Δευτέρα, Οκτωβρίου 31

Γιώργο...

... εξασφάλισες πρώτα τη συναίνεση
των δανειστών μας

για το δημοψήφισμα;

Ο Άσκαρ αλλάζει ριζικά!

Τελικά, πολύ σοφή η παροιμία «πες μου ποιον έχεις φίλο, να σου πω τι είσαι»!
Τον τελευταίο καιρό, που άρχισα κάτι κολλητιλίκια με δυο-τρεις Άραβες, μουσουλμάνους Αλεβίδες, παρατηρώ σημαντικές αλλαγές στον εαυτό μου.
Η πλέον εκπληκτική: έχω κόψει εντελώς το οινόπνευμα!
Μ΄έχουν «κολλήσει» και πίνω μόνο τσάι!
Απ’ το πρωί ίσα με το βράδυ είμαι μ’ ένα κύπελλο στο χέρι.
Μιλάμε πως καταναλώνω πάνω από 15 λίτρα τη μέρα!
Κι όλο το βράδυ τρέχω στην τουαλέτα...
Δε λέω, καλή κι άγια ή νέα συνήθεια, αλλά με χαλάει που πέφτω απ’ τη μια υπερβολή στην άλλη.
Από οινόπνευμα, άντε να πιω κανένα κρασάκι, και μόνο σε κουτουκοκατάσταση με χριστιανοπαρέα.
ΥΓ.: Το ’χω ξαναγράψει και το επαναλαμβάνω: οι Έλληνες χριστιανοί είμαστε οι πιο κομπλεξικοί άνθρωποι του κόσμου με τη θρησκεία μας!
Πας, π.χ., στην Αμερική, στα πολυτελέστερα εστιατόρια και βλέπεις ανθρώπους κάθε θρησκείας να κάνουν την προσευχή τους πριν αρχίσουν να τρώνε. Εδώ, αν πριν αρχίσεις το χλαπάκιασμα τολμήσεις να κάνεις το σταυρό σου και να πεις «δόξα τω Θεώ, πλούσια τα ελέη του», σε περνάνε για ούφο!
Αν πεις «απόψε είναι Παρασκευή και δεν τρώω κρέας», πρέπει να υπομένεις το δούλεμα των άλλων μέχρι να φύγετε!
Αν πεις, όμως, «ο διαιοτολόγος μού είπε να φάω σήμερα μόνο σαλάτες», όλοι θα πουν «σεβαστόν!»...
Και για να μην σας κουράζω, θα πω και κάτι τελευταίο, γιατί κοντεύω να σκάσω με την υποκρισία μας:
Γνωρίζω πολλούς από μας που όταν βρισκόμαστε σε θρησκευτικούς κύκλους είμαστε όλο «κατάνυξη» και «πνευματικές συζητήσεις»!
Κι αν βρεθούμε σε κοσμικό περιβάλλον, το παίζουμε άνετοι, μοντέρνοι, καλοφαγάδες, γλετζέδες, ακόμη κι άπιστοι...

Κυριακή, Οκτωβρίου 30

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας! ΙΓ’ (Γιατί ο φτωχός Λάζαρος πήγε στον Παράδεισο, κι ο Πλούσιος στην Κόλαση;)

Αλήθεια, γιατί πήγε στον Παράδεισο ο Λάζαρος;
Μήπως γιατί ήταν φτωχός;
Μα η φτώχεια, από μόνη της, δεν είναι αρετή! Αντιθέτως, όπως όλοι έχουμε διαπιστώσει, πολλές φορές οι φτωχοί γίνονται συμπλεγματικοί, σκληρόκαρδοι, και γεμίζουν μίσος, φθόνο, χαιρεκακία...
Μήπως γιατί έκανε καλές πράξεις;
Όμως το Ευαγγέλιο δεν αναφέρει κάτι τέτοιο. Απλώς μας πληροφορεί πως ζούσε εξαθλιωμένα, γεμάτος πληγές, έξω από την πόρτα του Πλούσιου, ζητιανεύοντας λίγα ψίχουλα.
Για ποιον, λοιπόν, λόγο πήγε στον Παράδεισο ο φτωχός Λάζαρος;
Κατά τη γνώμη μας, για δυο λόγους:
Ο πρώτος έχει να κάνει με το όνομά του: «Λάζαρος» στα εβραϊκά σημαίνει «βοηθός μου ο Θεός».
Ο Ιησούς σίγουρα δεν επέλεξε τυχαία το όνομα αυτό για τον φτωχό Λάζαρο. Μάλλον ήθελε να μας δείξει πόσο σημαντικό είναι για τη ζωή και τη σωτηρία μας η απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού.
Ο δεύτερος λόγος είναι πως ο Λάζαρος, παρόλο που ζούσε τρισάθλια, δεν έβγαλε ούτε έναν γογγυσμό κατά του Θεού. Ούτε εκδήλωσε παράπονο, ζήλια ή φθόνο για τον πλούσιο!
Απ’ την άλλη, ούτε κι ο Πλούσιος φαίνεται να έκανε κάτι κακό στη ζωή του, που θα «δικαιολογούσε» την αιώνια τιμωρία του.
Ούτε έκλεψε, ούτε αδίκησε, ούτε σκότωσε...
Ενδεχομένως να τηρούσε πιστά το Νόμο του Μωυσή, και να θεωρούσε βέβαιη τη σωτηρία της ψυχής του. Μπορεί να αντιμετώπιζε τον επίγειο πλούτο του ως «εύνοια και ευλογία του Θεού», όπως κάνουν και οι προτεστάντες της Αμερικής...
Πήγε όμως στην Κόλαση!
Γιατί δεν αντιλήφθηκε πως η τήρηση του Νόμου έχει νόημα μόνο αν μαλακώνει τη σκληροκαρδία μας, αν μας βοηθά να κατανοούμε την κατάσταση των άλλων, να γινόμαστε πιο ευαίσθητοι στις ανάγκες τους, πιο γενναιόδωροι μαζί τους, και καλύτεροι διαχειριστές του πλούτου μας...

