Παρασκευή, Οκτωβρίου 5

Τρίτη, Οκτωβρίου 2

Η τελευταία ανάρτηση του Ασκαρδαμυκτί....

Ορισμένες νύχτες του Γενάρη τα κύματα σκέπαζαν το κατάστρωμα.
Κι όταν αποτραβιόντουσαν, πολλές φορές άφηναν πίσω τους μέρος απ' τον κόσμο της θάλασσας: κοχύλια, ιππόκαμπους, αγγελόψαρα.
Μερικές φορές ξέβραζαν και γοργόνες που διψούσαν για φιλιά.
Ήταν κανόνας απαράβατος του πλοίου: κανένας να μην δείξει την παραμικρή ερωτική διάθεση στις γοργόνες!
Γιατί αυτές ερωτεύονται εύκολα και δεν μπορείς με τίποτα να τις ξεκολλήσεις...
Κανείς δεν τολμούσε να παραβεί τον κανόνα. Ούτε κι ο πιο μεθυσμένος.
Γιατί ο θρύλος έλεγε πως η γοητεία μιας γοργόνας λύγισε κάποτε ένα λοστρόμο και τη φίλησε.
Μετά από μερικές καυτές ερωτικές συνευρέσεις, τον ξελόγιασε και τον έσυρε για πάντα μαζί της στη θάλασσα...
Κάποιες φορές, γυρνώντας απ' τη βάρδια μας, πατούσαμε λέπια, που τρίζαν μ' έναν ελαφρύ θόρυβο κάτω απ' τα παπούτσια μας.
Άλλες πάλι φορές βρίσκαμε γοργόνες στα γιατάκια μας, αλλά κανείς δεν τολμούσε να τις αγγίξει.
Ένα απόγιομα βρήκα μια από δαύτες στις ντουζιέρες.
Δικαιολογήθηκε πως ήταν περαστική και μπήκε για ένα φρεσκάρισμα.
Τα πράσινα μάτια της ήταν σα να βλέπεις το δάσος του Αμαζόνιου από ψηλά...
Βρέθηκα μπόσικος και την πήρα στα κρυφά.
Η φωνή της ήταν βαθιά, γλυκιά, ήρεμη.
Έσμιγε με τους ήχους της θάλασσας...
Η μωβ ορχιδέα μου, μόλις την άκουσε, πήρε να μεγαλώνει.
Σε μισή ώρα έγινε δυο μέτρα.
Κι άρχισε να χύνει ασταμάτητα το μωβ χρώμα της στο έδαφος...
Φιληθήκαμε.
Το πρωί ξύπνησα μεσοπέλαγα.
Τον αρχικό πανικό μου αντικατέστησε μια ανείπωτη γαλήνη.
Καθώς είδα τη γοργόνα μου να δένει τα μαλλιά της με μια ηλιαχτίδα...