Η γυναίκα της ζωής μου...

Την ώρα αυτή που σου γράφω μου πετάει στο κεφάλι κάτι φλούδες από πορτοκάλι που της περίσσεψαν από το γλυκό του κουταλιού...

Όμως η γυναίκα αυτή δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Ούτε καν ό,τι πρέπει! Είναι «όλα τα λεφτά» δικέ μου. Εκατό γυναίκες στη συσκευασία της μιας. Δεν ξέρω από πού να πρωταρχίσω...

Κατ’ αρχήν έχει το σπάνιο χάρισμα να αλλάζει συχνά τα «κυβικά» της. Παχαίνει και αδυνατίζει με μια ταχύτητα και μια συχνότητα που σε εκτροχιάζει. Έτσι μπορώ να απολαμβάνω τα κάλη πότε μιας καμπυλάτης γκόμενας και πότε μιας αδύνατης κι εύθραυστης γατούλας...

Το χρώμα των μαλλιών της είναι μια πικρή ιστορία... δεν θυμήθηκα στα τόσα χρόνια σχέσης μας να την έχω δει με το ίδιο βάψιμο πάνω από δυο μέρες. Και τρελαίνεται κάτι απογεύματα Κυριακής που απομονώνομαι στο δωμάτιό μου και ασχολούμαι για ώρες με την αγιογραφία. Τρώει τα λυσσακά της να μπει στο «άβατο»... κι όταν το καταφέρνει δεν ησυχάζει αν δεν της κάνω ανταύγειες με το ψιλό πινελάκι...

Όταν νευριάζει γίνεται στρίγγλα και τραγουδά εκκωφαντικά και κακόφωνα τον εθνικό ύμνο … ναι, ναι τον εθνικό ύμνο, μην γελάτε, για να μου τη σπάσει. Και ξαφνικά μετατρέπεται σε ναζιάρικο σκιουράκι, σε βρέφος του γάλακτος και σε λίγο πάλι μεταμορφώνεται σε ... ανώμαλη γυναίκα, σεξομανής και αφέντρα. Τα καλοκαίρια έχω σοβαρό πρόβλημα να κρύψω τις βαθιές ουλές από τα ....νυχάκια της.

Οι αντιφατικές και πλούσιες εικόνες της γυναίκας μου πολυβολούν τούτη τη στιγμή το μυαλό μου. Όμως πρέπει να σταματήσω. Για πολλούς λόγους....

Έλα τώρα και βρες μου εσύ με πόσες γυναίκες έχω πάει. Εγώ πάντως θεωρώ τον εαυτό μου μονογαμικό. Και φίλε μου, σου λέω την αλήθεια για όλα τα παραπάνω, δεν έχω λόγο για το αντίθετο.