Σάββατο, Δεκεμβρίου 30

Όπως δε με ήξερες...


Όπως δε με ήξερες,

ακούστηκε κι αυτή τη νύχτα

η ιστορία της ζωής μου

σε ωριαίες συνέχειες.
Ίσως να κατάλαβες πως τα φανάρια των δρόμων

δε σταμάτησαν ν’ αναβοσβήνουν

γιατί δεν άφησα την "πόλη" μου

για κάποια πόλη στην επαρχία.
Ίσως να φοράω μαύρα ρούχα

σ’ ένδειξη αντίδρασης·

οι έμποροι δεν ονειρεύονται απόψε που έμαθες πως γράφω ποιήματα,

που έμαθες πως μ’ ένα στίχο

χαράζονται οι διαχωριστικές γραμμές.
Είδες πώς μ’ ένα μολύβι

σε χάραξα στα δυό;

Θ’ αναρωτιούνται το πρωί

τα δυο μισά κομμάτια σου

γι αυτή τη νύχτα.
Όπως δε με ήξερες,

μια σελίδα μεταμεσονύχτιων ονείρων

εκτυπωμένη σε χαρτί τσαλακωμένο

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28

Η αγαπημένη του Ασκαρδαμυκτί!

Αυτή είναι η αγαπημένη του Ασκαρδαμυκτί!

Όπως ήταν μωρό

κι όπως είναι τώρα.

Σήμερα έχουμε μια επέτειό μας...
Της χαρίζω την αγάπη μου κι εκείνη μου αφιερώνει


το τραγουδάκι της Άννας Βίσση.

Αυτός που περιμένω


δεν θα ‘ρθει από τα αστέρια

θα ‘ναι τα δυο του χέρια

γεμάτα χώματα

Αυτός που περιμένω

δεν θα ‘ναι ο ιππότης

θα ‘ναι απλός στρατιώτης

στα χαρακώματα

Αυτός που περιμένω

δεν παριστάνει κάτι

είναι ένα ανθρωπάκι

όπως είμαστε όλοι μας

Αυτός που περιμένω

δεν είναι ένα αστέρι

κανένας δεν τον ξέρει

μέσα στην πόλη μας

Αυτός που περιμένω

δεν έχει εφτά παλάτια

μα από τα δυο του μάτια

κυλάει το δάκρυ μου

Αυτός που περιμένω

δεν γράφει ιστορία

δουλεύει μες στα κρύα

για την αγάπη μου



Δευτέρα, Δεκεμβρίου 25

Αυστηρώς Ακατάλληλον! (Στην Παιδίσκη Ερωμένη)


Είδα στον ύπνο μου
διψασμένη τη γλάστρα
των ακοίμητων πόθων σου!

Όταν ξύπνησες
με είδες να την ποτίζω
με τα ροδοπερίχυτα
φιλιά μου...

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21

Ο γιος του Ασκαρδαμυκτί Δ' ( Ο Ελληναράς! )

Στην Αθήνα είχε μπει σε πολλά πλουσιόσπιτα. Όμως τέτοια χλιδή και πολυτέλεια όπως στο σπίτι της Μ. δεν είχε συναντήσει πουθενά. Δεν ήταν από τους ανθρώπους που τον εντυπωσίαζαν κάτι τέτοια, αλλά τώρα δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορος. Σε τούτο το χώρο θα μεγάλωνε το παιδί του. Βέβαια δεν είχε την απαίτηση να ζήσει τα παιδικά του χρόνια όπως εκείνος «επτά νομά σ’ ένα δωμά», αλλά δεν του φαίνονταν φυσιολογικό και το «επτά δωμά για ένα νομά»! Ο άνθρωπος που από μικρός τα έχει όλα, εύκολα αποπροσανατολίζεται, χάνει τις ισορροπίες του και άνετα μπορεί να ξοκείλει! Όταν δεν έχει το κίνητρο να βελτιώσει τη ζωή του μέσα από συνεχή αγώνα θα οδηγηθεί στην πλήξη κι από κει κανένας δεν ξέρει πού…
Με την Μ. είχαν εξαρχής διαφωνία για τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού τους. Εκείνη προτιμούσε τα πανάκριβα σχολεία της ανώτερης τάξης ενώ εκείνος ένα σχολείο που το παιδί θα μάθαινε να επιβιώνει, να παλεύει και που θα του έδινε την ευκαιρία ν' αναδείξει τις ηγετικές του ικανότητες, αν είχε. Όμως κάτι τέτοιο προϋπέθετε την συνεχή και φυσική παρουσία του πατρικού-ανδρικού προτύπου στην οικογένεια, κάτι δηλαδή που εκείνος δεν μπορούσε να εξασφαλίσει…
Το πρώτο πράγμα που έκανε κάθε φορά που πήγαινε στον Καναδά ήταν να τεστάρει το γιο του. Να διαπιστώσει αν με τα χρόνια ξυπνούσε μέσα του η φυσιολογική σπιρτάδα και επιθετικότητα. Τον τραβούσε στο κρεβάτι προκαλώντας τον να παλέψουν. Μάταια… Του έσπαγε τα πιο αγαπημένα παιχνίδια! Ούτε μια διαμαρτυρία, ούτε ένα άγριο βλέμμα! Θυμάται τον εαυτό του στην ηλικία του γιού του, όταν κάποιος ξάδελφος τού πήρε ένα παιχνίδι. Ήταν πολύ μεγαλύτερος και δεν μπορούσε να τον δείρει. Αλλά δεν το άφησε έτσι. Πήγε αμέσως στην κουζίνα, πήρε όλα τα μαχαίρια και τα πέταξε με όση δύναμη είχε πάνω στον ξάδελφό του. Χωρίς να το έχει δει πουθενά προηγουμένως! Ο γιος του όμως παρέμενε απαθής. Χώμα…
Τα Χριστούγεννα του 2003 αποφάσισε να τον πάει σ' έναν αγώνα χόκεϊ στον πάγο. Πολύ σκληρό άθλημα με μπόλικο «ξύλο»! Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο σχετικά θερμή. Στην Ελλάδα, αν γίνονταν τέτοιος αγώνας, θα είχε χυθεί αίμα. Η ομάδα που υποτίθεται ότι υποστήριζαν νίκησε με γκολ στην τελευταία επίθεση. Και ξαφνικά έγινε το θαύμα! Ο γιος του γύρισε προς το μέρος του πανηγυρίζοντας και φώναξε:
- Μπαμπά, τους γαμήσαμε!
Εκείνος τα έχασε.
- Τι είπες παιδί μου;
- Τους γαμήσαμε μπαμπάκο…
Και ταυτόχρονα έκανε και με τα δυο του χέρια τη γνωστή χειρονομία, όχι όμως όπως την κάνουν οι Αμερικάνοι αλλά σαν τους Έλληνες.
Εκείνος, μπροστά στο παιδί δεν είχε ποτέ κάνει τέτοια χειρονομία ούτε, φυσικά, ξεστόμισε τέτοιες λέξεις!
Ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό του, τα μάτια του βούρκωσαν, άρπαξε το παιδί δυνατά με τα δυο του χέρια, το σήκωσε ψηλά και χοροπηδώντας φώναζε:
- Ελληναρά μου εσύ!
Πήγε τρέχοντας και χορεύοντας στο χώρο του πάρκινγκ. Με το παιδί πάντα σηκωμένο ψηλά.
- Α ρε πούστη Γιουνγκ, όσα έλεγες ήταν σωστά! Υπάρχει ομαδικό και εθνικό ασυνείδητο ρεεεεε!
Ήθελε να φωνάξει τόσο δυνατά που να τον ακούσουν μέχρι την Αθήνα. Εκείνοι οι ψυχολόγοι οι φίλοι του που δεν δέχονταν τις απόψεις του Γιουνγκ.
Αλλά μ’ αυτούς θ’ ασχολούνταν τώρα;

