Παρασκευή, Οκτωβρίου 5

Τρίτη, Οκτωβρίου 2

Η τελευταία ανάρτηση του Ασκαρδαμυκτί....

Ορισμένες νύχτες του Γενάρη τα κύματα σκέπαζαν το κατάστρωμα.
Κι όταν αποτραβιόντουσαν, πολλές φορές άφηναν πίσω τους μέρος απ' τον κόσμο της θάλασσας: κοχύλια, ιππόκαμπους, αγγελόψαρα.
Μερικές φορές ξέβραζαν και γοργόνες που διψούσαν για φιλιά.
Ήταν κανόνας απαράβατος του πλοίου: κανένας να μην δείξει την παραμικρή ερωτική διάθεση στις γοργόνες!
Γιατί αυτές ερωτεύονται εύκολα και δεν μπορείς με τίποτα να τις ξεκολλήσεις...
Κανείς δεν τολμούσε να παραβεί τον κανόνα. Ούτε κι ο πιο μεθυσμένος.
Γιατί ο θρύλος έλεγε πως η γοητεία μιας γοργόνας λύγισε κάποτε ένα λοστρόμο και τη φίλησε.
Μετά από μερικές καυτές ερωτικές συνευρέσεις, τον ξελόγιασε και τον έσυρε για πάντα μαζί της στη θάλασσα...
Κάποιες φορές, γυρνώντας απ' τη βάρδια μας, πατούσαμε λέπια, που τρίζαν μ' έναν ελαφρύ θόρυβο κάτω απ' τα παπούτσια μας.
Άλλες πάλι φορές βρίσκαμε γοργόνες στα γιατάκια μας, αλλά κανείς δεν τολμούσε να τις αγγίξει.
Ένα απόγιομα βρήκα μια από δαύτες στις ντουζιέρες.
Δικαιολογήθηκε πως ήταν περαστική και μπήκε για ένα φρεσκάρισμα.
Τα πράσινα μάτια της ήταν σα να βλέπεις το δάσος του Αμαζόνιου από ψηλά...
Βρέθηκα μπόσικος και την πήρα στα κρυφά.
Η φωνή της ήταν βαθιά, γλυκιά, ήρεμη.
Έσμιγε με τους ήχους της θάλασσας...
Η μωβ ορχιδέα μου, μόλις την άκουσε, πήρε να μεγαλώνει.
Σε μισή ώρα έγινε δυο μέτρα.
Κι άρχισε να χύνει ασταμάτητα το μωβ χρώμα της στο έδαφος...
Φιληθήκαμε.
Το πρωί ξύπνησα μεσοπέλαγα.
Τον αρχικό πανικό μου αντικατέστησε μια ανείπωτη γαλήνη.
Καθώς είδα τη γοργόνα μου να δένει τα μαλλιά της με μια ηλιαχτίδα...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30

ΚΤΕΛ Κηφισού...

Ποτέ της δεν πήγαινε με όμορφους άντρες.
Ποτέ δεν τολμούσε ν' αποκαλύψει το σώμα της μπροστά στο υπεροπτικό βλέμμα ενός καλοφτιαγμένου αρσενικού.
Απόψε ήταν μαζί μου.
Με βρήκε να τριγυρνάω στα σοκάκια γύρω απ' το σταθμό των λεωφορείων.
Σαν αδέσποτο σκυλί...
Έδειχνα άντρας κουρασμένος απ' τη ζωή.
Απ' αυτούς που δεν κοιτάς για δεύτερη φορά.
Στο βάθος των ματιών μου διέκρινες απορρίψεις, προσβολές, πνιγμένο θυμό, μια παγαιρή αίσθηση ματαίωσης...
Γύρω μας βρόμικα, θολά βλέμματα, χυδαίο πλήθος.
Η έκφρασή της είχε κάτι το συγκρατημένο.
Ίσως μια κραυγή πριν το ξέσπασμα...
Παραγγείλαμε δυο ποτάκια.
Δίπλα μας κάθονται δυο μικρούλες.
Συζητούν για θερμίδες και δίαιτες.
Θυμάμαι πως κάποτε δεν περνούσα απαρατήρητος.
Λίγα χρόνια πριν, τα κορίτσια αυτά θα μου είχαν χαμογελάσει.
Θα ίσιαζαν τα μαλλιά του κοκέτικα.
Θα κάθονταν με τρόπο που να 'ναι στραμμένες προς το μέρος μου..
Στητές και προκλητικές...
Σα να υπήρχε ανοιχτός διάλογος ανάμεσα στα κορμιά μας.
Τώρα όμως σιωπή!
Αλλά γιατί τα σφριγηλά και νεανικά κορμιά αυτών των κοριτσιών να θέλουν να μιλήσουν με το σώμα ενός μεσόκοπου;

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28

Η τελευταία σελίδα απ' τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου! - Ρόδος ("Άντρας ή μαλάκας;")

