουκλής ας έλθει να δοκιμάσει τη γλύκα της θάλασσας!
Κάποιες γυναίκες, κυρίως αυτές, εξιδανικεύουν τους ναυτικούς! Όμως στα καράβια δεν θα βρεις παλικάρια πρώτο μπόι, κούκλους μυώδεις, μπρατσαράδες ψημένους στην αλμύρα και στον ήλιο που δουλεύουν γυμνοί απ’ τη μέση και πάνω.
Τα καράβια δεν είναι Σχολή Ευελπίδων ούτε το φυτώριο της ελπίδας του έθνους! Εκεί θα βρεις σπανούς, φαλακρούς, γκαβούς, αλλήθωρους, καμπούρηδες, ανώμαλους, χασικλήδες, απόφοιτους Ψυχιατρείου ή υποψήφιους για το Δαφνί!
Τον εφοπλιστή δεν τον νοιάζει! Σου πετάει δίπλα σου τον μαύρο απ’ την Ταγκανίκα, που ο παππούς του ήταν ανθρωποφάγος, και κάτσε εσύ να τα βγάλεις πέρα μαζί του…
Θυμάμαι κάποτε ρώτησα έναν που ήθελε να μπαρκάρει, αν είναι στα καλά του! Ο άνθρωπος έκανε μπαμ από μακριά ότι ήταν σαλεμένος! Και μου έδωσε την πιο αφοπλιστική απάντηση: «έχω χαρτί απ’ το τρελάδικο ότι είμαι καλά, εσύ έχεις τέτοιο χαρτί»; Μ’ αυτόν εγώ έπρεπε να μοιράζομαι το ίδιο γιατάκι για τρεις μήνες…
Στους ωκεανούς μιλάς μόνο για θάλασσα, για καράβια, λιμάνια, γυναίκες και λεφτά. Αν θες να μιλήσεις για λογοτεχνία, μουσική, ιδεολογίες, όνειρα … δεν είναι εύκολο να βρεις συνομιλητή!
Όμως η θάλασσα είναι μεγάλο αλκοολίκι! Ακούω κάποιους να λένε «έφαγα τη θάλασσα με το κουτάλι» ή «όργωσα τους ωκεανούς»…
Η θάλασσα, φίλε, δεν τρώγεται ούτε πίνεται! Η θάλασσα σε τρώει και σε πίνει! Σε καταβροχθίζει μόριο με μόριο! Οι ωκεανοί δεν οργώνονται! Αυτοί οργώνουν και ρυτιδιάζουν τα κορμιά και τις ψυχές μας…

Κυριακή, Ιουλίου 22

Το τατού...

