Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο - Α’ («Πρόσφυγας του εαυτού μου»)

Η εβδομάδα μετά την Ανάσταση λέγεται «της Διακαινησίμου»!
Κι αυτό γιατί, την πρώτη περίοδο του Χριστιανισμού, την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου και της Κυριακής του Πάσχα γίνονταν μαζικές βαπτίσεις. Οπότε, άρχιζε και η περίοδος της πνευματικής ανακαίνισης των νέων πιστών...
Εμένα με βάπτισαν πολύ μικρό, συνεπώς πρόβλημα ανακαίνισης δεν αντιμετωπίζω.
Έχω, όμως, ανάγκη ... ανακίνησης!
Γι’ αυτό, από αύριο αρχίζει η δική μου εβδομάδα ... της διακινησίμου!
Ξύπνησε μέσα μου η νησομανία της εφηβικής μου ηλικίας.
Κι έτσι πήρα την απόφαση να βγω περατζάδα στα νησιά του Αιγαίου, αρχίζοντας απ’ τα πολυαγαπημένα μου νησάκια του Αργοσαρωνικού.
Να γίνω για μια ακόμη φορά «πρόσφυγας του εαυτού μου»! Και να σας γράφω τις σκέψεις, τις εντυπώσεις, οτιδήποτε δαγκώνει το μυαλό και την καρδιά μου...
Μέσα από ιστορίες για Θεούς και Δαίμονες, θα προσπαθήσω, για μια ακόμη φορά, να ξορκίσω τους δικούς μου δαίμονες!
Τον ταξιδιώτη δεν τον προσδιορίζει ο τόπος αλλά μια κατάσταση πνευματική. Το ταξίδι γίνεται περισσότερο μέσα απ’ το λαβύρινθο της σκέψης και της ψυχής...
Υ.Γ.: Κάθε πέντε λεπτά αλλάζω απόφαση και άποψη.
Υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει να κρατάμε για τον εαυτό μας!
Εσάς δεν σας κόφτει αν εγώ κάθε φορά που περνάω απ’ το Πέραμα στα Παλούκια Σαλαμίνας σκέφτομαι τα βυζιά της Αρτεμισίας.
Ούτε αν η θέα της Ύδρας μου φέρνει στο μυαλό τους καραβοκύρηδες του 1821, που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν απ’ το μεγάλο Άγγλο ναύαρχο Φράνσις Ντρέικ που στα 1588 σάρωσε την μέχρι τότε αήττητη Ισπανική Αρμάδα!
Ούτε σας πολυνοιάζει αν περνώντας τα στενά των Σπετσών, βλέπω μπροστά μου ολοζώντανη τη Μπουμπουλίνα. Αυτή την αδάμαστη πειρατίνα, που έκανε τα πάντα εκτός απ’ το ν’ αφήσει μουστάκια! Λένε πως απήγαγε όποιον άντρα της γυάλιζε και τον παντρεύονταν με το καριοφίλι στον κρόταφο!
Για σας κρατάω το καλυτερότερο: ένα ταξίδι στο χρόνο, αγκαλιά με την Αθανασία!
Θα ταξιδέψουμε στην Ανάφη του 1935, για ν’ ανταμώσουμε τους εξόριστους κομμουνιστές που θα μας δείξουν πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς το Μνημόνιο.
Το τραγουδάκι που ακολουθεί μου το αφιερώνει η Αθανασία...