Πέμπτη, Ιουνίου 29

Ο βάτραχος...

Ήμουν στην 6η Δημοτικού. Ο δάσκαλος μας είπε να γράψουμε την πιο συγκινητική μας εμπειρία. Έγραψα, λοιπόν, για έναν βάτραχο που είχα βρει στον κήπο. Είχε πιαστεί το ένα ποδαράκι του στο σύρμα στον φράχτη και δεν μπορούσε να φύγει. Του ελευθέρωσα το πόδι από το σύρμα αλλά και πάλι δεν μπορούσε να κουνηθεί.
Τον κράτησα στα γόνατά μου και του μίλησα. Του είπα πως ήμουν κι εγώ παγιδευμένος. Ένιωθα πως κι η δικιά μου ζωή είχε πιαστεί από κάτι. Του μιλούσα για πολλή ώρα. Τελικά πήδησε απ’ τα γόνατά μου και με μικρά σάλτα εξαφανίσθηκε κάτω από έναν θάμνο...
Και για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα πως κάποιος ή κάτι μου έλειπε...

Κυριακή, Ιουνίου 25

Η "γκρινιάρα γριά"...

Η πρόοδος της ιατρικής και της γενετικής τεχνολογίας παρέχει πλέον τη δυνατότητα να διαμορφωθεί η βιολογική ταυτότητα του ανθρώπου μέσω παρεμβάσεων στον γενετικό του κώδικα. Οι συνέπειες της δυνατότητας αυτής είναι ασύλληπτες και, ενδεχομένως, απρόβλεπτες.
Ήδη, μέσω της γνωστής σε όλους μας, εξωσωματικής γονιμοποίησης, αποδεσμεύεται πλήρως το αναπαραγωγικό αποτέλεσμα της γέννησης από την σεξουαλική πράξη. Με άλλα λόγια, η ανθρώπινη αρχή και η γονιμοποίηση προκύπτουν πλέον α-σεξουαλικά!
Με την κλωνοποίηση διαχωρίζεται, επίσης, η διαδικασία της γονιμοποίησης από το σπερματοζωάριο. Μπορούμε πια να δημιουργούμε έναν καινούργιο άνθρωπο δίχως σπερματοζωάριο αλλά μόνο με ωάρια, υποκαθιστώντας τον πυρήνα τους με γενετικό υλικό από σωματικό κύτταρο! Το μητρικό γενετικό υλικό είναι πλέον άχρηστο αλλά, κυρίως, παραμερίζεται (αχρηστεύεται αναπαραγωγικά) το ανδρικό φύλλο.
Οι εξελίξεις αυτές θα επιφέρουν αναπόφευκτα τρομακτικές αλλαγές στο ανθρώπινο είδος. Μέχρι σήμερα ο άνθρωπος, παρά την πνευματική και τεχνολογική του ανάπτυξη, λειτουργούσε στα βασικά ως ζώο. Ο κύριος παράγοντας που καθόριζε τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα του ήταν η ανάγκη επιβίωσης του είδους, δηλ η ανάγκη της αναπαραγωγής. Στόχος του αρσενικού ήταν να προσελκύσει το θηλυκό και του θηλυκού να επιλέξει το ωραιότερο, ισχυρότερο και εξυπνότερο αρσενικό. Είναι μια μορφή φυσικής ευγονικής...
Από τη στιγμή που η επιβίωση του είδους και η ευγονική αποδεσμεύονται από την πιο πάνω φυσική διαδικασία, είναι επόμενο τα πάντα να ανατραπούν! Οι ρόλοι των δύο φύλλων θα κλονιστούν και τελικά θα αλλάξουν, το σεξουαλικό ένστικτο σταδιακά θα ατονήσει, τα γεννητικά όργανα θα απομυθοποιηθούν, οι παράγοντες καθορισμού της κοινωνικής συμπεριφοράς θα μεταβληθούν...
Είναι βέβαιο ότι οι ραγδαίες αυτές εξελίξεις εγκυμονούν μεγάλους κινδύνους. Αναγκαστικά οι κοινωνίες θα έρθουν αντιμέτωπες με τα επιτεύγματά τους! Όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Το πνεύμα δεν δαμάζεται. Την επιστημονική πρόοδο δεν μπορούν να σταματήσουν κάποιοι «ηθικοί φραγμοί». Η γενετική μηχανική μπορεί να σχεδιάζει τη δημιουργία του ανθρώπου όπως εμείς τον θέλουμε. Η ανθρωπότητα έχει πλέον την ευκαιρία να αποδείξει την ωριμότητα και υπευθυνότητά της ώστε το ανθρώπινο είδος, επιτέλους, ν’ απογειωθεί!
Οι κίνδυνοι μιας κακής χρήσης των τεχνολογικών επιτευγμάτων πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Αλλά ποτέ δεν αποτέλεσε λόγο και αιτία οπισθοδρόμησης. Πάντοτε οι κοινωνίες αναπτύσσουν μηχανισμούς άμυνας και βρίσκουν τρόπους να ξεπερνούν τους φόβους που οι ίδιες δημιουργούν.
Ασφαλώς, πάντα θα βρίσκονται κάποιοι που θα διαμαρτύρονται, θα τρομοκρατούνται και θα τρομοκρατούν. Με πρώτη και καλύτερη την Εκκλησία. Αυτή την «γκρινιάρα γριά» που παντού διακρίνει κινδύνους, καταστροφές, απειλές, δυσκολίες και σκοτεινά σημεία. Που πάντα αποτελεί την τροχοπέδη στην πορεία του εκσυγχρονισμού, του πολιτισμού και της προόδου. Που εξακολουθεί να προσεγγίζει τον κόσμο με τη ματιά του 1500 π.Χ. και φυσικά τρομάζει μπροστά στο ενδεχόμενο της πλήρους ανατροπής των κοινωνικών αξιών και σχέσεων. Γιατί ξέρει ότι στο «τρένο που έρ4χεται» δεν θα βρει θέση...

