Αγιονορείτικες εμπειρίες (Ζ') - Βαρέθηκα ν' ακούω συνέχεια για τον Αντίχριστο και τον Πάπα!

Ένα απ' τα κακά τ' Αγιονόρους είναι η στενομυαλιά και ο φανατισμός ορισμένων μοναχών του.

Που αγγίζει τα όρια της στενοκαρδίας.

Ο Χριστιανισμός, όμως, ήταν απ' την πρώτη στιγμή ανοιχτός, οικουμενικός, ανεκτικός και πλουραλιστικός.

Απ' τους μαθητές του Ιησού, οι έντεκα κατάγονταν απ' τη "Γαλιλαία των Εθνών", ένα εμπορικό πέρασμα, ένα μεγάλο χωνευτήτι πολιτισμών, μια περιοχή με ανθρώπους ανοιχτών οριζόντων, ελεύθερους απ' την τυπολατρεία του ιουδαϊκού νότου, μια κοινωνία του διαλόγου και της δημιουργικής συνύπαρξης.

Μόνο ένας, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ήταν Ιουδαίος.

Εκπρόσωπος του ζωλωτικού θρησκευτικού κατεστημένου.

Καθόλου τυχαίο που αυτός πρόδωσε τον Διδάσκαλο της αγάπης και της ελευθερίας.

Ακόμα και οι Επτά Διάκονοι, "άντρες πλήρεις πνεύματος αγίου και σοφίας", διέθεταν μια θαυμάσια υποδομή ελληνικής παιδείας και οικουμενικότητας, και είχαν όλοι ελληνικά κι όχι ιουδαϊκά ονόματα: Στέφανος, Φίλιππος, Πρόχωρος, Νικάνωρ, Τίμων, Παρμενάς, Νικόλαος...

Ο γνήσιος χριστιανισμός ουδέποτε κλείστηκε στο καβούκι του.

Ήταν πάντα ανοιχτός στις αλληλεπιδράσεις, στο διάλογο και στον συγκριτισμό.

Ας αναφέρουμε ενδεικτικά δύο παραδείγματα:

Α) Αρχικά οι Χριστιανοί γιόρταζαν τα Χριστούγεννα την ημέρα των Θεοφανείων, δηλαδή στις 8 Ιανουαρίου.

Όμως, για να διευκολύνουν την ένταξη των οπαδών του Θεού Μίθρα (Ήλιου) έκαναν δυο εντυπωσιακούς (και απαράδεκτους στις μέρες μας) συμβιβασμούς: 

Πρώτα, μετέφεραν τη γιορτή των Χριστουγέννων στις 24 Δεκεμβρίου, ημέρα που οι Μιθραϊστές γιόρταζαν τη γέννηση του δικού τους Θεού (επίσης σε μια σπηλιά).

Και, δεύτερον, προσέδωσαν στον Ιησού το όνομα "Ήλιος", με την προσθήκη "της δικαιοσύνης"!

Β) Γύρω στα 1350 μ.Χ. ο Γρηγόριος Παλαμάς είχε συχνές συνομιλίες με οπαδούς και ιερείς του Ισλάμ.

Επισημαίνοντας τις διαφορές των δύο θρησκειών, δεν δίστασε να εκφράσει την ευχή και την πίστη του πως κάποτε Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι θα ενωθούν!