Αν κι η Ρόδος είναι μια "τουριστική παιδική χαρά", το δικό μου μυαλό ήταν καρφωμένο στον ηρωισμό των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου!
Οι μπάσταρδοι κατάφεραν κι αντιστάθηκαν στο βάρος των Τούρκων πάνω από 200 χρόνια.
Κι όταν τελικά αναγκάστηκαν να παραδώσουν το Νησί, αποδείχθηκε πως 600 από δαύτους είχαν αντιμετωπίσει μ' επιτυχία 100.000 Τούρκους για 6 μήνες!
Το βράδυ στο μπαράκι αλληλοκαρφωνόμασταν με την γκομενίτσα απέναντι.
Καλό μουνάκι, δε λέω, αλλά το δικό μου μυαλό ήταν στα υψηλά κι αιώνια!
Με απασχολούσαν θεμελιώδη ερωτήματα, όπως:
- Κοινοκτημοσύνη ή ατομική ιδιοκτησία;
- Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα ή και απ' τον Υιό;
- Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα;
- Ο Μιραλάς πρέπει να παίζει στο κέντρο ή αριστερά της επίθεσης;
Μετά την τρίτη μπίρα σηκώθηκα προς νερού μου.
Η γκομενίτσα με ακολούθησε και με στρίμωξε στην πόρτα!
"Τώρα επιλέγεις!", μου κάνει. "Θα γίνεις άντρας ή θα μείνεις μαλάκας;".
Για να είμαι ειλικρινής, ο τρόπος που έθεσε το δίλημμα δεν με ενθουσίασε.
Καμιά απ' τις εναλλακτικές που μου πρόσφερε δεν ικανοποιούσαν τις πνευματικές μου αναζητήσεις.
Αλήθεια, όταν νιώθεις τη γλώσσα και τα χέρια της αλληνής να "πιάνουν δουλειά", πώς μπορείς να επεξεργαστείς διανοητικά τη διαφορά μεταξύ "είναι" και "γίγνεσθαι";

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 26

Σελίδες απ' τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου ΙΓ' (Τήνος) - "Γέμιση προφυλακτικών"!

Φαγώθηκες να πάμε στην Τήνο αυγουστιάτικα.
Είχες, λες, ένα τάμα...
Δεν ρώτησα τι και πώς.
Αν ήθελες θα μου το 'λεγες μόνη σου.
Σα βρεθήκαμε μπρος στην εικόνα της Μεγαλόχαρης σταυροκοπήθηκα.
Όχι από ευλάβεια.
Αλλά από έκπληξη!
Δεν φαινόταν καθόλου η εικόνα.
Μόνο τάματα.
Μια αδιαπέραστη στρώση χρυσαφικών, ρολογιών, σκουλαρικιών, μπιχλιμπιδιών!
Βγαίνοντας στο προαύλιο πήγα σ' έναν μικροπωλητή κι αγόρασα ένα πιστό αντίγραφο της εικόνας.
Χωρίς τα κρεματζούλια...
Μόλις την έπιασα στα χέρια μου, σαν κάτι να με κεραυνοβόλησε.
Ήταν η εικόνα του Ευαγγελισμού.
Μου φάνηκε πολύ σημαδιακή.
Σα να προφήτευε ένα τέλος.
Το τέλος του Άντρα!
Όταν ο κρίνος ανθίζει, ο φαλλός μαραίνεται!
Σαν κινηματογραφική ταινία πέρασαν μπροστά μου όλες οι γυναίκες της ζωής μου.
Σαν μικρά κοριτσόπουλα χαχάνιζαν, κρατούσαν στο χέρι τους ένα λουλούδι κι έτρεχαν σ' ένα λιβάδι στρωμένο με ψόφια πέη.
Ανατρίχιασα...
Η Αγία Γραφή το προέβλεψε, κι εμείς το ζούμε... φεμινιστική επανάσταση, τεχνητή γονιμοποίηση, λατρεία της κλειτορίδας και του τεχνητού φαλλού!
Ο άντρας-αφέντης έγινε άντρας-κουβαλητής και, πλέον, σκέτο μπιμπελό!
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση:
Έχουμε καταντήσει η "γέμιση του προφυλακτικού"!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 24

"Προό"!

