Αυτοψυχανάλυση (Α)

Ξαπλώνω στο κρεβάτι, μισοκλείνω τα μάτια (κύριε ψυχίατρε χαμηλώστε παρακαλώ λίγο το φως) κι αρχίζω:

Τελειώναμε το δημοτικό στη μικρή απομονωμένη επαρχιακή μας πόλη. Τότε που όλη μας η ζωή ήταν μια σχολική τσάντα κρεμασμένη στον δεξί μας ώμο και μια δερμάτινη μπάλα σφιχτά κρατημένη στην αριστερή μασχάλη.

Κάθε Σάββατο απόγευμα υποχρεωτική παρακολούθηση της «εξήγησης ευαγγελίου». Ο δάσκαλος μας μετέφερε βαριεστημένα όσα «ξεσήκωνε» από κάτι χαμοφυλλάδες του «Σωτήρα» κι εμείς σχεδιάζαμε ανυπόμονα τη συνέχεια... Το απόγευμα του Σαββάτου (για βράδυ δεν τολμούσαμε ούτε να το σκεφτούμε) είχε μια ιδιαίτερη μαγεία για μας, στη μικρή επαρχιακή κοινωνία. Οι ποδοσφαιρικές οδομαχίες σταματούσαν προσωρινά, οι βαθιές πληγές στα γόνατα και στα καλάμια είχαν την ευκαιρία να επουλωθούν καθώς και οι πάντα στραπατσαρισμένοι αγκώνες μας... Βλέπετε τότε το ποδόσφαιρο παίζονταν όχι σε εισαγόμενους χλοοτάπητες αλλά στις σκληρές και πετρώδεις αλάνες, με αποτέλεσμα μια ολόκληρη γενιά ανδρών να αποκτήσει στραβά πόδια... Έτσι χάσαμε οριστικά την ευκαιρία να γίνουμε περιζήτητοι σύντροφοι των διεθνούς φήμης μανεκέν... Άσε που δεν είχαμε κανέναν να μας διδάξει το «ξύρισμα», τις κρέμες προσώπου, τα σέξι ανδρικά εσώρουχα, τους «γυναικωτούς τρόπους» και τόσα άλλα που σήμερα θεωρούνται αξεσουάρ κάθε σύγχρονου εραστή...

Ας επιστρέψουμε όμως στο «ιερό» απόγευμα του Σαββάτου. Μετά την «εξήγηση του ευαγγελίου» είχαμε στη διάθεσή μας τρεις ολόκληρες και πολύτιμες ώρες! Κατά παράδοξο τρόπο οι γονείς μάς παρείχαν αυτή την «πολυτέλεια». Ίσως να σκέφτονταν πως μετά από τη «φωτισμένη εξήγηση του ευαγγελίου» δεν θα είχαμε διάθεση για σκανδαλιές. Ίσως, πάλι, να έβλεπαν πως η μικρή επαρχιακή μας πόλη δεν διέθετε τίποτε το «επικίνδυνο» που θα μπορούσε να βλάψει τα χρηστά μας ήθη ή να κλονίσει μέσα μας τα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη». Πάντως, όπως κι αν σκέπτονταν, η ουσία ήταν μία: είχαμε τρεις ώρες στη διάθεσή μας καθώς κι ένα ευτελές χαρτζιλίκι.

Την Κυριακή το πρωί είχαμε «υποχρεωτικό εκκλησιασμό» κι έτσι το Σάββατο το απόγευμα μπορούσαμε άνετα να αμαρτήσουμε εν διανοία... Το επόμενο πρωί είχαμε όλο το χρόνο να μετανιώσουμε! Έτσι, πριν ο δάσκαλος προλάβει να ολοκληρώσει το τελευταίο του «ηθικό δίδαγμα», είχαμε ήδη πηδήξει τη μεγάλη μάντρα του σχολείου (για να κόψουμε δρόμο) και τρέχαμε προς την πλατεία όπου βρίσκονταν το μοναδικό σινεμά όχι μόνο της πόλης αλλά και ολόκληρου του νομού. Και φυσικά ανέβαζε πάντα έργα κατευθείαν απ’ τα αζήτητα, με πρωταγωνιστές που συχνά είχαν πεθάνει προ πολλού...

Σε αυτό το σκοτεινό χώρο, που στριμωχνόμασταν με τα τριμμένα παντελόνια και τα παπούτσια ελβιέλα, μπορούσαμε για δυο ώρες τη βδομάδα να «υποδεχτούμε» τους μεγάλους «προσκεκλημένους» της πόλης μας! Και πρώτη απ’ όλους τη Μαίριλυν. Τη ζουμερή, χαδιάρα, ναζιάρα, κουνιστή και, ταυτόχρονα, απρόσιτη γυναίκα. Δεν μπορώ να πω ότι μας «άναβε». Ίσως να ήταν και η ηλικία... Όμως μας αποκάλυπτε, σε όλο της το μεγαλείο, τη λειτουργικότητα της θηλυκής ανατομίας. Πώς να ανακαλύψουμε το θείο αυτό δώρο στα καλαμένια κορμάκια των συμμαθητριών μας με τις φαρδιές γαλάζιες κορδέλες και τις μακριές ποδιές;

Η Μαίριλυν ξεδίπλωνε το γυναικείο κορμί, το ανέλυε σε κάθε κίνησή του, αποκάλυπτε τους μυχούς του και αναδείκνυε τους κόρφους του! Θα ήταν ψέματα αν λέγαμε πως η εικόνα αυτή δεν χάραξε βαθιά τη ζωή μας. Και πως δεν συγκρίναμε έκτοτε, υποσυνείδητα έστω, κάθε νέα μας γκόμενα με τη Μέρυλιν... Πάντως δεν είναι τυχαίο πως όσοι άντρες μεγάλωσαν με την εικόνα της Μαίρυλιν δεν μπόρεσαν ποτέ να αποδεχθούν τα σύγχρονα πρότυπα της γυναικείας ανορεξικής ομορφιάς και μένουν «κολλημένοι» στην αναζήτηση των καμπυλών...

Στο μικρό σινεμαδάκι της επαρχιακής μας πόλης είχαμε απέναντί μας τη Μαίρυλιν να στέκεται αθώα, σαν μωρό. Σα να μας ντρεπόταν... Ανακάλυπτε στάσεις και τις χαιρόταν, σούφρωνε τα χυμώδη χείλη της και μας μάλωνε που τέτοια ώρα ήμασταν εκεί και την κοιτάγαμε. Αυτή ήταν μια «νοικοκυρούλα» που βρέθηκε «τυχαία» στο πανί... Όταν το έργο τέλειωνε, χωρίς να το επιδιώκω, έρχονταν μπρος στα μάτια μου η εικόνα του ανέραστου δασκάλου, του «ερμηνευτή των ευαγγελίων» που ξιφουλκούσε εναντίων των πορνών και των τελωνών, αλλά και του παπά, που έπρεπε να «τον φάω στη μάπα» πρωί-πρωί της Κυριακής. Θεέ μου πόσο διέφεραν από τον άγγελο την Μαίρυλιν. Και τότε έπαιρνα πάντα την ίδια απόφαση: δεν θα πήγαινα στην εκκλησία την επόμενη μέρα. Κι ας ήξερα πως τη Δευτέρα ο δάσκαλος θα έσπαγε πάνω μου το δρύινο χάρακά του...