Ο Άσκαρ αυτοπροτείνεται για Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ!

Μπορεί εδώ και χρόνια να ταξιδεύω στ' ανοιχτά πέλαγα της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά, ρε γαμώ το, το αίμα νερό δεν γίνεται!
Μια φορά ΚΝίτης, για πάντα Κνίτης!
Γι' αυτό αποφάσισα, τώρα που ψιλογέρασα, να μην γίνω μοναχός στ' Αγιονόρος αλλά Γ.Γ. του ΚΚΕ!
Ας θυμηθούμε, όμως, τους πιο σημαντικούς προκατόχους μου:

Ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν ο μακροβιότερος Γραμματέας του Κόμματος (επί μια 25ετία). Ανέλαβε την κομματική ηγεσία το 1931 κι ήταν μεγάλο αλάνι, γόης και καρδιοκατακτητής. Το 1936 τον συνέλαβε το καθεστώς Μεταξά, τον παρέδωσαν το 1941 στους Γερμανούς που τον έστειλαν στο Νταχάου. Από κει γύρισε το 1945, ροδαλός κι αφράτος, καυλωμένος για εμφύλιο! Το 1956 καθαιρέθηκε απ' την ηγεσία και αυτοκτόνησε το 1973 στην εξορία του στη Σιβηρία...

Τον Ζαχαριάδη διαδέχθηκε ο Κώστας Κολιγιάννης, που ανέλαβε την "αποσταλινοποίηση" του ΚΚΕ. Χρεώθηκε, όμως, τη διάσπαση του 1968 και το συνολικότερο πρόβλημα καθοδήγησης εκείνη την περίοδο.

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ("καπετάν Γιώτης") ανέλαβε την ηγεσία το 1972 στη Βουδαπέστη, κι αφού είχε καταφέρει να βγει απ' την Ελλάδα κάτω απ' τη μύτη της Χούντας. Ως άνθρωπος κι αυτός είχε τις αδυναμίες του. Όπως, ας πούμε, τα "ντολμαδάκια της Μαρίκας"...

Με την Αλέκα Παπαρήγα το ΚΚΕ γίνεται εντελώς ντε-καυλέ! Πάντως η "Μπέλου με το σφυροδρέπανο" κατάφερε να ξαναστήσει στα πόδια του ένα αποδεκατισμένο κόμμα...

Κι ερχόμαστε τώρα στον νέο Γ.Γ. του ΚουΚουΕ! Τον Ασκαρούλη! Μ' αυτόν το Κόμμα θα μπει, επιτέλους, σε τροχιά εξουσίας! Οι πρώτες αποφάσεις του:
- δεν προασπίζουμε "κεκτημένα", συμφεροντάκια, προνομιάκια, ούτε καν θεσούλες εργασίας (τότε θα είχαμε ακόμα πεταλωτήδες)
- προασπίζουμε ανθρώπους που πρέπει να εκπαιδεύονται και να διαπαιδαγωγούνται διαρκώς ώστε να είναι χρήσιμοι στον εαυτό τους, στην οικογένειά τους και στην κοινωνία
- κομμένα τα τσαμπουκαλίκια και τα ψευτονταηλίκια. Όσοι απεργούν δεν θα κλείνουν τους δρόμους ούτε θα ταλαιπωρούν τον κόσμο, αλλά θα προσφέρουν εθελοντική και δωρεάν κοινωνική εργασία
- όσοι εργάζονται θα δίνουν απ' το υστέρημά τους ένα ποσό υπέρ των ανέργων και όσων δουλεύουν απλήρωτοι
- το κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα δεν λύνεται με επιδοματάκια και "συντεχνιακές κατακτήσεις". Χρειάζεται αλλαγή των αξιών. Όσο το βόλεμα και το μασούριασμα παραμένουν ιδανικά, η Αριστερά είναι σα να αγωνίζεται εκτός έδρας και με δυο παίχτες λιγότερους
- να ξαναγράψουμε την ιστορία του παγκόσμιου και του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Δεν μπορεί να έχει το ΚΚΕ την αποκλειστική αντιπροσωπεία του σταλινισμού στην Ευρώπη
- να ξαναγίνουν οι κομμουνιστές οι ερωτεύσιμοι αγωνιστές του μεσοπολέμου. Όπως τότε που κάθε κομμουνιστής τσάκιζε ένα βιβλίο στην καθισιά του αλλά έστιβε και την πέτρα στη χούφτα του. Κι άμα λάχαινε έβγαινε και στο κλαρί
- να ξεβρομίσουμε την αριστερά απ' τους "δικηγόρους", τους "πανεπιστημιακούς" και τους τεμπελχανάδες αριστερούληδες συγγραφείς της οδού Σκουφά που στηρίζουν τις υποψηφιότητες των Ψιψινάκηδων...