Παρασκευή, Οκτωβρίου 28

Ταξίδι στο χρόνο: η περιβόητη εταίρα Αθηνασία κι ο στωικός φιλόσοφος Ασκαρμίδης τριγυρίζουν στα μπουρδέλα της Αρχαίας Ελλάδας και Ρώμης! Β’

Ο Ασκαρμίδης γνώρισε την εταίρα Αθηνασία στη Μυτιλίνη, την πιο διεφθαρμένη πόλη του κόσμου τον 6ο και 5ο π.Χ. αιώνα.
Στο πορνείο της δεν εύρισκες πόρνες κατώτερης τάξης, αλλά μόνο κόρες των καλύτερων οικογενειών, που ευχαριστούσαν καθημερινά την Αφροδίτη που τους χάρισε τέτοια ομορφιά.
Όσο η Αφροδίτη τις γέμιζε ομορφιά, τόσο εκείνες έμεναν πιστές στη λατρεία της...
Αλλά το πορνείο της Αθηνασίας ικανοποιούσε και κάθε άλλο γούστο. Εκεί θα εύρισκες τους εκλεκτότερους ευνούχους και τα ωραίοτερα αγόρια.
Δεν ήταν λίγοι οι έφηβοι της Αθήνας που εύρισκαν καταφύγιο στα πορνεία της Ιωνίας. Αιτία ένας νόμος που ψήφισε η Βουλή των Πεντακοσίων, σύμφωνα με τον οποίο τριπλασιαζόταν ο «φόρος εκπορνεύσεως» (από τότε βγήκε η φράση «πληρώνω τα γαμησιάτικα»)!
Άσε που ο Σόλωνας είχε απαγορεύσει στους ενήλικους να εισέρχονται στα σχολεία για να «ψωνίσουν» αγοράκια.
Η Αθηνασία κάθε πρωί μυρωνόταν για να είναι έτοιμη να δεχτεί τους πελάτες της.
Σκόρπιζε στα πόδια της βαλεριάνα της Ταρσού, άλοιφε τις μασχάλες της με μέντα, και τις βλεφαρίδες της με ματζουράνα της Κω!
Η οινάνθη της Κύπρου κυλούσε ανάμεσα στα στήθια της, και το ροδόσταμο της Φρυγίας έκανε το λαιμό και τα μάγουλά της να μοσχοβουλούν.
Πάνω στην ασημένια ζώνη της είχε γράψει: «Ασκαρμίδη, αγάπα με αιώνια! Αλλά μην στενοχωρηθείς αν σε απατώ δεκατρείς φορές τη μέρα»...
Όσο η Αθηνασία πρόσφερε θυσία στο βωμό της Αφροδίτης, αυλητρίδες και χορεύτριες με κρόταλα περιστοίχιζαν το ιερό κρεβάτι.
Όλες αποτριχωμένες, πλυμένες και μυρωμένες, απ’ την κορυφή ως τα νύχια.
Ο Ασκαρμίδης είχε ξεχωρίσει τη Νεφέλη, που χόρευε με την εσάρπα, κρατώντας έναν φαλλό!
Είχε λείες μασχάλες και ήταν πάντα έτοιμη να μιμηθεί τον έρωτα της περιστέρας, ανάμεσα στα ροδαλά στηθάκια της...


Τετάρτη, Οκτωβρίου 26

Ταξίδι στο χρόνο: η περιβόητη εταίρα Αθηνασία κι ο στωικός φιλόσοφος Ασκαρμίδης τριγυρίζουν στα μπουρδέλα της Αρχαίας Ελλάδας και Ρώμης! Α’

Αθηνασία: Λατρεμένε μου Ασκαρμίδη, δες το υπέροχο κορμί μου, μύρισε το πανάκριβο άρωμά μου, χούφτωσε τα στητά στήθια μου! Κι, επιτέλους, σταμάτα να είσαι καρφωμένος στα γυμνά σώματα των νεαρών της παλαίστρας! Δεν το καταλαβαίνεις πόσο προσβλητικό είναι να βρίσκεσαι δίπλα μου και να τρέχουν οι σιελογόνοι αδένες σου κάθε φορά που μας γυρνάει τα οπίσθιά του ο έφηβος Πλαύτος;
Ασκαρμίδης: Πάψε, επιτέλους, ανόητη να μου τσιτσιρίζεις το μυαλό! Δεν μπορείς να καταλάβεις; Αυτό που νιώθω για τον Πλαύτο, δεν είναι γήινο. Είναι έρωτας ουράνιος, που αποτελεί μέρος της αρμονίας του σύμπαντος! Αλλά εσύ πού να τα καταλάβεις αυτά; Ο «ελληνικός έρωτας» είναι προνόμιο των καλλιεργημένων αντρών...
Αθηνασία: Δηλαδή, Ασκαρμίδη μου, ο έρωτας μεταξύ άντρα και γυναίκας είναι του πεταματού;
Ασκαρμίδης: Ο έρωτας άντρα και γυναίκας είναι λαϊκατζούρα, παρακατιανός, παρακμιακός! Αφορά ανθρώπους κατωτάτου επιπέδου! Κυρίως τις γυναίκες και κάποιους νεαρούς, που διακρίνονται για την υπερβολική βλακεία τους. Για δες την Ουράνια Αφροδίτη, που δεν προέκυψε απ’ την ένωση άντρα και γυναίκας, αλλά μόνο εκ του άρρενος. Δεν θα βρεις σ’ αυτήν καμία υστερία, τρέλα ή παραφροσύνη...
Αθηνασία: Μα οι μισοί Αθηναίοι μου έχουν κάνει ερωτική εξομολόγηση! Όλοι αυτοί ψέματα μου λένε;
Ασκαρμίδης: Σε διαβεβαιώ γύναιο, πως αυτό που νιώθουν οι άντρες για σας τις γυναίκες δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον αληθινό, τον ιδανικό, τον ουράνιο έρωτα! Είναι εξίσου παράλογο σα να αποκαλείς έρωτα αυτό που νιώθουν οι μύγες για το γάλα. Ή αυτό που αισθάνονται οι κτηνοτρόφοι για τα μοσχάρια που εκτρέφουν, ή οι μάγειροι για τις κότες που βράζουν...
Αθηνασία: Κι εμένα; Δεν πιστεύεις εμένα που κάθε μέρα σου φωνάζω πόσο πολύ σε αγαπώ; Στ’ αλήθεια, με βλέπεις μόνο σαν σκεύος ηδονής;
Ασκαρμίδης: Ποτέ δεν πίστεψα πως το ψημένο κατσικάκι ή το κρασί με αγαπά. Κι όμως, τα χρησιμοποιώ και τα δυο με ευχαρίστηση!

