Σάββατο, Φεβρουαρίου 27

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Γερμανοί κι εμείς...

Κανείς πολιτικός δεν μας είπε την αλήθεια, ούτε το 1981 που μπήκαμε στην ΕΟΚ ούτε 20 χρόνια αργότερα που μπήκαμε στην ευρωζώνη.
Κανείς δεν μας περιέγραψε τις θετικές κι αρνητικές συνέπειες αυτών των σημαντικών γεγονότων της σύγχρονης ιστορίας μας.
Κανείς δεν μας προειδοποίησε για τους κινδύνους, ούτε μας ανέλυσε τι έπρεπε να κάνουμε ως λαός για να μην μπούμε στην "κρεατομηχανή" των "αγορών".
Αντίθετα, όλοι σχεδόν μας άφηναν να νομίζουμε πως η Ευρώπη είναι ένα ... φιλανθρωπικό ίδρυμα, που οι κουτόφραγκοι δίνουν τα λεφτάκια τους για να ζούμε εμείς κοτσάνι χωρίς να δουλεύουμε...
Με ευθύνη της πολιτικής μας ηγεσίας καλλιεργήθηκε ο μύθος ότι "τώρα, οι Έλληνες έχουμε εξασφαλισμένη την αιώνια ευημερία"! Κι έτσι, το ρίξαμε, με ήσυχη τη συνείδησή μας, στο αραλίκι, στις αρπαχτές και στις παράλογες διεκδικήσεις.
Κανείς δεν χτύπησε δυνατά το καμπανάκι του κινδύνου και δεν φώναξε πως οι Ευρωπαίοι, έτσι απλά, μας δανείζουν για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους, και κάποια στιγμή θα κληθούμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό.
Αποτέλεσμα; Να κατασπαταλήσουμε αντιπαραγωγικά όσα κοινοτικά χρήματα πήραμε, να καταχρεωθούμε στο βωμό ενός αδιέξοδου καταναλωτισμού, και τώρα να κινδυνεύουμε με ολοκληρωτική κατάρρευση.
Ακόμα και το ΚΚΕ, λόγω κυρίως της πνευματικής ανεπάρκειας των στελεχών του, κραύγαζε μόνο για τα "μονοπώλια", τον "κακό καπιταλισμό" κι άλλα παρωχημένα κι ακαταλαβίστικα για το ευρύ κοινό.
Σήμερα, ανήκουμε μόνο τυπικά στην Ε.Ε. Πολιτικά, οικονομικά και ψυχολογικά έχουμε ουσιαστικά αποχωρήσει...
Από τη στιγμή που οι πολιτικές ηγεσίες δεν αξιοποίησαν αναπτυξιακά τις κοινοτικές επιχορηγήσεις, η παραμονή μας πλέον στην Ε.Ε. είναι επιζήμια!
Αυτή τη στιγμή το καθαρό ποσό που "κερδίζουμε" απ' την Ε.Ε. είναι 6 δις ευρώ ετησίωσ. Η χασούρα, όμως, είναι πολύ μεγαλύτερη καθώς το κράτος χάνει πολλαπλάσια απ' τους δασμούς που απαγορεύεται να επιβάλλει, απ' την επιδείνωση του εμπορικού ισοζυγίου, την αύξηση του ιδιωτικού χρέους και τη μείωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων κι υπηρεσιών!

Οι "φίλοι μας" οι Γερμανοί φωνάζουν πως "οι Έλληνες καλοπερνάνε εις βάρος τους"! Η αλήθεια, όμως, είναι τελείως διαφορετική.
Για το 2008, που υπάρχουν στοιχεία, τα γερμανικά χρήματα που μπήκαν στην Ελλάδα μέσω των κοινοτικών ταμείων ήταν 1,3 δις ευρώ.
Όμως, μόνο απ' τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα, κέρδισαν 5,4 δις. Από τη Γερμανία εισάγουμε σχεδόν τα πάντα: οχήματα, φάρμακα, πλαστικά, μηχανολογικό εξοπλισμό, οπλικά συστήματα! Άρα είχαν καθαρό κέρδος 4,1 δις.
Χωρίς να υπολογίσουμε πως τους έχουμε παραχωρήσει σχεδόν τα πάντα, απ' το αεροδρόμιο, τα ναυπηγεία, τον ΟΤΕ...
Βέβαια, οι Γερμανοί βλέποντας πως πλέον τα καταναλωτικά περιθώρια των Ελλήνων στέρεψαν, πως δεν πρόκειται να αγοράσουμε τα πανάκριβα πολεμικά τους αεροπλάνα, ούτε να δεχτούμε τα "υποβρύχια που γέρνουν", αποφάσισαν να μας πετάξουν σαν στημένες λεμονόκουπες.
Τώρα θα στραφούν προς άλλες χώρες για εκμετάλλευση: Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία, αργότερα Κροατία και βλέπουμε...

Τα πάρε-δώσε Ελλάδας-Γερμανίας άρχισαν το 1832, οπότε και μας προέκυψε η βαυαρική δυναστεία του ανήλικου Όθωνα, δευτερότοκου (και πνευματικά καθυστερημένου) γιου του βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α'.
Ο Όθων, αρχαιολάτρης και υπερόπτης, "αγαπούσε την Ελλάδα, αλλά όχι τους Έλληνες"!
Την τελευταία στιγμή αποτράπηκαν τα σχέδιά του για οικοδόμηση των βασιλικών ανακτόρων στην Ακρόπολη!
Επί των ημερών του διώχθηκαν πολλοί αγωνιστές, οι παλιοί κοτζαμπάσηδες ξαναβρήκαν τις "άκρες" τους στην κεντρική εξουσία, και εγκαταλείφθηκαν όλοι οι κοινωνικοί σκοποί της επανάστασης.