Σάββατο, Ιουνίου 24

Η "Τρίτη Διαθήκη"...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε θρησκείας ήταν και είναι η επιστήμη. Αυτό τονίσθηκε ιδιαίτερα σε παλιότερες εποχές και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες αρκετών εκπροσώπων τόσο της θρησκείας όσο και της επιστήμης, δεν έπαψε να αποτελεί μια πραγματικότητα. Μπορεί το όλο ζήτημα να αποσύρθηκε στο «υποσυνείδητο» της κοινωνίας αλλά ήταν βέβαιο πως, αργά ή γρήγορα, θα επέστρεφε στην επιφάνεια ορμητικότερο και «αγριότερο»…
Πράγματι, οι καταπληκτικοί πρόοδοι της επιστήμης, και ιδίως της βιοϊατρικής, επαναφέρουν στο προσκήνιο την όλη προβληματική των σχέσεων θρησκείας και επιστήμης με τρόπο που αναγκάζει ορισμένους διανοητές να βλέπουν το «τέλος της θρησκείας» τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή!
Η σύγχρονη βιοϊατρική είναι πλέον σε θέση να επεμβαίνει στα άδυτα των γενετικών μυστικών και ουσιαστικά να προσδιορίζει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, εσωτερικά και εξωτερικά. Οι δυνατότητες ευγονικών παρεμβάσεων συνεχώς διευρύνονται, κληρονομικές ασθένειες μπορούν να εξαφανιστούν, η ιατρική μετατρέπεται περισσότερο σε προληπτική παρά θεραπευτική, το φύλλο μπορεί πλέον να επιλέγεται, η ζωή του ανθρώπου να παραταθεί και ίσως κάποτε φθάσουμε και στην αθανασία…
Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως όλ’ αυτά κλονίζουν συθέμελα τις αρχές, τις αξίες και τα δεδομένα των θρησκειών, που θα ανατραπούν σίγουρα μόλις τα νεότερα επιστημονικά επιτεύγματα αρχίσουν να γίνονται κτήμα της μεγάλης λαϊκής μάζας.Είναι βέβαιο πως ο απλοϊκός άνθρωπος (δηλ. το βασικό κύτταρο κάθε θρησκείας) κατά βάθος μισεί αφάνταστα το Θεό που «λατρεύει»! Όπως ακριβώς μισεί υποσυνείδητα ο ευεργετημένος τον ευεργέτη του … Και όλο το συσσωρευμένο μίσος θα βγει στην επιφάνεια μόλις ο απλοϊκός αυτός άνθρωπος βεβαιωθεί ότι δεν έχει ανάγκη πλέον τον Θεό του… Μόλις συνειδητοποιήσει ότι για την παιδοποιία του, την υγεία, την ευτυχία και την ζωή του μπορεί να εμπιστευτεί απόλυτα την ανθρώπινη επιστήμη και μάλιστα χωρίς … στερήσεις, θυσίες, εντολές κλπ. Περισσότερο όμως μόλις αντιληφθεί ότι στη θέση μιας νεφελώδους θείας «αθανασίας» μπορεί να μπει η αθανασία της ανθρώπινης επιστήμης, χωρίς εισαγωγικά και μελλοντολογίες («ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι»)… Η επιστήμη τείνει να γίνει ο Θεός του «εδώ και τώρα»!Είναι πλέον σαφές ότι ο άνθρωπος με την βιοϊατρική όχι μόνο γίνεται συνδημιουργός του Θεού αλλά, ακόμη περισσότερο, τον αμφισβητεί και τον ανατρέπει! Ο «κόσμος του Θεού» απομυθοποιείται και αποδεικνύεται σε όλο του το μεγαλείο ατελής και προβληματικός! Κι έρχεται πλέον ο άνθρωπος να τον συμμορφώσει, να τον διορθώσει και να τον τελειοποιήσει! Το «τυχαίο», που είναι η βασική ρίζα της δυστυχίας και κακοδαιμονίας του ανθρώπου, αντικαθίσταται απ’ το «επιλεγμένο» χαρακτηριστικό. Και τα ανθρώπινα ελαττώματα που οι θρησκείες αρέσκονται να αποδίδουν σε … διαβόλους και τριβόλους, ερμηνεύονται με βάση το γονιδίωμα και θα μπορούν στο μέλλον να αντιμετωπιστούν ανώδυνα και αποτελεσματικά! Χωρίς, φυσικά, να απαιτούνται εγκλεισμοί σε μοναστήρια, νηστείες, προσευχές, ασκήσεις και … νήψεις!
Οι εκπρόσωποι των θρησκειών, και κυρίως του Χριστιανισμού που πρώτος θα «γευθεί» τις συνέπειες της βιοϊατρικής, βρίσκονται σε «αναμμένα κάρβουνα». Όσο για τόσο έχουν την ευφυΐα να αντιλαμβάνονται το μέγεθος του κινδύνου. Για φαντασθείτε μια Καινή Διαθήκη που τα τόσα της θαύματα (θεραπείες ασθενειών και δαιμονισμένων, αναστάσεις νεκρών, θροφή πεινασμένων κλπ) δεν θα λένε πια τίποτε στους ανθρώπους… Οι θρησκευτικοί μας ηγέτες καλά τα κατάφεραν ως τώρα με αντιπάλους όπως … η άθεη ιντελιγκέτσια … ο κομμουνισμός κλπ. Να δούμε όμως πως θα τα βγάλουν πέρα με το … γονιδίωμα! Ήδη έχουν αρχίσει πανικόβλητοι να μιλούν για «βαβελική αλαζονεία», «αυθάδεια έναντι του Θεού», «ασέλγεια στη φύση», «ψευδαίσθηση αυτάρκειας» κλπ. Μερικοί έχουν το θράσος να ισχυρίζονται πως «το μεγαλείο του ανθρώπου έγκειται στις διαφορές»! Μιλούν αυτοί που επί αιώνες επιχειρούν να μετατρέψουν τους πιστούς τους σε ομοιόμορφα και αμίλητα μολυβένια στρατιωτάκια… Ένας, μάλιστα, υψηλόβαθμος Έλληνας κληρικός αναρωτήθηκε: «δηλαδή θα μπορούν οι επιστήμονες παρεμβαίνοντας στα γονίδια να κάνουν τους ανθρώπους αθέους;». Προσωπικά θα του έλεγα: «αυτό πάτερ μου είναι αρκετά δύσκολο, αλλά σίγουρα είναι εφικτό να κάνει τους ανθρώπους να μην δίνουν τυχερά στους παπάδες»! «Το ίδιο κάνει…» θα μου απαντούσε εκείνος…
Είναι βέβαιο πως οι τελευταίες επιστημονικές εξελίξεις, και κυρίως οι αμέσως επόμενες, θα αλλάξουν τα πάντα στη ζωή των ανθρώπων. Και φυσικά θα βάλλουν ένα τέρμα στα «παραμύθια» των θρησκειών που επενδύουν αποκλειστικά στον έμφυτο φόβο των ανθρώπων απέναντι στην αρρώστια, στη δυστυχία και στο θάνατο. Οι ιστορικές συνθήκες έχουν πλέον ωριμάσει για μια «Τρίτη Διαθήκη»…