Πέρναγα περίεργη φάση.
Είχα κλειστεί στον εαυτό μου, δεν γούσταρα να βλέπω ανθρώπους, τριγυρνούσα με τις ώρες στους δρόμους, αλλά μόνο νύχτα!
Τη μέρα κρυβόμουν...
Δεν έβρισκα άκρη σε τούτη την πόλη.
Οι πάντες λες και μετακόμιζαν κάθε μέρα.
Κι ώσπου να γνωρίσω κάποιον, τον έχανα.
Η γνωριμιά μου μαζί σου φώτισε κάπως τους σκοτεινούς μου ορίζοντες.
Ήρθες κι έκατσες δίπλα μου, στο ψηλό σκαμπό του μπαρ.
Κι άφησες να φανούν οι πιο έξυπνες γάμπες του κόσμου.
Βόσκησαν αβέρτα τα πεινασμένα μάτια μου. Χόρτασε απ' τη θεία σάρκα η όρασή μου η σερνική.
Τις φανταζόμουν να τυλίγονται γύρω απ' τη μέση μου, να βουλιάζουν τα μάτια μου στο σκοτάδι των μαλλιών σου, δυο μαύρες κάλτσες πεταμένες στο πάτωμα... δυο πτώματα μεταξωτά.
Με τράβηξες σπίτι σου. 
Ένα κρεβάτι, δυο καρέκλες και στον τοίχο μια εικόνα του Μαρξ και του Λένιν.
Κι εκεί που άρχισαν να με παίρνουν από κάτω οι ευκίνητες και σαλιάρες γλώσσες της αμαρτίας, βλέπω στο κομοδινάκι σου το περσινό ημερολόγιο της "Προοδευτικής".
- Μπα; Γουστάρεις ποδόσφαιρο;
- Όχι μωρέ... απλά η "Προό" είναι η ομάδα της γειτονιάς μου!
Αλλά γω δεν είμαι μαλάκας κοριτσάκι.
Καταλαβαίνω...
Είσαι καψούρα με τον τερματόρο της ομάδας.
Αλλά αν φωνάξεις τ' όνομά του την ώρα που σε πηδαώ, θα κάνω πως δεν άκουσα...

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22

Σελίδες απ' τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (ΙΒ') Παξοί (Κατουρόκαβλες!)

Ο σπουδαίος Γερμανός αρχαιολόγος Ερρίκος Σλήμαν, στα μέσα περίπου της καριέρας του, ένιωσε ξαφνικά την ανάγκη να έχει μια σύζυγο στο πλευρό του.
Δεν είχε κάποια συγκεκριμένη υπόψη του, αλλά το παράφορο πάθος του για την Ελλάδα τον έκανε να περιορίσει τις επιλογές του στις Ελληνίδες.
Αν και τα 'χε τα χρονάκια του, καλή ώρα σαν κι εμένα, θεωρούνταν ιδανικός γαμπρός!
Έστιψε το μυαλουδάκι του και τελικά ανακοίνωσε πως θα παντρευόταν εκείνη που θα κατάφερνε ν' απαγγείλει ολόκληρη την Ιλιάδα χωρίς λάθος.
Βρέθηκε, έτσι, ολόκληρη η Αθήνα σε αναβρασμό.
Πάντοτε οι Ελληνίδες γούσταραν τέτοιες προκλήσεις και παιχνιδάκια.
Η Ιλιάδα εξαντλήθηκε σε δυο μέρες απ' όλα τα βιβλιοπωλεία!
Όλες οι κόρες της "καλής" αθηναϊκής κοινωνίας βάλθηκαν να μάθουν απ' έξω τα ομηρικά έπη.
Τελικά, βρέθηκε εκείνη που απήγγειλε μονοκοπανιά όλο το ποίημα, χωρίς να πάρει ανάσα.
Κι ήταν και μια απ' τις ομορφότερες Αθηναίες...
Εγώ, βέβαια, δεν στάθηκα τόσο τυχερός μαζί σου.
Δεν ήξερες ούτε ποιος έγραψε τον εθνικό μας ύμνο!
Και, το χειρότερο, ούτε καν ήθελες να τον μάθεις.
Ήξερες μόνο άλλα πράγματα.
Κάθε βράδυ με πότιζες κανατιές νερό!
"Πιες νεράκι", μου 'λεγες, "πιες νεράκι για να μου 'σαι το πρωί ορεξάτος"!
Σου άρεσαν, βλέπεις, οι κατουρόκαβλες....

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 20

Απ' το κρυφό ημερολόγιο του Δείμου (USA on the road)

Το να φύγεις είναι το ρίσκο που παίρνεις
κάθε φορά που προσπαθείς να μείνεις.
Η ζωή είναι μια σειρά από "γεια" κι "αντίο"
και φοβάμαι πως είν' η ώρα γι' "αντίο" πάλι...
Say goodbye to Hollywood / Billy Joel


