Ανάφη 1935: ταξίδι στο χρόνο αγκαλιά με την Αθανασία ― Α’ (Πώς θα ’ταν η ζωή μας χωρίς το Μνημόνιο)

Τούτο το ταξίδι στο χρόνο το χρωστάω κυρίως στη μπλογκοφίλη μου την Αθανασία.
Έχει κολλητή την Παπαρήγα που μεσολάβησε να ’ρθουμε σε επαφή με την «Εργατική Αλληλεγγύη», μια οργάνωση του ΚΚΕ που έχει αναλάβει απ’ το 1929 την ηθική και υλική ενίσχυση των εξόριστων κομμουνιστών και των οικογενειών τους...
Πολλά χρωστάω και στον συμπατριώτη μου στρατηγό Κονδύλη, απ’ τον Προυσσό Ευρυτανίας.
Στην αρχή ήταν φιλοβασιλικός κι έκανε και υπουργός στην κυβέρνηση Παπαθανασίου. Εκεί γνωριστήκαμε.
Μετά το «γύρισε» σε φιλοβασιλικός, και στις 10 του Οκτώβρη του 1935 ανέτρεψε τη δεξιά κυβέρνηση του Τσαλδάρη. Στις 3 Νοέμβρη οργάνωσε δημοψήφισμα βίας και νοθείας και ο εξόριστος Βασιλιάς ξαναγύρισε στην Αθήνα.
Παραμονές του δημοψηφίσματος τον αντάμωσα στο γραφείο του και τον παρακάλεσα να μας δώσει την άδεια να πάμε στην Ανάφη, να δούμε πώς ζούσαν οι κομμουνιστές εξόριστοι και να πάρουμε μια γεύση της κολλεκτιβοποίησης που θα ζούσαμε χωρίς το Μνημόνιο του 2010...
Με την άδεια, λοιπόν, του Κονδύλη, και με τις συστατικές επιστολές της Παπαρήγα, να ’μαστε αγκαλιά με την Άθη στον Περαία, να παίρνουμε το ατμόπλοιο για την άγονη...
Στη Φολέγανδρο μας πλησιάζει ένα καΐκι με καμιά δεκαριά άντρες και κάμποσους μπασκίνες.
Καθώς ανεβαίνουν τη στενή σανιδόσκαλα, «κόβω» τις μάπες τους. Πρόσωπα ύπουλα και πανούργα. Ρωτήσαμε και μας είπαν πως ήταν «ποινικοί» που μεταφέρονταν στην Ανάφη.
Η Αθανασία, πάντα πονόψυχη, πλησιάζει μια βλογιοκομμένη σκατόφατσα και του προσφέρει τσιγάρο. Εκείνος της αρνήθηκε με μια χειρονομία που έδειχνε ανωτερότητα! Δεν κάπνιζε ποτέ απ’ τα «απλά»...
Ήταν ναρκοτέμποροι περιωπής! Έκαναν «σταδιοδρομία» στην Πόλη, στην Αλεξάνδρεια, στο Πορτ Σάιντ. Μόλις τα πράγματα «στριμοκώλιασαν» έπιασαν Περαία. Στην αρχή έκαναν χρυσές δουλειές. Κει, όμως, που το νταραβέρι «έστρωνε», τους έκαναν τσακωτούς και τους έστειλαν «κρουαζιέρα»...
Επιτέλους φτάνουμε στην Ανάφη! Μοιάζει μ’ έναν ασουλούπωτο ιπποπόταμο που στέκεται ακίνητος μες στο πέλαγος, με τη μεγάλη πλάτη του ν’ αγγίζει τον ουρανό.
Στο μικρό λιμακάκι μάς περιμένει αντιπροσωπεία των εξόριστων. Τους είχε ήδη ειδοποιήσει ο Περισσός κι ήταν αποφασισμένοι να κάνουν το κάθε τι για να μείνουμε ευχαριστημένοι...
«Αφήστε τα όλα πάνω μας», είπαν με μεγάλη δόση ευγένειας. «Εσείς φροντίστε μόνο να τα βγάλετε πέρα με τους ψύλλους»!
«Μα καλά, δεν υπάρχει τρόπος να τους αντιμετωπίσουμε;», ρώτησε αφελέστατα η Αθανασία.
«Χμμμ... ασφαλώς και υπάρχει», της απάντησε ένας σύντροφος που φαίνεται πως είχε το γενικό πρόσταγμα. «Να τους πιάνεις έναν-έναν με το λάσο, και να τους βγάζεις έξω απ’ το δωμάτιο!»...
(συνεχίζεται)
Υ.Γ.: Ας ακούσουμε τώρα για τα ... «μεγαλεία του Ωρωπού»...

Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο ― Β’ (Νάξος: το καλύτερο μέρος να χωρίσεις!)