Σάββατο, Ιουνίου 17

Η τέχνη του κυβερνάν

Ένας Υπουργός, όταν νομοθετεί, οφείλει να πληροί ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. Και πρωτ’ απ’ όλα να είναι λογικός, ψύχραιμος, ήπιος, μετριοπαθής και, φυσικά, γνώστης του αντικειμένου. Οφείλει να έχει ολοκληρωμένη κι όχι αποσπασματική εικόνα των προβλημάτων, συγκεκριμένη στόχευση και στρατηγική καθώς και την ικανότητα να αναπτύσσει πειστικά τις απόψεις του. Τέλος, να είναι έτοιμος να παραδεχθεί και να διορθώσει στην πορεία τα όποια λάθη του! Τα πολιτικά αυτά προσόντα αναπτύσσει και ο Θουκυδίδης όταν αξιολογεί την προσωπικότητα του Περικλή. Σε όλ’ αυτά απέτυχε παταγωδώς η κυρα Μαριέτα και γι’ αυτό οφείλει να παραιτηθεί!
Να, λοιπόν, τι θα κάναμε εμείς, στη θέση της:
1) Αρχικά θα θέταμε κάποιους σταθερούς, πολύ συγκεκριμένους και αμετακίνητους στόχους, από τους οποίους δεν θα επρόκειτο να υποχωρήσουμε. Οι στόχοι αυτοί μπαίνουν εκ των πραγμάτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποφάσισε ότι από το 2010 όλα τα Παν/μια θα τεθούν υποχρεωτικά υπό καθεστώς αξιολόγησης! Με άλλα λόγια, βάσει συγκεκριμένων αντικειμενικών κριτηρίων, τα Παν/μια θα κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες. Όπως, λ.χ., συμβαίνει με τις ποδοσφαιρικές ομάδες: Α’ Εθνική κατηγορία, Β’ Εθνική κλπ. Συνεπώς η πολιτεία οφείλει να θέσει ως άμεσο και αδιαπραγμάτευτο στόχο την κατάταξη των παν/μίων μας στην υψηλότερη δυνατή θέση. Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να πληρώνει τόσα χρήματα και οι Σχολές μας να είναι κατώτερες και από τις Θεολογικές Σχολές της Ρουμανίας που σου στέλνουν το πτυχίο σπίτι με 10000 Ευρώ...
2) Με δεδομένο τον πιο πάνω στόχο και με βάση τα ευρωπαϊκά κριτήρια αξιολόγησης θα κατατάσσαμε τα αναγκαία μέτρα σε τρεις κατηγορίες: σε εκείνα που αφορούν το κράτος, τους καθηγητές και τους φοιτητές. Τα πρώτα θα λαμβάνονταν άμεσα και χωρίς καμία ... έκπτωση! Για εκείνα που αφορούν τους καθηγητές και τους φοιτητές θα θέταμε συγκεκριμένες χρονικές προτεραιότητες. Κάποια μέτρα θα έπρεπε να ληφθούν άμεσα, κάποια μεσοπρόθεσμα και κάποια την τελευταία στιγμή. Για τα πιο σκληρά μέτρα, εκείνα δηλ που θα είχαν κοινωνικό κόστος, θα εξαντλούσαμε όλα τα χρονικά περιθώρια!
3) Έχοντας κάνει όλη αυτή την προεργασία θα προχωρούσαμε σε εξαντλητικό διάλογο με τους ενδιαφερόμενους φορείς. Δεν θα διστάζαμε να συμμετάσχουμε προσωπικά σε συνελεύσεις καθηγητών, ακόμη και φοιτητών! Στον διάλογο θα προσερχόμασταν με πλήρη συναίσθηση ότι ο χώρος της ανώτερης εκπαίδευσης είναι εξαιρετικά ευαίσθητος, δεν ανέχεται αυταρχισμούς και επιδείξεις ισχύος. Ιδιαίτερα για τους φοιτητές, δεν θα ξεχνούσαμε ούτε στιγμή ότι έχουν την τάση να εκτονώνουν την ανασφάλεια για το επαγγελματικό τους μέλλον αλλά και την ανάγκη να βιώσουν την εμπειρία της συλλογικής «μέθης» και να δημιουργήσουν τα δικά τους γεγονότα.
4) Έχοντας κερδίσει εξ αρχής την εμπιστοσύνη της παν/κής κοινότητας, θα προβάλλαμε ακολούθως το εξής βασικό επιχείρημα: «οφείλουμε όλοι να καταβάλλουμε κάποιες προσπάθειες, όλοι να κάνουμε κάποιες θυσίες προκειμένου όλοι, και κυρίως οι φοιτητές, να ωφεληθούμε πολλαπλάσια». Η ανταποδοτικότητα των θυσιών παίζει ιδιαίτερο ρόλο στη διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών αντιδράσεων! Όλοι θα δεχόμασταν να κάνουμε κάποιες λογικές υποχωρήσεις με αντάλλαγμα τη λήψη αναβαθμισμένων και ανταγωνιστικών πτυχίων! Όχι όμως επειδή «έτσι κάπνισε» ξαφνικά σε κάποιον Υπουργό που δυόμισι χρόνια κοιμάται και τώρα, εν όψει πρόωρων εκλογών, θέλει να «εμπλουτίσει» το βιογραφικό του με «μεταρρυθμιστικό έργο». Τα όποια μέτρα δεν μπορεί να είναι αποσπασματικά σαν χειροβομβίδες που τις πετάει κάποιος μέσα στο πλήθος ... κι όποιον πάρει ο χάρος!
5) Τέλος, κι αφού θα είχε επέλθει συμφωνία με τις ενδιαφερόμενες πλευρές, τουλάχιστον στα «βασικά», θα λαμβάναμε όλα εκείνα τα αναγκαία μέτρα τα οποία θα ανακούφιζαν τους κοινωνικά και οικονομικά ασθενέστερους φοιτητές που ενδεχομένως θα πλήττονταν από την προσπάθεια αναβάθμισης των Παν/μίων μας.
Ασφαλώς και κάποιοι θα αντιδρούσαν. Κυρίως οι ιδιοτελείς και κάποιοι που έχουν ... πληγεί από «αριστερό παραλογισμό». Με αυτούς δεν θα είχαμε κανένα δισταγμό να συγκρουστούμε σε κάθε επίπεδο, κυρίως όμως ιδεολογικά (εκεί είναι που τους πονάει ιδιαίτερα). Το παν/μίο είναι δημόσιο αγαθό και πρέπει να διαφυλαχθεί η αξιοπιστία και το επίπεδό του! Αν, πάλι, δεν τα καταφέρναμε, δεν θα είχαμε κανένα ενδοιασμό να παραιτηθούμε.
Η σημερινή Υπουργός τίποτε απ’ τα παραπάνω δεν έπραξε. Γι’ αυτό και έχει αποτύχει παταγωδώς. Άφησε επί μήνες να κυκλοφορούν διάφορες φήμες για κατάργηση του ασύλου, για διακοπή της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων, για διαγραφές φοιτητών κλπ χωρίς η ίδια να επιβεβαιώνει ή να διαψεύδει τίποτα. Αντίθετα, εκδήλωνε την πρόθεσή της να καταθέσει αιφνιδιαστικά το κατακαλόκαιρο έναν νόμο-φάντασμα που θα τον ψήφιζαν μεσάνυχτα πέντε-έξι μισοκοιμισμένοι βουλευτές! Στη συνέχεια, βέβαια, και κάτω απ’ την συγκλονιστική αντίδραση της παν/κής κοινότητας, τα «πήρε πίσω» και κατεξευτελισμένη δήλωνε πως ένα τόσο ... σπουδαίο νομοσχέδιο έπρεπε να εισαχθεί στην ... Ολομέλεια της Βουλής! Να χαρώ εγώ δημοκρατική και κοινοβουλευτική ευαισθησία! Κι έρχεται από πάνω εκείνος ο ανεκδιήγητος ημιπαράφρων χούλιγκαν με το λευκό κολάρο, ο καθηγητής και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας Θάνος Βερέμης, για να τινάξει στον αέρα κάθε ελπίδα συνδιαλλαγής.
Τα πράγματα είναι πλέον απλά. Η κυρά Μαριέτα και οι συνεργάτες της έχασαν την έξωθεν καλή μαρτυρία! Έκαψαν το χαρτί της αναβάθμισης των παν/μίων, έχασαν την ικανότητά τους ως αξιόπιστων συνομιλητών και, μάλλον, «δέσανε τα χέρια» και των διαδόχων τους. Η παραίτησή τους είναι μονόδρομος...

