Παρασκευή, Δεκεμβρίου 31

Καλή χρονιά σε όλους μας!

Να 'χουμε την υγειά μας
και τη δουλειά μας,
κι από κει και πέρα
ό,τι μας "κάτσει"!

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 29

Ναυτικές ιστορίες Β' (Πρωτοχρονιά στην καρδιά της "Γιακούζα")

Η Καμπουκίτσι ("Κόκκινα Φανάρια") είναι η κακόφημη συνοικία του Τόκιο.
Εδώ είναι ο "παράδεισος" της "Γιακούζα", της σκληρής γιαπωνέζικης μαφίας...
Στην αργκό του υπόκοσμου "για" σημαίνει 8, "κου" 9 και "ζα" 3. Το άθροισμα (για-κου-ζα) είναι 20, δηλαδή ο αριθμός που χάνει στο παιχνίδι με την τράπουλα "χάνα-φούντα". Αυτό μεταφράζεται ως: η Γιακούζα είναι το "κακό χαρτί" της κοινωνίας, μην παίξεις μαζί της!
Στο τέλος του δρόμου είναι το μπαρ "τα τρία αδέλφια". Τίποτα παραπάνω από μία φτηνιάρικη μπιραρία, όλο νταήδες και φασαρίες...
Εδώ οι πουτάνες μισούν τους άντρες. Είναι όλοι τους αγροίκοι, τις κακομεταχειρίζονται και τις ταπεινώνουν...
Η ψηλή στο βάθος, που μου κάνει νοήματα, έχει "χτυπήσει" στο δεξί κωλομέρι το τατουάζ "FreeWay" και στο αριστερό το έμβλημα μιας "οικογένειας" της Γιακούζα.
Οι τύποι γύρω μου φαίνονται βλοσυροί κι αδίστακτοι!
Οι περισσότεροι από δαύτους είναι μέλη της Γιακούζα. Όλο το σώμα τους είναι καλυμμένο με τατουάζ.
Χρησιμοποιούν την παραδοσιακή μέθοδο: το μελάνι μπαίνει κάτω απ' το δέρμα χωρίς ηλεκτρικό εργαλείο. Μόνο με βελόνες μπαμπού! Πονάει πολύ αυτός ο διάολος...
Πολλοί έχουν κομμένα τα μικρά δάχτυλα των χεριών τους!
Το κόψιμο του δαχτύλου ("γιουμπιτσούμε" στα γιαπωνέζικα) είναι για τα μέλη της μαφίας ένα είδος τιμωρίας και, ταυτόχρονα, αίτηση για συγχώρηση.
Στο πρώτο παραπάτημα ο "ένοχος" κόβει την πρώτη φάλαγγα του μικρού δαχτύλου και την προσφέρει στον αρχηγό του.
Όταν κάνει τη δεύτερη "στραβή", κόβει και τη δεύτερη φάλαγγα του ίδιου δαχτύλου!
Τρίτο "λάθος" απλά δεν επιτρέπεται...
Όταν δεν αντέχω άλλο γυρίζω την πλάτη μου στα πάντα και στους πάντες.
Αφήνω τη μοίρα μου να με παρασύρει στην άβυσσο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η μοίρα μου δεν με παρασέρνει ποτέ στα σύννεφα! Πάντα προς την κόλαση με πάει! Με τον αέρα να μυρίζει θειάφι...
'Ωρες-ώρες θα προτιμούσα να ήμουν ένα βρωμερό και διεστραμμένο φαντασματάκι!
Να μπαίνω στις κρεβατοκάμαρες και να δαγκώνω τα σφιχτά βυζάκια των σχιζομάτων.
Νομίζω πως τα φαντάσματα δεν μπορούν να κάνουν και πολύ περισσότερα απ' αυτό...


Τρίτη, Δεκεμβρίου 28

Χθες βράδυ η Αλήτισσα είχε όρεξη για κουβεντούλα!

Ο τελευταίος μου μεγάλος έρωτας ήταν ... αααχχχ... αστυνομικός!
Εμένα οι μπάτσοι και οι φορτηγατζήδες με ξετρελαίνουν!
Εικοσιπέντε χρονών το μανάρι μου... Ένας κούκλος! Κι ένας πούτσος... ααχχ Θεούλη μου! Ολόκληρο μπράτσο! Μπράτσο ολόκληρο είχε ανάμεσα στα πόδια του...
Αλλά με απάτησε, κι εγώ δεν ανέχομαι τα ψέματα.
Τον έπιασα στα πράσα να μου τα φοράει, και μέχρι κει ήταν!
Και τότε είπα στον εαυτό μου: "οι άντρες με κάνουν να υποφέρω κάθε φορά που ερωτεύομαι".
Εδώ και δυο χρόνια περίπου έχω τα φλερτάκια μου, κάνω το κέφι μου κι αυτό είν' όλο!
Είμαι πολύ άσωτη.
Αρκεί να με κοιτάξει κάποιος με το σωστό βλέμμα... κι έτσι και τον γουστάρω τον "παίρνω" επιτόπου...
Ό,τι φάω, ό,τι πιω κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μου!
Όσο για σένα βρε Ασκαρούλη... τι να πω; Μας έχεις φλομώσει με τις μπουρδελοϊστορίες σου, αλλά αμφιβάλλω αν έχεις δει ποτέ πουτάνα στη ζωή σου!
Μου φαίνεσαι εντελώς άσχετος!
Βάζεις την άλλη, μόλις έχει γυρίσει απ' το νυχτοκάματο, να παίρνει πίπα του αγαπητικού της!
Μα είναι ποτέ δυνατόν, η τύπισσα να γυρίζει ξημερώματα, κουρασμένη, με τον κώλο και το άλλο της να καίνε απ' την πολύ χρήση, κι αυτή να θέλει αγαπούλες;
Άσε που μια σωστή πουτάνα δεν κουνάει ούτε το δαχτυλάκι της αν δεν την πληρώσουν!
Ασκαρούλη, όταν γράφεις για τέτοια θέματα να ρωτάς και κανέναν που ξέρει.
Εμένα, ας πούμε...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 27

Ανθ' ημών Σαμαράς;


