Παντοπόρος άπορος ...

Επτά μέρες αφημένος στην ερημιά του Άθωνα! Χωρίς τηλέφωνα, επισκέψεις, λόγια, ερεθίσματα, προκλήσεις…
Ψυχή δεν περνάει. Ησυχία απόλυτη.
Οι εσωτερικοί διάλογοι παίρνουν νέα σχήματα. Ακολουθούν δυσβάσταχτα μονοπάτια και καταλήγουν σε άλλου είδους κορφές…
Η πρόσβαση στη σκήτη μας είναι κουραστική, κοπιώδης, ανηφορική … Γύρω σου βλέπεις άγρια πουλιά, φυσικά σπήλαια, λιγοστές φραγκοσυκιές, απότομες κλίσεις…
Η απεραντοσύνη της θάλασσας, τόσο οικεία σε μένα, παίρνει κι αυτή νέα διάσταση. Τώρα πια μου φαίνεται πως συμβολίζει τον προορισμό του ανθρώπου: να ψάχνει για τ’ απέραντα, γι’ αυτά που δεν έχουν όρια και σύνορα…
Η αγριάδα της φύσης με έχει μαλακώσει! Δεν πειράζω πλέον κανένα ζωντανό! Διασχίζω το δύσβατο μονοπάτι και κάθε τόσο σταματώ για να περιποιηθώ ένα δεντράκι, ν’ αναποδογυρίσω ένα ζουζουνάκι που έχει πέσει ανάσκελα και κινδυνεύει…
Μιλάω για όλα με υποκοριστικά: «δεντράκια», «πεταλουδίτσες», «λουλουδάκια», «συννεφάκια» … Τα πουλάκια κουτσουλάν το αυτοσχέδιο τραπέζι μας και γελάω! Τα βλέπω σαν άτακτα παιδάκια που έκαναν μια ζημιά…
Ο πατήρ Βλάσιος δεν έπαψε ούτε στιγμή ν’ αποτελεί τον αγριάγγελό μου! Κρύβει μέσα του κάτι μεγάλο που ο ίδιος το αγνοεί!
Προχθές πήγε να επισκεφτεί έναν ασκητή. Δεν με άφησε να τον ακολουθήσω. Το μονοπάτι, είπε, ήταν επικίνδυνο … μόλις και μετά βίας χωρούσε το πέλμα ενός ανθρώπου! Πριν φύγει με φίλησε σταυρωτά! Μπορεί και να μην ξαναγύριζε…
Τον ακολούθησα από μακριά! Μόλις αντίκρισα τον κομμένο, σαν από μαχαίρι, βράχο και το φριχτό μονοπάτι, ανατρίχιασα! Τα «είχα δει όλα» … και γύρισα πίσω!