Τετάρτη, Ιανουαρίου 30

Παιδικά απογεύματα ...

Πηγαίναμε στο σπίτι του Χάρη.
Προσποιούμασταν τους αεροπόρους! Πετούσαμε με τ' αεροπλάνα μας πάνω απ' το Αιγαίο, δίναμε σκληρές αερομαχίες, κάναμε παράτολμες ακροβασίες, αλλά καταφέρναμε πάντα να γυρίσουμε πίσω!
Είχαμε ο καθένας δικό του σπίτι και γυναίκα! Κι αυτές περίμεναν πότε θα γυρίζαμε. Περιγράφαμε πώς θα 'ταν ντυμένες οι γυναίκες μας. Του Μάικ φόραγε τα λιγότερα. Στην πραγματικότητα είχε ένα φόρεμα με μια μεγάλη τρύπα στο μπροστινό μέρος. Τον υποδεχόταν στην πόρτα ντυμένη έτσι ...
Η δική μου γυναίκα δεν ήταν τόσο τολμηρή, αλλά ούτε κι αυτή φόραγε πολλά. Κάναμε όλοι έρωτα συνέχεια! Κάναμε έρωτα στις γυναίκες μας όλη την ώρα. Δεν χορταίναμε με τίποτα!
Ενώ εμείς κάναμε ακροβασίες κι αγώνες ταχύτητας εκείνες κάθονταν κλεισμένες στα σπίτια μας και δεν έκαναν τίποτ' άλλο απ' το να μας περιμένουν. Και φυσικά μας αγάπαγαν, δεν αγάπαγαν κανέναν άλλον εκτός από μας!
Όταν μιλάγαμε για γυναίκες, το μόνο που κάναμε ήταν να μένουμε ξαπλωμένοι στο γρασίδι και να μην έχουμε μυαλό για τίποτ' άλλο. Το πολύ πολύ να 'λεγε ξαφνικά ο Χάρης: "Ρε, κοίτα πώς μού γινε!". Τότε εγώ έβγαζα τη δικιά μου και τους την έδειχνα κι ύστερα ο Μάικ μάς έδειχνε τη δικιά του!
Έτσι περνάγαμε τα περισσότερα απογεύματα ...

Δευτέρα, Ιανουαρίου 28

Αγαπημένε μου Άσκαρ ... (ερωτικές επιστολές γυναικών Γ')

Ο φάκελος που βρήκα στην πόρτα μου ήταν ογκώδης αλλά ελαφρύς! Πάνω δεξιά έγραφε ένα σύνθετο γυναικείο όνομα και μια διεύθυνση που θύμιζε... Αριστοφάνη!
Μόλις τον άνοιξα ξεπρόβαλε ένα κουκλάκι! Ένα χνουδωτό, λευκό ελεφαντάκι με γαλάζια αυτάκια και πατουσίτσες! Το καημένο ήταν τυλιγμένο σε μια κόλλα χαρτί... γραμμένη απ' τα χεράκια του!
Ήταν προφανές! Στο δημοτικό είχε καλή δασκαλίτσα και είχε μάθει πολλά γραμματάκια!
Τράβηξα γρήγορα το γράμμα κι άρχιζα να διαβάζω:

Ουφ!!!! Επιτέλουουους!!!!
Κόντεψα να σκάσω μέσα σ' αυτό το... παλιοφάκελο.
Αααααχ! Ανασαίνω ξανά!
Ώστε... εσύ είσαι, ε; Για σένα με βούτηξε η άλλη, η ζουρλή, απ' το ράφι της παιχνιδοζούγκλας και μ' έχωσε σ' αυτό το φάκελο, ε;
Μάλιστα! μη με κοιτάς με μισό μάτι! Ξέρεις τι τράβηξα για χάρη σου;
Θα στα πω σύντομα γιατί, όσο να το πεις, ολόκληρο ταξίδι έκανα, χρειάζομαι ξεκούραση.
Που λες, αυτή η ανόητη περνούσε στη μεγάλη ζούγκλα βαριεστημένη και κατσούφα!
Μόλις λίγη ώρα πριν, κάποιο περίεργο "φρούτο" της είχε πει ότι του πέφτει... βαριά και τα ‘χε βάψει μαύρα!
Έλα όμως που μόλις με είδε άστραψε το μάτι της και τράβηξε μια άλλη περίεργη απ' το χέρι ξεφωνίζοντας: «Βάσω, ελεφαντάκιααααα!». Λες και δεν είχε ξαναδεί ποτέ της ελέφαντα!
Άρχισε, μάλιστα, να σκέφτεται και δυνατά: «Θα πάρω ένα για το φρούτο μου» είπε και με βούτηξε, «και ένα για μένα» και το χέρι της κατευθύνθηκε στη φίλη μου. Μετά μας κρατούσε με προσοχή σε όλη τη διάρκεια της βόλτας της και στο τέλος μάς έφερε σπίτι.
Αλλά δεν ησύχασε εκείνη και τα βάσανα συνεχίστηκαν. Απ' ότι κατάλαβα αυτό το... περίεργο φρούτο δεν με ήθελε και απείλησε να με πνίξει με ερυθρόλευκο κασκόλ!
Η ζουρλή στενοχωρήθηκε, κατσούφιασε, κατάλαβε και τον πανικό μου και με πήρε αγκαλιά. Όμως οι ήρεμες στιγμές δεν κράτησαν πολύ, γιατί αμέσως μετά με φυλάκισε σ' ένα συρτάρι παρέα με κάτι CD και πολύχρωμα φάκελα.
Για καλή μου τύχη, η ποινή μού χαρίστηκε κι έτσι βρέθηκα πάλι ελεύθερος!
Τι ελεύθερος δηλαδή; Μ' έχωσε στην αγκαλιά της πάλι και πάνω που πίστευα ότι, επιτέλους, βρήκα την τρυφερότητα που μου λείπει... τσουπ! να σου και το κίτρινο φάκελο με τις φουσκαλίτσες!
Συμφορά! Δεν πρόσεχε πώς έγραφε στο φάκελο κι άρχισε ένα τρελό γαργαλητό που κόντεψε να με ξεκάνει!
Στη συνέχεια γλίτωσα κυριολεκτικά στο τσακ από τη σφραγίδα του ταχυδρόμου και κατέληξα σ' έναν σάκο με πολλά άλλα παρόμοια φάκελα. Ευτυχώς όλο αυτό το διάστημα στο σάκο βρήκα ομοιοπαθείς φίλους και τα ‘παμε λιγάκι.
Το πρωί ο ταχυδρόμος με άφησε στην πόρτα σου. Ε, από κει και κάτω τα ξέρεις!
Αυτό που ίσως δεν ξέρεις είναι ότι είμαι αβάπτιστο! Χρειάζομαι, δηλαδή, εκτός από στοργή, φροντίδα και περιποίηση ΚΑΙ ένα όνομα!
Δεν θα σε κουράσω άλλο -εξάλλου κλείνουν τα ματάκια μου- μην ανησυχείς!
Μόνο μια παράκληση θα κάνω: μη με ξαναβάλεις σ' αυτό το απαίσιο φάκελο και μη με πνίξεις με κασκόλ! Πάσχω από κλειστοφοβία!
Σ' ένα μόνο κλειστό χώρο νιώθω όμορφα... στην αγκαλιά σου!
Νάνι τώρα... θα τα πούμε αργοζζζζζζζ....

Σάββατο, Ιανουαρίου 26

Τα παιδικά παιχνίδια του Άσκαρ!

... γιατί η Κερασοζουζούνα τα ζήτησε!















Πέμπτη, Ιανουαρίου 24

Χαμογελάστε παρακαλώ ...

«Μισογύνης είναι ένας άντρας που μισεί τις γυναίκες
όσο οι γυναίκες μισιούνται μεταξύ τους»
Χ. Λ. Μένκεν
(αμερικανός δημοσιογράφος-συγγραφέας)

«Πολλοί άντρες νομίζουν
πως όσο μεγαλύτερο είναι το στήθος μιας γυναίκας
τόσο πιο ανόητη είναι.
Νομίζω πως συμβαίνει το αντίθετο:
όσο πιο μεγάλο είναι το στήθος μιας γυναίκας
τόσο πιο ανόητοι γίνονται οι άντρες»
Ανίτα Γουάιζ
(αμερικανίδα ηθοποιός)

«Ο Θεός έδωσε στον άντρα
ένα μυαλό κι ένα πέος,
αλλά, δυστυχώς, όχι αρκετό αίμα
για να μπορεί να χρησιμοποιεί και τα δυο ταυτοχρόνως»
Ρόμπιν Γουίλιαμς
(αμερικανός κωμικός)

Δευτέρα, Ιανουαρίου 21

Αγαπημένε μου Άσκαρ ... (ερωτικές επιστολές γυναικών Β')