Πάντα με συγκινούσε ο μύθος του Θησέα και της Αριάδνης.
Μην πάει το μυαλό σας στον Μινώταυρο και στο πώς η Αριάδνω έδωσε το κινητό της στο Θησέα για να μπορέσει αυτός, αφού σκοτώσει το τέρας, να βγει απ’ το λαβύρινθο.
Άλλα πράγματα κάνουν «κλικ» στον Ασκαρούλη!
Όπως, ας πούμε, το γεγονός πως το ερωτευμένο ζευγάρι παντρεύτηκε στο Ηράκλειο με συνοπτικές διαδικασίες, μπήκαν στο πλοίο για Αθήνα, αλλά το λεβεντόπαιδο στις Κυκλάδες έβγαλε φλας αριστερά, πάρκαρε στη Νάξο, έβαλε την Αριάδνη να πάρει έναν υπνάκο, και μόλις ξύπνησε η καψερή ο Αθηναίος αγνάντευε το Σούνιο!
Πρώτος μάγκας ο δικός μας! Άλλωστε, τι θα έλεγε στη θεογκόμενα την Αίγλη, που τον περίμενε κάτω απ’ την Ακρόπολη, αν τον έβλεπε με τη λυσσάρα την Κρητικιά;
Αλλά και η Αριάδνη δεν πήγε χαμένη. Εκεί που έκλαιγε τη μοίρα της στη Νάξο, την είδε ο θεός Διόνυσος, τη λιμπίστηκε, την παντρεύτηκε, έκαναν μαζί πολλά παιδιά και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Το ηθικό δίδαγμα, πάντως, είναι ένα:
Αν σκέφτεστε να χωρίσετε, ελάτε εδώ στη Νάξο να το κάνετε! Θα σας φέξει και των δυο...
Σε τούτη την παραλία δεν ήρθα τυχαία!
Είχα ξανάλθει το καλοκαίρι του 1987, ως φοιτητής. Παρέα με τη Ν. τον Τζίμη και την Κ.
Μόλις σουρούπωνε, θυμάμαι, φτάσαμε στο σημείο τούτο με κλεμμένο αμάξι κι ανάψαμε φωτιά στην αμμουδιά.
Οι πόρτες του αμαξιού ορθάνοιχτες και το ράδιο, μετά τις ειδήσεις, να παίζει χορευτική μουσική.
Η Κ. φορούσε ένα μπλουζάκι αμάνικο κι ένα σορτσάκι. Λεπτή, μελαψή, λεία... Χόρευε μόνο για τον Τζίμη.
Η Ν. χόρευε μόνο για την πάρτη της! Έμοιαζε με το στάχυ που το παιδεύει ο άνεμος. Ύψωνε τα χέρια της στο φεγγάρι και λίχνιζε τον αέρα με τ’ ακροδάχτυλα.
Όταν άρχισε να με φιλά, το στόμα της ήταν αχνιστό και ζεστό. Το μυαλό μου ξεκόλλησε απ’ το κρανίο του κι ενώθηκε με το ουράνιο στερέωμα...
Κάποιος από μας φώναξε πως το κρασί τέλειωσε.
Πηδήξαμε με τον Τζίμη στ’ αμάξι κι είπαμε πως «γυρίζουμε σε δυο λεπτά».
«Φέρτε και κάτι να τσιμπήσουμε», φώναξε η Κ.
Ο Τζίμης γκάζωσε.
Στα 100 μέτρα φρέναρε απότομα.
Έβλεπε στο καθρεφτάκι του τη φωτιά που ’χαμε ανάψει στην παραλία και τα κορίτσια που ακόμα χόρευαν.
«Κοίτα, ρε πούστη, κοίτα σκηνή! Τρομερές γκόμενες στο πουθενά κι εμείς πάμε για κρασί. Αυτή είναι ζωή! Γουστάρεις ρε πούστη;»
Και βέβαια γούσταρα...
Απ’ τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, θυμάμαι πως προσπαθούσα να φανταστώ κάθε γυναίκα που έβλεπα, θεόγυμνη!
Κι ας μην ήξερα ακόμα τη χρήση και τη σκοπιμότητα του γυμνού.
Κι ας μην ήξερα τι να την κάνω τόση γύμνια...
Από τότε φανταζόμουν τον παράδεισο σαν πορτοκαλάδα με ανθρακικό, κασέρι κι αχνιστό ζυμωτό ψωμί, να σου καίει τα δάχτυλα, και γύρω γυμνές γυναίκες να σου προσφέρουν με νταμιτζάνες μαύρο κρασί!
Μπορεί να έκανα κάθε Κυριακή το «παπαδάκι» στο ιερό της εκκλησίας, αλλά στην πραγματικότητα ήμουν ένας μουσουλμάνος εν παιδικότητι χωρίς να το ξέρω...

Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο - Α’ («Πρόσφυγας του εαυτού μου»)