Πριν από 80 χρόνια, ο μακαρίτης καθηγητής Ανδρέας Ανδρεάδης έγραφε πως η σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι, ουσιαστικά, η ιστορία του δημόσιου χρέους!
Ως τώρα μετράμε πέντε επίσημες πτωχεύσεις: το 1827, επί Κολοκοτρωναίων, το 1843 επί Όθωνος, το 1893 επί Τρικούπη και το 1932 επί Βενιζέλου...
Δεν είναι καινούργιο το φαινόμενο να μας κυβερνάν οι δανειστές μας.
Επί δεκαετίες υπαγόρευαν τη δημοσιονομική μας πολιτική, εισπράττοντας φόρους και δασμούς για να ξοφληθούν τα δάνεια που μας χορήγησαν.
Το 1894 ο Τρικούπαρος εξασφάλισε νέο δάνειο απ' την Αγγλία αλλά για την εξόφλησή του διπλασίασε τους φόρους!
Η τότε αντιπολίτευση οργάνωσε μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Πεδίο του Άρεως με σύνθημα "κάτω οι φόροι" και "να φύγει ο φορομπήχτης"!
Στη διαδήλωση εμφανίστηκε έφιππος με τη μεγάλη του στολή και ο τότε Διάδοχος Κωνσταντίνος.
Ο Τρικούπης ανέβηκε στα Ανάκτορα και διαμαρτυρήθηκε στο Βασιλιά Γεώργιο για την ανάμιξη του Διαδόχου στα πολιτικά πράγματα. Ο Βασιλιάς θα καλύψει το γιο του και μετά λίγους μήνες (1895) θα γίνουν εκλογές με νικητή το μέγα δημαγωγό Θεόδωρο Δηλιγιάννη (με τις άσπρες στριφτές μουστάκες).
Ο Τρικούπης δεν θα εκλεγεί ούτε καν βουλευτής, αφού στο Μεσολόγγι θα επικρατήσει ο άσημος Γουλιμής... Εξ ου και η γεμάτη παράπονο φράση του "ανθ' ημών Γουλιμής"!
Ο Δηλιγιάννης θα οδηγήσει τη χώρα στον ατιμωτικό πόλεμο με την Τουρκία το 1897 και θ' ανοίξει τις πόρτες για την μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα μας του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου...
Οι σημερινοί ηγέτες της αριστεροδεξιάς αντιπολίτευσης δεν διαφέρουν και πολύ απ' τον Δηλιγιάννη!
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι σοβαροί πολιτικοί στις τάξεις της.
Όπως, ας πούμε, ο Γιάννης Δραγασάκης. Που κάποια στιγμή δήλωσε πως "αν βγούμε απ' το ευρώ στην πράξη θα έχουμε δυο νομίσματα: τη δραχμή, πολλαπλά υποτιμημένη, ως μέσο πληρωμής και συναλλαγής, και το ευρώ ως μέσω σώρευσης πλούτου των πλουσίων! Στις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχει φιλολαϊκή έξοδος απ' το ευρώ"...



Σάββατο, Δεκεμβρίου 25

Να δείτε που σε λίγο καιρό αυτές θα μας πιάνουν και τον κω!

Φάγαμε τον άμπακο το μεσημέρι!
Αλλά δεν έτρεξα να χωθώ στα στρώματα!
Έσφιξα τα δόντια, κατατρόπωσα την υπνηλία και πήγα με τα ρεμάλια στο στέκι μας, στο καφέ μπαρ στα Εξάρχεια.
Όπως κάθομαι βλέπω μια γκόμενα απ' το γωνιακό τραπέζι να με καρφώνει.
Στην αρχή δεν κάνω τίποτα (αν και μου αρέσει).
Γιατί βαριέμαι...
Σε κάποια φάση πάω στον πάγκο να πάρω μπύρες.
Έρχεται πίσω μου και πιάνουμε κουβέντα.
Όχι τίποτα σοβαρό. Τα γνωστά... πώς σε λένε, πού μένεις, έρχεσαι συχνά εδώ;
Κι εκεί που μιλάμε χαλαρά, με πιάνει και μου ρίχνει ένα γλωσσόφιλο!
Μένω μαλάκας!
Παίρνω τα μπυρόνια και πάω στους δικούς μου.
Με τραβάει απ' το μανίκι και μου λέει:
"Αυτό το τζινάκι σού κάνει ωραίο κώλο"!
Ξαναμένω μαλάκας!
Όχι πως δεν τη γούσταρα τη γκόμενα. Μια χαρά κορίτσι ήταν...
Μια παρόμοια φάση μού ξανάτυχε πριν κάνα τρέμηνο.
Πίναμε το ποτάκι μας με ένα γκομενάκι. Ήταν ζεστή μέρα και φόραγα κοντοπαντέλονο.
Αν θυμάμαι καλά, της έλεγα για τη διαμάχη "ενωτικών" και "ανθενωτικών" στην Κωνσταντινούπολη τον 14ο αιώνα.
Ξαφνικά με διακόπτει και μου λέει:
"Δεν τ' αφήνουμε τώρα αυτά να πάμε να γαμηθούμε;"
Και στο καπάκι χώνει το χέρι της μέσα απ' τη βερμούδα και μου χαϊδεύει το μπούτι!
Ρε σεις, δεν πάμε καλά!
Σε λίγο θα λέμε στις γκόμενες "χαίρω πολύ", κι αυτές αντί το χέρι θα μας πιάνουν τον κώλο!


Πέμπτη, Δεκεμβρίου 23

Απ' το ημερολόγιο ενός καταδρομέα Θ' (Χριστούγεννα στην οδό Φυλής...)

Μπήκανε στο δωμάτιό της και το κορίτσι έκλεισε πίσω του την πόρτα.
"Σ' αρέσω;", τον ρώτησε.
"Όνειρο είσαι!"
"Τότε ξύπνα και μπες στο μπάνιο να κάνεις ένα ντους"
"Έκανα στο στρατόπεδο πριν βγω έξοδο"
"Δεν πειράζει. Ξανακάνε. Να φύγει η ιδρωτίλα"
Γδύθηκε, όση ώρα τον περίμενε, κι έπεσε στο κρεβάτι.
Κάποια στιγμή βγήκε κι εκείνος από το μπάνιο στάζοντας.
"Καλός είσαι", του 'πε χαμογελώντας με στυλ έμπειρης πόρνης. Και του 'κανε χώρο δίπλα της.
Ο νεαρός έπεσε πάνω της ασυγκράτητος.
Καθώς πήγε να μπει μέσα της το κορίτσι έπνιξε μια κραυγή. Ο φαντάρος δεν έδωσε σημασία.
Η Μαρία πονούσε. Πονούσε τόσο που δεν μπορούσε να νιώσει κάτι ιδιαίτερο.
Τον έσπρωξε από πάνω της και σηκώθηκε απ' το κρεβάτι.
Ο νεαρός ψιλοσάστισε. Μόλις τώρα καταλάβαινε τι είχε συμβεί.
"Παρθένα ήσουν;"
"Με πέθανες, παναθεμά σε"
"Γιατί δεν μου το 'πες;"
"Για έκπληξη! Μπαίνω στο μπάνιο... εσύ ντύσου και σπάσε!"
"Δεν μπορώ να φύγω έτσι", της είπε χαμογελώντας. "Στο χωριό μου λένε πως όποιος χαλάσει κορίτσι πρέπει και να το πάρει..."
"Ρε άει στο διάολο! Δίνε του είπα... Και πού ΄σαι μόρτη; Όταν πας με πουτάνα να φοράς προφυλακτικό! Ντάξ;"
Έξω είχε ήδη νυχτώσει.
Έκατσε στα σκαλιά του μπορδέλου.
Έβγαλε απ' την τσέπη του ένα τσιγάρο, το χάραξε με το νύχι του, κι άδειασε το περιεχόμενό του σ' ένα χωριστό τσιγαρόχαρτο.
Μετά πήρε μια μικρή μαύρη μπαλίτσα και την έτριψε με τα δάχτυλά του ομοιόμορφα πάνω στον καπνό. Ήταν χασίσι εκλεκτής ποιότητας. Του το 'δωσε πριν την έξοδο ο κολλητός του ο αερονόμος...
Σάλιωσε το τσιγαρόχαρτο, το κόλλησε και το 'βαλε στο στόμα του!
Ωραίο ρεβεγιόν θα 'κανε φέτος...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 22

Ο φίλος μου ο Νίκος...

