Στις άγνωστες...

Γυναίκες άγνωστες, περαστικές

που βιαστικές,

σα λάμψη αστραπής

διαβήκατε απ' τη ζωή μου,

δε σας θυμάμαι πια

παρά σαν θρόισμα

εσθήτας μεταξένιας,

σαν χάδι

από παλάμη απαλή,

σαν μόσχο

σάρκας μυρωμένης...

Ο μνήμων νους μου σκοτεινιάζει

κι όμως

ανασκιρτώ στη θύμησή σας

γιατί

κάτι από κάθε μιά σας

μέσα μου κρύβεται βαθιά!

Κάτι κι εγώ

ωσάν αντίδωρο

σας έχω παραδόσει...