Η εβδομάδα μετά την Ανάσταση λέγεται «της Διακαινησίμου»!
Κι αυτό γιατί, την πρώτη περίοδο του Χριστιανισμού, την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου και της Κυριακής του Πάσχα γίνονταν μαζικές βαπτίσεις. Οπότε, άρχιζε και η περίοδος της πνευματικής ανακαίνισης των νέων πιστών...
Εμένα με βάπτισαν πολύ μικρό, συνεπώς πρόβλημα ανακαίνισης δεν αντιμετωπίζω.
Έχω, όμως, ανάγκη ... ανακίνησης!
Γι’ αυτό, από αύριο αρχίζει η δική μου εβδομάδα ... της διακινησίμου!
Ξύπνησε μέσα μου η νησομανία της εφηβικής μου ηλικίας.
Κι έτσι πήρα την απόφαση να βγω περατζάδα στα νησιά του Αιγαίου, αρχίζοντας απ’ τα πολυαγαπημένα μου νησάκια του Αργοσαρωνικού.
Να γίνω για μια ακόμη φορά «πρόσφυγας του εαυτού μου»! Και να σας γράφω τις σκέψεις, τις εντυπώσεις, οτιδήποτε δαγκώνει το μυαλό και την καρδιά μου...
Μέσα από ιστορίες για Θεούς και Δαίμονες, θα προσπαθήσω, για μια ακόμη φορά, να ξορκίσω τους δικούς μου δαίμονες!
Τον ταξιδιώτη δεν τον προσδιορίζει ο τόπος αλλά μια κατάσταση πνευματική. Το ταξίδι γίνεται περισσότερο μέσα απ’ το λαβύρινθο της σκέψης και της ψυχής...
Υ.Γ.: Κάθε πέντε λεπτά αλλάζω απόφαση και άποψη.
Υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει να κρατάμε για τον εαυτό μας!
Εσάς δεν σας κόφτει αν εγώ κάθε φορά που περνάω απ’ το Πέραμα στα Παλούκια Σαλαμίνας σκέφτομαι τα βυζιά της Αρτεμισίας.
Ούτε αν η θέα της Ύδρας μου φέρνει στο μυαλό τους καραβοκύρηδες του 1821, που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν απ’ το μεγάλο Άγγλο ναύαρχο Φράνσις Ντρέικ που στα 1588 σάρωσε την μέχρι τότε αήττητη Ισπανική Αρμάδα!
Ούτε σας πολυνοιάζει αν περνώντας τα στενά των Σπετσών, βλέπω μπροστά μου ολοζώντανη τη Μπουμπουλίνα. Αυτή την αδάμαστη πειρατίνα, που έκανε τα πάντα εκτός απ’ το ν’ αφήσει μουστάκια! Λένε πως απήγαγε όποιον άντρα της γυάλιζε και τον παντρεύονταν με το καριοφίλι στον κρόταφο!
Για σας κρατάω το καλυτερότερο: ένα ταξίδι στο χρόνο, αγκαλιά με την Αθανασία!
Θα ταξιδέψουμε στην Ανάφη του 1935, για ν’ ανταμώσουμε τους εξόριστους κομμουνιστές που θα μας δείξουν πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς το Μνημόνιο.
Το τραγουδάκι που ακολουθεί μου το αφιερώνει η Αθανασία...

Η δίκη του Χριστού...

Την εποχή που έζησε ο Ιησούς η Παλαιστίνη βρισκόταν υπό ρωμαϊκή κυριαρχία.
Οι Ρωμαίοι επέτρεπαν στους τοπικούς θρησκευτικούς ηγέτες των Ιουδαίων να απονέμουν δικαιοσύνη μεταξύ των ομοεθνών τους, αλλά η εκτέλεση των ποινών, και κυρίως η θανατική ποινή, ήταν αποκλειστικό έργο των ρωμαϊκών αρχών.
Τον 1ο αιώνα η ιουδαϊκή προφορική παράδοση προέβλεπε την αυστηρή τήρηση συγκεκριμένων νομικών κανόνων που αφορούσαν την απονομή της δικαιοσύνης. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των νομικών επιταγών παραβιάστηκε στην περιβόητη δίκη του Ιησού!
Πιο συγκεκριμένα:
- Τα δικαστήρια δεν κινούσαν μόνα τους την ποινική διαδικασία. Έπρεπε να υπάρξουν δύο ταυτόσημες μαρτυρίες για να συλληφθεί κάποιος και να τεθεί ενώπιον της κρίσης των δικαστών.
Στην περίπτωση του Χριστού δεν ασκήθηκε καν ποινική δίωξη ούτε υπήρξαν συγκεκριμένες επίσημες καταγγελίες πριν τη σύλληψή του.
- Στις υποθέσεις που επέσυραν την ποινή του θανάτου, πρώτα ακούγονταν τα επιχειρήματα της υπεράσπισης.
Το Δικαστήριο του Χριστού δεν δέχθηκε ν’ ακούσει επιχειρήματα ή μάρτυρες υπεράσπισης!
- Οι δικαστές έπρεπε να καταβάλουν κάθε προσπάθεια να σώσουν τον κατηγορούμενο. Η ετυμηγορία που τον έκρινε ένοχο ήταν άκυρη αν δεν υπήρχε έστω και μια αθωωτική ψήφος. Η ομόφωνη καταδίκη θεωρούνταν «ένδειξη συνωμοσίας».
Στο Δικαστήριο του Χριστού κανένας δικαστής δεν υπερασπίστηκε τον κατηγορούμενο. Ήταν όλοι εχθροί του!
- Οι μάρτυρες προειδοποιούνταν για τη σοβαρότητα του λόγου τους, τις συνέπειες τυχόν ψευδομαρτυρίας τους, εξετάζονταν χωριστά κι όχι κατ’ αντιπαράθεση και οι καταθέσεις τους έπρεπε να συμφωνούν στα βασικά τους σημεία.
Στο Δικαστήριο του Χριστού οι ιερείς έψαχναν εναγωνίως ψευδομάρτυρες για να τον καταδικάσουν σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες.
- Οι υποθέσεις που επέσυραν τη θανατική ποινή έπρεπε να δικάζονται μόνο ημέρα, ποτέ παραμονή Σαββάτου ή μεγάλης γιορτής και ολοκληρώνονταν υποχρεωτικά την επόμενη ημέρα εκτός κι αν η ετυμηγορία ήταν αθωωτική.
Το Δικαστήριο του Χριστού τον καταδίκασε νύχτα, παραμονή γιορτής και η διαδικασία ολοκληρώθηκε αυθημερόν.
- Ο Νόμος απαγόρευε την κακομεταχείριση των κατηγορουμένων μέχρι ν’ αποδειχθεί η ενοχή τους.
Ο Ιησούς, όμως, εισέπραξε ένα ηχηρό χαστούκι απ’ τον υπηρέτη του αρχιερέα Άννα όταν τόλμησε να πει κάτι που θεωρήθηκε προσβλητικό.
- Οι κατηγορίες δεν μπορούσαν ν’ αλλάξουν κατά τη διάρκεια της δίκης.
Οι αρχιερείς καταδίκασαν τον Χριστό για «βλασφημία του Θεού», ενώπιον, όμως, του Πιλάτου το κατηγορητήριο μεταβλήθηκε σε «παρακίνηση μη καταβολής φόρων» και «εσχάτη προδοσία».