Μου "ρίχνει" μερικά χρόνια, ένα κεφάλι και καμιά εξηνταριά κιλά!
Έχουμε κι άλλες διαφορές με το Νίκο.
Αυτός παραμένει για πολλά χρόνια ερωτευμένος με την ίδια γυναίκα (φοβερό;) και μάλιστα με τη σύζυγό του (φοβερότατο!).
Ο Νίκος γουστάρει το βόλεϋ, εγώ το ποδόσφαιρο.
Ο Νίκος είναι Εθνικός Πειραιώς, εγώ Ολυμπιακός Πειραιώς!
Ακόμα και στις ένδοξες μέρες του Εθνικού, εμείς οι γαύροι τους βλέπαμε με μισό μάτι. Κι όταν ξεμύταγαν απ΄την Καστέλα, την επικράτειά τους, έπεφταν πολλές μπούφλες...
Πιστεύω πως αν ο Νίκος ήταν ποδοσφαιρόφιλος, θα ήταν γαύρος.
Από μικρός, όμως, μπήκε στην ομάδα βόλεϋ του Νέου Φαλήρου και μπορώ να πω πως διακρίθηκε. Και, κακά τα ψέματα, το βόλεϋ είναι μακράν το δυσκολότερο ομαδικό άθλημα.
Κι όταν λέμε για ελληνικό βόλεϋ τη δεκαετία του '70, μιλάμε για πρωτόγονα πράγματα. Να φανταστείτε πως τότε ο Ολυμπιακός έπαιζε σε ένα πλωτό γηπεδάκι δίπλα στη λέσχη μας στο Πασαλιμάνι...
Η πολιτική πορεία του Νίκου, λίγο-πολύ, κλασικά εικονογραφημένα: μέλος της ΚΝΕ, στέλεχος του ΚΚΕ, μετά ΚΚΕ εσ., Μπανιάς, ΠΑΣΟΚ, υφυπουργός του Σημίτη...
Όταν η μανούλα του έμαθε πως εντάχθηκε στο ΚΚΕ, του είπε: "Αγόρι μου, τι θες με το Φλωράκη που έχει τα χέρια του βουτηγμένα στο αίμα; Γιατί δεν πας με τον Πεσμαζόγλου που είναι κύριος και μιλάει τόσο ωραία τις ξένες γλώσσες;".
Όταν αργότερα της είπε πως θα πάει στο ΚΚΕ εσ. του είπε: "Αυτός ο Φλωράκης έχει τουλάχιστον ένα 10% ακατέβατο. Ο Κύρκος μια μπαίνει στη Βουλή και μια βγαίνει"!
Κι όταν, στη συνέχεια, πήγε με τον Μπανιά, η γυναίκα απελπίστηκε: "Τουλάχιστον ο Κύρκος είναι ρήτορας! Αυτός ο Μπανιάς μιλάει και κοιμάμαι"!
Αλλά τέτοιες είναι οι μαμάδες! Μια έτσι μια γκιουβέτσι! Αλλά πολύ τις αγαπάμε...
Μεγάλη πλάκα είχε η φάση της διαγραφής του απ' το ΚΚΕ.
Ο Κώστας Τσολάκης, υπεύθυνος επαγρύπνησης του κόμματος, αξιωματικός του σοβιετικού στρατού, τον κάλεσε στο γραφείο του και του είπε: "χθες συναντήθηκες σπίτι σου με τον Κύρκο. Υπάρχουν μάρτυρες, μην μπαίνεις στον κόπο να το αρνηθείς. Πες μου ποιοι άλλοι ήταν στη συνάντηση".
Φυσικά και δεν πήρε την απάντηση που ήθελε.
Γύρισε, όμως, προς τον τοίχο, που ήταν ένας χάρτης της Ευρώπης, έδειξε τη Σοβιετική Ένωση και είπε: "Αυτό δεν θα σας αφήσουμε να το καταστρέψετε"!
Ο άνθρωπος δεν ήταν "σοβιετόφιλος".
Ήταν απλά "σοβιετικός"!

Τρίτη, Δεκεμβρίου 21

Δείκτες πορείας...


Ζητήσαμε την Ευτυχία
και μας έδωσαν λίγο κρίθινο ψωμί!
Ζητήσαμε τον Έρωτα
και βρεθήκαμε με μια νόμιμη σύζυγο!
Ζητήσαμε την αιωνιότητα
και μας έδωσαν ένα χρυσό ρολόι!

(Το κατά κεφαλήν όνειρο
είδος πολυτελείας!
Ανέκαθεν
φορολογείται
θανάσιμα...)

Σε κάθε σταυροδρόμι
και μια σφίγγα.
Δίλημμα κι αδιέξοδο...
Σε κάθε σταυροδρόμι
κομμένες ερμοκεφαλές!
Πώς να κυκλοφορήσεις
σε τούτη την πόλη
χωρίς δείκτες πορείας;

(Αλκιβιάδη, Αλκιβιάδη
χαθήκαμε στα στενά δρομάκια του κόσμου!
Όλοι οι δρόμοι
στα λατομία της Σικελίας
οδηγούν...)

Κοίταγμα στον καθρέφτη.
Απόπειρα διαφυγής.
Πύλη για να εκδράμεις
προς ένα φως.
Όμως η μορφή σου
δεινοπαθεί κι ανακλάται.
Πανικόβλητη επιστρέφει
για να σωθεί
μέσα στα μάτια σου...

(Όλοι στην ηλικία μου
προχώρησαν!
Και μ' άφησαν πίσω παιδί
να κλαίω
με την πληγή στο γόνατο...)