Επόμενος ιστορικός σταθμός των Ελληνο-γερμανικών σχέσεων η Γερμανίδα πριγκίπισσα Σοφία, κόρη του αυτοκράτορα Φρειδερίκου και αδελφή του Κάιζερ Γουλιέλμου Β'.
Το 1889 παντρεύτηκε τον διάδοχο του ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνο. Τον επηρέασε σημαντικά στην απόφασή του να παραμείνει η Ελλάδα "ουδέτερη" στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι που εξυπηρετούσε αποκλειστικά τα γερμανικά συμφέροντα.
Η Γερμανίδα Σοφία ήταν ουσιαστικά υπεύθυνη για την ρήξη του θρόνου με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και για τον εθνικό διχασμό του 1915-1917, μια και το συμφέρον της Ελλάδας βρισκόταν προφανώς στην πλευρά της Αντάντ (Αγγλο-γάλλων).

Οι τηλεπικοινωνίες της Ελλάδος πάντοτε ελέγχονταν απ' τους Γερμανούς.
Το 1930 η Ζίμενς ιδρύει την "Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία", που μετά τον πόλεμο μετονομάζεται σε "ΟΤΕ" και τυπικά περνάει στα ελληνικά χέρια.
Όμως, όλες οι κρίσιμες συμβάσεις συνάπτονται (τυχαία;) με την γερμανική Ζίμενς. Αποκορύφωμα η απόφαση της "οικουμενικής κυβέρνησης" του 1990 που αναθέτει την "ψηφιοποίηση" του ΟΤΕ πάλι στην ίδια εταιρεία. Ήταν τότε που ο μακαρίτης Χαρίλαος Φλωράκης παραδέχθηκε πως "τι να κάναμε; με τόσες εκλογικές αναμετρήσεις, δεν τα βγάζαμε πέρα οικονομικά!"...

Μπορεί το 1930 να έκανε απόβαση στην Ελλάδα η Ζίμενς, αλλά το 1941 πλάκωσε κι ο γερμανικός στρατός κατοχής!
Άρπαξαν όλα τα αποθέματα χρυσού της Τράπεζας της Ελλάδας, βούτηξαν τις καταθέσεις μας ως, δήθεν, "αναγκαστικό δάνειο", κατάσχεσαν την αγροτική παραγωγή καταδικάζοντας σε λιμοκτονία δεκάδες χιλιάδες Έλληνες, φυλάκισαν, σκότωσαν, έκαψαν...
Λίγο πριν αποχωρήσουν απ' την Ελλάδα, τέλη Αυγούστου 1944, έκαψαν και το χωριό της μάνας μου, την Φραγκίστα Ευρυτανίας. Το σπίτι του παππού μου βρίσκεται ακόμη καμένο και περιμένει τη φροϊλάιν Μέρκελ να το επισκευάσει...

Τη δόξα της Σοφίας ζήλεψε και η άλλη Γερμανίδα βασίλισσά μας, η Φρειδερίκω, σύζυγος του άβουλου και υποτονικού βασιλιά Παύλου.
Μέλος της χιτλερικής νεολαίας στα νιάτα της, φανατική αντικομμουνίστρια και υπερβολικά αρχομανής, κινούσε εκ του αφανούς τα νήματα της μετεμφυλιακής πολιτικής μας ζωής.
Αυτή ήταν που έμπλεξε σε περιπέτειες και τον Κοκό, έβαλε το χεράκι της για την αποστασία και μας οδήγησε στη δικτατορία.
Αλλά ευτυχώς που υπήρξε κι αυτή με τα τραγικά λάθη της, γιατί μπορεί ακόμα να είχαμε στην πλάτη μας το στέμμα...

Πολλές φορές μας κατέστρεψαν οι Γερμανοί, αλλά η αλήθεια να λέγεται: χωρίς τον Γερμανό Ότο (Όθωνα) Ρεχάγκελ ευρωπαϊκή κούπα δεν θα παίρναμε!
Οπότε, όλα τα γερμανικά "χρέη" διαγράφονται! χαχα

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 24

Βολτούλες στο κέντρο της Αθήνας Α' (Πανεπιστημίου)

Η οδός Πανεπιστημίου είναι η καρδιά της Αθήνας.
Φυσικά, πήρε τ' όνομά της απ' το Πανεπιστήμιο που δέσποζε στην περιοχή τον 19ο αιώνα.


Μπορεί η Πανεπιστημίου να θεωρείται σήμερα ως "ο δρόμος των τραπεζών", αλλά τρία είναι τα κτίρια που μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Και πρωτ' απ' όλα το κτίριο του πανεπιστημίου, έργο του Δανού αρχιτέκτονα, εκπρόσωπου του νεοκλασικισμού, Κριστιάν Χάνσεν.

Το κτίριο θεμελιώθηκε το 1839 απ' τον Όθωνα και ολοκληρώθηκε το 1850.
Αρχικά ονομάστηκε "Οθώνειο" και μετά την απομάκρυνση του Όθωνα, μετονομάστηκε σε "Εθνικό". Απ' το 1912 προστέθηκε στον τίτλο του και το "Καποδιστριακό".
Τα τελευταία χρόνια έγινε διάσημο λόγω των συχνών καταλήψεών του απ' τους αναρχικούς φοιτητές. Η ελληνική σημαία υποστέλλεται και στον αττικό ουρανό, αντί της γαλανόλευκης, ανεμίζει η κοκκινόμαυρη...


