Απ’ το ημερολόγιο ενός καταδρομέα (ΙΑ‘) ― Ντομάτοτσιουζ...

Για έναν φιλήσυχο καταδρομέα, που δεν πολυγουστάρει τις άσκοπες αναστατώσεις, αυτές οι ασκήσεις είναι πολύ ενοχλητική διαδικασία.
Τις βρίσκει πολύ αηδιαστικές τις ψεύτικες μάχες με ανύπαρκτους εχθρούς...
Δεν υπάρχει τίποτε πιο γελοίο απ’ το να υποκρίνεσαι πως δίπλα σου σκάνε βόμβες, οι αποθήκες με τα πυρομαχικά ανατινάζονται, εσύ τρέχεις να μεταφέρεις τραυματίες και σκοτωμένους, ή να σκαρφαλώνεις στα κατσάβραχα της Ριτσώνας και να λες πως βρίσκεσαι στα μετόπισθεν του εχθρού!
Τον άφησαν στη σπηλιά μιας βραχονησίδας και τα παπάρια του έχουν παγώσει.
Θα θυμηθούν, τουλάχιστον, να στείλουν το φουσκωτό να τον μαζέψει, ή θα τον ξεχάσουν εκεί να γίνει Άγιος Ζηνόβιος σπηλαιώτης;
Έβγαλε δυο μέρες με μια χούφτα αλάτι, και τον έκοψε η πείνα!
Τα χρόνια περνάνε γρήγορα, οι ώρες αργούν...
Κι αυτό το ηλίθιο τ’ αγριοκάτσικο απέναντι του σπάει να νεύρα.
Σίγουρα θα σκέφτεται πως σε τούτη τη βραχονησίδα βρέθηκε κι ένα πλάσμα ηλιθιότερο απ’ αυτό!
Το βλέπει και του τρέχουν τα σάλια. Εκλεκτός μεζές...
Αλλά πώς θα το ψήσει, που δεν τους αφήνουν ούτε τσιγάρο ν’ ανάψουν;
Αν ήταν στο χωριό του, θα το ψηνε «κλέφτικα». Αλλά εκεί έχει μπόλικο χώμα, ενώ εδώ μόνο βράχια γμτ...
Να, κάτι τέτοιες στογμές ήθελε να ’ταν λυκάνθρωπος!
Θα του ’χωνε τα δόντια στο λαιμό και θα του ’πινε το αίμα με το καλαμάκι του φραπέ!
Ντομάτοτσιουζ...

Η Αθανασία όπως δεν την ξέρατε! (Β’)

Η Άθη αντιμετωπίζει το σεξ με απόλυτη φυσικότητα.
Σαν φαγητό!
Μια πίπα για ορεκτικό.
Ένα χαμουρεματάκι για σαλάτα.
Κι ένα πισοκολλητό για κυρίως πιάτο.
Ο Τάκης κι ο Μπαρούφος τη λένε νυμφομανή!
Δε νομίζω...
Οι νυμφομανείς είναι συνήθως δυστυχισμένες υπάρξεις.
Προσπαθούν να ξεχάσουν πόσο μόνες είναι.
Γεμίζουν τα κενά τους με περιστασιακούς πούτσους.
Μα όταν οι πούτσοι βγαίνουν, τα κενά φαίνονται τρομακτικότερα από πριν!
Ή Άθη, απλά, βλέπει το σεξ σαν εθνική οδό.
Και τα υπόλοιπα σαν χωματόδρομους με λακούβες.
Μόνο που στις εθνικές οδούς σκοτώνεσαι, ενώ στις λακούβες σπας τα μούτρα σου...
Η Κάντυ λέει πως το να σε πηδάει ένας συνηθισμένος άντρας είναι κάτι.
Το να σε πηδάει ο άντρας που θαυμάζεις είναι το παν.
Η Άθη έχει άλλη άποψη:
Πάντα βρίσκεις κάτι θαυμαστό σ’ αυτόν που σε πηδάει...

Μισή ζωή ... μισή τιμή!

Ξέρετε τι παρατήρησα;
Τώρα τελευταία, που σφίξαν οι κώλοι, επισκέπτομαι όλο και πιο συχνά τη μαμά... «για να δω τι κάνει».
Η πλάκα είναι πως με θυμήθηκαν και κάτι παλιές γκόμενες, που ’χα ξεχάσει και τ’ όνομά τους κι αν μου φόραγαν το προφυλακτικό με το στόμα ή το χέρι...
Προχθές μου τηλεφώνησε ως και μια «κατ’ οίκον επισκέπτρια»!
Είχε καιρό, λέει, να με δει και με ... πεθύμησε!
Και πως ειδικά εμένα θα με χρέωνε στη μισή τιμή...

