Δευτέρα, Απριλίου 30

Οι δύο γυναίκες!

Δεν μπόρεσα να πείσω:
Α) Τη μάνα μου ότι δεν αξίζω τίποτα…
Β) Τη γυναίκα μου ότι κάτι αξίζω…

Σάββατο, Απριλίου 28

Ε Π Ι Τ Ε Λ Ο Υ Σ


Ο Άσκαρ ξάπλωσε μπρούμυτα (λόγω αιμορροΐδων) στην κυριακάτικη πολυθρόνα του Μένιου και αποκαλύπτει:
1) Γιατί παραμένει πάντα τόσο ψύχραιμος!
2) Πού κατέληξαν τα πατομπούκαλα της Παιδίσκης!
3) Πώς έριξε στον έρωτά του το Μαράκι!
4) Γιατί δεν του «σηκώνεται» τελευταία!
5) Πόσο τον ενοχλεί το … σπιράλ!
6) Τι σχέση έχει η φιλοσοφία με τις αιμορροΐδες!
7) Γιατί τον κυνηγά ο Εισαγγελέας του Πολυγύρου!
8) Γιατί λάτρεψε τον Καζαντζάκη!
9) Ποια η σχέση του με τον Σπύρο, τον Κηλαηδόνη και τον Λογοθετίδη!
10) Ποιές είναι οι χορηγοί του!
11) Πόσο του πάει το ράσο!
12) Τις τελευταίες απόπειρες αυτοκτονίας της Παιδίσκης!
13) Ποιος ο ρόλος του στην αρχαία Πομπηία!

Υ.Γ.: Θαυμάστριες του Άσκαρ, απολαύστε το λατρεμένο κορμί του χωρίς ράσα και με μπικίνι!
Οποιαδήποτε ομοιότητα με τον Χριστόδουλο είναι τυχαία…

Πέμπτη, Απριλίου 26

Η Διαθήκη μου!

(Από το blog "Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας", με τίτλο "Η διαθήκη ενός Στωικού")


Μην κλάψετε στην κηδεία μου ανθρώποι!
Την ώρα την αληθινή της λύτρωσης
παράφωνο είν το κλάμα...

Μαύρα φορέματα; Άχρηστα! Η λύπη στην ψυχή φωλιάζει...
Στεφάνια; Μα υπάρχουνε και πεινασμένοι...
Παπάδες; Όχι τέτοιαν ώρα επαγγελματίες...
Ψαλμωδιές; Να παίζει μόνο Βέρντι...

Σκεπάστε μου το πρόσωπο!
Γιατί, όσο κι αν προσπάθησα,
μιαν κάποια φιλαρέσκεια
κι εδώ με συντροφεύει!

Τ' άψυχο κορμί
γυμνό αφήστε, όπως γεννήθηκε!
Μην ντρέπεστε
για ό,τι χαρίζει η φύση...

Άστε με όπως με βρει ο θάνατος!
Μη φτιάχνετε θανάτου στάσεις...

Γραβάτες και κουστούμια; Ας μείνουν σπίτια σας...
Τιμημένα είν της δουλειάς τα ρούχα!

Επιθυμία στερνή: δέστε πολλούς θανάτους!

Ζήστε μαζί μου, για μια φορά, αληθινή κηδεία...

Τετάρτη, Απριλίου 25

Η μαντινάδα του Θεολόγου...(στις δύο κρητικές γυναίκες μου)


επήα σε μιάν εκκλησιάν
ένα κερί για μένα


έλα έλα
ένα κερί για μένα


μ' άλλαξα γνώμην
κι άναψα κεράκι για εσένα


έλα έλα
ένα κερί για σένα...

Τρίτη, Απριλίου 24

Ο Γιάννης...

Δεν γνώρισες το Γιάννη...

Όλο σακκάκια μου ζητά
κι όλο γυμνός γυρίζει!

Αν τύχει και σου πουν
πως δεν υπάρχουν πια γυμνοί στη γη,
είναι του Γιάννη μου το χέρι
που τους ντύνει...

