Λίγο πριν το ξημέρωμα ανοίγεις τα παραθυρόφυλλα απ' τα σκοτεινά παράθυρα του δωματίου σου και παρατηρείς το τοπίο μπροστά σου.Όλ' ακόμα δείχνουν γκρίζα και κρύα.
Μόνο προς την ανατολή, η μακρινή γραμμή των βουνών φαίνεται καθαρά και ξεχωρίζει απ' τον σκοτεινό ουρανό...
Σιγά-σιγά τα σύννεφα, που είχαν κοιμηθεί στις πλαγιές των λόφων, ανεβαίνουν αργά και βαριά, ενώ ο κάμπος δείχνει σταδιακά την απαστράπτουσα ομορφιά του.
Μου φαίνεται πως ποτέ δεν θα μπορούσα να βαρεθώ να κοιτάζω αυτή τη θέα...
Οι απόψεις των ασκητών δεν είναι του πεταματού...
Πώς μπορείς να γεμίσεις ένα δοχείο με καθαρό νερό προτού αδειάσεις το ακάθαρτο που έχει ήδη μέσα;
Πώς θα μπορέσεις να σβήσεις μια μεγάλη φωτιά αν δεν έχεις μάθει να σβήνεις μια μικρή;
5 σχόλια:
Αυτό με τις φωτιές λαϊκή σοφία μιλάμε...καλύτερο και απο Αρλεκιν
Εφαρμόζεται και για τα μπατζάκια ελπίζω...
Φασαρίες βλέπω στη πόλη μας..φωτιέ,ς
παντού φωτιές...ολη η Ευρώπη στις φλόγες..
Κάτι έχεις πάθει, εσύ, δεν εξηγείται αλλιώς... Το τοπίο φταίει, οι καλόγεροι σε πλεύρισαν... δεν ξέρω τι φταίει. Θα φανεί στο μέλλον.
Γειάσου ασκαρούλη,πολύυ ωραίο ποστάκι..μπράβο...μου άρεσε καλημέρες....
Το ερώτημα είναι την κοίταγες μόνος τη θέα...;
υγ ωραίο κείμενο.
Πιστεύω πρέπει κάποια στιγμή της ζωής μας να βλέπουμε έτσι καθαρά τον ορίζοντα καθαρίζοντας το "ποτήρι" μ'οτι μας θολώνει το βλέμμα!
Μ'αρέσει αυτή η πλευρά σου!
Δημοσίευση σχολίου