Ναυτικές ιστορίες χωρίς σεξ και βρομόλογα (Β’) ― Ένας «ντιρλαντάς» απ’ τον Άι-Δομίνικο!

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί ο κανονισμός στα πολεμικά πλοία απαγορεύει στους ναύτες να τραγουδούν όταν εκτελούν την υπηρεσία τους.
Το να τραβάν τα σχοινιά μες την απόλυτη σιωπή, ή με το κλασικό «ένα-δύο-τρία πάμε!», μου φαίνονται σαν κατάδικοι...
Εμείς στα εμπορικά το λαλάγαμε κανονικά...
Την παράσταση, όμως, έκλεβε ο αραπάκος απ’ τον Άι-Δομίνικο, Περτ θαρρώ τον έλεγαν.
Ήταν βοηθός μάγειρα και κάθε πρωί χώνονταν μέσα στα τεράστια καζάνια και τα καθάριζε με σαπουνόπετρα και άμμο.
Έλεγε κάτι τραγούδια στην παράξενη γλώσσα του, με τις μικρές λέξεις και τις ένρινες συλλαβές.
Καμιά φορά τραγουδούσε και με κάτι απαίσια αγγλικούλια...
Θυμάμαι ένα απ’ τα τραγουδάκια του, που σ’ ελεύθερη μετάφραση ήταν κάπως έτσι:

Ωχ, έχασα την παντόφλα μου μέσα στο κανό
Τζόνι μου, τι έπαθα, πω-πω πω-πω πω-πω
Ωχ, έχασα τη μπότα μου μέσα στη μαούνα
Τζόνι μου τι έπαθα, μπάμπα-ντίμπα-ντούνα!
Δως του τρίβε το καζάνι, αχ
ντάμπα-ντάμπα το καζάνι, αχ!

Ναυτικές ιστορίες, χωρίς σεξ και βρομόλογα! (Α’) ― Ο «μεταξοκαλτσάκιας»

Τους στεριανούς, σαν κι εμένα, τους έδιναν πόστο στο πρυμναίο κατάστρωμα.
Οι «πρυμνίτες» ήταν οι λιγότερο γεροδεμένοι, οι λιγότερο ψημένοι, οι λιγότερο θαλασσινοί του πληρώματος.
Ήταν κυρίως κομψοί νεαροί, με ευγενικό παρουσιαστικό και γλυκομίλητοι...
Στα σχοινιά δεν μετρούσαν, αλλά βρίσκονταν ψηλά στην εκτίμηση πολλών ονειροπόλων κοριτσιών.
Η πάντα επιμελημένη εμφάνισή τους, κι η απέχθεια που έτρεφαν στους κουβάδες με το κατράμι, ήταν αρκετή για να τους κολλήσουν το παρατσούκλι «λιμοκοντόροι της θάλασσας» και «μεταξοκαλτσάκηδες»!
Αλλά, όσο θαλασσινή εμπειρία τους έλλειπε, τόσο γερά ποτήρια ήταν.
Κάποτε το καράβι ξέμεινε από οινόπνευμα.
Οι πρυμνίτες δεν απελπίστηκαν.
Μάζεψαν όσα μπουκάλια κολόνιας βρήκαν, τα έριξαν μέσα σ’ ένα μεγάλο καζάνι, άδεισαν τρία ποτήρια μαύρης ζάχαρης, λίγο ζεστό νερό και μια ιδέα κατράμι, έστι, για τη γεύση, κι έφτιαξαν το καλύτερο κοκτέιλ έβερ!
Το άλλο πρωί ο σκυλοπνίχτης, απ’ την πλώρα ως την πρύμνη, μοσχοβολούσε σαν μποντουάρ κυρίας!
Ακόμα κι απ’ τα μεγαλύτερα βρομοστόματα του τσούρμου έβγαινε μια αρωματική πνοή!
Αυτό δεν ήταν πλοίο. Το λεμονοδάσος του Πόρου ήταν...