Υ.Γ.: το παραπάνω ποιηματάκι το έγραψα βλέποντας τις φωτογραφίες των παλιών μου συμμαθητών που ξαναντάμωσαν στην πλατεία Γαρδένιας στου Ζωγράφου! Μετά από 26 σχεδόν χρόνια...
Ξαναγεμίζω το ποτήρι μου με ουισκάκι και έρχονται στο μυαλό μου κάτι στίχοι του Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες, ενός απ' τα μεγαλύτερα αλάνια της Κούβας:

Το καλό είναι να πίνεις μόνος!
Και ν' ακούς τη σιωπή.
Και να διακρίνεις το Θεό απ' το Διάβολο
παρατηρώντας μέσα από τις γρίλιες...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 19

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή... (Ε') - "Κόκκαλα έχει εκείνο το ρυζόγαλο;"

Ήταν η γυναίκα μου ή, μάλλον, η κοπέλα μου. Η σύντροφός μου τέλος πάντων...
Στην αρχή της είχε καρφωθεί η ιδέα να με παντρευτεί! Να κάνει μαζί μου παιδιά και να με βουτήξει απ' τ΄αρχίδια!
Ευτυχώς της πέρασε γρήγορα...
Ήταν σε θέση να τοποθετηθεί επί παντός επιστητού! Απ' τις προμήθειες των νοσοκομείων μέχρι την έκδοση του ευρωομόλογου!
Είχε μια αριστερή πολιτική συνείδηση που δεν την άφηνε στιγμή να ησυχάσει. Δεν ήξερε τι θα πει γαλήνη! Ζούσε σε ένα μόνιμο άγχος...
Ήταν μιγάδα. Στο αίμα, στην κουλτούρα, στην ψυχολογία, στο πνεύμα... παντού!
Μέσα της ηχούσαν ταυτόχρονα ο Μπετόβεν και τα τύμπανα γιορούμπα της Αφρικής.
Ο Χέμινγουεϊ και οι προφορικές διηγήσεις της σκλάβας προγιαγιάς της για πνεύματα και νεκρούς αφρικανούς προγόνους...
Κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα κοιμηθήκαμε για καμιά ωρίτσα.
Ξυπνήσαμε ζαβλακωμένοι. Χαϊδευτήκαμε λίγο κι αρχίσαμε να γαμιόμαστε.
Ανόρεχτα. Δεν πήγαινε το πράγμα.
Μείναμε σιωπηλοί κοιτώντας το ταβάνι...
Σηκώθηκα και έψησα καφέ στο μάτι. Σκέτο. Ελληνικό.
Με είχε πιάσει μια νευρικότητα. Έκοβα βόλτες μέσα στο σπίτι...
Μου υποσχέθηκε πως θα φτιάξει ρυζόγαλο.
Ακόμα το περιμένω...
Συνέχιζε να βλέπει εκείνη τη μαλακισμένη ταινία!
Έλεγε πως ήταν χάλια. Αλλά δεν ξεκόλλαγε απ' την τηλεόραση.
Κι αυτό μου την έδινε περισσότερο...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 18

Μου φαίνεται πως έχω καιρό να πολιτικολογήσω...

Από τότε που άρχισα ν' ασχολούμαι με τα θεοτικά και να 'χω πάρε-δώσε με μοναστήρια και καλογέρια, βλέπω τα πράγματα γύρω μου με διαφορετικό μάτι!
Να, πάρτε για παράδειγμα το Μνημόνιο.
Ως καλός χριστιανός που είμαι το βλέπω κάπως σαν την Αγία Γραφή!
Περιέχει κι αυτό κάποιες αγριότητες αλλά, πώς να το κάνουμε, οδηγεί σ' έναν καλύτερο κόσμο!
Ακόμη κι αν χρειάζεται πρώτα να πεθάνουμε...
Υ.Γ. 1: Πω πω! Πολύ γερό ποτήρι ο πάτερ! Κουδούνι μ' έκανε πάλι!
Υ.Γ. 2: Κυριακή βράδυ ο Άσκαρ θα είναι πάλι κοντά στο εκλεκτό του ακροατήριο...


Πέμπτη, Δεκεμβρίου 16

"Να περνάς απαρατήρητος"!

Απ' τον 11ο αιώνα άρχισαν να μαζεύονται οι πρώτοι ερημίτες στο πέτρινο τούτο δάσος των θεόσταλτων βράχων...
Κουρασμένοι απ' τον τάραχο των εγκοσμίων έψαχναν καταφύγιο στους απρόσιτους και σκιαχτερούς βράχους.
Με τον ίλιγγο του ύψους προσπάθησαν να δαμάσουν τον ίλιγγο των παθών...
Και σαν αγριοπούλια κούρνιασαν στα κοιλώματα των ανεμόδαρτων βράχων.
Από τον 14ο αιώνα οι αυστηροί και απόκοσμοι αναχωρητές αρχίζουν να εγκαταλείπουν τις μοναχικές τους "κέλλες" και τα "προσευχάδια" και ιδρύουν τα πρώτα οργανωμένα μοναστήρια.
Κάποτε ο τόπος εδώ ήταν γιαμάτος καλογέρια. Σήμερα, απ' τα 25 μοναστήρια που λειτουργούσαν κάποτε απόμειναν μόνο 6.
Τώρα τα φαράγγια δεν αντιλαλούν απ' τις γλυκιές ψαλμουδιές. Ακούγονται μόνο οι θρηνητικοί κρωγμοί των γυπαετών και των κορακιών...
Η πνευματική ζωή έχει τους δικούς της νόμους. Πρώτος και βασικός: προσπάθησε με κάθε τρόπο να μένεις αφανής. Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος!
Παρατηρώ έναν συγκεκριμένο μοναχό. Διαρκώς υποκλίνεται και επιδεικτικά εξυπηρετεί τους πάντες με μια δόση υπερβολής.
Ίσως σε κάποιους κάνει εντύπωση η "ταπεινότητά του"!
Όμως, πραγματικά ταπεινός είναι εκείνος που ξεφεύγει απ' την προσοχή και τον σχολιασμό του περιβάλλοντός του...


Τετάρτη, Δεκεμβρίου 15

Ξημερώματα στη "λιθοπολιτεία"...

Λίγο πριν το ξημέρωμα ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα απ' τα σκοτεινά παράθυρα του δωματίου σου και παρατηρείς το τοπίο μπροστά σου.
Όλ' ακόμα δείχνουν γκρίζα και κρύα.
Μόνο προς την ανατολή, η μακρινή γραμμή των βουνών φαίνεται καθαρά και ξεχωρίζει απ' τον σκοτεινό ουρανό...
Σιγά-σιγά τα σύννεφα, που είχαν κοιμηθεί στις πλαγιές των λόφων, ανεβαίνουν αργά και βαριά, ενώ ο κάμπος δείχνει σταδιακά την απαστράπτουσα ομορφιά του.
Μου φαίνεται πως ποτέ δεν θα μπορούσα να βαρεθώ να κοιτάζω αυτή τη θέα...
Οι απόψεις των ασκητών δεν είναι του πεταματού...
Πώς μπορείς να γεμίσεις ένα δοχείο με καθαρό νερό προτού αδειάσεις το ακάθαρτο που έχει ήδη μέσα;
Πώς θα μπορέσεις να σβήσεις μια μεγάλη φωτιά αν δεν έχεις μάθει να σβήνεις μια μικρή;

Τρίτη, Δεκεμβρίου 14

Τα Μετέωρα με τα μάτια μιας Βορειοευρωπαίας καλονής...

