Γυναίκες της ζωής μας (Β)

Άνοιξε την πόρτα του ξενοδοχείου για να υποδεχθεί την κοπέλα που του έστειλε το γνωστό «γραφείο». Αντικρίζει μια μικροκαμωμένη κινεζούλα!
- Πώς βρέθηκες στην Αθήνα; τη ρωτά κάπως αδιάφορα....
- Σπουδάζω μουσική!
- Μουσική;Από το βλέμμα του κατάλαβε την έκπληξή του.
- Είμαι σε μουσική Ακαδημία, μελετάω το βιολοντσέλο!
- Εσύ, τόσο μικροκαμωμένη, μ’ ένα τέτοιο όργανο... πώς;
- Ω, μα το αγκαλιάζω! είπε και ξέσπασε σε γέλια...
Πάνω στην άγραφη λευκή παρτιτούρα των σεντονιών το σώμα της λικνίζεται κι αναδιπλώνεται σαν ελικοειδές κλειδί του σολ. Τα δάχτυλά της τον χαϊδεύουν ελάχιστα με τις άκρες. Απαλό άγγιγμα δοξαριού που τρέχει πάνω σε αόρατες χορδές, δημιουργώντας μια μακρόσυρτη νότα τρυφερότητας...