Πέμπτη, Μαΐου 31

Γιατί έδωσε ο Θεός τα χέρια στις γυναίκες; (Ναυτικές ιστορίες)

Όλη νύχτα γυρίζαμε απ' το ένα κλαμπ στο άλλο.
Όλα ήταν ασφυχτικά γεμάτα.
Από γυναίκες αισθησιακές, που διψούσαν για γνωριμία κι έρωτα...
Σε μια υπαίθρια ντισκοτέκ, ζευγάρια περίμεναν ουρά έξω απ' τις τουαλέτες για "ένα στα γρήγορα".
Κάποια στιγμή άρχισε να βρέχει.
Κανένα πρόβλημα!
Όλοι συνέχισαν να χορεύουν μερένγκε, κολλημένοι στα σώματα των συντρόφων τους.
Οι περισσότεροι άντρες γυμνοί απ' τη μέση και πάνω.
Κι οι γυναίκες χωρίς κανένα πρόβλημα ν' αποκαλύψουν τα στήθη τους, ν' ανταποδώσουν τα υγρά και φλογερά φιλιά.
Χώρευαν πάνω στην πίστα σα να 'καναν έρωτα.
Με τον οργασμό να 'ρχεται σταδιακά και να κορυφώνεται το ξημέρωμα.
Οι γυναίκες αυτές ήταν σίγουρες για τον εαυτό τους, περήφανες για την ομορφιά τους και συμβιβασμένες με τη φτώχειά τους.
Στην Ελλάδα είμαστε χορτάτοι!
Γι' αυτό κι οι γυναίκες μας έγιναν χοντροκώλες (μέσα κι έξω) κι οι άντρες καράφλες (επίσης μέσα κι έξω).
Ένα ακόμη που μου 'κανε εντύπωση: αυτές οι υπέροχες γυναίκες ούτε καπνίζουν ούτε πίνουν!
Οι "δικές μας" (οι Ελλ(ε)ηνίδες) όταν μιλάν με άντρα θέλουν στο ένα χέρι να κρατάν το τσιγάρο και στ' άλλο το ποτό!
Από αμηχανία.
Γιατί δεν ξέρουν πού να βάλουν τα χέρια τους...
Ενώ τούτες δω, στην άκρη της Λατινικής Αμερικής, ξέρουν πολύ καλά πού να τα βάλουν!
Και, πιστέψτε με, το κάνουν με πολύ πικάντικο τρόπο!

Τρίτη, Μαΐου 29

"Λουκούμια υπάρχουν!"

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών ένας Θεολόγος! Σαν κι εμένα, ας πούμε. Κι αν είναι και κοσμοκαλόγερος, ακόμα καλύτερα...
Ο Παλλάδιος ήταν εκκλησιαστικός συγγραφέας που έζησε στις αρχές του 5ου αιώνα.
Σ' ένα βιβλίο του αναφέρει μια πολύ ενδιαφέρουσα και διδακτική ιστορία με πρωταγωνιστή έναν ξακουστό ασκητή της εποχής, τον Μακάριο.
Κάποτε, λοιπόν, του έστειλε κάποιος ένα τσαμπί φρέσκα σταφύλια που πολύ τα 'χε πεθυμήσει ο μοναχός.
Τα λιμπίστηκε ο καημένος ο Μακάριος αλλά έκανε εγκράτεια κι αγάπη και τα 'στειλε σ' έναν άλλον μοναχό που ήταν άρρωστος και τα 'χε μεγαλύτερη ανάγκη.
Αλλά κι εκείνος δεν τα έφαγε αλλά τα έστειλε σ' έναν άλλον αδελφό, προσποιούμενος πως από την αρρώστια του 'χε κοπεί η όρεξη
Για να μην σας τα πολυλογώ, το τσαμπί αυτό έκανε το γύρο της Σκήτης και κανείς μοναχός δεν το άγγιζε κι ας το λαχταρούσε τόσο.
Κι έτσι τα σταφύλια ξαναγύρισαν στον Μακάριο, που ευχαρίστησε το Θεό για την εγκράτεια των αδελφών...
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η ιστορία είναι αληθινή, αλλά θα σας πω κάτι που συνέβη σε μένα όταν υπηρετούσα το 1992 στο Αεροδρόμιο της Ελευσίνας, στην 112 Πτέρυγα Μάχης.
Εκείνη την περίοδο κάτι ύποπτο γινόταν στα μαγειρεία και το φαγητό ήταν πάντα ελάχιστο και χαμηλής ποιότητας, κι ο Πτέραρχος έψαχνε να βρει λύση.
Εγώ είχα το συνήθειο να τρώω αργά κι έφευγα απ' τους τελευταίους.
Κάποιο μεσημέρι μόλις είχα τελειώσει το φαϊ και μάζευα απ' τα τραπέζια τα ψυχουλάκια για να τα ρίξω στα πουλάκια.
Εκείνη τη στιγμή μπουκάρει ο Πτέραρχος, βλέπει το παράξενο θέαμα, κι αρχίζει να γκαρίζει: "τι κάνεις εκεί ρε Εβραίε;"
Το και το, του λέω.
"Και πώς σε λένε;"
Τάδε.
Πάει αμέσως στο γραφείο του, παίρνει τηλέφωνο στην Ασφάλεια και τους ρωτάει για μένα.
Είναι ένας παράξενος τύπος, του λένε, που διαβάζει στις σκοπιές "Αντί", πλένει τα βρακιά του στο κράνος του, κι είναι τέρας τιμιότητας, μέχρι βλακείας.
Με καλεί στην γραφειάρα του ο Πτέραρχος και με κάνει για δυο μήνες Σιτιάρχη!
Και να 'μαι εγώ στα μαγειρεία, στο βασίλειο της κατσαρίδας και των τρωκτικών.
Πάω στις αποθήκες να κάνω απογραφή και βλέπω πως τα τρόφιμα που έπρεπε να περάσουμε δέκα μέρες, δεν έφταναν ούτε για δύο!
Τι να κάνω κι εγώ, άρχισα να μικραίνω τις μερίδες, πάντα με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού, μπας και τη βγάλουμε.
Την άλλη μέρα κλαθμός και οδυρμός στο στράτευμα, φωνές, εκνευρισμός, τσαμπουκάδες... 
Αργά τη νύχτα, μόλις κλείδωσα τα μαγειρεία και πήγαινα προς το θάλαμο ν' αναπαυθώ, κάνω μια στάση κάτω από ένα δεντράκι και προσευχήθηκα:
"Θεέ μου, είμαστε τα τελειότερα πλάσματά σου. Δεν θες να μας βλέπεις τσιφούτηδες και μίζερους αλλά αρχοντάνθρωπους. Αύριο θα μοιράσω κανονικές μερίδες στα παιδιά, κι εγώ θα φάω μόνο αν και όταν χορτάσουν όλοι. Σε παρακαλώ φρόντισε για τις λεπτομέρειες"...
Αν θέλετε το πιστεύετε, αν δεν θέλετε μην το πιστεύετε: από την επόμενη μέρα όχι μόνο έτρωγαν όλοι μέχρι σκασμού (μιλάμε για χιλιάδες στόματα) αλλά περίσσευε και κάμποσο φαγητό και το πηγαίναμε με δυο Ρέο στον Ασπρόπυργο και το μοιράζαμε σε μετανάστες και τσιγγάνους.
Ο Θεός απεχθάνεται τη μιζέρια κι ευλογεί τη κιμπαροσύνη...
Σχετική είναι και μια ιστορία που διηγόταν ο γερο-Παϊσιος στ' Αγιονόρος.
Πολύς κόσμος τον επισκεπτόταν στην καλύβη του, κι ο καημένος, για να μπορεί να κεράσει τους πάντες, έκοβε τα λουκουμάκια στη μέση.
Κάποτε, δεν άντεξε τη μιζέρια, κι αποφάσισε όχι μόνο να δίνει ένα ολόκληρο λουκούμι σε κάθε επισκέπτη, αλλά να τον παρακαλάει να πάρει και δεύτερο!
Ε, από τότε δεν έλλειψαν ποτέ τα λουκούμια απ' την καλύβα του γέροντα. Κι ήταν τόσα πολλά που για να μην χαλάσουν αναγκαζόταν να τα στέλνει και στα οργανωμένα μεγάλα μοναστήρια!
Αυτά, δεν τα γράφω για να πάρει θάρρος ο Τσίπρας και να φωνάζει δεξιά κι αριστερά "Λουκούμια υπάρχουν!".
Γιατί πρέπει να ξέρει το παιδί πως για να πιάσει το "κόλπο" πρέπει ο "ταχυδακτυλουργός" να έχει ταπεινό φρόνημα και πνεύμα αυτοθυσίας...