Τρίτη, Δεκεμβρίου 19

Η πώληση του ΟΤΕ

1) Πριν κάποια χρόνια, η προηγούμενη κυβέρνηση είχε αποφασίσει να πωλήσει για εισπρακτικούς λόγους μέσω Χρηματιστηρίου το 11% των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας. Οι μετοχές θα διανέμονταν σε περισσότερους μετόχους και όχι σε έναν «στρατηγικό εταίρο», χωρίς καμία μεταβολή στον τρόπο διαχείρισης και ελέγχου της Τράπεζας. Με άλλα λόγια η Εθνική Τράπεζα συνέχιζε να λειτουργεί υπό δημόσιο (ουσιαστικά) έλεγχο και αποτελεί σήμερα μια από τις μεγαλύτερες σε κερδοφορία εταιρίες της χώρας μας προσφέροντας στο δημόσιο τεράστιες μερισματικές αποδόσεις.
Τότε, λοιπόν, ο σημερινός υπουργός Οικονομικών πήρε το σοβαροφανές ύφος του και κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «εκποιεί τα ασημικά της οικογένειας»! Με άλλα λόγια, ο κ. Αλογοσκούφης θεώρησε ως ξεπούλημα των ιερών και οσίων του κράτους μας την πώληση ενός μέρους των μετοχών μιας υπό δημόσιο έλεγχο τράπεζας, χωρίς όμως ουσιαστικά το κράτος να χάνει τον έλεγχο και τη διοίκησή της.
2) Οι κυβερνήσεις δεν εκλέγονται από το λαό για να κάνουν «ότι τους κατέβει στο κεφάλι»! Αλλά να υλοποιήσουν το πρόγραμμά τους! Και το κυβερνητικό πρόγραμμα της Ν.Δ. δεν προβλέπει την πώληση του ΟΤΕ σε «κάποιον ιδιώτη», εξ ου και η έντονη αντίδραση του κ. Σουφλιά που το συνέταξε!
3) Ποιοι είναι άραγε αυτοί οι «ιδιώτες» που ενδεχομένως ενδιαφέρονται να αγοράσουν τον ΟΤΕ; Σύμφωνα με όσα γράφονται στις εφημερίδες, οι μόνοι σοβαροί υποψήφιοι είναι οι Deutsche Telecom, France Telecom και Telecom Austria. Με άλλα λόγια ο κ. Αλογοσκούφης επιδιώκει να «ιδιωτικοποιήσει» έναν δημόσιο ελληνικό οργανισμό μεταβιβάζοντάς τον στη δημόσια υπηρεσία μιας άλλης χώρας! Ομολογουμένως πρωτότυπη ιδιωτικοποίηση…
4) Η λειτουργία μιας επιχείρησης κάτω από δημόσιο έλεγχο δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά συσσώρευση ζημιογόνων χρήσεων ούτε και τεχνολογική στασιμότητα. Ο ΟΤΕ υπήρξε πάντα κερδοφόρος. Το ίδιο και η Εθνική Τράπεζα, η ΕΥΔΑΠ, η ΔΕΗ κλπ. Όταν τη διοίκηση των υπηρεσιών αναλάμβαναν ικανοί άνθρωποι, που ενεργούσαν με «κριτήρια αγοράς» κι όχι κατά τις εκάστοτε υποδείξεις των κυβερνώντων, τα αποτελέσματα υπήρξαν εντυπωσιακά! Υπενθυμίζω απλά την περίπτωση της ΔΕΗ, που με επικεφαλή έναν ικανότατο μάνατζερ που η προηγούμενη κυβέρνηση προσέλαβε κατ’ επιλογήν με τους κανόνες της αγοράς, παρουσίασε το 2004 καθαρά κέρδη ύψους 300 εκατ. ευρώ! Υπενθυμίζω ακόμη πως υπό την πίεση, έστω, των Ολυμπιακών Αγώνων όλες ανεξαιρέτως οι δημόσιες επιχειρήσεις εκσυγχρονίστηκαν σε βαθμό και χρόνο αξιοθαύμαστο. Συνεπώς δεν είναι ο δημόσιος χαρακτήρας κάποιων επιχειρήσεων που τις «κρατάει» καθηλωμένες αλλά οι επιλογές ή η ανικανότητα των εκάστοτε κυβερνώντων!
5) Είναι βέβαιο πως ο ΟΤΕ, προκειμένου να προσαρμοστεί στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον, πρέπει να πάψει να λειτουργεί με την ίδια νοοτροπία και λογική όπως τότε που αποτελούσε μονοπώλιο. Ασφαλώς, λ.χ., και πρέπει να τροποποιηθεί ο κανονισμός του προσωπικού του καθώς η μονιμότητα δεν επιτρέπει στις εκάστοτε διοικήσεις του να είναι όσο ευέλικτες απαιτεί ο ανταγωνισμός. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι αναγκαία και η απώλεια του δημόσιου χαρακτήρα του.
6) Η κυβέρνηση, αν πράγματι ενδιαφέρονταν για το δημόσιο συμφέρον, θα μπορούσε να επιλέξει μία από τις δύο δοκιμασμένες και επιτυχημένες λύσεις:
α) Της Cosmote, της εταιρίας που ίδρυσε ο ΟΤΕ, που οργανώθηκε και λειτούργησε με «ιδιωτικά κριτήρια», με κατάλληλα επιλεγμένη διοίκηση και υπαλλήλους και η οποία πέτυχε να γίνει η πρώτη στην κινητή τηλεφωνία.
β) Του Αερολιμένα Αθηνών, της εταιρίας που ανήκει κατά 55% στο ελληνικό Δημόσιο αλλά την ευθύνη της διοικήσεως την έχουν οι Γερμανοί συνεταίροι. Το αεροδρόμιο, με τη ρύθμιση αυτή, λειτουργεί επιτυχέστατα καθώς το Δημόσιο έχει μεν την πλειοψηφία της ιδιοκτησίας αλλά δεν μπορεί να παρέμβει στα διοικητικά με διορισμούς κλπ.
6) Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να κατανοήσει πως δεν εξελέγη για να ξεθεμελιώσει αλλά για να διορθώσει τα λάθη των προκατόχων της και να παρουσιάσει έργο. Και το ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας δεν είναι έργο, είναι σαφή ομολογία της ανικανότητάς της.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18

