Τετάρτη, Δεκεμβρίου 15

Ξημερώματα στη "λιθοπολιτεία"...

Λίγο πριν το ξημέρωμα ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα απ' τα σκοτεινά παράθυρα του δωματίου σου και παρατηρείς το τοπίο μπροστά σου.
Όλ' ακόμα δείχνουν γκρίζα και κρύα.
Μόνο προς την ανατολή, η μακρινή γραμμή των βουνών φαίνεται καθαρά και ξεχωρίζει απ' τον σκοτεινό ουρανό...
Σιγά-σιγά τα σύννεφα, που είχαν κοιμηθεί στις πλαγιές των λόφων, ανεβαίνουν αργά και βαριά, ενώ ο κάμπος δείχνει σταδιακά την απαστράπτουσα ομορφιά του.
Μου φαίνεται πως ποτέ δεν θα μπορούσα να βαρεθώ να κοιτάζω αυτή τη θέα...
Οι απόψεις των ασκητών δεν είναι του πεταματού...
Πώς μπορείς να γεμίσεις ένα δοχείο με καθαρό νερό προτού αδειάσεις το ακάθαρτο που έχει ήδη μέσα;
Πώς θα μπορέσεις να σβήσεις μια μεγάλη φωτιά αν δεν έχεις μάθει να σβήνεις μια μικρή;

5 σχόλια:

takis είπε...

Αυτό με τις φωτιές λαϊκή σοφία μιλάμε...καλύτερο και απο Αρλεκιν

Εφαρμόζεται και για τα μπατζάκια ελπίζω...

Φασαρίες βλέπω στη πόλη μας..φωτιέ,ς
παντού φωτιές...ολη η Ευρώπη στις φλόγες..

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κάτι έχεις πάθει, εσύ, δεν εξηγείται αλλιώς... Το τοπίο φταίει, οι καλόγεροι σε πλεύρισαν... δεν ξέρω τι φταίει. Θα φανεί στο μέλλον.

Αθανασία είπε...

Γειάσου ασκαρούλη,πολύυ ωραίο ποστάκι..μπράβο...μου άρεσε καλημέρες....

Ανώνυμος είπε...

Το ερώτημα είναι την κοίταγες μόνος τη θέα...;

υγ ωραίο κείμενο.

zoyzoy είπε...

Πιστεύω πρέπει κάποια στιγμή της ζωής μας να βλέπουμε έτσι καθαρά τον ορίζοντα καθαρίζοντας το "ποτήρι" μ'οτι μας θολώνει το βλέμμα!

Μ'αρέσει αυτή η πλευρά σου!