Σάββατο, Απριλίου 21

Η οικονομική πολιτική της Δικτατορίας



Αν περιοριστούμε στην πρώτη χουντική περίοδο (1967-1971) θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για ένα «οικονομικό θαύμα»!
Η δικτατορία επιχείρησε εξ αρχής να δώσει ώθηση στην οικονομία για να εξασφαλίσει ευρύτερη νομιμοποίηση και ανοχή. Διεύρυνε τα κίνητρα για επενδύσεις ιδίως σε τομείς άμεσης απόδοσης όπως ο τουρισμός και η οικοδομή. Διέγραψε τα αγροτικά χρέη και καθιέρωσε ευρύτατες φορολογικές απαλλαγές για προσέλκυση ξένων επενδυτών.
Στην προσπάθεια για επιτάχυνση της οικονομίας υιοθετήθηκαν μέτρα έντονης κρατικής παρέμβασης με συνέπεια τη στρέβλωση των κανόνων της αγοράς και την τρομακτική αύξηση του δημόσιου χρέους. Την περίοδο εκείνη εμφανίσθηκε το φαινόμενο που οι οικονομολόγοι ονομάζουν «υπερθέρμανση» το οποίο όταν συνοδεύεται με πολιτικές επιφανειακής κι όχι δομικής ανάπτυξης οδηγεί αναπόφευκτα σε μεγάλες οικονομικές κρίσεις.
Ο Ξενοφών Ζολώτας χαρακτήρισε την πολιτική της δικτατορίας ως «πολιτική ποσοτικής μεγέθυνσης κι όχι οικονομικής ανάπτυξης... Η δομή της οικονομίας δεν βελτιώθηκε και οι αδυναμίες της όξυναν τα προβλήματα».
Τα αρνητικά αποτελέσματα της πολιτικής αυτής άρχισαν να φαίνονται από το 1971, πριν δηλαδή την πετρελαϊκή κρίση του 1971-1974. Ο πληθωρισμός αρχίζει να εκτοξεύεται και η χούντα επιβάλει τον Ιούλιο του 1971 έλεγχο στις τιμές με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δύο παράλληλες «αγορές»: μία με τις επίσημες αγορανομικές τιμές χωρίς όμως επάρκεια αγαθών και μία δεύτερη (ημιπαράνομη) με πλήρη επάρκεια αλλά με τιμές πολύ υψηλότερες των επισήμων. Ταυτόχρονα οι έμποροι άρχισαν να δημιουργούν «κερδοσκοπικά αποθέματα τροφίμων και αγαθών». Η χούντα αντιδρά με τον οικείο σε αυτή αλλά γελοίο και αναποτελεσματικό τρόπο: ένοπλοι στρατιωτικοί εισβάλουν στη Βαρβάκειο αγορά για να ελέγξουν τις τιμές και τα αποθέματα.
Η αγορά και οι οικονομικοί παράγοντες χάνουν σταδιακά την εμπιστοσύνη τους στη δραχμή κι έτσι αρχίζει το έντονο φαινόμενο της «φυγής». Ο καθένας πίστευε ότι έπρεπε να αντικαταστήσει τις δραχμές που διέθετε με οτιδήποτε είχε κάποια αξία προκειμένου να περισώσει τις οικονομίες του.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία το 1973-1974 με τον πληθωρισμό να κινείται ανεξέλεγκτα μεταξύ 25-30% και τους ρυθμούς ανάπτυξης να φτάνουν στο –6% από το +10% το 1968. Η πτώση της χούντας ήταν πλέον ζήτημα χρόνου...

Τετάρτη, Απριλίου 18

Αγάπη μου,
θέλω να σου ζητήσω συγνώμη. θέλω να γίνουμε όπως πριν!
έλα ησύχασε στην αγκαλιά μου κι άφησέ με να αφουγκραστώ την καρδούλα σου, μη με απομακρύνεις. Είμαι ο άνθρωπός σου και είσαι ο δικός μου, τα βήματά μας χρόνια τώρα συμβαδίζουν.
Έλα αγαπημένε μου, μη με αφήνεις άλλο να κλαίω, πονώ!
δεν θέλω να πω περισσότερα.

Μόνο ένα,
Σ'αγαπώ!

Τρίτη, Απριλίου 17

Το ... παχύδερμο!

Η τακτική του πρωθυπουργού στο σκάνδαλο των ταμείων είναι η εξής:
α) Παριστάνουμε τους ανήξερους και ανεύθυνους!
β) Τα ρίχνουμε στους προηγούμενους, ή, τουλάχιστον, υποστηρίζουμε ότι εκείνοι ήταν χειρότεροι από μας...
γ) Σκληραίνουμε την πέτσα μας και περιμένουμε να περάσει η μπόρα!
Όμως, αυτή τη φορά κύριε Πρωθυπουργέ δεν θα "μασήσουμε"...
Η τύχη φαίνεται να σας εγκατέλειψε!
Μάλλον σας εκδικείται για τα δυσανάλογα βάρη που τη φορτώσατε...

Δευτέρα, Απριλίου 16


Ασκαρδαμυκταρά μου......

τί θα λεγες να δοκιμάζαμε μαζί τον ατμο..... που έχω;

κάνει καλό στην υγεία...