Λάθος Παράδειγμα (Χιπ-χοπ)

(Συγκρότημα Active Member)

Πώς να ζωγραφίσεις ένα χαμόγελο
με δύο δάκρυα παρέα στον καθρέφτη
αν χολοσκάς για της νίκης το ανώφελο
κι αν πάλι τ' αύριο σε δικάσει για ψεύτη;

Πώς ν' απλώσεις στο σκοτάδι το χέρι σου
για να σώσεις ένα φως που τρεμοσβήνει
αν στις χούφτες σου μέσα βαστάς
τ' αστέρι σου φυλακισμένο
κι απαιτείς κι ευγνωμοσύνη;

Πώς ν' αγγίξεις στη βροχή το πρόσωπό σου
και να γείρεις προς τα πίσω λίγο το κεφάλι
αν δεν γνωρίσεις προς τα πού είν' ο ουρανός σου
και κουλουριάζεσαι να φύγει η ζάλη;

Πώς να σταθείς φάτσα στον άνεμο
κι ακίνητος να του διηγηθείς κάτι απ' τη μοναξιά σου;
Αν δεν έχεις καινούργια μυστικά μείνε αμίλητος
ξέρει τα πάντα για την αφεντιά σου!

Πώς να κρατήσεις απ' τη θάλασσα αλμύρα
και να μάθεις να καλώνεις τον καιρό σου
αν ζητάς σα κολασμένος απ' τη μοίρα
χωρίς ανάσα να σε πάει στο βυθό σου;

Πώς να νιώσεις κάποιους στίχους και νοήματα
και ν' απαιτήσεις χώρο μακριά απ' τα δαμασμένα
αν δεν φιλιώνεις μ' απαρνημένους και με θύματα
κι έχεις παράδειγμα εμένα;

Πώς ν' αντέξεις ταξίδι ολάκερο
αν σε τρομάζει το μικρό αυτό λιμάνι;
Πώς να περιγράψεις το άπειρο
αν το σήμερα μόνο σού φτάνει;

Πώς ν΄ανταμώσεις επιτέλους με του ονείρου σου
τον πιο συχνό κι αγαπημένο επισκέπτη
αν πάντα άδικα χρεώνεις του ίσκιου σου
ό,τι κακό μπροστά στο διάβα σου πέφτει;

Σάββατο, Δεκεμβρίου 16

Ο γιος του Ασκαρδαμυκτί Γ' (Το όνομα)

