Αυτοψυχανάλυση Δ' (Επικήδειος ενός μπορντέλου)

Εκεί γύρω στα 14, κάθε δεύτερη Κυριακή κατεβαίναμε στο Καραϊσκάκη. Πιάναμε από νωρίς το πέταλο της θύρας 7. Τα στοιχειωμένα τσιμέντα γίνονταν ένα με το κορμί και το μυαλό μας. Εκεί γνωρίσαμε για πρώτη φορά τη μέθη της συλλογικότητας. Από το γήπεδο αυτό δεν έπρεπε κανένας αντίπαλος να φύγει με ψηλά το κεφάλι! Ήταν για μας θέμα τιμής, εγωισμού και εν τέλει ανδρισμού…
Εκεί, μέσα από την ψυχολογία της αγέλης, μάθαμε να μην κωλώνουμε πουθενά, να μην φοβόμαστε τίποτα και κανέναν. Μαθητεύσαμε δίπλα στα μεγαλύτερα αποβράσματα του Πειραιά και διδαχθήκαμε το νταηλίκι, τη μαγκιά, τους τσαμπουκάδες, τα έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα…
Μόλις τελείωνε ο αγώνας γυρίζαμε με τα πόδια στην Αθήνα. Όχι, φυσικά, στο σπίτι μας! Κόβαμε μέσα από το Μοσχάτο, πιάναμε χαμηλά την οδό Πειραιώς και κατευθείαν στην κακόφημη συνοικία του κέντρου…
Σ’ ένα στενό σοκάκι μας περίμενε το “Hotel Maxim”. Αυτό το μικρό ξενοδοχείο άκουγε για πάνω από 40 χρόνια τα «αχ» της πόλης. Τα «αχ» των αγοριών που έγιναν άντρες σε κάποιο απ’ τα 21 δωμάτιά του. Τα «αχ» των κοριτσιών που τα έλεγαν κάποτε Ζωζώ και τώρα τα φωνάζουν Λουτσία. Τα «αχ» των μικρών επαρχιωτόπουλων που έψαχναν μια φτηνή στέγη και μια μεγάλη ευκαιρία…
Λίγη ώρα πριν είχαμε εκδηλώσει τη σωρευμένη σεξουαλική μας επιθετικότητα στην τσιμεντένια κερκίδα. Στα συνθήματά μας είχαμε «πηδήξει» τις μανάδες, τις αδελφές και τις γυναίκες των διαιτητών, του προέδρου, του προπονητή και των παιχτών της αντίπαλης ομάδας! Τώρα όμως ήταν η ώρα της πρακτικής εφαρμογής…
Το hotel Maxim ήταν για μας ένας ολόκληρος μικρόκοσμος, ένας μικρούλης πλανήτης που έλαμπε στην καρδιά της Αθήνας! Η μικρή είσοδος οδηγούσε σ’ έναν μακρύ και στενό διάδρομο. Θυμάμαι ακόμη να δεσπόζει η εικόνα του Χριστού καθώς προσεύχονταν γονατιστός λίγο πριν το μαρτύριο…
Στο βάθος του διαδρόμου, πίσω από ένα μικρό τραπεζάκι, κάθονταν το «αφεντικό». Ένας άντρας εκεί γύρω στα 60. Κινήσεις βαριές, προφορά μάγκικη, σπάνια έπιανε κουβέντα με τους πελάτες. Εγώ ήμουν απ’ τους ελάχιστους που τους απηύθυνε το λόγο. Ίσως να του έκανε εντύπωση η ευγενική φυσιογνωμία μου. Κάποτε με ρώτησε τι ήθελα να σπουδάσω. Όταν του απάντησα χαμογέλασε τρυφερά και έσπευσε να με συμβουλεύσει: «αν θες να ξέρεις… η καλύτερη μπίζνα είναι το μουνί»!