έλα σε περιμένω από Τετάρτη όμως, να μου έρθεις, κι αν είσαι φρόνιμο και καλό παιδάκι, όπως και στο μέγαρο, τότε θα σου....

κι έτσι θα έχεις χαμόγελο στα χείλη σου!

λοιπόν; δέχεσαι την πρόσκληση, ειδάλλως θα πάρω τον Παναγιώτη!!!!!!!!!!!!!

Κυριακή, Απριλίου 15

Ο Φιλόσοφος είναι ένα μικρό παιδί!

(Από το μπλογκ "Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας")
H φιλοσοφία δεν έχει έτοιμες λύσεις ούτε προσφέρει συνταγές. Κάθε φιλοσοφική τοποθέτηση περιέχει περισσότερα ανοιχτά ερωτήματα παρά απαντήσεις.
«Ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω» έλεγε ο Σωκράτης! Για να συμπληρώσει ο Μητρόδωρος ο Χίος: «ούτε κι αυτό ξέρω»!
Ο Ευάγγελος Παπανούτσος («Η ηθική συνείδηση και τα προβλήματά της» εκδ. Γαλαξίας) γράφει: «Φιλοσοφώ σημαίνει ότι ξανακάνω κάτι πρόβλημα. Ενώ, δηλαδή, κατά την κοινή αντίληψη ένα θέμα είναι ξεκαθαρισμένο, εγώ το ξανακάνω πρόβλημα! Πώς; Το σκέφτομαι πάλι απ’ την αρχή!
Ο Michael Landmann (Was ist Philosophie) προσθέτει: «σε κάθε μία από τις θέσεις του ο φιλόσοφος διατηρεί μια εσωτερική απόσταση. Στη φιλοσοφία ανήκει η αμφιταλάντευση μεταξύ της υποστήριξης μιας θέσης και της εκ νέου αμφισβήτησής της».
O φιλόσοφος είναι «αντιστασιακός» της σκέψης. Είναι άνθρωπος στρατευμένος μεν αλλά με κριτική διάθεση, με ευαισθησία και ζωντάνια, με ανοιχτοσύνη και όρεξη για διάλογο. Ο δογματισμός και η προκατάληψη δεν έχουν θέση.
«Φιλόσοφος» δεν είναι τίτλος υπεροψίας αλλά αναγνώριση των ορίων μας. Είναι τίτλος μετριοφροσύνης. Ο φιλόσοφος δεν διαλέγεται με τους άλλους ως σοφός, ως κάτοχος της αλήθειας, δεν ργτορεύει εκ του ασφαλούς. Είναι συν-αναζητητής, γεμάτος απορίες τις οποίες θέλει να μοιράζεται με τους άλλους. Είναι στοχαστικός και φιλοθέωρος αλλά όχι αμέτοχος κριτής ή ουδέτερος παρατηρητής. Ξέρει να αντέχει την αντιφατικότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων αλλά και τα πολλά ανοικτά ερωτήματα. Μοιάζει να έχει φορτωθεί ένα βάρος που δυσκολεύεται να σηκώσει δεν μπορεί όμως και να το αποθέσει. Αυτή η κατάσταση του προσδίδει διαρκώς μια νεανική πνοή!
Κλείνουμε με ένα απόσπασμα του Jostein Gaarder απ’ τον «Κόσμο της Σοφίας»: «Ο φιλόσοφος δεν καταφέρνει ποτέ να σταθεί απέναντι στον κόσμο χωρίς απορία και θαυμασμό. Δεν κατάφερε ποτέ να συνηθίσει τον κόσμο. Γι’ αυτόν ο κόσμος εξακολουθεί να είναι κάτι το ακατανόητο. Οι φιλόσοφοι και τα μικρά παιδιά έχουν κάτι κοινό. Ο φιλόσοφος μένει για όλη του τη ζωή παιδί και συνεχίζει, όσο ζει, να θαυμάζει και να απορεί με τον κόσμο, όπως κι ένα παιδί.
Φιλόσοφοι μπορούμε και πρέπει να γίνουμε όλοι…

Παρασκευή, Απριλίου 13

Δακρυσμένο κορίτσι... (Στη Μαριλία)



Ήταν δυο στάλες μονάχα
στις άκρες των ματιών
κι αμέσως πάλι άλλες δυο
κι ακόμη δυο.
Κι είπανε μερικοί πως ήτανε δροσιά
στα πρωινά λουλούδια.
Κι άλλοι πως ήτανε ανοιξιάτικη ψιλή βροχή.
Και κάποιοι είπανε πως ήτανε πλημμύρα.
Κι ήτανε κι άλλοι
που βρίζανε και φτούσαν και ρωτούσαν
πώς μπήκε στο ποτάμι τόση αλμύρα.
Κέρδος κανένα όμως για σένα!
Η αλμύρα των ματιών σου
στη θάλασσα πιο κάτω θα χυθεί
και θα χαθεί...

