Φοίβος και Καρυάτιδα...

Μορφές ζωντάνεψαν απόψε τα τσιγάρα μου

κι έτσι, καθώς αυτές ανάπνεαν,

εξέπνεαν ολόγυμνες γυναίκες

με φανερούς μονάχα τους χιτώνες τους

άυλα όνειρα...

(Σαν έφτασα στην Κόρινθο

θυμήθηκα μια Κυριακή

πού χα αγγίξει με κατάνυξη μεγάλη

μια Καρυάτιδα)

Ήσουν γυναίκα γυμνή στ’ ακροθαλάσσι

κι εγώ στεκόμουν δίπλα στο φεγγάρι.

Σα βγήκε ο ήλιος

τις μάσκες βγάλαμε...

Δυό μέρες κράτησε η Άνοιξη ετούτη

όσο το χέρι σου

άνυδρο

κρατούσε το δικό μου...

(Πλατειάζουν με τα χρόνια οι φωτιές

στον ξεχασμένο τρίποδα του Απόλλωνα)

Ήμουν απόψε στρατιώτης στ’ όνειρό μου

και σαν με είδες μούδωσες

κρυφό φυλαχτό

που τό κρυψα σαν πολυαγαπημένη βυζαντινή εικόνα...

(Ο Φοίβος μού τάζει κάθε νύχτα το χρησμό του

και για τη λύτρωσημου στέλνει

κλαδί της πικροδάφνης του)

Σ’ αυτή τη βουβή γωνιά θα κάτσω της καρδιάς μου

για να θωρώ τον άνεμο πώς ξεπροβαίνει....

(Αν έτσι θέλει ο Απόλλωνας να ζω

με τη σκιά μου ακέφαλη

παραμονή κάποιας γιορτής

θα ζήσω στους αιώνες των αιώνων)

Τούτο το κυριακάτικο πρωί

ανασκαλεύει την ψυχή μου

κάτι σαν θύμηση παλιά.

Δεν άφησες τον ήλιο σου να πλέξει στα μαλλιά μου....

(Πατώντας κάτι χώματα παλιά

και κάτι πέτρες φυραμένες απ’ το χρόνο

όλη τη νύχτα αγγίζαμε

κορμιά κομματιασμένα

απ΄ ανθρώπινο χέρι)

Θυμάμαι πώς ωρίμαζε το σώμα σου

στον ήχο της βραδιάς.

Σε ήθελα ακέραια, μόνη τη νύχτα.

Ξέρω, καρδιά μου,

πως τέτοια βραδιά σαν κι αυτή

δεν θα ξανάρθει...

(Η ιστορία μάς μίλησε -τι δέος-

δεν επαναλαμβάνεται, μας είπε,

τ’ αρχαίο κάλος ήταν κάλπικο.

Και τώρα δεν μας νοιάζει

αν θα ξανάρθει ή όχι)

Τα πρωινά

το κρύο αβάσταχτο ήταν

μα η ανάσα σου σεργιάναγε

καυτή στο στήθος μου

όταν τα μάτια σου γλυκαίνανε τις ώρες μου.

Πώς νάναι τα ρίγη της ηδονής

μαζί σου βλέποντας με τις στιγμές να παίζεις;

Νύχτες πολλές

της μακρινής μου εφηβείας

περιδιαβαίνουν την ψυχή μου τα φαντάσματα.

Είχα κλειστά τα μάτια μου

και σ’ έβλεπα, Θεέ μου,

... ηδονικά να τετραγωνίζεις

της αγωνίας μου τον κύκλο...

Μην απορείς!

Έτσι που φτιάχθηκα εγώ

οι στιγμές μου γίνονται αιώνες...

(... στην Ισπανία ο Γάλβας

κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει...)