Δίπλα στο πανεπιστήμιο, προς την Ομόνοια, βρίσκεται η Εθνική Βιβλιοθήκη.
Είναι έργο του Θεόφιλου Χάνσεν, αδελφού του Κριστιάν. Ολοκληρώθηκε το 1903 χάρη στις δωρεές των αδελφών Μαρίνου, Αντρέα και Παναγή Βαλλιάνου. Γι' αυτό ονομάζεται και "Βαλλιάνειος".


Έργο του Θεόφιλου Χάνσεν είναι και η Ακαδημία Αθηνών, ακολουθώντας το πρότυπο του Ερεχθείου. Απ΄το 1861 την επίβλεψη του έργου ανέλαβε ο Ερνέστερ Τσίλερ.

Το έργο ολοκληρώθηκε το 1886 με δαπάνες του ομογενούς Σίμωνα Σίνα.
Η Ακαδημία Αθηνών στεγάστηκε στο κτίριο το 1926, αμέσως μετά την ίδρυσή της από τον σπουδαίο καθηγητή της αστρονομίας Δημήτριο Αιγινήτη.


Έργο του Κριστιάν Χάνσεν είναι και το Οφθαλμιατρείο Αθηνών, που, όμως, το ολοκλήρωσε ο αρχιτέκτονας Λύσανδρος Καυταντζόγλου το 1853.
Πολλοί το μπερδεύουν με εκκλησία και σταυροκοπιούνται όταν περνούν απ' έξω...


Ο ναός των καθολικών, άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης, είναι μάλλον αναγεννησιακού ρυθμού και εγκαινιάστηκε το 1887.
Μεγάλη ήταν η οικονομική συνδρομή του ιταλοέλληνα Ιωάννη Σερπιέρη, που διέθετε τότε το δικαίωμα εκμετάλλευσης των ορυχείων μολύβδου στο Λαύριο.


Στον αριθμό 12 βρίσκεται το "Ιλίου Μέλαθρον", που χτίστηκε σε σχέδια του Τσίλερ. Ήταν το πλουσιότερο και δαπανηρότερο κτίσμα της εποχής του στην Αθήνα. Εκεί έμενε ο διεθνούς φήμης αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν, γνωστός για τις ανασκαφές του στην Τροία και στις Μυκήνες.
Το 1929 το κτίριο πουλήθηκε απ' την Σοφία Σλήμαν στο ελληνικό κράτος και στέγασε μέχρι το 1981 τον Άρειο Πάγο.
Σήμερα ανήκει στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών, ένα απ' τα πέντε σημαντικότερα μουσεία του είδους του στον κόσμο.


Τρίτη, Φεβρουαρίου 23

Αύριο, όλοι στην Απεργία!

Στο πλευρό της κυβέρνησης
κόντρα στα σχέδια των διεθνών κερδοσκόπων
και των "πόντιων πιλάτων" των Βρυξελλών.
Οι εργαζόμενοι παλεύουν για δικαιώματα
κι όχι για προνόμια.
Οφείλουν, όμως, κι αυτοί
να συμβάλλουν περισσότερο στην ανταγωνιστικότητα
της εθνικής μας οικονομίας...


Δευτέρα, Φεβρουαρίου 22

Το μεγάλο λάθος του Σημίτη και το μικρότερο του Γιώργου...

Ο Σημίτης γνώριζε πολύ καλά πως η συμμετοχή μας στη ζώνη του Ευρώ προϋπέθετε ένα πολύ υψηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας!
Για να το πετύχει αυτό η Ελλάδα έπρεπε να ληφθούν άμεσα μέτρα που να περιορίζουν τον δημόσιο τομέα, να προσελκύουν επενδύσεις, να πατάσσουν την γραφειοκρατία, να εξασφαλίζουν εργασιακή πειθαρχία, να περιστέλλουν τις ανορθολογικές δαπάνες του ασφαλιστικού συστήματος κλπ.
Ο Σημίτης έπρεπε, πριν το 2000, να προκηρύξει δημοψήφισμα. Να ενημερώσει τον ελληνικό λαό για τα υπέρ και κατά του ευρώ, να του παρουσιάσει αναλυτικά όλα τα σκληρά μέτρα που έπρεπε να ληφθούν προκαταβολικά, και να δηλώσει πως αν απορριφθούν παραιτείται απ' την πρωθυπουργία.
Αντ' αυτών προτίμησε να μπουρδολογεί περί "ισχυρής Ελλάδας" και να βουλώνει τις τρύπες με δανεικά και κρυφά χρέη.
Ο Γιώργος, απ' την άλλη, ήξερε, λίγο πολύ, σε τι κατάσταση παραλαμβάνει τη χώρα. Πίστευε, όμως, πως η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη. Υπολόγιζε πως θα έχει την ανοχή των αγορών για να επαναφέρει τα δημόσια οικονομικά στον ορθό δρόμο εντός εξαετίας.
Είχε και την αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs να τον διαβεβαιώνει πως "άνετα οι Κινέζοι μπορούν να δανείσουν στην Ελλάδα 25 δις ευρώ"!