Δευτέρα, Ιουνίου 12

Τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια

Ο τρόπος που υποβλήθηκε η πρόταση για την ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων αλλά και τα πλαίσια που κινήθηκε ο σχετικός διάλογος ήταν ανεπίτρεπτα δημαγωγικός.
Κατ αρχήν οι εμπνευστές και υποστηριχτές της πρότασης έχασαν μεγάλο μέρος της σοβαρότητας και αξιοπιστίας τους καθώς «φοβήθηκαν» να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Έτσι, αντί για «Ιδιωτικά Πανεπιστήμια» έκαναν … ντροπαλά λόγο για «Μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια»! Πρόκειται για τα περιβόητα Πανεπιστήμια «των δύο ΜΗ»! Όμως με στρουθοκαμηλισμούς, μισόλογα, «μη» «δεν» και «αντί», η σοβαρότητα «πάει περίπατο»…
Συμφωνώ ότι το θέμα των Ιδιωτικών Παν/μίων δεν πρέπει και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί δογματικά, στενόμυαλα και με «ψυχώσεις» του παρελθόντος. Όμως, όλοι συμφωνούμε πως πριν ληφθεί οιαδήποτε σχετική απόφαση πρέπει να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε πλήρως.
Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Αυτοί που προσπαθούν να προωθήσουν το ταχύτερο την δυνατότητα ίδρυσης Ιδιωτικών Παν/μίων προβαίνουν στο εξής ατόπημα: επιχειρούν να συγκρίνουν την γκρίζα πραγματικότητα των Δημόσιων ΑΕΙ (αποσιωπώντας πολλές απ’ τις θετικές πλευρές τους) με μια «ιδανική», γενική, αόριστη και αρκετά νεφελώδη εικόνα των Ιδιωτικών Παν/μίων. Με άλλα λόγια, προσπαθούν να συγκρίνουν την καθημερινότητα με ένα «όραμα», προφανώς για να επικρατήσει κατά κράτος το «όραμα»! Είναι μια μέθοδος πονηρή και αρκετά δημαγωγική!
Ασφαλώς και δεν πρέπει να απορρίπτουμε εκ των προτέρων τα ιδιωτικά παν/μια. Προτού όμως συναινέσουμε στην ίδρυσή τους, δικαιούμαστε κάποιες απαντήσεις σε ορισμένα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα:
1) Ποιοι είναι εκείνοι που έχουν την οικονομική δυνατότητα ίδρυσης Ιδιωτικών Παν/μίων; Μήπως αυτοί που ο πρωθυπουργός ονομάζει «νταβατζήδες»; Αυτοί που το κόμμα σας παρουσιάζει, λίγο-πολύ, ως «τέρατα της διαπλοκής»; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό αλλά ουσιαστικό. Αν εξακολουθείτε να θεωρείτε τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που ελέγχουν τα δημόσια έργα, τις δημόσιες προμήθειες και τα ΜΜΕ επικίνδυνους για τη δημοκρατία, φανταστείτε πόσο πιο επικίνδυνοι θα γίνουν αν ελέγχουν και την Ανώτατη Εκπαίδευση!
2) Κι αν αποκλείσουμε δια νόμου τους «νταβατζήδες» από τον χώρο της Παιδείας (με κίνδυνο νέες «σφαλιάρες» από την Ε.Ε.), ποιοι απομένουν για να ιδρύσουν ιδιωτικά παν/μια; Μήπως οι Δήμοι, η ΓΣΕΕ, η Εκκλησία, τα επαγγελματικά σωματεία; Ας είμαστε σοβαροί. Το πιθανότερο είναι να ιδρυθούν στη χώρα μας παραρτήματα-σφραγίδες κάποιων ξένων παν/μίων, που θα παρέχουν εκπαίδευση κατώτερη ίσως και από εκείνη των ΙΕΚ, όπως συμβαίνει και σήμερα με κάποια «κολέγια»… Τότε όμως για ποια αναβάθμιση της παιδείας μιλάμε;
3) Ας υποθέσουμε ότι επιτρέπεται η ίδρυση ιδιωτικών παν/μίων. Εύλογα τίθεται το ερώτημα: πόσες, πού και ποιες ιδιωτικές σχολές θα ιδρυθούν; Κατ’ αρχήν είναι βέβαιο πως η συντριπτική πλειοψηφία τους θα εδρεύει στην Αθήνα, άντε και κάποιες στη Θεσσαλονίκη; Αποτελεί αυτό για την κυβέρνηση ικανοποιητική προοπτική; Και πέραν αυτού: Υπάρχει περίπτωση να ιδρυθεί ιδιωτική Νομική, Φιλοσοφική, Θεολογική, Μαθηματική κλπ; Ή, μήπως, θα ιδρυθούν μόνο κάποιες οικονομικές σχολές που θα έχουν σχέση με την οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων; Η λειτουργία τέτοιων σχολών φαντάζει πιο εφικτή γιατί και το κόστος λειτουργίας είναι χαμηλό και οι «εταιρείες - ΑΕΙ» θα εξασφαλίζουν εύκολο, συμβιβασμένο και κατάλληλα «διαμορφωμένο» επιστημονικό προσωπικό.
4) Πόσοι και με ποια διαδικασία θα εισέρχονται στα ιδιωτικά ΑΕΙ; Μήπως θα εγγράφεται όποιος θέλει, αρκεί να μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα; Η άποψη ότι με τα ιδιωτικά παν/μια θα εκλείψει το φαινόμενο της φοιτητικής μετανάστευσης, αυτό μαρτυρεί. Όμως τότε για πια αξιοκρατία και αναβάθμιση μιλάμε; Και με ποια λογική στα ιδιωτικά ΑΕΙ θα εισέρχεται ο οποιοσδήποτε ενώ στα δημόσια θα αποκλείονται όσοι δεν ξεπερνούν τη βάση του «10»; Τα ερωτήματα αυτά πρέπει να απαντηθούν τώρα κι όχι «κάποτε στο μέλλον»…
5) Πόσα και ποια μαθήματα θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα σπουδών των ιδιωτικών ΑΕΙ και με ποια ύλη; Υπάρχει, λ.χ., περίπτωση στο Δημόσιο Οικονομικό Παν/μιο τα υποχρεωτικά μαθήματα να είναι 40 και στο αντίστοιχο ιδιωτικό 30; Θα μπορεί η ανά εξάμηνο εξεταστέα ύλη του Δημόσιου ΑΕΙ να ανέρχεται, λ.χ., στις 3.000 σελίδες και του αντίστοιχου ιδιωτικού στις 700; Τα ερωτήματα αυτά είναι σημαντικά. Γιατί είναι βέβαιο πως τα ιδιωτικά ΑΕΙ για να προσελκύσουν «πελάτες» θα υπόσχονται πτυχία «γρήγορα, εύκολα και με μεγάλους βαθμούς»! Και φαντασθείτε τα δημόσια παν/μια να επιχειρήσουν να τα ανταγωνιστούν στις «ευκολίες», πόσο πολύ θα «αναβαθμιστεί» συνολικά η εκπαίδευση…
6) Κι ερχόμαστε, έτσι, στο αμέσως επόμενο ερώτημα: ποιος θα παρακολουθεί και θα ελέγχει τη βαθμολόγηση των γραπτών στα ιδιωτικά ΑΕΙ; Είναι γνωστό πως σε πολλά ιδιωτικά Λύκεια οι μαθητές με την εγγραφή εξασφαλίζουν το «20» … «τουλάχιστον στον έλεγχο»! Θα μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και στα ιδιωτικά ΑΕΙ; Ποιος θα εμποδίσει τους εκεί διδάσκοντες (καθ’ υπόδειξιν της εργοδοσίας) να υποδεικνύουν στους φοιτητές τους εκ των προτέρων, έστω και έμμεσα, τα θέματα των εξετάσεων; Και ποιος θα μας εγγυάται ότι στη βαθμολόγηση των γραπτών δεν θα είναι ιδιαίτερα «κουβαρντάδες»; Άλλωστε, «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»! Έτσι, όμως, θα δημιουργηθούν φοιτητές δύο ταχυτήτων: εκείνοι των δημοσίων παν/μίων, που θα μοχθούν, κατασυκοφαντημένοι και απαξιωμένοι, για ένα υποβαθμισμένο πτυχίο-διαβατήριο στην ανεργία, κι εκείνοι των ιδιωτικών ΑΕΙ-βιτρίνων που, με αντάλλαγμα τα καταβαλλόμενα δίδακτρα, θα εξασφαλίζουν άκοπα πτυχίο δήθεν «αναβαθμισμένο»!
7) Είναι βέβαιο ότι τα ιδιωτικά ΑΕΙ, προκειμένου να εξασφαλίσουν «πελατεία» θα δίνουν διάφορα «κίνητρα». Εκτός του «γρήγορου, εύκολου και με καλό βαθμό πτυχίου» θα φροντίζουν και για την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων τους. Άλλωστε αυτός είναι ο βασικός στόχος του Νεοέλληνα και σε αυτόν θα «επενδύσουν» κυρίως τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Ήδη, εδώ και αρκετά χρόνια, το αμερικανικό κολέγιο της Αγίας Παρασκευής διαθέτει ειδική και μόνιμα στελεχωμένη υπηρεσία που «κλείνει συμφωνίες» με μεγάλες εταιρίες προκειμένου να απορροφούν κατά προτεραιότητα τους δικούς του αποφοίτους! Αυτό όμως δεν θα δημιουργήσει μια ακόμη ανισότητα μεταξύ των πτυχιούχων στην αγορά εργασίας;
8) Η λειτουργία των ιδιωτικών ΑΕΙ ως «μη κερδοσκοπικών» ανοίγει το παράθυρο για τη χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αλήθεια, με τι ποσό σκέφτεστε να επιχορηγείτε ετησίως τα ιδιωτικά ΑΕΙ; Κι αφού το ποσό αυτό είναι διαθέσιμο, γιατί δεν το διοχετεύετε στη δημόσια εκπαίδευση;
9) Σε τι ύψος, τελικά, θα διαμορφωθούν τα δίδακτρα; Γιατί κανείς δεν θίγει το ζήτημα αυτό; Μήπως μέσα από τον θεσμό των ιδιωτικών ΑΕΙ επιχειρείται η ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών που παγιώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες;

