Απ' το ημερολόγιο ενός καταδρομέα Η' (Το "βρομόσκυλο"...)

Ο καφές άχνιζε στην κούπα του. Σε μια ώρα έπρεπε να είναι στο ΤΕΝΕΦ της Ελευσίνας...
Καθώς έδενε τις αρβύλες του τον κοίταξε παρακαλετά.
- Είναι τόση ανάγκη να φύγεις; Δεν μπορείς να μείνεις ακόμα λίγο;
- Θες, δηλαδή, κι άλλο "μανίκι";
- Έλα τώρα... δεν μπορείς να το πεις πιο ευγενικά;
- Καλά, εσύ δεν φοράς ποτές σου εσώρουχα; Το ξέρεις πως είσαι πουτάνα με τα όλα σου;
Της σήκωσε το φουστάνι και την άφησε να κάθετε έτσι...
- Παίξ' το λίγο μέχρι να ξεμπερδέψω με τον καφέ μου...
- Είσαι πολύ βρομιάρης, το ξέρεις;
- Βάλε τα δυο σου δάχτυλα κι άνοιξέ το... μοιάζει με αυτί! Κι ύστερα λες πως το μαραφέτι του άντρα σου είναι τεράστιο. Πώς καταφέρνει και στο βάζει;
Πήρε ένα γερμανικό κερί απ' το διπλανό μπουφέ και της το άπλωσε.
- Για να δούμε, χωράει να μπει όλο;
Σήκωσε το ένα της πόδι, το ακούμπησε στο μπράτσο της πολυθρόνας κι άρχισε να το σπρώχνει μέσα βιδωτά...
- Με κάνεις ό,τι θες βρομιάρη!
- Μ' αρέσει το μουνί σου Αννούλα! Είναι ό,τι καλύτερο έχεις...
- Παλιόσκυλο, θα 'πρεπε να σε μισήσω γι' αυτό που είπες!
Το χιόνι είχε σκεπάσει την Πάρνηθα και η ομίχλη έφτανε μέχρι τα χωράφια του Ασπρόπυργου.

.