Η ώρα είναι 8:00 μ.μ.
Ένιωσα την ανάγκη να γράψω σε μια κόλλα χαρτί αυτά που αισθάνομαι, νομίζοντας ότι έτσι θα καταφέρω να ξεχάσω λιγάκι και να συνέλθω.
Νιώθω ότι είσαι δίπλα μου και σου μιλάω.
Σου αφιερώνω ένα τραγούδι που ακούγεται αυτή τη στιγμή στο ραδιόφωνο: «βάλε φωνή κοντά σου να γυρίσω, βάλε τη γη να θυμηθώ. Με τι καρδιά τα μάτια σου ν’ αφήσω, με τι καρδιά τον κόσμο ν’ αρνηθώ...».
Σ’ αγαπάω.
Σε σκέφτομαι συνέχεια και μου λείπεις πολύ. Δεν ξέρω ή μάλλον δεν είμαι σίγουρη αν νιώθεις κι εσύ το ίδιο γιατί μόνο τότε θα καταλάβεις τι νιώθω κι εγώ. Στην Αθήνα δεν μπορέσαμε να είμαστε μαζί συνέχεια κι αυτό μου στοίχισε πολύ.
Δεν είμαι σεξομανής όπως λες αλλά αυτές τις λίγες ώρες που είμαστε μαζί θέλω να μην χωρίζουμε ούτε για 5’. (Αυτό μην το πάρεις και πολύ στα σοβαρά. Μπορεί και να είμαι χα χα χα).
Το απόγευμα μού είπες ότι θα πάρεις τηλέφωνο το βράδυ στις 11:30 κι έτσι θα περιμένω μέχρι τότε. Είναι σπάσιμο νεύρων να περιμένω τόσες ώρες για ένα σου τηλέφωνο κι εσύ να μην παίρνεις. Γι’ αυτό σε παρακαλώ όταν λες ότι θα πάρεις να παίρνεις οπωσδήποτε. Διαφορετικά ξέρεις τι θα πάθεις, δεν είναι ανάγκη να στο ξαναλέω...
Με τους γονείς μου έχουν δημιουργηθεί διάφορες άσχημες καταστάσεις αλλά γι’ αυτές θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή, αρκετά μ’ άκουσες απ’ το τηλέφωνο σήμερα να κλαίω. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο ντράπηκα πολύ που μ’ έπιασαν τα κλάματα.
Το ξέρεις ότι σ’ αγαπώ;
Πρώτη φορά γράφω γράμμα. Δεν είμαι και τόσο καλή στο γράψιμο, γι’ αυτό προτιμώ την πιο εύκολη λύση, το τηλέφωνο.
Μου λείπεις.
Ελπίζω το διάστημα που θα είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλον να είναι πολύ μικρό.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 18

Αγαπημένε μου Άσκαρ ... (ερωτικές επιστολές γυναικών Α')

Τ.... μου
το βράδυ που θα πέσω να κοιμηθώ θα σε σκέφτομαι! Θα ονειρευτώ ότι είσαι δίπλα μου και μ’ έχεις αγκαλιά. Έτσι θα κοιμηθώ πιο καλά ...
Μόνο να ήξερες πόσο πολύ θα ήθελα νά σουν εδώ αυτή τη στιγμή. Δεν σου υπόσχομαι ένα βράδυ οργίων (όπως θα σκεφτόταν το πορνοδιαστροφικό σου και ανωμαλιάρικο μυαλό σου) αλλά ένα ρομαντικό και γεμάτο έρωτα βράδυ.
Θά θελα κάποιο βράδυ να μπορούσα να σου κάνω το τραπέζι.
Ένα ρομαντικό δείπνο υπό το φως των κεριών ή ν’ άναβα πάρα πολλά φαναράκια, όπως τα πασχαλινά που έχουν τα παιδιά. Κινέζικο στυλ, κινέζικο φαγητό, μαγειρεμένο απ’ τα χεράκια μου ...
Μετά το φαγητό θα μας περίμενε μια μπανιέρα γεμάτη με ζεστό νερό, αφρόλουτρο και αρωματικά λάδια για το μασάζ!
Στο δωμάτιο θ’ ακούγεται η φωνή της Laura Branigan στο τραγούδι “How am I supposed to live without you”…
Τα υπόλοιπα τ’ αφήνω να τα φανταστείς ... όλα εγώ θα τα κάνω;
I love you so much!
I hate your dog!
Ξέρω ότι δεν το θέλεις κι ότι δεν θα γίνει ... αλλά εγώ θά θελα να ζήσουμε μαζί, από τώρα μέχρι ... («επίσημα» βέβαια... τώρα στην έσπασα, ε;).
Σ’ αγαπάω πάρα πολύ.
Το ξέρω ότι μ’ αγαπάς πολύ και ότι με σκέφτεσαι ...
... γι’ αυτό νά σαι καλά!