Η Αθανασία, όπως δεν την ξέρατε... (Α’)

Σεξουαλικά, η Άθη συμπεριφέρεται σαν άντρας: «χουφτώστε-φιλήστε-χώστε-χύστε-αντίο»!
Τα κάνει όλα σε πέντε λεπτά...
Όλες οι μπλόγκερς σε ζηλεύουν Άθη!
Σε θαυμάζουν!
«Δεν θέλουμε απλά να είμαστε σαν εσένα, θέλουμε να είμαστε εσύ!», φωνάζουν.
Η Άθη αυνανίζεται στα τραίνα, στα πλοία, στα λεωφορεία, παντού!
Κάθεται απέναντι σ’ έναν κόμματο (το αντικείμενο της φαντασίωσής της), και χωρίς εκείνος να πάρει χαμπάρι, πιάνει «δουλειά»...
Η Άθη έχει ανακαλύψει έναν ειδικό τρόπο αυνανισμού.
Μια ειδική τεχνική.
Μου την εξήγησε, αλλά δεν την πολυκατάλαβα...
Κάπως σφίγγει τα πόδια, λέει, και ... ένα οργασμικό κύμα την διαπερνάει απ’ την κορυφή ως τα νύχια.
Χωρίς να γδυθεί, χωρίς φωνές, νυχιές, μορφασμούς...
Ας ακούσουμε τώρα το τραγουδάκι που αφιέρωσε η Άθη στο Δείμο...

Το σουτιέν είναι το σύμβολο της Δημοκρατίας!

Χωρίζει την Αριστερά από τη Δεξιά.
Συγκρατεί τις μάζες.
Ξεσηκώνει τα πλήθη...

Σελίδες απ’ τη ρημαγμένη μου ζωή ΙΖ‘ («Σαπούνι Μασσαλίας»)

Σα φτάνεις στη Μαρσίλια εντυπωσιάζεσαι με την οικειότητα του περιβάλλοντος.
Εδώ τα πάντα σου θυμίζουν Ελλάδα: πεύκα, χαμηλή βλάστηση, βραχώδεις όρμοι...
Ακόμα κι η ομάδα της λέγεται «Ολυμπιακός»!
Την πόλη ίδρυσαν το 600 π.Χ. Φωκαείς άποικοι.
Μόλις έφτασαν εδώ, ο επικεφαλής τους, ο Πρωτέας, ζήτησε απ’ τους ντόπιους να του επιτρέψουν να εγκατασταθεί στα μέρη τους ειρηνικά.
Κι εκείνοι, όχι μόνο το δέχτηκαν, αλλά πάντρεψαν και τον Πρωτέα με την πανέμορφη κόρη του Βασιλιά τους, την Γύπτιδα.
Καλά, η S. ούτε πανέμορφη ήταν ούτε και γαλαζοαίματη.
Μια απλή και ταπεινή Γαλλιδούλα ήταν, που με το μουνί της με ρυμούλκησε στη Μασσαλία.
Αλλά κι εγώ δεν είχα καμία σχέση με τον καλλιεργημένο και ιπποτικό Ίωνα Πρωτέα.
Ήμουν ένας άξεστος Δωριεύς, αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, την είχα τη γοητιούλα μου...
Τέλος πάντων, για να μην σας τα πολυλογώ, δεν είχα σκοπό ούτε Πρωτέας να γίνω ούτε τα κοκαλάκια μου ν’ αφήσω στη Γαλατία.
Γι’ αυτό και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια, σφυρίζοντας τη «Μασσαλιώτιδα»!
Αλλά κι η S. είχε μπόλικο χιούμορ.
Σε λίγες μέρες μου ’στειλε ταχυδρομικώς ένα «σαπούνι Μασσαλίας»!
Για όσους δεν έπιασαν το υπονοούμενο, τους πληροφορώ πως εμείς οι Δωριείς δεν έχουμε και πολύ καλές σχέσεις με την καθαριότητα!
Ως τώρα, μια μόνο γυναίκα κατάφερε να με χώσει στη μπανιέρα χωρίς καν να το πάρω χαμπάρι.
Κι αυτή είναι η Μαριλίτσα η Ετεοκρήτισσα!
Με πήγε στο μπάνιο κυριολεκτικά χορεύοντάς με!
Όσο μπουταλάδες είναι οι Κρητικοί, τόσο πανούργες είναι οι Κρητικές.
Γύρνα όλο τον κόσμο, πιο μεγάλες γαμπροπαγίδες απ’ την Κρήτη δεν θα βρεις πουθενά!
Την ώρα που η Κρητικιά μ’ έβαζε χορεύοντας να μουλιάσω, πήρα και την απόφαση να τη χωρήσω!
Γιατί ο ένας χορός φέρνει τον άλλον.
Με εννοείτε...

Πώς ένας γαύρος «ερωτεύτηκε» έναν μΠΑΟΚτζή στο Όλντ Τράφορτν πριν πολλά χρόνια...