Τρίτη, Οκτωβρίου 25

Κοριτσάκι, νομίζω πως ήρθε η ώρα να σου πει κάποιος πως...


... εμείς οι άντρες δεν τρελαινόμαστε
ν’ ασχολούμαστε δυο ώρες με τις ρόγες σας
προτού μας κάνετε τη χάρη
ν’ ανοίξετε, επιτέλους,
τα γαμοπόδαρά σας!

Δευτέρα, Οκτωβρίου 24

Τον θάψαμε μεθυσμένο...

Σήμερα στο Παρακαταθηκών και Δανείων είχε πολύ κόσμο.
Δίπλα μου, ένας ηλικιωμένος κύριος έψαχνε κάποιον να πει τον πόνο του.
«Κι εγώ, που είμαι 80 χρονών, έχω ανάγκη από ελπίδα! Όλοι χρειαζόμαστε την ελπίδα. Αλλά μας την σκότωσαν κι αυτή»...
Έχω βαρεθεί να συζητάω με τον κάθε πικραμένο, γι’ αυτό και δεν απάντησα.
Αλλά ο παππούς συνέχισε απτόητος:
«Πού να δεις φως πια γύρω σου; Εμείς τον ήλιο, αφού πρώτα τον μεθύσαμε, στο τέλος τον θάψαμε»...

Κυριακή, Οκτωβρίου 23

«Πλάτων Κρύας Βρύσης»!

Τις προάλλες η Observateur δημοσίευσε μια ενδιαφέρουσα ιστοριούλα.
Το 1979, ο τότε Πρόεδρος της Γαλλίας, Ζισκάρ ντ’ Εστέν, πληροφορείται πως η Κομισιόν σκόπευε να παραπέμψει την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ στο μακρινό μέλλον.
Τηλεφωνεί αμέσως στο γραφείο του Προέδρου της Κομισιόν, το σηκώνει ο ιδιαίτερος γραμματέας και εξηγεί στον Πρόεδρο πως η Ελλάδα έχει μεγάλο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας και τυχόν πρόωρη ένταξή της θα είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την οικονομία της.
Οπότε, ο Ζισκάρ του λέει το «φοβερό»: «ο Πλάτων δεν μπορεί να παίζει Β’ Εθνική»!
Κι έτσι, ο «Πλάτων Κρύας Βρύσης», από τη Β’ Κατηγορία (και βάλε) μπήκε στην ΕΟΚ, δηλαδή ανέβηκε στην Α’ Εθνική, και το 2001 μπήκε και στην ευρωζώνη, δηλαδή στους ομίλους του τζάμπιον λίγκ!
Και πού είναι το πρόβλημα; θα μου πείτε.
Το πρόβλημα είναι ότι συνέχισε να παίζει με παίχτες και με συστήματα Β’ Εθνικής.
Εξ ου και ο υποβιβασμός...

Σάββατο, Οκτωβρίου 22

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας ΙΒ’ (Οι «ειλικρινείς γάιδαροι»)

Ολόκληρο σύνταγμα πονηρών πνευμάτων («λεγεών») καταδυνάστευε το δαιμονισμένο του Ευαγγελίου.
Κι ο Ιησούς τον ελευθέρωσε, δίνοντας εντολή στους δαίμονες να μπουν στους χοίρους που έβοσκαν εκεί γύρω. Έτσι τιμωρήθηκαν και οι ιδιοκτήτες τους, που παραβίαζαν το Νόμο.
Και οι μεν χοίροι γκρεμοτσακίστηκαν, ο δε πρώην δαιμονισμένος καθόταν στα πόδια του Ιησού «ιματισμένος και σωφρονών»!
Και, επιπλέον, αυτός, το φόβητρο όλων, μετατρέπεται σε ιεραπόστολο και ευεργέτη της κοινωνίας! Από τη μέρα εκείνη γύριζε όλη τη Πεντάπολη κηρύττοντας τα χαρμόσυνα νέα...
Η τέλεια απόδειξη της μεταμορφωτικής δύναμης του Ιησού στη ζωή μας.
Οι συμπατριώτες του, όμως, οι Γαδαρηνοί, ναι μεν θαύμασαν το παράδοξο γεγονός, αλλά έβαλαν πάνω απ’ όλα τα συμφεροντάκια τους.
Καλός ο Ιησούς, αλλά ήταν η αιτία να χάσουν τόσους χοίρους!
Αν μπαστικωθεί στα μέρη τους, γύρευε πόσες ζημιές ακόμα θα τους έκανε...
Αυτοί προτιμούσαν να ζουν χωρίς Θεό, στην παρανομία τους.
Γι’ αυτό και ζήτησαν ευγενικά απ’ τον Ιησού να απομακρυνθεί.
Τελικά, οι Γαδαρηνοί αποδείχθηκαν ειλικρινείς!
Γάιδαροι μεν, αλλά ειλικρινείς γάιδαροι!
Ενώ εμείς οι Χριστιανοί είμαστε σκέτοι γάιδαροι!
Θέλουμε και τις παρανομίες μας να συνεχίζουμε, και το Χριστό να έχουμε δήθεν «κορώνα στη ζωή μας».
Τελικά, ένα έχω διαπιστώσει:
Οι σημερινοί χριστιανοί, και ιδίως οι Έλληνες χριστιανοί, κληρονομήσαμε ό,τι χειρότερο διέθετε η εβραϊκή και η ελληνορωμαϊκή παράδοση!
Απ’ τους Εβραίους πήραμε την υποκρισία και την τυπολατρεία (κι αυτές μόνο όταν μας συμφέρουν).
Κι απ’ τους Ελληνορωμαίους πήραμε το ανακάτεμα των πάντων. Αυτό που η φιλοσοφία και η θεολογία ονομάζει «συγκρητισμό».
Στη ζωή των Ελλήνων χριστιανών «όλοι οι καλοί χωράνε»!
Μαζί ο Χριστός με το μαμμωνά, την ειδωλολατρεία, τους αστρολόγους, τους μάγους, τους μάντεις, τις δυσιδαιμονίες, την μετεμψύχωση, τη μοιρολατρεία, το διονυσιασμό...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 20

Βραχυκυκλώματα...