Τα πράγματα εξελίχθηκαν απρόσμενα. Οι Βρυξέλλες και οι αγορές δεν άφησαν την κυβέρνηση να πάρει ανάσα. Οι αρνητικές εκθέσεις και οι υποβαθμίσεις έπεφταν βροχή. Κάθε φορά που το οικονομικό επιτελείο ανακοίνωνε ένα μέτρο διαπίστωνε πως βρισκόταν ήδη τρία βήματα πίσω!
Ο Γιώργος και η κυβέρνηση έχουν χάσει τον μπούσουλα. Βρίσκονται πλέον στο σημείο μηδέν. Αν δεν πάρουν σκληρότερα μέτρα (κι όλοι σας αντιλαμβάνεστε τι εννοώ) οι πιστωτές μας ετοιμάζουν το μοιραίο χτύπημα!
Αν ο Γιώργος κι ο Παπακωνσταντίνου δεν διέθεταν αυξημένο προσωπικό κύρος στο εξωτερικό, θα μας είχαν λιώσει ήδη...
Υ.Γ.: Για τον Καραμανλή, καλύτερα να μην κάνω κανένα σχόλιο. Άλλωστε, η δική του κυβέρνηση, καθώς κι εκείνη του Μητσοτάκη (1990-1993) αποτελούν τις "μαύρες τρύπες" της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας!


Κυριακή, Φεβρουαρίου 21

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 18

Η αγάπη, και ως σκέψη, είναι εξωφρενική!

Τη γνώρισα στο πάρκο...
Είχε βγάλει βόλτα έναν κόκορα με λουρί, σα να 'τανε σκυλάκι!
Μου ζήτησε να φυσήξω πάνω της τον καπνό μου.
Έκλεισε τα μάτια και τον ρούφηξε προκλητικά.
Μοιάζει με Μαλαισιανή.
Στο πρόσωπο τέτοιων γυναικών κάθε άντρας περιμένει να δει μια άσβεστη ερωτική φλόγα!
Κι αν δεν τη δει, τους δίνει μια κλοτσιά στον πισινό και ... πάμε παρακάτω.

Εγώ δεν είδα στα μάτια της καμιά ερωτική φλόγα! Αλλά δεν το έκανα θέμα...
Γενικά, με περιφρονεί κάπως.
Με θεωρεί "παιδί"!
Με αντιμετωπίζει σαν "παιδί"!

Ακόμα και στο κρεβάτι είμαι σαν παιδί...
Όταν λέει αυτό το τελευταίο, χαμογελάει κατεργάρικα!
Πάντως, θα μου άρεσε αν με έλεγε καμιά φορά "άντρα".
Ωστόσο, εξακολουθώ να συνδιαλέγομαι με τα βυζιά της!
Τους μιλάω καθημερινά. Στο αριστερό απευθύνομαι στον ενικό, στο δεξί στον πληθυντικό...
Κάνει πως με ζηλεύει.
Αναζητά στο παραμικρό ενδείξεις της απιστίας μου.
Από την άλλη, με φαντασιώνεται σε ερωτικές περιπτύξεις με γυναίκες και άντρες.
Μάλλον έτσι ξορκίζει τη δική της τάση για σεξουαλικές διαστροφές...
Έχει, όμως, και τα καλά της.
Χουφτώνει τ' αρχίδια μου με τόση αποφασιστικότητα που φτάνει για να οικοδομηθεί ολόκληρη πόλη!
Προχθές, το μουνί της μού 'καψε το μπούτι σαν εξάτμιση μοτοσυκλέτας...
Είμαι σίγουρος πως θα μ' αγαπούσε αν είχε σκοπό ν' αγαπήσει κάποιον!


Τρίτη, Φεβρουαρίου 16

Ετοιμάζω αίτηση στον Άρειο Πάγο!

Το ανώτατο Δικαστήριο της χώρας μας, ο Άρειος Πάγος, αποφάσισε την αναψηλάφηση της "δίκης των εξ" που καταδίκασε σε θάνατο τους πολιτικούς υπεύθυνους της μικρασιατικής καταστροφής.
Ωραία, λοιπόν, αύριο κι όλας θα καταθέσω κι εγώ στον Άρειο Πάγο "αίτηση αναψηλάφησης" της δίκης στο Έκτακτο Στρατοδικείο Λαμίας που καταδίκασε το 1948 τον παππού μου σε θάνατο για "εσχάτη προδοσία".
Αν ο εγγονός του Πρωτοπαπαδάκη θίγεται μια φορά που η ιστορία αναφέρει τον παππού του ως "προδότη", εγώ θίγομαι εκατό φορές που στα επίσημα αρχεία του κράτους αναγράφεται ο δικός μου παππούς ως "εθνικός μειοδότης" και "εαμοβούλγαρος"!
Να ξαναγίνουν οι δίκες τόσο αυτών που είναι υπεύθυνοι για τον χαμό 2.000.000 Ελλήνων και την απώλεια της Μικρασίας, όσο και του παππού μου, ενός αγράμματου και φτωχού οικογενειάρχη, με εφτά παιδιά, που το μόνο "έγκλημά" του ήταν πως ανήκε στον εφεδρικό ΕΛΑΣ!
H Ολομέλεια του Αρείου Πάγου να βρει το θάρρος και ν' αποφασίσει την αναψηλάφηση και όλων των δικών του εμφυλίου. Όχι μόνο των Πρωτοπαπαδάκηδων που φορούσαν τα μεταξωτά σόβρακα...

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 15

Από τη Βάρκιζα (12 Φλεβάρη 1945) στον Εμφύλιο...