Μαγκιά είναι να μην είσαι της μόδας, να μην έχεις αυτοκίνητο, να κουρεύεσαι μόνος σου, να καταναλώνεις ελάχιστα, να φοράς μεταχειρισμένα ρούχα, να μην δουλεύεις.
Μαγκιά είναι να μην πηγαίνεις τους διανοούμενους, να είσαι κουλ, να μην παίρνεις ναρκωτικά, να μη σέρνεσαι απ’ το μουνί της κάθε καριόλας.
Αυτά σκεφτόταν ο γαύρος εκείνο το παγωμένο απόγευμα στις εξέδρες του Όλντ Τράφορντ, πριν εικοσιένα χρόνια...
Ξαφνικά, ακούει πίσω του κάποιον να βρίζει στα ελληνικά.
Ήταν ένας μεσόκοπος, μέτριου αναστήματος, ούτε κρύος ούτε ζεστός...
Στο ημίχρονο του πιάνει κουβέντα. Δεν άργησαν να γίνουν κολλητάρια.
Μίλησαν για τον βρομόκαιρο της Αγγλίας, τα διοικητικά προβλήματα του Θρύλου, το πρωταθληματάκι που είχε καταφέρει πρόσφατα να πάρει το μΠΑΟΚ...
Η κουβέντα ήρθε και στα πιο προσωπικά. Στις τσούλες που τους κουβάλησαν στο Μάντσεστερ, εκμεταλλεύτηκαν το κορμί τους, και στο τέλος τους πέταξαν σα στημένες λεμονόκουπες!
Στο γαύρο του βρόντηξε την πόρτα στα μούτρα, πετώντας του και μια βρισιά της αγγλικής αργκό.
Το μΠΑΟΚι, η άλλη, το άφησε λιώμα σ’ ένα μπαρ, χωρίς να ’χει ούτε μια πένα στην τσέπη.
Συμφώνησαν μόλις λήξει ο αγώνας να πάνε σ’ έναν ξενώνα για αστέγους, λίγο πίσω απ’ το γήπεδο.
Ο γαύρος είχε κάτω απ’ το παλτό του μια μισοάδεια μποτίλια φτηνιάρικου κονιάκ.
Θα την στράγγιζαν και μετά θα έπαιζαν τη μπουκάλα!
Αφού καμιά καριόλα δεν τους αγαπούσε, θα αγαπιόντουσαν μεταξύ τους...

Τρυφερολογάκια τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου...

- Κοίτα, να το ξεκαθαρίσουμε, δεν είμαι σε φάση για σχέση!
- Ποιος μίλησε για σχέση;
Φιλί...
- Θέλω ένα κρουασάν με μπόλικη σοκολάτα!
-Την έχεις!
- Και κάτι αλμυρό, όμως, έτσι;
- Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα!

Τραυμάτησαν την πόλη μας, την ψυχή μας, το ηθικό μας...

Γουστάρω τα παιδάκια που σπάνε τα παιχνίδια τους
για να δουν τι έχει μέσα.
Αλλά σιχαίνομαι εκείνα που σπάνε βιτρίνες για να βάλουν φωτιά
ή να σουφρώσουν ό,τι έχει μέσα...

Να πώς η Αλήτισσα έσωσε την ψυχή της!