Χθες βράδυ το ματσάκι ήταν υπέροχο!
Ο Γαύρος έπαιξε κυνικά και βραχυκύκλωσε τους Γερμαναράδες.
Κι όταν βραχυκυκλώνεις τον αντίπαλο, όλα παίζονται...
Μετά το τέλος του αγώνα έδωσα ραντεβού με τους «κολλητούς» σ’ ένα μπαράκι στο Μοσχάτο.
Άργησα λίγο, και τους βρήκα όλους εκεί. Είχαν ήδη αρχίσει να πίνουν. Η ένταση του αγώνα ήταν ακόμα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Καθώς πέρασα το κατώφλι, και τους είδα στο βάθος της αίθουσας, κοντοστάθηκα λίγο και τους παρατήρησα.
Τα «παιδιά» μού έδιναν την εντύπωση πως απλά περίμεναν να πεθάνουν, αλλά δεν βιάζονταν και ιδιαίτερα!
Ο θάνατος θα έρθει οπωσδήποτε, αλλά καλό είναι να βρίσκουμε κανένα κολπάκι για να τον κάνουμε να περιμένει...
Έφυγα μόνος τρεις ώρες αργότερα.
Ένας παράξενος τύπος με ακολουθούσε.
Κάτι κρατούσε στο χέρι του, αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω. Ήταν και το σκοτάδι, ήμουν και λίγο πιωμένος, με εννοείτε...
Κατευθύνθηκα σ’ έναν κάδο σκουπιδιών.
Έφτυσα μέσα, χωρίς να πάρω καθόλου τα μάτια μου από πάνω του!
Ο τυπάς έστριψε και εξαφανίστηκε.
Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά αυτό το κόλπο πάντα πιάνει!
Μου το ’χε μάθει στο στρατό ένας αλητάμπουρας απ’ το Βόλο...

Τρίτη, Οκτωβρίου 18

Η Χριστίνα μού ζήτησε να γράψω κάτι για μένα! Έτσι... για να γνωριστούμε καλύτερα, λέει.

Καταρχήν, αντιπαθώ τους σούπερ επιτυχημένους!
Και λυπάμαι τους ανθρώπους εκείνους που δεν έχουν την ευχέρεια της βρισιάς! Που η «αστική τους ευγένεια» δεν τους επιτρέπει να κατεβάσουν κανένα καντήλι, ή, έστω, να πουν ένα ... ταπεινό «μαλάκα»!
Μου τη σπάνε οι κουλτουριάρικες λέξεις που αν τις έλεγα στη μάνα μου θα έλεγε «ε;».
Δεν έχω καμία διάθεση να πάω διακοπές. Αλλά κι αν πήγαινα, θα γούσταρα να μένω πάντα στο ίδιο μέρος...
Μάλλον ανήκω πλέον στη μέση ηλικία. Νομίζω είναι η πιο ζόρικη φάση της ζωής μας. Γιατί πρέπει να προσέχουμε κάποιους πιο μικρούς και κάποιους πιο μεγάλους από μας...
Γενικά, δεν μου πολυαρέσουν οι άνθρωποι. Τους θεωρώ «ζωντανά σκατά»!
Δεν τον φοβάμαι το θάνατο. Αλλά θα προτιμούσα να πέθαινα πριν έρθει ο θάνατος! Το να ζεις μέχρι το θάνατο φαντάζομαι πως είναι μεγάλη κούραση...
Κάθε πρωί μού αρέσει να βλέπω την ανατολή του ήλιου. Αλλά το κάνω πάντα μέσα από βρόμικα στόρια...
Κατά βάθος είμαι πολύ πουριτανός! Αλλά συχνά οι πουριτανοί το διασκεδάζουν περισσότερο από κάθε άλλον...
Με τις γυναίκες έχω κάποιο προβληματάκι...
Ακόμη κι αυτές που ανταπέδωσαν τα φιλιά μου, το έκαναν σα να ένιωθαν πολύ μόνες!
Δεν τρέφω αυταπάτες!
Την ώρα που εγώ βλέπω ποδόσφαιρο ή πίνω μπίρες ή διαβάζω τα «Ιπποδρομιακά Νέα», εκείνες σκέφτονται, αυτοσυγκεντρώνονται, συνωμοτούν κι αποφασίζουν! Αν θα με πάρουν, αν θα με πετάξουν, αν θα με κάνουν τράμπα, αν θα με σκοτώσουν, ή αν απλώς θα με εγκαταλείψουν...
Ό,τι και να κάνουν, ένα είναι σίγουρο: εγώ θα καταλήξω μόνος και με σπαραλιασμένο μυαλό!