Τη νύχτα της 4ης προς 5η Γενάρη 1945 τα ηττημένα στη μάχη των "Δεκεμβριανών" τμήματα του ΕΛΑΣ, κρατώντας χιλιάδες ομήρους, εγκαταλείπουν την Αθήνα.
Την προηγούμενη μέρα είχε σχηματιστεί νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Νικόλαο Πλαστήρα, χωρίς τη συμμετοχή ΕΑΜικών στελεχών.
Η επίσημη ανακωχή άρχισε στις 14 Ιανουαρίου και οι διαπραγματεύσεις για "πολιτική λύση" ξεκίνησαν στη Βάρκιζα Αττικής στις 2 Φλεβάρη, στη βίλα του βιομήχανου Π. Κανελλόπουλου.
Απ' τη μια πλευρά συμμετείχαν οι εκπρόσωποι του προπολεμικού πολιτικού κόσμου με τους εξόριστους πολεμιστές του Ρίμινι και της Ορεινής Ταξιαρχίας, που είχαν επικρατήσει στα "Δεκεμβριανά" με τη βοήθεια και των αγγλικών δυνάμεων.
Απ' την άλλη συμμετείχαν τα πολιτικά στελέχη του ΕΑΜ και μαχητές του ΕΛΑΣ, που μπορεί να ηττήθηκαν στη μάχη της Αθήνας αλλά ήλεγχαν το μεγαλύτερο μέρος της υπαίθρου, συμπεριλαμβανομένης και της Ηπείρου που ο Βελουχιώτης είχε εκδιώξει τον ΕΔΕΣ του Ζέρβα.
Η συμφωνία προέβλεπε τον τερματισμό των εμφύλιων συγκρούσεων. Ο ΕΛΑΣ θα έπρεπε να:
α) απελευθερώσει όλους τους ομήρους-πολιτικούς αιχμαλώτους
β) παραδώσει όλον τον οπλισμό του
γ) αυτοδιαλυθεί μέσα σε δύο εβδομάδες.
Σε γενικές γραμμές ο ΕΛΑΣ συμμορφώθηκε. Δεν παρέδωσε, όμως, έναν μεγάλο αριθμό όπλων που τοποθέτησε σε ειδικές κρύπτες, ως εγγύηση για τις πολιτικές εξελίξεις.
Η κυβερνητική πλευρά δεσμευόταν να αποκαταστήσει πλήρως τις ατομικές ελευθερίες, να διώξει τους δωσίλογους και να προστατεύσει την ελευθεροτυπία, το δικαίωμα του συνέρχεσαι και συνδικαλίζεσθαι.
Ουσιαστικά, τίποτε απ' αυτά δεν τήρησε. Τα γραφεία και τα τυπογραφεία των ΕΑΜικών εφημερίδων καταστρέφονταν συστηματικά από επιθέσεις παρακρατικών και "εθνοφυλάκων". Αριστεροί συνδικαλιστές τρομοκρατούνταν και συλλαμβάνονταν με χαλκευμένες κατηγορίες, χιλιάδες δημοκρατικοί δημόσιοι υπάλληλοι εκδιώχθηκαν.
Το πλέον αμφιλεγόμενο σημείο της "Συμφωνίας της Βάρκιζας" ήταν η χορήγηση "αμνηστίας". Η κυβερνητική πλευρά απέρριψε τη "γενική αμνηστία" και κατάφερε να επιβάλει αμνήστευση μόνο των "πολιτικών εγκλημάτων" που είχαν διαπραχθεί την περίοδο της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Εξαιρέθηκαν τα "εγκλήματα του κοινού δικαίου κατά της ζωής και της περιουσίας". Η διάκριση αυτή άφηνε, ουσιαστικά, εκτεθειμένους σε ποινικές διώξεις όλα τα στελέχη και τα μέλη του ΕΑΜ...
Έτσι, κάθε πολιτική δραστηριότητα των οπαδών του ΕΑΜ ποινικοποιήθηκε. Μέσα στο 1945 ασκήθηκαν περίπου 80.000 ποινικές διώξεις κατά ΕΑΜιτών και οι φυλακισμένοι ξεπέρασαν τους 19.000. Ακόμη και όσοι είχαν εκτελέσει κατά την Κατοχή συνεργάτες των Γερμανών, τώρα παραπέμπονται σε δίκη για ανθρωποκτονία...
Όλη αυτή η περίοδος, από τη Βάρκιζα μέχρι την έναρξη του εμφύλιου, τον Μάρτη του 1946, χαρακτηρίστηκε εύστοχα ως "λευκή τρομοκρατία".
Η Συμφωνία της Βάρκιζας έμεινε στην παγκόσμια ιστορία ως παράδειγμα "εθελοντικής παράδοσης στις άγριες διαθέσεις του αντιπάλου".
Από τότε κανένα ένοπλο κίνημα, αριστερό ή δεξιό, απ' το Κογκό ως την Ιρλανδία, δεν δέχθηκε ν' αφοπλιστεί χωρίς να εξασφαλίσει "γενική αμνηστία"...


Παρασκευή, Φεβρουαρίου 12

Καυσοκαλυβίτικες ιστορίες...