Στο αεροπλάνο για Αμερική είχε αγωνία. Φοβίες παράξενες και πρωτοφανείς τον κυρίευαν. Θα έπρεπε να ξυριστεί «κόντρα» γιατί οι σκληρές τρίχες θα μπορούσαν να πληγώσουν το ευαίσθητο προσωπάκι του μωρού! Αλλά και πώς θα το σήκωνε στην αγκαλιά του; Πόσο δυνατά έπρεπε να το κρατήσει ώστε ούτε να του πέσει ούτε και να το πονέσει; Συνήθως σε κάθε του κίνηση έβαζε περισσότερη δύναμη απ’ όσο χρειάζονταν. Τώρα όμως έπρεπε να προσέξει…
Μόλις είδε το γιό του στην κούνια, κατάλαβε αμέσως… Το παιδάκι έμοιαζε καταπληκτικά της μητέρας του. Άλλωστε το ίδιο διαπίστωναν κι όλοι οι συγγενείς της που την επισκέπτονταν. «Αχ… ίδιο η μάνα του είναι καλέ»! Ήθελαν να πουν «ευτυχώς που δεν έμοιασε του πατέρα του», αλλά φυλαγόντουσαν για να μην τον προσβάλουν!
Τα λίγα μαλλάκια του ήταν κατάξανθα. Σχεδόν άσπρα! Και τα ματάκια του καταγάλανα, σα χάσκι Σιβηρίας. Μπορεί σα θα μεγάλωνε να γινόταν ένας απ’ αυτούς τους «ξανθούς αγγέλους» που βλέπουμε στις διαφημίσεις των περιοδικών! Αλλά εκείνος είχε στο μυαλό του ένα άλλο αντρικό πρότυπο. Ήθελε τον άντρα να μπαίνει στο χώρο και να επισκιάζει τα πάντα! Όμως, πώς είναι δυνατόν ένας τύπος με αχυρένια μαλλιά και ξεπλυμένα μάτια να έχει βαριά σκιά;
Λίγες μέρες αργότερα, σε μια οικογενειακή συγκέντρωση, ο πατέρας της Μ. πρότεινε να συζητήσουν για το όνομα του παιδιού. Προτάθηκαν πολλά ονόματα και από τις δύο οικογένειες. Τελικά κατέληξαν στο «Ηλίας». Ο πατέρας της Μ. το θεωρούσε ως το καταλληλότερο όνομα.
- Είναι κοινό και στις δύο θρησκείες κι έτσι όταν το παιδί αποφασίσει ποια θα ακολουθήσει δεν θα χρειάζεται ν’ αλλάζει και το όνομά του…
Εκείνος χάρηκε πολύ για την απόφαση του οικογενειακού συμβουλίου, κι ας μη το έδειξε. Και χάρηκε γιατί «Ηλίας» ήταν το όνομα του παππού του που τόσο θαύμαζε και αγαπούσε. Ήξερε πως η σκέψη αυτή ήταν ανόητη, αλλά μέσα του πίστευε ότι ίσως, με κάποιον μαγικό τρόπο, ο γιός του μαζί με το όνομα του παππού θα κληρονομούσε και τα χαρακτηριστικά του!
Ο παππούς Ηλίας (ο «γερο Λιάς») δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ήταν απ’ τα μεγαλύτερα παλικάρια του τόπου του. Είκοσι χρονών έφυγε απ’ το σπίτι του για να καταταχθεί στο στρατό και γύρισε πίσω τριάντα ένα! Βαλκανικοί Πόλεμοι, Πρώτος Παγκόσμιος, κι από κει καπάκι Ουκρανία και Μικρά Ασία! Έντεκα χρόνια δεν ήξερε τίποτε άλλο εκτός απ’ το να ντουφεκάει! Κι όταν γύρισε στο χωριό του πώς να προσαρμοστεί στην ειρηνική ζωή; Ανήμερο θεριό καθώς ήταν έγινε διάσημος κατσικοκλέφτης. Επί Μεταξά έκανε ως «ποινικός» δύο χρόνια εξορία στην Ίο και οχτώ μήνες «καταναγκαστικά» στα οχυρωματικά έργα της Μακεδονίας! Στην κατοχή εντάχθηκε στον «εφεδρικό ΕΛΑΣ», πολέμησε στο Γοργοπόταμο και μετά την απελευθέρωση πρώτα στην «Αυτοάμυνα» μετά κλαρίτης και τέλος στον «Δημοκρατικό Στρατό». Το 1949 ήταν απ’ τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τον Γράμμο σέρνοντας μαζί του μέχρι τα αλβανικά σύνορα ένα αντιαεροπορικό κι ας ήταν βαριά λαβωμένος…
Θυμάται έντονα το γερο Λιά λίγο πριν πεθάνει, στα ογδόντα φεύγα… Ποτέ δεν θα ξεχάσει εκείνα τα κατάμαυρα σα πυρωμένο κάρβουνο μάτια του που σε κοίταγαν κι έλεγες να … τώρα θα με διαπεράσουν! Δεν υπήρχε περίπτωση να τον κοιτάξεις κατάματα πάνω από τρία δεύτερα και να μη νιώσεις έντονα την ανάγκη να απομακρύνεις το βλέμμα σου. Έλεγες πως θα τον δει ο χάρος, θα τρομάξει και θα κάνει πίσω…
Όμως ποιο δέος και σεβασμό να εμπνεύσει μια «πίπη φακιδομύτη» σε αντρική έκδοση;

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14

Ο γιός του Ασκαρδαμυκτί Β' (Το λάθος)

Η Μ. είχε γεννηθεί στον Καναδά. Από πατέρα Εβραίο και μάνα Νορβηγίδα. Η οικογένειά της ήταν πολύ ευκατάστατη. Η ίδια είχε σπουδάσει φυσικός. Είχε αριστεύσει και έκανε κάτι σαν μεταπτυχιακό. Υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις να κάνει μεγάλη επιστημονική καριέρα.
Το καλοκαίρι του 96 αποφάσισε να ταξιδέψει για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Ως γυναίκα ήταν πανέμορφη: αναλογίες τέλειες, πρόσωπο αγγελικό, χρώματα εκπληκτικά!
Η τύχη τα έφερε να συναντηθούν στην Κρήτη. Η Μ. βρίσκονταν σε μια ιδιόμορφη ψυχολογική κατάσταση. Είχε μπαφιάσει από τα σπουδαστήρια και τις βιβλιοθήκες. Ήθελε επιτέλους να ζήσει. Να γνωρίσει ανθρώπους εκτός πανεπιστημιακού χώρου, να βιώσει συναισθήματα και καταστάσεις ακραίες, που ως τότε μόνο στα ανομολόγητα όνειρά της ζούσε! Ο ήλιος, η θάλασσα, η χαλαρότητα των διακοπών, η απόσταση από τον οικογενειακό και κοινωνικό της περίγυρο την ωθούσαν σε δρόμους που δεν μπορούσε να ελέγξει απόλυτα. Η ίδια είχε βαρεθεί τις «ελεγχόμενες καταστάσεις». Ήθελε να αφεθεί ή, καλύτερα, κάπου να παραδοθεί…
Η γνωριμία μαζί του έγινε με τρόπο πολύ συνοπτικό. Μέσα σε ένα απόγευμα άρχισε να δοκιμάζει τον καπνό του και να πίνει εκείνο το δυνατό ποτό που της έκαιγε το λαιμό! Το βράδυ έκαναν έρωτα στην αμμουδιά μέχρι τα ξημερώματα. Καθώς γνώριζε τον οργασμό της αναγνώριζε και τον εαυτό της, συνειδητοποιούσε την αυθυπαρξία της, αποκτούσε προσωπικότητα, τα δικά της «θέλω» και «πρέπει», λέξεις που μέχρι τότε αγνοούσε! Όμως οι συνθήκες και τα χρονικά περιθώρια δεν της επέτρεπαν να αφομοιώσει φυσιολογικά τις αλλαγές που υφίστατο. Με αποτέλεσμα να κάνει λάθος εκτιμήσεις και επιλογές….
Η Μ. δεν έπαιρνε κανένα μέτρο προφύλαξης στον έρωτα. Έφτασε στο σημείο άλλοτε να παρακαλά και άλλοτε να απαιτεί «να κάνει παιδί μαζί του»! Το βασικό της επιχείρημα, ότι δεν θα είχε καμία οικονομική ή νομική απαίτηση θα μπορούσε, ίσως, να κάμψει τις επιφυλάξεις πολλών αντρών. Εκείνος όμως δεν ήταν «χθεσινός»! Όχι, βέβαια, πως η Μ. δεν τήρησε το λόγο της, αλλά δεν μπορεί να παίζεις κύριε με τις ζωές για να κάνεις το καπρίτσιο κάποιας «πηγμένης» φοιτήτριας.
Η Μ. γέννησε την άνοιξη του επόμενου έτους. Εκείνος όταν το έμαθε ήταν στο καράβι. Μόλις έπιασαν Σιγκαπούρη πέταξε κατευθείαν για Αμερική κι από κει αμέσως στον Καναδά…