Κυριακή, Ιουνίου 11

Τα κορίτσια ... παίζει

Το Μουντιάλ άρχισε και όσο να ναι τα καμπυλόγραμμα σχήματα κλέβουν τα βλέμματα και την καρδιά των αρσενικών τηλεθεατών. Αξίζει, λοιπόν, ένα μικρό αφιέρωμα στο τμήμα εκείνο του γυναικείου πληθυσμού που εκτός από τους άντρες λατρεύει και το ποδόσφαιρο. Κατευθείαν στο ψητό λοιπόν:
1) Σουηδέζες: Σταθερές αξίες στο συλλογικό ερωτικό υποσυνείδητο του αντρικού πληθυσμού. Είναι ενθουσιώδεις και αρκετά ερωτικές αλλά πάντα ήσυχες. Στις κερκίδες κάνουν συχνά νέες γνωριμίες και προτιμούν τους τύπους ανδρών που δεν έχουν ακόμη δοκιμάσει στη χώρα τους...
2) Τσέχες: Το νέο εξωτικό είδος της διεθνούς κερκίδας. Πόδια μακριά, κορμοστασιά αεροσυνοδού. Προτιμούν να συνωστίζονται στα «πέταλα» των γηπέδων και ... δεν χαλάνε εύκολα χατίρι στα αγόρια οποιασδήποτε εθνικότητας!
3) Βραζιλιάνες: Φορούν πάντα τα απολύτως απαραίτητα: μινιμάλ σουτιέν και στρινγκ καλυμμένο από διάφανο παρεό. Δεν έχουν αντίρρηση να σου προσφέρουν το κασκόλ της ομάδες τους αρκεί ... να τους κάνεις ένα κόκκινο σημάδι στο βαθύ ντεκολτέ!
4) Κροάτισσες: Έντονο μέικ απ, στενά τζιν και τακούνια. Χαμηλών τόνων, μοιάζουν εύθραυστες... Στην κερκίδα είναι οπτικοί τύποι αλλά ... στο κρεβάτι ακουστικοί. Γουστάρουν μπινελίκια!
5) Ουκρανές: Ομορφότερες και από τα αρχαιοελληνικά αγάλματα. Α ρε πούστη Φειδία, έτρωγες καλά φαίνεται... Διατηρούν πάντα υγρά τα χείλη τους και κλείνουν με ευκολία το μάτι στους αντίπαλους φιλάθλους. Για δες που νομίζαμε πως τέτοιες κορμάρες μόνο στα μπαρ και στα μπουρδέλα βρίσκονται...
6) Ιταλίδες: Μακράν οι πιο ωραιοπαθείς γυναίκες. Στο γήπεδο δεν παρακολουθούν τα πόδια των ποδοσφαιριστών αλλά εστιάζουν την προσοχή τους λίγο κάτω από τη μέση! Προσοχή: όταν τους κάνεις καμάκι να τους μιλάς πάντα στον πληθυντικό!
7) Ολλανδέζες: Μάλλον το καλύτερο βυζί της Ευρώπης. Βαμμένο πορτοκαλί μαλλί και πρόσωπο φούξια. Καυτό σορτς και πάντα λίγο χασισάκι στην κωλότσεπη.
8) Γαλλίδες: Έρχονται στο γήπεδο με πλήρη επίγνωση της σεξουαλικότητάς τους. Φυσική ομορφιά, διακριτικό βάψιμο, στητό στήθος, μοδάτα ρούχα. Παραδόξως καλύπτουν όλα τα ερωτικά γούστα... Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία...

Πόσα δεν ξέρουμε ...

Αν δεν υπήρχαν οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες
κι η Κίρκη κι οι Σειρήνες
και τα κύματα
κι όλα τ’ άλλα τα στοιχειά που σε παιδέψαν,
απλά, θα γύριζες κάμποσα χρόνια πριν
στη λατρευτή σου την Ιθάκη.

Πάλι ο σκύλος σου ο Πιστός
το ίδιο εύκολα θα σ’ αναγνώριζε
κι αυτός ο γιός σου ο Τηλέμαχος,
δεν θα ταν βέβαια στην κούνια του μωρό,
θάτανε ένα παιδάκι γελαστό,
γιομάτο ζαβολιές και παιχνιδάκια.

Τα βράδια θα ξαπόσταινες στο τζάκι του σπιτιού σου
ή στις αυλής σου τις δροσάτες ευωδιές
και θάλεγες πως κάποτε ...
πολέμησες κι εσύ για την Ελένη.