Οι ψηλοί και λείοι βράχοι μοιάζουν με γιγάντιους χαυλιόδοντες μπηγμένους στη γη. Ή με τεράστιους σταλαγμίτες. Ή πέτρινους φαλούς με τα μοναστήρια στις κορυφές τους σε θέση βαλάνου...
Απ' τα ριζά των βράχων μέχρι τις απάτητες κορφές τους βρίσκονται αναρίθμητες σπηλιές και τρύπες. Σ' αυτές κούρνιαζαν κάποτε σμήνη ερημιτών! Έφθειραν τους βράχους με τα γόνατά τους. Οι γκρεμοί αντηχούσαν απ' τα βογγητά τους, καθώς συχνά χτυπούσαν τα στήθη τους με μεγάλες πέτρες. Πολλοί φορούσαν αλυσίδες και σιδερένιες ζώνες γύρω απ' τα λιπόσαρκα κορμιά τους.
Στην πραγματικότητα δεν πρόσφεραν τίποτα στην ανθρωπότητα. Κι όμως, υπήρχε κάτι μεγαλειώδες στην απολυτότητα και σταθερότητα της πίστης τους...
Όταν συνοδεύεσαι από γυναίκα, και μάλιστα με βορειοευρωπαϊκή κουλτούρα, αξίζει τον κόπο να αφουγκραστείς τις εντυπώσεις της, να δεις το χώρο με τα μάτια ενός ανθρώπου αμέτοχου της παράδοσης της "καθ' ημάς ανατολής"...
Η κυρία βρίσκει όλους τους Έλληνες αγίους φριχτά άσχημους! Και τους καλόγερους ακόμη πιο άσχημους, βρόμικους και ηλικιωμένους...
Οι παλιοί ασκητές των Μετεώρων, όπως τους βλέπει με έκπληξη στα λευκώματα, της μοιάζουν με αρουραίους και ποντίκια, που τρώνε ρίζες και ζουν σε τρύπες!
Δεν μπορεί να καταλάβει με ποιο σκεπτικό έπειθαν τον εαυτό τους πως ζώντας μ' αυτό τον άχρηστο τρόπο, θ' αγίαζαν...


Κυριακή, Δεκεμβρίου 12

Μεθαύριο φεύγω για τα Μετέωρα... ( "μαθητής των πάντων και δάσκαλος του τίποτα")

Ανοίγω τα παλιά μου χειρόγραφα...
Ποιήματα, διηγήματα, απομνημονεύματα...
Οι ήρωές μου είναι άνθρωποι αιχμάλωτοι στα πάθη και στις ορμές. Που στοχάζονται πάνω στον Πόνο και στη Συμφιλίωση. Κάποιοι απ' αυτούς αναζητούν τη λύση των προβλημάτων τους στο χώρο του ορθόδοξου μυστικισμού...
Ο Θεός αγαπά να κρύβεται. Και φανερώνεται απρόσμενα εκεί που δεν τον περιμένεις!
Σ' έναν τεκέ, σε ένα μπορδέλο, στις φαβέλες, στη φυλακή, στα χαρακώματα...
Ο δυτικός πολιτισμός και τα ιδεολογικά του ρεύματα είναι διεκδικητικά, ωφελιμιστικά.
Εκπαιδεύουν τον άνθρωπο να ζητά κι όχι να προσφέρει, να παίρνει κι όχι να δίνει. Είναι μια ελευθερία υποκριτική.

Βαυκαλιζόμαστε πως κάποιοι άλλοι φταίνε για την κακοδαιμονία του κόσμου και τη δική μας. Είμαστε συνεχώς προσανατολισμένοι στην παρατήρηση της κακίας των άλλων...
Ο ορθόδοξος μυστικισμός μάς μαθαίνει να μην επιθυμούμε. Η σάρκα που αναριγάει από αμαρτία, θλίψη και πόνο συναντάει το σφιχταγκάλιασμα της αγάπης. Μιας αγάπης χωρίς ερωτηματικά και απαιτήσεις. Κι ο "μόσχος" της αγάπης είναι πολύς. Κανείς δεν φεύγει πεινασμένος.
Ο σταυρωμένος ληστής είχε βάψει τα χέρια του με πολύ αίμα! Αλλά σε πολλές ρωσικές αγιογραφίες βλέπουμε στον παράδεισο τον ληστή κι όχι τον Πέτρο να στέκει στην υποδοχή!
Ο Κομφούκιος έλεγε πως και το μεγαλύτερο ταξίδι ξεκινάει με ένα απλό βήμα!
Ο Θεός δεν μαθαίνεται σε λέξεις και θεωρίες. Είναι πορεία, είναι εμπειρία! Πρέπει να υπερνικήσουμε την πνευματική μας τεμπελιά. Όσο καθόμαστε στην ησυχία μας και περιμένουμε, δεν πρόκειται να φτάσουμε πουθενά!
Πρέπει ν' ανοίξουμε το παράθυρο για να μπει μέσα δροσερός αέρας. Να βγούμε έξω για να μας λούσει το φως του ήλιου...
Η ανθρώπινη σοφία δεν έχει καμία απολύτως αξία στο δρόμο αυτό. Οι γνώσεις, ο πλούτος, η κοινωνική αξία δεν ωφελούν. Είναι βαρίδια...
Για να γίνεις σοφός πρέπει πρώτα να γίνεις "μωρός"! Να γίνεις "φτωχός" για να "πλουτίσεις", "ασθενής" για να δυναμώσεις...
Διαβάζω σε κάποιο χειρόγραφό μου για έναν ναυτικό που βρέθηκε στην Κούβα. Εκεί γνώρισε έναν ιερέα της Σαντερία. Είναι μια αφρο-κουβανική θρησκεία που συνδυάζει τις θεότητες των μαύρων σκλάβων της Αφρικής με τα εξωτερικά λατρευτικά στοιχεία του καθολικισμού.
Ο ιερέας προθυμοποιείται να του πει τα "τσαμαλόνγκος". Είναι κάτι τάπες σαν ζάρια. Τα ρίχνεις σε ένα χαλάκι και ο ιερέας σου "διαβάζει" τι λένε.
Και για τον ναυτικό μας τα "τσαμαλόνγκος" είπαν: "είσαι μαθητής των πάντων και δάσκαλος του τίποτα"!


Σάββατο, Δεκεμβρίου 11

Δόξα τω Θεώ που είμαστε σεξουαλικά όντα!