Τι θα έλεγαν για τα χάλια μας οι αρχαίοι φιλόσοφοι;

Απ’ το ομογάλακτο ιστολόγιο «Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας»
http://filosofoumen.blogspot.com/
Ο Πλάτωνας στους «Νόμους» του απαγορεύει να ζητήσει κάποιος νερό απ’ το πηγάδι του γείτονα, αν προηγουμένως δεν αποτύχει να βρει νερό στο δικό του χωράφι.
Ας ψηφίσουμε κι εμείς ένα νόμο που να απαγορεύει στους ανθρώπους να δανείζονται, αν προηγουμένως δεν έχουν εξαντλήσει τη δική τους περιουσία και τις δικές τους δυνάμεις.
Ο Κάτων, όταν κάποτε συνάντησε έναν σκατόψυχο ηλικιωμένο, τον ρώτησε: «Γιατί άνθρωπέ μου στα πολλά κακά των γηρατειών προσθέτεις και τη ντροπή της μοχθηρίας;».
Αν ζούσε τα τελευταία 30 χρόνια στη χώρα μας ο Κάτων, θα μας ρωτούσε: «γιατί στα πολλά κακά της φτώχειας σας, προσθέτετε τις ταλαιπωρίες και την εξάρτηση του δανεισμού;».
Και, για να το πούμε λαϊκότερα: «Δεν μπορείτε να κουβαλήσετε την κατσίκα, γιατί φορτώνετε στους ώμους σας και το βόδι;».
Ας αναφέρουμε και μερικά ακόμη παραδείγματα απ’ τους αρχαίους μας σοφούς:
α) Ο Θηβαίος Κράτης, αν και δεν είχε κανέναν δανειστή να τον πιέζει, μη μπορώντας ν’ αντέξει τις καθημερινές σκοτούρες και μέριμνες, εγκατέλειψε την περιουσία του, αξίας οκτώ ταλάντων, φόρεσε ένα παλιόρουχο, πήρε κι ένα δερμάτινο σακούλι, και βρήκε καταφύγιο στη φτώχεια και στη φιλοσοφία...
β) Ο Αναξαγόρας άφησε χωρίς κανέναν δισταγμό την καλλιεργήσιμη γη του να γίνει βοσκοτόπι.
γ) Ο λυρικός ποιητής Φιλόξενος, που είχε πολύ πλούτο σε μια σικελική αποικία, βλέποντας να βασιλεύει γύρω του η τρυφή, η ηδυπάθεια και η αμουσία, είπε: «μα τους Θεούς, απ’ το να χαθώ εγώ εξαιτίας αυτών των αγαθών, καλύτερα να χάσω εγώ αυτά!»...
Και κλείνουμε με τον Πλούταρχο, που μας δίνει την εξής συμβουλή: «Παράτησε τα περιττά που σε υποδουλώνουν, κι αρκέσου στα λίγα και ουσιώδη που σ’ αφήνουν ελεύθερο»!

Κυριακή, Οκτωβρίου 16

Με «έστειλε» κανονικά ο παππούλης! (παπα-Γ. είσαι πολύ μάγκας τελικά!)

Και σήμερα στο ξωκκλήσι μας ήμασταν «εμείς κι εμείς»!
Ο παπάς, ο ψάλτης, ο νεωκόρος, εγώ και δυο-τρεις ακόμη...
Λογικόν!
Ποιος «θεότρελος» θ’ ανέβει αξημέρωτα στο «βουνό», για να προσευχηθεί;
Ποιος θ’ αφήσει το ζεστό χουχούλισμα κάτω απ’ το πάπλωμα, την καυτή κούπα με τον καφέ, τον άνετο καναπέ, τη γλύκα της γυναίκειας πρωινής αγκαλιάς, για να πάρει τα όρη και τα βουνά, με τον αέρα να του σφραγίζει τ’ αυτιά και την υγρασία να του τρυπάει τα κόκαλα;
Για να φτάσουμε στο εκκλησάκι έχει και σύντομη πεζοπορία.
Πρέπει να το φροντίζουμε το σώμα μας!
Να είμαστε υγιείς, γυμνασμένοι και δυνατοί.
Όχι για να επιδεικνύουμε τα μούσκουλα στις παραλίες το καλοκαίρι.
Αλλά για να μπορούμε ν’ ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του πνευματικό μας αγώνα....
Στο σχόλασμα, κάποια ταλαίπωρη ψυχή ζήτησε τη βοήθειά μας.
Της πρόσφερα ένα ευτελές ποσό.
Είχα, όμως, την «ατυχία» να με δει ο παππούλης!
Ειλικρινά, δεν το κανα προς επίδειξη, αλλά, δεν ξέρω πώς και γιατί, η κίνησή μου παρεξηγήθηκε.
Ο παππούλης με φώναξε παράμερα και με κατσάδιασε:
«Δεν έμαθες εκεί στα μεγάλα πανεπιστήμια που σπούδασες, πώς ό,τι κάνει η δεξιά μας δεν πρέπει να το γνωρίζει η αριστερά μας;»
Παρά την έκπληξή μου, πήγα κάτι να πω, αλλά ο παππούλης μού έκανε νόημα να το βουλώσω!
«Αν το’ χεις τόσο ανάγκη να κάνεις δημόσια τις φιλανθρωπίες σου», μου είπε, «τότε δημόσια να εξομολογείσαι και τις αμαρτίες σου!»
Μ’ «έστειλε» κανονικά ο παππούλης!
Γειά σου ρε παπα-Γ., είσαι πολύ μάγκας, και γι’ αυτό σε γουστάρω...

Πέμπτη, Οκτωβρίου 13

Μόνο τα φιλιά σώζουν απ’ την «ανθρωποφαγία»!

Στο καφέ της Μπενάκη η παρέα ήταν μεγάλη και περιλάμβανε όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις.
Καλά ξεκινήσαμε, αλλά κάπου στράβωσε η κουβέντα.
Κι ήρθε στην επιφάνεια όλος ο βόθρος που κρύβουμε μέσα μας.
Ο ένας έκανε επίθεση στον άλλον!
Ο ιδιωτικός υπάλληλος κατά του φοιτητή και του δημοσίου υπαλλήλου, ο δημόσιος κατά του ελεύθερου επαγγελματία, ο φοιτητής εναντίον όλων εκτός του εαυτού του...
Το τι ακούστηκε δεν λέγεται. Κι όλ’ αυτά μεταξύ, υποτίθεται, φίλων...
Δεν είπα κουβέντα. Βρήκα μια πρόφαση κι έφυγα...
Καθώς περνούσα έξω απ’ την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής ένιωσα την ανάγκη να προσευχηθώ.
«Θε μου, φύλαξέ μας απ’ την ανθρωποφαγία»
Λίγο πιο κάτω, έξω απ’ του Πατάκη, ένα ζευγάρι φιλιόταν με πάθος στο πεζοδρόμιο.
Μου φάνηκε πως έλαμψε όλη η Ακαδημίας!
Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου...