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12

Ο γιός του Ασκαρδαμυκτί Α' (Εισαγωγή)

Ως άντρας ήταν "παλαιάς κοπής"! Και το γνώριζε. Δεν ανταποκρινόταν στα πρότυπα ομορφιάς της σύχρονης εποχής. Εκείνη μάλιστα την περίοδο, που δούλευε στις οικοδομές και στα καράβια, είχε παραμελήσει την εμφάνισή του! Το μαυρισμένο απ' τον ήλιο δέρμα, το αξύριστο πρόσωπο, τα μακριά μαλλιά και το μυώδες σώμα τον έκαναν να μοιάζει με λαθρομετανάστη!
Θυμάται έναν Σεπτέβρη που περπατούσε αμέριμνος στην οδό Ζήνωνος. Έπεσε πάνω σε "επιχείρηση σκούπα" της αστυνομίας, δεν είχε μαζί του ταυτότητα, τον πέρασαν για Αλβανό και τον τσουβάλιασαν για το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας. Τότε στεγάζονταν στην οδό Σωκράτους, απέναντι από το παλιό Εφετείο.
Εκείνος δεν πολυσκοτίζονταν! Είχε συνηθίσει στα κρατητηρία και στις μεταγωγές... Έτσι, όταν τον οδήγησαν στον αξιωματικό υπηρεσίας συμπεριφέρθηκε με ψυχραιμία παλαίμαχου:
- Κύριε αρχιφύλακα, είμαι Έλληνας! Αφήστε με να πάρω ένα τηλεφωνάκι σπίτι μου και σε λίγο θα μου φέρουν την ταυτότητα...
- Μια κονσόλα για τον κύριοοο... Άι στο διάολο ρε... τι το πέρασες εδώ... προξενείο; Σιγά μην είσαι Έλληνας! Σήμερα όλοι οι κωλοαλβανοί μιλάνε τα ελληνικά φαρσί!
- Να σας πω πότε υπογράφηκε η συνθήκη ανεξαρτησίας της Ελλάδος, πότε γεννήθηκε και πέθανε ο Καποδίστριας, ο Βενιζέλος, ο Κάλβος...
- Σκάσε ρε θρασίμι! Ό,τι θέλω εγώ θα μου πεις... Πόσες λευκές γραμμές έχει η ελληνική σημαία ρε συ... εδώ να σε δω μαλακάκο μου...
- Τέσσερεις λευκές και πέντε γαλάζιες!
Ο αρχιφύλακας στραβομουτσούνιασε! Τράβηξε μια αρμαθιά κλειδιά απ' την τσέπη του, άνοιξε πίσω του μια μεταλλική ντουλάπα και έβγαλε την ελληνική σημαία. Την ξεδίπλωσε πάνω στο γραφείο του κι άρχισε να μετράει...
- Μία... δύο... τρεις... τέσσερεις... Διαόλου κάλτσα... σκέτη κωλοφαρδία.... Κι αφού είσαι Έλληνας γιατί κυκλοφοράς έτσι σα λέτσος ρε; Δεν έχεις μάνα να σε συμμαζέψει; Γιατί γκόμενα αποκλείεται να 'χεις. Ποια γυναίκα θα γυρίσει να σε κοιτάξει ρε με τέτοια χάλια;
Χάλια ξεχάλια, εκείνος ποτέ δεν είχε πρόβλημα με τις γυναίκες. Φαινομενικά τις κυνηγούσε αυτός, αλλά στην πραγματικότητα εκείνες έκαναν ουρά πίσω του... Θες η αρρενοπότητά του, θες το νταηλίκι, θες το χιούμορ του, θες το καλό μπλα-μπλα, θες η φυσική ψυχοπονιά των γυναικών, θες λίγο απ' όλα, είχε σχεδόν όποια γυναίκα ήθελε στο κρεβάτι του...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 9

Ρέμβη και στοχασμός...


Μεταμορφώνω και μεταμορφώνομαι
με τις χιλιάδες μάσκες που φορώ,
με τις χιλιάδες συγχορδίες
που κρούουν μέσα μου.

Ρέμβη και στοχασμός,
δέος κι αρητόρευτο μεγαλείο,
πάθος, αρμύρα
κι άνθινος αφρός...

Σας περιέχω και με περιέχετε
σα τη γαλανομάτα θάλασσα
- ασύγκριτη,
ανυπόταχτη,
μυστηριακή -
που αναπαμό δεν έχει...