Πάντα ονειρευόμουν να γυρίσω την Αμερική με μοτοσυκλέτα.
Να γνωρίσω αυτό το ψηφιδωτό των πολιτισμών... απ' την καλή κι απ' την ανάποδη.
Στο Νότο, αν είσαι ξένος, καλύτερα να μην μπλέξεις με τσοπεράδες και μηχανόβιους.
Γιατί τα "παιδιά" εκεί είναι λίγο άγρια κι αν μη τι άλλο παίζουν και στην έδρα τους.
Δερμάτινα, μπότες, σπιρούνια, φώτα το καταμεσήμερο, γάντια μέχρι τους αγκώνες...
Εδώ κάτι πορτορικάνοι και κουβανοί ψευτοπαλικαράδες δεν φτουράνε.
Κάτω απ' τη γέφυρα μια μπατσοομάδα είχαν στριμώξει έναν πιτσιρικά γκραφιτά.
Πρέπει να κάνω κάτι και γρήγορα.
Νομίζω πως αξίζει τον κόπο να σώσω τον πιτσιρή απ' τα ζόρια.
Πατάω το γκάζι με δύναμη κι η σκόνη που σηκώνεται απότομα τραβάει την προσοχή των μπάτσων.
Στέκομαι στην πίσω ρόδα, κάνω σαλίγκαρο με φόρα κι ένα σύννεφο σκόνης δημιουργεί προπέτασμα καπνού.
Μες στην αναμπομπούλα, ο πιτσιρικάς βρίσκει την ευκαιρία και το βάζει στα πόδια...
Δυο τρεις καλοζυγισμένοι ελιγμοί ήταν αρκετοί να με βγάλουν στη μεγάλη λεωφόρο και ν' απαλλαγώ απ' το μπατσικό.
Λίγες ώρες αργότερα σταμάτησα σ' ένα μοτέλ.
Στην είσοδο παρκαρισμένες καμιά κοσαριά μηχανές.
Θα 'ταν κάποια απ' τις συνηθισμένες συμμορίες της περιοχής.
Έκανα να φύγω, μα κείνη ακριβώς τη στιγμή η παρέα έβγαινε.
Ανάμεσά τους κι ο μικρός που 'χα σώσει νωρίτερα.
Μ' αναγνώρισε αμέσως και διηγήθηκε στους δικούς του πώς τον έσωσα απ' τα καρακόλια.
Οι τσοπεράδες με κοίταξαν με θαυμασμό.
Μού 'σφιξαν το χέρι και προσφέρθηκαν να με κεράσουν ένα ποτό.
Αρνήθηκα ευγενικά... εκείνοι επέμεναν... δέχθηκα.
Μόλις κατέβηκα απ' τη μοτοσυκλέτα κι έβγαλα το κράνος έμειναν όλοι τους άφωνοι.
Το θέαμα ενός στούμπα μελαχρινού καθόλου δεν τους ενθουσίασε.
Και τράβηξαν μαχαίρια!
Στο Νότο, βλέπετε, ακόμα δεν γουστάρουν τους ξένους...

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 18

Σελίδες απ' τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (ΙΑ') - Λέρος

Δεν αξιώθηκα ακόμη να πάω στη Σύρα.
Δυο φορές το σχεδίαζα, και τις δυο χώρισα λίγο πριν το ταξίδι...
Γι' αυτό κι αντέδρασα μόλις μου πρότεινες "Ερμούπολη".
"Α πα πα", φώναξα. "Η Σύρος είναι το νησί των χωρισμών"!
Κι άνοιξα μπροστά σου έναν χάρτη. 
Τόσα πολλά νησιά, κάποιο θα σου 'κανε "κλικ" και φέτος.
Βλέπεις είσαι καλλιτέχνιδα. Ζωγράφος.
Εγώ το θεωρούσα απλά ένα χόμπι σου.
Οριακά καλύτερο απ' το πλέξιμο.
Αλλά εσύ έβρισκες καταφύγιο στη ζωγραφική μετά τους καβγάδες μας.
Όπως έκανα κι εγώ ανοίγοντας το λαπτόπι.
Σε έβλεπα να παίρνεις την εφημερίδα μου και να μουτζουρώνεις με τις ώρες το κενό ανάμεσα στα φωνήεντα... Δεν σου ξέφευγε "α" ή "ο".
Απέφευγα να πω οτιδήποτε. Άλλωστε εγώ ήμουν "άτεχνος" και "αγροίκος"! Έτσι δε μ' έλεγες;
Τελικά φύγαμε για Λέρο.
Κι όλοι οι τελευταίοι καβγάδες μας ενώθηκαν σε έναν ατέλειωτο καβγά. 
Τον κουβαλούσαμε  μαζί μας στο κατάστρωμα, τον κατεβάσαμε στο λιμάνι, τον περπατήσαμε μέχρι το ενοικιαζόμενο και τον περιφέραμε δέκα μερούλες...
Κάθε μέρα στηνόσουν ώρες ατέλειωτες μπρος στο καβαλέτο σου.
Έκανες πως ζωγράφιζες ανατολές, ηλιοβασιλέματα, τοπία...
Ίσως για να μην μένει ώρα να συζητάς μαζί μου.
Να μην θυμάσαι με ποιον μοιράζεσαι τις διακοπές σου...
"Μήπως θα 'ταν καλύτερα να πηγαίναμε Σύρο;", σε ρώτησα ειρωνικά.
Σταμάτησες να ζωγραφίζεις κι αγνάντευες την ανοιχτή θάλασσα.
Έτσι, κοιτάζοντας την ίδια θάλασσα αντί να κοιτιόμαστε μεταξύ μας, τέλειωσαν οι διακοπές μας.
Όταν γυρίσαμε στην Αθήνα έτρεξα κι αγόρασα μια "Χρυσή Ευκαιρία".
Μουτζούρωσα όλα τα "α" και τα "ο" των σελίδων τους.
Κι αυτό ήταν όλο κι όλο το πένθος μου για το χωρισμό.
Άλλα δράματα δεν είχε...