Τρίτη, Οκτωβρίου 11

Τη βαρέθηκα του χαζο-μελούρα της παρακμής...


Επιστρέφοντας στην Αθήνα ξαναβρέθηκα στο θέατρο του παραλόγου!
Δε λέω... καλό το εργάκι, με ενδιαφέρουσα πλοκή, κι όπως δείχνουν τα πράγματα θα έχει πολύ σασπένς!
Ευχαρίστως θα το παρακολουθούσα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
Αλλά το εισιτήριο είναι πανάκριβο, γμτ μου...
Πριν από μερικά χρόνια ένιωθα έτοιμος να εκραγώ από ενεργητικότητα και διάθεση δημιουργίας.
Τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται σαν ξεφουσκωμένη σαμπρέλα.
Σαν άδεια μπαταρία.
Ελπίζω να ’ναι προσωρινό...

Κυριακή, Οκτωβρίου 9

Στο δρόμο της επιστροφής...

Τ’ απόκρημνα βράχια της Πάτμου τραβούσαν σα μαγνήτης τους ερημίτες που ποθούσαν την ησυχία.
Ακόμα και σήμερα σώζονται ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στις απάτητες πέτρες.
Λαξευμένες θέσεις για ράφια, στόμια φούρνων, πηγάδια, οπές για τα δοκάρια που στήριζαν τις οροφές των ασκηταριών...
Στις ρίζες των βράχων, μέσα στη θάλασσα, βρίσκεις ως και θεμέλια μικρών ναών!
Στο πλοίο της επιστροφής νιώθουμε «γεμάτοι».
Στο νησί μελετούσαμε νύχτα και μέρα την Αγία Γραφή και τους Πατέρες.
Υπογραμμίζαμε χωρία κι αποστηθίζαμε ολάκερα αποσπάσματα που μας συγκινούσαν ή μας παρηγορούσαν...
Όσες μέρες μείναμε στην Πάτμο δούλεψε μέσα μας η ταπείνωση και το πένθος.
Τα πάθια υποχώρησαν λίγο, η καρδιά άρχισε να μαλακώνει.
Τα λίγα πράγματα που χρησιμοποιούσαμε τα νιώθαμε σαν δώρα του Θεού και τα χαιρόμασταν.
Ψάχναμε τόπους ήσυχους, να στοχαστούμε και να ηρεμήσουμε.
Αγαπήσαμε την πεζοπορία, που πάντα κατέληγε σε κάποιο ξωκκλήσι ή όμορφο τοπίο.
Πίναμε το νερό της πηγής και τα χείλη μας ψέλλιζαν το «Δόξα σοι ο Θεός»...
Πού και πού λέγαμε την ευχή, μαζεύαμε το νου μας στο θαλάμι της καρδιάς και ζούσαμε ένα μυστικό πανηγύρι...
Υ.Γ.: προσωπικά έχω έναν επιπλέον λόγο να λυπάμαι που πήρα (αναγκαστικά) το δρόμο της επιστροφής. Γι’ αυτό και της αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι...


Σάββατο, Οκτωβρίου 8

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω κρύβεται ένας Καρπενησιώτης!

Δεν μ’ αρέσει να παινεύομαι για την καταγωγή μου, αλλά όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, ένα είναι σίγουρο: από κάτω θα βρεις κι έναν Καρπενησιώτη!
Ακόμα και στ’ ασκηταριά της Πάτμου!
Εδώ, ένας Καρπενησιώτης καλόγερος, αγνώστων λοιπών στοιχείων, ξεχώρισε, πριν από 200 περίπου χρόνια, για τον πρωτότυπο τρόπο άσκησής του:
Είχε μετατρέψει μια μικρή βαρκούλα σε κελί, και μ’ αυτό έπλεε διαρκώς γύρω απ’ την Πάτμο και τα γειτονικά μικρονήσια!
Στη βάρκα έκανε καθημερινά την προσευχή και τον κανόνα του, και μόνο κάθε Κυριακή πρωί ή στις μεγάλες γιορτές έπιανε κανένα λιμανάκι, όπου υπήρχε εκκλησία, για να μεταλλάβει και να προμηθευτεί λίγη τροφή και νερό!
Στην Πάτμο ασκήτευσε κι ένας άλλος Καρπενησιώτης, ο Απολλώ.
Αυτός έφυγε από το Καρπενήσι μαζί με την οικογένειά του γιατί έπεσαν στη δυσμένεια του Αλή Πασά.
Ο Απολλώ πήγε στ’ Αγιονόρος, όπου έγινε μοναχός γύρω στα 1775.
Γρήγορα, όμως, έφυγε από κει, μαζί με τους Κολλυβάδες, και μετά από πολλές περιπέτειες κατέληξε στην Πάτμο, όπου έχτισε μια μικρή εκκλησούλα κι ένα-δυο κελάκια στα βορειοανατολικά του νησιού.
Ο Απολλώ εξελίχθηκε σε σπουδαίος πνευματικός.
Είχε, όμως, κι ένα κουσούρι! (Όλοι οι Καρπενησιώτες έχουμε τουλάχιστον ένα «μεγάλο κουσούρι»!).
Το δικό του κουσούρι ήταν πως από μικρό παιδάκι είχε συνηθίσει να «τραβάει το λουλά», κάτι που δεν το έκοψε ακόμα κι όταν καλογέρεψε!
Κάθε απογευματάκι, λοιπόν, ο Απολλώ «πατούσε» τον ναργιλέ του, κι απολάμβανε το ηλιοβασίλεμα.
Μια μέρα τον επισκέφτηκε ένα ντόπιος, με το μικρό γιό του, για να εξομολογηθεί.
Ο Απολλώ κείνη την ώρα κάπνιζε τον ναργιλέ του. (Ας τον πούμε με την επιστημονική του ορολογία: καπνοσύριγγα).
Μόλις έφθασαν οι επισκέπτες, λέει ο πατέρας στο παιδί:
- Φίλα το χέρι του παππούλη, να πάρεις την ευχή του.
- Ποιον παππούλη καλέ μπαμπά, εγώ δεν βλέπω κανέναν παππούλη!
Ο πατέρας τού ξανάδειξε τον Απολλώ, αλλά το παιδί λέει με θάρρος:
- Δεν είν’ αυτός παππούλης! Οι καλόγεροι δεν καπνίζουν!
Τότε ο Απολλώ συνειδητοποίησε πως αυτά δεν ήταν λόγια του παιδιού, αλλά του Θεού.
Σηκώνεται αμέσως, σπάει σε κομματάκια την καπνοσύριγγα, και λέει του πιστιρικά:
«Τράβα πέταξέ τα στο γιαλό»!
Κι από τότε δεν ξανακάπνισε...