Κληρικοί αντιστασιακοί...

Δεν το συζητώ, η ηγεσία της εκκλησίας και η συντριπτική πλειοψηφία των «θεολόγων» και των «πιστών» στήριξε ή, στην καλύτερη περίπτωση, ανέχτηκε το χουντικό καθεστώς της 21ης Απριλίου!
Υπήρχαν, όμως, και οι φωτεινές εξαιρέσεις.
Ακόμη και ο τότε αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, άνθρωπος έντιμος και καλών προθέσεων, προσπάθησε να σώσει τα προσχήματα.
Τον Αύγουστο του 1969, όταν η ΕΣΑ συνέλαβε τον τότε πλωτάρχη Τζαννήμπεη Τζαννετάκη, μετέπειτα πρωθυπουργό επί «συγκυβερνήσεως Αριστεράς-Μητσοτάκη», έστειλε επιστολή στον Παπαδόπουλο που του έγραφε:
«Πληροφορούμαι ότι συλλαμβανόμενοι αξιωματικοί δέρονται ανηλεώς. Εις τας επαρχίας ο στρατιωτικός και ο χωροφύλακας είναι το φόβητρον. Και διερωτώμαι. Διαυτό έγινε η Επανάστασις της 21ης Απριλίου; Δια να εγκατασταθεί το κράτος του χωροφύλακος; Αυτό το Κράτος θα αντικαταστήσει το Κράτος της συναλλαγής και της φαυλότητας;»...
Ο ίδιος ο Ιερώνυμος παραιτήθηκε λίγες μέρες μετά τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου, μη θέλοντας με την παρουσία του να νομιμοποιήσει το αντιδημοκρατικό καθεστώς.
Ο Τιμόθεος Λαγουδάκης ήταν ένας απλός διάκονος στην ιστορική Μονή Αρκαδίου, που ανέβηκε στην Αθήνα να σπουδάσει θεολογία.
Το Νοέμβριο του 1972 η Χούντα οργάνωσε εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους για να «νομιμοποιήσει» τα δοτά τους προεδρεία.
Ο Τιμόθεος κατέβασε ψηφοδέλτιο που έλαβε πάνω από 50 ψήφους! Στα επίσημα, όμως, αποτελέσματα φάνηκε πως έλαβε μόνο 28!
Και τότε, 42 απ’ τους φοιτητές που τον ψήφισαν δημοσίευσαν επίσημα υπεύθυνη δήλωση με τις υπογραφές του που κατήγγειλαν τη νοθεία! Μεταξύ των υπογραφόντων ήταν ο Βασίλειος Βολουδάκης, αργότερα πρωτοπρεσβύτερος στον Άι-Νικόλα Πευκακίων, και ο παπα-Κώστα Στρατηγόπουλος, που υπηρετεί στην Κοίμηση στα Δικηγορικά της Γλυφάδας και έγινε ευρύτερα γνωστός με την εκπομπή «Ράδιο παράγκα» στο ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας.
Ο Τιμόθεος, μαζί με τον τότε καθηγητή Θεολογικής και σημερινό αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο Γιαννουλάτο, τον ιερέα Χρίστο Χριστοδούλου κι άλλους κληρικούς συμπαραστάθηκαν ηθικά και υλικά στους εξεγερμένους φοιτητές της Νομικής τον Φλεβάρη του 1973 και, λίγους μήνες αργότερα, του Πολυτεχνείου...
Δεν ήταν λίγοι οι «αντιστασιακοί» ιερείς που δίωξε το δικτατορικό καθεστώς.
Τον Ιούλιο του 1972 οι αρχές διέταξαν τη διακοπή έκδοσης του εντύπου που εξέδιδε ο παπα-Γιώργης Πυρουνάκης, γνωστός και ως «ο ιερέας των φτωχών της Ελευσίνας».
Τον συνέλαβαν, μάλιστα, το πρωί της Κυριακής 3 Σεπτέμβρη του 1972 και χρειάστηκαν μεγάλες προσπάθειες για να αφεθεί ελεύθερος.
Διώξεις γνώρισε και ο παπα-Γιώργης-Δημητριάδης, που όλοι στον Πειραιά και στην Αθήνα τον ήξεραν ως τον «ρακοσυλλέκτη της αγάπης». Γύρναγε μ’ ένα φορτηγάκι και μάζευε ό,τι άχρηστο υπήρχε, τα πουλούσε και μοίραζε τα χρήματα σ’ όσους είχαν ανάγκη!
Τον συνέλαβαν την Κυριακή των Μυροφόρων, στις 14 Μαΐου 1967, στην εκκλησία του τον Άι’ Γιώργη Κερατσινίου.
Για να τον αφήσουν ελεύθερο έπρεπε να επέμβει ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος αλλά και ο καθολικός επίσκοπος της Αθήνας Βενέδικτος...

