Η ζωή στο χαράκωμα ήταν μονότονη και σκληρή. Οι επιθέσεις τον αντιπάλων γίνονταν όλο και πιο αποφασιστικές, όλο και πιο αποτελεσματικές. Αν δεν υπήρχε το σέρβικο πυροβολικό δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν τις θέσεις τους ούτε για δυο μέρες...Κι απόψε σήμανε συναγερμός. Άρπαξε το όπλο και το σακίδιο με τις δύο ακόμα γεμιστήρες, φόρεσε τη ζώνη με τις χειροβομβίδες κι έτρεξε στο ακριανό αμπρί που ήταν η θέση του. Μόλις τον ειδοποίησαν ότι σκοτώθηκε ο Μόμο ο πολυβολητής, έτρεξε στο διπλανό χαράκωμα, ξαναστέριωσε το πολυβόλο, το έφερε στον ώμο του κι άρχισε να γαζώνει αναλέητα την απέναντι πλαγιά. Το όπλο τινάζονταν και βογκούσε δίπλα στο κεφάλι του σα γυναίκα την ώρα του οργασμού. Οι μπρούτζινοι άδειοι κάλυκες πετάγονταν ολόγυρα σα χρυσαφένιες ανταύγειες...
Όσο πέρναγε ο καιρός ο Έλληνας βελτιώνονταν. Απέκτησε ειδικότητα στις ενέδρες και γλυστρούσε μέσα απ' τα ναρκοπέδια σα να χορεύει ζεϊμπέκικο. Οι παλιοί συνήθιζαν να λένε πως "τις νάρκες τις πατάει ο φόβος κι όχι το πόδι"!
Όσο μπόι του έλειπε το είχε πάρει σε επινοητικότητα και θάρρος. Τώρα πια δεν τον φώμαζαν "κοντό" αλλά "λίσιτσα"... αλεπού!
Τα Χριστούγεννα έφτασε απ' την Ελλάδα ένα τηλεοπτικό συνεργείο. Κάποιος νεαρός εικονολήπτης του πρόσφερε δυο τρία τσοντοπεριοδικά. Ξεχώρισε τις καλύτερες φωτογραφίες και τις κάρφωσε στον σανιδένιο τοίχο του καταλύματος. Στους έκπληκτους Σερβοβόσνιους απαντούσε πως οι γυμνόστηθες είναι το οξυγόνο του ναυτικού, του φορτηγατζή και του πολεμιστή!
16 σχόλια:
Υποδεχόμαστε τους καινούργιους φίλους μας: την Μοιράιδα στο χαρέμι (ως "μοιραία") και τον habilis στην αντροπαρέα ως Χα-μπίλης!
Επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά ότι η ιστορία του εθελοντή είναι φανταστική.
ναι φίλε μου..
ο πολεμιστής, ο ναυτικός, ο φυλακισμένος αυτός που σε όλα μπάινει για έναν παθιασμένο αλλά τελικά αδιέξοδο έρωτα..
μήπως θα έπρεπε να τα πει αυτά στα "15 χρόνια γάμου", ή τέλος πάντων να ανοιχτεί σε αυτήν την κοπέλα με τα "αυτοκρατορικά κωλομέρια";
στό επόμενο επεισόδιο να μας πεις γιατί οι τοίχοι στις σκοπιές είναι κατάλευκοι..
Σαν παιχνίδι το έβλεπε, μαλλον, ε;
Δε μου λες, πόσες γυναίκες θα βάλεις στο χαρέμι;
Εχεις εξηγήσει σε όλες, πως η πρώτη είμάι ΕΓΩ; (και οι μικρούλες έπονται;):ΡΡ
Τη Μιράντα να μου την προσέξεις, γιατι ειναι φιλενάδα απο παλιά :)))
Ο εθελοντής άφού άφησε σε προηγούμενα ποστ τόσες βόσνιες να του φύγουν, τελικά τον "κέρδισαν" οι τσόντες. Ναι, ναι δεν τον φώναζαν πια "κοντό". Είναι κατανοητό το γιατί...
Αληθεια πως γυριζει κανεις πισω μετα απ ενα πολεμο;
Πως ειναι ενας ανθρωπος μετα απο μια τετοια εμπειρια;
Τι απέγινε η Γιελένα;;;;;;;;;;;;;;
Δε θα αφήνεις απορίες για τους ήρωες!!
an to kaloskeftis, se olous mas oi gimnostithes mas dinoun kai mas pernoun to oxygono!
mou aresi poli i grafi sou...
i spitogata eixe dikio...
kali sou mera
tha diavaso sidoma kai ta palaiotera sou
@αλήτισσα
"Γεννημένος την 4η Ιουλίου" με Τομ Κρούζ.
'" Ο Τζόννυ πήρε το όπλο του" του Τράμπο ..απαγορευμένη στην αμερική για μεγάλο διάστημα (πόνεσε το στομάχι μου, όταν την είδα).
Σακατεμένοι γυρίζουν, σωματικά και ψυχικά.
Επίσης "Οι σημαίες των προγόνων μας " του Κλίντ Ηστγουντ, περυσινή, τσακίζει καρδιές. Ηρωες του χθές, στο περιθώριο μετά με τις "αναμνήσεις" να τους κυνηγάνε.
KΑΛΟ ΤΟ STORY αλλά ακόμα καλύτερα να μην ανακατεύεσαι σε ιστορίες που δεν έχεις ζήσει .-
Τσουκνίδα, καλύτερα να ξεχάσουμε τα "αυτοκρατορικά κωλομέρια"...
Πρόκληση, οι τοίχοι στις σκοπιές δεν είναι ακριβώς κατάλευκοι... Έχουν και μια κιτρινωπή απόχρωση!
Μαριλένα, το "χαρέμι" δεν είναι "ορισμένων θέσεων"! Όλες οι καλές χωράνε!
Τη Μιραντούλα θα την προσέχω όπως κι εσένα άλλωστε! Περισσότερα μη ζητάς...
Βασίλη, οι τσόντες είναι ακαταμάχητες...
Αλητούλα, αν η ιστοριούλα μας ολοκληρωθεί, θα δεις...
Ψυχούλα, το είπαμε ... η Γιέλενα δεν ξαναεμφανίστηκε!
Χασάπη, σε αγαπώ ... σε εκτιμώ αλλά ... κάτω τα χέρια απ' τη Σπιτογατούλα! χεχε
Σπίθα, μέσα έπεσες!
insomnia, δεν κατάλαβα πού είναι το πρόβλημα;
Αν τα ΄΄πεταξω΄΄ εξω θα οξυγωνοθει η Αττικη χαχα βιβα το οξυγονο!!!χαχα
καλως σας βρηκα
dont push your luck ...
Λιγο αβολα με κανουν να νιωθω αυτες οι ιστοριες
Οξυγόνο είναι η καύλα..
Δημοσίευση σχολίου