Αν διαβάσεις τα Ευαγγέλια δεν θα βρεις καμία αναφορά στο σεξ!
Ο Χριστός δεν ήταν ηθικολόγος. Ηθικολόγοι ήταν, είναι και θα είναι μόνο οι ρασοφόροι...
Μπορεί να ισχύει κι αυτό που λέει ο παπα-Φιλόθεος Φάρος: "οι ιερείς προβάλλουν τον έρωτα ως μεγάλη αμαρτία για να μπορούν οι ίδιοι να προβάλλονται ευκολότερα ως τέλειοι. Όχι, φυσικά, γιατί οι ίδιοι είναι αναμάρτητοι, αλλά γιατί τα σαρκικά τους αμαρτήματα μπορεί να μείνουν κρυφά. Σε αντίθεση με τα πραγματικά μεγάλα αμαρτήματα, όπως ο εγωισμός, η φιλαρχία, η υποκρισία, η χλιδή...".
Βέβαια, υπάρχει και κάτι ακόμη: το ιερατείο γνωρίζει πολύ καλά πως είναι πιο εύκολο να εξουσιάζεις τους ανθρώπους όταν ελέγχεις την ερωτική τους ζωή! Δημιουργώντας ερωτικές νευρώσεις κι ενοχές κάνεις το "ποίμνιο" ευκολότερα χειραγωγήσιμο κι εκμεταλλεύσιμο...
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως άνθρωποι σεξουαλικά ακομπλεξάριστοι και με υγιή ερωτική ζωή δεν μπαίνουν με τίποτα σε ιδεολογικές και θρησκευτικές "στρούγκες"!
Ο απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους επιστολή του λέει πως το "ιδανικό" θα ήταν να αποφεύγαμε εντελώς τις ερωτικές σχέσεις! Αναγνωρίζει, όμως, την ανθρώπινη αδυναμία και, προκειμένου να αποφύγουμε την πορνεία, υποχωρεί και μας "επιτρέπει" να παντρευόμαστε!
Ο άγιος Αυγουστίνος, γύρω στο 400 μ.Χ., έγραψε κάτι ακόμα πιο ακραίο: "ο Θεός, λόγω της ανυπακοής των πρωτοπλάστων, τιμώρησε τον άνθρωπο να μην τον υπακούν τα γεννητικά του όργανα"!
Διακόσια χρόνια νωρίτερα, ο Ωριγένης είχε αυτοευνουχιστεί γιατί πίστευε πως έτσι θα έμπαινε ευκολότερα στη Βασιλεία των Ουρανών! Αλλά και για να μπορεί να διδάσκει στις γυναίκες το Λόγο του Θεού απαλλαγμένος από πειρασμούς...
Με κάτι τέτοια μεγαλώνουν οι "πιστοί" και θεωρούν το σεξ "μιαρό"!
Γι' αυτό κι έχουν λυσσάξει με την αγνότητα της Θεοτόκου. Επιμένουν πως παρέμεινε παρθένα μέχρι το θάνατό της, κι ας ξέρουμε όλοι πως υπήρχαν "αδελφόθεοι"! Οι ηθικολόγοι "χριστιανοί", που φρίττουν και μόνο με την ιδέα πως η Παναγία μπορεί να έκανε σεξ, ισχυρίζονται πως τα αδέλφια του Χριστού ήταν γιοί του Ιωσήφ (με άλλη γυναίκα) κι όχι της Μαρίας!
Ο Χριστός, όμως, δεν είχε πατέρα και, συνεπώς, καμία συγγένεια με τον Ιωσήφ και τα υποτιθέμενα τέκνα του από άλλη γυναίκα! Τότε γιατί τα παιδιά του Ιωσήφ να λέγονται "αδελφόθεοι"; Άντε βρες άκρη με τους παπάδες...
Έκτοτε, άρχισε μια ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής σεξουαλικών ενοχών.
Το σεξ απαγορευόταν ορισμένες ημέρες της εβδομάδες, στις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές, όσο οι γυναίκες ήταν έγκυες, θήλαζαν ή είχαν έμμηνο ρύση...
Όσο για τον αυνανισμό; Αυτός τιμωρούνταν ακόμη και με αφορισμό!
Ο Ιησούς ήταν μεγάλος μάγκας! Γι' αυτό κι εμείς κρατάμε μόνο δύο ευαγγελικά γεγονότα:
α) τη σωτηρία της μοιχαλίδας από βέβαιο θάνατο (δια λιθοβολισμού) και την περίφημη φράση του "ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω".
β) τον σκανδαλώδη διάλογό του με τη Σαμαρείτιδα (μετέπειτα αγία Φωτεινή), που είχε συζήσει με πέντε άντρες χωρίς να παντρευτεί ποτέ...

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 9

Σελίδες απ' τη ρημαγμένη μου ζωή... (Δ') - Μη με λες "μπαμπάκο" σου, γμτ μου!

Της άρεσε να μου παίρνει το χέρι και να το βάζει ανάμεσα στα μπουτάκια της!
Το έκανε με έναν τρόπο ανεπιτήδευτο, αθώο, απονήρευτο...
Το τρίχωμά της στο σημείο εκείνο ήταν πυκνό. Σχημάτιζε σωστό θάμνο.
Έναν θάμνο, όμως, εξαιρετικά ευαίσθητο. Γιατί στο άγγιγμα και μόνο των δαχτύλων οι τρίχες του ανασηκώνονταν και σκλήραιναν σαν βούρτσα.
Μ' άλλα λόγια, ήταν από κείνα τα μαλλιαρά πραγματάκια που ξετρελαίνεσαι να τ' αγγίζεις μέσα από βελουδένια ή μεταξωτά καλύμματα..
Είχε, όμως, μια αναθεματισμένη και διεστραμμένη άποψη που μου την έδινε.
Κακομαθημένη καθώς ήταν ήθελε να την κανακεύω σα μωρό, να της ψιθυρίζω στ' αυτί γλυκόλογα, να τη χαϊδεύω, να την καλοπιάνω, να τη διασκεδάζω, να την αγκαλιάζω μ' έναν τρόπο ιδιόμορφο, παράλογο ... αιμομιχτικό!
Με έκανε να νιώθω σαν τον πατέρα της που έπαιζε με τη φιλήδονη κορούλα του μες το υπνωτικό ηλιοβασίλεμα...
Αρνιόταν να παραδεχθεί πως είχε μουνί κι εγώ πούτσο και το μόνο που έδειχνε να λαχταρά ήταν ερωτόλογα, σιωπές, φευγαλέα σφιξίματα, εξερευνήσεις με τα χέρια...
Με έβρισκε πάντα ωμό και σχεδόν κτηνώδη...
Είμαι, όμως, σίγουρος πως αν δοκίμαζε τ' αληθινό πράμα θα γινόταν παθιάρα, μανιακή, πρόστυχη! Κι ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 8

Η "Αγία Τρόικα"...

