Λευκό...

Πάντα φοβόμουνα το άσπρο χρώμα...

Τις λευκές βρεφικές πάνες
να μου φασκιώνουν την ελευθερία
από τότε...

Το άψογα κολλαρισμένο γιακαδάκι
παραφωνία στη φθαρμένη σχολική ποδιά.

Τα στέφανα του γάμου
ισόβια απάρνηση του πάθους...

Τ' ανέραστα της κλίνης μου σεντόνια...

Τις άγραφες λυπημένες σελίδες...

Το σάβανό μου
που αδυσώπητα λευκό
με περιμένει...