Πέμπτη, Απριλίου 12

Το Τέρας (στον Μένιο...)

Το Τέρας προχώρησε μέσα στους δρόμους,
το Τέρας μπήκε μέσα στα σπίτια.
Οι άνθρωποι στη θέα του πανικοβλήθηκαν,
άλλοι πέθαναν στ' αλήθεια,
άλλοι έλεγαν πως θα πεθάνουν...

Μετά την πρώτη φρίκη
ήρθε η εγκαρτέρηση,
ύστερα -όπως γίνεται πάντα-
η συνήθεια!
Κοντά τους το δέχθηκαν!
Στο τέλος άρχισαν να παίζουν μαζί του,
σχεδόν το αγάπησαν!

Όταν ήρθε ο φύλακας,
με το κλουβί και το μαστίγιο,
βαθιά το κρύψαν μεσ' στην καρδιά τους!

Ο φύλακας προχώρησε σ' όλους τους δρόμους,
ο φύλακας έψαξε σ' όλα τα σπίτια...

Πουθενά δεν βρήκε το Τέρας.
Το Τέρας
βαθιά ήταν κρυμένο στις καρδιές των ανθρώπων...

Τετάρτη, Απριλίου 11

τα Κόκκινα Χείλη επιστρέφοντας λένε: ΑΦΕΣΟΥ!!!!



Αφέσου στην αφή
χαϊδέματά της δέξου
να σου μαντέψει το πρόσωπο
πόθοι να ξεχυθούνε.

Λίγο πιο πέρα
αγγίζεις τη ψυχή μου
ουράνια έκσταση
η ώρα της στιγμής!

Και συ
με μία αίσθηση
κερδίζεις μια στιγμή.
Τι άλλο είναι η ζωή;

Δευτέρα, Απριλίου 9

Ένας μικρός ... κόκκινος ... φτωχοδιάβολος!