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 8

Στην Άννα-Μαρία

Όταν οι ματιές μας
κουβέντιαζαν
σιωπούσαν τ' αηδόνια...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 6

Εκκλησία και εθνικισμός (Μια προσφώνηση που δεν εκφωνήθηκε)

Μακαριώτατε.
Είναι γνωστή η θέση σας πως όσοι ασκούν κριτική στην ηγεσία της Εκκλησίας στρέφονται εναντίον της Ορθοδοξίας και του Έθνους. Θα αποτελούσε ματαιοπονία εκ μέρους μου, και μάλιστα στο χώρο αυτό, να προσπαθήσω να αποδείξω το αβάσιμο του ισχυρισμού σας...
Οι συθήκες έχουν πλέον ωριμάσει και οι καιροί επιβάλουν να νομιμοποιηθεί η διαφορετικότητα των απόψεων και μέσα στην Εκκλησία. Ο γόνιμος διάλογος θα συμβάλει στην ανακαίνισή της, θα τη βοηθήσει να αποκτήσει λόγο και ρόλο μέσα στην κοινωνία κι ένα ύφος πολύ διαφορετικό απ' αυτό που έχει σήμερα. Η μονοφωνία εκθέτει την Εκκλησία ενώ η πολυφωνία την αναγεννά και την εκσυγχρονίζει. Η Εκκλησία με τη σημερινή ακραία και αντιδραστική της μορφή αποτελεί βαρίδι στα πόδια της ελληνικής κοινωνίας, ίσως και μια επικίνδυνη εστία...
Αν δεχθούμε ότι η Εκκλησία προετοιμάζει έναν καινούργιο κόσμο αγάπης και δικαιοσύνης, είναι δηλαδή "γένος πνευματικό", τότε κείται πέρα και πάνω από τα επίγεια έθνη και τις πατρίδες. Βέβαια, μέσα από κρίσιμες ιστορικές συνθήκες (π.χ. Τουρκοκρατία) η Εκκλησία εξετράπη της αποστολής της και ανέλαβε ρόλο εθναρχικό για τη σωτηρία του ελληνισμού, της γλώσσας και της υπόστασής του. Σήμερα όμως η ιστορική συγκυρία δεν θυμίζει σε τίποτα τους αιώνες τις Τουρκοκρατίας...
Το τίμημα που η Εκκλησία πλήρωσε (και εξακολουθεί να πληρώνει) στο βωμό της ταύτισής της με το έθνος είναι βαρύτατο. Έχασε την οικουμενικότητα και καθολικότητά της προς όφελος του "εθνικού συμφέροντος". Έφτασε στο σημείο να μιλά περισσότερο για την "ανάσταση του Γένους" παρά για την ανάσταση του Χριστού! Προσκολλήθηκε στο παρελθόν, στην πνευματική αυτάρκεια, στον αυτοδικαιωτικό λόγο, στον κοινωνικοπολτικό αναχρονισμό, στον φονταμενταλισμό και στον αντιευρωπαϊσμό...
Σήμερα που το ελληνικό κράτος, ως απτέλεσμα των ευρύτερων ανακατατάξεων, απεθνικοποιείται σταδιακά, η Εκκλησία προσπαθεί να κρατικοποιηθεί περισσότερο, νιώθοντας ανασφαλής και μετέωρη χωρίς την ειδική σχέση της με το κράτος και τον αποκλειστικό δεσμό της με το έθνος. Μπορεί, βέβαια, να κερδίζει σε ακροατήριο και πολιτική επιρροή αλλά χάνει σε πνευματικότητα και εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία.
Χωρίς υπερβολή, αυτό που απέρριψε ο Χριστός (την εθνική αποκλειστικότητα) μοιάζει σήμερα να επιδιώκει η επίσημη Εκκλησία. Ο Ιησούς αρνήθηκε να μετατραπεί σε εθνικό ελευθερωτή ή πολιτικό ηγέτη αλλά η Εκκλησία μας εξαντλείται στην ενασχόλησή της με θέματα εξωτερικής πολιτικής, δημογραφικού προβλήματος, αστυνομικών ταυτοτήτων, μαθητικών παρελάσεων, σχολικών βιβλίων κλπ.
Η παρένθεση που άνοιξε το 1453 πρέπει επιτέλους να κλείσει. Η Εκκλησία να ξαναγυρίσει στην κυρίως αποστολή της, τον ευαγγελισμό και τη μεταμόρφωση του κόσμου. Στη δίψα του σημερινού ανθρώπου για ζωή η Εκκλησία οφείλει να απαντήσει με τη δική της πρόταση ζωής κι όχι με τη συνεχή επίκληση της προσφοράς της στους αγώνες του έθνους!
Ο Γάλλος ορθόδοξος θεολόγος Olivier Clement έλεγε ότι ο εθνικισμός θέλησε να οικειοποιηθεί την Ορθοδοξία, να την κάνει όργανό του, να ενσταλάξει μέσα της τα μίση του, τους φόβους του, τις φαντασιώσεις του...
Προσδίδοντας στο έθνος μεταφυσική διάσταση ικανοποιούμε τις βασικές ψυχικές ανάγκες για απόκτηση συνοχής και ισχύος. Ο εχθρός βρίσκεται κάπου έξω κι έτσι ο ψυχισμός μας αποφεύγει τον εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο. Παρέχει φαντασιακή επούλωση σε προσωπικά και συλλογικά τραύματα με το αίσθημα του ανήκειν.
Αυτονόητη συνέπεια του οικουμενικού χαρακτήρα της Εκκλησίας είναι η καταγγελία και της εμπάθειας του εθνικισμού και της χρήσης του έθνους για σκοπούς ψυχικής οικονομίας. Επιδίωξή μας πρέπει να είναι η υπέρβαση του αυτοδοξολογικού ναρκισισμού, η αναγνώριση της θετικής συνεισφοράς κάθε έθνους αλλά και κάθε θρησκείας. Οι Χριστιανοί ξεχνάμε ότι η ανάπτυξή μας άρχισε σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Ο εθνικισμός δεν αποτελεί τον φυσικό χώρο της Ορθοδοξίας, αντίθετα την υποσκάπτει! Το έθνος ενδιαφέρεται να αυτοσυντηρείται και να αποδεικνύει ανταγωνιστικά την υπεροχή του. Η Εκκλησία, αντίθετα, αποσκοπεί στο να παράγει αγίους...
Στις μέρες μας, το ανανεωτικό θεολογικό ρεύμα, αν και μειοψηφικό, αγωνίζεται για την υπέρβαση του κυρίαρχου εκκλησιαστικού εθνικισμού. Τη θεωρεί αναγκαία προϋπόθεση για τον προσανατολισμό της Ορθοδοξίας σε οικουμενικότερες στάσεις και για τη διαλογική ετοιμότητά της μέσα σε ένα μεταμοντέρνο πολυπολιτισμικό περιβάλλον.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 5