Σελίδες απ’ τη ρημαγμένη μου ζωή ΙΔ‘ (το MILAN)

Η ταβερνούλα στο Βύρωνα ήταν μικρή και η παρέα μας μεγάλη.
Κολλήσαμε τρία τραπέζια και πιάσαμε τη γωνία, δίπλα στην κουζίνα.
Απέναντί μου κάθισε ένα νεαρό ζευγαράκι που το έβλεπα για πρώτη φορά.
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά η κοπελίτσα μού «γυάλισε»!
Καθώς σούφρωνε τα χειλάκια της έμοιαζε ολόκληρη μ’ ένα λαχταριστό κερασάκι προς βρώση και κατάποση...
Ήταν απ’ τα κορίτσια που δεν φοράνε σουτιέν γιατί τα στήθια τους κοιτάζουν απευθείας το Θεό!
Έβλεπα τον έρωτα να τρέχει καταπάνω μου με χίλια!
Κι εγώ έπρεπε επειγόντως να στήσω οδοφράγματα.
Ή, καλύτερα, ν’ αρπάξω το αντιαρματικό MILAN και με σταθερό χέρι να χτυπήσω κατευθείαν τον πύργο ελέγχου...
Για ν’ αποφύγω τον πειρασμό αφοσιώθηκa στην αντροπαρέα.
Ο καθένας επιλέγει την κόλαση που του αξίζει...
Για να είμαι ειλικρινής, το περιβάλλον των ονείρων μου ήταν πάντα αντροκρατούμενο!
Μάλλον θα μου ταίριαζε μια καριέρα στρατιωτική ή εκκλησιαστική...
Θυμάμαι πιτσιρικάδες που ανταγωνιζόμασταν ποιος θα κατουρήσει μακρύτερα!
Ακολούθησαν τρία χρόνια ομαδικών αυνανισμών! Κάποιος απλά ανακοίνωνε το όνομα μιας συμμαθήτριας ή καθηγήτριας ή ηθοποιού, κι αυτό αρκούσε να μας ερεθίσει...
Ο μεγαλύτερος φόβος μας ήταν ο ευτελισμός του αντρικού μας φύλου!
Όταν οργανωθήκαμε σε παρέες και συμμορίες, δεν μπαίναμε σε άλλες γειτονιές γιατί φοβόμασταν μην μας πιάσουν, μας κατεβάσουν τα παντελόνια και μας ξεφτιλίσουν...
Η απέναντι δήλωνε με τον τρόπο της πως σκοπεύει να περάσει τη ζωή της μαζί με τον φίλο της. Ότι υπήρχαν οικογενειακές και άλλες δεσμεύσεις, ότι δεν έχει καμία πείρα της ζωής παρά μόνο μέσα απ’ τον φίλο της, και πως δεν βλέπει κανέναν άλλον για υποψήφιο εραστή...
Και τι δεν έκανα για να μην τη σκέφτομαι.
Μέχρι κι ένα πολεμικό εμβατήριο τραγούδησα! Που μου το ’χε μάθει ένας μακαρίτης αεροπόρος που πολέμησε στην Κορέα το 1951. Εξυμνούσε τα κατορθώματα του ελληνικού σμήνους που διέπρεψε «πολεμώντας για τα ιδανικά/είχε πνίξει τους κίτρινους στο αίμα/δείχνοντάς τους τι θα πει λευτεριά»...
Δίπλα μου ο Τράικο απ’ τη Φλώρινα, ο σλαυομακεδόνας της παρέας, καλό παιδί και πιστός φίλος, στραβομουτσούνιασε.
Γι’ αυτό και το «γύρισα», πιάνοντας ένα δημοτικό στη ντοπολαλιά των παλιών σλαυομαχαλάδων της Φλώρινας... «μπλιάνα πλάτνο μπέλεσε, ζα Οχριντίσκε ίσβαρι».
Που σημαίνει ... «πλένει η Λευκούλα τα λευκά μες της Αχρίδας τα νερά».

Σελίδες απ’ τη ρημαγμένη μου ζωή ΙΓ’ (Ένας χαζομουνάκιας αλκοολικός)

Η γοητεία της γυναίκας είναι η ιστορία της!

Και η ιστορία της ταυτίζεται με τους άντρες που πέρασαν απ’ τη ζωή της...

Όταν γνωρίζω μια γυναίκα προσέχω πάντα σε τίνος μπράτσο κρεμόταν ως τότε και πώς τον κοίταζε!

Οι ειδήμονες ξέρουν ότι τα βάσανα του έρωτα αρχίζουν μετά τον θρίαμβό του.

Το φλερτ είναι το νομοσχέδιο κι όχι ο νόμος...