Ούτε που κατάλαβε πώς έγινε μέλος στη συμμορία της γειτονιάς. Στο μικρό μπιλιαρδάδικο της Κοκκινιάς ο ιδιοκτήτης έκανε τα στραβά μάτια και τον άφηνε να περάσει. Κι ας ήταν μόνο 14 ετών…
Ο Νώντας ήταν γύρω στα 23. Νευρώδης, αεικίνητος, γόης … ο αρχηγός της συμμορίας. Όχι και τίποτα σπουδαία πράγματα … μικροκλοπές, χόρτα, τσαμπουκάδες και επεισόδια στα γήπεδα! Αλλά ο Νώντας ήταν αξιοσέβαστο πρόσωπο στη συνοικία…
Το βράδυ εκείνο ο Νώντας «έκλεβε» στο παιχνίδι. Αλλά ο «μικρός» δεν έδειχνε να «μασάει»:
- Νώντα, κόφτο μη σε γαμήσω!
Όλοι έσκασαν στα γέλια. Ο Νώντας θα μπορούσε να τον κόψει φέτες στη στιγμή! Είχε πολύ πλάκα η φάση…
- Ρε αρχίδι, δε σου είπα να μην κλέβεις;
Τη φορά αυτή κανείς δεν γέλασε. Τούτη η φωνή δεν μπορεί να βγήκε απ’ το λαρύγγι ενός 14χρονου. Όλοι γύρισαν προς το μέρος του. Τα μάτια του πιτσιρικά πέταγαν φλόγες… Δύο έκαναν να σηκωθούν για να δώσουν ένα καλό μάθημα στο «σπόρο» που πρόσβαλε τον αρχηγό τους.
Ο Νώντας τούς έκανε νόημα να κάτσουν. Το πρόσωπό του έδειξε να φωτίζεται. Χωρίς να πει κάτι άλλο, τράβηξε τον μικρό έξω απ’ το μαγαζί, τον ανέβασε στη μηχανή του και τον πήγε στο Τουρκολίμανο. Ο θρασύτατος νεαρός θα μπορούσε ν’ αναδειχθεί ο υπαρχηγός του … το δεξί χέρι του! Αλλά έπρεπε να του μάθει πολλά ακόμη…
Τον κέρασε καφέ και μετά ποτά. Του έδωσε να καπνίσει κι απ’ το τσιγάρο του. Του είπε … του είπε … δυο ώρες του μίλαγε απνευστί! Ο «μικρός» είδε στο Νώντα τον πρώτο άνθρωπο που του έδειχνε εμπιστοσύνη, εκτίμηση, αγάπη… Στο τέλος έφυγαν κι οι δυο τους αγκαλιασμένοι κι αποκαλούσε ο ένας τον άλλο «αδελφό» του…
……
Σ’ ένα χρόνο ο «μικρός» είχε γίνει ο κλώνος του Νώντα! Όσοι του μίλαγαν μέτραγαν τα λόγια τους. Είχε γίνει πολύ εύθικτος, δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του, μπορούσε να κάνει μεγάλο κακό για το τίποτα! Αν και μόλις 15 χρονών έδειχνε πιο πολύ άντρας! Τα κοριτσόπουλα τον σκέφτονταν τα βράδια κι έγραφαν τ’ όνομά του στα τετράδιά τους. Εκείνος όμως πήγαινε με το Νώντα στις πουτάνες…
……
Κάποιο βράδυ ο Νώντας τον γνώρισε στο «ναυτικό»! Ήταν ένας άντρας γύρω στα 35 με πολύ σκληρά χαρακτηριστικά, μάλλον άσχημος. Ήταν αρχηγός της πιο επικίνδυνης συμμορίας στον Πειραιά με έδρα τα «Μανιάτικα»! Έλεγαν πως είχε κάνει δύο «καθαριότητες» αλλά η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια γιατί τον προστάτευαν κάποιοι εξέχοντες Μανιάτες βουλευτές του Πειραιά. Ο «ναυτικός» δεν είχε ώρα για χάσιμο. Ο «μικρός» έπρεπε να δοκιμαστεί…
……
Το Μοσχάτο ήταν οι Θερμοπύλες των «κόκκινων»! Ξένο πόδι δεν έπρεπε να περάσει από κει. Ήταν θέμα τιμής! Την περασμένη όμως Κυριακή οι «πράσινοι» το τόλμησαν! Κι ο «ναυτικός» έκρινε πως έπρεπε «να το πληρώσουν ακριβά»!
Τους «πράσινους» δεν τους χωνεύαμε! Ιδιαίτερα εκείνους των βορείων προαστίων! Μας την έδιναν τα σικάτα μπουφανάκια τους και τα πανάκριβα αθλητικά παπούτσια που φόραγαν. Μας έδιναν την εντύπωση πως μας κοίταζαν αφ υψηλού! Και οι γκόμενές τους το έπαιζαν βασίλισσες. Κι αυτοί, απ’ την μεριά τους, θα έπρεπε να μας μισούν. Τους χαλάγαμε την … αισθητική, τους παίρναμε τα «ντου» και τα πρωταθλήματα! Κι ήταν πολύ εύκολο να τους πάρουμε και τον αέρα. Αρκούσε να τους κοιτάξεις στα μάτια και χέζονταν πάνω τους…
……
Η επίθεση στο στέκι τους ήταν αιφνιδιαστική. Εκείνοι διασκέδαζαν σ’ ένα μπαρ κάπου 500 μέτρα απ’ τον σταθμό του Νέου Ηρακλείου. Το σχέδιο ήταν απλό: πέντε από μας θα όρμαγαν μέσα και θα προκαλούσαν πανικό. Οι θαμώνες θα έβγαιναν τρέχοντας απ’ το μπαρ όπου θα τους περιλάμβαναν οι άλλοι…
Οι τζαμαρίες έγιναν θρύψαλα. «Ντου ρε!». Ανάμεσα στους πέντε που εισέβαλαν πρώτοι ήταν ο «ναυτικός», ο Νώντας και ο «μικρός»! Η αποστολή ήταν πολύ επικίνδυνη και την ανέλαβαν οι «εκλεκτοί»!
Μέσα στο μπαρ πανζουρλισμός! Οι πέντε χτύπησαν σα σίφουνες! Τραπέζια και καρέκλες αναποδογυρίστηκαν στη στιγμή. Μπουκάλια και ρόπαλα ανεβοκατέβαιναν, κεφάλια άνοιγαν, πρόσωπα χαρακώνονταν!
Αυτό που είχε ο «μικρός» δεν ήταν απλό θάρρος. Θράσος να το πεις; Πολεμικό μένος; Δεν υπάρχει λέξη… «Ζωή είναι να βλέπεις τον πρώτο σου μεγάλο τσαμπουκά» σκέφτονταν…
Ένας θηριώδης αντίπαλος του κατέβαζε στο κεφάλι ένα μεταλλικό μπαστούνι. Μπήκε στη μέση ο Νώντας και δέχθηκε εκείνος το χτύπημα. Το αίμα έτρεξε στο μέτωπο και κύλισε μέχρι την ερυθρόλευκη φανέλα του… Ο «μικρός» μάνιασε. Έπεσε πάνω στο γορίλα να τον κατασπαράξει. Έπρεπε να πληρώσει ακριβά ο μπάσταρδος για το χτύπημα στον «αδελφό» του αλλά και για τον τρόμο που του προκάλεσε…
Έξω στο δρόμο γίνονταν μακελειό! Μόνο όσοι κατόρθωναν να χωθούν κάτω απ’ τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα γλίτωναν το λιντσάρισμα…
……
Είχαν φτάσει με τραίνο στη Σαλονίκη. Ταξίδευαν όλη νύχτα πίνοντας μπίρες και κάνοντας τσιγάρα.
Τ’ αντανακλαστικά τους σ’ εγρήγορση. Η μεγάλη στιγμή πλησίαζε… τους ψάχνουμε και μας ψάχνουν! Είμαστε αποφασισμένοι να επιβληθούμε! Είναι θέμα τιμής και αυτοσεβασμού. Η αγωνία μάς κάνει πιο βίαιους. Για να επιζήσουμε πρέπει να φερθούμε σα κτήνη…
Στρίβουμε στην επόμενη γωνιά και νά τοι! Είναι τριπλάσιοι από μας και φοράν ασπρόμαυρα. Ήδη απ’ τις γύρω πολυκατοικίες άρχισαν να μας πετάνε μπουκάλια! Αυτές τις γαμημένες δυτικές συνοικίες της Σαλονίκης τις μισούσα.
Νιώθουμε το μίσος τους αλλά δεν μας αγγίζει πια … μας έχει πλημμυρίσει το δικό μας! Τα πράγματα όμως είναι δύσκολα σήμερα! Λείπουν κι οι «αρχηγοί» μας που αποφεύγουν τα ταξίδια μη τυχόν και πέσουν στα χέρια της αστυνομίας… Αυτοί σίγουρα θα μας έβγαζαν απ’ τη δύσκολη θέση…
Ούτε που κατάλαβα πώς ξεμοναχιάστηκα. Από παντού δέχομαι κλοτσιές και μπουνιές. Αποκλείεται να τους ξεφύγω … πρέπει να δεχθώ την τιμωρία μου σαν άντρας! Όπως έμαθα από μικρός. Μην κλαις, μη λες ψέματα, υπερασπίσου τον εαυτό σου, γίνε άντρας, χτύπα τους πιο σκληρά απ’ ότι σε χτυπούν εκείνοι … περηφάνια … αυτοσεβασμός…