Ο Πέτρος ο Αθωνίτης είναι ο πρώτος ασκητής των Καυσοκαλυβίων, ο αρχαιότερος αγιορείτης άγιος και θεωρείται γενάρχης της αγιονορείτικης μοναστικής ιστορίας.
Γεννήθηκε στην Πόλη, έγινε αρχιστράτηγος αλλά αιχμαλωτίστηκε από τους Άραβες στη Συρία.
Μόλις κατόρθωσε να λευτερωθεί, ταξίδεψε μέχρι τη Ρώμη, έγινε μοναχός κι αμέσως έφυγε για τον Άθωνα όπου κι εγκαταστάθηκε στο νοτιότερο μέρος του.
Εκεί έζησε 53 χρόνια μέσα σε σπηλιές, τρώγοντας μόνο άγρια χόρτα. Κι όταν τα ρούχα του έλιωσαν, προστατεύονταν από το κρύο μόνο απ' τα μακριά μαλλιά και γένια του, που έφταναν μέχρι το χώμα...

Οι Πατέρες διηγούνται μια παράξενη ιστορία. Κάποτε, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β' (1808-1839), που είχε τη φήμη του κρυπτοχριστιανού, επισκέφτηκε το ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.
Ο σουλτάνος έκατσε πολύ ώρα και περιεργαζόταν το ναό.
Κάποια στιγμή βλέπει την εικόνα του Πέτρου του Αθωνίτη, οπότε γυρίζει και λέει στον Πατριάρχη:
- Ε, σ' αυτό ψεύδεσθε! Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι με τέτοια γενειάδα...
Ο Πατριάρχης του απάντησε πως δεν ήταν ψέμα και πως ζούσε στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους ένας μοναχός με τόσο μακριά γένεια.
Ο σουλτάνος διέταξε αμέσως να τον φέρουν στην Πόλη.
Έτσι, ο καυσοκαλυβίτης γέροντας εμφανίστηκε μπροστά του, ανέβηκε σ' ένα σκαμπό, έβγαλε τη γενειάδα του απ' τον κόρφο, την ξεδίπλωσε κι ευθείς αυτή έφτασε μέχρι το πάτωμα...

Η περιοχή πήρε τ' όνομά της απ' τον Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη.
Αυτός γεννήθηκε στη Λάμψακο του Ελλησπόντου, κι από μικρός μοίραζε κρυφά το ψωμί και τα ρούχα του στους φτωχούς!
Αρχικά έγινε μοναχός στη Μεγάλη Λαύρα, αλλά σύντομα έφυγε για την έρημο του Άθωνα όπου επιδόθηκε σε αυστηρή άσκηση και εγκράτεια.
Υποκρινόταν τον τρελό κι άλλαζε συνεχώς κατάλυμα, ζώντας σε σπηλιές και καλύβες που έφτιαχνε με χόρτα και κλαδιά δέντρων.
Για να μην προσκολλάται σε κάποιο μέρος, και για ν' αποφύγει τον πειρασμό της ιδιοκτησία, κάθε άνοιξη έκαιγε την καλύβα του και πήγαινε σ' άλλο μέρος όπου μόλις φθινοπώριαζε έκτιζε άλλη καλύβα! Γι΄ αυτό και τον έλεγαν καυσοκαλυβίτη"...
Οι υπόλοιποι μοναχοί τον περιφρονούσαν και τον αποκαλούσαν "πλανεμένο"!
Μόνο όταν ο όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, ο διδάσκαλος της νοεράς προσευχής, αναγνώρισε την πνευματική του αξία, έγινε αποδεκτός ο Μάξιμος απ' την αγιορείτικη κοινότητα.

Στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια έζησε τον 19ο αι. ένας σημαντικός πνευματικός, ο ιερομόναχος Νεόφυτος ο Καραμανλής, απ' την Καισάρεια της Καππαδοκίας.
Έζησε 106 χρόνια, απ' τα οποία τα 88 στο Όρος.
Προγνώρισε τον θάνατό του 40 μέρες νωρίτερα.
Διάβασε το ευαγγέλιο και το ψαλτήρι, έσκαψε ο ίδιος τον τάφο του, ευλόγησε τους υποτακτικούς του, μετέλαβε και, κάνοντας το σημείο του σταυρού, παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του...
Ο δικός μας Καραμανλής δεν χρειάστηκε να κάνει τόσα πολλά! Απλά, προκήρυξε εκλογές...

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 8

Ένας καρπενησιώτης στα Καυσοκαλύβια!

Τα Καυσοκαλύβια, μια πετρώδης και άνυδρη περιοχή στα νότια του Άθωνα, είναι ένα ακόμα "πνευματικό ξυπνητήρι" στ' ανήσυχο, ομιχλώδες κι ανταριασμένο "σήμερα"!

Οι καλύβες, τα σπήλαια και τ' ασκηταριά που κρέμονται σ' απόκρημνα μέρη, είναι οι "φωλιές" των ασκητών Πατέρων που υποβάλλονται σ' εκούσιες και παντοειδείς στερήσεις, όχι από μίσος για τη ζωή και το σώμα, αλλά από "περίσσεια ζωής"...

Τα κατανυκτικά παρεκκλήσια, σκαρφαλωμένα συχνά σε κατακόρυφους βράχους, εναλλάσσονται με μικρούς κρεμαστούς κήπους και παράτολμα ασκηταριά χτισμένα με το μόχθο και τον ίδρωτα των ερημοπολιτών ενοίκων τους.
Οι εναλλαγές της φύσης σού κόβουν την ανάσα. Οι γραφικοί όρμοι, ο πλούτος των χρωμάτων, τ' ακούσματα απ' τ' αηδόνια. Και κάτω απ' τα πόδια σου να μουγκρίζει τ' αγριεμένο Αιγαιοπέλαγος.

