Εραστές του απόλυτου...

Η ηρεμία πλέον δεν με κουράζει … κι η αγριότητα δεν με φοβίζει!
Όλα κινούνται πιο αργά. Έννοιες όπως βιασύνη, ανυπομονησία, άγχος … στερούνται σημασίας.
Ο χρόνος φαίνεται συγχρονισμένος μόνο με την αιωνιότητα…
Προτιμώ να φαντάζομαι, να ποθώ, να «σκαλίζω» με τον εσωτερικό μου κόσμο, παρά να βλέπω, να βεβαιώνομαι, να γνωρίζω …
Απόψε, το ουρλιαχτό των τσακαλιών μού φαίνεται πιο παράξενο … πιο επίμονο.
Αρχίζω να συνειδητοποιώ πιο έντονα ότι ζω σε μια αντιθηλυκή πολιτεία! Μου φαίνεται πως μετατρέπομαι σε συνομιλητή της ησυχίας … σε εραστή της αφάνειας!
Ποτέ δεν με συγκινούσαν τα εντυπωσιακά μοναστήρια. Πάντα με ελκύουν τα «μαγαζιά χωρίς βιτρίνα» … το πολύ που κρύβεται! Η θέα ενός ασκηταριού αναδίδει κάτι πολύ λεπτό … σα χάδι!
Έχω γεμίζει ένα τετράδιο με σημειώσεις, σκέψεις, συναισθήματα. Στο εξώφυλλο έγραψα … «εραστής του απόλυτου»!
Ασκητισμός σημαίνει απαλλαγή από τη μέριμνα των εγκόσμιων, περιφρόνηση των δεσμών και της χαράς των αισθήσεων! Ο έρωτας του απόλυτου δεν είναι φλόγα που θερμαίνει, είναι φωτιά που κατακαίει…
Ο ασκητισμός υπήρξε πάντα ο κλήρος μερικών ισχυρών συνειδήσεων. Πνευμάτων φωτεινών, φιλάλληλων, ανεξίκακων, αφανάτιστων. Που με το παράδειγμα και την καθαρότητά τους μπορούν να ευγενίσουν το νόημα του ανθρώπου…
Οι δρόμοι της σωτηρίας είναι πολλοί! Μα σωστότερον βρίσκω τούτον: ανάμεσα στους ανθρώπους και για τους ανθρώπους!
Αυτόν το δρόμο επέλεξε κι ο Χριστός! Παρέμεινε μόνο 40 μέρες στην ερημιά κι όχι ολόκληρη τη ζωή του …