Τετάρτη, Ιανουαρίου 16

Στριπτίζ!

(Απ' το ιστολόγιο "Η γκαρσονιέρα στα Πατήσια")
Αρχίζω να χορεύω μπροστά σου πολύ αργά,
και να κατεβάζω σιγά σιγά το παντελόνι!
Από το άνοιγμα του μαύρου τζιν
αρχίζουν να φαίνονται
οι τρίχες του εφηβαίου μου ...
Γδύνομαι πολύ αργά
πόντο-πόντο
μέχρι που ολόκληρο το τζιν
πέφτει στο πάτωμα ...
Δεν φοράω εσώρουχο!
- Χα χα χα ... πού έμαθες να τα κάνεις αυτά παλιοπούστη;
- Στο "Σιρόκο"!
- Τι είν' τούτο πάλι;
- Ένα καμπαρέ μόνο για δεσποινίδες και κυρίες και κυράτσες τίγκα στα φράγκα ...
- Κατά τ' άλλα το παίζεις αξιοπρεπής και σοβαρός και μορφωμένος και μιλάς όμορφα! Άμα σε δει κανείς στο δρόμο νομίζει ότι είσαι ένας καθωσπρέπει κύριος ...
- Καντούλα, κόψ' τις μαλακίες! ... Πάντως, τόσες μέρες μου έλειψες πάρα πολύ!
- Κι εσύ! Σε σκεφτόμουνα είκοσι φορές κάθε μέρα ...
- Σε γουστάρω πολύ γιατί είσαι μεγάλη ...
- ... πουτάνα! Πες το!

Δευτέρα, Ιανουαρίου 14

Απόψε δεν έχω κέφι ...

Τριγύρω μου βιβλία και άρθρα εφημερίδων αδιάβαστα, ντιβιντί άπαιχτα, συνταγές μαγειρικής αδοκίμαστες, τόποι αταξίδευτοι, νούμερα τηλεφώνων που σκουριάζουν στη μνήμη του κινητού μας, πλήκτρα ανέγκιχτα ... Το στερητικό "α" σε όλο του το μεγαλείο!
Πηγαίνω στα βιβλιοπωλεία, αγοράζω βιβλία, τα ξεφυλλίζω, τα χαϊδεύω ... καταλαβαίνετε ... για το φετίχ του πράγματος, τα ταξινομώ και μετά δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω ...
Ξέρω τι θα μου πείτε ... Ότι δεν ζούμε για να διαβάζουμε κι ότι το να συζητήσεις πίνοντας έναν καφέ ή μια μπίρα μ' έναν παλιό ή καινούργιο φίλο είναι σα να διαβάζεις ένα βιβλίο και να το γράφεις ταυτόχρονα ...
Κι ότι υπάρχουν κι άλλα "α", πολύ πιο δραματικά: χωρίς δουλειά, χωρίς άδεια παραμονής, χωρίς περίθαλψη, πόσιμο νερό, σπίτι, οικογένεια, φίλους και πατρίδα!
Δίκιο έχετε ...

Παρασκευή, Ιανουαρίου 11

Ποιος Σωκράτης και Βολταίρος; Μόνο ο Μητσάρας μετράει!


(Από το ιστολόγιο "Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας")

