Ο Θεός είναι γυναίκα!

Ανεβαίνω με τραίνο στη Σαλονίκη.

Χαζεύω τοπία κι εικόνες της ασυνάρτητης επαρχίας μας.

Χωριουδάκια μικρά κι απρόσωπα. 

Την προσοχή μου τραβούν οι περιποιημένες εκκλησιές τους.

Συνήθως πάνω σε κάποιο λόφο ή ύψωμα.

Θυμάμαι τους ναούς της Δύσης.

Με τα γοτθικά χαρακτηριστικά να κυριαρχούν.

Τ' αρχιτεκτονικά τους τόξα, αιχμηρά και φαλλικά, υποδηλώνουν το δυναμικό κι αντρίκιο στοιχείο.

Λες και θέλουν να τρυπήσουν τον ουρανό και ν' ανακαλύψουν στανικά, με το "έτσι θέλω", τα κρυμμένα μυστικά του Θεού.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο δυτικός άνθρωπος προσβλέπει στην αυτο-θέωση κι αυτο-δικαίωση.

Στην Ανατολή τα πράγματα είν' αλλιώς.

Τα δομικά στοιχεία των ναών, οι τρούλοι, οι θόλοι, τα ημιθόλια, οι καμπάνες, όλα θυμίζουν το θηλυκό στοιχείο της φύσης.

Τα βλέπεις και σου 'ρχονται στο μυαλό γυναικεία βυζιά και πισινοί!

Σε σκεπάζαν απαλά, μ' αγάπη μητρική.

Η κίνηση είναι από πάνω προς τα κάτω.

Στην Ανατολή η γνώση δίνει τη θέση της στη χάρη του Θεού.

Η ανθρώπινη εξουσία υποχωρεί στο μεγάλο μυστήριο της Θείας Πρόνοιας.

Εδώ δεν ανεβαίνει ο άνθρωπος στο Θεό.

Κατεβαίνει ο Θεός στη γη.

Γιατρεύει τις πληγές τ' ανθρώπου, τον παίρνει στην αγκαλιά του κι ανεβαίνουν όσο ψηλότερα γίνεται...