Ανάφη 1935: ταξίδι στο χρόνο αγκαλιά με την Αθανασία ― Α’ (Πώς θα ’ταν η ζωή μας χωρίς το Μνημόνιο)

Τούτο το ταξίδι στο χρόνο το χρωστάω κυρίως στη μπλογκοφίλη μου την Αθανασία.
Έχει κολλητή την Παπαρήγα που μεσολάβησε να ’ρθουμε σε επαφή με την «Εργατική Αλληλεγγύη», μια οργάνωση του ΚΚΕ που έχει αναλάβει απ’ το 1929 την ηθική και υλική ενίσχυση των εξόριστων κομμουνιστών και των οικογενειών τους...
Πολλά χρωστάω και στον συμπατριώτη μου στρατηγό Κονδύλη, απ’ τον Προυσσό Ευρυτανίας.
Στην αρχή ήταν φιλοβασιλικός κι έκανε και υπουργός στην κυβέρνηση Παπαθανασίου. Εκεί γνωριστήκαμε.
Μετά το «γύρισε» σε φιλοβασιλικός, και στις 10 του Οκτώβρη του 1935 ανέτρεψε τη δεξιά κυβέρνηση του Τσαλδάρη. Στις 3 Νοέμβρη οργάνωσε δημοψήφισμα βίας και νοθείας και ο εξόριστος Βασιλιάς ξαναγύρισε στην Αθήνα.
Παραμονές του δημοψηφίσματος τον αντάμωσα στο γραφείο του και τον παρακάλεσα να μας δώσει την άδεια να πάμε στην Ανάφη, να δούμε πώς ζούσαν οι κομμουνιστές εξόριστοι και να πάρουμε μια γεύση της κολλεκτιβοποίησης που θα ζούσαμε χωρίς το Μνημόνιο του 2010...
Με την άδεια, λοιπόν, του Κονδύλη, και με τις συστατικές επιστολές της Παπαρήγα, να ’μαστε αγκαλιά με την Άθη στον Περαία, να παίρνουμε το ατμόπλοιο για την άγονη...
Στη Φολέγανδρο μας πλησιάζει ένα καΐκι με καμιά δεκαριά άντρες και κάμποσους μπασκίνες.
Καθώς ανεβαίνουν τη στενή σανιδόσκαλα, «κόβω» τις μάπες τους. Πρόσωπα ύπουλα και πανούργα. Ρωτήσαμε και μας είπαν πως ήταν «ποινικοί» που μεταφέρονταν στην Ανάφη.
Η Αθανασία, πάντα πονόψυχη, πλησιάζει μια βλογιοκομμένη σκατόφατσα και του προσφέρει τσιγάρο. Εκείνος της αρνήθηκε με μια χειρονομία που έδειχνε ανωτερότητα! Δεν κάπνιζε ποτέ απ’ τα «απλά»...
Ήταν ναρκοτέμποροι περιωπής! Έκαναν «σταδιοδρομία» στην Πόλη, στην Αλεξάνδρεια, στο Πορτ Σάιντ. Μόλις τα πράγματα «στριμοκώλιασαν» έπιασαν Περαία. Στην αρχή έκαναν χρυσές δουλειές. Κει, όμως, που το νταραβέρι «έστρωνε», τους έκαναν τσακωτούς και τους έστειλαν «κρουαζιέρα»...
Επιτέλους φτάνουμε στην Ανάφη! Μοιάζει μ’ έναν ασουλούπωτο ιπποπόταμο που στέκεται ακίνητος μες στο πέλαγος, με τη μεγάλη πλάτη του ν’ αγγίζει τον ουρανό.
Στο μικρό λιμακάκι μάς περιμένει αντιπροσωπεία των εξόριστων. Τους είχε ήδη ειδοποιήσει ο Περισσός κι ήταν αποφασισμένοι να κάνουν το κάθε τι για να μείνουμε ευχαριστημένοι...
«Αφήστε τα όλα πάνω μας», είπαν με μεγάλη δόση ευγένειας. «Εσείς φροντίστε μόνο να τα βγάλετε πέρα με τους ψύλλους»!
«Μα καλά, δεν υπάρχει τρόπος να τους αντιμετωπίσουμε;», ρώτησε αφελέστατα η Αθανασία.
«Χμμμ... ασφαλώς και υπάρχει», της απάντησε ένας σύντροφος που φαίνεται πως είχε το γενικό πρόσταγμα. «Να τους πιάνεις έναν-έναν με το λάσο, και να τους βγάζεις έξω απ’ το δωμάτιο!»...
(συνεχίζεται)
Υ.Γ.: Ας ακούσουμε τώρα για τα ... «μεγαλεία του Ωρωπού»...