Σελίδες απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου! Α‘ (Νάξος - το κλαμεράκι)

Γνωριστήκαμε σ’ ένα σουβλατζίδικο στο Μοναστηράκι.
Ήταν Μάης κι είχε ψυχρούλα.
«Οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται στα νησιά», σου είπα, «εδώ ερωτεύονται, στις μεγαλουπόλεις, στο Μοσχάτο, στον Κεραμικό, στου Ψειρή..».
Μου πρότεινες να κάνουμε μαζί διακοπές το καλοκαίρι.
«Να ερωτευθούμε τα νησιά», μου είπες.
«Ναι, να ερωτευθούμε τη Νάξο», σου είπα.
«Μα η Νάξος είναι νησί, δεν είναι νησιά», μου είπες.
«Η Νάξος, όπως κι η αλήθεια, δεν έχει πληθυντικό», σου απάντησα, «υπάρχουν πολλές αλήθειες; Δεν υπάρχουν!»
Αν δεν κάνω λάθος, φτάσαμε Νάξο Παρασκευή βράδυ.
Το μεσημέρι του Σαββάτου πήγαμε για το πρώτο μας μπάνιο.
Δεν ξέρω πως μπόρεσα να το κάνω, αλλά το ’κανα:
«Χωρίζουμε», σου είπα, «έχω ερωτευτεί την αδελφή σου και Τετάρτη φεύγω μαζί της για Χαλκιδική»
Και σηκώθηκα για μια βουτιά...
Εσύ έπαιζες νευρικά με το κλαμεράκι σου.
Έτσι όπως το ανοιγόκλεινες, έμοιαζε με τα σαγόνια του καρχαρία!
Αυτού που ευχόσουν να κολυμπάει στη θάλασσα, να με πάρει από πίσω, και να μου κόψει τα πόδια, τον κώλο και τα γεννητικά μου όργανα...