Σελίδες απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου Ε‘ (Σάμος - Μια μέλισσα δαμάλω)

Απόψε θα ξεκινήσω κάπως δυναμικά, αλλά θα πω μια μεγάλη αλήθεια: Όλες οι γυναίκες γεννιούνται πουτάνες! Κάποιες απ’ αυτές γίνονται και πόρνες...
Η Δ. ήρθε για διακοπές στη Σάμο με τον άντρα της.
Ήταν απ’ τις γυναίκες που ανακάλυψαν το φεμινισμό με κάποιες δεκαετίες καθυστέρηση...
Αχ... πόσο θα ΄θελε να ήταν μαζί με τη Μαργαρίτα Παπανδρέου, τη μάνα του πρωθυπουργού μας, που κει γύρω στα 1975, μαζί με κάτι άλλες κάργιες, καίγανε τα σουτιέν τους στο Σύνταγμα...
Ας επιστρέψουμε, όμως, στη Δ. Που αν εξαιρέσεις την πουτανιά, σε όλα της ήταν κάτω του μετρίου!
Μπέρδευε τον Βελουχιώτη με τον Φλωρινιώτη, και στο χαλαρό σε ρωτούσε αν ο Παπαδιαμάντης έγραφε και στα ελληνικά...
Ξύπνησε, που λέτε, ένα πρωί, είδε μπροστά της τη θάλασσα, κι ένιωσε την ανάγκη να κάνει κάτι διαφορετικό. Κάτι ασυνήθιστο, πού ίσως να γινόταν η σπίθα που θα ’βαζε φωτιά στη μίζερη και πληκτική ζωή της.
Δεν ξέρω αν με πέτυχε σε φάση αγαμίας, ή έφταιγε που ακόμα δεν είχε καταρρεύσει το ανατολικό μπλοκ.
Πάντως, εκείνη την περίοδο, γαμίκουλα δεν θα με έλεγες...
Η τύπισσα, μετά από 10 χρόνια γάμου, είχε ξεχάσει ακόμα και πώς κουνιούνται οι γυναίκες!
Παρ’ όλ’ αυτά, έκατσε απέναντί μου στην καφετέρια, κι άρχισε να δαγκώνει το ριγωτό καλαμάκι του φραπέ, όλο νάζι κι υπονοούμενο!
Εντάξει, όλοι το ξέρουμε πως το απαγορευμένο μάς παρακινεί στην παρανομία.
Αλλά, ρε παιδί μου, πώς το λένε; Δεν άξιζε τον κόπο.
Δεν αργήσαμε να πιάσουμε κουβέντα.
Άρχισα να της αναλύω τις απόψεις του Γκράμσι και του Μπερλίγκουερ.
Κι εκείνη κουνούσε τους ώμους ναζιάρικα, έβγαζε συνεχώς χαριτωμένα επιφωνήματα, όπως «αχαααα», κι επέτρεπε στο μπολεράκι της να πέφτει διακριτικά, αφήνοντας μια μικρή υποψία βυζιού!
Ταυτόχρονα, μια δαμάλω μέλισσα, τουμπανιασμένη στη γύρη, όλο και γυρόφερνε το χαβανέζικο σορτσάκι μου.
«Να δεις που στο τέλος θα μου τη χώσει η παλιοπουτάνα!», σκέφτηκα.
Όταν πρότεινα στη Δ. να με συνοδέψει στο δωμάτιο που νοίκιαζα, δεν μου ’πε όχι!
Στο δρόμο, όμως, το σενάριο ανατράπηκε.
Ίσως ήταν οι ενοχές της, ίσως να ’δε κι εμένα ζαβλακωμένο απ’ το πιοτί και να ξενέρωσε η κοπέλα, πάντως της έφυγε η διάθεση.
Και με παρακάλεσε να τη γυρίσω στο ξενοδοχείο της...