Τετάρτη, Οκτωβρίου 5

Απ’ το μπαλκόνι της Μονής Ιωάννου Θεολόγου της Πάτμου, σας συνιστώ ανεπιφύλαχτα: «κάψτε τα τα ρημάδια!»

Ίσως κάποιοι από σας να έχουν ακόμα αρκετά φράγκα.
Είμαι σίγουρος πως υπήρξαν περίοδοι που στους περισσότερους από μας πέρασαν πολλά λεφτά απ’ τα χέρια μας.
Και ποιο το αποτέλεσμα;
Μήπως έγινε κανένας μας πιο ευτυχισμένος και δεν το κατάλαβα;
Ας γελάσω... χα χα χα!
Είμαι σαρανταφεύγα ετών και νομίζω πως έχω κατασταλάξει:
Τα λεφτά φέρνουν μια προσωρινή ικανοποίηση, αλλά ποτέ την ευτυχία!
Το χρήμα τότε μόνο φέρνει την ευτυχία όταν ξοδεύεται για το καλό των άλλων!
Ο Άσκαρ μιλάει, τώρα, και μην το αφήσετε να περάσει στο ντούκου...
Το ’χουν πιάσει μέχρι κι οι διαφημιστές.
Γι’ αυτό και λανσάρουν το σύνθημα «Ζήσε τη στιγμή»!
Με απλά λόγια, σου λένε πως τα αντικείμενα που αγοράζεις με τα λεφτά σου δεν έχουν καμία ιδιαίτερη αξία.
Εκείνο που μετράει είναι οι εμπειρίες: η επαφή με την οικογένεια, τους φίλους, τη φύση...
Τα ιερά βιβλία όλων των θρησκειών σε δυο πραγματάκια συμφωνούν:
α) Να φυλάγεστε απ’ την πλεονεξία.
β) Είναι προτιμότερο να δίνεις παρά να παίρνεις.


Τρίτη, Οκτωβρίου 4

Γαμώ το Αντίχριστό μου!


Το πρωί επισκεφτήκαμε το Σπήλαιο της Αποκάλυψης.
Σύμφωνα με την παράδοση, εδώ έγραψε ο ευαγγελιστής Ιωάννης την Αποκάλυψη.
Βιβλίο σκοτεινό και δυσερμήνευτο.
Γι’ αυτό και η εκκλησία άργησε πολύ να το αναγνωρίσει. Μόλις τον 6ο αιώνα το συμπεριέλαβε στα βιβλία της Αγίας Γραφής.
Πολλοί μεγάλοι Πατέρες το αμφισβήτησαν! Και με τα δίκια τους. Οι περισσότερες αιρέσεις στο βιβλίο της Αποκάλυψης βασίζονται...
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα για το Χριστό! Αλλά είναι πρόθυμοι να ξοδέψουν όλη την περιουσία τους προκειμένου να δουν τον Αντίχριστο!
Βλαμμένοι και φανατικοί νόες, που χρησιμοποιοιύν το θέμα σαν διέξοδο στα προσωπικά τους αδιέξοδα. Την καταβρίσκουν να γεμίζουν τον εαυτό τους και τον κόσμο με άγχος και αγωνία!
Λες και λίγες ανασφάλειες έχουμε, ο φόβος του Αντίχριστου μας έλλειπε!
Είχα πάει κάποτε σε μια Σκήτη στ’ Αγιονόρος. Και ως είθισται, τους πήγα κάποια τυποποιημένα προϊόντα. Ρύζια, μακαρόνια και τα σχετικά...
Ο ηγούμενος, όμως, είχε άλλη άποψη. Μου έδειξε τις τρεις γραμμές που προεξέχουν στην ηλεκτρονική ταυτότητα των προϊόντων, και αποφάνθηκε πως είναι το 666!
«Πετάξτε τα στη θάλασσα!», διέταξε!
Και γυρνώντας σε μένα, μου λέει:
- Εδώ δεν τρώμε τίποτα το τυποποιημένο. Μόνο χύμα προϊόντα. Μπορώ να σου δώσω διευθύνσεις αποθηκών που έχουν χύμα προϊόντα στην Αθήνα.
- Κι αν, γέροντα, το τσουβάλι με τα χύμα έχει πάνω του μια καρτούλα με το ίδιο σήμα; Σας το λέω γιατί το’ χω δει...
Ο ηγούμενος με κοίταξε τρομοκρατημένος.
Τον λυπήθηκα τον άνθρωπο, κι είπα να επανορθώσω:
- Αλλά τα δικά σας, δεν θα ’χουν τέτοια χαρτάκια!
- Ναι, ναι, τα δικά μας δεν έχουν...
Αλλά για να μη νομιστεί πως στ΄Αγιονόρος έχουν μαζευτεί όλοι οι ψυχάκηδες, ας πούμε και κανένα καλό.
Όπως, π.χ., για τον παπα-Ε., έναν απ’ τους καλύτερους πνευματικούς.
Δεν βγήκε απ’ το Όρος ούτε μια μέρα επί 55 χρόνια.
Πήγαιναν πολλοί λαϊκοί να εξομολογηθούν.
Κάποια μέρα πήγε κι ένας νεαρός που είχε διαλείψεις.
Ο γέροντας δεν μπορούσε να το καταλάβει. Το παιδί, κατά τ’ άλλα, ήταν έξυπνο κι όχι προβληματικό.
Έκανε ταπείνωση και ρώτησε κάτι νεαρά καλογέρια που κάθε βδομάδα πετάγονταν στη Σαλονίκη.
Εκείνοι αμέσως κατάλαβαν:
«Γέροντα, το παιδί είναι ναρκομανής»!
Ο παπα-Ε. δεν είχε ποτέ δει στη ζωή του ναρκομανή! Οπότε συνειδητοποίησε πόσα λίγα ξέρει για τον κόσμο.
Κι αποφάσισε να μην ξαναεξομολογήσει λαϊκό!
Κι όταν τον ρώτησαν «γιατί», τους απάντησε:
«Προφανώς δεν θα μου είναι άγνωστα μόνο τα ναρκωτικά, αλλά και άλλα πράγματα της σύγχρονης ζωής»!