Μάζεψε από διάφορες ταβέρνες και καφενεία της Γερμανίας μερικούς Έλληνες εργάτες για πλήρωμα. Μεταξύ τους ένας παπάς που τον είχαν ξυρίσει λόγω κακής διαγωγής. Ένας σαλταδόρος που τον κυνηγούσε η αστυνομία κι ένας βλάχος που είχε δει τη θάλασσα ελάχιστες φορές στη ζωή του...
Του έστειλε κι απ’ το Λονδίνο ένας φίλος επτά τουρίστες που ήθελαν να δουν τα νησιά της Καραϊβικής, κι έτσι συμπλήρωσε το πιο ανορθόδοξο πλήρωμα που είχε ποτέ...
Πριν το μπάρκο, ξεφορτώθηκε και την Κ. Ένα γλυκό κοριτσάκι που στις αρχές Ιουνίου έκλεισε τα 19. Γνωρίστηκαν στη Μανίλα. Δούλευε σ’ ένα μπαρ. Στα μάτια της νόμισε πως έβλεπε τον κόσμο. Το θολωμένο απ’ το πιοτό μυαλό του σάστισε απ’ την αγνότητα στο βλέμμα της! Τη στιγμή εκείνη του διέφυγε ότι οι παράδεισοι έχουν πια κλείσει. Και πως κάποιος είχε πετάξει το κλειδί... Δεν ξέρω αν με «πιάνεις» φίλε...
Οι άντρες αγαπούν τη θάλασσα γιατί μόνο εκεί βιώνουν την απόλυτη μοναξιά απ’ τις γυναίκες. Τα λιμάνια είναι ηδονικά αλλά υποδέχονται ασκητές! Στο καράβι δεν υπάρχει μητρικό πρότυπο. Ανδρώνεσαι! Η θάλασσα είναι η μητέρα σου και αυτή σε οδηγεί παντού...
Ο ναυτικός κατεβαίνει στη στεριά μόνο για να ζήσει κάτι εφήμερο. Κι ύστερα να φύγει... Η πεταλούδα ζει μια μέρα. Αυτή την ημέρα να την απολαμβάνεις φίλε. Μπορείς να βρεις τρόπους. Είναι καλό ν’ αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο. Έτσι όπως κυλάει και η ζωή...
Άμα σκέφτεσαι όμορφα, φτιάχνουν τα πράγματα γύρω σου. Πιστεύω πως υπάρχουν και πεπρωμένα που αλλάζουν...
Η θάλασσα τραγουδάει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό... Άμα πας δίπλα της κι ακούσεις, λέει τόσο όμορφα τραγούδια που τι να σου πουν όλες οι μουσικές του κόσμου...
Η θάλασσα σε ηρεμεί. Ειδικά όταν είναι πολύ άγρια! Είναι σαν κάτι γκόμενες που γκρινιάζουν και σου τα «χώνουν» χοντρά. Αλλά εσύ θέλεις να τις απολαμβάνεις έστω κι έτσι. Γιατί ξέρεις πως κατά βάθος σε γουστάρουν και πως μετά τον καυγά θ’ ακολουθήσει ένα ... άγριο κρεβάτι!
Έτσι τη βλέπω τη θάλασσα. Τη σέβομαι και πιστεύω ότι με σέβεται κι εκείνη...
Χθες, στον καθρέφτη του ντους, είδα πάλι στην πλάτη μου το τατουάζ με τη γυμνόστηθη γοργόνα. Μου την είχε «χτυπήσει» στο μηχανοστάσιο ένας Ουκρανός μούτσος το πρώτο βράδυ που μέθυσα στο καράβι...

Πέμπτη, Ιουλίου 19

Οδός Αχιλλέως...


Εκείνη την περίοδο όταν έπινα ήθελα να πηγαίνω στις πουτάνες! Είχα μάθει όλα τα μπουρδέλα της Αθήνας, του Πειραιά και των περιχώρων!
Συχνά τύχαινε να βρεθώ για κάποια δουλειά στο Περιστέρι. Αν έπινα κανένα ουζάκι ήξερα που θα καταλήξω. Μ’ έπιανε κάτι σαν τρέμουλο που περνούσε μόνο με μια επίσκεψη σ’ ένα απ τα μπουρδέλα της οδού Αχιλλέως!
Εκεί δούλευαν τότε, κατά κανόνα, «περιστασιακές»! Δηλαδή κανονικές γυναίκες που χρειάζονταν ένα επιπλέον εισόδημα για ν’ ανταποκριθούν στα έξοδά τους. Για το φροντιστήριο των παιδιών ή για να ξοφλήσουν έναν λογαριασμό βρε αδελφέ…
Κάθε φορά που πέρναγα τις πόρτες των ετοιμόρροπων σπιτιών νόμιζα πως δρασκέλιζα την είσοδο ενός ναού της τέχνης! Οι πουτάνες δεν ήταν πουτάνες αλλά ιέρειες που εκτελούσαν θεϊκές επιταγές.
Έβλεπα τους αλήτες που τα γυρόφερναν, σαν την ελίτ της παριζιάνικης κοινωνίας που έρχεται εκεί να παρακολουθήσει ένα πρωτοποριακό ερωτικό θέαμα!
Και η κοπέλα που με δέχονταν στο κρεβάτι της δεν ήταν παρά μια ερωτική θεά που κατέβηκε στη γη για να διδάξει στους ανθρώπους την ξεχασμένη λατρεία της…
… Την Ελένη την πρωτοείδα σ’ ένα μπαρ. Το δέρμα της είχε αυτή τη σπάνια διαύγεια που μόνο στα νεαρά μελαχρινά κορίτσια των τροπικών χωρών συναντά κανείς.
Τα μαλλιά της μέχρι τη μέση, τολμηρό ντεκολτέ και σκιστή φούστα. Είχε εκείνη τη μυρωδιά που αγαπούσα. Μύριζε μπουρδέλο και ακολασία…
Από την μέρα που την είδα άλλαξα τις προτιμήσεις μου στις πουτάνες … πήγαινα μόνο μ’ αυτές που της έμοιαζαν!

