Αγαπημένε μου Άσκαρ ... (ερωτικές επιστολές γυναικών Β')

Η ώρα είναι 8:00 μ.μ.
Ένιωσα την ανάγκη να γράψω σε μια κόλλα χαρτί αυτά που αισθάνομαι, νομίζοντας ότι έτσι θα καταφέρω να ξεχάσω λιγάκι και να συνέλθω.
Νιώθω ότι είσαι δίπλα μου και σου μιλάω.
Σου αφιερώνω ένα τραγούδι που ακούγεται αυτή τη στιγμή στο ραδιόφωνο: «βάλε φωνή κοντά σου να γυρίσω, βάλε τη γη να θυμηθώ. Με τι καρδιά τα μάτια σου ν’ αφήσω, με τι καρδιά τον κόσμο ν’ αρνηθώ...».
Σ’ αγαπάω.
Σε σκέφτομαι συνέχεια και μου λείπεις πολύ. Δεν ξέρω ή μάλλον δεν είμαι σίγουρη αν νιώθεις κι εσύ το ίδιο γιατί μόνο τότε θα καταλάβεις τι νιώθω κι εγώ. Στην Αθήνα δεν μπορέσαμε να είμαστε μαζί συνέχεια κι αυτό μου στοίχισε πολύ.
Δεν είμαι σεξομανής όπως λες αλλά αυτές τις λίγες ώρες που είμαστε μαζί θέλω να μην χωρίζουμε ούτε για 5’. (Αυτό μην το πάρεις και πολύ στα σοβαρά. Μπορεί και να είμαι χα χα χα).
Το απόγευμα μού είπες ότι θα πάρεις τηλέφωνο το βράδυ στις 11:30 κι έτσι θα περιμένω μέχρι τότε. Είναι σπάσιμο νεύρων να περιμένω τόσες ώρες για ένα σου τηλέφωνο κι εσύ να μην παίρνεις. Γι’ αυτό σε παρακαλώ όταν λες ότι θα πάρεις να παίρνεις οπωσδήποτε. Διαφορετικά ξέρεις τι θα πάθεις, δεν είναι ανάγκη να στο ξαναλέω...
Με τους γονείς μου έχουν δημιουργηθεί διάφορες άσχημες καταστάσεις αλλά γι’ αυτές θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή, αρκετά μ’ άκουσες απ’ το τηλέφωνο σήμερα να κλαίω. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο ντράπηκα πολύ που μ’ έπιασαν τα κλάματα.
Το ξέρεις ότι σ’ αγαπώ;
Πρώτη φορά γράφω γράμμα. Δεν είμαι και τόσο καλή στο γράψιμο, γι’ αυτό προτιμώ την πιο εύκολη λύση, το τηλέφωνο.
Μου λείπεις.
Ελπίζω το διάστημα που θα είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλον να είναι πολύ μικρό.