Σελίδες απ’ τη ρημαγμένη μου ζωή ΙΔ‘ (το MILAN)

Η ταβερνούλα στο Βύρωνα ήταν μικρή και η παρέα μας μεγάλη.
Κολλήσαμε τρία τραπέζια και πιάσαμε τη γωνία, δίπλα στην κουζίνα.
Απέναντί μου κάθισε ένα νεαρό ζευγαράκι που το έβλεπα για πρώτη φορά.
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά η κοπελίτσα μού «γυάλισε»!
Καθώς σούφρωνε τα χειλάκια της έμοιαζε ολόκληρη μ’ ένα λαχταριστό κερασάκι προς βρώση και κατάποση...
Ήταν απ’ τα κορίτσια που δεν φοράνε σουτιέν γιατί τα στήθια τους κοιτάζουν απευθείας το Θεό!
Έβλεπα τον έρωτα να τρέχει καταπάνω μου με χίλια!
Κι εγώ έπρεπε επειγόντως να στήσω οδοφράγματα.
Ή, καλύτερα, ν’ αρπάξω το αντιαρματικό MILAN και με σταθερό χέρι να χτυπήσω κατευθείαν τον πύργο ελέγχου...
Για ν’ αποφύγω τον πειρασμό αφοσιώθηκa στην αντροπαρέα.
Ο καθένας επιλέγει την κόλαση που του αξίζει...
Για να είμαι ειλικρινής, το περιβάλλον των ονείρων μου ήταν πάντα αντροκρατούμενο!
Μάλλον θα μου ταίριαζε μια καριέρα στρατιωτική ή εκκλησιαστική...
Θυμάμαι πιτσιρικάδες που ανταγωνιζόμασταν ποιος θα κατουρήσει μακρύτερα!
Ακολούθησαν τρία χρόνια ομαδικών αυνανισμών! Κάποιος απλά ανακοίνωνε το όνομα μιας συμμαθήτριας ή καθηγήτριας ή ηθοποιού, κι αυτό αρκούσε να μας ερεθίσει...
Ο μεγαλύτερος φόβος μας ήταν ο ευτελισμός του αντρικού μας φύλου!
Όταν οργανωθήκαμε σε παρέες και συμμορίες, δεν μπαίναμε σε άλλες γειτονιές γιατί φοβόμασταν μην μας πιάσουν, μας κατεβάσουν τα παντελόνια και μας ξεφτιλίσουν...
Η απέναντι δήλωνε με τον τρόπο της πως σκοπεύει να περάσει τη ζωή της μαζί με τον φίλο της. Ότι υπήρχαν οικογενειακές και άλλες δεσμεύσεις, ότι δεν έχει καμία πείρα της ζωής παρά μόνο μέσα απ’ τον φίλο της, και πως δεν βλέπει κανέναν άλλον για υποψήφιο εραστή...
Και τι δεν έκανα για να μην τη σκέφτομαι.
Μέχρι κι ένα πολεμικό εμβατήριο τραγούδησα! Που μου το ’χε μάθει ένας μακαρίτης αεροπόρος που πολέμησε στην Κορέα το 1951. Εξυμνούσε τα κατορθώματα του ελληνικού σμήνους που διέπρεψε «πολεμώντας για τα ιδανικά/είχε πνίξει τους κίτρινους στο αίμα/δείχνοντάς τους τι θα πει λευτεριά»...
Δίπλα μου ο Τράικο απ’ τη Φλώρινα, ο σλαυομακεδόνας της παρέας, καλό παιδί και πιστός φίλος, στραβομουτσούνιασε.
Γι’ αυτό και το «γύρισα», πιάνοντας ένα δημοτικό στη ντοπολαλιά των παλιών σλαυομαχαλάδων της Φλώρινας... «μπλιάνα πλάτνο μπέλεσε, ζα Οχριντίσκε ίσβαρι».
Που σημαίνει ... «πλένει η Λευκούλα τα λευκά μες της Αχρίδας τα νερά».