Σάββατο, Ιουλίου 14

Ο Θεός είναι η πιο "δύσκολη ερωμένη"...


Σύμφωνα με το νόμο του Hubble όσο πλησιάζουμε τις εσχατιές του σύμπαντος τόσο αυτό απομακρύνεται!
Είναι ολοφάνερο … η φύση μάς κρύβεται! Κι αφού συμβαίνει κάτι τέτοιο με τη δημιουργία, δεν θα το κάνει ο Δημιουργός;
Ο Θεός είναι ευγενής και … κρύβεται! Γι’ αυτό πρέπει να τον ψάξουμε. Δεν μοιάζει με φαγητό που μας προσφέρεται έτοιμο στο πιάτο … Προκύπτει πιο αληθινός όταν ομολογούμε την αγνωσία του παρά όταν επιδιώκουμε τη γνώση του!
Μήπως δεν κάνει το ίδιο και η επιστήμη; Πόσο πιο συναρπαστική και μαγευτική γίνεται όταν ασχολούμαστε με το άγνωστο και κρυφό;
Αλλά και στις ανθρώπινες σχέσεις, πόσο ανώτερη γίνεται καμιά φορά η αγάπη μεταξύ αγνώστων πριν φωλιάσει μέσα τους η βαρβαρότητα της γνωριμίας και της οικειότητας;
Ο Θεός γίνεται «λίγος» όταν τον εκφυλίζουμε σε επιχείρημα, σκέψη, ορισμό, άποψη … Μα είναι «πολύς» αν τον προσεγγίσουμε με εμπιστοσύνη, ελπίδα, προσδοκία …
Ο Θεός είναι «δύσκολη» ερωμένη! Γι’ αυτό πρέπει να τολμήσουμε! Να πάρουμε τα ρίσκα μας … να κονταροχτυπηθούμε με το παράλογο και το υπέρλογο!
Όποιος ψάχνει για επιστημονικές απαντήσεις ακολουθεί λάθος δρόμο!
Όποιος κινείται στη λογική των επιχειρημάτων χάνει τον προσανατολισμό του!
Ο Θεός δεν είναι αφηρημένη ιδέα που πρέπει να την πιστέψουμε! Ούτε προσωποποίηση του καλού που πρέπει να θαυμάζουμε!
Ο Θεός είναι «πρόσωπο» που πρέπει πάση θυσία να συναντήσουμε! Ακόμη κι αν χρειαστεί να γκρεμοτσακιστούμε στις χαράδρες του μυαλού μας ή να σκυλοπνιγούμε στις αβύσσους της ψυχής μας …

Υ.Γ.: επιστρέφω την Τρίτη...


Τρίτη, Ιουλίου 10

Εραστές του απόλυτου...