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 16

Απ' το κρυφό ημερολόγιο του (πρώην) μπλόγκερ Τάκη... (Διακοπές στη Λέσβο, στο νησί του "πάρτο αλλιώς")

"Κάθε φορά που έρχομαι σε τούτο το νησί ξεκαβλώνω!
Ή, για να 'μαι πιο ειλικρινής, δεν έχω καμιά διάθεση ν' ασχοληθώ με γυναίκες.
Δεν ξέρω τι φταίει.
Ίσως με χάλασε αυτό που μου 'πε ο Άσκαρ: σε τούτο το νησί ξέβρασε η θάλασσα το κεφάλι του Ορφέα που το 'κοψαν οι μαινάδες της Θράκης και το πέταξαν στον ποταμό Έβρο...
Μετά απ' αυτό, άντε να σου κάνει κού-κου.
Δεν ξέρω... ίσως να φταίει και που πίνω απ' το πρωί ίσα με το βράδυ ούζο.
Άτιμο ποτό, ξεμυαλίστικο.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο πρόβλημά μου.
Ο Άσκαρ λέει πως η μεγάλη αγάπη μου για την οροσειρά της Πίνδου και τα γελάδια της φανερώνει την μακρυνή καταγωγή μου.
Είμαι, λέει Ιλλυριός, δηλαδή Δωριεύς.
Πρόκειται για το φύλλο που θεσμοθέτησε την παιδεραστία ως γνώρισμα των ανώτερων πολιτών, μια μορφή ιπποσύνης, πάντα κατά τα λεγόμενα του Άσκαρ.
Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτόν τον άνθρωπο... Ή κινητή εγκυκλοπαίδεια είναι ή μεγάλος παραμυθάς.
Να, χθες μου έλεγε πως στην αρχαία Κρήτη, στη Σπάρτη και κυρίως στη Θήβα η εκπαίδευση στην αρετή βασιζόταν στην παιδεραστία!
Εσύ ήσουν ο μαντραχαλάς εραστής και η Πολιτεία σού ανέθετε τον δωδεκαετή ερωμένο να τον μυήσεις στα μυστικά της ζωής και της πολεμικής τέχνης!
Για κάθε ζημιά που έκανε ο πιτσιρής, τιμωρούσουν εσύ ως υπεύθυνος.
Και στη μάχη έπρεπε να φανείς ο αντρειότερος όλων γιατί αλλιώς ξέπεφτες στα μάτια του μικρού!
Ήσασταν αυτοκόλλητοι στη ζωή και στο θάνατο.
Γι' αυτό και το πεδίο της μάχης στη Χαιρώνεια  ήταν καλυμμένο με τα πτώματα των εραστών που κείτονταν σε ζευγάρια...
Τώρα θα μου πείτε γιατί σας αραδιάζω όλες αυτές τις μαλακίες.
Σωστά!
Ως Δωριεύς έπρεπε να είμαι λιτός και λακωνικός.
Λοιπόν, πολύ μ' έχει ανάψει εκείνος ο μικρός!
Με τα μελαγχολικά πράσινα μάτια, το χαριτωμένο χαμόγελο, τα σαρκώδη χείλη, την κοριτσίστικη μεσούλα και τον τουρλωμένο πισινό που επιδεικτικά κουνάει κάνοντας γιόγκα στην παραλία.
Α ρε Άσκαρ φωτιές που μου άναψες..."

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14

Το τελευταίο κήρυγμα του γέροντος Ασκαρίου: Ο Χριστός ήταν γυναίκα!

Σε παλιότερη ανάρτηση αναρωτιόμασταν αν ο Θεός έχει χιούμορ.
Ε, λοιπόν, και χιούμορ έχει και μεγάλα χουνιέρα κάνει στους στενόμυαλους ανθρώπους!
Και η μεγαλύτερη πλάκα που έκανε ο Θεός στο υποκριτικό και σκληρόκαρδο ιερατείο, αλλά και στο φανατισμένο πλήθος των θρησκόληπτων, ήταν το φύλο του σαρκωθέντος Παιδιού Του.
Ο γέρων Ασκάριος αποκαλύπτει για πρώτη φορά παγκοσμίως το μεγάλο μυστικό: ο Ιησούς ήταν γυναίκα!
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή:
Στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε πως η σύλληψη της Μαριάμ έγινε "ασπόρως", δηλαδή χωρίς σπαρματοζωάριο.
Με άλλα λόγια ούτε σεξουαλική συνουσία έλαβε χώρα ούτε το Άγιο Πνεύμα εισήγαγε στη μήτρα της ανδρικό σπέρμα.
Συνεπώς έχουμε μια θαυματουργή "τεχνική γονιμοποίηση" του γυναικείου ωαρίου.
Έλα, όμως, που η επιστήμη έρχεται να μας πει μερικά μη αμφισβητούμενα πλέον πραγματάκια.
Όπως, π.χ., πως η γυναίκα είναι αδύνατο να γεννήσει άντρα χωρίς τη συμμετοχή σπέρματος.
Γιατί ο άντρας χαρακτηρίζεται απ' το χρωμόσωμα ΧΥ, αλλά ο παράγων Υ δεν υπάρχει στο ωάριο αλλά μόνο στο σπερματοζωάριο.
Με πιο απλά λόγια, η γυναίκα χωρίς το αντρικό σπέρμα μπορεί να γεννήσει μόνο γυναίκα!
Οπότε, προκύπτει αβίαστα πως το Παιδί του Θεού που γεννήθηκε χωρίς "σπέρμα αντρός" ήταν γυναίκα.
Αλλά οι Ιουδαίοι ήταν τόσο μισογύνεις και σκληρόκαρδοι που τον έβλεπαν σαν άντρα...
Υ.Γ.: Στη φώτο βλέπετε την πρόταση του Ασκάριου για την από δω και πέρα απεικόνιση του "Παιδιού του Θεού"! 
Υπενθυμίζω πως ο προφήτης Ησαϊας μιλούσε για "Παιδί" κι όχι για "Υιό" του Θεού. Άρα άφηνε ανοιχτό το ζήτημα του φύλου του...