Δευτέρα, Μαΐου 28

Σχώραμε Αλέξη, και Θεός σχωρέ' σε!

Την Κυριακή θα κοινωνήσω και πρέπει να ρυθμίσω μερικές μικροεκκρεμοτητούλες με τη συνείδησή μου.
Τον τελευταίο καιρό έπεσα στο αμάρτημα της κατακρίσεως, έσουρα κάμπουσα στον Αλέξη τον Τσίπρα και πρέπει να αποκατασταθώ πνευματικά.
Δημόσια τον κατέκρινα και δημόσια του ζητάω συγγνώμη.
Όχι πως άλλαξα άποψη επί της ουσίας, αλλά να... πριν του τα χώσω έπρεπε να έρθω και λίγο στη θέση του.
Και το κάνω τώρα, παραβλέποντας το γεγονός πως είναι εν δυνάμει ερωτικός μου ανταγωνιστής.
"Ανταγωνιστής" τρόπος του λέγειν. Γιατί γαμίκουλα δεν το λες το παιδί. Ένα κορίτσι γνώρισε απ' τα μαθητικά του χρόνια, μ' αυτό πορεύτηκε κι έκανε οικογένεια ο άνθρωπος!
Κράτησε και σ' αυτό τις παλιές Κνίτικες συντηρητικές παραδόσεις.
Εγώ έκανα πιτσιρικάς και στην ΚΝΕ και στα κατηχητικά της Εκκλησίας. Και θυμάμαι πως οι πρώτοι που λάκαγαν κι απ' τα δυο ήταν όσων η καρδερίνα δεν χόρταινε με όλο καναβούρι-καναβούρι!
Προσπαθώ, που λέτε, να μπω στη θέση του Αλέξη και παραλύω!
Το έχουν αλαλιάσει το παιδί!
Εντάξει, μπορεί να ήταν πλουσιόπαιδο αλλά δεν προερχόταν κι από "πολιτικό τζάκι".
Μέσα στις καταλήψεις των σχολείων μεγάλωσε και τέτοιες παραστάσεις έχει στο μυαλό του.
Συνδικαλιστής στα πανεπιστήμια ήταν, καλός "αμφιθεατράκιας", αλλά δεν ψήθηκε στα "παραπέρα"...
Έγινε υποψήφιος Δήμαρχος Αθηνών, ήταν λαμπερό και νέο πρόσωπο, τα πήγε καλά, τον έκαναν κι αρχηγό κόμματος.
Και ποιου κόμματος!
Στο "λάκκο των λεόντων"! Με Γλέζους, Πάντζες, Ρούντηδες, Μαοϊκούς, Τρότσκες και πρόσφατα όλη την πρώην ΠΑΣΚΕ Δημοσίου του ΠΑΣΟΚ.
Και τα φέρνει έτσι η ζωή κι η κάλπη και γίνεται κι αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης! Ω ρε μεγαλεία...
Και μπλέκει σε μια κωλοκατάσταση που τον υπερβαίνει κατά πολύ προσωπικά.
Οι "γκαλοπάκηδες της πουστιάς" τον βομβαρδίζουν με ενθαρρυντικές μετρήσεις την κρίσιμη βδομάδα των διερευνητικών εντολών. 
Οι άλλοι αρχηγοί του ρίχνουν συνέχεια μπανανόφλουδες, σοβαρούς συμβουλάτορες δεν έχει, τα στελέχια του κάθε φορά που βγαίνουν στο γυαλί τα κάνουν χειρότερα. Κι άντε πες του Γλέζου να το βουλώσει γιατί από οικονομικά... 
Εγώ στη θέση του θα 'χα τρελαθεί! Θα την είχα ρέψει στο πήδημα τη γυναίκα μου για να ξεαγχωθώ...
Και τον σπρώχνουν κάποιοι να βγει και στην Ευρώπη. Να πάει ο "Α.Ο. Κάτω Πλατανιάς" στο τζάμπιον λιγκ. 
Και γίνεται χωνί, τρώει το φτύσιμο της καμήλας, και τι να κάνει το παιδί, προσποιείται πως βρέχει...
Φίλε Αλέξη, ξέρω τι ζόρια τραβάς.Ούτε ψύλος στον κόρφος σου...
Όμως "δεν το 'χεις"!
Αυτό δεν είν' κακό! Το αντίθετο: είναι πολύ καλό κι υγιές. Είσαι νέος άνθρωπος, έχεις τη δουλίτσα, τη γυναικούλα, τα παιδάκια σου... μπορείς να ζήσεις ήρεμα με αξιοπρέπεια κι αρχές. 
Κι εσύ να χαλαρώσεις κι εμείς να μην ζούμε με την ανασφάλεια τι θα μας ξημερώσει με σένα που μπλέξαμε...
Να μπορείς, βρε αδελφέ, να πας σε κάποιο καπηλειό να πιεις κάνα κρασάκι με δυο-τρεις κολλητούς που εσύ θα διαλέξεις, κι όχι με τους ψυχοπαθείς απ' τις "συνιστώσες" ή τους πρώην συνδικαλιστάδες του ΠΑΣΟΚ στις ΔΕΚΟ.
Να βλέπεις και το βαζελάκι σου, να καβαλάς και τη μηχανάρα σου τέρμα τα γκάζια.
Και πού ξέρεις; Μπορεί και κάπου ν' ανταμώσουμε, να πούμε ιστορίες απ' τα παλιά καλά χρόνια της ΚΝΕ...