Η ηρεμία πλέον δεν με κουράζει … κι η αγριότητα δεν με φοβίζει!
Όλα κινούνται πιο αργά. Έννοιες όπως βιασύνη, ανυπομονησία, άγχος … στερούνται σημασίας.
Ο χρόνος φαίνεται συγχρονισμένος μόνο με την αιωνιότητα…
Προτιμώ να φαντάζομαι, να ποθώ, να «σκαλίζω» με τον εσωτερικό μου κόσμο, παρά να βλέπω, να βεβαιώνομαι, να γνωρίζω …
Απόψε, το ουρλιαχτό των τσακαλιών μού φαίνεται πιο παράξενο … πιο επίμονο.
Αρχίζω να συνειδητοποιώ πιο έντονα ότι ζω σε μια αντιθηλυκή πολιτεία! Μου φαίνεται πως μετατρέπομαι σε συνομιλητή της ησυχίας … σε εραστή της αφάνειας!
Ποτέ δεν με συγκινούσαν τα εντυπωσιακά μοναστήρια. Πάντα με ελκύουν τα «μαγαζιά χωρίς βιτρίνα» … το πολύ που κρύβεται! Η θέα ενός ασκηταριού αναδίδει κάτι πολύ λεπτό … σα χάδι!
Έχω γεμίζει ένα τετράδιο με σημειώσεις, σκέψεις, συναισθήματα. Στο εξώφυλλο έγραψα … «εραστής του απόλυτου»!
Ασκητισμός σημαίνει απαλλαγή από τη μέριμνα των εγκόσμιων, περιφρόνηση των δεσμών και της χαράς των αισθήσεων! Ο έρωτας του απόλυτου δεν είναι φλόγα που θερμαίνει, είναι φωτιά που κατακαίει…
Ο ασκητισμός υπήρξε πάντα ο κλήρος μερικών ισχυρών συνειδήσεων. Πνευμάτων φωτεινών, φιλάλληλων, ανεξίκακων, αφανάτιστων. Που με το παράδειγμα και την καθαρότητά τους μπορούν να ευγενίσουν το νόημα του ανθρώπου…
Οι δρόμοι της σωτηρίας είναι πολλοί! Μα σωστότερον βρίσκω τούτον: ανάμεσα στους ανθρώπους και για τους ανθρώπους!
Αυτόν το δρόμο επέλεξε κι ο Χριστός! Παρέμεινε μόνο 40 μέρες στην ερημιά κι όχι ολόκληρη τη ζωή του …

Σάββατο, Ιουλίου 7

Παντοπόρος άπορος ...


Επτά μέρες αφημένος στην ερημιά του Άθωνα! Χωρίς τηλέφωνα, επισκέψεις, λόγια, ερεθίσματα, προκλήσεις…
Ψυχή δεν περνάει. Ησυχία απόλυτη.
Οι εσωτερικοί διάλογοι παίρνουν νέα σχήματα. Ακολουθούν δυσβάσταχτα μονοπάτια και καταλήγουν σε άλλου είδους κορφές…
Η πρόσβαση στη σκήτη μας είναι κουραστική, κοπιώδης, ανηφορική … Γύρω σου βλέπεις άγρια πουλιά, φυσικά σπήλαια, λιγοστές φραγκοσυκιές, απότομες κλίσεις…
Η απεραντοσύνη της θάλασσας, τόσο οικεία σε μένα, παίρνει κι αυτή νέα διάσταση. Τώρα πια μου φαίνεται πως συμβολίζει τον προορισμό του ανθρώπου: να ψάχνει για τ’ απέραντα, γι’ αυτά που δεν έχουν όρια και σύνορα…
Η αγριάδα της φύσης με έχει μαλακώσει! Δεν πειράζω πλέον κανένα ζωντανό! Διασχίζω το δύσβατο μονοπάτι και κάθε τόσο σταματώ για να περιποιηθώ ένα δεντράκι, ν’ αναποδογυρίσω ένα ζουζουνάκι που έχει πέσει ανάσκελα και κινδυνεύει…
Μιλάω για όλα με υποκοριστικά: «δεντράκια», «πεταλουδίτσες», «λουλουδάκια», «συννεφάκια» … Τα πουλάκια κουτσουλάν το αυτοσχέδιο τραπέζι μας και γελάω! Τα βλέπω σαν άτακτα παιδάκια που έκαναν μια ζημιά…
Ο πατήρ Βλάσιος δεν έπαψε ούτε στιγμή ν’ αποτελεί τον αγριάγγελό μου! Κρύβει μέσα του κάτι μεγάλο που ο ίδιος το αγνοεί!
Προχθές πήγε να επισκεφτεί έναν ασκητή. Δεν με άφησε να τον ακολουθήσω. Το μονοπάτι, είπε, ήταν επικίνδυνο … μόλις και μετά βίας χωρούσε το πέλμα ενός ανθρώπου! Πριν φύγει με φίλησε σταυρωτά! Μπορεί και να μην ξαναγύριζε…
Τον ακολούθησα από μακριά! Μόλις αντίκρισα τον κομμένο, σαν από μαχαίρι, βράχο και το φριχτό μονοπάτι, ανατρίχιασα! Τα «είχα δει όλα» … και γύρισα πίσω!