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 13

Σελίδες απ' τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (Ι') - Πολικός Αύγουστος!

Μου 'πες πως θα φύγεις μόνη σου για διακοπές.
Ήθελες, λέει, να σκεφτείς τη σχέση μας, τη ζωή και το μέλλον σου...
Το χαμόγελό σου ήταν αινιγματικό και ψυχρό.
Και πάγωσε το δυαράκι μας καλοκαιριάτικα.
(Γαμώ το, δεν θα πει κάποιος στο διαχειριστή ν' ανάψει το καλοριφέρ;).
Μόλις ξημέρωσε έφτιαξα ένα ζεστό τσάι να ζεσταθεί το μέσα μου.
Φόρεσα κοτλέ παντελόνι, μάλλινες κάλτσες, πουλόβερ ζιβάγκο κι απέξω το δερμάτινο.
Βγήκα στο δρόμο.
"Ραφήνα", είπα στον αγουροξυπνημένο ταξιτζή. "Κι άναψε αμέσως το καλοριφέρ γιατί κρυώνω!".
Στο σαλόνι του πλοίου κάμποσα ζευγάρια ήταν σφιχταγκαλιασμένα. Προσπαθούσαν να ζεσταθούν λίγο...
Φτάνω στη Πάρο.
Κατεβαίνω.
Η θάλασσα παγωμένη!
Κύματα αφρισμένα, φυσομανάει, κρυώνω...
Φοράω την κουκούλα μου.
Τα υποθαλάσσια σπήλαια κι οι καταβούρες βούηζαν καθώς τα μαστίγωνε ο αέρας.
Λες και χιλιάδες φάλαινες διαδήλωναν στο Σύνταγμα κατά της Κάρτας του Πολίτη ή του Αντίχριστου...
Ευτυχώς τα χιόνια έλιωσαν και δεν κινδυνεύω να γλυστρήσω.
Κάτι θεότρελοι κυκλοφορούν μόνο με μαγιό!
Και το βράδυ κοιμούνται σε σκηνές.
Χαμογελώ για πρώτη φορά εδώ και δυο μέρες.
Στο στρατό κοιμόμουν κι εγώ σε σκηνές στο χιονισμένο Όλυμπο.
"Φαίνεται πως κάνουν κι αυτοί εκπαίδευση στον ανορθόδοξο πόλεμο", σκέφτηκα.
Η αμμουδιά έχει πιάσει πάγο!
Την πατάω κι ακούω το χαρακτηριστικό "κρατς-κρατς".
Οι άλλοι με βρίζουν: "Γδύσου ή φύγε", μου φωνάζουν.
Δεν φεύγω.
Αναπνέω με δυσκολία.
Σοριάζομαι στην παγωμένη άμμο...

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10

Τα νιάτα μου τα κομμουνιστικά τ' αλήτικα... (Αφιερωμένο στο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητής)

Στις διαδηλώσεις έπαιρνα θέση πάντα πίσω απ' τα καλύτερα κωλαράκια της Οργάνωσης!
Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και μπανιστίρι και κολλητιλίκι!
Και σαν έπεφτε στριμωξίδι ήξερα πού θ' ακουμπούσα το μαλακό μου υπογάστριο...
Ως νέος ήμουν αρκετά ονειροπόλος!
Ακόμα και για γλειφομούνι περίμενα ένα ατρύγητο προλεταριακό αιδείο, καθισμένο πάνω σ' ένα κόκκινο συννεφάκι, να προσγειωθεί στο στόμα μου...
Αργότερα έγινα πιο κυνικός! Πολύ πιο κυνικός...
Τη μέρα που θα γινόταν η επανάσταση, και το αίμα θα έρεε στους δρόμους, εγώ ήξερα τι να κάνω.
Θα ντυνόμουν αστικά, όσο πιο αστικά γίνεται, και θα πήγαινα γραμμή στα μπορντέλα του Μεταξουργείου.
Θα χαιρετούσα τους νταβατζήδες με τη μπριγιαντίνη, και θα προχωρούσα στο βάθος της αυλής, στο δωματιάκι της Έλσας.
Θα της έλεγα να κλείσει τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, να πετάξει τις εφημερίδες και να φορέσει την πιο βρόμικη κυλότα της!
Θα την πότιζα πολλές μπύρες και θα την έβαζα να με κατουρήσει από πάνω ως κάτω.
Θα της τον έχωνα βαθειά στο λαιμό, μέχρι να κάνει εμετό.
Θα τράβαγα τη ζώνη μου και θα την έδερνα μέχρι αίματος.
Κι έτσι θα ξεπλενόμουν οριστικά απ' τα ιστορικά προτσές, τους διαλεκτικούς υλισμούς, τα τσιτάτα του Μπρεχτ, τους συσχετισμούς δυνάμεων και τις παραγωγικές σχέσεις!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 9