Κυριακή, Μαΐου 27

Προβληματισμοί ενός κοσμοκαλόγερου...

Τον τελευταίο καιρό νομίζω πως προοδεύω πνευματικά!
Έχω γίνει πραγματικός κοσμοκαλόγερος...
Τα κοσμικά με αφήνουν παγερά αδιάφορο, διαβάζω τις αγιογραφές και τα συναξάρια, τραβάω το κομποσχοινάκι μου, πάω στις αγρυπνίες και στα απόδειπνα, και μόλις λίγο σκοτεινιάσει ανεβαίνω στο Λυκαβυττό.
Εκεί έχω βρει μια καλή καβάτζα, που δεν πατάει άνθρωπος, και λέω την ευχή παρέα με τα νυχτοπούλια.
Βέβαια, εγώ κουράζομαι γρήγορα κι αποχωρώ. Εκείνα συνεχίζουν ως το ξημέρωμα...
Ωραία, και πού 'ναι το πρόβλημα, θα ρωτήσετε.
Το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα!
Όλα γίνονται τέλεια, άκοπα, ανεμπόδιστα!
Στην περίπτωσή μου ανατρέπονται όλοι οι πνευματικοί νόμοι!
Που λένε πως όποιος προοδεύει πνευματικά προκαλεί τον διάολο, κι αυτός του βάζει όλο εμπόδια, παγίδες, δόκανα...
Σε μένα, δυστυχώς, δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως!
Ούτε μια θεογκόμενα να πέσει στα πόδια μου και να κόβει φλέβες για πάρτη μου, ούτε Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας να με κάνουν, ούτε Πάπα Ρώμης, ούτε να ξυπνήσω το πρωί και να βρω δίπλα στο κρεβάτι μου ένα σακί λίρες, κάτι το πειρασμικό βρε αδελφέ...
Το αντίθετο μάλιστα.
Χθες το βράδυ έκανα ν' ανέβω στην καβάτζα μου στο Λυκαβηττό, αλλά κώλωσα.
Έχω χτυπήσει τ' αριστερό μου πόδι, έφυγε το νύχι του ενός δαχτύλου, και ψιλοκουτσαίνω.
Καθώς κοίταγα την ανηφόρα και προβληματιζόμουν, τσουφ, σταματάει ένα ρεμάλι τσοπεράς με τη μηχανάρα του. Μαλλί αμολυτό μέχρι τον κώλο, τατουάζ, σκουλαρίκια...
"Πού πας ρε φιλάρα;", με ρωτάει.
"Εκεί που πάω εγώ εσύ δαν πας", του λέω.
"Βρε ανέβα", μου κάνει, "και σε πάω όπου γουστάρεις".
Καβαλάω κι εγώ κι ανεβαίνουμε το λόφο.
Λίγο μετά την πρώτη στροφάτζα τον ρωτάω:
"Δεν μου λες ρε μεγάλε, τόσο αξιολύπητος δείχνω;"
"Μπα, μια χαρά παλικάρι είσαι"
"Το κάνεις συχνά αυτό;"
"Ποιο;"
"Να σταματάς στο δρόμο και να παίρνεις τον καθένα στη μηχανή σου;"
"Όχι, πρώτη φορά το κάνω"
"Μάλιστα..."
Πήγα, που λέτε, στη καβάτζα μου κι όταν κατέβηκα, μετά από καμιά ωρίτσα, ο πόνος στο πόδι είχε περάσει εντελώς...
Αυτό που ζω είναι φαινόμενο μοναδικό στα ασκητικά χρονικά.
Αρχίζω να υποψιάζομαι πως κάτι κάνω λάθος.
Μάλλον ο διάολος κάθεται απέναντί μου, με βλέπει, γελάει και λέει: "για δες έναν μαλάκα που νομίζει πως κάτι κάνει! Ας το παιδί ήσυχο να ονειρεύεται..."

Σάββατο, Μαΐου 26

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας! (ΚΓ') Εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ...