Αργότερα γεννιούνται τα μεγάλα «υπαρξιακά» ερωτήματα: Την κερατώνω; Με κερατώνει; Ρεύομαι κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με κεριά; Της ξεφεύγουν βλάχικα επιφωνήματα; Με γοητεύουν οι γαρδούμπες; Παρακολουθεί σαπουνόπερες καταβροχθίζοντας τον άμπακο; Είμαι εξελληνισμένος κατ’ επίφασιν; Στην ερωτική της συμπεριφορά είναι Εσκιμώα ή Βάνδαλη;

Δεν έκρυψα ποτέ τον πραγματικό μου χαρακτήρα!

Είμαι αμοραλιστής για τον εαυτό μου αλλά και ηθικολόγος για τους άλλους!

Αγαπάω με τον κλασικό επιφανειακό αντρικό τρόπο...

Τα πάντα -γάμος, αρραβώνας, τρυφερότητες στον καναπέ, κουβαλητής- ισχύουν μόνο «υπό κανονικές συνθήκες»! Όσο κάποια απ’ τις «θεές» που κυκλοφορούν εκεί έξω δεν καταδέχεται ν’ ασχοληθεί μαζί μου.

Όταν όμως η μπίλια καθίσει στο «επτά κόκκινο», τότε... όλα στ’ αρχίδια μου!

Η Β. ήταν μια απ’ τις πολλές τρελές που στοίχειωσαν τη ζωή μου!

Κάθε φορά που διαπίστωνε πως δεν γνώριζα επακριβώς τις απόψεις του Χέγκελ σε συγκεκριμένο θέμα, μόλις τολμούσα συνεσταλμένα να εκφραστώ υπέρ του Μνημονίου, όταν, κατά τη γνώμη της, υποστήριζα κάτι «δεξιό» ή «συντηρητικό», έπρεπε να υποστώ τον παραληρηματικό της λίβελο...

Με κατηγορούσε για τα πιο απίθανα πράγματα: με αποκαλούσε «αιμομίκτη», «εξαρτημένο απ’ τα ναρκωτικά», «ομοφυλόφιλο»...

Ενώ ήμουν το προφανές: ένας χαζομουνάκιας στα πρόθυρα του αλκοολισμού που έτρεμε τις φωνές της!

Βαρέθηκα να μου σφίγγουν οι φίλοι το χέρι, να με χτυπούν εμψυχωτικά στην πλάτη και να μου λένε «πώς αντέχεις βρε θηρίο την παλαβή;»...

Κι έτσι αποφάσισα να τη «σχολάσω»!

Από τότε, ακόμη και άγνωστοι με σταματούν στο δρόμο, με χαιρετούν γεμάτοι σεβασμό και με συγχαίρουν για την επιλογή μου...

Αβραάμ Μπεναρόγια: ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής που πέθανε σιωνιστής!

Ο Αβραάμ, εβραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε το 1887 στο Βιδίνι της Βουλγαρίας και διαμορφώθηκε ιδεολογικά μέσα από τις τάξεις του βουλγάρικου σοσιαλιστικού κινήματος.
Το κανονικό του επάγγελμα ήταν δάσκαλος αλλά δούλεψε και σαν καπνεργάτης και τυπογράφος.
Το 1908 τον βρίσκει στην πολυεθνική Σαλονίκη, πρωταγωνιστή ενός πρωτοφανούς απεργιακού κινήματος που συντάραξε όλη τη Μακεδονία.
Είναι η χρονιά που ο Μπεναρόγια ιδρύει μια Λέσχη για τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών στους Ισραηλίτες εργάτες της πόλης, που τότε αποτελούσαν την πλειοψηφία του μακεδονικού προλεταριάτου!
Η Λέσχη αυτή μετατρέπεται τον επόμενο χρόνο σε "Εργατικό Σύνδεσμο Θεσσαλονίκης" που ενώνεται με το σλαβόφωνο "Σοσιαλιστικό Κέντρο" και δημιουργούν την "Φεντερασιόν" (Εργατική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης) στην οποία προσχωρούν Έλληνες και μουσουλμάνοι εργάτες.
Ο Μπεναρόγια διώκεται απ' τους Νεότουρκους, κατεβαίνει στην Αθήνα το 1911 και έρχεται σε επαφή με τις σοσιαλιστικές κινήσεις του Γιαννιού και του Δρακούλη.
Το 1917 πρωτοστατεί στην ίδρυση της ΓΣΕΕ και το 1918 στην ίδρυση του ΣΕΚΕ, που μετεξελίχθηκε σε ΚΚΕ, απ΄το οποίο διαγράφηκε το 1924.
Την περίοδο 1940-1945 βρίσκεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας, ενώ το 1946 συνεργάζεται, στα πλαίσια της Σοσιαλιστικής Εργατικής Ένωσης, με τον Καζαντζάκη, Τερζάκη, Πουλιόπουλο κ.ά.
Σταδιακά αρχίζει να ασχολείται εντονότερα με το όραμα της δημιουργίας εβραϊκού κράτους!
Γίνεται θαυμαστής των σιωνιστών ηγετών Μπεν Γκουριόν και Μπεν Τσβι...
Με τη βοήθεια του δεύτερου απέκτησε περίπτερο στη Χολόν, ένα προάστιο του Τελ Αβίβ, όπου και πέθανε το 1979.
Η περίπτωση του μου θυμίζει κάποιους Έλληνες γραφικούς "αριστερούληδες" και "πρώην αναρχικούς" που από αντιφασίστες-αντιστασιακοί μετατράπηκαν σε παρανοϊκοί εθνικιστές φανφαρόνοι...

