Σάββατο, Ιουλίου 7

Παντοπόρος άπορος ...


Επτά μέρες αφημένος στην ερημιά του Άθωνα! Χωρίς τηλέφωνα, επισκέψεις, λόγια, ερεθίσματα, προκλήσεις…
Ψυχή δεν περνάει. Ησυχία απόλυτη.
Οι εσωτερικοί διάλογοι παίρνουν νέα σχήματα. Ακολουθούν δυσβάσταχτα μονοπάτια και καταλήγουν σε άλλου είδους κορφές…
Η πρόσβαση στη σκήτη μας είναι κουραστική, κοπιώδης, ανηφορική … Γύρω σου βλέπεις άγρια πουλιά, φυσικά σπήλαια, λιγοστές φραγκοσυκιές, απότομες κλίσεις…
Η απεραντοσύνη της θάλασσας, τόσο οικεία σε μένα, παίρνει κι αυτή νέα διάσταση. Τώρα πια μου φαίνεται πως συμβολίζει τον προορισμό του ανθρώπου: να ψάχνει για τ’ απέραντα, γι’ αυτά που δεν έχουν όρια και σύνορα…
Η αγριάδα της φύσης με έχει μαλακώσει! Δεν πειράζω πλέον κανένα ζωντανό! Διασχίζω το δύσβατο μονοπάτι και κάθε τόσο σταματώ για να περιποιηθώ ένα δεντράκι, ν’ αναποδογυρίσω ένα ζουζουνάκι που έχει πέσει ανάσκελα και κινδυνεύει…
Μιλάω για όλα με υποκοριστικά: «δεντράκια», «πεταλουδίτσες», «λουλουδάκια», «συννεφάκια» … Τα πουλάκια κουτσουλάν το αυτοσχέδιο τραπέζι μας και γελάω! Τα βλέπω σαν άτακτα παιδάκια που έκαναν μια ζημιά…
Ο πατήρ Βλάσιος δεν έπαψε ούτε στιγμή ν’ αποτελεί τον αγριάγγελό μου! Κρύβει μέσα του κάτι μεγάλο που ο ίδιος το αγνοεί!
Προχθές πήγε να επισκεφτεί έναν ασκητή. Δεν με άφησε να τον ακολουθήσω. Το μονοπάτι, είπε, ήταν επικίνδυνο … μόλις και μετά βίας χωρούσε το πέλμα ενός ανθρώπου! Πριν φύγει με φίλησε σταυρωτά! Μπορεί και να μην ξαναγύριζε…
Τον ακολούθησα από μακριά! Μόλις αντίκρισα τον κομμένο, σαν από μαχαίρι, βράχο και το φριχτό μονοπάτι, ανατρίχιασα! Τα «είχα δει όλα» … και γύρισα πίσω!

9 σχόλια:

George είπε...

Φίλε με γέμισες συγκίνηση και μαγειά. Νόμιζα οτι έβλεπα και εγώ όλα τα -άκια που καταγράφεις. Ως και το μονοπάτι νόμισα πως έβλεπα μπρός στα μάτια μου και τρόμαξα και εγώ.
Καλά να περνάς και ας κέρδισες πάλι την παράσταση!
Ακόμα και αυτός ο άσκαρ είμαι βέβαιος πως κερδίζει τα κολακευτικά σχόλια κυρίως των γυναικών.
Καλά που ήρθα νωρίς και κατάφερα να πάρω σειρά γραφής.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

..λουλουδάκι...δενδράκι...ζουζουνάκι
΄Εγινες άλλος άνθρωπος Askard μου, σωστό ΑΓΓΕΛΑΚΙ!
Να προσέχεις τα βραχάκια, τα απότομα μονοπατάκια και τα γκρεμουδάκια...
Σε θέλουμε πίσω ..ΣΩΟΝ ΚΑΙ ΑΒΛΑΒΗ!

Ασπάζομαί σου την δεξιάν

Ανώνυμος είπε...

Στο Άγιο Όρος δυστυχώς δε θα πάω ποτέ, αλλά ευτυχώς που τα συναισθήματα που περιγράφεις τα βιώνω όποτε βρίσκομαι χαμένη στο μεγαλείο της φύσης

Welcome back

3 parties a day είπε...

Προσοχή στα υποκοριστικά, Ασκαρδαμυκτί. Μην σου γίνουν και συνήθεια...

Σοφία είπε...

Πέρασες καλά δηλαδή σα να λέμε;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μην αγιάσεις πρόσεχε μόνο. Και μη μάθεις να ζεις μακριά από γυναίκες.

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Είσαι έτοιμος δηλαδή, να αναγνωρίσεις το μεγαλείο μιας αμαρτίας....

candy's τετραδιάκι είπε...

;)

Ανώνυμος είπε...

...τον ήρωα τον ασκητευτή που ξέρει από μετάνοιες κι από κορμί της γυναικός δεν ξέρει, κι αγνός είναι, κι είναι σα στύλος άπλαστος, γρανίτης ριζωμένος κάπου στην ακροθαλασσιά, που χέρι ενός τεχνίτη δεν πέρασε από πάνω του, μα που αγαπά το κύμα με τους αφρούς τον όγκο το σκληρό να συχνοδέρνη...Καημό 'χω κι' εγώ, κισσός, να σφίξω τον, σεισμός, να τον τραντάξω, τον ήρωα το μισόκοπο, τον άσκημο του κόσμου...
Από τη "Φλογέρα του βασιλιά", του Κ. Παλαμά.

Κάπως έτσι εγώ φαντάζομαι το Βλάσιο!! Κάτσε εκεί πάνω Ασκαρ. Μη κατεβαίνεις χάμω. Ίσως οι προσευχές σε σώσουν, αλλά κι΄αν δε σε σώσουν, θα καείς τελευταίος!!