"Τα σημαδεμένα κορμιά"

Οι μάνες μας

δεν είναι κυρίες με φουλάρια,

δίαιτες

και μπουρμπουάρια.

Είναι χαμηλόκωλες,

χοντρόκωλες,

γυναίκες με χοντρά χέρια

και γλυκά, πολύ γλυκά, μάτια!

Οι πατεράδες μας

δεν είναι κύριοι

με φωτογραφικές μηχανές

και χαμόγελα διακοπών.

Είναι κάτι παιδιά με χοντρούς τρόπους

και καμένα στήθια.

Όσο για τις αδελφές μας…

αυτές φοράνε ένα μαύρο κυκλάμινο

στ’ αμίλητα χείλη τους…

Κι οι φίλοι μας…

είναι τα ντερβίσια

με τα χαλασμένα στομάχια

και τα σημαδεμένα κορμιά

απ’ τις μηχανές της παραγωγής…

Είμαστε μια μάζα κινούμενη,

απασχολούμενη,

ταλαιπωρούμενη…

Ένας λαός χωρίς πατρίδες

θρησκείες,

ματαιοδοξίες…

Μπορείς να φας μαζί μας

σε φτηνά εστιατόρια

δίπλα σε σταθμούς λεωφορείων

και τρένων…

Να πιείς καφέ σε καφενεία

με βρώμικα αποχωρητήρια

και λιγδιασμένα τραπέζια.

Τέλος πάντων…

Μπορείς να μας βρεις πάρα πολύ εύκολα

και να ζήσεις μαζί μας

χαμόγελα

ή κλάματα…

Πρόσεχε όμως…

μην κάνεις το τραγικό λάθος

και συστηθείς!

Οι Δικοί μας δεν ρωτάνε

ποιος είσαι

και τι νούμερο παπούτσι φοράς…

Οι Δικοί μας

σε ποτίζουν,

σε ταΐζουν,

κοιμάσαι,

κλαις

και χορεύεις μαζί τους…

Και σαν φύγεις

μπορεί να σε ρωτήσουν

«πώς σε λένε παλικάρι;»

κι αν θές απαντάς,

αν θές όχι…