Υ.Γ.: Ο «μικρός» μεγάλωσε και σήμερα είναι ένα «ευυπόληπτο μέλος της κοινωνίας»! Και στις «γαμημένες δυτικές συνοικίες της Σαλονίκης» γνώρισε αργότερα τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του…

Πέμπτη, Απριλίου 5

Το "σύνδρομο του Ιούδα"!

Θα τον κάψουμε και φέτος τον Ιούδα! Μέσα σε πανηγυρισμούς και αλαλαγμούς! Όπως κάνουμε κάθε χρόνο...
Όμως, μέσα από τόση επιθετικότητα είναι αδύνατο να κρύψουμε μια αυνείδητη προσπάθεια ψυχικής εκτόνωσης! Την ώρα που καίμε το ομοίωμα του Ιούδα βρίσκουμε την ευκαιρία να ανακουφιστούμε από τις ενοχές που βασανίζουν ασυνείδητα την ύπαρξή μας! Κάνουμε αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν "εκτόνωση απ' τις ενοχικές μας απωθήσεις"...
Κάθε φορά που συγκρουόμαστε με τον εαυτό μας, αισθανόμαστε την ανάγκη να αποκαταστήσουμε την εσωτερική μας ισορροπία. Αναζητούμε τρόπους να αναπαύσουμε την ένοχη συνείδησή μας προβάλλοντας τις προσωπικές μας ευθύνες σε κάποιον άλλον (Ιούδα, αποδιοπομπαίο τράγο κλπ). Και καταστρέφοντάς τον έχουμε την ψευδαίσθηση ότι απαλλασσόμαστε απ' τις προσωπικές μας ψυχικές συγκρούσεις...
Το "σύνδρομο του Ιούδα" όμως έχει κι άλλες όψεις. Ο Γιουνγκ (Jung) αναφέρει την περίπτωση ενός συγκεκριμένου μοναχού που τον απασχολούσε έντονα το ερώτημα: "θα καταδικαστεί ο Ιούδας στην αιώνια κόλαση ή, μήπως, ο καλός και φιλάνθρωπος Θεός θα τον δικαιώσει αφού τον χρησιμοποίησε ως όργανο στο έργο της σωτηρίας μας;".
Στο σημείο αυτό ο Γιουνγκ αναρωτιέται γιατί άραγε ο μοναχός ταλαιπωρείται τόσο πολύ ψυχικά με αυτό το ερώτημα. Κι ανακαλύπτει πως ο συγκεκριμένος μοναχός είχε αποφασίσει ν' αλλάξει δογματικό χώρο, η επιλογή του αυτή του δημιουργήσε ψυχικές ενοχικές συγκρούσεις, προέβαλε τις ενοχές αυτές στην εικόνα του Ιούδα, ταυτίζονταν ψυχικά μαζί του κι έτσι, την ώρα που προσεύχονταν στο ναό για τη συγχώρηση και σωτηρία του Ιούδα, ουσιαστικά προσεύχονταν για τον ίδιο του τον εαυτό!
Θα τον κάψουμε και φέτος τον Ιούδα. Και μαζί του ίσως καεί και η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας...