Ακούγεται τραγικό αλλά είν' αληθινό: ο μοναδικός σοβαρός και αξιόπιστος θεσμός αυτή τη στιγμή στη χώρα μας είναι η Τρόικα!
Ειδικά το ΔΝΤ αποτελεί τη σύγχρονη μορφή του "Σχέδιου Μάρσαλ"!
Μη μου πείτε πως την περίοδο 1947-1952 θα τη βγάζαμε"καθαρή" αν δεν υπήρχε ο πακτωλός της αμερικάνικης οικονομικής βοήθειας;
Όσο για τον Στρος Καν, να θυμίσω πως ήταν μαχητικό στέλεχος της Ένωσης Κομμουνιστών Φοιτητών και Υπουργός Οικονομικών της σοσιαλιστικής κυβέρνησης Ζοσπέν.
Τα μέτρα που πήρε μπορεί τότε να κατακρίθηκαν σπ' την "αριστερή πτέρυγα" του κόμματός του, οδήγησαν, όμως, σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, μείωση του δημόσιου χρέους και δημιούργησαν 300.000 νέες θέσεις εργασίας.
Υπήρξε ο πιο δημοφιλής Υπουργός Οικονομικών της Ε.Ε., γι' αυτό και σήμερα θεωρείται ο πιθανότερος διάδοχος του Σαρκοζί στην Προεδρία...
Παρά τα πολύ σκληρά μέτρα που πήρε η κυβέρνησή μας και την "κουλτούρα της διαμαρτυρίας" που χαρακτηρίζει το λαό μας, μέχρι τώρα δείχνουμε απίστευτη ψυχραιμία και ωριμότητα.
Αυτό δεν οφείλεται σε κάποια "μαγική υπνωτική ένεση" που δήθεν μας έκαναν, όπως λένε οι κάθε λογής Λαζοπουλαίοι.
Ο λαός μας δεν βρέθηκε απλώς με την πλάτη στον τοίχο. Στάθηκε στο χείλος του γκρεμού! Κοίταξε την άβυσσο, μέτρησε το πόσο σκοτεινή κι ατέλειωτη είναι και τρόμαξε το ματάκι και το φυλοκάρδι του!
Όμως, πολύ φοβάμαι πως όταν φύγει η Τρόικα (με το καλό), οι κυβερνήσεις μας θ' αρχίσουν ξανά-μανά τα ίδια: καραβιές διορισμών στο Δημόσιο, συντάξεις-"μαϊμούδες" με το τσουβάλι, νέα προνόμια και μισθολογικές αυξήσεις στα "ρετιρέ" των ΔΕΚΟ...

Τρίτη, Δεκεμβρίου 7

Απ' το ημερολόγιο ενός καταδρομέα Η' (Το "βρομόσκυλο"...)


Ο καφές άχνιζε στην κούπα του. Σε μια ώρα έπρεπε να είναι στο ΤΕΝΕΦ της Ελευσίνας...
Καθώς έδενε τις αρβύλες του τον κοίταξε παρακαλετά.
- Είναι τόση ανάγκη να φύγεις; Δεν μπορείς να μείνεις ακόμα λίγο;
- Θες, δηλαδή, κι άλλο "μανίκι";
- Έλα τώρα... δεν μπορείς να το πεις πιο ευγενικά;
- Καλά, εσύ δεν φοράς ποτές σου εσώρουχα; Το ξέρεις πως είσαι πουτάνα με τα όλα σου;
Της σήκωσε το φουστάνι και την άφησε να κάθετε έτσι...
- Παίξ' το λίγο μέχρι να ξεμπερδέψω με τον καφέ μου...
- Είσαι πολύ βρομιάρης, το ξέρεις;
- Βάλε τα δυο σου δάχτυλα κι άνοιξέ το.
.. μοιάζει με αυτί! Κι ύστερα λες πως το μαραφέτι του άντρα σου είναι τεράστιο. Πώς καταφέρνει και στο βάζει;
Πήρε ένα γερμανικό κερί απ' το διπλανό μπουφέ και της το άπλωσε.
- Για να δούμε, χωράει να μπει όλο;
Σήκωσε το ένα της πόδι, το ακούμπησε στο μπράτσο της πολυθρόνας κι άρχισε να το σπρώχνει μέσα βιδωτά...
- Με κάνεις ό,τι θες βρομιάρη!
- Μ' αρέσει το μουνί σου Αννούλα! Είναι ό,τι καλύτερο έχεις...
- Παλιόσκυλο, θα 'πρεπε να σε μισήσω γι' αυ
τό που είπες!
Το χιόνι είχε σκεπάσει την Πάρνηθα και η
ομίχλη έφτανε μέχρι τα χωράφια του Ασπρόπυργου.

.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 6

Τι τραβάμε κι εμείς οι εργένηδες...

Μη μου πείτε πως δεν έτυχε και σε σας!
Μετά το πήδημα ν' αναρωτιέστε τι διάολο γυρεύετε εσείς εκεί πέρα...
Να προσπαθείτε να βρείτε μια καλή δικαιολογία για να φύγετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε.
Μερικές φορές δεν ψάχνατε καν μια δικαιολογία!
Πετάγατε ένα "πρέπει να φύγω", κι εξαφανιζόσασταν...
Υ.Γ.: ας ακούσουμε τώρα τη Θοδοσία τη Στίγκα, τη μεγάλη μου καψούρα, με τη καυλιάρικη φωνή και το σέξι κόκκινο φορεματάκι.
Τα μορτάκια απ' τον Περαία ξέρουν τι είναι η "υπόγα" και τι σημαίνουν "κούφιο", "ρούφος", "μούσμουλα" και "φέσι"...


Κυριακή, Δεκεμβρίου 5

Βολτούλες στο κέντρο της Αθήνας Γ' (η νεκρόπολη του Κεραμεικού)


Ο αρχαίος Κεραμεικός βρίσκεται σήμερα ανάμεσα στην Ερμού και Πειραιώς.

Ο Θουκυδίδης τον θεωρούσε το "ωραιότερο προάστιο της Αθήνας"! Και δεν είχε κι άδικο...
Εδώ ήταν μαζεμένα τ' αγγειοπλαστεία και τα σιδηρουργεία της αρχαίας Αθήνας. Τα ευνοούσε το αργιλώδες έδαφος, ιδανικό για την κερα
μική, και το νερό του ποταμού Ηριδανού, απαραίτητο στη σιδηρουργία.
Παρένθεση: Ο Ηριδανός πηγάζει απ' το Λυκαβηττό. Περνάει κάτω απ' την οδό Δημοκρίτου στο Κολωνάκι, μετά απ' το Σύνταγμα, τον Εθνικό Κήπο, την οδό Μητροπόλεως, τον βλέπουμε στο μετρό του Μοναστηρακίου, κατεβαίνει στον Κεραμεικό και πάλι υπόγεια περνάει κάτω απ' την Πειραιώς γι' ν' ανταμώσει τον Ιλισό και μαζί να ενωθούν με τον Κηφισό και να καταλήξουν στη θάλασσα του Φαλήρου...
Το τείχος που έχτισε ο Θεμιστοκλής εσπευσμένα το 478 π.Χ., ένα χρόνο μετά τη μάχη των Πλαταιών, έκοψε τον Κεραμεικό στα δύο: το μικρότερο τμήμα του, προς το Θησείο, έμεινε εντός των τειχών και κατοικήθηκε, ε
νώ το εξωτερικό αναπτύχθηκε ως νεκροταφείο...
Στον Κεραμεικό ήταν και οι δυο σημαντικότερες πύλες της Αθήνας:
α) Η Ιερά Πύλη, απ' όπου ξεκινούσε η Ιερά Οδός που ακολουθούσαν οι μύστες για να πάνε στο ιερό της Δήμητρας στην Ελευσίνα.
β) Το Δίπυλο, που ήταν η αφετηρία της πομπής για τα Παναθήναια.
Έξω από το Δίπυλο, δίπλα στο σημερινό ναό της Αγίας Τριάδας, ήταν το "Δημόσιο Σήμα".
Εκεί υπήρχαν οι οικογενειακοί τάφοι των πλουσιότερων και διαπρεπέστερων αθηναϊκών οικογενειών. Σα να λέμε σήμερα το Α' Νεκροταφείο...
Κι εκεί θάβονταν οι νεκροί των πολέμων.
Σ' αυτό ακριβώς το σημείο εκφώνησε ο Περικλής τον Επιτάφιό του, προς τιμήν των νεκρών του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού Πο
λέμου...