Η απεραντοσύνη της θάλασσας υπογραμμίζει τον προορισμό σου: να ψάχνεις για τ' απέραντα σύνορα!
Σαν είναι τρικυμισμένη σού θυμίζει την ένταση της θεϊκής αναζήτησης.
Σαν ηρεμεί, σε μεταφέρει σε "καταστάσεις" που δεν κατακτιούνται ανθρωπίνως, αλλά σου προσφέρονται "άνωθεν", ως δώρο και παρηγοριά στην ασυνθηκολόγητη άσκησή σου...

Όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, μπορείς να δεις το Πήλιο και τη Σκόπελο.
Όταν, όμως, η πνευματική ορατότητα είναι μεγάλη, δεν βλέπεις τίποτα απ' αυτόν τον κόσμο!
Αντικρύζεις μόνο τις νησίδες του θεϊκού μυστηρίου που κολυμπούν στον ωκεανό του ελέους του Θεού...

Τούτος ο τόπος μού φαίνεται πολύ οικείος!
Ίσως γιατί εδώ έζησαν, ασκήτευσαν κι αγίασαν πολλοί καρπενησιώτες. Όπως ο όσιος Ακάκιος (17ος αι.), ο παπα-Ιωνάς κι ο μαθητής του ιερομόναχος Πελάγιος (18ος αι.).
Εδώ ενισχύθηκε πνευματικά κι ο οσιομάρτυρας Ρωμανός ο Καρπενησιώτης πριν μαρτυρήσει στην Πόλη στις 9 Γενάρη του 1694.

Εδώ βρίσκεις κι έργα των περίφημων αγιογράφων, απ' τη Φουρνά Ευρυτανίας, Διονυσίου και Παρθενίου.
Τι να τράβηξε άραγε τόσους καρπενησιώτες σε τούτη εδώ την "ακρόπολη της ησυχίας";

Κυριακή, Φεβρουαρίου 7

Προσωρινά κλειστό λόγω ιεραποδημίας...

Η μυθική εικόνα του αυστηρού ασκητισμού της Αθωνικής Πολιτείας ανήκει στο παρελθόν.
Απ' το 1925 μέχρι το 1970 τα μοναστήρια του Άθωνα μαράζωναν, μετατρέπονταν σιγά αλλά σταθερά σε γηροκομεία.
Απ' το '70 και μετά, τα πράγματα αλλάζουν. Εκατοντάδες νέοι άνθρωποι, οι περισσότεροι προερχόμενοι από εκκλησιαστικές οργανώσεις, με πτυχία και ντοκτορά, έδωσαν νέα πνοή και δύναμη στ' Αγιονόρος.
Δισεκατομμύρια κρατικών και κοινοτικών επιδοτήσεων σπαταλήθηκαν για να συντηρηθούν και αναπαλαιωθούν ετοιμόρροπα κτίρια. Αρκετά απ' τα χρήματα ακολούθησαν και ύποπτες διαδρομές μέσω εικονικών τιμολογίων...
Παντού άνοιξαν δρόμοι, κυκλοφορούν πλέον εκατοντάδες αυτοκίνητα, τα περισσότερα μεγάλου κυβισμού, δρομολογήθηκαν σκάφη μεγάλα και πολυτελή, χιλιάδες επισκέπτες καταφθάνουν κάθε χρόνο.
Η φυσιογνωμία του Όρους αλλοιώνεται.
Συχνά βλέπεις τα πλήθη των επισκεπτών σε μιαν αγιονορείτικη αγρυπνία να περνούν την ώρα τους κουτσομπολεύοντας, φωτογραφίζοντας και συζητώντας για το πού θ' αναπαυθούν και τι θα γευματίσουν...
Κι η νέα ελίτ των πτυχιούχων μοναχών, που κρατά σήμερα τα ηνία του Όρους, δεν φαίνεται ν' αφομοιώνεται στ' αγινορείτικο πνεύμα.
Οι παλιοί μοναχοί έφταναν στον Άθωνα σε μικρή ηλικία. Εδώ διαμορφώνονταν, εδώ αποκτούσαν μια φιλοσοφία με κυρίαρχα στοιχεία την ταπεινοφροσύνη και τον σεβασμό της προσωπικότητας.
Οι νέοι "ντοκτοράδες" μπορεί να έχουν γνώσεις, καλές προθέσεις και θεοσέβεια, αλλά δύσκολα θα φτάσουν στα ύψη της απλότητας και ταπεινότητας των παλαιών.
Πού να βρεις σήμερα έναν Θεόδωρο, που στα εβδομήντα του, μόλις ξέσπασε μπόρα μάς έδωσε την ομπρέλα του να προστατευτούμε. Κι όταν εμείς αρνηθήκαμε, την έκλεισε και την πέταξε στον γκρεμό!
"Ή όλοι στεγνοί ή κανένας"...


Παρασκευή, Φεβρουαρίου 5

Κορίτσια, θέλετε να γίνετε ακαταμάχητες; Μιμηθείτε τον Άγιο Χαράλαμπο!