Τρίτη, Απριλίου 3

Μην το χάσετε!

Ξέρετε τι ωραίο αίσθημα είναι να μπαίνεις σε ένα δωμάτιο κι όλοι να γίνονται ευτυχισμένοι επειδή μπήκες εσύ μέσα;
Είναι το πιο σπουδαίο πράγμα. Αντί να βλέπεις στα πρόσωπα των άλλων μια έκφραση που να λέει «πάλι αυτός...» ή να ακούς ένα τυπικό, έστω, «χαίρω πολύ», ένα χαρούμενο χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα στόματα όλων επειδή μπήκες εσύ μέσα.
Σε περιβάλει μια αύρα που φωτίζει ολόκληρο το σπίτι. Τό χετε γνωρίσει αυτό το συναίσθημα;
Μην το χάσετε...

Δευτέρα, Απριλίου 2

Φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας!

Αυτή είναι η ονομασία του νέου Blog!
Γιατί πιστεύω πως η φιλοσοφία δεν είναι ένα ... ακαταλαβίστικο κατεβατό! Ούτε προνόμιο κάποιων "μυημένων" κουλτουριάρηδων.
Η φιλοσοφία μπορεί εύκολα να γίνει κτήμα όλων μας! Να ομορφύνει τη ζωή μας! Να δώσει πολλές και αποτελεσματικές λύσεις σε αρκετά προβλήματα του καθημερινού βίου!
Από σήμερα μπορείτε να το επισκέπτεσθε και να ... φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας!
Ακολουθεί το πρώτο ποστ του νέου blog:

Ο Αδάμ εκείνο το βράδυ ήταν ευτυχισμένος. Όλα του είχαν πάει όπως τα ήθελε! Είχε κατορθώσει να σκοτώσει ένα νεαρό ελαφάκι, τρυφερό και κρεατωμένο, τό γδαρε με το λέπι του και το αργόψησε στη φωτιά.
Ως κι η Εύα, η γυναίκα του, έφαγε του σκασμού. Μετά έκαναν έρωτα. Η Εύα ξαναμπήκε στη σπηλιά κι εκείνος έμεινε εκεί έξω να σκέφτεται. Έκανε πολύ ζέστη και δε νύσταζε. Ξάπλωσε στο χορτάρι και βάλθηκε να κοιτάζει τον έναστρο ουρανό.
Ήταν μια αφέγγαρη αυγουστιάτικη νύχτα. Χιλιάδες χιλιάδων φωτεινά σημαδάκια έλαμπαν πάνω απ' το κεφάλι του. Τι ήταν αυτές οι φωτιές; αναρωτήθηκε ο Αδάμ. Ποιος τις είχε ανάψει εκεί ψηλά στον ουρανό; Μήπως κάποιος θεός;
Κι έτσι γεννήθηκε μαζί, η θρησκεία και η επιστήμη, ο φόβος του αγνώστου και η περιέργεια της γνώσης!
Και, συνεπώς, η φιλοσοφία...

Κυριακή, Απριλίου 1

Τα "βατράχια"...