Παρασκευή, Δεκεμβρίου 3

Το "πρόσφορο αίσθημα" είναι η πιο καυλιάρα μπλόγκερ!

Όλη η πολυκατοικία την άκουσε να φωνάζει:
"Πέρα απ' το τι πιστεύω για σένα κι απ' το αν σε απεχθάνομαι, και πέρα απ' το τι θα κάνει το πράμα σου σήμερα ή αύριο, κείνο που ξέρω είναι πως αυτή τη στιγμή το θέλω και το θέλω μ' όλη τη σημασία!
Μακάρι νάταν πιο μεγάλο, πιο χοντρό, πιο μακρύ, πιο ζουμερό...
Μακάρι νάσπαγε και νάμενε μέσα μου για πάντα!
Δεν με νοιάζει πόσες έχεις γαμήσει μέχρι σήμερα! Το μόνο που θέλω, το μόνο που με νοιάζει είναι να γαμήσεις εμένα, να με γαμήσεις από μπρος κι από πίσω... να με γαμήσεις... ακούς; Να με γαμήσεις!
Πεθαίνω από καύλα σου λέω! Βάλτον όλο μέσα και σπρώξε, σπρώξε όσο πιο δυνατά μπορείς, κάνε με να πονέσω, να σπαράξω, να ουρλιάξω!
Σπάστον κι άστον μέσα μου! Καταλαβαίνεις;"


Πέμπτη, Δεκεμβρίου 2

Ο Άσκαρ αυτοπροτείνεται για Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ!

Μπορεί εδώ και χρόνια να ταξιδεύω στ' ανοιχτά πέλαγα της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά, ρε γαμώ το, το αίμα νερό δεν γίνεται!
Μια φορά ΚΝίτης, για πάντα Κνίτης!
Γι' αυτό αποφάσισα, τώρα που ψιλογέρασα, να μην γίνω μοναχός στ' Αγιονόρος αλλά
Γ.Γ. του ΚΚΕ!
Ας θυμηθούμε, όμως, τους πιο σημαντικούς προκ
ατόχους μου:

Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ο μακροβιότερος Γραμματέας του Κόμματος (επί μια 25ετία). Ανέλαβε την κομματική ηγεσία το 1931 κι ήταν μεγάλο αλάνι, γόης και καρδιοκατακτητής. Το 1936 τον συνέλαβε το καθεστώς Μεταξά, τον παρέδωσαν το 1941 στους Γερμανούς που τον έστειλαν στο Νταχάου. Από κει γύρισε το 1945, ροδαλός κι αφράτος, καυλωμένος για εμφύλιο! Το 1956 καθαιρέθηκε απ' την ηγεσία και αυτοκτόνησε το 1973 στην εξορία του στη Σιβηρία...

Τον Ζαχαριάδη διαδέχθηκε ο Κώστας Κολιγιάννης, που ανέλαβε την "αποσταλινοποίηση" του ΚΚΕ. Χρεώθηκε, όμως, τη διάσπαση του 1968 και το συνολικότερο πρόβλημα καθοδήγησης
εκείνη την περίοδο.

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ("καπετάν Γιώτης") ανέλαβε την ηγεσία το 1972 στη Βουδαπέστη, κι αφού είχε καταφέρει να βγει απ' την Ελλάδα κάτω απ' τη μύτη της Χούντας. Ως άνθρωπος κι αυτό
ς είχε τις αδυναμίες του. Όπως, ας πούμε, τα "ντολμαδάκια της Μαρίκας"...

Με την Αλέκα Παπαρήγα το ΚΚΕ
γίνεται εντελώς ντε-καυλέ! Πάντως η "Μπέλου με το σφυροδρέπανο" κατάφερε να ξαναστήσει στα πόδια του ένα αποδεκατισμένο κόμμα...

Κι ερχόμαστε τώρα στον νέο Γ.Γ. του ΚουΚουΕ! Τον Ασκαρούλη! Μ' αυτόν το Κόμμα θα μπει, επιτέλους, σε τροχιά εξουσίας! Οι πρώτες αποφάσεις του:
- δεν προασπίζουμε "κεκτημένα", συμφεροντάκια, προνομιάκια, ούτε καν θεσούλες εργασίας (τότε θα είχαμε ακόμα πεταλωτήδες)

- προασπίζουμε ανθρώπους που πρέπει να εκπαιδεύονται και να διαπαιδαγωγούνται διαρκώς ώστε να είναι χρήσιμοι στον εαυτό τους, στην οικογένειά τους και στην κοινωνία

- κομμένα τα τσαμπουκαλίκια και τα ψευτονταηλίκια. Όσοι απεργούν δεν θα κλείνουν τους δρόμους ούτε θα ταλαιπωρούν τον κόσμο, αλλά θα προσφέρουν εθελοντική και δωρεάν κοινωνική εργασία

- όσοι εργάζονται θα δίνουν απ' το υστέρημά τους ένα ποσό υπέρ των ανέργων και όσων δουλεύουν απλήρωτοι

- το κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα δεν λύνεται με επιδοματάκια και "συντεχνιακές κατακτήσεις". Χρειάζεται αλλαγή των αξιών. Όσο το βόλεμα και το μασούριασμα παραμένουν ιδανικά, η Αριστερά είναι σα να αγωνίζεται εκτός έδρας και με δυο παίχτες λιγότερους

- να ξαναγράψουμε την ιστορία του παγκόσμιου και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Δεν μπορεί να έχει το ΚΚΕ την αποκλειστική αντιπροσωπεία του σταλινισμού στην Ευρώπη

- να ξαναγίνουν οι κομμουνιστές οι ερωτεύσιμοι αγωνιστές του μεσοπολέμου. Όπως τότε που κάθε κομμουνιστής τσάκιζε ένα βιβλίο στην καθισιά του αλλά έστιβε και την πέτρα στη χούφτα του. Κι άμα λάχαινε έβγαινε και στο κλαρί

- να ξεβρομίσουμε την αριστερά απ' τους "δικηγόρους", τους "πανεπιστημιακούς" και τους τεμπελχανάδες αριστερούληδες συγγραφείς της οδού Σκουφά που στηρίζουν τις υποψηφιότητες των Ψιψινάκηδων...