Τούτη την Κυριακή η Εκκλησία μας τιμά τους 318 Επισκόπους που συμμετείχαν στην Α' Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ. στη Νίκαια.
Η Σύνοδος αυτή καταδίκασε τον Άρειο που θεωρούσε τον Χριστό όχι Θεό αλλά "τελειότερο κτίσμα" του Θεού Πατέρα.
Ευκαιρία, λοιπόν, να διατυπώσουμε κάποιους σχετικούς προβληματισμούς.
Κατά τη γνώμη μας η Εκκλησία έκανε ένα κρίσιμο λάθος: θεώρησε τα βιβλία της Αγίας Γραφής θεόπνευστα. Αυτό σημαίνει πως μέσα στις κτιστές λέξεις κρύβεται η Αλήθεια, άρα πρέπει να τις θέσουμε υπό το μικροσκόπιο της έρευνας...
Κι άνοιξαν έτσι οι Ασκοί του Αιόλου. Γιατί όλες οι αιρέσεις προήλθαν απ' την προσπάθεια ερμηνείας των "θεόπνευστων Γραφών".
Όμως τα Ευαγγέλια, οι Πράξεις των Αποστόλων και οι Επιστολές δεν γράφτηκαν για να αποτελέσουν Ιερά Κείμενα ούτε Δογματικά Εγχειρίδια της χριστιανικής θρησκείας.
Τα βιβλία αυτά έπρεπε η Εκκλησία μας να τα θεωρήσει "ενδεικτική βιβλιογραφία" της ιστορίας και της πίστης των πρώτων Χριστιανών. Και με βάση αυτά (κι όχι αποκλειστικά αυτά) να διατυπώσει μια πολύ λιτή και συνοπτική δογματική διδασκαλία.
Δυστυχώς η Εκκλησία μας έπεσε στην παγίδα μιας αδιέξοδης δογματοληψίας. Παρήγαγε περισσότερα δόγματα απ' όσα η ίδια μπορούσε να καταναλώσει και η κοινωνία να αφομοιώσει...
Έτσι αυτοπαγιδεύτηκε, έβαλε γύρω απ' το λαιμό της μια σφιχτή θηλιά, στέρησε την ελευθερία των πιστών της και δημιούργησε μια ασφυκτική ατμόσφαιρα που κάθε άλλο παρά προάγει ολοκληρωμένες συνειδήσεις και προσωπικότητες.
Ας μην κοροϊδευόμαστε: Τα λεγόμενα "Ιερά Βιβλία" είναι ανθρώπινα δημιουργήματα με τις ατέλειες, τα λάθη, τις αντιφάσεις τους...
Σ' αυτά μπορεί κανείς άνετα να θεμελιώσει οποιαδήποτε άποψη. Όπως, λ.χ., ότι ο Χριστός ήταν Θεός, Υιός του Θεού, Μεσσίας, Μεσίτης, Απεσταλμένος, Αρχάγγελος, τέλειο κτίσμα, τα πάντα...
Το γράμμα και το πνεύμα της Καινής Διαθήκης είναι ανοιχτό σε κάθε ερμηνεία!
Κι ίσως εδώ να κρύβεται και το μεγαλείο της: αφήνει τεράστια περιθώρια να βρει σε αυτά ο καθένας μας αυτό που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και στο χαρακτήρα του.
Εμείς που είμαστε ακραιφνείς μονοθεϊστές θα βρούμε στις "Γραφές" τα επιχειρήματα που αναζητάμε.
Όσοι έχουν μια πιο "πολυθεϊστική κουλτούρα" θα μείνουν κι αυτοί ικανοποιημένοι με την "τριαδικότητα του Θεού".
Η ουσία είναι να μην κολλήσουμε σε μια αδιέξοδη λεξιλαγνεία και εδαφιολογία.
Καλούμαστε να δώσουμε μεγάλο πνευματικό αγώνα, ο χρόνος που μας μένει είναι λίγος και δεν μας επιτρέπεται να τον σπαταλάμε σε βυζαντινισμούς, "οιμοιούσια" και "ομοούσια"...
Υ.Γ.: Κλείνω με ένα απόσπασμα απ' το Κοράνι. Σημειωτέον, το Κοράνι θεωρεί τον Ιησού "μεγάλο προφήτη του Θεού", κι ίσως γι' αυτό ο Ιωάννης Δαμασκηνός θεωρούσε τον 8ο αιώνα το Ισλάμ (μια αυστηρά μονοθεϊστική θρησκεία) ως "χριστιανική αίρεση".
Σε κάποιο σημείο του Κορανίου ο Θεός (Αλλάχ) ρωτά τον Ιησού:
"Ω Ιησού, γιε της Μαριάμ, μήπως είπες στους ανθρώπους να λατρεύουν εσένα και τη μητέρα σου σαν Θεούς εκτός απ' τον Αλλάχ;".
"Δόξα σε σένα", είπε ο Ιησούς. "Ποτέ δεν θα έλεγα όσα δεν είχα δικαίωμα να πω. Ποτέ δεν τους είπα τίποτα παραπάνω απ' όσα με διάταξες να πω: να λατρεύετε τον Αλλάχ, τον Κύριό μου και τον Κύριό σας"...

Παρασκευή, Μαΐου 25

Στουμπώνει ποτέ ο αχόρταγος;

Είπαμε στο προηγούμενο ποστάκι πώς οι παλιοί Δηλιγιαννικοί προσχώρησαν μαζικά στο νέο κόμμα των "Φιλελευθέρων" του Λευτεράκη του Βενιζέλου.
Και οι αντίπαλοί τους, οι Θεοτοκικοί, έστησαν την "αντιβενιζελική παράταξη".
Και συνέχισαν να τρώγονται μεταξύ τους, όπως ήδη έκαναν επί 25 χρόνια, αλλά τώρα με άλλα ονόματα και συνθήματα.
Ποιοι νομίζετε ότι στελέχωσαν τα "τάγματα θανάτου" των βενιζελικών και αντιβενιζελικών που έδρασαν την περίοδο του Εθνικού Διχασμού το 1915;
Ήταν οι ίδιοι μπράβοι του υποκόσμου που επιστράτευαν πάντα στις προεκλογικές περιόδους οι "τρικουπικοί" κι οι "Δηλιγιαννικοί".
Το φαινόμενο της μαζικής μεταπήδησης οπαδών και ψηφοφόρων απ' τον έναν πολιτικό χώρο στον άλλον τον ζήσαμε και μετά τις εκλογές του 1977, οπότε οι πρώην κεντρώοι (ΕΔΗΚ κλπ) εντάσσονταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία στο ΠΑΣΟΚ.
Το ζούμε και σήμερα με το "ΠΑΣΟΚ της λαμογιάς" που τρέχει να στεγαστεί στο ΣΥΡΙΖΑ:
Όλο αυτό το σκυλολόι αποτελεί ειδική κατηγορία (και, μάλιστα, πολυάριθμη) του ελληνικού λαού.
Είναι πολύ πιο σκληρό και ανελέητο από οποιαδήποτε άλλη "συνιστώσα"!
Πού να φτουρήσουν οι Μαοϊκοί, οι "Ρόζες" και οι Τρότσκες μπροστά σ' αυτούς τους εκπαιδευμένους νταβατζήδες της εξουσίας.
Αυτούς μόνο ο μακαρίτης ο Αντρέας μπορούσε να τους κάνει ζάφτι.
Έπαιρνε τα θαλασσοδάνεια και τους στούμπωνε!
Αλλά χορταίνει ποτέ ο αχόρταγος;
Αυτές οι "πράσινες συμμορίες" μόλις δουν τι ξελιγομάρα κυκλοφοράει στο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν μπορέσουν να τους κάνουν σαν τα μούτρα τους, θα σηκωθούν να φύγουν προς άλλο "μαγαζάκι", και θ' αφήσουν τον Αλέξη πάλι με τους τριακόσιους του!
Δηλαδή εσείς τι νομίσατε;
Πως ο ελληνικός λαός, μέχρι το μεδούλι ποτισμένος απ' το πελατειακό σύστημα, έγινε σε μια νύχτα ιδεολόγος;

Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι! (Γ')

Εμείς οι Δηλιγιαννικοί μπορεί να φάγαμε μεγάλη ήττα στις εκλογές του δέκα, αλλά αρχίσαμε να το ξανασκεφτόμαστε το πράμα.
Μήπως αυτός ο "Σατανάς απ' την Κρήτη" δεν ήταν και τόσο σατανάς;
Στο κάτω της γραφής εμείς δεν θέλαμε να βλέπουμε ούτε ζωγραφιστούς τον Τρικούπη, τον διάδοχό του Θεοτόκη κι όλη τη σάρα και τη μάρα της κλίκας τους, κάτι χρηματιστές, μεγαλεμπόρους, λιμοκοντόρους απ' τα Επτάνησα και μεγαλοτσιφλικάδες...
Εμείς ήμασταν τα "παιδιά του λαού", εργάτες και κολίγοι, που οι τρικουπικοί μάς έλεγαν "ξυπόλυτους" και "σκορδοφάγους".
Για να μην σας τα πολυλογώ, αμέσως μετά τις εκλογές όλοι οι Δηλιγιαννικοί αρχίσαμε και προσχωρούσαμε μαζικά στο κόμμα του Λευτεράκη, "Φιλελευθέρων" το 'λεγε.
Προσωπολατρεία είχαμε με το γερο-Δηλιγιάννη, προσωπολατρεία και τώρα με το Βενιζέλαρο!
Κατέβασα και το κάδρο του Ράλαρου απ' το σαλόνι μου κι ανέβασα τη μούρη του "σατανά", σόρυ... του μεγάλου μας εθνάρχη Ελευθέριου Βενιζέλου ήθελα να πω...
Αλλά κι οι παλιοί μας αντίπαλοι, οι Θεοτοκικοί, έκαναν το δικό τους κόμμα, το "αντιβενιζελικό"!
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, πάνω-κάτω οι ίδιοι είμαστε. Μόνο ονόματα αλλάξαμε και συνθήματα...
Αλλά τώρα βιάζομαι.
Πρέπει να παρουσιαστώ στο Φρουραρχείο Αθηνών γιατί με επιστράτευσαν.
Άρχισε ο Βαλκανικός Πόλεμος και αύριο φεύγω για το μέτωπο στη Μακεδονία...

Τετάρτη, Μαΐου 23

Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι! (Β')

Τέτοια εποχή ήτανε, Μάης του εννιακόσια πέντε, που μας τον έφαγαν το γερο-Δηλιγιάννη.
Τον ξεκοίλιασε ένας μπράβος μπροστά στα σκαλάκια της παλιάς Βουλής, στην οδό Σταδίου.
Ο μακαρίτης είχε φέρει ένα νομοσχέδιο που έβαζε χέρι στις χαρτοπαιχτικές λέσχες.
Ε, αυτό ήταν! Βρήκαν οι λεσχιάρχες έναν μαστούρη και τον σουγιάδιασε το γέρο.
Του 'δωσε κανονικά τα 'ντερα στο χέρι...
Εμείς τότε ψιλοορφανέψαμε. Το κομματάκι μας διασπάστηκε στους Ραλλικούς και στους Μαυρομιχαλικούς.
Εγώ ήμουν με τον Δημητράκη το Ράλλη. "Αττικάρχη" τον έλεγαν, αλλά εμείς τον φωνάζαμε "πλανητάρχη"! Σαν τον Ίβκοβιτς ένα πράμα.
Μεγάλοι μας αντίπαλοι οι Θεοτοκικοί, που να τους κάτσει η πατσά στο λαιμό.
Αλλά το μεγάλο χουνέρι μάς το 'καναν οι καραβανάδες, λίγες μέρες πριν της Παναγίας στα ενιακόσια εννιά.
Μαζόχτηκαν στο Γουδή κι έκαναν, λέει, "κίνημα  ανανεωτικόν"!
Αν είναι δυνατόν, δηλαδή! Το πιο σύντομο ανέκδοτο: "καραβανάς ανανεωτικός"! Σαν τον Κώστα...
Ας γελάσω όπως η Άθη: Αχχχχαααααχχχχαααααχχχχχααααααααχχχχχχχααααααα
Τι λέγαμε; Α, για το Κίνημα στο Γουδή. Τα θαλάσσωσαν οι τενεκέδες, αλλά τη ζημιά μάς την έκαναν:
Μας κουβάλησαν στην Ελλάδα αυτόν τον τρισκατάρατο τον Κρητικό, το Λευτεράκη το Βενιζέλο.
Εγώ εκείνη την εποχή δεν ήθελα ν' ακούω Κρητικό.
Ίσως φταίει που μ' είχε σουτάρει στεγνά η Μαριλίτσα.
Θα μου πείτε η Μαρίλω είναι Ηρακλειώτισσα κι ο Λευτεράκης Χανιώτης.
Δεν έχει σημασία, και στο Ηράκλειο υπάρχει Χανιόπορτα!
Μας μπαστικώθηκε, που λέτε, ο τρισκατάρατος στην Αθήνα και προκηρύχθηκαν εκλογές για τις 8 Αυγούστου του εννικόσια δέκα.
Τι να κάνουμε κι εμείς, είδαμε το χάρο με τα μάτια, κι αποφασίσαμε να ενωθούμε με τους μισητούς Θεοτοκικούς. Κι από κοντά όλα τα ρετάλια: μαυρομιχαλικοί, ζαϊμικοί, δραγουμικοί, γουναρικοί. "Όλα τα πολιτικά αντρείκελα του παρελθόντος", όπως γράψαν τότε οι παλιοφυλλάδες.
Το νέο κόμμα είχε για σήμα τα κλαδιά του πεύκου και το ονομάσαμε "Ηνωμένα Κόμματα". Αλλά οι ρουφιάνες οι φιλοβενιζελικές φυλλάδες μάς έλεγαν "Ηνωμένα Βουστάσια", Άι να χαθούν...
Όταν μίλησε ο Αρχηγός μας στο Σύνταγμα, έγινε πανζουρλισμός.
Ξελαρυγγιαστήκαμε να φωνάζουμε "Ρά-ρά-ρά-λα-ρος" και στο καπάκι "Βενιζέλος-Κουκουτσέλος"!
Του κάναμε και μια χοντρή πουστίτσα του παλιο-Εβραίου (γιατί αυτός ούτε φάτσα ούτε μυαλό κρητικού είχε!): φέραμε απ' την Κρήτη τέσσερεις πολιτικούς του αντιπάλους (Κούνδουρο, Μιχελιδάκη, Πωλογεώργη και Παπαμαστοράκη) και τους βάλαμε στους συνδυασμούς μας.
Όλοι αυτοί δεν είχαν ελληνική αλλά οθωμανική υπηκοότητα.
Δεν μπορεί, θ' αντιδράσει η Τουρκία, θα μπλεχτούν και οι ξένες δυνάμεις και, τάχα μου, θα τους αποσύρουμε αρκεί να αποσυρθεί μαζί τους κι ο τραγόμορφος διάολος...
Αλλά τι να λέμε τώρα... οι εκλογές έγιναν και πήραμε τα παπάρια μας!