Κι η Πηνελόπη σου η πιστή
χρεία καμιά δεν θάχε
να φαίνει να ξυφαίνει
μέρες και νύχτες, τούτο τ’ ατέλειωτο πανί.

Μα είναι βέβαιο πως δεν θάξερες εσύ,
μα ούτε κι αυτή,
πως ήταν μπορετό να σε προσμένει...

Σάββατο, Ιουνίου 10

Οι "αιώνιοι φοιτητές"

(Ανοιχτή επιστολή στην κα Υπουργό Παιδείας)

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των εφημερίδων, στον υπό κατάρτιση «νόμο πλαίσιο» για την Ανώτατη Παιδεία σκοπεύετε να περιλάβετε διάταξη για περιορισμό του χρόνου σπουδών στα δύο έτη πλέον των τεσσάρων υποχρεωτικών.
Το μέτρο αυτό, φαινομενικά εύλογο και «προς την ορθή κατεύθυνση», έχει αρκετές παρενέργειες τις οποίες δεν θα πρέπει να προσπεράσετε ασυζητητί:
1) Ας ξεκινήσουμε από τον προσφιλή σας χαρακτηρισμό περί «αιώνιων φοιτητών». Αν και ζούμε σε μια εποχή που οι κάθε είδους «ταμπέλες» (ακόμη και οι ιδεολογικές) τείνουν να εξαλειφθούν, εσείς επιμένετε να χρησιμοποιείται απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για μεγάλες κοινωνικές ομάδες αποδεικνύοντας έτσι κακοπιστία και προκατάληψη που δεν ταιριάζει στο θεσμικό σας ρόλο. Κατά τη γνώμη μου, «αιώνιος φοιτητής» πρέπει να θεωρείται μόνο εκείνος που συνειδητά αδιαφορεί για τις σπουδές του, δεν βρίσκει κανένα ενδιαφέρον σε αυτές, απέχει των εξετάσεων κλπ. Με τη λογική αυτή «αιώνιος φοιτητής» πρέπει να θεωρείται κι εκείνος που ενώ βρίσκεται στο δεύτερο έτος δεν έχει καν συμμετάσχει σε κάποια εξεταστική περίοδο. Αντίθετα, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε «αιώνιο» έναν φοιτητή που επιθυμεί διακαώς να λάβει το πτυχίο του, βιάζεται φυσιολογικά να μπει στην παραγωγική φάση της ζωής του αλλά για κάποιους λόγους δυσκολεύεται και καθυστερεί να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις κλασικές περιπτώσεις της ασθένειας, της στράτευσης ή της εργασίας. Υπάρχουν αρκετοί φοιτητές που, λ.χ., κατά τη διάρκεια των εξεταστικών περιόδων καταλαμβάνονται από υπερβολικό άγχος γεγονός που μειώνει σημαντικά την απόδοσή τους (ως γιατρός θα το γνωρίζετε καλύτερα). Άλλοι, πάλι, δυσκολεύονται υπερβολικά να αποστηθίσουν μεγάλα συγγράμματα (δυστυχώς αυτό επιβάλλει το εκπαιδευτικό μας σύστημα) με αποτέλεσμα να αποτυγχάνουν συχνά στις εξετάσεις. Ορισμένοι δε φοιτητές, προκειμένου να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο βαθμό, επιλέγουν να εξεταστούν σε μικρότερο αριθμό μαθημάτων (αλλά καλύτερα προετοιμασμένοι) έστω κι αν με τον τρόπο αυτό παρατείνουν τη διάρκεια των σπουδών τους. Όλες αυτές οι περιπτώσεις, και ακόμη περισσότερες, δεν μπορούν να τεθούν κάτω από την απαξιωτική ταμπέλα του «αιώνιου φοιτητή» και να υποστούν μια τόσο δυσμενή μεταχείριση! Αντίθετα, κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να διαγραφούν απ’ τα Πανεπιστήμια όσοι χωρίς σοβαρό λόγο εγκατέλειψαν τις σπουδές τους, γεγονός που αποδεικνύεται από τη μη συμμετοχή τους στις εξεταστικές περιόδους.
2) Πιστεύω ότι κι εσείς θα συμφωνήσετε πως είναι σκληρό και άδικο να διαγράψουμε από τα Παν/μια τους φοιτητές εκείνους που επιθυμούν διακαώς να λάβουν το πτυχίο τους αλλά που για διάφορους λόγους καθυστερούν άνω της εξαετίας. Σκοπός του νομοθέτη δεν είναι να τιμωρεί σκληρά ή να εξοντώνει τα ασθενέστερα έστω μέλη της κοινωνίας. Αντίθετα, οφείλει να τα αντιμετωπίζει με επιείκεια, χωρίς βέβαια να παραβιάζει την αρχή της αξιοκρατίας. Έτσι, θα μπορούσατε, λ.χ., να πριμοδοτείτε με μόρια εκείνους τους φοιτητές που έλαβαν το πτυχίο τους γρήγορα και με καλό βαθμό. Σε αυτό κανείς δεν θα είχε αντίρρηση.
3) Γνωρίζετε, φαντάζομαι, πως αυτοί που με ελαφριά καρδιά αποκαλείτε «αιώνιους φοιτητές» ουσιαστικά δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Χάνουν το δικαίωμα της δωρεάν σίτισης, στέγασης, λήψης συγγραμμάτων, τις συγκοινωνιακές εκπτώσεις και όλα σχεδόν τα φοιτητικά προνόμια. Κατά συνέπεια προς τι η τόση αυστηρότητα. Σε περίπτωση όμως που διαθέτε στοιχεία απ’ τα οποία προκύπτει η οικονομική επιβάρυνση των πολιτών από την πολυετή καθυστέρηση των σπουδών τότε είναι εύλογο και δίκαιο να χρεώσετε ανάλογα τους υπεύθυνους φοιτητές. Όχι όμως και να τους επιβάλλετε την εσχάτη των ποινών, δηλ την οριστική διαγραφή.
4) Ας μην γελιόμαστε. Οι σύγχρονες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες δεν ευνοούν την καθυστέρηση της λήψης πτυχίου. Η οικογένεια επιβαρύνεται, ο ίδιος ο φοιτητής εξαντλείται και πιέζεται ποικιλοτρόπως. Αλλά αν τυχόν υπάρχουν κάποια «προνόμια» που μπορεί να θεωρηθούν ότι ευνοούν την «αιώνια φοίτηση» καταργήστε τα αμέσως. Μην δίνετε παρατάσεις στην αναβολή στράτευσης. Αφαιρέστε από τους «αιώνιους φοιτητές», αν κρίνετε απαραίτητο, ακόμη κι αυτό το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις φοιτητικές εκλογές. Για να μην θεωρηθεί ότι κάποιοι θέλουν να διατηρήσουν τη φοιτητική ιδιότητα για να συνεχίσουν τη συνδικαλιστική τους δράση. Αλλά μην προχωρείτε σε αποβολές φοιτητών.
5) Από το συγκεκριμένο μέτρο θέλετε να εξαιρέσετε όσους φοιτητές καθυστερούν το πτυχίο τους λόγω ασθένειας ή εργασίας, παρέχοντάς τους μεγαλύτερη παράταση σπουδών. Έχετε όμως αναρωτηθεί μήπως έτσι ανοίγετε το «χρυσό κουτί» της διαφθοράς; Πόσοι φοιτητές, προκειμένου να αποφύγουν την αποβολή θα καταφύγουν σε εικονικές προσλήψεις ή, το ευκολότερο, σε ψευδείς ιατρικές βεβαιώσεις ασθένειας; Άραγε τι θα γίνει με τους ανασφάλιστα εργαζόμενους φοιτητές; Και κάτι ακόμη: πώς αποκλείετε το ενδεχόμενο κάποιοι κακοί καθηγητές, εκμεταλλευόμενοι την αγωνία των φοιτητών, ν’ αρχίσουν να ζητούν «φακελάκι» ή άλλου είδους ... εξυπηρετήσεις; Δεν ζούμε άλλωστε και στον παράδεισο...
6) Έχετε αναλογιστεί τι πλήγμα θα προκαλέσει στον φοιτητή και στην οικογένειά του η αποβολή μετά από εξαετή φοίτηση; Πόσοι κόποι και έξοδα θα πάνε χαμένα, πόσος πολύτιμος χρόνος για τη ζωή των νέων θα πεταχθεί στα σκουπίδια, πόση κοινωνική κατακραυγή και περιφρόνηση θα προκύψει; Είναι αλήθεια πως θα περίμενε κανείς περισσότερη ευαισθησία από μια γυναίκα υπουργό, μητέρα και ιατρό όπως είστε εσείς!
7) Μερικοί κακόπιστοι θέτουν και ορισμένα άλλα ερωτήματα: οι αποβληθέντες από τα Δημόσια ΑΕΙ θα έχουν δικαίωμα εγγραφής στα σχεδιαζόμενα ιδιωτικά ΑΕΙ; Αν ναι, μήπως τελικά το μέτρο αποβλέπει στην αποστολή «πελατείας» σε αυτά; Και πώς το κράτος θα αποδεχθεί αύριο ως επιστήμονες εκείνους που το ίδιο απέρριψε νωρίτερα; Μήπως, δηλαδή, η καταβολή των διδάκτρων στα ιδιωτικά ΑΕΙ θα λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους «αιώνιους φοιτητές»;
8) Ενδεχομένως θα επικαλεσθείτε ως επιχείρημα υπέρ του μέτρου σας την ανάγκη βελτίωσης της ανώτατης εκπαίδευσης. Όμως ας μην γελιόμαστε Αλλού βρίσκεται η καρδιά του προβλήματος κι όχι στο αν ο φοιτητής έχει περιθώριο έξι ή επτά έτη να πάρει το πτυχίο του. Το μόνο που ίσως καταφέρετε είναι κάποια εντατικοποίηση της μελέτης των φοιτητών στα πρότυπα της τελευταίας τάξης του Λυκείου. Με όλα μαζί τα δυσάρεστα επακόλουθα: αύξηση της παραπαιδείας, καταστροφικό για την υγεία στρες, μελέτη χρησιμοθηρική κι όχι ουσιαστική, ενδεχόμενο εμπόριο βαθμών κλπ. Να είστε όμως βέβαιη πως όσους φοιτητές κι αν διαγράψετε τα προβλήματα θα παραμένουν πεισματικά στη θέση τους. Άλλες θα έπρεπε να είναι οι προτεραιότητες σας για την ανώτατη εκπαίδευση και θα έπρεπε ήδη να τις είχατε εντοπίσει...
9) Κάποιοι υποστηριχτές του συγκεκριμένου μέτρου μιλούν για ανάγκη τερματισμού της «χαλαρότητας» των φοιτητών, «εντατικοποίησης των σπουδών», «αυστηρότερης αξιολόγησης» κλπ. Τι ωραία που ακούγονται όλ’ αυτά; Όμως γιατί αυτοί οι «φωστήρες» δεν προτείνουν τη λήψη ανάλογων μέτρων εκεί που πραγματικά τα έχει ανάγκη ο τόπος. Η διάλυση του Κράτους είναι γνωστή σε όλους και κάθε ειδικότερη αναφορά περιττεύει! Οι φοιτητές μάς «έφταιξαν» λοιπόν; Και κάτι τελευταίο: λειτουργούν στους κόλπους της κυβέρνησης ανάλογοι μηχανισμοί εντατικοποίησης και αξιολόγησης; Γιατί άραγε στη χώρα αυτή πρέπει η αυστηρότητα να εξαντλείται πάντα στους ... «τελευταίους τροχούς της αμάξης»;