Η άλλη σκιά ... (Στην Αταλάντη)

Καθώς μέσα στη νύχτα
περπατάς
και προχωράς
βλέπεις καμιά φορά,
σ' αυτό που βρίσκεσαι εσύ
ή στ' άλλο πεζοδρόμιο,
να περπατά,
να προχωρά
και μια άλλη άγνωστη σκιά
ανέμελη
-τάχα-
κι αυτή
μα βιαστική καθώς εσύ
κι αναρωτιέσαι ξάφνου:
άραγε τούτη τη στιγμή
σκέφτετ' εκείνη η σκιά
αυτό που σκέφτομαι εγώ;
Φοβάται, άραγε, κι αυτή
μήπως και τη σκοτώσω
καθώς φοβάμαι τώρα εγώ
μη με σκοτώσει εκείνη;

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 4

Σαν άλλοτε... (Στον "Ανώνυμο τον Έλληνα")

Νάτανε μιά ηλιαχτίδα
να σε λόγχιζε
από την πρώτη αυγή
του κόσμου,
να σε ξυπνούσε
ο βρυχηθμός ενός θηριού,
νάβγαινες ακούρευτος,
αξύριστος κι ανυπόδητος
μέσα απ' τη σπηλιά
της προϊστορίας
ντυμένος μια προβιά
και δυό παλάμες
άξεστες και τραχειές
για το κυνήγι.

Στου δειλινού τ' απάνεμο
να γύριζες
με διπλωμένο έναν αίγαγρο
στους ώμους,
νάστρωνες για το δείπνο
σ' ένα κούτσουρο,
μια φλόγα από λαρδί
να σ' αχνοφέγγει,
ένα κρεβάτι από ξερόχορτα
να απλωθείς
και μια πρωτόγονη γυναίνα
να ημερέψεις...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 2

Ο Σωκράτης άλα Ασκαρδαμυκτί... (Α)