Τρίτη, Μαΐου 22

Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι (Α')

Στις αρχές του 20ού αιώνα, θυμάμαι, πουλάγαμε τον ψήφο μας στην ψύχρα.
Εγώ ήμουν του Δηλιαγιαννικού κόμματος.
Ο αρχηγός μας, ο Θοδωρής, "γέρο" τον εφωνάζαμε γιατί είχε καβατζάρει τα 80, το 'χε μεγάλο μαράζι να κερδίσει τις εκλογές  στις 20 του Φλεβάρη το 1905.
Στους συνδυασμούς μας βάζαμε μόνο όσους είχαν γερό κομπόδεμα και συνεισέφεραν στο "εκλογικόν ταμείον".
Απ' αυτό το ταμείο πλερώναμε 25 δραχμές το κεφάλι ή, καλύτερα, την ψήφο.
Οι Θεοτοκικοί δίναν λιγότερα, ενώ οι Ζαϊμικοί κάτι ψύχουλα.
Θυμάμαι πως δούλεψε ρολόι και το "σύστημα των δεκαρχιών"!
Μαζευόμασταν σε κάθε γειτονιά δέκα φανατικοί Δηλιγιαννικοί και με τα λεφτά του ταμείου γυρνάγαμε από καπηλειό σε καπηλειό και παίρναμε σβάρνα τα κουρεία και τους καφενέδες και φτιάναμε κλίμα.
Φανατίζαμε τους δικούς μας και σπάγαμε τον τσαμπουκά των αλλονώνε.
Στη Σύρα το 'χαμε παραχέσει λίγο.
Οι δικοί μας εργοστασιάρχες μάζωξαν Κυριακή πρωί όλους τους εργάτες τους και τους μοίρασαν δυο μεροκάμματα για να μας ψηφίσουν.
Στην Ερμούπολη, επειδή πολλοί έπαιρναν το παραδάκι αλλά έριχναν το κουκί αλλού, αλλάξαμε το τροπάρι.
Έπαιρναν τις 15 δραχμές μπροστάτζα και τις υπόλοιπες 10 μετά, αν κέρδιζαν οι δικοί μας.
Κάναμε "καθαρές" δουλειές. Αμ πώς. Με χαρτιά και υπογραφές. Και για να μην δίνουμε στόχο, το εμφανίζαμε σαν "στοίχημα": και καλά, ο ψηφοφόρος στοιχημάτιζε υπέρ του συνδυασμού μας, κι αν κέρδιζε εισέπραττε το δεκάδραχμο! Έτσι δεν είχε συμφέρον να την κάνει γυριστεί.
Όσο για τον Περαία, δεν το συζητάμε.
Είχαμε μαζέψει όλα τα αποβράσματα του υποκόσμου και γύρναγαν τις συνοικίες λιανίζοντας με τις μαγκούρες τους όσους ψηφοφόρους δεν ήταν πρόθυμοι να συνεργαστούν μαζί μας!
Οι αντίπαλες εφημερίδες κάτι έγραψαν για "περιφερόμενους τραμπούκους μαγκουροφόρους", αλλά σκασίλα μας.
Εμείς έτσι θέλαμε και τον φέραμε το "γέρο"!

Δευτέρα, Μαΐου 21

Απ' τις αλάνες του Καρπενησιού στις "αλάνες της ζωής"...

Από μικρός άκουγα να μου λένε:
"Οι άντρες δεν κλαίνε!
Φέρσου σαν άντρας!
Απαγορεύεται το κλάμα στο ποδόσφαιρο!"
(Ακόμα κι όταν το σχίσιμο στο γόνατο 
έφτανε μέχρι το κόκκαλο...)
Και μετά είχαν την απαίτηση
να είμαι τρυφερός
στοργικός
ευαίσθητος...

Κυριακή, Μαΐου 20

Η Ιρώ (νέα μπλόγκερ και φοιτητριούλα) θέλει να μπει στην μπλογκοπαρέα μας. Αλλά πρώτα πρέπει να περάσει από καψόνια, δοκιμασίες και τεστ...