Πέρασε όλη τη ζωή της μέσα στο βούρκο της αμαρτίας!
Μόνο ασωτεία και κρεπάλη...
Όταν σαραντάρησε άρχισε να παρακολουθεί τα κηρύγματα του γέροντος Ασκαριήλ.
Μιλούσαν κατευθείαν στην ψυχή της.
Είλθε εις εαυτήν, συνειδητοποίησε τον αμαρτωλότητά της, έκλαψε γοερά, μετανόησε ειλικρινά κι αποφάσισε να μονάσει!
Για να σκληραγωγηθεί πνευματικά, δεν προτίμησε κάποιο γυναικείο ησυχαστήριο, αλλά θέλησε να γίνει μέλος της ανδρώας αδελφότητας των Ασκαριλαίων!
Κούρεψε το μαλλί της κοντό, φόρεσε αντρικό ρασάκι, και να’ την μπροστά στο γέροντα Ασκαριήλ να εξομολογείται, να λαμβάνει το μοναχικό σχήμα και να παίρνει το όνομα Αλήτιος.
Κάποτε ο γέροντας τη στέλνει για μια δουλειά στην Καρδίτσα.
Είχε βαρυχειμωνιά κι ο Αλήτιος αποφάσισε να διανυχτερεύσει σ’ ένα χάνι, στο Φουρνά της Ευρυτανίας.
Εκεί, όμως, η κόρη του πανδοχαία, η Καντούλα, γκαστρώθηκε από έναν αριστερό ψάλτη Σαλονικιό, και για να γλυτώσει απ’ τον πατέρα της είπε πως τη βίασε ο Αλήτιος.
Και μόλις γέννησε το μπασταρδάκι, το έστειλε πεσκέσι στη σκήτη των Ασκαριλαίων.
Άναψε και κόροσε ο γέροντας και πέταξε έξω απ’ το μοναστήρι του τον Αλήτιο μαζί με το «παιδί του».
Ο Αλήτιος, αν και μπορούσε εύκολα να αποδείξει τη συκοφαντία, εντούτοις έμεινε για χρόνια έξω από την πύλη της μονής, υπομένοντας τα φαρμακερά σχόλια και τα απαξιωτικά βλέμματα μοναχών και περαστικών.
Μετά από τρία χρόνια ο Ασκαριήλ τον λυπήθηκε, κι αποφάσισε να ξαναδεχτεί στην αδελφότητα τον αμαρτωλό Αλήτιο και το τρίχρονο παιδάκι του...
Δεν πέρασαν πολλές μέρες κι ο Αλήτιος παρέδοσε την ψυχή του στο Θεό.
Κι όπως επιτάσσει η μοναστική παράδοση, ο ίδιος ο ηγούμενος άλλαξε τα ρούχα του κεκκοιμημένου αδελφού.
Και πήγε να του σαλέψει σαν είδε πως ήταν γυναίκα...
Κι ενώ μέχρι τότε τον φώναζε «άθλιο», έδωσε εντολή σε όλους να τον αποκαλούν «μακάριο» και να τον θάψουν με μεγάλες τιμές.
Στις 28 Μαϊου 2012 η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Κρήτης, με τη σύμφωνη γνώμη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ανακήρυξε τον Αλήτιο άγιο.
Κι όρισε η μνήμη του να εορτάζεται στις 14 Φεβρουαρίου...

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας! Κ’ (Η «άσωτη κόρη»)

Για τον άσωτο υιό μάς λέει το Ευαγγέλιο της Κυριακής, αλλά εγώ σήμερα θα σας πω για την άσωτη κόρη!
Λοιπόν, είναι εντυπωσιακό με πόση συμπάθεια αντιμετώπιζε ο Χριστός τις πόρνες της εποχής του.
Καθόλου τυχαίο!
Γιατί, πώς να το κάνουμε; Δεν υπάρχει καλύτερη γυναίκα απ’ τη μετανοημένη πόρνη!
Όσοι ζούμε στο κουρμπέτι ξέρουμε πολύ καλά πως οι πρώην πόρνες γίνονται οι καλύτερες κυρίες!
Μόνο αυτές ξέρουν πραγματικά να εκτιμήσουν ό,τι τους προσφέρεις, μόνο αυτές μπορούν να αγαπήσουν ειλικρινά και να δοθούν ψυχεί τε και σώματι στον άντρα τους και στο Θεό...
Οι υπόλοιπες, οι «καθωσπρέπει», αυτές που είναι παρθένες ανάμεσα στα μπούτια και καραπουτάνες στο μυαλό και στην ψυχή, είναι οι πιο ελεεινές και κατάπτυστες!
Στο σπίτι του Σίμωνα μπαίνει μια πόρνη, πέφτει στα πόδια του Χριστού και τα πλημμυρίζει με δάκρυα μετανοίας.
Και τι τις λέει, κύριοι, ο Χριστός;
Δεν την επαίνεσε ούτε για την πίστη της ούτε για την ταπείνωση ούτε για τίποτε άλλο.
Της είπε μόνο «συγχωρούνται οι αμαρτίες σου, γιατί αγάπησες πολύ»!
Είδατε τι διέκρινε ο Χριστός στην ψυχή της πόρνης;
Την αγάπη! Αυτή που δεν πρόκειται να βρεις στις «καθωσπρέπει»!
Και κλείνω με μια τελευταία παρατήρηση:
Ο Ματθαίος ξεκινάει το Ευαγγέλιό του με τη γενεαλογία του Χριστού.
Ονόματα... ονόματα... ονόματα.
Κι ανάμεσά τους, τσουπ, να κι ένα παράξενο γυναικείο όνομα: Ραχάβ!
Ξέρετε τι εστί Ραχάβ;
Ήταν μια πρώην πόρνη!
Μια πρώην αμαρτωλή γυναίκα που αξιώθηκε να γίνει προγιαγιά του Χριστού...