Κυριακή, Ιουνίου 4

Μια οκά κόκαλα...

Ορισμένοι αναρωτιόνται «τι γίνεται με το λείψανο του Βησσαρίωνας; Γιατί σταμάτησε απότομα η ροή πληροφοριών και εικόνων από τη Μονή Αγάθωνος;».
Αντί άλλης απαντήσεως παραθέτω ένα απόσπασμα από το προεπαναστατικό έργο (1806) η «Ελληνική Νομαρχία» Ανωνύμου του Έλληνος. Με την επισήμανση πως αν δεν είχαν βρεθεί κάποιοι (με προσωπικό κόστος) να ξεσκεπάσουν αμέσως την απάτη, σήμερα ολόκληρη η Ελλάδα θα προσκυνούσε ακόμη κόκαλα και άμφια...
«Ω Πατριάρχα πρόσταξε να μείνουν τα λείψανα εις τας εκκλησίας και να μην καταστώνται είδος εμπορίου. Εμπόδισε τα θαύματα δια να εξαλείψεις τη δεισιδαιμονία. Μην στοχάζεσαι ότι θα φανείς ανεβλαβής εις τον Θεόν δια τούτο... Η κτήσις του παντός είναι αρκετή να αποδείξει την παντοδυναμίαν του Θεού, χωρίς να έχει χρείαν από τα ψευδολογήματα των καλογήρων.
Πόσον, τη αληθεία, η αμάθεια καταστένει τους ανθρώπους μωρούς! Οι καλόγηροι νομίζουν με τα θαύματα να κάμνουν τιμήν του Θεού και δεν βλέπουν την άκραν ατιμίαν όπου κάμνουσιν και εις τον εαυτόν τους και εις την θρησκείαν. Θαύμα ονομάζουσιν όταν φαίνεται να γίνεται εν πράγμα όπου κατά φυσικόν τρόπον δεν μπορούσε να γίνει. Λοιπόν, αν αυτό γίνει είναι φανερόν ότι ο Θεός ξεκάμνει ότι έκαμεν και το κάμνει διαφορετικόν.
Ίσως ο αναγνώστης, αν είναι κανένας καλόγηρος όπου έχει καμμιάν οκά κόκκαλα, με αναθεματίσει ότι τάχα δεν πιστεύω εις την παντοδυναμίαν του Θεού. Αλλά ο καρδιογνώστης Θεός γνωρίζει καλότατα ποιος από τους δυο μας πιστεύει καλλίτερα, αυτός όπου απατά τον κόσμο ή εγώ όπου ξεσκεπάζω το ψεύδος».

Σάββατο, Ιουνίου 3

Παρθένος... Αθηνά

Όταν η ζάλη της πρώτης μέθης πέρασε
απ’ το βαρύ κρασί του Ναζωραίου
στον γελαστό ξαναγυρίσαμε Διόνυσο
τον εκλαμπρότατο Απόλλωνα
και στο τραγούδι το γλυκό των Πιερίδων.
Βλέπεις, εμείς οι Έλληνες, από σταυρούς,
ουράνιες γεννήσεις και μέθες νηφάλιες
δεν πολυχαμπαριάζαμε....