Τέστ πρώτον και ευκολότερον: Ιρώ απάντησε σε όλες τις παρακάτω ερωτήσεις:

1) Τι διάολο έχει ο Τάκης και μόλις τον δει γυναίκα πέφτει στα τέσσερα;
- Λέγειν
- Σεξαπίλ
- Ομορφάδα (γράφουμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα)
- Ε9

2) Τι είναι κατά δήλωσίν του ο Κώστας;
- Υποχόνδριος
- Ανανεωτικός
- Τσέλιγκας γιαουρτοποιός
- Ένας μαλάκας και μισός

3) Κάθε πότε κάνει πρόβα νυφικού η Μαρία;
- Κάθε πρωί πριν πάει στη δουλειά
- Κάθε φορά που βλέπει το βιβλιάριο καταθέσεων του Άσκαρ
- Όταν κάνουν μπάτσελορ πάρτυ οι φίλες της

4) Ποιο είναι το ύψος του Δείμου;
- Κάτω από 1:40
- Κάτω από 1:20
- Κάτω από 1:00
- Κάτω γενικώς...

5) Ποιος θα κληρωνομήσει το μπλογκί του Ασκάρ;
- Το Ωνάσειο Ίδρυμα
- Τα Σποράκια
- Η Ουνέσκο
- Ο Λέχρας

6) Πώς αποκαλεί τον Άσκαρ η Σνουπίτσα-Μαριλίτσα;
- Ακτινίδιο
- Μαθουσάλα
- Αραξοβόλι
- Ξερολούκουμο

7) Ποια είναι η μεγαλύτερη πουτάνα στο χαρέμι;
- Η Αλήτισσα
- Η Καντούλα
- Η Άθη
- Καλές πουτάνες είναι όλες...

8) Τι όργανο παίζει η Σάμμυ;
- Πιάνο
- Μπουζουκάκι
- Φυσαρμόνικα
- Το "μια σταλίτσα οργανάκι"

9) Τι ψαρεύει στ' ανοιχτά της Σύρας η Ζουζού;
- Γκομενάκια
- Γαμοσαυρίδια
- Καλαμαράκια
- Πελάτες

10) Ποιο είναι το κλασσικό επιφώνημα της Άθη;
- Αχμμμμ
- Εχμμμμ
- Αχ βαχ
- Χονολουλού

11) Η Καντούλα αποτελεί "δημόσιο κίνδυνο" γιατί ανάμεσα στα πόδια της έχει:
- Καρυοθραύστη
- Κουνελοπνίχτη
- Διαστημική δίνη
- Ξέρω αλλά δεν σας λέω...

12) Τι θα ψηφίσει στις επόμενες εκλογές ο Άσκαρ;
- Στ' αρχίδια μας
- ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ
- Ν.Δ.
- Ό,τι συνήθως

13) Ποιος είναι ο αγαπημένος ποιητής της Αλήτισσας;
- Ο Ρωμανός ο Μελωδός
- Η Σαπφώ ή η Σαπφώ Νοταρά, δεν θυμάμαι ακριβώς
- Η Μαριώ η Σαλονικιά
- Ο Μπουκόφσκι
- Αυτός που έγραψε τον στίχο "ήρθε η κρίση έφυγε η λίμπιντο"

Επειδή η Ιρώ είναι ακόμα φρεσκαδούρα, επιτρέπεται να τη βοηθήσουν (λίγο, όμως, έτσι;) ο Τάκης κι ο Κώστας. Υπό την αυστηρή επίβλεψη της Αλήτισσας, προς αποφυγή σεξουαλικών  παρενοχλήσεων του κοριτσιού. 
Καλά, αυτή την Αλήτισσα τη βλέπω σε 10 χρόνια το πολύ ... υστερικιά θεούσα!

Παρασκευή, Μαΐου 18

Το μπλογκί μας γιορτάζει (κλείνει τα έξι χρόνια) κι ο Μπουκόφσκι ήρθε (ξανά) στον ύπνο μου και πιάσαμε ψιλοκουβέντα...

Τσαρλ, πάντα άρεσα στους ψυχοπαθείς
και στους ανώμαλους.
Στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο,
στο Πανεπιστήμιο, στο στρατό.
Όλοι οι ανεπιθύμητοι
μαζεύονταν γύρω μου,
σαν οι μύγες στο σκατό.
Τύποι με διαταραχές
τικ
πιτυρίδα
ηδονοβλεψίες
μισάνθρωποι...
Τους τραβάω σαν μαγνήτης,
μόνοι τους με πλησίαζαν...
Έτσι δε με γνώρισες κι εσύ Τσαρλ;

Θυμάσαι τότε που μέναμε μαζί
σε μια υπόγα στην πλατεία Αμερικής;
Τις νύχτες φοβόσουν για το κεφάλι σου
γι' αυτό και χωνόσουν στις κουβέρτες.
Καπνίζαμε κάτι λεπτά πουράκια
κλεμμένα απ το γωνιακό ψιλικατζίδικο.
Κουβεντιάζαμε για μποξ,
ιπποδρομίες, πολιτικά.
Και πώς, τέλος πάντων,
θα πιάναμε την καλή...
Θυμάσαι που μου 'λεγες
πως αν ήσουν Έλληνας
θα ψήφιζες Χρυσή Αυγή;
Κάποια μέρα γύρισα
κι εσύ είχες φύγει.
Έτσι απλά...
Με τη Νιγηριανή που 'χα καψουρευτεί.
Δεν πειράζει,
δεν σου κτράτησα κακία,
απλά, από τότε δεν ξανακάπνισα
λεπτά πουράκια...
Τη θυμάσαι τη Μάγδα δικέ μου;
Τελικά την έριξα
πέρσι τα Χριστούγεννα.
Κάθε τρεις και λίγο
πεταγόμουν μέχρι τ' Αγρίνιο
(και ξέρεις πόσο σιχαίνομαι
την οδήγηση Τσαρλς).
Ναι... καλά θυμάσαι.
Είχε πολύ πράμα για πιάσιμο.
Και της τον έπιανα
την άρπαζα απ' τα μαλλιά
της πιπίλαγα το πάνω χείλος
το μουνί
την ψυχή...
Την καβαλούσα και της έλεγα
"Θα σε γεμίσω ψωλόχυμα μωρή!
Δεν ήρθα απ' την Αθήνα 
να παίξουμε σκάκι"...
Πάντα μου άρεσαν οι γριέτζες
με τα σπασμένα δόντια
τα σάπια μυαλά
τα ρημαγμένα πρόσωπα...
Ο λαιμός της είχε ρυτίδες
αλλά ο κώλος της ήταν ακόμα
κώλος πιτσιρίκας.
Και τα μπούτια της σφυχτά.
Φορούσε κυλότα θαλασσιά.
Της την έβγαζα
ανέβαζα τη φούστα της
και με την τηλεόραση να τρεμοπαίζει
την έπαιρνα στα όρθια.
"Τάφο πηδάω",
σκεφτόμουν,
"και νεκρό ανασταίνω..."
(Εσείς αγοράκια 
κρατήστε τις παρθένες σας
κι αφήστε σε μένα εκείνες
τις παλιές καβλιάρες
με τα ψιλά τακούνια
και τους κώλους
που ξέχασαν να γεράσουν)
Ύστερα πίναμε με τις ώρες κρασί
βλέπαμε τηλεόραση
κι αποκοιμιόμασταν.
Συνήθως ξεχνούσε να βγάλει
τη μασέλα της...
Μη στα πολυλογώ Τσαρλς,
προχθές χωρίσαμε.
Καυγαδίσαμε άγρια
με πέταξε έξω απ' το σπίτι της.
Έβαλα μπρος τ' αμάξι
αλλά μπέρδεψα πάλι
την μπρος με την όπισθεν.
Έκανα κατά λάθος πίσω
και πάτησα τη γαμόγατά της.
Την άκουσα που τσίριξε
βγήκα και την είδα.
Της είχαν βγει τα 'ντερα
απ' το στόμα,
αλλά ζούσε ακόμα
και με κοίταζε.
Η Μάγδα πετάχτηκε έξω ουρλιάζοντας
"Τη σκότωσες τη γάτα παλιοπούστη!"
"Όχι!", φώναξα,
"είν' ακόμη ζωντανή!"
Στο μεταξύ η γάτα
ήταν τελείως λιάδα.
Όμως ανάσαινε...