Μια απ' τις τελευταίες ναυτικές ιστορίες του Ασκάρ....

Σαν πλευρίσαμε την Αίγινα και ξεμύτησε η Σαλαμίνα όρμηξα στη γέφυρα πηδώντας απ' τη χαρά μου.
"Φάνηκε ο Περαίας, φάνηκε ο Περαίας!"
Ο καπετάνιος έβαλε τα κυάλια κι είπε να μην βιαζόμαστε γιατί το πούσι τέτοιαν ώρα ξεγελάει και παραμονές της Μεγαλόχαρης τα πνεύματα λυσσομανάνε...
Μα σα ρόδησε ο ήλιος φάνηκε ξεκάθαρα ο ουρανοξύστης στο λιμάνι, κι ο στεριανός αέρας μάς έσπασε τα ρουθούνια.
Κι εκεί που μετρούσαμε την απόσταση με το μάτι... γκρούπου-γκρούπου ακούστηκε η άγκυρα. Οι μηχανές έσβησαν και σήμανε το καμπανάκι της μάζωξης του τσούρμου.
Ο καπετάνιος από τη σκάλα είπε πως είναι σκόπιμο ν' αγκυροβολήσουμε σε τούτο το σημείο για μια νηφάλια εκτίμηση της κατάστασης...
"Σύμφωνα με τους κανόνες της ναυσιπλοϊας και της ποίησης", είπε, "στον πηγαιμό για την Ιθάκη δεν πρέπει να βιάζεις το ταξίδι!"
Περνούσαν οι μέρες, οι μηχανές σβηστές, οι βάρδιες χωρίς νόημα κι ο Περαίας μόλις διακόσιες απλωτές απ' την πλώρα.
Κάποιο βράδυ πέτυχα τον καπετάνιο σε φάση ονειροπόλησης.
"Πότε θα δέσουμε καπετάνιο;", ρώτησα.
"Καθόλου δεν βιάζομαι", ψιθύρισε. "Μισώ τον ξέμπαρκο εαυτό μου!".
Άλλο και τούτο πάλι!
Όσο ο Περαίας ήταν μια κουκίδα στο χάρτη, η προσδοκία κρατούσε τον καπετάνιο μας νηφάλιο, υπεύθυνο κι αξιοπρεπή, έναν πραγματικό μαχητή της ζωής. Μα σαν πλησιάσαμε στην ξηρά...
Φθινοπώριασε, κι εμείς στο ίδιο πάντα σημείο, να χορταριάζουμε σαν ύφαλος.
Παίρνω το καμαροτάκι παράμερα, το κερνάω στριφτό και το ρωτάω: "Μετράς κι εσύ τις ώρες να δέσουμε, ε;".
"Μπά!", μου κάνει. "Όταν ταξιδεύω μού λείπουν οι ζωντανοί, κι αυτό είναι γλυκό και παρήγορο. Μα σαν φτάνω μού λείπουν οι πεθαμένοι, κι αυτό είναι αβάσταχτο!".
Τέλη Οκτώβρη αγναντεύω βουρκωμένος το φωτισμένο λιμάνι.
Με πλευρίζει ο μάγειρας και με κερνάει ένα τσίπουρο.
Σηκώνει το ποτηράκι του και εύχεται: "Στον απόπλου!".
Πάγωσα!
"Καλά", του λέω, "ούτε κι εσύ θες να ξεμπαρκάρεις;"
"Το σκέφτηκα καλά", μου απάντησε. "Η στεριά είναι σκλαβιά! Σε τούτη την κουζίνα είμαι βασιλιάς!".
Την άλλη μέρα πιάνω τον ύπαρχο.
"Πότε θα δέσουμε Περαία;", τον ρωτάω κι αυτόν.
"Και τι είν' τούτο απέναντι; Περαίας δεν είναι;"
"Μα έτσι; Χωρίς ελλιμενισμό; Χωρίς δέσιμο;"
Αγρίεψε. Χύμηξε να με κομματιάσει. Στο τσακ τη γλύτωσα.
"Δεν θα 'χει κανέναν ο καημένιος να τον περιμένει", είπα στο μαρκόνι.
"Αντιθέτως", μου απάντησε, "τον περιμένουν πολλοί... χωροφυλάκοι, δικαστικοί κλητήρες, εισαγγελείς...".
Χειμώνιασε, βγάλαμε και τα μάλλινα.
"Τι σε τρώει ναυτόπουλο;" με ρώτησε ο λοστρόμος.
"Ο Περαίας!", του λέω.
"Αύριο αποπλέουμε, το 'πε ο καπετάνιος".
"Για Περαία;", έκανα με λαχτάρα.
"Πάντα για Περαία...", χαμογέλασε... "...μέσω Γιβραλτάρ, Κέιπ Τάουν, Ιαπωνίας!".
Δεν το πολυσκέφτηκα. Πέταξα το τσιγάρο και σκαρφάλωσα στην κουπαστή. 
"Ο Άι-Νικόλας να σας φυλάει σύντροφοι", φώναξα και βούτηξα.
Ήμουν ακόμα στον αέρα σαν άκουσα τη φωνή του λοστρόμου:
"Εσένα να φυλάει άμυαλε! Το αληθινό ταξίδι ξεκινάει όταν φτάνεις..."