Οι Θεοί μας από σάρκα ήτανε,
ωραίοι και μπερμπάντηδες
κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας.
Και παρά το φθόνο τον κρυφό που είχαμε γι’ αυτούς
κάπου βαθιά τους νιώθαμε δικούς μας
σχεδόν τους αγαπούσαμε...

Τα ονειροπόλα μάτια και στοχαστικά του Ναζωραίου
που μέσα τους καθρέφτιζαν κινδύνους
και ομορφιές αλλόκοτες
μας φόβιζαν.
Διόλου εμπιστοσύνη δεν του είχαμε ετούτου του Εβραίου.
Σ’ εκείνο ιδιαίτερα σκοντάφταμε
το «αναστήσας αυτός εκ των νεκρών»
που ο Παύλος στον Άρειο Πάγο αμόλυσε ένα βράδυ
μιλώντας στους φιλοσόφους μας μπροστά...

Κι όταν ο Θεοδόσιος το λάθος έκανε το μέγα
τη νέα θρησκεία με νόμο να επιβάλει
και τους παλιούς Θεούς μας να εξορίσει
δεν μείναμε με χέρια σταυρωμένα.
Σ’ αντίσταση παθητική το ρίξαμε
και κάτω από καινούργια ονόματα
με ζέση μεγαλύτερη από πριν
στη λατρεία των παλιών Θεών επιδοθήκαμε!

Στο κάτω-κάτω Έλληνες ήσαν....

Νυχτοπερπατήματα (ποίηση)

- Ε, ψιτ, εσύ;
με τα κόκκινα χείλη
και τις κόκκινες γόβες,
που προκλητικά
μπροστά μου λικνίζεσαι...
Έλα, σε θέλω,
για μια ώρα μόνο...
για μια ώρα
πυροσβέστη του πόθου...

Τίποτ’ άλλο...

Η μικρή πεταλούδα
του αγοραίου έρωτα,
που νυχτοκάματο κάνει ζωής
και ηδονής πληρωμένης
υπέκυψε στο αίτημα του αγνώστου
πάνω στο ντιβάνι που ρυθμικά έτριζε,
θυμίζοντας και στους δυο
ότι ήταν ζωντανοί
αλλά ξένοι....
Και στο τέλος
σκοτώσανε τον έρωτα
πάνω σε κείνο το ντιβάνι
όπου ο αντρίκιος πόθος
έσμιξε στο ημίφως
με τη γυναικεία αδιαφορία...

- Ε, συ,
γυναίκα της νύχτας
κοίταξέ με στα μάτια
καθώς η ηδονή
εισχωρεί στα κορμιά μας,
κοίταξέ με στα μάτια
και πληρώνω όσο όσο....
- Όσο όσο φίλε;
- Όσο όσο...
- Δεν γίνεται αυτό
γιατί τα μάτια μου κρύβουνε
την αγωνία της ψυχής μου.
Κι αυτή
δεν πουλιέται
φίλε...



Πέμπτη, Ιουνίου 1

Λύστε το γόρδιο δεσμό...

Οι τρόποι επίλυσης των διαφορών ανάμεσα σε γειτονικές χώρες (όπως η Ελλάδα και η Τουρκία) είναι γνωστοί και συγκεκριμένοι:
1) Αν έχεις τη δύναμη (στρατιωτική, οικονομική, πολιτική) επιβάλεις στον αντίπαλο, δια της βίας, τις θέσεις σου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση των ελληνοτουρκικών διαφορών, καμία από τις δύο χώρες δεν φαίνεται να είναι σε μια τόσο πλεονεκτική θέση.
2) Αφήνεις την υπάρχουσα κατάσταση να διαιωνίζεται, τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό να κορυφώνεται, την οικονομία σου να αιμορραγεί και κάθε φορά που εκδηλώνεται ένα «θερμό επεισόδιο» προσπαθείς να εκτονώσεις τα πράγματα και στο τέλος πανηγυρίζεις που δεν οδηγήθηκες σε γενική σύρραξη!
3) Αναζητάς ένα μόνιμο και νόμιμο τέλος στις διενέξεις κλείνοντας οριστικά τα ανοιχτά εθνικά μέτωπα. Ένα τέτοιο τέλος φαίνεται να αποτελεί μόνο η παραπομπή όλων των εκκρεμών ελληνοτουρκικών διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Μια τέτοια παραπομπή είχε δρομολογηθεί το Δεκέμβριο του 1999 στη Σύνοδο του Ελσίνκι αλλά εγκαταλείφθηκε το 2004 από τον σημερινό πρωθυπουργό.
Η παραπομπή των διαφορών στη Χάγη αποτελεί πλέον μονόδρομο για τα εθνικά μας θέματα. Και φυσικά πρέπει να περιλαμβάνει όλα εκείνα τα ζητήματα που προκαλούν εντάσεις και διενέξεις. Εσφαλμένα, νομίζω, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας θέλει να εξαιρέσουμε τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο γιατί δήθεν αποτελούν δημιουργήματα της τουρκικής φαντασίας... Αν είναι όντως έτσι ας το κρίνει το Διεθνές Δικαστήριο! Οι δυο χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, θα πρέπει μόλις σβήσουν τα φώτα της τελευταίας συνεδρίασης του Δικαστηρίου να βγουν από την αίθουσα χωρίς να υπάρχει πλέον μεταξύ τους καμία απολύτως διαφορά. Για να μπορέσουν έτσι να αφοσιωθούν απερίσπαστες στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των δύο λαών.
Εννοείται πως ο ελληνικός λαός πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε με νηφαλιότητα να αποδεχθεί τη διεθνή ετυμηγορία. Γιατί το Διεθνές Δικαστήριο και για την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών θα αποφανθεί και κάποιες βραχονησίδες θα παραχωρήσει στην Τουρκία και θα μας «δυσαρεστήσει» σε ορισμένα θέματα για τα οποία η εσωτερική προπαγάνδα τόσων δεκαετιών μάς «έπεισε» ότι μόνο εμείς έχουμε δίκιο! Βέβαια, αντίστοιχη προσπάθεια (και ίσως μεγαλύτερη) θα καταβληθεί και στην Τουρκία...
Πάντως, ένα είναι σίγουρο. Ότι η συνέχιση της παρούσας κατάστασης, εκτός απ’ τους μεγάλους κινδύνους που εγκυμονεί, εξυπηρετεί μόνο συγκεκριμένους «κύκλους»:
1) τους ακροδεξιούς (κληρικούς και πολιτικούς) που με τον μπαμπούλα της Τουρκίας έχουν εξασφαλίσει ένα ευρύτατο ακροατήριο, κυρίως στη Β. Ελλάδα αλλά και στο σύνολο των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας.
2) Τους στρατοκράτες (δυστυχώς υπάρχουν ακόμη και σήμερα τέτοιοι στην Ελλάδα) που λόγω των εκκρεμών εθνικών θεμάτων διαιωνίζουν την επιρροή τους στην κοινωνία και στην πολιτική.
3) Τα κάθε είδους «τρωκτικά» (που δεν είναι και λίγα) τα οποία πλουτίζουν από τις «μίζες», τις προμήθειες κλπ των πανάκριβων εξοπλιστικών προγραμμάτων.