Το ... ζεϊμπέκικο του κατηχητικού

Πριν από λίγες μέρες συνάντησα έναν παλιό μου συμμαθητή που έγινε ιερέας και σήμερα είναι προϊστάμενος σε κάποιον ναό της Αθήνας. Κουβεντιάσαμε αρκετή ώρα … άλλωστε είχαμε πολλά να πούμε.

Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε μου έκανε τη «μεγάλη» πρόταση:

- Δεν αναλαμβάνεις εσύ το κατηχητικό των μεγαλυτέρων παιδιών της ενορίας μου;

- Και τι θα τους λέω ρε συ;

- Τίποτα σπουδαίο … καμιά ιστοριούλα και κάτι τραγουδάκια…

Εγώ από ιστοριούλες και παραμυθάκια … άλλο τίποτα! Ειδικότητά μου! Εκεί που κόλαγα κάπως ήταν με τα τραγουδάκια. Πώς το λένε ρε παιδί μου; Δεν τα μπορώ με τίποτα αυτά τα ποιηματάκια που μας λένε πόσο αγαθός είναι ο Θεούλης, πόσο γλυκός ο Χριστούλης και πόσο όμορφα τα αγγελάκια!

Επιφυλάχθηκα να απαντήσω κι όταν γύρισα σπίτι μου πήρα χαρτί και μολύβι και έγραψα ένα δικό μου τραγούδι για το κατηχητικό. Το μελοποίησα κι όλας! Βέβαια, μου «βγήκε» ρεμπέτικο … αλλά δεν πειράζει. Από τα χαζοχαρούμενα των «χριστιανικών ομάδων» καλύτερο μου φαίνεται.

Επειδή ξέρω πως σας «τρώει» η περιέργεια, ορίστε παρακαλώ το «ζεϊμπέκικο του κατηχητικού»:

Δεν χαίρεσαι, βρε άνθρωπε,

την όμορφη ζωή σου,

γιατί έβαλες το διάβολο

αφέντη στην ψυχή σου;

Όσο το χρήμα άδικα

θα κυνηγά η ψυχή σου,

πίκρες, καημοί και βάσανα

θα τρώνε το κορμί σου.

Ποτέ δεν μπήκες σ’ εκκλησιά

ένα κερί ν’ ανάψεις,

γιατί έψαχνες μερόνυχτα

τίνος τσαρδί θα κάψεις.

Πότε αχάριστε άνθρωπε,

το χέρι σου έχει απλώσει

ψωμί, νερό, σε άρρωστο

ή σε φτωχό να δώσει;

Δεν χαίρεσαι, βρε άνθρωπε,

την όμορφη ζωή σου,

γιατί έβαλες το διάβολο

δραγάτη στο τσαρδί σου;