Τόσα χρόνια πέρασαν και οι προσωπικές μνήμες ξεθωριάζουν. Συνήθως αντικαθίστανται από τη λεγόμενη "συλλογική μνήμη" με ιδιαίτερη έμφαση στο ηρωικό και μυθολογικό στοιχείο...
Το Πολυτεχνείο έχει δύο "εγγραφές":
Α) Ως πραγματικότητα έδωσε πρόσωπο στα οράματα, τις ευαισθησίες και στη βαθιά επιθυμία των νέων ανθρώπων να πουν "όχι" στη δικτατορία και στην καταπίεση. Ήταν πρωτ' απ' όλα μια κίνηση αντιδικτατορική που μέσα απ' τον αγώνα και την κινητοποίηση έλαβε ευρύτερες πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις.
Β) Ως μύθος ανταποκρίθηκε στην ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να καλύψει τα κενά, τις τύψεις και τους συμβιβασμούς της. Οι "ήρωες του Πολυτεχνείου", η "εποποιία" και η "αντίσταση" αποενοχοποιεί την κοινωνία μας για τη σημαντική ανοχή (ακόμη και στήριξη) προς το δικτατορικό καθεστώς, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα τρία χρόνια... Με τον ίδιο άλλωστε τρόπο η "παλλαϊκή εθνική αντίσταση 1941-44" κάλυψε το όχι ευκαταφρόνητο φαινόμενο του δοσιλογισμού που άνθισε στην κατεχόμενη χώρα μας...
Το Πολυτεχνείο έκλεισε έναν κύκλο, τον μεταπολεμικό-μετεμφυλιακό, κι άνοιξε έναν νέο -τον μεταπολιτευτικό- που δεν λέει ακόμη να κλείσει. Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε αναμφίβολα μια πυκνή στιγμή της ιστορίας της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που αρνείται πεισματιά να ενηλικιωθεί! Όσοι τοποθετούνται στον πολιτικό χώρο της πρέπει, επιτέλους, να επιλέξουν (ή, καλύτερα, να επιβάλλουν) στους εαυτούς τους μια κριτική ματιά προς τα πάντα και, κυρίως, προς τον χώρο που τους εκφράζει ιδεολογικά.
Η Αριστερά ήταν εκείνη που δημιούργησε το Πολυτεχνείο του 1973, η Αριστερά πρέπει να είναι κι εκείνη που θα κλείσει τον ιστορικό αυτό κύκλο δημιουργώντας ένα "Νέο Πολυτεχνείο"! Όχι, φυσικά, ένα κακέκτυπο του 1973! Αλλά το Πολυτεχνείο του μέλλοντος, δηλαδή της γνώσης, της επιστημονικής έρευνας και πρωτοπορίας...
9 σχόλια:
Λόγω ... επετείου κάνουμε μια μικρή διακοπή στα Καβαφικά. Βέβαια η διακοπούλα αυτή θα είναι κάπως παρατεταμένη γιατί αύριο θα συνεχίσουμε με τη γνωστή (και διάσημη) πλέον "αυτοψυχανάλυση"! Τώρα όμως θα απομακρυνθούμαι λίγο απ' την παιδική μου ηλικία και θα περάσουμε την ... πρώιμη εφηβική. Θέμα της αυτοψυχανάλυσης; "Ο επικήδειος ενός μπορντέλου"! Πάρτε θέσεις, λοιπόν, στο αμφιθέτρο γιατί αρχίζουν τα ... ενδιαφέροντα μαθήματα...
Μπορντέλο είναι η Αριστερά σου.
ΑΝΑΜΕΝΩ ΑΝΑΜΕΝΗ,
ΤΑ ΑΥΤΟΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΡΟΤΕΡΟ ΜΟΥ,
ΤΟ ΔΕ ΘΕΜΑ ΠΟΛΛΑ ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΟ!)))
Εφηβεία? Ωχ..
Μια απ’ τις καλύτερες διατυπώσεις που διάβασα τελευταία ιδιαίτερα για το χώρο της αριστεράς.. έτσι για να ξεσκουριάζουνε που και που τα μυαλά ορισμένων.
Καλή σου μέρα.
Δεν κάνω σχολιασμό για το Πολυτεχνείο, το μόνο που γνώρισα εγώ ηταν αυτό με τους βανδαλισμούς, το ξύλο, τα δακρυγόνα απαπα....
Βλέπω σιγά σιγά θα την αναλύσεις τη ζωούλα σου...φτάσαμε στην εφηβεία...έτσι πρέπει να μάθω σε ποιον δίνω απλόχερα τον έρωτά μου...
Πάντως με συγκινείς που διαλαλείς τα αισθήματά σου σε άλλα blog, μήπως να τα έλεγες και σε μένα εραστή του μυαλού μου?
Ανώνυμε, μακάρι να ήταν η Αριστερά μπουρδέλο, τουλάχιστον θα είχε εξασφαλίσει το μέλλον της! Πάντως, πέρα από την πλάκα, μου δίνεις αφορμή να αναφερθώ κάποια στιγμή στη σχέση της Αριστεράς με την ηθική... Και κάτι ακόμη: όλοι εδώ μέσα είμαστε ανώνυμοι. Θα παρακαλούσα όμως όσους στέλνουν σχόλια, αντί του "ανώνυμος" να βάζουν ένα μικρό όνομα για να μπορώ να τους παρακολουθώ ... διαχρονικά!
Αθηνούλα, τα αυτοψυχαναλυτικά είναι και ... πιπεράτα. Αφού τόσο σου αρέσουν μπορείς να ανατρέξεις στο αρχείο των ποστ και να βρείς τις προηγούμενες αυτοψυχαναλύσεις μου.
Παιδίσκη μου, τα άγρια μωρά γίνονται και άγριοι έφηβοι, έτσι δεν είναι;
Shades, πρέπει κάποιοι επιτέλους να ανοίξουν με σοβαρό τρόπο τη συζήτηση γύρω από το κεφάλαιο "Αριστερά"...
Μαράκι μου, θα θέσω κάπως ευρύτερα το ζήτημα: υπάρχουν σίγουρα κι άλλοι τρόποι να λύνουμε τις διαφορές μας από τις μολότωφ, τις καταλήψεις, τις φωτιές και τα δακρυγόνα. Δεν είναι ανάγκη να διοχετεύουμε την ενέργεια και την ευφυία μας μόνο μέσα από τις συγκρούσεις. Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας είναι γνώρισμα καθυστερημένων κοινωνιών που δεν αποδέχονται θεσμούς ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Αποτελούμε δείγματα βίαιης κοινωνίας που οι πολίτες δεν έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε παρά τις διαφορές μας. Φυσικά, εξεγέρσεις και επαναστάσεις πάντοτε γίνονταν και θα γίνονται. Αλλά αυτές πρέπει να είναι εξαιρετικές, κορυφαίες συγκρουσιακές στιγμές που αλλάζουν την πορεία των κοινωνιών... Όσο για τα αισθήγματά μου προς το πρόσωπό σου δεν δύναμαι να στα απευθύνω με άμεσο τρόπο γιατί είμαι και λίγο ... ντροπαλούλης!
Πάω τώρα να γράψω την αυτοψυχανάλυση...
Και ακόμα πιο άγριοι ενήλικες να υποθέσω;
Αυτό είναι συζητήσιμο παιδίσκη μου.
Μόνο που η "αγριότητα" του ενηλίκου μπορεί να είναι κάπως διαφορετική...
Δημοσίευση σχολίου