Τ' αλάνια του Περαία Ι' (Αληθινές ιστορίες -σε πρώτο πρόσωπο-, χωρίς αρχή και τέλος)

Το ελέγχω το ποτό!
Μόνο μπύρα θα πίναμε. Τίποτ' άλλο.
"Μόνο κάνα-δυο ποτήρια" υποσχέθηκα στο "Γράσο" και στο "Λιγδιάρη" για να τους πείσω να βγούμε...
Η παμπ προσπαθούσε να μιμηθεί το λονδρέζικο στιλ.
Ήταν σχεδόν άδεια.
Μόνο μια παρέα στο βάθος έπαιζε βελάκια.
Στα σκαμπό καθόταν ένα νεαρό ζευγαράκι και παραδίπλα ένας νταγλαράς μακρυμάλλης, που είχε μάτια μόνο για το ποτήρι του...
Ξαφνικά το ζευγαράκι άρχισε να τσακώνετε.
"Γιατί έτσι το θέλω εγώ!", φώναξε ο νεαρός που έμοιαζε με νυφίτσα. Και της έχωσε μια γροθιά κατευθείαν στο πρόσωπο...
Εκείνη άρχισε να τσιρίζει. "Άντε, λοιπόν, ξανακάν' το! Ξαναχτύπαμε άντρακλα! Άντε λοιπόν"...
Η νυφίτσα της έχωσε δεύτερο μπουκέτο και της μάτωσε τη μύτη!
"Αρκετά φίλε, άστηνε, το παράκανες", του λέει ο "Γράσος".
"Κοίτα τη δουλειά σου και μην ανακατεύεσαι! Εκτός κι αν θες να πλακωθούμε".
"Λες να κάτσω να τις φάω; Πάμε έξω! Έλα!", του κάνει ο "Γράσος".
Ο πιτσιρικάς τα ψιλοπαίζει. Και πολύ καλά κάνει, γιατί ο δικός μου είναι σκληρός παληκαράς.
Ξαφνικά, η κοπελίτσα συνέρχεται και ορμάει στο "Γράσο" ουρλιάζοντας.
"Είναι δικός μου! Στο δικό μου μιλάς έτσι ρε μαλάκα;", και του χώνει τα νύχια της στο πρόσωπο!
Ακολουθεί πανδαιμόνιο.
Ο "Γράσος" σηκώνεται και ρίχνει μια στριφτή γροθιά στο στομάχι της νυφίτσας।
Εγώ ορμάω στον μακρυμάλλη, που ήταν τελείως αμέτοχος ως τότε, κλοτσάω με δύναμη το σκαμπό του, τον ξαπλώνω κάτω, και του ρίχνω δυο κλοτσιές στη μάπα.
Νομίζω ότι απέκρουσε την πρώτη. Κι η δεύτερη δεν του έκανε ζημιά γιατί φορούσα τ' αθλητικά μου.
Ξαφνικά πετάγεται όρθιος, κι εκεί που λες "τώρα θα μου χυμήξει", με κοιτάει με απορία και λέει:
- Εγώ δεν έχω καμιά σχέση φίλε!
- Μπορεί να ΄κανα λάθος, του λέω.
Το κοριτσάκι κι η νυφίτσα, που προκάλεσαν το χαμό, διασχίζουν τρικλίζοντας την αίθουσα.
Η τύπισσα έχει παραφρονήσει. "Παλιομαλάκες, αυτός είν' ο δικός μου", ουρλιάζει.
Η βραδιά χάλασε.
Καθώς φεύγουμε, φέρνω πάλι στο νου μου τη Θένια.
Την περασμένη Κυριακή τσακωθήκαμε άγρια. Μόλις της είπα πως το βράδυ θα πήγαινα γήπεδο αντί για συνεμά που γούσταρε κείνη.
Το ένστικτό μου λέει πως δεν θα την ξαναδώ!
Κι εγώ έχω εθιστεί να κάνω έρωτα μαζί της...
Να της το βάζω από πίσω κι εκείνη να βογκάει σιγανά με τ΄ όμορφο κεφαλάκι της ακουμπισμένο στις μεταξωτές μαξιλαροθήκες του κρεβατιού μου.
Αυτές που σούφρωσε ο "Ακροβάτης" απ' τα Χομ-Στορς για να μου τις κάνει δώρο στη γιορτή μου...