Μια μέρα ένας μαθητής ρώτησε τον Σωκράτη:
- Δάσκαλε, ετοιμάζομαι να παντρευτώ! Θα κάνω καλά; Τι έχεις να μου πεις;
- Να παντρευτείς αγόρι μου, να παντρευτείς! Αν σου τύχει καλή γυναίκα θα γίνεις ευτυχισμένος. Αν όχι, τότε θα γίνεις φιλόσοφος ...
Αρκετούς αιώνες αργότερα, ένας άλλος φιλόσοφος, ο Βολταίρος, έλεγε:
"Οι γυναίκες θα ήταν το καλύτερο πράγμα στον κόσμο, αν κανείς μπορούσε να πέσει στην αγκαλιά τους χωρίς να πέσει και στα χέρια τους!"...
Εδώ όμως εμφανίζεται ο Μητσάρας, ο τυπάρας των καφενείων και των γηπέδων. Η γυναίκα του, η Σουλάρα, είναι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στη γειτονιά. Όλες οι άλλες στον Κολωνό την ζηλεύουν: "μα πώς βρε παιδί μου εμείς δεν μπορούμε να γελάσουμε ποτέ κι αυτή πάντα πεταχτούλα, πάντα σινιέ, με το χαμόγελο, πάει στον μπακάλη, στον φούρναρη, απλώνει τα ρούχα και μαγειρεύει τραγουδώντας; Δεν είναι φυσικά πράγματα αυτά!"...
Μια μέρα, στο καφενείο, κάποιος απ' την παρέα ρώτησε τον Μητσάρα:
- Ρε συ σκατόφατσα, πώς καταφέρνεις να είσαι καλά και η γυναίκα σου καλύτερα;
- Ακούστε μάγκες, το πράγμα είναι απλό: τη μέρα η γυναίκα μου κάνει αυτό που γουστάρω εγώ ενώ τη νύχτα κάνω εγώ αυτό που γουστάρει εκείνη!"...

Τετάρτη, Ιανουαρίου 9

Αρπαχτή ...

Σήκωσα την μπλούζα της και δεν φορούσε σουτιέν!
Δεν το χρειάζεται ...
Τα βυζιά της είναι όμορφα και μεγάλα και στητά!
Τέλος πάντων ...
δεν μ' αρέσει να επαναλαμβάνομαι ...
Θα νομίσετε ότι είμαι σεξομανής!
Πάντως ιδρώσαμε σαν τα ζώα
κι όλα τα σχετικά ...
Πραγματικά ...
το έχω βάλει σκοπό
να μην διηγούμαι αυτές τις περιπτύξεις!
Πρέπει όμως να καταβάλω προσπάθεια
γιατί μ' αρέσει να λέω τα πάντα!
Λεπτομερώς ...
Αλλά δεν πρέπει ...

Δευτέρα, Ιανουαρίου 7

Νέο ιστολόγιο θεολογικού προβληματισμού: "Συ είπας!"

Eισακούγονται οι προσευχές μας; (Α' - Ο προβληματισμός)

Πόσες φορές στις δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας δεν απευθυνθήκαμε ανακλαστικά στο Θεό; Δεν παρακαλέσαμε Αυτόν, την Παναγία ή κάποιον Άγιο να θεραπεύσει εμάς ή κάποιον συγγενή μας, να μας βοηθήσεις στις εξετάσεις, να βρούμε μια καλή δουλειά, έναν καλό σύντροφο;
Άραγε οι προσευχές μας αυτές εισακούγονται από το Θεό; Είναι δυνατόν τα δικά μας αιτήματα να διαμορφώνουν ή να τροποποιούν τα σχέδια και τη βούληση του Θεού;
Τελικά, οι προσευχές οφελούν; Κι αν ναι, ποιόν;
Ο Θανάσης Τζαβάρας, καθηγητής Ψυχιατρικής στο Παν/μιο Αθηνών, υποστηρίζει πως η προσευχή ηρεμεί το πνεύμα και το νευρικό μας σύστημα!
Η Μαριλένα Κόμη, ψυχοπαιδαγωγός και ψυχοθεραπεύτρια, θεωρεί πως η προσευχή χρησιμεύει κυρίως ως αντικαταθληπτικό! Μας προσφέρει ένα αίσθημα μαζικής προστασίας απέναντι στα δεινά που μας κυκλώνουν... Προσφέρει την πεποίθηση ότι μπορούμε να επιδράσουμε στους άλλους και στο περιβάλλον μας όχι μέσω των πράξεών μας, αλλά, κυρίως, μέσω των προθέσεών μας!
Πόσο όμως μπορεί να μας οφελήσει η πίστη ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από μια πραγματικότητα που δεν μας αρέσει; Και μάλιστα χωρίς να κάνουμε κάτι ουσιαστικό;
Μήπως το τελικό αποτέλεσμα είναι μια μεγαλύτερη αλλοτρίωση από τον εαυτό μας;
Μήπως οτιδήποτε ξεπερνά τον ορθολογισμό μετατρέπεται σε μέσο εκμετάλλευσης του ανθρώπου που προσπαθεί να βρει κάτι να πιαστεί;

Πέμπτη, Ιανουαρίου 3

Γράμμα απ' την Καντούλα!