Χρωστάω την ύπαρξή μου στις κλεμμένες κατσίκες!

Λοιπόν, τα καψουροτράγουδα μου τη δίνουν!
Με χαλάει ν’ ακούω μια φωνή βαρύμαγκα να εκλιπαρεί γονατιστός τη γκόμενα που τον κεράτωσε να γυρίσει πίσω.
Δεν αντέχει μόνος του, λέει! Και επικαλείται και τα παιδάκια τους «που ζητούν πίσω τη μανούλα τους»...
Δεν υπάρχει πιο γελοία εικόνα από έναν μοσχόμαγκα να κλαίει γοερά και να παρακαλάει με δάκρυα στα μάτια αυτή που τον κεράτωσε να γυρίσει πίσω.
Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου, όταν ήμουν οχτώ ετών, με πήρε μια μέρα παράμερα και μου ’κανε μαθήματα αντρισμού!
Μου διηγήθηκε πώς γνώρισε τον (επίσης μακαρίτη) παππού μου.
Φυσικά, παντρεύτηκαν με συνοικέσιο.
Όταν ο παππούς πήγε να γνωρίσει επίσημα τα πεθερικά του, κουβαλούσε μαζί του μια κατσίκα (μάλλον κλεμμένη).
Σαν έκατσαν όλοι στο λιακωτό, κάνει έτσι, αρπάζει την κατσικούλα και τη σφάζει κυριολεκτικά στο γόνατο!
Και καπάκι τη γδέρνει και τη σουβλίζει...
Το μήνυμα ελήφθη, όβερ!
Αν η γιαγιά μου τον κεράτωνε θα είχε την ίδια τύχη με το (πρώην) ζωντανό!
Μόνο η σειρά της όλης διαδικασίας μπορεί να άλλαζε: π.χ. πρώτα γδάρσιμο, μετά σούβλισμα και στο τέλος σφάξιμο!...
Ο παππούς μου ήταν μεγάλος ζωοκλέφτης.
Πρέπει να ξέρετε πως προπολεμικά στην Ευρυτανία η ζωοκλοπή ήταν πιο διαδεδομένη ακόμη κι απ’ την Κρήτη!
Δεν ήταν τόσο η φτώχεια. Όσο το αντριλίκι. Εκείνη την εποχή όποιος δεν ήταν άξιος να κλέψει κατσίκια δεν λογιόταν για άντρας! Θεωρούνταν αχαμνός. Και πώς, σε κείνα τα δύσκολα χρόνια, ένας «αχαμνός» θα ζούσε την οικογένειά του;
Επί Μεταξά ο παππούς καταδικάστηκε, λόγω ζωοκλοπής, σε 8μηνα καταναγκαστικά έργα. Έβγαλε την ποινή του στα οχυρά της Μακεδονίας.
Ίσως από τότε δεν χώνευε τους μπασκίνες.
Γι’ αυτό κι όταν ο Άρης ο Βελουχιώτης άρχισε να στρατολογεί αντάρτες στα ευρυτανικά χωριά, ο παππούς μου κατατάχτηκε απ’ τους πρώτους.
Είχε, όμως, μεγάλη φαμελιά και γύρισε σπίτι του, μέλος πλέον του εφεδρικού ΕΛΑΣ. Αλλά παρέμεινε «κλαρίτης» μέχρι το 1948, που εκτελέστηκε μετά από απόφαση του Έκτακτου Στρατοδικείου Λαμίας.
Ο Θεός ν’ αναπαύσει την ψυχή του. Και να μην του «χρεώσει» τα κατσίκια που έκλεψε στη ζωή του.
Γιατί χωρίς αυτά τα κατσίκια, η γιαγιά μου δεν θα τον παντρεύονταν, κι εγώ μπορεί να μην υπήρχα να σας αλαλιάζω στα κηρύγματα...

Αθηναίοι Άγιοι Γ‘ - Αγία Δαρεία, 19 Μαρτίου (Μεγάλη σοφία η αγαμία!)

