Η δίκη του Χριστού...

Την εποχή που έζησε ο Ιησούς η Παλαιστίνη βρισκόταν υπό ρωμαϊκή κυριαρχία.
Οι Ρωμαίοι επέτρεπαν στους τοπικούς θρησκευτικούς ηγέτες των Ιουδαίων να απονέμουν δικαιοσύνη μεταξύ των ομοεθνών τους, αλλά η εκτέλεση των ποινών, και κυρίως η θανατική ποινή, ήταν αποκλειστικό έργο των ρωμαϊκών αρχών.
Τον 1ο αιώνα η ιουδαϊκή προφορική παράδοση προέβλεπε την αυστηρή τήρηση συγκεκριμένων νομικών κανόνων που αφορούσαν την απονομή της δικαιοσύνης. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των νομικών επιταγών παραβιάστηκε στην περιβόητη δίκη του Ιησού!
Πιο συγκεκριμένα:
- Τα δικαστήρια δεν κινούσαν μόνα τους την ποινική διαδικασία. Έπρεπε να υπάρξουν δύο ταυτόσημες μαρτυρίες για να συλληφθεί κάποιος και να τεθεί ενώπιον της κρίσης των δικαστών.
Στην περίπτωση του Χριστού δεν ασκήθηκε καν ποινική δίωξη ούτε υπήρξαν συγκεκριμένες επίσημες καταγγελίες πριν τη σύλληψή του.
- Στις υποθέσεις που επέσυραν την ποινή του θανάτου, πρώτα ακούγονταν τα επιχειρήματα της υπεράσπισης.
Το Δικαστήριο του Χριστού δεν δέχθηκε ν’ ακούσει επιχειρήματα ή μάρτυρες υπεράσπισης!
- Οι δικαστές έπρεπε να καταβάλουν κάθε προσπάθεια να σώσουν τον κατηγορούμενο. Η ετυμηγορία που τον έκρινε ένοχο ήταν άκυρη αν δεν υπήρχε έστω και μια αθωωτική ψήφος. Η ομόφωνη καταδίκη θεωρούνταν «ένδειξη συνωμοσίας».
Στο Δικαστήριο του Χριστού κανένας δικαστής δεν υπερασπίστηκε τον κατηγορούμενο. Ήταν όλοι εχθροί του!
- Οι μάρτυρες προειδοποιούνταν για τη σοβαρότητα του λόγου τους, τις συνέπειες τυχόν ψευδομαρτυρίας τους, εξετάζονταν χωριστά κι όχι κατ’ αντιπαράθεση και οι καταθέσεις τους έπρεπε να συμφωνούν στα βασικά τους σημεία.
Στο Δικαστήριο του Χριστού οι ιερείς έψαχναν εναγωνίως ψευδομάρτυρες για να τον καταδικάσουν σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες.
- Οι υποθέσεις που επέσυραν τη θανατική ποινή έπρεπε να δικάζονται μόνο ημέρα, ποτέ παραμονή Σαββάτου ή μεγάλης γιορτής και ολοκληρώνονταν υποχρεωτικά την επόμενη ημέρα εκτός κι αν η ετυμηγορία ήταν αθωωτική.
Το Δικαστήριο του Χριστού τον καταδίκασε νύχτα, παραμονή γιορτής και η διαδικασία ολοκληρώθηκε αυθημερόν.
- Ο Νόμος απαγόρευε την κακομεταχείριση των κατηγορουμένων μέχρι ν’ αποδειχθεί η ενοχή τους.
Ο Ιησούς, όμως, εισέπραξε ένα ηχηρό χαστούκι απ’ τον υπηρέτη του αρχιερέα Άννα όταν τόλμησε να πει κάτι που θεωρήθηκε προσβλητικό.
- Οι κατηγορίες δεν μπορούσαν ν’ αλλάξουν κατά τη διάρκεια της δίκης.
Οι αρχιερείς καταδίκασαν τον Χριστό για «βλασφημία του Θεού», ενώπιον, όμως, του Πιλάτου το κατηγορητήριο μεταβλήθηκε σε «παρακίνηση μη καταβολής φόρων» και «εσχάτη προδοσία».