Στη χώρα του Σέλευκου (Α') - Καλοκαίρι 2005

Μπαίνουμε στη Συρία απ' το έδαφος της Ιορδανίας.

Απ' το άχαρο οροπέδιο του Γκολάν.

Αναζητάμε την αρχαία Καισάρεια του Φιλίππου, την ανατολικότερη πόλη της Δεκάπολης.

Αλλά μας πληροφορούν πως δεν έχει απομείνει τίποτα...

Το καθεστώς Άσαντ είναι εκκοσμικευμένο.

Τα θρησκευτικά κόμματα απαγορεύονται, πολλοί Χριστιανοί συμμετέχουν στην Κυβέρνηση, Χριστούγεννα και Πάσχα είναι επίσημες αργίες, κι αν δεν κάνω λάθος οι γυναίκες απέκτησαν εδώ το δικαίωμα ψήφου πριν τις Γαλλίδες...

Ο ιδρυτής του κόμματος Μπάαθ ήταν Χριστιανός.

Η Συρία κι ο Λίβανος είναι οι μόνες χώρες της περιοχής που οι μη μουσουλμάνοι αναπνέουν ακόμα ελεύθερα!

Πτώση του καθεστώτος Άσαντ σημαίνει εξαφάνιση του χριστιανικού στοιχείου.

Όπως ακριβώς συνέβη στο Ιράκ...

Δαμασκός.

Το τεράστιο συγκρότημα του σεϊχη Καφτάρο είναι η μεγαλύτερη σουνιτική θεολογική σχολή του κόσμου.

Εκατοντάδες μουσουλμάνοι έφηβοι, απ' όλα τα σημεία της γης, έρχονται εδώ κάθε χρόνο να σπουδάσουν τη θρησκεία τους.

Ρίχνω μια ματιά στο "πρόγραμμα σπουδών" της.

Και το συγκρίνω με το δικό μας, της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, της παλαιότερης στον κόσμο ορθόδοξης χριστιανικής σχολής.

Καμία σχέση!

Σε μας τα περισσότερα μαθήματα είναι Φιλοσοφία, Κοινωνιολογία, Ψυχολογία, Ψυχιατρική...

Εντυπωσιάζομαι όμως ακούγοντας τον σουνίτη εκπρόσωπο της Σχολής να εγκωμιάζει τον Βούδα, τον Κομφούκιο, τον Ιησού...