Πέμπτη, Μαΐου 17

Αυτό είναι το τελευταίο πολιτικο-ποστάκι μου! Από αύριο προσευχή και νηστεία...

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας δεν ήταν συνώνυμα της πολιτικής απάτης, τώρα θα είχαν την εξουσία, θα μας απάλλασσαν απ' το επαχθές χρέος, τη λιτότητα και τα Μνημόνια.
Θα σταματούσαν τα λουκέτα, θα μείωναν την ανεργεία, θα αποκαθιστούσαν τις συντάξεις, τους μισθούς και τα μεροκάμματα, κι όλα αυτά χωρίς να βγούμε απ' το ευρώ...
Σαμαράς και Βενιζέλος τους πρόσφεραν την εξουσία στο πιάτο.
Κι αυτοί είπαν ένα τεράστιο ΟΧΙ, σαν εκείνο του Μεταξά κι ακόμα μεγαλύτερο!
Από τη στιγμή εκείνη, για μένα αυτή η παράταξη τέλειωσε.
Κι ερχόμαστε σ' ένα άλλο θεματάκι: ποιος φταίει για την οικονομική κατάρρευση της χώρας μας;
Ασφαλώς την κύρια ευθύνη έχουν τα δυο κόμματα που μονοπωλούσαν την εξουσία.
Θυμάμαι αμυδρά τον γερο-Καραμανλή που κει γύρω στα 1977 κρατικοποιούσε ό,τι περπατούσε, πετούσε ή κολυμπούσε.
Και μετά ήρθε ο Αντρέας, διόριζε καραβανιές στο Δημόσιο και στις ήδη προβληματικές επιχειρήσεις, έδινε αριστερά και δεξιά συντάξεις μαϊμούδες, μας φόρτωνε με νέα δάνεια...
Και οι διάδοχοί τους δεν ήταν καλύτεροι: ρουσφετολογικοί διορισμοί, προνόμια στις συντεχνίες του Δημοσίου (και όχι μόνο), συνεχείς αυξήσεις μισθών και συντάξεων χωρίς παραγωγικότητα, επιδόματα για γέλια, κι όλα αυτά με ξένα (δανεικά) χρήματα.
Και τι έκανε η Αριστερά μπροστά σ' αυτό το ρεσάλτο των "πειρατών";
Μήπως όρθωσε το ανάστημά της; Ζήτησε να μπει ένα φρένο;
Όχι! Έκανε το ακριβώς αντίθετο.
Υιοθετούσε κάθε συντεχνιακή διεκδίκηση, απαιτούσε μαγαλύτερες αυξήσεις, περισσότερους διορισμούς στο δημόσιο, μεγαλύτερη επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού.
Δεν είναι αυτό δική της ευθύνη;
Και τελειώνω με τούτο: φίλοι, γνωστοί και συγγενείς με "έφαγαν" τις τελευταίες μέρες να μεταφέρω τις καταθέσεις μου στο εξωτερικό!
Αυτό δεν πρόκειται να γίνει!
Σε τούτη τη χώρα έζησα φτωχός, σε τούτη έφτιαξα ό,τι έφτιαξα, σε τούτη και θα ξαναφτωχύνω αν χρειατεί.
Θυμάμαι πώς έβγαλα το Δημοτικό στο Καρπενήσι.
Με δυο ζευγάρια παπούτσια. Με αυτά πήγαινα σχολειό, μ' αυτά έπαιζα μπάλα, με τα ίδια πήγαινα και στην εκκλησιά.
Καινούργιο ρούχο δεν φόρεσα ποτές. Πάντα έβαζα ό,τι δεν έκανε στο μεγαλύτερο αδελφό μου.
Στη δευτέρα Δημοτικού μάς πήρε ο πατέρας μας δώρο μια δερμάτινη μπάλα. Την κρατήσαμε πέντε χρόνια. Τον τελευταίο δεν υπήρχε καν δέρμα. Όλο μπαλώματα με μεσινέζα και σακοράφα...
Η Ελλάδα με μεγάλωσε, η Ελλάδα με σπούδασε, αυτή με έκανε ό,τι είμαι, και σ' αυτήν (και στην οικογένειά μου) χρωστάω τα πάντα.
Ούτε μισό ευρώπουλο δεν θα πάω στην Ελβετία ή στη Γαλλία ή στην Κύπρο.
Και στο κάτω της γραφής, καλύτερα να μου τα φάει ο Τσίπρας παρά μια πουτάνα με νυφικό...