Κυριακή, Οκτωβρίου 2

Ταξιδεύοντας για Πάτμο... (Ο πειρασμός έχει πολλά ποδάρια!)

Επιτέλους, ταξιδεύουμε για Πάτμο!
Ατμόσφαιρα φθινοπωρινή.
Το Αιγαίο μου φαίνεται, όπως πάντα, φιλικό και οικείο.
Απ’ το πρωί είμαι με δυο παξιμάδια κι έναν σκέτο καφέ (κι ένα αντίδωρο).
Λογικό να με ζώνει τέτοια ώρα η πείνα...
Αλλά είμαι αποφασισμένος να εγκρατευτώ!
Θυμάμαι ένα φίλο μου (πραγματικό) ασκητή. Κάθε Παρασκευή δεν έβαζε στο στόμα του καθόλου τροφή ή νερό!
Ένα βράδυ άρχισαν να γουργουρίζουν τα έντερά του.
Και τον άκουσα κρυφά να λέει: «Σώπαινε κοιλιά, σήμερα έθαψαν το Χριστό»!
Ανοίγω το μικρό μου σακβουαγιάζ. Ξαναελέγχω αν πήρα μαζί μου το μικρό καθρεφτάκι.
Δεν θέλω να την ξαναπατήσω όπως τότε στ’ Αγιονόρος.
Με φιλοξενούσε ένας ερημίτης στα Κατουνάκια.
Τα γένια μου είχαν μεγαλώσει, κι είχα γίνει μαλλιαροκούταβο.
«Γέροντα, μήπως υπάρχει ένα καθρεφτάκι, ένα τζάμι, τέλος πάντων, να δω να ξυριστώ;»
«Αμέσως να σου φέρω», μου είπε.
Επιστρέφει σε λίγο, ανασηκώνει το ρασάκι και βγάζει μια νεκροκεφαλή!
«Να ο καθρέφτη σου!», μου είπε. «Κάποτε ήταν όπως κι εσύ. Εδώ, σ’ αυτό το μέρος, υπήρχαν τα μαλλιά. Κι εδώ έλαμπαν τα μάτια του, από αγάπη ή θυμό. Τα χείλη του έλεγαν κάποτε καλές ή κακές κουβέντες. Βοηθούσε τους ανθρώπους ή τους έκανε κακό. Σε λίγο χρόνο κι εσύ έτσι θα γίνεις...».
Κάθομαι στο σαλόνι του πλοίου και διαβάζω ψυχωφελή αναγνώσματα.
Δίπλα μου περνάει μια κοπελιά.
Δεν βλέπω το πρόσωπό της, αλλά έχει ωραίο σώμα κι ένα υπέροχο άρωμα.
Μ’ αναστατώνει...
Τότε θυμήθηκα τον ασκητή Ιερόθεο (καλή του ώρα).
Έξω απ’ το κελάκι του ήταν του κόσμου τα πανέμορφα κι αρωματικά λουλουδάκια.
Σκύβω να μυρίσω ένα.
Εκείνος με αγριοκοίταξε.
Έσπευσα να απολογηθώ: «μόνο να το μυρίσω ήθελα γέροντα, δεν είχα σκοπό να το κόψω».
«Απαγορεύεται!», μου είπε. «Τι άνθος να μυρίσεις, τι γυναίκα να φιλήσεις!»...

Σάββατο, Οκτωβρίου 1

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας! ΙΑ’ (Πίνει χασίσι ο Θεός;)

Ωχ! Τι είν’ τούτο πάλι;
Τι είν’ αυτό που γράφει το Ευαγγέλιο της Κυριακής;
Γιατί μας το κάνεις αυτό ρε Θεέ;
Πώς σου ’ρθε να μας ζητήσεις ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας;
Γίνονται τέτοια πράματα;
Μπορώ, τώρα, εγώ, ν’ αγαπήσω αυτόν που με συκοφάντησε, μου πήρε τη δουλειά, μου ’κλεισε το σπίτι, μου σκότωσε τον πατέρα;
Μεθυσμένος ήσουν όταν το πες;
Μήπως καπνίζεις χασίσι;
Πάντως, σίγουρα, δεν θα ’σουν στα συγκαλά σου!
Τέτοια φτάνουμε να λέμε όταν ανοίγουμε συζητήσεις πάνω στο Λόγο του Θεού!
Γιατί μόνο ο διάολος παίρνει τα λόγια του Θεού και τα ψιλοκοσκινίζει!
Όπως έκανε και με τους πρωτόπλαστους, μέχρι να τους ξεκάνει...
Εγώ ένα ξέρω:
Όταν μιλάει ο Θεός, ο άνθρωπος το βουλώνει!
Κάνει βαθιά υπόκλιση στο φιλοθεάμον κοινό, κι αποσύρεται ταπεινά σε μια ακρούλα της σκηνής!
Κι από κει, παρακολουθεί άναυδος το Μεγάλο Μυστήριο...