Η ... ανδροφαγού!

Καμιά φορά ακούω και Έλτον Τζον. Δηλαδή όχι εγώ ακριβώς, ακούει η μάνα μου, που είναι κολλημένη με τα '70ς και τα '80ς. Αλλά είναι σαν ν' ακούω εγώ, γιατί η μάνα το βάζει τσίτα το στέρεο και τα ακουστικά στο iPod δεν φτάνουν για να καλύψουν την βαβούρα. Οπότε, υπάρχουν πρωινά που το σπίτι ανήκει στον Έλτον. Με φουλ πιάνο, γκράντε ενορχήστρωση, φωνητικά εκεί ψηλά, τακούνι ντάκο ακόμη πιο ψηλά και τη μαμά ν’ αρπάζει τη σκούπα και να φωνάζει: “Soooo goodbye to yellowbrick road”!

Εγώ, πάλι, δεν πιστεύω ότι ο δρόμος είναι στρωμένος με χρυσάφι, πιστεύω ότι είναι στρωμένος με μαρμελάδα, γι' αυτό κολλάμε. Δεν είναι εκεί όμως το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι κολλάνε και οι στίχοι του Έλτον στο μυαλό μου και δεν μπορώ να τους ξεκολλήσω ούτε με τη σπάτουλα που στρώνουν τη μαρέγκα. Και ποιοι νομίζετε ότι ήταν οι τελευταίοι στίχοι που μου καρφώθηκαν γερά στο υποσυνείδητο; Αυτοί της Κοκκίνου, που συνδυάζει το «μ’ έχεις στείλει» με το «ταλέντο στα χείλη»; Όχι βέβαια! Το άλλο του Έλτον Τζον, που τραγουδάει: “she’s a man-eater, oh don’t you cheather”! Σε ελεύθερη μετάφραση, αυτό μας κάνει: «Η κυρία τρώει άντρες, πρόσεχε μην την κοροϊδέψεις». Και δεν μου κόλλησε τυχαία ο συγκεκριμένος στίχος. Μου κόλλησε γιατί τις τελευταίες μέρες διάβαζα με φανατισμό θέματα που άπτονται του ζωικού βασιλείου και είχα πέσει πάνω σε μια τέτοια περίπτωση ακριβώς, όπου η κυρία αρπάζει τον κύριο, τον μασουλάει, τον χωνεύει και δεν φτύνει ούτε φλούδα.

Ευτυχώς, μικρέ μου, η κυρία είναι αράχνη! Είναι το θηλυκό του είδους Pisaura Mirabilis (πρέπει να 'χουμε κι εμείς εδώ, αλλά στο δικό μου σπίτι αποκλείεται) που είναι σαφώς μεγαλύτερο και δυνατότερο από το αρσενικό και πολύ ορεξάτο. Μόλις τελειώσει η διαδικασία της γονιμοποίησής του, γυρίζει και καταβροχθίζει το έτερον ήμισυ!

Και ο άλλος κάθεται να τον φάνε; Αν δεν του κόβει καθόλου, ναι, κάθεται να τον φάνε. Ωστόσο, ορισμένα αρσενικά Pisaura Mirabilis έχουν βρει τον τρόπο να γλιτώνουν από τις δαγκάνες της man-eater. Όταν τα πιάνουν οι κάψες, παίρνουν μαζί τους κι ένα έντομο, το παρουσιάζουν στην εκλεκτή της καρδιάς τους για δώρο κι αμέσως πέφτουν τάβλα παριστάνοντας -αν και αράχνες- τους ... ψόφιους κοριούς. Τους βλέπει η θηλυκιά, κάνει ότι τους λυπάται, σφουγγίζει ένα δάκρυ άλικο κι αρχίζει το γεύμα. Προσοχή, το γέυμα του εντόμου, όχι του αρσενικού! Ο οποίος αρσενικός βρίσκει σ’ αυτό το πολύ σύντομο χρονικό διάστημα την ευκαιρία να χεριάσει, να χουφτώσει, να διεισδύσει, να κορυφώσει, να εναποθέσει, να πει «αμάν, μου 'πεσε δουλειά!» και να «κόψει λάσπη» σφαιράτος. Όπως εμείς οι αρσενικοί πάνω-κάτω, μόνο που δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να φέρουμε δώρο.