Ναυτικές ιστορίες ΣΤ΄ (η "ποντικοπαγίδα")

Ο καπετάνιος σα χαλάρωνε έλεγε σοφές κουβέντες!
"Όταν ξέρω πώς κάνουν έρωτα σ' ένα μέρος, μπορώ να σου το περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια κι ας μην το είδα ποτέ"...
Απ' την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στ' Αλγέρι ένιωσα ν΄ανατριχιάζω από πάθος, διέγερση, ξαφνική έξαψη των επιθυμιών. Από μια ανυπομονησία που σου μουδιάζει τα άκρα.
Σε τούτο το μέρος, οι ερωτικές σου ορμές κι όλες οι αισθήσεις οξύνονται ως εκεί που δεν παίρνει άλλο!
Τ' αδιάκοπο ρεύμα του θερμού αέρα, οι αποπνιχτικές μεσημεριάτικες ριπές απ' την κοντινή έρημο, ο ασφυχτικός σιρόκος... όλ' αυτά φλογίζουν το αίμα, αποτρελαίνουν κι αποκτηνώνουν τη σάρκα!
Στη χώρα αυτή υπάρχουν δύο καταδίκες που θα ευχόσουνα να μην υποστείς: η έλλειψη νερού κι η έλλειψη γυναίκας!
Αν βρισκόσουν στην έρημο θα έκανες τη μεγαλύτερη ατιμία για ένα ποτήρι δροσερό νερό.
Το ίδιο θα έκανες και σε τούτο το λιμάνι για μια νέα, ωραία, σφριγηλή Αλγερίνα!
Χωρίς να σε νοιάζει που οι περισσότερες είναι τόσο βρόμικες όσο το λασπωμένο νερό των πηγαδιών της Σαχάρα...
Δεν άργησα ν' ανταμώσω αυτό που έψαχνα.
Παράστημα αγαλμάτινο, στόμα μεγάλο, χείλη ανασηκωμένα, μάτια τεράστια γεμάτα αναίδεια...
Ένα πλάσμα γοητευτικό αλλά κατώτερης ευφυίας. Προορισμένο να ζει για τον ακόλαστο έρωτα. Για όλ' αυτά που ξυπνούν μέσα σου τις άσεμνες θεότητες της παλιάς Ελλάδας, που ξεφάντωναν στα φυλλώματα και στα χορτάρια...
Είχα ξαπλώσει δίπλα της.
Η ζέστη γέμιζε το στιλπνό της δέρμα με μικροσκοπικές σταγόνες ιδρώτα, κι έκανε ν' αναδύονται απ' τ' ανασηκωμένα κάτω απ' το κεφάλι της χέρια, απ' τις μασχάλες της, απ' όλες τις κρυφές σχισμές του κορμιού της κείνες οι δυνατές οσμές που κάνουν κάθε αρσενικό να τρελαίνεται...
Στο ποτάδικο που τη γνώρισα μού είπε:
"Πρέπει να 'ρθεις να κοιμηθείς σπίτι μου"!
Δεν το κατάλαβα. Εκείνη, όμως, επέμενε.
- Όταν θα φύγει ο άντρας μου για τη δουλειά, θα 'ρθεις εσύ και θα κοιμηθείς στη θέση του!
- Και γιατί να μην έλθεις εσύ στο ξενοδοχείο μου;
- Το θέλω για σουβενίρ! Όταν θα φύγεις θα το θυμάμαι. Κι όταν αγκαλιάζω τον άντρα μου, θα νομίζω πως αγκαλιάζω εσένα τρέλα μου.
Ειλικρινά συχαίνομαι τις ερωτικές συναντήσεις κάτω απ' τη συζυγική στέγη. Είναι ποντικοπαγίδες που πιάνονται οι βλάκες!
Αλλά εκείνη με παρακαλούσε, έπεσε στα πόδια μου, έβαλε τα κλάματα, υπόσχονταν... "θα δεις τι έρωτα θα σου κάνω"!
Ήταν μια από κείνες τις μυστικές εκδικήσεις της γυναίκας που ηδονίζεται να απατά τον άντρα της, που τον μισεί και θέλει να τον κερατώνει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, ανάμεσα στα έπιπλά του, πάνω στα σεντόνια του...

Ο Κολοκοτρώνης έδωσε τον καλύτερο ορισμό του σύγχρονου "Αριστερού"!

Μιλώντας μετά την απελευθέρωση στους νέους της Αθήνας, στην Πνύκα, είπε:
"Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μη γίνει σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της κοινότητας, γιατί μέσα στο καλό αυτό βρίσκεται και το δικό σας καλό"...

Σήμερα μπαίνει στα 14 ένα απ' τα "σποράκια" μου, και τους αφιερώνω το ποστάκι!

"Ασυλλόγιστη" και "Χρόνια σε περιμένω", αγαπητά μου "σποράκια", η παρουσία σας είναι απαραίτητη στο μπλογκί μου!
Διατηρείτε το μυαλό και την καρδιά μας σε επιφυλακή, χαρίζετε ζωή και ευθυμία, διώχνετε τις στενοχώριες, εξάπτετε το κέφι μας, τις αισθήσεις και τη φαντασία μας...
Είστε δυο μικροσκοπικά πλασματάκια, ζωηρά, γεμάτα κέφι, πονηριά και κόρδωμα, όπως όλα τα αλητάκια, αρσενικά και θηλυκά, που μεγάλωσαν κόβοντας βόλτες στην πλατεία.
Δεν θα ΄λεγα πως είστε όμορφες, είστε, όμως, γεμάτες νιάτα και χάρη.
Αποτελείτε ένα προσχέδιο γυναίκας, που όμως τα 'χει όλα!
Είστε σαν εκείνα τα σκίτσα που φτιάχνουμε με τρεις γραμμές πάνω στο τραπεζομάντιλο της ταβέρνας, μετά το φαγητό, όσο κρατάει ένα τσιγάρο ή το τελευταίο ποτήρι με κοκκινέλι...