Ναυτικές ιστορίες Α' (Ο μόνος Έλληνας ναυτικός που δεν πήδηξε στο Ρίο!)

Βγήκε στη λεωφόρο Ρίο Μπράνκο, καβάλησε το τραμ και κατέβηκε στο σταθμό Σάντα Τερέζα. Τριγύρω μερικά φτωχικά μπαράκια και μαγαζάκια με είδη λαϊκής τέχνης.
Θυμόταν καλά το μέρος. Έστριψε στην πλατεία Πράσα Καριόκα και μπήκε στο κλαμπάκι "Λος Καριόκα-Φον Φον". Εκεί θα τον περίμενε η Ιρένε...
Το πρόγραμμα άρχιζε με ρυθμούς αργούς, με παλιά νοσταλγικά κομμάτια.
Τράβηξε κοντά του την Ιρένε, αγκαλιάστηκαν κι άρχισαν να στροβιλίζονται.
"Μπέσα με, μπέσα με μούτσο", σιγοτραγουδούσε στ' αυτί του.
"Φίλα με στόμα με στόμα, κι όπου αλλού σ' αρέσει, αγάπη γλυκιά", συνέχισε εκείνος...
Τραβήχτηκε λίγο και τον κοίταξε παράξενα.
- Το ξέρεις αυτό το τραγούδι;
- Το 'χω χορέψει άπειρες φορές στην Αθήνα.
- Αχ, τι ωραία, ας το τραγουδήσουμε μαζί, εγώ πορτογαλέζικα κι εσύ ελληνικά...
Σφίχτηκε πάνω του πιο δυνατά. Απ' το λαιμό και τα στήθη της ανέβαινε ένα μεθυστικό άρωμα που τον αναστάτωσε.
Ξημερώματα βγήκαν στο πάρκινγκ. Από ένα διπλανό μπαρ ακουγόταν το "φαζέ-φαζέ-φαζέ/φαζέ-φαζέ αμόρ".
- Ακούς τι λέει; ρώτησε η Ιρένα.
- Κάτι ακούω για έρωτα...
- "Δεν φτάνει ν' ακούς, πρέπει και να το κάνεις", αυτό λέει!
Μπήκαν στ' αμάξι κι έβαλε μπρος. Απ' το πουθενά εμφανίστηκε ένας ξυπόλητος μικρός. Η Ιρένε άνοιξε λίγο το παράθυρο και του έδωσε ένα χαρτονόμισμα των 1000 κρουζέιρος.
"Είναι τ' αφεντικά του δρόμου. Δεν είναι δυνατόν να παρκάρεις κάπου σ' αυτή την πόλη αν δεν τους πληρώσεις το φόρο τους. Υποτίθεται πως σου φυλάνε τ' αμάξι. Να τα προσέχεις στα φανάρια. Μπορούν να σου χώσουν ένα κομμάτι γυαλί στο λαιμό απλά και μόνο για να σου πάρουν το τσιγάρο που καπνίζεις"...
Βγήκαν στον παραλιακό δρόμο. Ξαφνικά στο μισοσκόταδο εμφανίστηκε, κραυγαλέα φωταγωγημένο, το ξενοδοχείο "Σεϊχέλες". Μοτέλ του έρωτα...
"Τα μοτέλ σε μας είναι θεσμός", του είπε η Ιρένε. "Καλύπτουν μια ζωτική ανάγκη. Εδώ ασχολούμαστε πολύ με τον έρωτα, και τον σοβαρό και τον ευκαιριακό. Είναι ένας τρόπος απόδρασης, ένα παιχνίδι, ένας φανταστικός παράδεισος. Σε μας κυριαρχεί η ιδεολογία του σώματος. Κι όπως όλες οι ιδεολογίες έχει κακό τέλος"...
Το δωμάτιο ήταν γεμάτο καθρέφτες. Ήταν αδύνατο να σου ξεφύγει και η παραμικρή λεπτομέρεια από το "έργο"! Ήσουν ταυτόχρονα και πρωταγωνιστής και ηδονοβλεψίας...
Η Ιρένε βγήκε από το ντουζ κι άφησε το μπουρνούζι, τυχαία τάχα, να γλιστρήσει από τους ώμους μέχρι τα μπούτια.
Μ' ένα "αχ" λύγισε τα γόνατά της κι άπλωσε το χέρι της να το μαζέψει. Γέμισε ο τόπος αγαλματένια γυναίκεια ομορφιά. Η Αφροδίτη της Μύλου, η Αφροδίτη των Μεδίκων... όλες αυτές μαζί!
Πήγε από πίσω της, πέρασε τα μπράτσα του κάτω απ' τις μασχάλες της, χούφτωσε τα βυζιά της, την έσυρε στο κρεβάτι και ξάπλωσε πάνω της.
"Μηηηη!", του φώναξε υστερικά.
Την είδε να κοιτάζει ανέκφραστη. Είχε πάψει να επικοινωνεί. Ύστερα από ένα τόσο υπέροχο βράδυ, τι πήγε στραβά γαμώ το;
Ποιος ξέρει ποιους δαίμονες προγόνους, βιαστές, ληστοπειρατές είδε κείνη τη στιγμή να ξαμολιούνται απ' τη φάτσα του...
Όταν συνήλθε κάπως, έπιασαν κουβέντα. Για τον καιρό, το ποδόσφαιρο, την πολιτική. Της είπε πως είναι κομμουνιστής.
"Όλο σε ωραία παιδιά και κομμουνιστές πέφτω", του είπε. "Είναι σπουδαίοι στον έρωτα οι κομμουνιστές. Μόνο σταθερότητα μην περιμένεις από δαύτους. Τουλάχιστον μαζί τους αισθάνομαι ασφάλεια. Δεν κινδυνεύω να ξαναπαντρευτώ"...
Όταν γύρισε στο καράβι, είπε στον κολλητό του, τον ασυρματιστή, πως δεν πήδηξε κείνο το βράδυ.
Εκείνος τον παρηγόρησε: "Μη σκας ρε, θερμές γυναίκες υπάρχουν σ' όλο τον κόσμο! Μπορεί να βάζουμε κάθε φορά το καλαμάκι μας σε διαφορετικό μπουκάλι, αλλά η κόκα κόλα έχει παντού την ίδια γεύση"...