Κάτι ήξερε ο Αριστοτέλης που έλεγε πως το όνομα ενός ανθρώπου δεν είναι άσχετο με την προσωπικότητά του.
Η θεωρία του επιβεβαιώνεται πλήρως στην περίπτωση του Αγίου Χαραλάμπους.
Ο άνθρωπος ήταν Χαραλάμπης όνομα και πράγμα! Τον έβλεπες και η γλυκύτητα της μορφής του αγαλλίαζε την ψυχή σου.
Το πρόσωπό του έλαμπε από εσωτερική ιλαρότητα.
Ήταν χαρούμενος και γελαστός ακόμα και την ώρα του μαρτυρίου του.
Ήταν τέτοια η όλη παρουσία του που ακόμη και οι δήμιοι βασανιστές του έγιναν χριστιανοί!
Κι ερχόμαστε τώρα στο κρίσιμο ερώτημα: πώς ο Άγιος ασκούσε τόση γοητεία γύρω του; Τι ήταν εκείνο που προκαλούσε τη συμπάθεια και τον θαυμασμό όσων τον πλησίαζαν;
Η απάντηση είναι απλή: το μυστικό της έλξης που ασκούσε ήταν η αρετή του!
Αν ξέρατε κορίτσια πόση γοητεία ασκεί η αρετή θα επιδιδόσασταν σ' αυτή μόνο και μόνο για να μην σας ξεφύγει ούτε αρσενικό κουνούπι!
Ρίξτε γύρω σας μια ματιά. Τόσες όμορφες γυναίκες, αλλά και τόσο κενές, κουραστικές, ανυπόφορες, ανιαρές!
Διότι, με το να είναι όμορφες επαναπαύθηκαν! Έγιναν εγωίστριες και, συνεπώς, προβληματικές και αποκρουστικές.
Και βλέπεις κάποιες άλλες, όχι ιδιαίτερα όμορφες, να έχουν χάρη, απλότητα, γλυκύτητα, ψυχική ισορροπία, κι έτσι να γοητεύουν τους πάντες! Χωρίς να βασανίζονται απ' τα κενά και τους βρυκόλακες που κυνηγούν τις καρδιές των όμορφων και υπερήφανων γυναικών...


Τετάρτη, Φεβρουαρίου 3

Μια τολμηρή πρόταση στον Αρχιεπίσκοπο:

Ιερώνυμε,
αντικατέστησε τα ευαγγελικά αναγνώσματα
με ποιήματα του Καβάφη!
Την περασμένη Κυριακή,
αντί για την παραβολή του Ασώτου,
θα μπορούσε να διαβαστεί
το ποίημα "Η Σατραπεία"!

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη (η πόλη) πάντα
ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται.
Να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φριχτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Κι εσύ τα δέχεσαι μ' απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει,
τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα εύγε.
Την αγορά, το θέατρο και τους στεφάνους.
Αυτά που δεν θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία;
Και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις;

Κι αντί για την παραβολή του άφρονα πλούσιου,
θα μπορούσε να διαβαστεί
απόσπασμα απ' το ποίημα "Οροφέρνης":

...
Στην βασιλεία χύθηκεν επάνω
για να χαρεί με νέον τρόπο κάθε μέρα,
για να μαζεύει αρπαχτικά χρυσό κι ασήμι
και για να ευφραίνεται και να κομπάζει,
βλέποντας πλούτη στιβαγμένα να γυαλίζουν.
Όσο για μέριμνα του τόπου, για διοίκησι,
ούτ' ήξερε τι γένονταν τριγύρω του.
...
Το τέλος του κάπου θα γράφηκε κι εχάθη,
ή, ίσως, η ιστορία να το πέρασε,
και με το δίκιο της,
τέτοιο ασήμαντο πράγμα
δεν καταδέχθηκε να το σημειώσει.


Δευτέρα, Φεβρουαρίου 1

Μια νύχτα στο Μανάο... (ναυτικές ιστορίες)

Υπάρχουν κάποιες φάσεις στη ζωή σου που το μυαλό σου έχει γεμίσει μουνιά!
Δεν υπάρχει θέση για τίποτ' άλλο εκεί μέσα...
Μόλις μπήκε στο μπαράκι, εκείνη τον κάρφωσε στα μάτια.
Σ' αυτά τα μέρη, οι πουτάνες πάνω απ' τα 30 θεωρούνται "παροπλισμένες".
Αλλά εκείνη δεν έπαθε κατάθλιψη. Απλά, το πήρε οριστικά απόφαση, κι αποχαιρέτησε τον άλλοτε υπέροχο κώλο της.
Μα και τώρα, δεν ήταν του πεταματού. Ούτε απολειφάδι ούτε και καμιά κωλάθρα. Με εννοείς...
Τον κάλεσε να κάτσει δίπλα της, στο "θρόνο της μοναξιάς". Έτσι έλεγε τα ψηλά σκαμπό των μπαρς.
Οι ρόγες της διαγράφονταν μέσα απ' την μπλούζα της. Αυτές κοίταζαν όλοι. Μικροί μεγάλοι, άντρες γυναίκες, μαύροι άσπροι. Κανείς δεν έβλεπε τα πολυφορεμένα εσώρουχά της, τη μυκητίαση των νυχιών στα πόδια της...
Οτιδήποτε πάνω της ήταν ερωτογόνα ζώνη. Τα πάντα. Το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού της. Τα σημεία πίσω απ' τα γόνατά της. Ακόμα κι οι φρονιμίτες της...
Μετά από λίγο τον ακολούθησε στην τουαλέτα.
Τον έσπρωξε με αντρικό τρόπο στον τοίχο.
Άνοιξε τα πόδια του με το γόνατό της.
Με σβέλτες κινήσεις τον πήρε στο στόμα της.
Στο τέλος, δεν το κατάπιε, ούτε το έφτυσε.
Το επέστρεψε απαλά στην κοιλιά του, λίγο κάτω απ' τον αφαλό...