Γυναίκες της ζωής μας (Γ)

Ήταν 17 χρονών και παρθένα. Του το είπε από την πρώτη στιγμή. Οι δικοί της, και περισσότερο ο πατέρας, ήταν ιδιαίτερα καταπιεστικοί μαζί της.

- Ο αδελφός μου είναι στα 15 και έχουν φαγωθεί να «πάει» με γυναίκα! Ενώ εγώ είμαι πάντα «πάρα πολύ μικρή ακόμη»...

Εκείνος έβλεπε στα μάτια της το πόσο ήθελε να εκδικηθεί τον πατέρα της. Είχε βαρεθεί να τον ακούει να της λέει συνεχώς για το «καθαρό του κούτελο»... Αλλά αποφάσισε να μην εκμεταλλευτεί το γεγονός:

- Μην κάνεις κάτι που δεν το νοιώθεις.... μην κάνεις οτιδήποτε από αντίδραση...

Το θέμα της ολοκλήρωσης της σχέσης τους το είχαν συζητήσει πολλές φορές. Εκείνος, γύρω στα 40, δεν έδειχνε την ανυπομονησία των 20άρηδων. Έβρισκε σ’ εκείνη την φρεσκάδα, την ανανέωση και τη ζωντάνια που τόσο χρειάζονταν. Κι αισθάνονταν αρκετά «καλυμμένος». Εκείνη πάλι τον θαύμαζε ειλικρινά. Της άρεσε που, παρά την ηλικία του, είχε νεανικό στιλ, που μιλούσε με άνεση για κάθε θέμα, ήταν για όλα ενημερωμένος και ποτέ δεν έχανε το χιούμορ του. Αισθάνονταν περήφανη που κυκλοφορούσε μαζί του στα μαθητικά στέκια χωρίς να την κοροϊδεύουν οι συμμαθητές της και που οι φίλες της την ζήλευαν...

... Στη συνοικιακή καφετέρια που είχαν κάτσει, εκείνη έδειχνε σήμερα αρκετά εκνευρισμένη.

- Πάλι έκανες λάθος την υποτακτική αορίστου του ειμί;

- Έλα τώρα... σου το χω ξαναπεί... όταν είμαι στην τσίτα δεν γουστάρω πειράγματα...

- .....

- Χθες βράδυ τηλεφωνηθήκαμε με τη φίλη μου την Ελένη...

- Α ....

- Μιλάγαμε μέχρι το πρωί...

- .....

- Με ρώτησε αν «ολοκληρώσαμε»...

- Και τι θέλει; ... «μεσιτικά»;

- Της είπα πως δεν κάναμε ακόμη τίποτε .... και ...

- Και;

- Από τότε, μου μιλάει μ’ έναν τρόπο.... πώς να το πώ; .... σα να είμαι αξιολύπητη....

- Γιατί, τι ζόρι τραβάει;

- Αυτή το «έκανε» από τα 13! Λέει πως είμαι η μόνη παρθένα στην τάξη κι άρχισαν ήδη να με κοροϊδεύουν... Και τα αγόρια... λέει... γελάνε πίσω απ’ την πλάτη μου και βγάζουν ανέκδοτα... Γιατί ρε γαμώ το;

Εκείνος ήθελε να της πει αρκετά. Αλλά μάλλον θα έχανε τα λόγια του. Ίσως και να είχε βαρεθεί να παριστάνει τον ιεραπόστολο. Και δεν είχε καμιά διάθεση να εισπράξει τη γνωστή ατάκα που του πέταγε κάθε φορά που ήταν θυμωμένη: «μην παριστάνεις τον μπαμπά μου»! Σηκώθηκε όρθιος για να μπορέσει να βγάλει τα λεφτά από την τσέπη του στενού τζιν. Πλήρωσε, την πήρε τρυφερά αγκαλιά και την έβαλε στο αμάξι. Στην παραλιακή, λίγο πριν τη Γλυφάδα, έστριψε απότομα αριστερά και πάρκαρε μπροστά σ’ ένα κατάφωτο ξενοδοχείο. Χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα ανέβηκαν στο 502...

Όταν βγήκε από το ντους την είδε να κάθεται στο καλοστρωμένο κρεβάτι με το κεφάλι σκυμμένο. Ένοιωθε σίγουρα αμηχανία, φόβο, και αγωνία. Κάποιες φωνές ερωτικής έκστασης από γειτονικά δωμάτια ίσως να χειροτέρευαν την ψυχολογική της κατάσταση. Ήταν προφανές πως έπρεπε να συμμετάσχουν σε μια αναπόφευκτη «αγγαρεία» κι ο καθένας να παίξει το ρόλο του όσο το δυνατόν πιο διακριτικά...

Όσο κι αν προσπάθησε δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει την ουσιαστική της συμμετοχή στην ερωτική πράξη. Στην επιστροφή, στο αυτοκίνητο, έδειχνε φοβισμένη, γεμάτη μειονεξία και ενοχές... Το μόνο που ψέλλισε ήταν ένα ξερό «και η Ελένη μου είπε πως η πρώτη φορά της δεν ήταν και η καλύτερη....». Την καληνύχτισε και μέσα του παρακαλούσε ..... τουλάχιστον να βρει συναισθηματική κάλυψη απ’ τη μητέρα της....

Όσο για την Ελένη ... είχαμε πολλά να πούμε οι δυό μας....