Ο Χρύσανθος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια τον 3ο αιώνα, κι ήταν γιος διάσημου Συγκλητικού και φανατικού ειδωλολάτρη.
Ο Χρύσανθος, όμως, προτίμησε να γίνει Χριστιανός. Τον τράβηξε η προσωπικότητα ενός επισκόπου που, λόγω των διωγμών, ζούσε σε σπηλιές στα γύρω βουνά!
Συμπέρασμα πρώτο: εκείνη την εποχή οι δεσποτάδες ζούσαν σε σπηλιές και τρύπες, κι όμως προσέλκυαν τους εκλεκτότερους.
Οι δικοί μας ζουν σε μέγαρα και σουλατσάρουν με κουρσάρες και ξεχριστιανίζουν τον κόσμο...
Πάμε παρακάτω.
Αφήνιασε, που λέτε, ο πατέρας του Χρύσανθου κι έψαχνε τρόπους να φέρει το γιόκα του στον «ίσιο δρόμο».
Ε, τι πιο λογικό, το μυαλό του πήγε αμέσως στον «τριπλόκαμον όφιν» (το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της γυναίκας).
Σκέφτηκε να βρει μια ειδωλολάτρισσα, με προσωπικότητα και γοητεία, να τον χώσει στο μουνί της, να πει ο άνθρωπος τον Δεσπότη Παναγιώτη...
Εκείνη την εποχή ωραίες γυναίκες υπήρχαν παντού. Αλλά το συνδυασμό μουνάρας και καλλιεργημένης, μόνο στην Αθήνα τον έβρισκες!
Έστειλε, λοιπόν, ανθρώπους του στην Αθήνα ο πατέρας του Χρύσανθου, κι αυτοί βρήκαν τη Δαρεία, κουκλάρα και αριστούχα της Φιλοσοφικής.
Ε, τα πάντρεψε τα παιδιά ο άνθρωπος και περίμενε να δει αποτελέσματα...
Για να μην τα πολυλογώ, όχι μόνο ο Χρύσανθος δεν αλλαξοπίστησε, αλλά και η Δαρεία έγινε Χριστιανή. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το ζεύγος συμφώνησε να ζήσουν μαζί τηρώντας αγαμία!
Κι ερχόμαστε αμέσως στο ψητό!
Ας υποθέσουμε πως ο Χρύσανθος ήταν χωριαταράς και βαρεμένος Χριστιανός και δεν πολυγούσταρε το κοκό!
Η Δαρεία όμως; Αυτή η πάνσοφη κουκλάρα πώς δέχτηκε κάτι τέτοιο;
Μάγκες μου, μην το περνάτε στο ντούκου αυτό.
Η σοφή Δαρεία, που ήξερε τα πάντα, δεν μπορεί να έκανε λάθος!
Μήπως, στην τελική, το πήδημα είναι μια υπερεκτιμημένη μαλακία;
Μια αηδιαστική ανταλλαγή υγρών;
Χάνεις ενέργεια, σακουλιάζουν τα μάτια σου, κόβονται τα πόδια σου, κινδυνεύεις από χίλιες δυο αρρώστιες...
Αυτά σκεφτόμουν επιστρέφοντας απόψε με το αστικό απ’ το αεροδρόμιο των Σπάτων.
Πριν λίγο είχα αποχαιρετήσει την Μ. Επέστρεφε στη Σχολή της, στο Λονδίνο.
Κάναμε ένα βιαστικό, στα όρθια, στις τουαλέτες, δέκα λεπτά πριν τον έλεγχο των διαβατηρίων.
Τα χέρια της ήταν ζεστά και η μανία μου κρύα.
Το μπούτι μου ακούμπησε τα παγωμένα πλακάκια και οι τρίχες σηκώθηκαν κάγκελο.
Τελειώσαμε ετεροχρονισμένα: εγώ επιτόπου, εκείνη σε 15 μέρες, υποθέτω...
Μια ατσούμπαλη κίνηση και γκρέμισα το δοχείο με το υγρό σαπουνιού.
Μια τεράστια μελανιά αποκαλύφθηκε μόλις έβγαλα το παντελόνι σπίτι μου...

Κοριτσάκι, δεν αντέχω τις μαλακίες, μάζεψτα και δίνε του!

«Τι σου ζητάω; Να είσαι δικός μου!
Πολλά σου ζητάω;»

Λοιπόν, μάγκες μου, μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να είναι τόσο ολιγαρκής...

Χαιρέτησε τον κύριο και πάμε...