(Απ' το ιστολόγιο "Η γκαρσονιέρα στα Πατήσια")
"Η καρδιά μου ήταν ένα μοναχικό στρείδι
στα βάθη του ωκεανού!
Το στρείδι αυτό πόνεσε κάποτε πολύ!
Έκλαψε ...
κι έβγαλε ύστερα ένα μαργαριτάρι!
Το πρόσφερα σε σένα ...
το πρόσφερα μονάχα σε σένα!
Το πήρες ...
και ξέχασες να μου πεις ... ευχαριστώ!
Η αγάπη μου είναι ένα πολύτιμο ύφασμα!
Εσύ, βλέπεις το ύφασμα και σου αρέσει!
Δε βλέπεις όμως
πως αυτό που το κάνει πολύτιμο
είναι το πλέξιμό του ...
Τό πλεκα σα με φιλούσες ...
σα με χάιδευες
μ' ένα ένα τα δάκρυά μου!"

Τρίτη, Ιανουαρίου 1

Απ' το κρυφό τετραδιάκι του Τέρρυ ...

Αυτός ... 26, Αθηναίος.
Εκείνος ... 34, Μακεδόνας λοχαγός.
450 χλμ μακριά...
Οι ζωές τους, φαινομενικά τόσο διαφορετικές...
15 Ιουλίου 2007 ... παραλία.
Κοιτάζονται...
... πλησιάζουν
... μιλάνε.
Και κάπως έτσι ξεκινούν όλα!
Μ’ ένα φιλί!
Μ’ ένα «γρήγορο» ανάμεσα στα δέντρα ...
Δυο μήνες μετά ...
... είναι τρελαμένοι!
Διανύουν τα χιλιόμετρα με κάθε ευκαιρία!
Δε λογαριάζουν τίποτα.
Λένε ψέματα στον περίγυρο ...
πολλά ... αλλά «πρέπει» ...
Ο κόσμος δεν θα καταλάβει ...
Οι δυσκολίες πολλές.
Οι αναβολές καθημερινές.
Κι αυτό εντείνει τη λαχτάρα ... την προσμονή!
«Πρέπει να σε δω»!
«Παράτα τα όλα κι έλα σε μένα»!
Τόποι συνάντησης οι παραλίες ...
... τα απόμερα μέρη
... οι πόλεις
... το σπίτι Εκείνου!
Εκεί που όλος ο κόσμος είναι μονάχα αυτοί!
Δύο και ταυτόχρονα ένας!
Κανένα ταμπού!
Ανοιχτοί σε όλα ...
Οι οργασμοί απανωτοί ...
Και μετά ακολουθεί το φιλί ...
... το χάδι
... το χαμόγελο
... η αγκαλιά!
Όλ’ αυτά που επιβεβαιώνουν πως όλο αυτό που ζουν
είναι πολύ παραπάνω από απλά σαρκικό!
Επιβιβάζονται σ’ ένα αυτοκίνητο
και γυρίζουν όλη τη βόρειο Ελλάδα.
Εκείνος θέλει να του τα δείξει όλα!
Βολτάρουν ...
Μοιράζονται την καθημερινότητα.
Φοράνε ο ένας τα ρούχα του άλλου ...
Πώς του πάει το πορτοκαλί μπλουζάκι;
Ονειρεύονται ...
... μιλάνε
... γελάνε
... δακρύζουν
... ζηλεύουν ... πολύ
... γκρινιάζουν!
Πιο πολύ Αυτός!
Είναι νέος, ενθουσιώδης, παρορμητικός,
ένας χείμαρρος από λέξεις,
εκφράσεις και συναισθήματα!
Εκείνος;
Φοβάται!
Τι;
Τον εαυτό του!
Ποτέ πριν δεν είχε ξανανιώσει έτσι ...
«Τι θα έκανες για μένα;»
«Ρωτάς το πιο εύκολο ... τα πάντα!»
Απολαμβάνουν το κάθε λεπτό που είναι μαζί!
Γιατί είναι μοναδικό ...
Βιώνουν τον έρωτά τους στο έπακρο!
Όμως ο χρόνος κυλάει αντίστροφα ...
Σύντομα θα έλθει ο Φλεβάρης ...
Εκείνος παίρνει μετάθεση για Κύπρο ...
Πώς θ’ αφήσει ο ένας τον άλλον;
Αγαπιούνται τόσο πολύ ...
Τι θα κάνουν;