Η κίνηση δεν έχει αρχίσει ακόμη. Η Βίκη δένει τα λουράκια απ’ τα σανδάλια της. Είναι σίγουρα η απόλυτη σταρ του μαγαζιού. Στο νούμερο 4 του πρώτου ορόφου ανεβαίνουν κάθε βράδυ πελάτες καλοί και μόνιμοι, καψούρια που την κυνηγάνε χρόνια για ένα ραντεβού «εκτός ωραρίου εργασίας»… Καμιά άλλη εδώ μέσα δεν έχει το δικό της δωμάτιο όπως η Βίκη. Κι ίσως καμιά άλλη δεν έχει το δικό της τσαμπουκά…
Εγώ προτιμούσα την Ατζέλικα. Τη μαύρη καλλονή απ’ τη Σομαλία. Μιλάμε τώρα για φρούτο εξωτικό… Δεν υπήρχε λευκή πουτάνα που να μη τη φθονεί. Με την Ατζέλικα είχαμε αναπτύξει προσωπική σχέση. Μου έδινε μάλιστα συμβουλές για το πώς να κουμαντάρω τις γκόμενες: «η γυναίκα θέλει με το μαλακό και να ακούει μεγάλες κουβέντες… το παν είναι να μην την πιστεύεις… ειδικά άμα μπήγει τα κλάματα τότε λέει σίγουρα ψέματα…»! Καλή σου ώρα Ατζέλικα, όπου κι αν βρίσκεσαι, πάντα τηρούσα τις συμβουλές σου και δεν έχασα…
Σήμερα η Βίκη ετοιμάζεται για μια βίζιτα «απ’ τις καλές, τις ακριβές». Δεν θα κατέβη ο πελάτης στην αγορά, θ’ ανέβει εκείνη στο ξενοδοχείο του… Τώρα λούζεται με κολόνια. Προσπαθεί επίτηδες να με ψεκάσει… Ξέρει ότι σιχαίνομαι τα αρώματα. Μου λέει για τους τρεις γάμους της. Και για τους αναρίθμητους γκόμενους που είχε. Αλλά καλύτερα πέρασε με έναν μπάτσο. «Ήταν και νταβατζή σου;» τη ρωτάω. Μέσα μου, όμως, ένοιωσα τύψεις. Γιατί, ρε γαμώ το, ο μπάτσος πρέπει πάντα να είναι ο κακός της ιστορίας; Ευτυχώς η Βίκη έσπευσε να τον αποκαταστήσει: «Είσαι καλά ρε; Δεν αξίζει το πεζοδρόμιο άμα σου τα τρώει ο αγαπητικός! Τι με πέρασες, για καμιά απ’ αυτές τις βρομιάρες τις μαύρες;»…
Εκεί γνώρισα και τον πρώτο νταβατζή-αγαπητικό. Τον Μάκη. Γι’ αυτόν οι γυναίκες είναι «τα μουνιά» και, φυσικά, «όλες πουτάνες»! «Οι αληθινές πουτάνες, αυτές με τη βούλα, είναι οι πιο μπεσαλούδες… οι χειρότερες είναι οι νόμιμες σύζυγοι που στα τρώνε με δόξα και τιμή»…
Το Καραϊσκάκη γκρεμίστηκε και χτίστηκε απ’ την αρχή. Χλιδάτο και πολυτελές! Τώρα κι εμείς κυριλέψαμε! Δεν καθόμαστε πλέον στα τσιμέντα της θύρας 7 κρατώντας το σακουλάκι με τον λιόσπορο. Τώρα ο κώλος μας αναπαύετε στις πολυτελείς πολυθρόνες των «επισήμων»! Ορισμένοι από μας ούτε γυρνάμε το κεφάλι μας προς το πέταλο που μεγαλώσαμε. Κάποιοι όμως αισθανόμαστε άβολα. Νιώθουμε σαν τους γύφτους που συνήθισαν στο τσαντίρι και ξαφνικά τους μπάζουν στα σαλόνια της Εκάλης.
Το γήπεδο δεν το κόψαμε. Αλλά ούτε και το Maxim. Βέβαια τώρα δεν πάμε εκεί για να μυηθούμε στον έρωτα ούτε για να «ξεμπουκώσουμε». Εκεί πάμε για άλλα κόλπα… μιας και τα «βασικά» τα κάνουν σήμερα όλες οι γκόμενες…
Πριν ένα μήνα το Maxim έκλεισε! Είπαν πως το αγόρασαν κάτι Κινέζοι για να το μετατρέψουν σε αποθήκη εμπορευμάτων. Και μαζί του έκλεισε η περίοδος της παρατεταμένης μου εφηβείας…