Ήταν κακομούτσουνος. Κοντόχοντρος, ανασηκωμένη μύτη, ρουθούνια πλατιά, χείλη χοντρά, κοιλαράς και φαλακρός. Ίδιος σάτυρος! Όμως τότε ποια γυναίκα κοίταζε λεπτομέρειες; Αφ ενός ποιος τη ρώταγε… Αφ ετέρου με τόσους πολέμους που είχε μπλέξει η Αθήνα, όποια μπορούσε και είχε άντρα (οποιονδήποτε άντρα) ήταν σα να είχε πιάσει το τζακ ποτ!
Έτσι βρήκε κι ο άνθρωπός μας γυναίκα να παντρευτεί κι ας ήταν η εξωτερική του εμφάνιση τέτοια που ούτε εταίρα δεν θα τον κοιτούσε… Την έλεγαν Ξανθίππη, αλλά δεν πρέπει να ήταν ξανθιά. Η καημένη η Ξανθίππη πρέπει να είναι από τις ποιο αδικημένες γυναίκες της ιστορίας. Ο ίδιος ο Ξενοφώντας την περιγράφει ως «οξύθυμη»! Αλλά δεν είχε ο Ξενοφώντας σύζυγο το Σωκράτη…
Ο τρόπος ζωής του φίλου μας ήταν ασκητικός. Όχι ως απόρροια πενίας αλλά ως έκφραση της φιλοσοφικής του θεώρησης. Κυκλοφορούσε σα λέτσος! Ρούχα ψιλοκουρελιασμένα και φυσικά πάντα … ξιπόλητος! Φλύαρος όσο δεν έπαιρνε. Ήταν ένα από τα «νούμερα» της Αθήνας. Πάμφτωχος πολυλογάς, ρακένδυτος, πεινασμένος αλλά και ιδιαίτερα δημοφιλής. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό ήταν η τεράστια φυσική αντοχή του αλλά και ο ηρωισμός του στα πεδία των μαχών. Παροιμιώδης υπήρξε και η ψυχραιμία του. Όταν οι σύντροφοί του Αθηναίοι τρέχανε πανικόβλητοι να σωθούν μετά την ήττα στην Ποτίδαια, ο Σωκράτης στέκονταν αμέριμνος στο πεδίο της μάχης, δίπλα του πέρναγε σα σίφουνας το αντίπαλο ιππικό αλλά κανείς (κατά παράδοξο τρόπο) δεν του κάρφωσε το κοντάρι του…
Ήταν μαθητής του Αρχέλαου που είχε μαθητεύσει δίπλα στον Αναξαγόρα. Την περίοδο εκείνη ήταν πολύ της μόδας η «κοσμογονία»! Κάθονταν δηλαδή οι φιλόσοφοι και στοχάζονταν με τα χρόνια προσπαθώντας να βρούνε τα συστατικά απ’ τα οποία δημιουργήθηκε ο κόσμος! Ο Αρχέλαος, π.χ., υποστήριζε ότι «το θερμό και το ψυχρό ήταν οι κυρίαρχες αιτίες των πάντων»… Κι ύστερα αναρωτιόντουσαν οι Αθηναίοι γιατί δεν έβρισκαν καρύδι άθραυστο σε όλη την Αττική!
Αλλά οι φιλόσοφοι της εποχής είχαν κι ένα ακόμη «κόλλημα». Τη «γνωσιολογία»! Αναζητούσαν, δηλαδή, τις οδούς και τους τρόπους που οδηγούσαν τους ανθρώπους στη γνώση της αλήθειας! Τόνοι καρύδια έσπασαν και γι’ αυτό το ζήτημα! Υπήρχαν και φιλόσοφοι, μιλάμε τώρα για τα πολύ «βαριά πεπόνια», που διακήρυσσαν ευθαρσώς ότι «τα ξέρουν όλα»! Αυτοί αποτελούσαν τον εκλεκτό στόχο του φίλου μας. Τους περιελάμβανε με τις συνεχείς και εύστοχες ερωτήσεις του και τους έβγαζε νοκ άουτ. Δεν υπήρχε φιλόσοφος ή σοφιστής που να συζήτησε με τον Σωκράτη και στο τέλος να μην ομολόγησε ότι «δεν ξέρει τίποτα». Ο Σωκράτης ήταν ένας εξολοθρευτής του «ξερωολισμού»! Άλλωστε θεωρούσε ότι αυτή ακριβώς ήταν η θεϊκή αποστολή του: να αποδείξει στην ανθρωπότητα ότι δεν είναι δυνατή η κατοχή της σοφίας και της γνώσεως…
Με την πολιτική δεν ασχολιόταν. Ισχυρίζονταν πως το μυστικό θεϊκό σημάδι που είχε μέσα του (το «δαιμόνιον») δεν του επέτρεπε να ασχολείται με πράγματα βλαβερά για τον ίδιο, όπως ήταν η πολιτική. Όμως ο Σωκράτης είχε κάποιες εκκρεμότητες με την Αθηναϊκή κοινωνία. Ενώ το «έπαιζε» μέγας παιδαγωγός, είχε την ατυχία κάποιοι απ’ τους μαθητές του να συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο των μεγαλύτερων ρεμαλιών της πόλης. Μαθητής του ήταν ο έκφυλος και προδότης Αλκιβιάδης, μαθητές του οι πρωταίτιοι της καταστροφής των «Ερμών κεφαλών», μαθητές του και οι αρχιτύραννοι Χαρμίδης και Κριτίας… Πώς, λοιπόν, να μην τον κατηγορήσουν κάποιοι κακεντρεχείς ότι «διαφθείρει τους νέους»; Δηλαδή, αν κάποιος από μας είχε μαθητές αυτόν που σκότωσε εν ψυχρώ στο Αγρίνιο πέντε ανθρώπους, τους ασφαλίτες που τσάκισαν στο ξύλο τον Κύπριο φοιτητή, τον πρώην πρόεδρο της Επιτροπής Ανταγωνισμού κλπ, τι θα λέγαμε; Δώστε του την έδρα της παιδαγωγικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών;
Παραδόξως, στο μυαλό μου συνδέω στενά τον φίλο μας Σωκράτη με τον ήρωα της επανάστασης Καραϊσκάκη! Εντελώς άσχετοι, θα μου πείτε! Αμ δε… Προσέξτε πόσο μοιάζουν δύο κοινά στιγμιότυπα του βίου τους:
Α) Ως γνωστόν και οι δύο σύρθηκαν κατηγορούμενοι ενώπιον της Δικαιοσύνης. Ο Σωκράτης για διαφθορά των νέων και εισαγωγή στην πόλη «καινών δαιμονίων», ο Καραϊσκάκης για προδοσία. Όταν τέλειωσε η ακροαματική διαδικασία της δίκης του Σωκράτη, τον ρώτησαν ποια ποινή θα ήθελε να του επιβάλλουν. Κι ενώ περίμεναν να τους προτείνει κάτι «ελαφρύ» ώστε να το αποδεχθούν και να τελειώσουν μ’ εκείνη την παρωδία, ο Σωκράτης τους αιφνιδίασε. «Όχι μόνο τιμωρία δεν πρέπει να μου επιβάλετε» τους είπε «αλλά να με ανακηρύξετε ευεργέτη της πόλης και να με σιτίζετε ισοβίως στο Πρυτανείο»! Η δήλωση αυτή συνιστούσε την απόλυτη γελοιοποίηση της εις βάρος του δικαστικής μεθόδευσης. Κάτι ανάλογο έκανε κι ο Καραϊσκάκης ενώπιον του στρατοδικείου. Όταν ο αρχιδικαστής φώναξε το όνομά του, μπήκε στην αίθουσα κουνάμενος-λιγάμενος, παριστάνοντας την «αδελφή»! «Πώς περπατάς έτσι Καραϊσκάκη;» τον ρώτησε ο Πρόεδρος. «Το χούι δεν κόβεται κυρ Πάνο» του απάντησε εκείνος. Κι ενώ το ακροατήριο ξεσπούσε σε γέλια, ο Καραϊσκάκης συνέχισε: «κι εσύ κυρ Πάνο είσαι ογδόντα χρονών αλλά το χούι να γαμείς δεν το κόβεις»!
Β) Οι πραγματικοί φιλόσοφοι αποκαλύπτονται όταν βρεθούν αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Και στον τομέα αυτό διέπρεψαν και ο Σωκράτης και ο Καραϊσκάκης. Όλοι γνωρίζουμε την ψυχραιμία του Σωκράτη λίγο πριν εκτελεστεί η θανατική του καταδίκη καθώς και την άρνησή του να δραπετεύσει. Λιγότεροι όμως ξέρουν τα τελευταία λόγια του Καραϊσκάκη. Αφού, λοιπόν, ο ήρωας είχε τραυματιστεί βαριά στη μάχη του Φαλήρου, μεταφέρθηκε στη Σαλαμίνα για θεραπεία. Εκεί, ο προσωπικός του γιατρός διαπίστωσε την αδυναμία αποκατάστασης της υγείας του και του δήλωσε: «δεν έχουμε ελπίδες καπετάνιο». Και τότε ο μεγάλος οπλαρχηγός είπε το αμίμητο, που αποτέλεσαν και τις τελευταίες κουβέντες του βίου του: «ε… τότε… άμα είναι έτσι… κλάστε μου τον μπούντζον»!

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 1

Η πρώτη νύχτα...

Η πρώτη νύχτα του χειμώνα ήλθε!
Ακόμα ένας Δεκέμβρης...
Τι αστείο...
Τόσον καιρό φαίνονταν αμέτρητοι!
Κι όμως,
ήταν μονάχα τριανταοχτώ...