Είμαι σε μια ηλικία που έχω απαντήσει σε όλα τα υπαρξιακά μου ερωτήματα!
Ξέρω ποιος είμαι, από πού έρχομαι και πού πάω...
Βρήκα λύσεις και στα δυσκολότερα προβλήματα, όπως τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια και γιατί το παρδαλό κατσίκι γελάει καλύτερα.
Ένα μόνο ερώτημα παραμένει αναπάντητο: ποιος προσφέρει μεγαλύτερη απόλαυση; Το ποδόσφαιρο ή το σεξ;
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλά κοινά σημεία μεταξύ τους.
Π.χ., όταν νικάει ο ομάδα μας λέμε «τους πηδήξαμε!».
Στο σεξ η γυναίκα ζητάει πάντα και «δεύτερο γύρο».
Κι ο άντρας, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνει τσιγάρο στο ημίχρονο, είτε του αγώνα είτε του πηδήματος! Τον χαλαρώνει...
Υπάρχουν, βέβαια, και διαφορές.
Στο πήδημα, π.χ., δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσεις τι χαρμάνα είναι να βάζεις το νικητήριο γκολάκι στις καθυστερήσεις...
Αλλά στο σεξ συνήθως παραμένεις ζεστός και δεν τρως το κρύο της αρκούδας στα τσιμέντα...
Τα τελευταία χρόνια το ποδόσφαιρο κυρίλεψε!
Βάλαν παντού πλαστικές καρεκλίτσες, κατάργησαν τις θύρες ορθίων, αύξησαν την τιμή των εισιτηρίων.
Με λίγα λόγια θέλουν να διώξουν τα παλιά αλάνια, και να τραβήξουν στα γήπεδα τους οικογενειάρχες.
Σε λίγο θα βλέπουμε στη Θύρα 7 μπαμπάδες με τις γυναικούλες, τα σκυλάκια τους και τα μωρά τους.
Γαμημένα μωρά με βρωμερές πάνες.
Να μου το θυμηθείτε μάγκες μου: εκεί που τώρα απλώνουμε τα λάβαρα και τα πανό μας, κάποια στιγμή οι μαμάδες θα ξεσκατίζουν τα μωρά τους!
Κάποτε μπαίναμε στο γήπεδο και μας έσπαγε τη μύτη η μυρουδιά της φούντας.
Σε λίγο οι κερκίδες θα μυρίζουν μωρομάντηλα...
Μια κι η κουβέντα ήρθε στο σεξ, πρέπει να ομολογήσω δημόσια πως ποτέ δεν άρεσα στις γυναίκες.
Έχω φάει τις χυλοπίτες της ζωής μου!
Αλλά σκασίλα μου!
Κάθε φορά που μια γκομενίτσα μού ρίχνει φτύσιμο, τραγουδώ από μέσα τον ύμνο των οπαδών της αγγλικής Μίλγουολ:

«Κανένας δεν μας πάει,
κανένας δεν μας πάει,
κανένας δεν μας πάει,
σκασίλα μας κι εμάς»...

Ο Άσκαρ ιεροκήρυκας! ΙΘ’ (Η προσευχή ενός σύγχρονου Φαρισαίου)

Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που δεν είμαι σαν τους άλλους κληρικούς.
Είμαι γέροντας ενός μεγάλου μοναστηριού και πνευματικός πολλών ανθρώπων σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Μέχρι και Βασιλιάδες καθοδηγώ πνευματικά!
Στέκομαι άγρυπνος στις επάλξεις και στηρίζω την Ορθοδοξία.
Διοργανώνω προσκηνυματικά ταξίδια, κηρύττω συνεχώς και προσεύχομαι υπέρ του σύμπαντος κόσμου.
Η προσευχή μου διασχίζει τα ουράνια και φτάνει μέχρι το θρόνο σου, Θεέ μου...
Αφοσιωμένος σε σένα καθώς είμαι, πολλά θαύματα γίνονται με την Τίμια Ζώνη, τις ευλογίες και τις ευχές που αφειδώς σκορπίζω στον πονεμένο σύγχρονο κόσμο.
Εγώ δεν επιδιώκω την προβολή.
Για τη δική Σου δόξα εκτίθεμαι Θεέ μου...
Τα πνευματικοπαίδια μου προβάλλουν συνεχώς τα βιογραφικά μου στοιχεία, τους αγώνες μου, την ιεραποστολική μου δράση, τα θαύματά μου.
Κι όλ’ αυτά για τη δική Σου δόξα...
Δεν ησυχάζω με όσα αρνητικά βλέπω να γίνονται στην Εκκλησία Σου.
Αξίωσέ με να βγω απ’ το κελί, να γίνω μητροπολίτης, αρχιεπίσκοπος, Πατριάρχης, κι ό,τι άλλο θεωρείς αντάξιό μου, και τότε όλα θ’ αλλάξουν και θα γίνουν σύμφωνα με το θέλημά σου.

«Κόψε τα παραμύθια ρε συ Ασκάρ!»