Οι δυο παλιόφιλοι ξαναβρέθηκαν μετά από πολύ καιρό. Σε μια ταβέρνα στο Κερατσίνι, κάτω απ’ το φουγάρο.
Είχαν γνωριστεί από μικροί στα καράβια. Κάναν και δυο-τρία ταξίδια μαζί…
Ξαναβρέθηκαν αργότερα στο στρατό. Στο κέντρο εκπαίδευσης βατραχανθρώπων στο Σκαραμαγκά.
Θυμήθηκαν εκείνα τα γελοία τραγουδάκια που τους υποχρέωναν να φωνάζουν στην εκπαίδευση:

«Τα κομάντος εφορμούν
μες τα οχυρά να μπουν
κι ο εχθρός που τα φυλάει
μαύρο φίδι θα τον φάει
θα το γράψουνε τα νέα
πως θα πάρουμε σημαία
θά ναι κόκκινη, μεγάλη
θά χει άστρο και φεγγάρι
και στη θέση της θα μπει
γαλανόλευκη τρανή
να τη βλέπουν οι εχθροί μας
να την προσκυνούν μαζί μας»

«Θα κάνουμε αμφίβια καταδρομή
θα σπάσουμε τα σύνορα
με βάρκα φουσκωτή
θα πάρουμε την Άγκυρα
θα πάρουμε την Πόλη
θα πάρουμε το Βόσπορο
και την Τουρκία όλη»

«Τους βλέπετε αυτούς;
Τους λένε Αλβανούς!
Κορδόνια θα φτιάξουμε
με τ’ άντερα απ' αυτούς!
Τους βλέπετε αυτούς;
τους λεν Οθωμανούς!
Τα δέρματα απ’ τ’ άρβυλά μας
θα φτιάξουμε απ’ αυτούς!»

«Μεσ το τούρκικο χωρίο
πέφτω μ’ αλεξίπτωτο
τις τουρκάλες τις γαμώ…» κλπ

Θυμήθηκαν κι εκείνη τη μέρα που σε μια άσκηση τους υποχρέωσαν να προσποιηθούν ότι γαμάνε την τούρκικη σημαία! Βγήκαν κι οι δυο τους στη «σέντρα» κι ανέφεραν ότι αρνούνται να συμμορφωθούν σε τέτοιες εντολές!
Ο διοικητής θα μπορούσε να τους στείλει στρατοδικείο αλλά φοβήθηκε τον πολιτικό σάλο! Και τους ξεφορτώθηκε μετατάσσοντάς τους τον ένα στην αεροπορία και τον άλλο στις «διαβιβάσεις»… Τους χαρακτήρισε «ανεπίδεκτους εκπαιδεύσεως» κι ας ήταν απ’ τα καλύτερα «βατράχια» του…
Τους ξαναθυμήθηκαν και τους δυο λίγους μήνες αργότερα … στις νύχτες των Ιμίων! Ξημερώματα και με συμβατικά αυτοκίνητα τους μετέφεραν στο ναύσταθμο της Σαλαμίνας και τους φόρτωσαν μαζί με τους άλλους στη φρεγάτα. Αυτούς τους … «ανεπίδεκτους»!

Οι φίλοι τσούγκρισαν τα ποτήρια τους και ξαναθυμήθηκαν εκείνο το βράδυ. Σκοτεινιά, πολλά μποφόρια, οι δυο στόλοι αντιμέτωποι κι όλα τα πλοία εγκλωβισμένα στα πυροβόλα των αντιπάλων. Ήταν προφανές πως την υπόθεση θα σήκωναν στις πλάτες τους τα «βατράχια»…
Το μικρό νησάκι έπρεπε να «κλειδώσει»! Απόβαση με φουσκωτά στη δυτική πλευρά, νάρκες θαλάσσης στην ανατολική, παγίδευση με εκρηκτικά στη νότια…
Το τελευταίο ήταν και το δυσκολότερο… Οι «ανεπίδεκτοι» προσφέρθηκαν να το αναλάβουν μόνοι τους! Χωρίς φουσκωτά και μπουκάλες, με άπνοια κάτω απ’ το νερό, κατευθείαν απ’ τη φρεγάτα στο νησί… Το είχαν ξανακάνει πολλές φορές… ιδιαίτερα τα καλοκαίρια για να εντυπωσιάσουν τις ιταλίδες αυτοδύτριες! Τώρα έπρεπε να το ξανακάνουν για το χατίρι της «μεγάλης γκόμενας»!
Τις κρίσιμες ώρες κυριάρχησε ο απόλυτος παραλογισμός. Πολιτική ηγεσία σε κατάσταση υστερίας, αξιωματικοί ανευθυνοϋπεύθυνοι, ναύαρχοι χωρίς (ναυ)αρχίδες… Τίποτε απ’ όσα έπρεπε να γίνουν δεν έγινε σωστά…
Οι δυο φίλοι ξαναγύρισαν στις μονάδες τους. Όταν απολύθηκαν, ο ένας άνοιξε μαγαζί, παντρεύτηκε, πολλές ευθύνες και μεγάλα προβλήματα, στραβογέρασε… Ο άλλος ξαναγύρισε στα καράβια, αργότερα τέλειωσε τις σπουδές του, έμεινε ανύπαντρος και σήμερα γράφει ποιήματα κάθε σούρουπο…