Τετάρτη, Ιουλίου 4

Πρώτες εντυπώσεις ,,,


Κάτω απ’ τα πόδια μας το απέραντο γαλάζιο. Μοναδική συντροφιά ο παφλασμός των κυμάτων, το σφύριγμα του αέρα, το κελάηδισμα των πουλιών…
Πάνω μας ο ουρανός. Αν και λιγότερο ψηλαφητός, μοιάζει πιο αληθινός από τη γη! Καμιά φορά η «αλήθεια» είναι πιο πειστική απ’ την πραγματικότητα…
Σε τούτο το μέρος βλέπω ελαττώματα και δεν σκανδαλίζομαι…
Γίνομαι μάρτυρας λαθών, μα δεν χάνω την ελπίδα μου…
Η μόρφωση δεν αποτελεί πλέον προνόμιο…
Οι συγκρίσεις αποφεύγονται…
Έννοιες όπως χρήμα, ιδιοκτησία, διασκέδαση, ανταγωνισμός, συμφέρον … εκφυλίζονται!
Συμμετέχω στην καλύτερη … θεολογική σχολή!
Οι σαύρες διδάσκουν ταπεινότητα. Το γαϊδουράκι μας υπομονή. Τα μυρμήγκια εργατικότητα, τα πουλιά δεν σταματούν τις ψαλμωδιές τους…
Η έλλειψη προσωπικών επιλογών, η απουσία της γυναικείας παρηγοριάς, με κάνει να νιώθω πιο έντονο το αγκάλιασμα του σύμπαντος κόσμου!
Εδώ τα ανθρώπινα μέτρα εκτείνονται στα έσχατα όριά τους! Νιώθεις απαλλαγμένος από κάθε τι που σε υποδουλώνει στην ύλη, που σε παγιδεύει στη φυλακή της χρονικότητας…
Στη σκήτη με υποδέχθηκε ο πατήρ Βλάσιος. Τον είχα γνωρίσει πριν 20 χρόνια, όταν πρωτοεπισκέφτηκα το Όρος. Γίναμε φίλοι … ίσως και κάτι περισσότερο … αδέλφια! Είναι ένα πραγματικό αγριοπούλι, ένα ακλάδευτο δέντρο, μια παρουσία που δένει απόλυτα με το τοπίο, που ομορφαίνει το περιβάλλον…
Το δεύτερο βράδυ ήρθε δίπλα μου και με ρώτησε:
- Ήρθα πολύ μικρός εδώ πέρα … έχω ξεχάσει πως είναι οι γυναίκες … πες μου σε παρακαλώ.
- Ε … να … πιο κοντές από μας, δεν έχουν γένια, η φωνή τους είναι πιο λεπτή … και τα σχετικά.
- Αααα! Κατάλαβα! Σαν την Αγία Παρασκευή που έχουμε στο εικονοστάσι μας…
- Ναι, αγαπημένε μου Βλάσιε … ακριβώς έτσι!
Και τον αγκάλιασα τρυφερά …
Τις πρώτες μέρες ο Βλάσιος ήταν αυστηρός μαζί μου! Μου απαγόρευε να σκοτώνω τους σκορπιούς και τα φίδια! «Μη φοβάσαι … δεν πρόκειται να σε πειράξουν!».
Προχθές με είδε να κυνηγάω ένα ποντίκι που έτρωγε τα λιγοστά λαχανικά μας! «Μη το καημένο! Δεν φταίει σε τίποτα … απλά, του λείπουν οι καλοί τρόποι»!