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 7

21 Απριλίου 1967: ταξίδι στο χρόνο αγκαλιά με την Αθανασία ― (Και οι φοράδες έχουν περίοδο!)

Όταν οι ΕΣΑτζήδες μπούκαραν στη γκαρσονιέρα της, βρήκαν την Άθη να παστώνεται στο μπάνιο με μια κρέμα νυχτός.
Εγώ την περίμενα στην κρεβατοκάμαρα εν πλήρει στύσει...
Δεν ξέρω το λόγο, αλλά μπαγλάρωσαν κι εμένα οι τύποι.
Κι ας τους φώναζα πως είμαι θεολόγος άνθρωπος, και πως βρισκόμουν εκεί τυχαία, μόνο και μόνο για να ρίξω ένα μανίκι...
Μας πέρασαν μια βολτούλα απ' το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας και πριν ξημερώσει βουρ για τον παλιό Ιππόδρομο στο Δέλτα Φαλήρου.
Εκεί η Άθη βρέθηκε κάπως έξω απ' τα νερά της.
Μπορεί να 'χει φάει τις εξορίες με το κουταλάκι, αλλά από αλανιάρικα μέρη δεν πολυσκάμπαζε...
Ενώ εγώ...
Τρεις φορές τη βδομάδα τα τάιζα τ' αλόγατα!
Μόλις βρέθηκα στο "ναό" άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες, σα μαστούρης.
"Γιατί το κάνεις αυτό Ασκαρούλη;", ρώτησε η Άθη. "Για να σου φύγει το άγχος;".
"Μη λες βλακείες μωρή κότα!", της απάντησα. Οσφραίνομαι την περίοδο των φοράδων και την πετσίλα απ' τις σέλες και τις μπότες των καβαλάρηδων"...
Σε λίγο στον Ιππόδρομο μαζεύτηκε κόσμος και κοσμάκης! Ηλιού, Φλωράκης, Λουλές, Τρικαλινός...
Η Άθη, γνωστή ως "η λυσσασμένη κομμουνίστρια", βρήκε κάτι γνωστούς της απ' την οργάνωση της ΕΔΑ Μεταξουργείου κι άρχισαν τα επαναστατικά τραγούδια!
Στην καρακοσμάρα του το κορίτσι μας...
Σε τέσσερις μέρες μας κουβάλησαν με αρματαγωγό στη Γυάρο.
Οι πρώτοι βολεύτηκαν στα κτίρια των παλιών φυλακών.
Οι άλλοι έστησαν πρόχειρες σκηνές οπούβρισκαν απάνεμο όρμο.
Κάποιοι έμπειροι σύντροφοι ανέλαβαν να κάνουν έναν κατάλογο με τα ονόματα, την ηλικία, το επάγγελμα και τις αρρώστιες του καθενός μας.
Η πρώτη έκπληξη: μέσος όρος ηλικίας των εξορισμένων 53 έτη!
"Ρε συ Ασκαρούλη, σαν πολύ γερουσία δεν μαζεύτηκε;", ρώτησε η Άθη. "Πού 'ναι τα νιάτα;".
Την είδα που πήγαινε να την πάρει από κάτω.
Τι να της πω τώρα;
Πως η Αριστερά γέρασε όχι μόνο σε ηλικία αλλά και σε διάθεση, ιδέες, φρόνημα;
Πώς η Αριστερά δεν είναι μόνο γερασμένη αλλά και οριστικά ηττημένη;
Πως το Κόμμα από Ιδέα έγινε Μηχανισμός με λίγες δεκάδες επαγγελματικά στελέχη;
Και πως τους υπόλοιπους τους είχε κερδίσει αυτό που λέμε "ζωή"; Ο έρωτας, η οικογένεια, το επάγγελμα, η φιλοδοξία της επιτυχίας;
Δεν ήθελα να την απελπίσω την Αθούλα. Και τα κουκούλωσα!
"Λογικό είναι να 'μαστε γηροκομείο Άθη μου! Αφού οι συλλήψεις έγιναν με βάση τους καταλόγους του σχεδίου Περικλής του 1950!".
Η Αθούλα έδειξε κάπως ανακουφισμένη...